dinsdag 2 juni 2009

Kleinkinddragen


Delft – Elk jaar wordt in juli in het Finse Sonkajärvi het officiële wereldkampioenschap vrouwdragen gehouden. In het Fins heet de sport ‘eukonkanto’. De officiële route is 253,5 meter en bestaat uit zand, gras en grind. Er zijn ook hindernissen te nemen. Een daarvan is een één meter diepe waterbak. De sport is vermoedelijk ontstaan in het begin van de negentiende eeuw in een gebied waar struikrovers actief waren. Een van de roverhoofdmannen was Rosvo Ronkainen. Hij wilde alleen mannen in zijn groep die bewezen hadden dat ze grote afstanden konden afleggen met een vrouw op hun rug. Het was toen immers heel gewoon om vrouwen te stelen uit naburige dorpjes. Nu is het een officiële sport waarbij men gebruik maakt van de nieuwste inzichten op het gebied van zwaartekracht en draagtechniek.

Abel & ik komen over de eindstreep.

Je kunt je nog inschrijven voor de wedstrijden van dit jaar. Ze worden gehouden op zaterdag 4 juli a.s. De wedstrijd is officieel bedoeld voor getrouwde stellen, maar deze regel wordt soepel gehanteerd. Laat je daar dus niet door afschrikken. Het motto dat men nu hanteert luidt: Het kan je eigen echtgenote zijn, maar het mag ook een geleende of zonodig zelfs een gestolen echtgenote zijn. Ondanks deze soepele toepassing van de regels zal ik niet meedoen. Het minimum gewicht van 49 kilo schrikt mij toch wel wat af. Maar omdat ik wel van een uitdaging houd, ben ik nu in training voor de wereldkampioenschappen kleinkinddragen. Als ik dat goed onder de knie heb, zullen Abel en ik samen meedoen aan de wereldkampioenschappen die volgend jaar in Toronto in Canada worden gehouden. Dit weekend deed ik al vast mee met een lokale wedstrijd hier in Kerkpolder.

 Abel viel door het zachte deinen op mijn schouder in slaap.

Het bleek niet voor iedereen even makkelijk. Sommige opa’s kwamen zonder kleinkind aan de finish. Die waren ze onderweg in de zandbak of bij de horden kwijt geraakt. Dat overkwam Abel en mij niet. Wij gingen als een hecht team over de meet. Mijn techniek bleek bijzonder soepel. Abel viel door het zachte deinen zelfs op mijn schouder in slaap. Aan de finish was men zeer tevreden met het resultaat. Voor Toronto moet ik echter nog wel even doorgaan met trainen.

Geen opmerkingen: