Een opgeruimd mens Delft – Het was zaterdag een heerlijk dag om naar de stad te fietsen. Frisjes maar droog. En omdat Corien & ik eenvoudige mensen zijn en snel tevreden, peddelden we naar de stad. Op een brug in het hart van onze Prinsenstad stond Vladimir. Een opgeruimd mens, die op hartstochtelijke wijze viool speelt. Op zijn hoofd een wollen muts, maar de handen bloot in dienst van de muziek. Wij luisterden even naar zijn muziek en doken toen wat muntjes op als blijk van waardering. Hij knikte toen de muntjes vielen, maar speelde onverschrokken door. Later op de middag kwamen we weer langs. Hij stond nu even verder bij de visbanken een lekkerbekje te verorberen. Bij elkaar een gevioold, denk ik. Terwijl ik op mijn visje wachtte, knoopte ik een gesprekje aan. "Is dat nu niet lastig om met die koude vingers viool te spelen”, vroeg ik. ”Ach meneer”, zei hij, ”Ik was vroeger in Polen sneeuwruimer van mijn vak. Dat was pas koud werk. ”En nu volgt u uw hart en maakt muziek” antwoordde ik opgeruimd. ”Ik was liever sneeuwruimer, maar daar is hier geen droog brood mee te verdienen” zei hij vlak voor hij z’n laatste stukje vis naar binnen werkte. Hij veegde zijn handen af en pakte de viool weer op. Een opgeruimd mens.