Een Portugese verrassing Delft – Donderdagavond zat ik in de zaal. Terwijl mijn collega’s aan het werk waren, zocht ik een plaatsje in de Van der Mandelezaal van ons museum. Ik had deze avond uitgekozen omdat het Portugese fado-fenomeen Mafalda Arnauth zong. Het begeleidingsensemble was uiterst klein (één Portugese gitaar, één klassieke Spaanse gitaar en een basgitaar) en dat paste prima bij de stem van de zangeres. Het concert was uitverkocht. Ik zat naast een bejaarde grijze meneer die voor deze avond uit Brussel was gekomen. ”Het getuigt van moed om in een festival dat is gewijd aan kamermuziek een fado-avond te programmeren.” vertelde hij me. ”Ik houd wel van de zuid-Europese dansmuziek.”vertelde ik mijn tijdelijke buurman. ”Mijn man is niet zo dansliefhebber, maar ik mag er graag naar luisteren.” bekende ik hem ”U zult worden verrast,” beloofde hij. ”Bij de fado gaat het om verlangen. Over weemoed en liefde. De tango noemt men wel ‘verdriet om op te dansen’. De fado noem ik het ‘danslied van het noodlot’.” Ik zuchtte en knikte maar eens. Mijn buurman ging door:”De fado is diep en intens, maar ook meeslepend en vrolijk. Zo erg dat je van het noodlot gaat houden.” Ik ging er eens voor zitten en liet de vonk op mijn overspringen. Mijn buurman had gelijk De kleine tengere Arnauth zag er in haar prachtige wijde zwarte gewaad uit als de koningin van de fado. Het publiek raakte in haar ban. Veel van de teksten in haar programma 'Encantamento'– waar ik overigens helemaal niets van begreep – zijn van haar hand, net als de meeste muziek. Mafalda Arnauth heeft een geweldige uitstraling en ik genoot zeer. Mijn Brusselse vriend voor één avond, gaf me na afloop een knipoog en zei:” Ik had gelijk hé, u was verrast.”

Een bijdrage van Corien

---