“Sterkte met uw vrouw” Delft – Ergernis nummer één in de trein is het mobiel bellen, las ik gisteren in mijn krant. Conducteurs gaan in de toekomst optreden tegen luidkeels bellende medepassagiers. Voor mij hoeft het niet. Het stoort me niet aan. Integendeel ik ben nieuwsgierig genoeg om mee te luisteren. Helaas hoor je maar één kant van het gesprek en is de inhoud die je hoort niet altijd even interessant. Maar met een beetje fantasie kom je een heel eind. Ik was gisteren in een drogisterij om iets voor de medicijnkast aan te schaffen. Toen ik met mijn tubes bij de toonbank kwam, werd daar juist een forse bejaarde man geholpen. Hij was kennelijk om een boodschap gestuurd. Voor hem op de toonbank stonden drie potjes met een of ander smeerseltje. Twee witte en een donker geel potje. “Welke zal het zijn? vroeg de verkoopster aan de man. Die haalde zijn schouders op. Nu zag ik dat hij via zijn mobieltje contact had met het thuisfront. “Wat is het ergste?” vroeg de man via zijn telefoon. Er kwam een lang antwoord, dat ik helaas niet kon horen. Maar gelukkig herhaalde de man het gedeeltelijk: “Jeuk? Je hebt ook jeuk. Waar heb jij dan jeuk?“ Hij luisterde weer naar de telefoon en knikte heftig. Waar de jeuk zit, zal ik nooit weten. De man antwoordde kort in de telefoon: “Hoe zo vet?“ Opnieuw moest hij luisteren. Hij trommelde ondertussen met zijn wijsvinger op het dekseltje van het gele potje. “Het is je knie niet, smeer er maar gewoon iets op”, opperde hij. De juffrouw van de winkel vroeg nu aan mij: “Kan ik u terwijl helpen”. “Nee hoor. Ik wacht wel even”, antwoordde ik beleefd. De telefoonman had nu kennelijk instructies ontvangen, want hij vroeg aan de winkelbediende: “Kan het ook met een pilletje?” De juffrouw schudde haar hoofd. “Ze schudt. Het kan niet met een pilletje. Je moet smeren”. Hij luisterde maar kort en sprak gedecideerd: “Dan moet je het niet zo dik doen. Dan krijg je ook geen vlekken”. Hij wees op het gele potje en zei: “Doet u die maar”. Hij deed zijn telefoon uit en keek naar mij. “Mijn vrouw”, zei hij met een zucht, alsof dat alles verklaarde. Ik had bijna tegen hem gezegd: “Wens haar sterkte met de jeuk”, maar ik kon me nog net inhouden.