Jenny & Willeke in ’t Speelhuis Helmond - Zaterdagavond zijn Anne-Sofie en ik naar de theatervoorstelling ‘Klarenbeek en Verbrugge’ geweest van Willeke Alberti en Jenny Arean in het Speelhuis in Helmond. Het was de eerste keer sinds de verbouwing van het Speelhuis, dat we daar weer een voorstelling bijwoonden. De indeling van de zaal is niet veranderd, maar er staan verrukkelijke stoelen. Op de vloer zijn de randen van de op en -afstapjes gemarkeerd met lichtjes. Wel attent, maar er zijn naar mijn idee te veel nauwelijks waarneembare, zeer geringe hoogteverschillen. Ondanks de lichtjes zag je toch regelmatig iemand struikelen. Jammer. De avond lieten we voorafgaan door een heerlijk theaterbuffet in het theatercafé ’Blom en Sanders’. De voorstelling zelf voldeed geheel aan onze verwachtingen. De dames ‘speelden zichzelf’ en lieten dat in samenspraakjes met lieve, stekelige en ruzieachtige momenten heel geloofwaardig overkomen. Maar behalve hun verschillen bleek toch ook dat er overeenkomsten waren. Allebei heel zelfstandig, een lang theaterleven, ups en downs in de liefde, gemeenschappelijke collega’s en kennissen. En allebei de nodige levenservaring en - pijn. Het lied van Willeke: ’De herfst van m’n leven’ vond ik heel mooi: “Ik sta op een berg, Te kijken naar beneden, Het dal van m’n verleden, Gevuld met zoveel pijn, Maar alles wat ik heb, Dat stemt me nu tevreden, Levend in het heden, Durf ik mezelf te zijn…” Prachtig. Maar ook het duet; ‘Het verrukkelijke vreemdgaan van weleer’. Ondeugend, eerlijk en schitterend. Humoristisch was het ook en het acteren was echt vakwerk. De moeite waard om deze show te gaan zien. Voor wie geïnteresseerd is: ze staan op 2 en 3 april in de Rijswijkse Schouwburg. Zie verder op de site van Willeke Alberti Een bijdrage van Nellie

Zegt het voort! Helmond – Eindelijk is het zover. Floris komt thuis op vrijdag 4 april. Iedereen die hem wil verwelkomen is op zaterdagmiddag 5 april of zondagmiddag 6 april van harte welkom om met hem een pilsje te drinken bij ons thuis. Zegt het voort! Een bijdrage van mamma Nellie

Slagroomgebakjestest 2003 Delft – Elk jaar opnieuw wordt de jaarlijkse slagroomgebakjestest gehouden. De afdeling ‘feestelijke cake en taart’ van de Nationale Consumenten Nagerechten Bond (NCNB) - in de volksmond ook wel de Toetjesclub genoemd - organiseert het snoepfestijn elk jaar opnieuw in een andere gemeente. Dit jaar werd de proeverij georganiseerd in feestzaal De Bolle Buik te Scherperazeel. De deskundigen van de NCNB moesten zich ook dit jaar weer door een tafel vol met slagroomgebak heen eten. Ook dit jaar kreeg ik weer een uitnodiging voor de jury. Omdat ik uit een familie van bakkers kom, wordt aan mijn oordeel veel waarde toegekend. Ik eet zelf niet mee. Ik beoordeel het uiterlijk van de toetjes op de feestelijke opmaak en let ook meteen op of de dames het gebakje netjes verorberen. Toetjes waar klodders vanaf vallen op de kleding, verdwijnen direct in de gft-bak. Een gebak moet ook goed te hanteren zijn. Knoeipotterij moet niet mogelijk zijn. De prijs van de vakjury ging dit jaar naar de Schuytevaertse banketbakker Jaap Dronkert. Hij won de gouden slagroomspuit met zijn harde mokka. Het favoriete publieksgebakje werd door 600 van tevoren geselecteerde consumenten gekozen. Ook dit jaar won weer de Bossche Bol.

Drie doden bij poging gsm te redden Newent – Vorige jaar zomer kwam er een abrupt einde aan de mobiele telefoon van Corien. Ze liet – op vakantie in Engeland – het zaktelefoontje op het toilet van onze cottage van haar riem glippen. Het toestelletje overleefde de onderdompeling niet. Inmiddels heeft Corien een nieuwe gsm. De reisverzekering was er goed voor. Onlangs las ik in de krant een verhaal dat veel minder goed afliep na een soort gelijk incident. Bij een poging om een gsm uit een wc te vissen, kwamen drie Kenianen om het leven. Dat meldde de politie van Mombasa. Het trio raakte bedwelmd door de hevige stank in het riool onder de wc. Studente Dora Mwabela had haar mobieltje in het hurktoilet laten vallen. Ze loofde een beloning van €12 uit voor de vinder. Enkele mannen maakten de vloer open en ontdekten een twaalf meter diepe kuil onder het toilet. De eerste die afdaalde raakte vrijwel meteen bewusteloos en viel op de bodem. Twee andere mannen die de eerste wilden redden, verloren ook het bewustzijn en vielen boven op de eerste. De inmiddels toegesnelde politie wist andere helden ervan te weerhouden ook in de kuil te duiken. Volgens politiechef Peter Njenga waren de dampen in de rioolkuil zo giftig dat de mannen vrijwel onmiddellijk zijn gestikt. Of de studente haar telefoontje uiteindelijk nog terug kreeg, weet ik niet.

Architectuur door leerlingen Helmond – Jolijn heeft onlangs meegedaan aan een wedstrijd om een kunst- en cultuurcluster te ontwerpen voor het centrum van Helmond. Jolijn heeft – net als 67 andere leerlingen van het Helmondse Dr. Knippenbergcollege – een maquette gemaakt. Jolijn was vooral veel tijd kwijt aan het ontwikkelen van een idee. Ze heeft haar ontwerp ontwikkeld aan de hand van pompoenen. ”Het is uiteindelijk een vriendelijk ontwerp met alleen ronde vormen geworden”, vertelt ze trots. Ze was bij het ontwerpen niet gebonden aan regels, zoals dat wel het geval is tijdens de lessen tekenen en handvaardigheid. De gemeente Helmond heeft plannen voor een kunsten- en cultuurplein in het centrum van de Brabantse gemeente. Jolijn gooide al haar creativiteit in de strijd. Ze mocht een tekening of een maquette maken. Ze koos voor het laatste. ”Op die manier kon ik pas echt duidelijk laten zien wat ik bedoel”, legt ze uit. Vanaf april zullen er ook enkele ontwerpen te zien zijn in de Stadswinkel aan het Frans Joseph van Thielpark. Tot die tijd zijn de ontwerpen te bewonderen in de aula van de school. Jolijn (tweede van rechts) poseert hier met enkele van haar medeontwerpers bij de maquettes. De foto verscheen eerder in de Helmondse Courant.

Het wordt weer warmer Eindhoven – De lente is weer in het land. De korte broeken en de dito rokjes worden al weer voorzichtig uit de kast gehaald. Het afgelopen weekend zaten we massaal in de tuin of fietsten we door de weilanden en de duinen. Op de rand van het nieuwe warme seizoen laat ik nog even een fotootje zien van de afgelopen winter. Corien en Dieuwertje samen nog in winterkledij. Ik heb er geen echt verhaal bij, maar als ik het fotootje nu niet laat zien dan hoeft het straks niet meer. Voor het laatst in winterkleding: Corien & Diewertje.

Het graf van Sir Edward Elgar Malverns – Wat bezoeken jullie als je op vakantie bent? Heel veel mensen lopen de lokale kerk of kathedraal binnen. Gewoonlijk komen ze niet zo vaak in een kerk, maar op vakantie is het opeens usance. Corien & ik doen dat ook. We zijn daarin niet anders dan de gemiddelde toerist. In oosterse landen doe we het zelfde met de Moskeeën. Er is nog zo favoriete plek. Dat zijn begraafplaatsen. Hoe gek het ook klinkt, maar als ik in Engeland zo’n kerkje heb bezocht, wandelen we ook even over de begraafplaats achter de kerk. Dat deden we ook vorig jaar op woensdag 10 juli. We bezochten toen de Malvern Hills in Groot-Brittannië. Een mooie tocht door een prachtig landschap. Het viel me op dat alles daar Malvern heet. Je hebt niet alleen Little Malvern en Great Malvern, je hebt ook North Malvern en West Malvern en Malvern Link en Malvern Wells. Dat woord Malvern komt in allerlei combinaties voor. Als ik goed ben geïnformeerd betekent het niet meer dan kale heuvel. Het komt uit de taal die men in Wales spreekt. Moel betekent kaal en bryn betekent heuvel. De samenvoeging daarvan werd Maelfern en tenslotte Malvern. Maar wij waren hier niet alleen om de heuvels te beklimmen. We kwam ook om in Little Malverns het graf van de beroemde Britse componist Sir Edward Elgar te bezoeken. Het leek er een mooie dag voor. Het bleek trouwens nog niet zo eenvoudig om het graf te vinden. Het plaatsje is zo klein dat je al een kilometer van tevoren moet af remmen, anders heb je het gemist. Ik moest het gehucht twee keer op en neer rijden om het bordje te vinden dat de weg wees naar de begraafplaats. Het bleek een goed onderhouden graf te zijn met verse bloemen. Juist toen we voor het graf stonden, begon het heftig te regenen. Corien vluchtte met haar paraplu onder de bomen, terwijl ik probeerde met één hand foto’s te maken. Juist toen het me gelukt was om een paar kiekjes te maken, stopte de regen. Vandaar dat op deze foto de zon schijnt. Omdat ik alles dubbel deed, heb ik nu wel vijftien vakantiekiekjes van het graf e.o.

Walking with Cavemen Delft – Voor de lezers van ODD die indertijd hebben genoten van de BBC-serie Walking with Dinosaurs, heb ik een goede kijktip. Op donderdag 27 maart begint op BBC 1 om 21.00 uur (Nederlandse tijd) de serie Walking with Cavemen. Het is een soortgelijke wetenschappenlijke documentaireserie als die over de dinosaurussen, maar nu over onze allervroegste voorouders. De eerste aflevering heet First Ancestors. Het gaat over een apensoort die zo’n 3,5 miljoen jaar geleden in oostelijk Afrika rechtop begon te lopen. Een paar miljoen jaar daarvoor was Afrika nog geheel bedekt met regenwouden. Onze voorouders liepen nog op handen en voeten en woonden in de toppen van de bomen. De verandering in het klimaat en de natuur veranderde hun toekomst. De beelden die ik al van de documentaire heb gezien, zijn net zo spectaculair als die van de serie over de dinosaurussen. In de serie volg je een jonge vrouw – Lucy – en haar pasgeboren kindje. Je ziet de moeilijke strijd tegen de elementen en de ruzie met een naburige groep.

Tante Maartje op de glijbaan Helmond – Verjaardagen van volwassenen veranderen langzamerhand in kinderfeestjes. Vroeger zag je op een verjaardag een kring van volwassenen met een kopje koffie en een gebakje. Om even daarna – als de hapjes en nootjes op tafel kwamen – in diezelfde kring verder te gaan met bier, wijn of advocaat. In de laatste jaren is dat beeld sterk veranderd. De kinderen die vroeger in de keuken of huiskamer naar een video keken of een kleurplaat maakten, hebben nu zelf kinderen. Niemand zit meer in de keuken te kleuren. Het levert fantastische tafereeltjes op. Neefjes, nichtjes en kleinkinderen in een bonte verzameling bij elkaar. Daartegenover opa’s & oma’s en overgrootvaders & overgrootmoeders die – al dan niet met een fototoestel in de hand – het tafereel gadeslaan. Er is nog steeds koffie met gebak. Er wordt nog volop genoten van bier, wijn en advocaat, maar er zijn tuitbekertjes met sinasappelsap bijgekomen. Maar daarmee ben je er nog niet. Want in een kring zitten is er eigenlijk ook niet meer bij. Zodra het weer het toelaat, gaan we naar buiten met de kids. De tuin of naar de buurtspeelplaats. Op de verjaardag van Corien was het al verrukkelijk lenteweer en dus togen de pappa’s en mamma’s met de ooms en tantes naar de speeltuin. Heerlijk ravotten in het zand of van de glijbaan omlaag roetsen. Bovendien vonden de kleinkinderen het ook heel leuk.

Maarten ‘t Hart in Eindhoven Helmond – Als ‘correspondent’ van ODD moet ik me toch aanwenden om altijd een digitale fotocamera bij me te hebben. Te vaak zie ik leuke shots waar een leuk verhaal bij zou passen, maar helaas heb ik dan vaak geen camera bij de hand. Zo ook zaterdag. Pieter Jan wilde heel graag het boekenweek geschenk van dit jaar. 'Gala' geschreven door Ronald Giphart. Ik wilde erg graag het boekje dat Maarten ’t Hart voor de Bijenkorff geschreven heeft t.g.v. de boekenweek: 'De Scheltopusik'. In het magazine ‘BIJ’ had ik gelezen dat Maarten ’t Hart zijn boeken zou signeren op de boekenafdeling van de Bijenkorff in Eindhoven. Een gelegenheid om de boekenkast maar weer eens aan te vullen. Ik had nog een boek op mijn verlanglijstje; nl. ‘ De garnalenpelster’ van Nilgün Yerli, dus dat kwam goed uit. En passant deed ik mezelf ook nog maar het boek ‘De bril van God’ cadeau van Maarten ’t Hart. ( Een vervolg op ‘Wie God verlaat heeft niets te vrezen.’ Een kritische beschouwing over het Oude en Nieuwe Testament. Op z’n ‘Maarten-‘t- Harts’! ) Met m’n nieuwe aanwinsten ging ik naar de signeertafel, babbelde wat, maar….helaas we waren het fototoestel vergeten! Pieter Jan stelde nog even voor om een wegwerptoestel te gaan kopen, maar de ontwikkelling van dat rolletje zou toch weer te lang op zich laten wachten. Ik zal proberen mijn leven te beteren en vaker m’n toestel bij de hand houden. Erg druk was het overigens niet in de Bijenkorff. Alleen wat generatiegenoten van mij, maar jeugd zag je al helemaal niet. Ik denk dat dat wel anders geweest zou zijn als Ronald Giphart er gezeten zou hebben. Ach ja, iedere generatie zal heeft zo zijn eigen idolen natuurlijk. Een ‘oude’ man die rebelleert tegen het kerkinstituut uit de jaren vijftig spreekt de jeugd van nu natuurlijk niet meer zo aan. Maar M. ’t H. heeft toch ook boeken geschreven waarin andere onderwerpen het thema waren. Voor mij is zijn verhalende verteltrant waarmee hij dicht bij zijn eigen gevoel blijft, de kracht van zijn succes. ‘De Kroongetuige’ ( Een thriller met als thema o.a. de pijn van kinderloosheid en huwelijkstrouw) en ‘Het Woede der Gehele Wereld’ ( Een gebeurtenis in de 2e wereldoorlog met levenslange consequenties), vind ik nog steeds toppers. Een bijdrage van Nellie

Een vliegende kraai Delft – De kinderen en dus ook de kleinkinderen wonen niet in onze stad. Dat betekent dat Corien of ik niet even langs kunnen fietsen voor een bliksembezoekje o.i.d. Dat geldt ook andersom. Maar er zijn ook voordelen. Als ze op bezoek komen, is het soms voor meer dan een dag. Je doet dan ook meer dan alleen maar een kopje koffie drinken en een tuitbekertje melk. Je kunt ook nog ergens heen. Op zaterdag gaat Corien graag even naar de markt. Of ze nu thuis of elders verblijft. Als er een markt in de buurt is, wil ze daar even over heen. Ook als haar (klein)kinderen logeren. ”Ga je met oma mee?”, vroeg ze onlangs aan haar kleindochter. ”Je weet maar nooit. Een vliegende kraai vangt altijd wat”, vertelde ze Benthe. Het zijn gevleugelde woorden, in meer dan een opzicht. Benthe weet nu ook wat er mee wordt bedoeld. Toen ze begin maart met oma naar de Delftse markt ging, stond er een promotieteam reclame te maken voor kleding. Ze deelden ballonnen uit. Een lieve juffrouw van het reclameteam maakte er ook eentje vast aan haar wandelwagentje.

Hoofd Carmiggelt verdwenen Delft – De buitenmuur van de basisschool ‘Simon Carmiggelt’ in de wijk Tanthof-Oost werd tot voor kort opgesierd door het hoofd van de naamgever van de school. Sinds vorige week is de muur echter weer kaal. Het bronzen hoofd van Carmiggelt is door onverlaten van de muur gestolen. De dieven hebben tijdens het vorige weekend kans gezien om het beeld van de muur te halen. Niet eenvoudig, want het hoofd van de beroemde schrijver is nogal zwaar. De leerlingen en leraren van de school hebben in de lokale kranten oproepen gedaan voor getuigen. Ze wilden het hoofd van de beroemde Amsterdamse schrijver graag weer terug aan de muur van hun school. Ook in de schoolkrant “Kronkels’ wordt het verdwenen beeld gemist.

---

Maak kennis met Michael Brady Delft – Met een zekere regelmaat krijgen we tekeningen, vingerwerf- en stiftwerk van onze kleindochters. Schatten om te krijgen en juweeltjes om te bezitten. Op onze koelkast kun je er altijd een paar terugvinden. We hebben er ook wel eens eentje ingelijst en in de kamer gehangen. Ondanks deze groeiende verzameling zijn Corien en ik toch nog steeds op zoek naar een schilderij voor de huiskamer. Met een zekere regelmaat bezoeken we daarvoor de galerie van Smelik & Stokking in Den Haag. Vorige week waren we er weer om de nieuwe werken te bekijken van de Amerikaan Michael Brady. Men was nog aan het inrichten toen we arriveerden. De schilderijen van Bradys spreken vooral fotografen erg aan. Mensen die op straat steeds opnieuw ‘plaatjes’ zien. Op die manier loopt Brady door zijn stad. Hij zegt daar zelf over: “All people dream: but not equally. Those who dream by night in the dusty recesses of their minds wake up in the day to find that it was vanity; but the dreamers of the day are dangerous people, for they may act their dream with open eyes, to make it possible. This explains both how and why I paint.” Net zoals dat voor fotografen geldt, prikkelt de stad ook al eeuwenlang de verbeelding van schilders. De heldere, krachtige en persoonlijke manier van schilderen van Brady is sterk beïnvloed door de fotografie. Hij neemt op dezelfde manier waar. De kruisbestuiving van deze twee kunstvormen zorgt voor een, in Europa, niet gebruikelijke schilderstijl. Michael Brady groeide op in de New Yorkse wijk Brooklyn, tussen de huurkazernes, de Chinese restaurants, Italiaanse en Joodse buurtwinkels, waar de straathandel welig tierde en het leven onvermoeibaar doorging. Deze thema’s komen steeds weer terug in Michael Brady’s schilderijen. Corien & ik hebben (nog) geen keus gemaakt. We gaan nog eens terug.

Op bezoek bij Connie & Len Perth – Floris is een week geleden in Perth aangekomen. Dat kunnen jullie lezen op z’n site in het (gelukkig door Michiel herstelde) reisverslag. Bij Leen en Connie ontving hij een warm onthaal en ‘het klikte’ meteen. Connie schijnt hem meteen als zoon geadopteerd te hebben en dat zal Floris na die ouderloze maanden niet erg vinden. Van Leen mag hij nu zijn old-timer lenen om de zuidwestkust nog even te verkennen. Ik kreeg een mailtje van Connie waarin ze beschreef hoe ze hem, goed uitgerust met de nodige proviand en enkele nuttige materiele zaken, uitwuifden. Connie en Leen hebben een petrol-station dat 7 dagen per week open is. De old-timer (een Ford-Fairmont uit 1969) is Leen z’n hobby. Het is dus een hele eer voor Floris dat hij die gebruiken mag. Op het moment dat ik dit schrijf, wandelt Floris door het dorpje Augusta, een piepklein dorpje op 5 km. afstand van cape Leeuwin. Cape Leeuwin is vernoemd naar een Hollands schip dat in 1800-zoveel voor deze kust vergaan is. Het is de zuidelijkste punt van West-Australië. Dit weet ik, omdat ik Floris zojuist aan de lijn had. Hij was heel enthousiast over dit deel van Australië: “Het is totaal anders dan wat ik tot nu toe van Australië gezien heb. Mooie natuur, maar het gebied lijkt uitgestorven. Tot in de wijde omtrek zie je geen mens.” Hij heeft inmiddels alweer een nieuwe reisgenoot, ene Richard, met wie hij de benzinekosten deelt en met wie hij veel plezier heeft. Dat bevalt Floris wel, want verder ontmoet hij weinig mensen. Ze hebben een keer overnacht op een camping en momenteel slapen ze in een hostel, waar ze de enige gasten zijn. Dinsdag wil hij weer teruggaan naar Connie en Leen om nog een paar dagen met hen door te brengen. Hij wordt iedere dag door één van de twee gebeld om te vragen hoe het met hem gaat. Een bijdrage van Nellie

Heimwee naar pindakaas Den Haag – Onze familieleden en vrienden die al sinds lang niet meer in Nederland wonen, kennen het ongetwijfeld allemaal. Het gevoel van weemoed dat ontstaat door de geur van pindakaas, de smaak van drop of de sensatie van het slokje ijskoude jenever. Janneke zal er over mee kunnen praten, net als Floris. Ook Corien & ik hebben dat, zij het in veel mindere mate, met sommige producten uit Groot-Brittannië. Deze week zei Corien tegen me:”We moeten nodig weer eens een weekje naar Engeland. Ik krijg last van heimwee.” Albion is gelukkig dichtbij en ik ben dan ook al weer aan het plannen. De oorlog gooit wel wat roet in het eten, maar het moet toch gaan lukken binnenkort. Maar omdat heimwee ook op de tong huist, kunnen we er al wel wat aandoen. We brachten vrijdag dan ook een bezoekje aan Expat Shopping, een supermarkt in Den Haag. Deze supermarkt is opgezet voor in ons land verblijvende Britten, Ieren, Amerikanen, Canadezen en Australiërs. Maar er komen ook veel Nederlanders die, net zoals wij, na de sluiting van Marks and Spencer in Den Haag nergens meer terechtkonden voor de typisch Britse artikelen waar we zo gek op zijn. Wat is er dan te halen, wat niet bij de Nederlandse supermarkt te krijgen is. Ik geef even inzage in mijn persoonlijke boodschappenlijstje: Draught bitter in a can, Walker Salt and Vinegar crisps, bacon, HP brown sauce, Cadbury Mint Buttons, Utterly Butterly, a selection of biscuits for cheese, cheese oatcakes en Bendick’s mint collection. Maar er zijn ook verse producten zoals kaas. De markt waarop deze winkel zich richt heeft behoefte aan voedingsmiddelen met een afwijkende smaak, ook al lijkt het soms net of je een product ziet staan dat ook in een gewone Nederlandse supermarkt te koop is. Maar een mars smaakt in de VS of Engeland anders dan hier. Vaak zijn Britse of Amerikaanse producten zoeter. Fabrikanten passen hun producten aan voor de lokale markt. Een biertje van Grolsch of Heineken smaakt in Nederland veel beter dan in Engeland. Het kan dus ook andersom. Onze Engelse vrienden gaan dan ook vaak bij ons vandaag met een flinke voorraad blikjes Bavaria. Niet te koop in Groot-Brittannië, maar razend populair onder onze Engelse vrienden. Wij hebben nu weer even een voorraadje Britse producten in geslagen. Daar hoort hoe gek het ook mag klinken een vers gesneden witbrood bij. Alleen daarvan kun je heerlijke toast maken Inmiddels bestaat de winkel niet meer. 01-01-2006

De koningin zorgt voor nieuws Delft – Terwijl de oorlog in Irak voor al het nieuws zorgt, gaat ook het nieuws over ons eigen land door. Laat ik even in herinnering brengen waar het in ons land om draait. De wereld kijkt ook naar Nederland. De journalisten elders in de wereld willen immers dolgraag weten wie ons land straks gaat regeren. Steeds weer lees ik artikelen in de grote buitenlandse kranten hierover. “Wat doet Bos?”, vraagt men zich af in de The New York Times. “Komt het nog goed tussen Balkenende en Bos?” schrijft The Guardian. Ook in de El Diario, de grote Chileense krant, komt Nederland aan bod. De wereld houdt de adem in. Jullie begrijpen het al. Ik dol maar wat. Is er niets te lezen over ons land in de buitenlandse pers. Zou er iets te lezen zijn in de buitenlandse pers over het bezoek van onze vorstin aan Chili? Opnieuw onderdruk ik een glimlach. Donderdag had Koningin Beatrix wel een ontmoeting met de Nederlandse pers. Is daar nog wat nieuws van te melden? Nou en of! Onze vorstin heeft een verklaring afgelegd over de ‘kwestie Margarita’. ”Wij zijn natuurlijk zeer bezorgd over haar en het spreekt vanzelf dat deze verdrietige zaak ons allen diep raakt. Ik herhaal nog eens nadrukkelijk dat wij ons niet herkennen in de verhalen die over de familie naar buiten zijn gebracht. Ik wil daar nu niet verder op ingaan, het betreft immers de dochter van mijn zuster en ik hoop van harte dat zij erin zullen slagen in alle rust en beslotenheid de problemen tot een oplossing te brengen”, aldus onze vorstin. Natuurlijk ging de koningin ook in op de oorlog in Irak. ”Dat de oorlog is begonnen op de eerste dag van ons staatsbezoek werpt onvermijdelijk een schaduw over dit bezoek. Natuurlijk gaan onze gedachten uit naar de gebeurtenissen in de golfregio, maar van beide kanten is de wens uitgesproken het bezoek voort te zetten. Ik vind het van belang omdat het ons de mogelijkheid biedt in Chili over allerlei onderwerpen gesprekken te voeren en over gevoelige thema's openhartig van gedachten te wisselen. Wij zijn Chili dankbaar voor de grote gastvrijheid die wij ondervinden.” Daarna ging alles weer gewoon door. De ontwikkelingen rond de oorlog in Irak hebben ook geen gevolgen voor het staatsbezoek aan Brazilië, volgende week. Alleen zal minister De Hoop Scheffer van Buitenlandse Zaken de koningin niet, zoals aanvankelijk de bedoeling was, in dat land vergezellen. De vorstin zal net als in Chili staatssecretaris Nicolai aan haar zijde hebben. Maartje van Wegen wilde nog wel wat weten over de rol van het Kabinet der Koningin. Dat staat nu immers in de belangstelling door het onderzoek naar Edwin de Roy van Zuydewijn. Jammer voor Maartje, maar Koningin Beatrix wilde daar niet op ingaan: ”We moeten nog rustig en uitgebreid praten als we terug zijn”.

Kerkkippen Delft – Onlangs berichtte ik op ODD over de jaillook. De T-shirts die in Italiaanse gevangenissen worden ontworpen door de gestraften. Het T-shirt leent zich niet alleen goed voor plaatjes, het is ook uitstekend geschikt om teksten op uit te dragen. Ik las onlangs over een kunstenares die krantenartikelen op T-shirts had laten drukken, als kunstvorm. ”Mijn borsten zijn mijn leesplankje”, zei ze trotst in de krant. Er stond een foto bij van de dame met haar T-shirts. Je moest er wel je leesbril voor opzetten. Op internet zijn de T-shirts ook erg populair. Je kunt via dit medium allerlei soorten bestellen. Ik ontdekte er een waarop je christelijke T-shirts kunt verwerven. Om het makkelijke te maken voor je, kun nu je hier klikken voor jouw bestelling.

Jongensdromen Delft – Edna O’Brien, Tina Turner, Oriana Fallaci, Julie Christie, Jane Fonda, Goldie Hawn, Meryl Streep, Corien, Anna Ford, Kathleen Turner, Virginia Bottomley, Catherine Deneuve, Lady Annabel Goldsmith, Honor Blackman, Dame Diana Rigg, Helen Mirren, Vanessa Redgrave, Twiggy, Susan Sarandon ,Anouska Hempel (Lady Weinberg), Raquel Welch, Olga Polizzi. Wat hebben deze dames gemeen? Ouder geworden en dan fantaseren over jezelf als jongeman, die fantaseert over rijpere vrouwen. Ingewikkeld? Niet volgens de schrijver Paul Theroux. Iedereen herinnert zich net als de inmiddels 61-jarige schrijver Theroux de film ‘The Graduate’ met in de hoofdrol Anne Bancroft, als de rijpere vrouw die een jongeman verleidt. Hij schrijft er over in Times Online . Dat fantaseren maakte van hem een schrijver. Mensen de een rijk en gevuld leven leiden, worden geen schrijver. Zij leven hun fantasie al. De dames waar dit stukje mee begon zijn allen boven de vijftig en nog steeds iconen van de dromende jongeman. Misschien ook wel van de rijpere man, die droomt van zichzelf als jongeman, die droomt over een rijpere vrouw. Wat kunnen dromen toch ingewikkeld zijn.

---

Pretzels for peace Parijs – De Frans gooien nu de pretzel - het favoriete zoutje van president Bush - in de strijd om de vrede. De mensen in Frankrijk zijn de Amerikaanse acties om French Fries en French Toast te boycotten meer dan zat. Ze sturen nu massaal pretzels naar leden van het Amerikaanse Congres en de Amerikaanse president. Bush verslikte zich begin vorig jaar in een pretzel. Hij kwam daarbij ten val en beschadigde door de val zijn gezicht. Op een website vraagt men de Fransen nu om de zoutjes voor € 7,= te kopen. Daarvan gaat een euro naar een goed doel. De initiatienemers stellen dat hun ludieke actie is gericht tegen de Amerikaanse regering en niet tegen het Amerikaanse volk.

Zusjes Delft – Aan een broer of zus heb je wat. Je beseft dat misschien niet als je als klein meisje of jongentje de aandacht van je ouders en grootouders moet delen. Later ga je dat waarderen. Je ziet dan dat je nog veel meer kan delen. Herinneringen aan je jeugd bijvoorbeeld en de zorg voor je ouders en grootouders. Voor Benthe is het nog niet zo ver. Nog lang niet. Ik schreef dat gisteren al. Maar daarom is het juist nu wel leuk om er even over te fantaseren. Ik zit me voor het keukenraam onnoemelijk te vervelen Ik wou dat ik twee zusjes was Dan kon ik samen spelen Met dank aan Godfried Bomans.

De oudste zus Helmond – Het aantal kleinkinderen loopt elk jaar met één op. Tenminste tot nu toe. Ik besef heus wel dat het niet altijd maar door zal gaan. Maar tot nu toe groeit de kerstfoto jaarlijks met het getal één. Dat betekent dat we elk jaar negen maanden lang meeleven met de aanstaande mamma en pappa. Het is natuurlijk helemaal spannend als je een broertje of zusje krijgt. Nienke weet daar alles van. Zij draagt inmiddels de titel ‘Oudste zus’. Ook Benthe leeft mee met haar mams. Zij is nu nog oudste en jongste tegelijk. Benthe heeft ook een heel aardig idee waar haar broertje of zusje nu ‘woont’. Helemaal bevatten zal ze het wel niet, maar ze zoekt zo nu en dan toch al ‘contact’. Maar natuurlijk is het ook fijn om gewoon even lekker te kroelen met mamma. Het luisteren gaat daar vaak al snel in over.

Op de koffie bij Douwe Egberts Utrecht – Op zaterdag brachten Corien & ik een bezoek aan de fabrieken van Douwe Egberts. De koffiemakers hielden ter gelegenheid van hun 250-jarige jubileum een open dag. Ons dagje ‘koffiekijken’ werd een grandioos succes. Wij waren overigens niet alleen. Ruim achtduizend bezoekers kwamen op de koffie bij het jarige bedrijf. Het was een zonnige en feestelijke verjaardagsdag. We vonden het bezoek aan het 250 jaar jonge Douwe Egberts zeer de moeite waard. Het was wat ze vroeger op een excursie van school ‘leerzaam en leuk’ noemden. De koffiefabriek van Douwe Egberts is slechts zelden open voor het publiek. Dus wilde Corien deze kans persé waarnemen. Ze wilde weten het nu zat met het proces van ‘boon tot kop’. In het bijzonder met het proces van ‘boon tot coffee pad’, want de Senseo is heel populair bij ons. Ze liet zich precies uitleggen hoe deze revolutie op koffiegebied zich voltrok. We zijn al aan ons derde apparaat bezig. De ontwikkeling van de Senseo is nog steeds niet afgerond. We zagen in Utrecht al weer nieuwere apparaten. De productielijnen van de Senseo waren afgelopen zaterdag voor de eerste keer toegankelijk voor publiek. In het 'koffie-lab', waar nieuwe producten en concepten ontwikkeld en getest worden, heb ik onder deskundige leiding van een Douwe Egberts koffie-expert niet alleen gezien hoe een coffee pad gemaakt wordt, maar ook een smaaktest ingevuld.

Reisverslag is terug Perth – Het reisverslag van onze avontuurlijke neef doet het weer. Z’n broer Michiel heeft het – op de valreep – voor hem gefikst. Floris kan ons nu weer op de hoogte houden van zijn belevenissen ‘Down Under’. Lees mee en klik hier naar zijn reisverslag.

Het laatste weekend? Delft – Dit weekend wordt er nog volop geprotesteerd tegen de dreigende oorlog in Irak. Wellicht is dit het laatste weekend dat dit nog zin heeft. In landen over de hele wereld gingen honderdduizenden mensen gisteren de straat op om te demonstreren tegen een oorlog in Irak. De grootste betogingen waren in Milaan, Parijs en Brussel. In Milaan demonstreerden zeker 500.000 mensen. In Parijs verzamelden zich meer dan 55.000 mensen. Elders in Frankrijk verhieven in totaal nog eens 100.000 mensen hun stem tegen de plannen voor een oorlog. In Brussel waren ongeveer 50.000 mensen de straat opgegaan. Tijdens hun tocht door het centrum van de Belgische hoofdstad doopten de demonstranten ‘Manneken Pis’ om in 'Manneken Peace'. In Spanje waren op diverse plaatsen in totaal naar schatting 300.000 mensen op de been om te protesteren tegen oorlog. In de Duitse hoofdstad Berlijn vormden meer dan 100.000 demonstranten een ketting van 35 kilometer lang door de stad. Ook in Neurenberg, München, Frankfurt en Karlsruhe gingen zo’n 15.000 mensen de straat op. De protesten klinken ook in de landen waar de soldaten zich opmaken voor de oorlog. In Engeland waren er gisteren in Londen, Portsmouth, Leeds, York, Exeter en Newcastle demonstratieve optochten. Ze werden toe gesproken door politici en journalisten. Ook de kranten kiezen partij. Ze zijn voor de Amerikanen & Engelsen en tegen de Fransen & Duitsers. Of andersom. Zo woedt in Amerika en Engeland al een oorlog. De krantenoorlog tussen Frankrijk en Amerika & Groot-Brittannië. In de kranten wordt op de emoties van het volk gespeeld. De hele affaire rond de freedom fries, waar ik het al eerder over had, is daar een voorbeeld van. In de Engelse en Amerikaanse kranten worden de Fransen als lafaards en onbetrouwbaar afgeschilderd. De Franse president Chirac is volgens sommige net zo erg als de Iraakse president Saddam Hussein. Er is voor het laatste nieuws over de crisis in Irak een speciale internetpagina.

Floris vliegt naar Perth Kouderkerk aan den Rijn – We waren gisteren aan het eind van de dag voor ons wekelijkse bezoek aan (o)pa in Koudekerk. Hij vertelde dat hij een telefoontje had ontvangen van zijn kleinzoon Floris uit Australië. Floris vertelde hem dat hij op zaterdag 15 maart naar Perth vertrok. Hij gaat daar Connie & Len bezoeken. ”Ondanks dat het één land is, is de afstand wel 1000 kilometer vertelde Floris”, zei opa tegen ons. Hij was heel verguld met het telefoontje van zijn kleinzoon. ”Zodra Floris weer in Nederland is, gaat hij met mij naar Leiden”, meldde hij met een brede glimlach. ”Wanneer is dat dan?”vroegen Corien & ik nieuwsgierig. Na een korte aarzeling vertelde hij dat dat eind deze maand, begin volgende maand zal zijn.

Voortijdig afscheid Delft – Onlangs is de datum waarop ik zal overlijden bekend geworden. Ik heb vernomen dat ik op zondag 23 september 2029 zal overlijden op de leeftijd van 81 jaar. Wat is dat nu weer voor onzin, hoor ik jullie verbijsterd uitroepen achter je scherm. Wel ik vond een internetsite, waarop men nadat je een aantal vragen heb ingevuld, voor je uitrekent waarneer je laatste dag aanbreekt. Je moet natuurlijk wel blijven uitkijken met oversteken. Nieuwsgierig naar jouw uiterste verkoopdatum? Kijk dan maar even op deze site. Ook tijdens de boekenweek staat de dood centraal. Het Thema van dit jaar is Leven en dood in de letteren. Volgens de stichting Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek (CPNB) is dat een van de grote thema's in de literatuur en een inspiratie voor menig literair meesterwerk: ”Een onderwerp dat juist in de literatuur prachtig kan worden verwoord”,zegt voorzitter Dick Anbeek van de CPNB. Naar de smaak van de CPNB is literatuur over de dood te weinig zichtbaar in de boekhandel. Als dat zo is zal hij zeer te spreken zijn over boekhandel Paagman aan de Haagse Frederik Hendriklaan. Daar staat een fraai beschilderde doodskist in de winkel. In de Stadsschouwburg in Amsterdam vond dinsdagavond het Boekenbal plaats: De start van de Boekenweek. Onder de 600 genodigden voor de opening van de 68ste Boekenweek bevonden zich 300 auteurs, uitgevers, boekverkopers en bibliothecarissen. Wij zagen onder andere Marion Bloem, Remco Campert, Bart Chabot, Jan Cremer, Adriaan van Dis, Louis Ferron, Nicci Gerrard (de helft van het duo Nicci French), Judith Herzberg, Oek de Jong, Mensje van Keulen, Gerrit Komrij, Geert Mak, Harry Mulisch, Thomas Rosenboom, Helga Ruebsamen, Jan Siebelink en Leon de Winter. Het jaarlijkse geschenk kwam uit de pen van Ronald Giphart. De schrijver, op 17 december 1965 geboren in Dordrecht, komt uit een humanistisch en links georiënteerd nest. Moeder was kamerlid voor de PvdA, vader lange tijd journalist. Literaire aspiraties staken bij Giphart al snel de kop op. Met een vriend kalkte Giphart een schoolkrant vol, schreef hij toneelstukken, richtte hij nog een blad op, en maakte zich zo klaar voor een leven in de literatuur. Met zijn debuutroman 'Ik ook van jou' won hij het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut van 1992. In februari 2001 ging de verfilming van de roman in première. Hiermee was de queeste naar literatuur en seks nog niet voltooid. Zo volgden onder meer de romans 'Giph', 'Het feest der liefde' en 'Phileine zegt sorry'. De luchtige behandeling van redelijk ingrijpende biologische processen, min of meer startend in de puberteit en daarna meestal van aflopende aard, heeft de schrijver een populariteit onder jongeren opgeleverd. Hij doet met zijn Boekenweekgeschenk 2003 'Gala' zijn naam dan ook eer aan. Hij haalt zijn geliefde onderwerpen weer uit zijn donkere gangkast. Om het boekje te verwerven moet je nog wel de carnavalsprijs van €11,11 bestedenl.

Puzzel mee Helmond – Mijn echtgenote is een fervente puzzelaarster. Ik denk dat Corien elke week wel drie of vier briefkaarten of e-mails de deur uit doet met de oplossing van een puzzel. Ook haar zussen en schoonzussen zijn besmet met het puzzelvirus. Er worden cryptogrammen en andere puzzels uit de kranten geknipt en uitgewisseld. Misschien is Els nog wel het meest gedreven als het op puzzelen aankomt. De hierbij afgebeelde puzzel schilderde zij op de deur van de logeerkamer in haar woning. Ik stond er onlangs mee op en ging er mee naar bed. Ik heb de vraagstukjes allemaal opgelost. Hoewel ik twijfel bij W808. Na enige aarzeling denk ik dat er wacht nu lacht (w acht nul acht) staat. Maar ik heb m’n twijfels, want het cryptische zinnetje is een puzzel op zich. Wellicht zijn er puzzelaars die een betere oplossing kunnen bedenken. Ik houd mij aanbevolen. Ik wil het Els zelf niet vragen, dat is te makkelijk. De andere puzzeltjes zijn een fluitje van een cent.

De temperatuur is terug Delft – Het heeft wel even geduurd, maar onze eigen temperatuurmeting op vier ODD-plaatsen in de wereld is weer terug. Nu kunnen we weer vergelijken welke ODD-lezer er het warmste bij zit. Omdat de temperatuurmeting het zo vaak niet deed, heb ik later besloten om het voorgoed te verwijderen. 01-01-2006

Rianne, Roan en Jerry Delft – Afgelopen zondag was Annefien ter gelegenheid van de verjaardag van haar zusje Corien in Delft. Ze was er getuige van dat op zulke dagen de buurtjes even langs komen om de vorderingen van de kleinkinderen met eigen ogen te kunnen aanschouwen. De ”oh’s” en ”ah’s” zijn dan niet van de lucht. Mijn drie kleindochters zijn zo wie zo vaak het onderwerp van gesprek. Ook Annefien vertelde volop over de vorderingen van haar kleindochter Eva en van de situatie rond aanstaande moeder Rianne. De laatste zal waarschijnlijk als eerste voor uitbreiding van de familiefoto’s op onze jaarlijkse reünie gaan zorgen. Afgelopen carnaval hebben ze al vast wat geoefend met de kleinzoon van Els: Roan. Bij Jerry op schoot was de kleine man heel lief. Hij voelde zich daar duidelijk goed op z’n plaats. Ze zagen er met z’n drietjes op de bank bij Guido al echt als een gezinnetje uit. Volgende carnaval is er weer een klein vlindertje, giraffe of poesje bij.

Belg boos over French fries taboe Delft - De kritische houding van Frankrijk tegenover de oorlogsplannen van de VS heeft de relaties wat bekoeld. Zelfs de populaire French fries (patatjes) smaken de Amerikanen nu even niet. Een raadslid in Palm Beach in de Amerikaanse staat Florida krijgt last van een nare bijsmaak als hij French fries eet. Hij ergert zich zo aan de Franse houding in het conflict rond Irak, dat hij vindt dat de naam French fries moet worden veranderd in freedom fries. Raadslid Burt Aaronson diende een resolutie in waarin hij voorstelt de naam aldus te veranderen. Het raadslid stoort zich mateloos aan de Franse onwil om samen te werken met de Verenigde Staten om de Iraakse leider Saddam Hussein op de knieën te dwingen. Kennelijk weet het boze raadslid niet dat frieten en Frankrijk ondanks de naam 'French fries' eigenlijk niets met elkaar te maken hebben. Patatten worden zo genoemd omdat 'to french' Engels is voor 'in reepjes snijden'. Een andere verklaring voor de term is dat Engelse soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog in België voor het eerst frieten aten en ze vervolgens French fries noemden, omdat de taal die ze hoorden spreken Frans was. De Belgische patatexpert Michel Mes zegt op zijn website zelfs dat het hier om een Belgische uitvinding gaat. Hoe het ook zij. Of je nu spreekt van ‘pommes frites’, ‘patates frites’, ‘French fries’, in Amerika is heet het ‘patatje oorlog’ nu ‘freedom fries’. Bij de Amerikaanse bondgenoot Groot-Brittannië hebben ze het probleem overigens helemaal niet daar heet de gebakken aardappellekkernij doodgewoon ‘chips’.

Net koppie voor Wouter Delft – We hebben afgelopen zondag op de verjaardag van Corien veel plezier gehad. Iedereen droeg daar zijn eigen steentje aan bij. We zaten in een gezellig kring te keuvelen. De kleinkinderen waren met de nichten naar de speeltuin. Bob en Sander groeven de appelboom uit. Wouter liet zich knippen. Annefien knipte. Els voerde haar zoon. Zo had iedereen zijn bezigheid. En ik? Ik maakte foto’s. Ik heb materiaal voor vele ODD-bijdragen, maar ik moet mij beperken. Ik begrijp achter af nog steeds niet hoe de knipsessie tot stand kwam. Ik kwam even de keuken in lopen om wat hapjes op te halen en werd verrast door dit tafereeltje. Wouter zat heel stilletjes op een krukje, terwijl zijn tante Annefien met de tondeuse door z’n weelderige haardos schoot. Kennelijk was hij net zo verbaasd als ik. Hij was zo achter een kop koffie met gebak vandaan gehaald en op de kruk gepoot. Z’n gebakje had hij nog niet eens geheel kunnen oppeuzelen. Mamma Els had meelij. Ze voerde haar zoon het gebak helemaal op. Ik moest denken aan een dergelijke knippartij vele jaren geleden. Cor was toen het slachtoffer. Met een huishoudschaartje werd een flink stuk van zijn krullen verwijderd. Ook dat leverde toen een vermakelijke middag op. Cor kreeg er toen echter geen gebak bij. Dit keer ging het echter helemaal goed. Annefien deed het snel en vakkundig. Annefien kan het! Wouter zag er na afloop netjes fris geknipt. Je kon echt niet zien dat hij op een zondagmiddag in de keuken even een knipbeurt had gekregen van een tante. Toch?

De Blauwen van Helmond Helmond – Voor honden moet je wat doen. Alleen maar eten geven en de tuin in jagen voor wat beweging ofzo is onvoldoende. Althans dat is de mening van hondenkenner Els. Ik heb er niet veel verstand van, maar ik geloof haar graag. Dat betekent dus dat ze elke dag (ja ik vergis me niet en ik bedoel echt elke dag!) ruim 1½ uur met haar trouwe viervoeters de natuur in trekt. Voor een stevig wandeling op tempo. Niet zo maar wat slenteren en met andere hondenbezitters kletsen, terwijl de dieren in het parkje rondsnuffelen en poepen. Neen, een echte stevige wandeling op een professioneel vierdaagse tempo. ”Dat is goed voor de dieren en dat is goed voor mij”, vindt mijn sportieve schoonzusje. Nu zijn Corien & ik uit hetzelfde hout gesneden en stappen dus flink mee als wij in Brabant zijn. Terwijl anderen nog uitslapen, zijn wij al flink in de weer in de bossen rondom Helmond. Ook Ad gaat vaak mee. Toen wij er dus laatst met carnaval waren, hebben wij elke dag (ja, inderdaad elke dag) die wandeling door de Helmondse bossen gemaakt. Op een van die tochten kwamen we ook langs de boerderij van Van der Elzen aan het Geeneind. Ik kon de verleiding niet weerstaan om daar even over het hek te klimmen en de wei in te lopen. Deze boer heeft namelijk een bijzondere verzameling koeienrassen. Vooral de blauwe koeien vallen direct op in het landschap. De dieren stonden echter helemaal aan de andere kant (op z’n Brabants aan gindse kant) van de wei. Ik weet dat koeien erg nieuwsgierig zijn. Zodra je hun wei in loopt, komen ze jouw richting uit. Dat geldt ook voor deze collectie runderen. Ik kon er dus uiteindelijk een fraai plaatje van maken. Je ziet dat deze boer alle kleuren in de wei heeft staan.

Cactusdieven plunderen bejaarden Ploenix – De politie van Phoenix zegt dat boeven de cactussen uit de tuinen van bejaarden en bejaardentehuizen stelen. De bejaarden eigenaars zijn alert. ”Elke morgen sta ik met angst en beven op”, zegt de 62-jarige Rose Marie. ”Ik controleer meteen of mijn drie cactussen er nog staan. We hebben hier allemaal open tuinen zonder hekken en heggen. We letten op elkaars planten.” De dieven weten natuurlijk dat de oudjes meestal vroeg naar bed gaan. De bandieten – de politie denkt dat er meerdere dieven actief zijn – nemen per nachtelijk bezoek elk zo’n vijf tot zes cactussen mee, vertelde de lokale recherchechef Scott Bailey. De cactussen zijn elke ongeveer $150 per stuk waard. Men denkt dat de dieven het op de wat nieuwere complexen hebben voorzien. Het zijn huizen met een waarde van ongeveer $500.000, omgeven door privé golfbanen. De bewoners worden door de diefstal dus niet direct aan de bedelstaf gebracht.”Het gaat niet om het geld”, zegt de zestigjarige bewoner Bill Tenan. ”Het doet er niet toe of de diefstal van een cactus belangrijk is. We voelen ons belaagd. Daar gaat het om” betoogt hij vol vuur. Hij kreeg twee keer in één week bezoek van de nachtelijke plantenplunderaars. De bejaarden zijn overigens niet de enige slachtoffers. De plantenkwekerijen moeten concurreren met een inmiddels forse zwarte cactusmarkt. ”De dieven brengen de prijs van de cactus omlaag. Het kost dus ons ook heel wat inkomsten”, meent Bob Johnson, de eigenaar van de Cactus King Kwekerij.

In Helmond is nog wat blijven staan Helmond – Mijn vader schrok in 1964 bij zijn eerste bezoek aan Helmond van de troosteloze uitstraling van die stad. Maar gelukkige was niet heel Helmond zwart en onverzorgd. Integendeel, Helmond was in de jaren 60 hard bezig om zich van een armoedige grauwe industriestad op te werken tot een fraaie stad met meer allure. Om te beginnen kwam er “de luchtbrug”, zoals de Traverse in de volksmond genoemd werd. Bedoeld om het snelverkeer vanuit Eindhoven moeiteloos door Helmond te loodsen, zonder oponthoud over het kanaal (de Zuid-Willemsvaart). In werkelijkheid beweerden boze tongen dat de gemeente Helmond z’n laatste centen aan het project “luchtbrug” spendeerde om meer status binnen de provincie te verkrijgen. Maar hoe dan ook, er moest flink wat gesloopt worden om plaats te maken voor de Traverse ofwel Europaweg. En niet alleen waar de Traverse moest komen, maar en-passant werd ook andere oude bebouwing opgeruimd, onder het mom van “die oude troep moet maar eens verdwijnen”. Dat was nu eenmaal de trend in de jaren-60. Niet alleen in Helmond volgens mij. Zo herinner ik me dat er in die jaren in de Randstad moeiteloos oude grachten werden gedempt om meer ruimte voor de auto’s te krijgen. Hierdoor verdween in vele oude steden die typische oud-Hollandse uitstraling die een zekere intimiteit uitstraalde. Gelukkig is men gaan inzien dat de Hollandse stedenbouw evengoed een stukje cultuur is die behouden moet worden voor de latere generaties. Sterker nog er wordt weer zeer architectonisch fraai gebouwd in Nederland, waarbij zelfs ook weer wordt teruggegrepen op de oud-Hollandse bouwstijl. Ik zal hier binnenkort op terugkomen. In Helmond is gelukkig ook nog wel wat blijven staan. Het leuke is dat monumentale gebouwen die niet meer in de oorspronkelijke functie gebruikt worden, herbouwd zijn tot woon-winkelgebieden, maar met behoud van het oorspronkelijke karakter. Het oude schoolgebouw van het Carolus Borromeuscollege bijvoorbeeld is 15 jaar geleden van binnen veranderd in woonappartementen. Van buiten ziet het er nog hetzelfde uit als vele jaren voordien, inclusief het schoolplein. Zo ook met het klooster naast de Paterskerk in de Molenstraat. De Paterskerk zelf is in gebruik als schoolcentrum/kantine/theaterzaal van scholengemeenschap Jan van Brabant (voorheen de Rijks H.B.S.). De oude huishoudschool op de Zuid-Koninginnewal, is veranderd in een winkeleenheid waar zeer chique zaken in gevestigd zijn. De achterkant van het gebouw maakt deel uit van het To Hölscherhof (een woongebied met exclusieve winkeltjes en ateliers) waar eerst het schoolplein en de pastorietuin van de Lambertuskerk was. Bestudering van de ramen van de voormalige klaslokalen laat vele inkervingen zien, gemaakt in de bakstenen rondom de ramen. Volgens Els en Pieter Jan zou dat wel eens kunnen komen van het slijpen van de griffels. Een bijdrage van Nellie

Made in Jail Milaan – De creatieve ideeën achter een geheel nieuwe Italiaanse kledinglijn komen van gevangenen. De nieuwe kleding en accesoires wordt verkocht onder de naam Made in Jail. De t-shirts, broeken en schoenen verkopen er goed in Milaan en andere italiaanse steden. De veroordeelden ontwerpen overigens niet alleen kleding. Ze maken onder hun merknaam Made in Jail ook lampenkappen, portefeuilles en poppen. De kleding en andere spulletjes zijn niet alleen in de winkels in italie te koop, ze worden ook verkocht via hun eigen website Made in Jail. De modezaak werd opgezet om de gevangenen te helpen bij de terugkeer in de maatschappij. Ze leren zo nu een nieuw vak en vinden makkelijker werk wanneer ze vrij komen. De gevangenen krijgen bovendien een gedeelte van de winst. De rest van het geld komt ten goede van het programma. Daarvan wordt het materiaal gekocht en draaite de fabriekjes in de diverse gevangenissen.

Gezicht over Delft Delft – Hooggeplaatste personen hebben vaak het beste overzicht. Op mijn managementopleiding noemde men dat indertijd een ‘helicopter view’. In de dagelijkse praktijk ondervind ik het meer en meer. Hoe hoger geplaatst des te beter is het overzicht. Er zit wel een nadeel aan die hooggeplaatste status. Je hebt niet alleen een mooi overzicht, de mensen in het plaatje worden wel erg klein. Het worden kleine poppetjes waar je geen contact meer mee hebt. Ze zijn niet te beschreeuwen. Dat gevoel moeten ook de mensen hebben die werkten aan de restauratie van het dak van de Hippolytuskapel aan de Oude Delft. Vanaf de steigers rondom het gebouw hadden de mensen een prachtig zicht op Delft. Een zeldzaam plaatje van de prachtige historische binnenstad. Gelukkig kwamen de mensen die hier werkten elke dag ook weer omlaag en behoefden ze niet omlaag te schreeuwen om contact te maken. Dat is ook iets wat ik op de managementopleiding leerde. Tot zover de vergelijking met een manager. Binnenkort verdwijnen de steigers rondom de kapel weer, want de dakreparatie is nagenoeg voltooid. Daarmee verdwijnt ook het unieke uitzichtpunt over de Prinsenstad.

Rode stenen brengen ongeluk Sydney – Floris bezocht op zijn tochten door Australië ook de beroemde Uluru. Deze foto waarop hij uitkijkt over de woestijn stond al eerder op ODD. Ik las nu in een persbericht van de Australian Associated Press dat hij niet alleen was. Velen zijn hem voorgegaan. Toeristen die stukken steen meenamen van deze beroemde heilige Aboriginal plaats sturen de stukken nu terug. Ze komen tot de ontdekking dat de souvenirs ongeluk brengen. Op het hoofdkantoor van The Uluru Kata-Tjuta National Park waar de enorme rode steenmassa – voorheen bekend als Ayer's Rock – midden in de woestijn van centraal Australië ligt, komen soms wel stukken van zo’n 7½ kilo binnen. "Everyone seems to say that they have had bad luck," vertelde manager Brook Watson tegen een journalist van the Australian Associated Press. "The rock pieces come from all over and they just keep coming every day", voegt hij er nog aan toe. Het is overigens verboden om stukken steen van de Uluru mee te nemen. Sommige van de stenen die worden teruggestuurd zijn voorzien van ingekraste letters. Met enige regelmaat houden de parkwachters plechtige ceremonies om de rotsstukken terug te geven aan de Uluru. Er zijn helaas ook heel veel stenen die moeten worden vernietigd. Dat komt door de strenge Australische quarantaine wetten, die ook gelden voor grond en stenen. Ongeveer 500.000 buitenlandse en Australische toeristen bezoeken de Uluru elk jaar. Velen van hen beklimmen de rode rots, ondanks de bezwaren die de lokale aboriginals daar tegen hebben.

Rondje Nederland Helmond - Gisteren was ik even bij mijn vader op bezoek. Ik laat hem nooit van tevoren weten dat ik kom, anders gaat hij de hele dag zitten wachten. Een klein risico dat ik hem dus niet op z’n kamer tref. Zo ook gisteren. Men had hem net naar buiten zien gaan voor een ommetje. Ik ken m’n vader een beetje dus ik ging naar Albert Heijn en ja hoor daar trof ik hem bij de kassa met een pakje koekjes. Groot was zijn verbazing en vooral enthousiasme! We hebben op zijn kamer een paar kopjes thee gedronken, maar ik zag dat hij overmand werd door vermoeidheid en dus belde ik de treintaxi en ging ik na 1½ uur weer richting Helmond. Ik heb, door treinvertraging, treinuitval en verkeerde aanwijzing van de N.S. die dag in 10 treinen gezeten en aardig wat van Nederland gezien. Als een trein een stad binnenrijdt zie je natuurlijk maar een heel beperkt stukje van die stad. Wat je ziet hoeft niet altijd representatief voor die stad te zijn. Van de huizen die dicht aan de spoorlijn staan zie je vaak alleen maar de niet al te fraaie achterkanten. Ongeverfd en met rommeltuinen. Mijn vader vertelde weer eens als voorbeeld dat hij zo geschrokken was toen hij de eerste keer in Helmond uit de trein stapte. ( We schrijven 1964.) Hij keek tegen een zwarte rommelige wand aan die als fietsenstalling diende. “Moet ik hier wonen?” schrok hij! Maar tijdens mijn rondje Nederland per trein, gisteren dus, deed ik ook Nijmegen aan. En wat mij als eerste opviel toen de trein vanuit Arnhem over de Waal de stad binnenreed, was het prachtige silhouet van de stad. Dit moet volgens mij een mooie stad zijn en dus een reden om daar eens tijd voor uit te trekken. U hoort er meer van. Een bijdrage van Nellie

Spanje tekent u Madrid – De Spaanse autoriteiten hebben onder druk van een vrouwenactiegroep tegen seksisme besloten een advertentiecampagne om toeristen naar hun land te lokken te stoppen. Op de foto in de krantenadvertentie toont een half blote mevrouw haar door de zon gebruinde rug. Er is duidelijk te zien dat ze tijdens het zonnen een klein broekje droeg. De reclameleus die er bijhoort luidt: Spanje tekent u. Er komt nu een vergadering van de provinciale autoriteiten om te besluiten of de advertentie toch nog terug mag komen. Er is overigens ook een advertentie waarop een man staat in een dergelijke situatie. Daar was geen bezwaar tegen. The Observatori de les Dones, een Catalaanse organisatie die o.a. bewaakt op welke manier vrouwen in de media komen, legde de klacht neer bij de autoriteiten. Andere Spaanse vrouwenorganisaties hadden geen bezwaar. “Wij vinden het onjuist om vrouwen te gebruiken als een toeristische attractie. Het is een stap terug in de tijd,” lichtte Micaela Navarro van Observatori de les Dones toe. Toerisme is de belangrijkste tak van industrie in Spanje. De campagne Spanje tekent u gaat in ieder geval wel door, maar zal nu meer gericht zijn op familietoerisme. In de nieuwe campagne zal het imago worden gebruikt van mensen zoals de surrealistische schilder Salvador Dali en de beroemde architect uit Barcelona Antoni Gaudi. De advertentiecampagne met de vrouwenrug kostte de overheden overigens twee miljoen euro’s.

Het nieuws in Nederland Den Haag – Het nieuws in ons land wordt gedomineerd door een schroefje. Toen ik vanmorgen de kranten opensloeg, zag ik het gevalletje overal. In Nova zei prinses Margarita dat ze tijdens een gesprek met RVD-directeur Eef Brouwers vorig jaar een microfoontje in de muur had gezien. Balkenende nodigde gisteren de bij zijn persconferentie verschenen pers uit om het 'microfoontje' – volgens Brouwers een schroef om iets aan op te hangen – te gaan bekijken. De kamer van Brouwers op de eerste verdieping van het ministerie van Algemene Zaken stond na de uitnodiging van de minister-president dan ook al rap vol met journalisten. Iedereen staarde naar het grote nieuws van Nederland. ”Dat is hem nou”, wees een woordvoerder van de RVD. Hij toonde de schroef tussen de houten panelen die Margarita in Nova zo treffend beschreef. Vanmorgen brachten alle kranten de foto ervan. De saaiste nieuwsfoto in jaren. Overigens hebben prinses Margarita en haar echtgenoot Edwin de Roy van Zuydewijn inmiddels wel iets bereikt. De ministers van Binnenlandse Zaken en Justitie hebben vandaag in een brief hun spijt betuigd aan het veelbesproken echtpaar. Ten onrechte hebben ze aan het stel niet gemeld, toen het daar naar vroeg, dat de toenmalige Binnenlandse Veiligheidsdienst en de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging onderzoek hebben gedaan naar het verleden van De Roy van Zuydewijn. De ministers Remkes van Binnenlandse Zaken en Donner van Justitie benadrukken wel in de brief aan prinses Margarita en haar echtgenoot dat de inlichtingendiensten juist gehandeld hebben en binnen de grenzen van de wet. Wel dat weten we dan ook weer. Op naar het volgende spijkerharde nieuws.

Speelgoed van ooit Eindhoven – Gistermiddag hebben Saskia en Nienke wat zitten neuzen in de dozen met speelgoed van Sander. Corien heeft het speelgoed van Saskia en Sander altijd zorgvuldig bewaard. Moeder en dochter hebben nu heel wat leuke dingen in de dozen gevonden. Onder andere dit visspel. Maar er was ook een grote puzzel, die je op de grond moest leggen en een hamertje-tik-spel. Nienke is met al dat ‘nieuwe’ speelgoed reuze in haar sas. Wat haar pappa vroeger leuk vond, spreekt nu de dochter weer aan. Nooit wat weggooien dus.

Buikendansen in de Kurref Stiphout – De maandag is een van de drukste carnavalsdagen voor de nichtjes Anne-Sofie, Marlotte en Maartje. De laatste is een gewaardeerde trompetter in het leger van de carnavalsprins. Zij trekt met de andere leden van Hofkapel De Spurriezeiers van café naar café en van terras naar terras. Met als alles overtreffend hoogtepunt het Prijsbloaze. Daarover lazen jullie gisteren alles al. Voor de drie creatieve meiden uit onze familie was het toen nog niet voorbij. Ze zitten sinds enige tijd op buikdansles. Daar hebben ze al zo veel van opgestoken, dat ze een optreden in een overvolle Kurref wel aandurfden. De choreografie had het drietal zelf verzorgd. Begeleid door de exotische klanken die bij een dergelijke dans horen, bewogen de drie dames zich gracieus door de volle zaal naar het podium. Met hun sierlijke bewegingen kregen de dames de aanwezige heren op de stoelen. Onder luid handgeklap, voetgestamp en gefluit verdwenen de drie familiedanseressen na afloop weer in het publiek. Ik heb nog maar weinig carnavalsvierders zo enthousiast zien worden na een optreden. Nellie was met de drie buikdanseressen meegegaan naar de Kurref. Zij heeft alles gefilmd, zodat degene die het hebben gemist op een later tijdstip alsnog in extase kunnen raken.

Ruzies bij Oranje voer voor carnaval Stiphout – Prinses Margarita ligt in de clinch met het Nederlandse koningshuis. Vooral haar man Edwin de Roy van Zuydewijn zou niet erg populair zijn bij de Oranjes. De man zou zich al voor zijn huwelijk met Margarita onbeschoft hebben gedragen jegens de leden van zijn nieuwe familie. Inmiddels weten we daar alles van, want het nichtje en haar echtgenoot zoeken de aandacht van de media. Vanavond geeft de prinses een interview aan Nova . Over de actie van haar man en haarzelf zegt ze in het programma:”Ik denk dat het belangrijk is dat mensen begrijpen dat wij heel graag willen dat ze zien dat het voor ons gaat om respect. En de manier waarop mijn man is afgeschilderd tot nu toe is respectloos geweest.'' Maragrita heeft volgens eigen zeggen de bewijzen ”om aan te tonen dat er onoorbare zaken gebeurd zijn.” Ook tijdens carnaval was de oranje vuile was een geliefd onderwerp. Ik zag menig in oranje kleding gestoken feestvierder met een waslijntje met vuile was langs komen. Vanavond komt er weer de nodige munitie voor de feestvierders bij. Prinses Margarita zal op de televisie over haar conflict met de koninklijke familie spreken. Het gaat over mogelijke afluisterpraktijken en over haar verstoorde relatie met Koningin Beatrix. De man van prinses Margarita, Edwin de Roy van Zuydewijn, bereidt nu een schadeclaim voor tegen de Nederlandse staat. Margarita en haar man voelen zich slachtoffer van een lastercampagne van de Oranjes. De 55-jarige professor mr. Peter Nicolaï – bekend van de rechtszaak die hij namens Willem Oltmans tegen de staat voerde – bereidt zich namens prinses Margarita en haar man Edwin voor op een rechtszaak.

Prijsbloaze met Maartje en Paul Helmond – Er was nauwelijks ruimte in de overvolle Carnergiehal, maar toch werd er volop polonaise gelopen. De sfeer zat er dan ook stevig in bij het traditionele Prijsbloaze. Ad & Els en Corien & ik waren natuurlijk van de partij. We zagen – met nog enkele honderden andere carnavalsvierders - een keur van blaaskapellen aan ons voorbij trekken. We kwamen natuurlijk voor Hofkapel De Spurriezeiers en de Blue Band. We wilden Spurriezeierinneke Maartje en Blue Band Boy Paul natuurlijk aanmoedigen in een strijd om de beste blaaskapel. Wij vormden onze eigen familiejury. Ons criterium was niet zo zeer de muziek. Wij keken naar de show. Welke kapel krijgt de bomvolle zaal het beste mee? Dat is de vraag. Er was werkelijk van alles te beleven. De als negers verklede Stumpers uit Dordrecht deden het prima. Zij wonnen vorig jaar. Wij streepten ze daarom van het lijstje. Twee keer achter elkaar vonden wij te veel van het goede. De Hofkapel De Spurriezeiers dan? Dat was echte ouderwetse hoempapa. Er werd volop meegezongen en de polonaise kwam meteen weer op gang. En daar gaat het toch maar om. Maartje stond met haar instrument op de rand van het podium en blies haar carnavalsklanken fier de deinende zaal in. Een kanshebber! Wat dachten we van de Blue Band? Toen de blauwe jongens en meisjes de zaal in kwam, wist ik het al meteen. Dit is geen halvarine. In de staart van de stoet zagen we ook Adrie & Monique voorbijschuiven. Els stootte me direct aan.”Kijk Monique heeft ook een instrumentje”, brulde ze boven de woeste klanken uit. Inderdaad Monique had iets bij zich dat op een tamboerijntje leek. Ze bleef er bescheiden mee op de achtergrond. Paul liep met z’n trompet voorop. Net als Maartje speelde hij op de rand van het podium. De blauwe muziek spetterde de zaal in. Ook een kanshebber. Dan waren er natuurlijk de jongens en meisjes van Beperkt Houdbaar. De favoriete band van Els. Daar liep het podium ook aardig mee vol. Het leukst vonden de carnavalsvierders toch wel De Nachthoorns uit Hoorn. Niet echt een hoempapa orkest, maar wel een vreselijk leuke show. Uiteindelijk wist er niet één Helmondse kapel bij de officiële jury in de prijzen te vallen. De eerste prijs ging naar De Nachthoorns uit Hoorn, nummer twee werden De Stumpers uit Dordrecht en op de derde plaats eindigde Beperkt Houdbaar uit Vessem. Tijdens de prijsuitreiking arriveerden ook Nellie & Pieter Jan. Zij misten de muziek, maar waren wel op tijd voor ons etentje bij het Turkse restaurant. En wie vonden wij nu de beste? Tja, het was erg moeilijk. We hebben er in het restaurantje tot in de kleinste uurtjes over gedelibereerd. Wij vonden dat het allemaal erg mooi en leuk was. Wij besloten daar en kozen tot winnaars De Blue Spurriebandzeiers.