Heel doorsnee

Delft – Op zaterdagavond is het altijd erg druk op de eerste hulppost van het hospitaal. Op de gangen zitten op de houten banken de patiënten die lopend binnen zijn gekomen. Hier en daar is er wel een gebroken armpje te ontdekken, maar de jongens en mannen kunnen nog zelfstandig zitten. Ze worden beschouwd als de lichte gevallen. In de kamers aan de gang liggen de wat ernstiger zaken. Mannen met steek- en schotwonden. Hun gekreun is op de slecht verlichte gangen te horen. Verpleegsters hollen door de duistere corridors. Ze slepen zakken met bloed achter zich aan. Een broeder komt met een baaltje gips op zijn rug voorbij. Op weg naar de gipskamer waar de gebroken benen en armen worden ingegipst. Op zaterdag gaan de jongens en mannen naar de kroegen en speelholen in de donkere binnenstad. Door de drank eindigt het meestal, nee altijd, in een bitter gevecht. Een gevecht dat altijd slachtoffers vraagt. Geen zaterdag gaat voorbij of de ambulances spoedden zich door de donker straten van de binnenstad. Van drankhol naar drankhol.

Elke ambulance heeft tenminste twee – inderdaad men gebruikt stapelbedden – zwaar gewonde en kreunende slachtoffers aan boord. Bloed op de deurklink van de auto getuigt van het drama dat zich kort daarvoor heeft afgespeeld. De ziekenauto’s snellen naar de behandelkamers. Huilende meisjes en vrouwen achterlatend op de plaats van het delict. In het kleine hospitaal zijn een arts en haar verpleegster samen druk in de weer om de gewonden mannen en jongens weer op te kalefateren.

Als ik op een doorsnee zaterdagavond onverwacht binnen kom, zie ik een jongen liggen. Het slachtoffer van een van de gevechten. Hij mist een tand in zijn bovenkaak. Die is achtergebleven in het van bloed doordrenkte zaagsel op de vloer van de bar waar hij een koele Fristie dronk. Plotseling ontstond daar een gevecht. Waar het overging, weet hij niet meer. Waarschijnlijk ging het om de knikkers en niet om het spel, veronderstelt hij nu. De dokter gebaart dat hij stil moet blijven liggen. Ze maakt een spuitje klaar tegen tetanus. De patiënt heeft er nauwelijks tijd voor. Terwijl de dokter haar spuitje klaarmaakt, is een verpleegster druk bezig om de andere verwondingen te verzorgen. Terwijl het zachte gekreun uit de gangen van het hospitaal doordringt in de behandelkamer gaan dokter en zuster onverstoord door. Het is een doorsnee zaterdagavond in het ziekenhuis. Heel doorsnee
Tweet