Hang Over

Den Haag – Vorige week zaterdag brachten Corien & ik een bezoekje aan Smelink & Stokking, de galerie op het Noordeinde. Ik kom daar altijd een beetje zuchtend vandaan. Wanneer je een museum bezoekt, weet je dat de kunst aan de muur onbereikbaar is. Het is eigendom van het museum en dus van ons allemaal. Je mag er net zo vaak naar komen kijken als je zelf wilt. Maar in een galerie is dat anders. Ook hier mag je steeds weer komen kijken. Je loopt echter het risico dat het werk dat je zo mooi vindt er op een dag niet meer hangt. Verkocht! Nu is dat geen probleem, want je mag het ook zelf kopen. Het is in die zin bereikbaar.



We kwamen om werk van de in Groot-Brittannië uiterst succesvolle veertigjarige Schotse schilder Alan Macdonald te bekijken. Ik houd van stillevens en bewonder het werk van de Schot zeer. Hij put voor zijn werk uit de rijke traditie van de West-Europese schilderkunst. Ik herken de verbeeldingskracht van de Vlaamse primitieven en de fantasie van de schilders van het Maniërisme en de meesters van ‘De Gouden Eeuw’. Zijn werk knipoogt ook naar Magritte en Duchamp. Het is dezelfde soort satire. Toch benadert hij alles wel op een zeer persoonlijke en eigentijdse manier. Ik zei steeds tegen Corien: ”Deze wil ik wel hebben.” of even verder ”Deze is ook prachtig”. Tot ik me voorover boog om de prijs op het kaartje er naast te bekijken. Toen begon het zuchten. Ook met z’n prijzen staat hij in de rijke traditie van Europa. En nu weet ik wel dat je bij deze galerie d.m.v. een renteloze lening in maximaal 36 termijnen mag betalen. Maar toch, bij prijzen die uit vier cijfers bestaan, blijft het bij zuchten.