Mosrug is weer gevangen Delft – Terwijl Corien & ik gisteren in de tuin in het zonnetje van onze lunch genoten, zagen we aan de overkant van het water een jongeman staan. Hij stond roerloos, een beetje verdekt opgesteld, tussen de witte bloemen en keek onafgebroken naar het water. Wij vroegen ons af wat hij daar stond te doen. We dachten eerst dat hij naar de tuinen aan de overkant stond te staren, maar dat was niet zo. Hij keek zonder zijn blik ook maar een moment af te wenden naar het water. Hij stond zeker al een half uur doodstil naar het wateroppervlak te staren toen hij plotseling tot leven kwam. Het leek alsof hij op zijn tenen liep toen hij zich vliegensvlug naar de waterkant spoedde. Daar lag, zagen we nu, een hengel. Hij pakte de hengel op en aan de strakke lijn en de omgebogen punt zagen we dat hij beet had. En hoe. Behoedzaam manoeuvreerde hij met de hengel de vis naar de kant. Met behulp van een groot net schepte hij de joekel op de oever. Het was een reusachtige vis. We zien die dieren altijd door de wetering zwemmen, maar hadden er nog nooit een op de kant gezien. De visser woog het beest. De schaal van zijn weegtoestel gaf 12,8 kg aan. Het was een kanjer en nog zwaarder dan ik had verwacht. Ik spoedde mij op verzoek van de visser naar de overkant van het water. Daar maakte ik met zijn (en mijn) toestel een paar foto’s van hem en het beest. “We noemen hem Mosrug”, vertelde hij me. Vissers proberen hem jaar op jaar te vangen. Soms wint de visser en soms wint de vis. Dit is de derde keer dat ik hem op de kant heb gehaald. “Deze vis zwemt hier al heel lang. Hij is ouder dan ik en ik ben 31 jaar”, vertelde de man opgetogen. Nadat de foto’s waren genomen, liet hij Mosrug weer vrij. ”Daar ga je”, sprak hij de vis liefdevol toe, “volgend jaar kom ik terug en vang ik je weer. Tot dan”.