Op een stille zondagmorgen

Parijs - De Cimetière du Père-Lachaise is de grootste begraafplaats van Parijs. De begraafplaats op en rondom de heuvel Champ-l'Evêque bevindt zich hier sinds 1804 en heet officieel 'Cimetière De l'Est'. Oorspronkelijk behoorde het stuk grond aan de jezuïetenorde, maar het werd in 1972 verkocht om de schulden van de jezuïeten te kunnen betalen. De Parijzenaren noemden de begraafplaats direct al vanaf het begin 'Cimetière du Père-Lachaise'. Ze eren daarmee de jezuïetenpater François d'Aix de La Chaise, bij wie men altijd te biecht gingen. Na de opening liet men hier onder andere Abélard en Héloïse, Molière en La Fontaine herbegraven. Deze ‘reclamestunt’ werkte prima want vanaf dat moment was het een heel prestigieuze laatste rustplaats. Als je hier een nieuw graf ziet, kun je er vanuit gaan dat het de laatste rustplaats van een belangrijk persoon is.

We zagen er dit graf van Aubert Lemeland. Hij overleed op 15 november in Parijs op 77-jarige leeftijd. Tussen de bloemenkransen op het verse graf zag ik op een lint dat het was neergelegd door de minster van cultuur van Frankrijk. De naam Lemeland zegt je misschien niets, maar als je bekend ben in de hedendaagse (koor)muziek weet je dat het een bekend componist is. Als ooggetuige van de landing van de geallieerden in Normandië heeft hij een aanzienlijk deel van zijn vele symfonieën, kamermuziekwerken en liederen geschreven in het teken van die ervaring en van de nieuwe betere wereld waarvan hij sindsdien droomde.

Het merendeel van de graven vertonen Franse namen, maar er liggen ook beroemde buitenlanders. De Amerikaanse zanger Jim Morrison, de Italiaanse componist Rossini en de Ierse schrijver Oscar Wilde liggen er. Op hun graf liggen nog steeds verse bloemen. Het enige graf van een bekende Nederlander is dat van de 2006 overleden schilder Karel Appel. Ook op zijn graf lagen verse rozen en iemand had met kastanjes een woord geschreven dat ik overigens niet meer kon lezen. Ik had overigens verwacht dat het graf van een man die zulke kleurrijke schilderen naliet een stuk uitbundiger zou zijn. Zonder plattegrond vind je hier overigens je weg niet. De oorspronkelijke 17 hectare van het jezuïetenlandgoed is uitgebreid tot de huidige oppervlakte van 47 hectare. Corien & ik waren er op een stille zondagmorgen samen met slechts een handvol parijzenaren die het graf van hun geliefde verzorgden. Want ook de ‘gewone’ parijzenaar vindt hier zijn laatste rustplaats. Tweet