Heen en weer Den Haag – Gisteren bezochten we het Museum voor Communicatie. Het 80 jaar oude museum zit al zo lang als ik me kan herinneren aan de Zeestraat in Den Haag. In de tijd dat Corien & ik het bezochten met onze kinderen heette het nog Postmuseum. Dat veranderde eind jaren 80 in PTT-museum. Nu heet het Het Museum voor Communicatie. Toch is er nog veel te zien van de geschiedenis van post en telecommunicatie. Wij gingen er met Sietske en Karsten heen om de tentoonstelling Het Rijk van Heen en Weer te zien. Op deze tentoonstelling bezoek je zes spannende fictieve landen. Het Anderland, Toenland, Vreemdland, Droomland, Digiland en Huisland. In elk land konden de kinderen andere spellen en games doen. Bij elke game vonden we een oranje vogelhuisje. Daarin zat een gleuf waar precies de houten enveloppe paste die we bij de ingang hadden gekregen. Zodra de kinderen de enveloppe in de gleuf stopten, begon de game. We deden aan alle spellen en games mee. Zo konden we bijvoorbeeld tekst inspreken bij tv-series, we reden in een postkoets terug naar het verleden en we lieten ons een verhaal voorlezen waarvan we zelf steeds de figuren en de plot konden wijzigen. Er was veel te doen en de tijd vloog om. Het is een leuke tentoonstelling waar de kinderen heel veel konden doen. Na ons bezoek aan deze tentoonstelling liepen we ook nog even over de permanente tentoonstelling. Toen bleek dat ouderwets verkleden en rammelen op een oude telexmachine ook nog steeds erg leuk zijn. Wat leuk was voor hun ouders is, is ook voor de kinderen nog steeds erg leuk. Het Museum voor Communicatie kan nog jaren mee.

De duivel en zijn oude moer Aken - Bij ons recente bezoek aan Aken moest ik even denken aan FNV-voorzitter Agnes Jongerius. Zij wilde “dealen met de duivel en zijn oude moer” om de verhoging van de AOW-leeftijd te blokkeren. Uiteindelijk kwam het er niet van. De duivel was misschien wel geïnteresseerd, maar Agnes deinsde terug. Je weet immers nooit wat je over jezelf afroept als je met Satan in zee gaat. Ik herinner me de avonturen van Agnes als ik door een van de zijdeuren de Dom van Aken binnen ga.De grote bronzen deur blijft voor Corien & mij gesloten. Je moet tenminste in een witte bruidsjurk bij de hoofdingang verschijnen om de deur van de bisschoppelijke kerk open te krijgen. Deze Karolingische bronzen deur aan de westzijde van de kerk is de eerste bronzen deur uit de Middeleeuwen en de beide delen werden uit één stuk gegoten. De deur heet wolfsdeur (Wolfstür), ondanks de leeuwenkoppen op elke zijde. Het verhaal dat daar achterzit bracht me Jongerius in gedachte. Bij de bouw van de Dom was namelijk op een zeker moment het geld op. Niemand kon de bouwers aan de nodige pecunia helpen. Alleen de duivel wilde wel helpen. Hij zou voor het geld zorgen zodat de bouw door kon gaan. Hij had wel een voorwaarde. Hij wilde de eerste ziel hebben die de kerk binnen zou gaan. Satan verwachtte natuurlijk dat de bisschop dat zelf zou zijn. Maar de bouwers van Aken waren slimmer dan de duivel. Zij vingen een wolf en joegen het dier als eerste door de deur naar binnen. De duivel rukte de ziel uit het dier en rende vervolgens huilend van woede naar buiten. Hij sloeg daarbij de grote bronzen deur zo hard achter zich dicht dat hij zijn duim verloor. Die duim zit er nog steeds. Je voelt hem duidelijk als je een vinger in het gat van de rechter leeuwenkop steekt. Een mooi verhaal dat de gidsen die je in de kerk rondleiden met veel plezier vertellen. Als je wilt dealen met de duivel en zijn oude moer moet je dus eerst een list verzinnen. Dat was de FNV-voorzitter even vergeten.

Lekker en lelijk Delft – Je kent allemaal de uitdrukking “oude wijn in nieuwe zakken”. Hij is niet van toepassing op de omfietswijn die ik deze keer onder jullie aandacht breng. Daarvoor geldt de uitdrukking: “Uitstekende wijn in lelijke flessen”. Alleen al vanwege de fles zou je deze wijn voorbij lopen. Maar dat zou dan een misrekening zijn. Deze wijn uit Navarra, het gebied tussen de Pyreneeën en de Ebrovallei in het noorden van Spanje, is erg lekker. Vol sappig kersenfruit. Normaal kost deze wijn bij Albert Heijn 3,99 euro. Deze week valt hij onder de aanbiedingen en kost slechts 2,99 euro. Daarmee voldoet hij nog precies aan mijn huidige criterium voor een omfietswijn. Ik zou dus de fietstassen maar weer leegmaken en een voorraadje Beamonte, Navarra, Tempranillo halen. De grootgrutter heeft van Beamonte ook de Chardonnay en de Rosado staan. Die zou ik maar gewoon laten staan. Tenzij je van limonade met zuurstokkensmaak houdt. In dat geval ook maar meenemen.

Ooit Delft – Er wordt flink gewerkt in Delft. Dat is geen nieuws. Het gebeurt in veel steden, maar in de Prinsenstad doen ze dat graag op veel plekken tegelijk. Dat komt de mobiliteit vaak niet ten goede. En dan zeg ik het vriendelijk. Er zijn dagen dat het een echte puzzel is om de stad in of uit te komen. De bouw van de Koepoortgarage heeft al heel veel omrijden ten gevolg gehad. De werkzaamheden aan de Kruithuisweg, de Krakeelpolderweg, de Sebastiaansbrug en de Nieuwe Langendijk zorgen en zorgden voor de nodige vertraging. En soms bedenkt iemand spontaan nog een nieuwe obstructie zoals hier in de Nieuwstraat. Niet twijfelen, gewoon de weg opengooien. We zijn er nog lang niet. De werkzaamheden aan de Spoorzone leveren ongetwijfeld ook nog de nodige verkeersproblemen op. Ik troost me met de gedachte dat Delft er steeds mooier en efficiënter door zal worden. Ooit.

Geldstromen Aken – Wie Aken bezoekt, gaat naar de Dom. Deze kerk was vierhonderd jaar lang de grootste van Noord-Europa en het eerste Duitse monument op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Om de Dom kun je niet heen. Ik kom er nog wel op terug. Aken is namelijk niet alleen een stad van oude monumenten. Wandelend door de stad zie ik ook veel moderne kunstschatten. Heel opmerkelijk vond ik de ‘Kreislauf des Geldes’ op de hoek van de Ursulinerstrasse en de Hartmannstrasse. Het kunstwerk is een van de zestig fonteinen die de stad rijk is. De beeldengroep is een werk van de kunstenaar Karl Henning Seeman en staat sinds 1977 op deze plek. Het kunstwerk werd nota bene gefinancierd door een bank, de Sparkasse Aachen. Het wordt in de volksmond de Geldbrunnen genoemd. Corien & ik hebben er de volgende gedachte achter gevonden. De beweging van het water stelt de beweging van het geld voor. Het water draait tegen de klok in en staat nooit stil. Omdat het warm water is, staat het zelfs in de winter niet stil. De geldstroom komt nooit tot stilstand. We zien een vrouw die haar bezittingen vastklemt. Een man tuimelt bijna in het water terwijl geld probeert los te krijgen van een ander. Een vader spreekt met zijn dochtertje en legt haar de waarde van geld uit. Of misschien telt hij alleen zijn eigen geld na en geeft zijn kind wat zakgeld. We zagen veel mensen even stilstaan bij de beeldengroep. De mensen wijzen elkaar op details en bedenken allemaal hun eigen verhaal. De figuren hebben in ieder geval allemaal met geld te maken. Stellen ze de gierigheid, de hebzucht, de gulle gever of de bedelaar voor? Wie zal het zeggen? In de rand zie ik ook nog cijfers. Wat betekenen die? De fontein fascineert en roept op tot nadenken over de invloed van geld. Voordat we naar de Dom gaan is dat een goed idee.

Karsten is vier jaar Delft – De vreugde die gepaard gaat met het vieren van je verjaardag is een genoeg dat met het klimmen der jaren afneemt. Hoe meer geboortedagen je achter de rug hebt, hoe minder je er aan hecht. Het overkomt vooral mannen. Ze worden elke morgen bij het scheren geconfronteerd met het verval en willen er niet aan herinnerd worden. Voor vrouwen ligt het iets genuanceerder. Vrouwen willen niet dat hun verjaardag wordt vergeten. Ze willen alleen dat je niet weet hoe oud ze worden. Kinderen genieten nog onbevangen van hun verjaardag. Elk jaar dat ze aan hun leeftijd kunnen toevoegen ervaren ze als een triomf. Karsten heeft dan ook zeer genoten van zijn verjaardag. Al enige weken geleden wilde hij steeds weten hoeveel nachtjes het nog duurde voordat de grote dag zou aanbreken. Het enthousiasme van het kereltje werkte zo aanstekelijk dat ik bij een ontmoeting zelf al aangaf hoeveel nachtjes hij nog te gaan had. Gisteren was het dan zo ver. Hij werd vier en kon zich overgeven aan een feestelijke dag. Een dag vol bezoek van oma’s, opa’s, tantes, ooms en nichtjes en neefjes, vrienden en vriendinnen. Hij had deze week zijn verjaardag bij juf Nel op school al gevierd. Saskia was daarbij geweest en vertelde dat hij erg had genoten van het feestje dat wel een uur duurde. Juf Nel maakt er een leuk feestje van. Op de foto zie je de jarige op de speciale stoel glunderen onder al dit enthousiasme. Ook gisteren haalde hij er alles uit. Het feestelijke ontbijt met de eerste cadeaus was een uitstekend begin van de dag. Het werd die dag steeds leuker. Hoogtepunt was ook dit keer het uitblazen van de kaarsjes op de taart. Karsten deed het met de nodige overgave.

Fietsen in Delft Delft – Als we met de kleinkinderen de stad in fietsen, kiezen we voor de veiligste route. Een weg waar we geen tram of drukke kruising tegenkomen. Dat is voor de jongste fietsers wel zo prettig. Ze hebben alle concentratie nodig bij het fietsen. Delft is immers toch een tikje drukker dan Stiphout of Veldhoven. Dat maakt het veel spannender. Niet alleen voor de kinderen. Vorige week was het de vuurdoop voor Sietske. Haar zus was al eens eerder aan mijn zijde de historische binnenstad van Delft in gepeddeld. Nu deed Sietske het. Ze bracht het er goed vanaf. Op haar kleine fietsje hield ze het goed bij en volgde de instructies prima op. Ze deed het zo goed dat we op de terugweg zelfs een andere route hebben genomen.

Roltrapraadsel opgelost Londen – Waarom rijden de Engelsen links, maar staan ze op de roltrap aan de rechterkant. Op de weg wordt je in Groot-Brittannië rechts ingehaald. Op de roltrap in de Londense Ondergrondse wordt je links ingehaald. Dat vinden niet alleen de toeristen onlogisch. De Britten wisten tot voor kort zelf ook niet waarom dat zo is. In de meeste landen zijn de ‘verkeersregels’ op een roltrap dezelfde als op de weg. Daarom staan de mensen in Singapore en Tokio links, want ze rijden daar ook links en in Rotterdam rechts. Alleen in Londen wijkt dat af. Deze week las ik in the Times dat het roltrapraadsel is opgelost. De oplossing kwam van een stomme film uit 1920. De film werd recentelijk uit het BBC-archief gehaald voor een filmfestival. Mensen die veel met de trein reizen, weten dat de discipline in ons land op de roltrap niet erg goed is. Meestal staan de reizigers links en rechts. We hebben de Britse discipline niet. Terug naar de film uit 1920. Daarin werd een visueel grapje gemaakt over de roltrap. De roltrap eindigde vroeger namelijk niet recht, maar diagonaal. Men deed dat om er voor te zorgen dat de mensen met hun rechter voet de eerste stap ervan deden. Dat vond men veiliger dan met de linkervoet. Aan het eind van de roltrap stond dan ook een bordje met de tekst: “Step off: right foot first.” Om er met je rechtervoet af te stappen, moest je omdat het einde van de roltrap diagonaal was dus wel rechts staan. Het grapje in de film, die ik later die dag op het London News zag, gaat over een militair. Bij marcheren begin je immers met je linkerbeen. Dat bracht de soldaat in verwarring en hij struikelde de roltrap af. Nu dit filmpje is teruggevonden weten ook de Britten waar de gewoonte om rechts op de roltrap te staan vandaan komt. Ook toen het einde van de roltrappen recht werd in plaats van diagonaal bleef men rechts staan.

Wetenswaardigheid Helmond – Onlangs maakten Corien & ik een boswandeling door het familiebos van Bob & Saskia. Het werd een herfstwandeling met een doel. De kleinkinderen hadden een plastic tasje meegenomen om daarin dennenappels te verzamelen. Een opdracht die de kinderen niet lichthartig opnamen. Met grote inzet verzamelden ze de kegelvruchten die ze onder de naaldbomen aantroffen. We moesten soms van de wandelpaden af om de met schubben afgezette houten kegels te vinden. Als dat niet lukte, probeerden de kinderen zelfs om door middel van schudden de opbrengst te verhogen. Op het filmpje is te zien hoe dat in zijn werk ging. Klik daarvoor hier Karsten voelde zich er op zijn gemak in het familiebos. Hij wilde me steeds nieuwe plekjes laten zien. Uiteindelijk lukte het de kinderen toch om alle zakken helemaal te vullen met de vruchten van de naaldbomen in het bos. Benthe en Sietske droegen de gevulde zakken met behulp van een stok naar huis. De kinderen willen de dennenappels thuis drogen om mee te knutselen, maar ik denk dat de meeste wel in de open haard terecht zullen komen. Je kunt de dennenappel ook als weerstation gebruiken. Dat leerde ik als stadskind op een kampeerweekend in Lunteren met de lagere school. Bij droog weer opent een dennenappel zijn schubben zodat de zaadjes die ertussen zitten op de wind kunnen wegvliegen. Als de lucht vochtig wordt, gaan de schubben dicht. Het is een wetenswaardigheid die ik van een meester leerde en nooit ben vergeten.

Gelijk is gelijk Bedum - Burgemeester Bert Kuijper van de Friese gemeente Skarsterlân heeft gelijk gekregen. Het duurde wel drie jaar, maar toch, gelijk is gelijk. Kuijpers verbood drie jaar geleden schapen met reclameboodschappen langs de snelweg bij Joure. De schapen maakte reclame voor Hotels.nl. Kuijper wilde er niet van weten en merkte op: “Straks komt het ook nog op koeien en paarden”. Nu is het zo ver. Reclamekoeien wijzen de voorbijgangers op de nieuwe winkel van Zuidhof in Bedum. Inmiddels staan de koeien weer in hun blootje. De slager is geschrokken van de negatieve reacties op zijn reclamekoeien. Overigens heeft hij zijn doel wel bereikt. Iedereen weet dat Zuidhof een nieuwe slagerij heeft in Bedum. Toch had hij beter kunnen luisteren naar Bert Kuijper. Die vond het drie geleden al een slecht idee.

“Tot zondag” Delft - Karsten is op weg naar zijn favoriete speelplek achter de keuken, maar hij staat direct stil als de telefoon gaat. Als hij het toestel tegen zijn oor drukt, hoort hij:“Hallo kerel. Hoe is het leven aan jouw kant?” Het is zijn neefje Abel. De jonge Veldhovenaar wandelt door de tuin van zijn ouderlijk huis als hij naar zijn neef in Stiphout belt. “Leuk dat je even belt”, reageert Karsten. “Alles gaat hier zijn gewone gangetje. Al het is deze week wel wat spannender dan gebruikelijk”, geeft de Helmonder toe. “Tja, ik dacht moet weer eens even met Karsten babbelen”, antwoordt Abel. “Waarom is overigens deze week wat spannender dan anders”, wil hij vervolgens weten. “Ik ben aanstaande zondag jarig. Dat is toch altijd een bijzondere dag”, vertelt Karsten aan Abel. “Ik begrijp het”, repliceert Abel, “verjaardagen zijn heel apart”. Karsten knikt en zegt dan: “Ik zie je toch wel aanstaande zondag, kerel?” “Natuurlijk”, geeft Abel aan, “verjaardagen betekenen gebak, limonade, oma en opa, ooms, tantes en jouw vrolijke zussen. Dat wordt vast heel gezellig”. “Kijk dat bedoel ik maar”, geeft Karsten toe, “maar vergeet je niet iets?” “Ik begrijp je niet. Zie ik een familielid over het hoofd?”, informeert Abel. “Je vergeet cadeaus. Ik weet dat familie belangrijk is, maar de presentjes horen er toch echt bij hoor”, legt Karsten uit. “Dat spreekt vanzelf. Ik ga weer eens ophangen. Tot zondag”, besluit Abel het gesprek.

Stap in de replica Delft – Het Delftse echtpaar De Groot woonde in een huis aan de Oude Langendijk met zicht op het koor van de Nieuwe Kerk. Op 10 april 1583 wordt daar hun zoon Hugo geboren. Een pienter knaapje. Dat blijkt als hij op achtjarige leeftijd naar de Latijnse school in de Schoolstraat gaat. Hij kan al snel gedichten maken in deze dode taal. Als Hugo elf jaar is, gaat hij naar de Leidse universiteit om daar les te krijgen van de Franse professor Scaliger. Als vijftienjarige mag hij mee naar Frankrijk met een groep mensen onder leiding van Johan van Oldenbarnevelt. Tijdens deze reis promoveert hij op 5 mei aan de Universiteit van Orléans tot doctor in het Romeins en het kerkelijk recht. Als hij terugkomt in ons land vestigt hij zich in Den Haag als advocaat. Hij is dan 16 jaar. Als in ons land even na 1610 godsdienstige twisten ontstaan over de predestinatie (Goddelijke voorbeschikking) pleit Hugo de Groot voor verdraagzaamheid. Hij behoort tot de groep mensen die ook voor een permanente vrede met Spanje pleiten. Prins Maurits is bang dat zijn baantje als legeraanvoerder dan in het gedrang komt en zijn macht zal verliezen. Hij laat Hugo de Groot vanwege zijn godsdienstige standpunt daarom opsluiten op slot Loevestein. Uiteindelijk ontsnapt de Delftse rechtsgeleerde op 22 maart 1621 in een boekenkist uit zijn gevangenschap. In museum Het Prinsenhof is de beroemde boekenkist te zien. Het museum besteedt in het Hugo de Grootjaar met een speciale tentoonstelling aandacht aan deze zoon van Delft. Het verhaal van Hugo wordt verteld aan de hand van familieportretten en de beroemde kist. Eric van Dam van het museum maakte van de boekenkist een speciale replica. Bezoekers kunnen in het museum in die kist stappen en zelf het gevoel krijgen wat het is om opgevouwen in een boekenkist te liggen.

Spurriebemmel en huppelmarieke Stiphout – Carnaval begint op 11 november om elf minuten over elf. Toch is dat niet helemaal waar. Voor de serieuze carnavalsvierder begint het al veel eerder. Er moet immers van alles worden voorbereid en ingestudeerd. Kleindochters Benthe en Sietske zijn allebei lid van de Spurriebemmels, de jeugdafdeling van de carnavalsvereniging De Spurriezeiers. Die club organiseert van alles voor de kinderen van groep 3 t/m groep 8 in het basisonderwijs. De Spurriebemmels bestaan uit verschillende groepen. De jongste dansmariekes worden in Stiphout Huppelmariekes genoemd. Daar zijn Benthe en Sietske beide lid van. Ze zijn dus spurriebemmel en huppelmarieke. Afgelopen zondag was de eerste bijeenkomst van de diverse groepen van de Bemmels. Ze hebben immers ook nog de Herriekapel en de Narren. Corien ging met de meiden mee naar de eerste bijeenkomst en maakte na afloop de groepsfoto.

Oog voor historie Delft – Bussen met toeristen, scholieren en leden van Omroep Max komen naar Delft om Het Prinsenhof, de residentie van Willem van Oranje en zijn vrouw Louise de Coligny, te zien. De kogelgaten die sinds 10 juli 1584 in de muur bij de trap zitten, behoren tijdens een bezoek tot de vaste punten waar men stilstaat. Er is nog een huis in Delft dat een significante rol in het verhaal van de aanslag op de prins vervuld. Begin mei 1584 kwam Balthazar Gerards namelijk al naar Delft. Hij nam zijn intrek in herberg ‘De Diamant’ in de Choorstraat. Het is maar een paar honderd meter van het Prinsenhof verwijderd. Het pand is er nog steeds. Toch komen toeristen er alleen om een vers broodje te halen. Tegenwoordig bevindt zich hier brood- en banketbakkerij ‘De Diamanten Ring’. De bakkerij is nu bekend om het koekje ‘Het Scheve Jantje’. De Delftse bakker heeft echter niet alleen oog voor ambachtelijke koeken en broden. Hij heeft wel degelijk ook historisch besef. Op een gevel van zijn pand staat het verhaal van Balthazar Gerards te lezen.

Nieuw dubbelportret Hugo de Groot Delft – Kunstschilder René Jacobs is klaar met het dubbelportret van Hugo de Groot en diens vrouw Maria van Reigersberch waarover ik eerder berichtte. Je kunt het tot 13 november bekijken in zijn galerie ‘De Kunstkop’ aan de Lange Geer in Delft. Het is dit jaar 400 jaar geleden dat de Delftse rechtsgeleerde en schrijver Hugo de Groot zijn bekendste werk, Mare Liberum, schreef. Het is zijn beroemde pleidooi voor de vrije toegang tot de zee en de vrije handel. Hij schreef het spraakmakende werk in een tijd van piraten en zeerovers en stond er mee aan de wieg van het internationaal recht. Ter gelegenheid van dit feit maakte zijn stadgenoot Jacobs dit dubbelportret van de wereldberoemde Delftenaar. De schilder werd geïnspireerd door het portret dat de 17de eeuwse portretschilder Van Mierevelt maakte van Hugo de Groot. Hier boven de originele schilderijen zoals ze zijn te zien op de Hugo de Groottentoonstelling in museum het Prinsenhof. Er is veel te zien op het nieuwe schilderij. Zoals we nog van onze geschiedenislessen weten, ontsnapte De Groot in een boekenkist uit Slot Loevesteijn. Deze boekenkist is museum Het Prinsenhof te zien. De Groot vluchtte naar Frankrijk. Daar leefde jij van een toelage van de Franse koning. Op het schilderij herinneren de muntjes op de toonbank voor De Groot hieraan. Op de achtergrond zie je op de schilderijen tussen de teddyberen en knuffels een pop die gelijkenis vertoont met Prins Maurits. Deze prins liet De Groot immers gevangennemen. Alleen dankzij de spectaculaire ontsnapping in de boekenkist kon de Delftse voorvechter van verdraagzaamheid en vrede zelf ook verder in vrijheid leven. Renè Jacobs kreeg voor de vervaardiging van zijn dubbelportret medewerking van museum Het Prinsenhof. Het origineel van Van Mierevelt behoort tot de collectie van het museum en Jacobs kreeg foto´s van het werk mee naar huis. Galerie de Kunstkop is gevestigd aan de Lange Geer 26 in Delft. De galerie is geopend van woensdag tot en met vrijdag van 11.00 tot 18:00 en op zaterdag van 11:00 tot 17:00.

Berg en dal Stiphout – Niet alleen in Veldhoven, ook in Stiphout spelen kleinkinderen op een instrument. Nienke en Dieuwertje spelen piano en doen dat al heel leuk. Benthe heeft de bugel gekozen als instrument. Vandaag waren we er getuige van dat Benthe de bugel ter hand nam om te oefenen. Het stukje dat ze speelt heet ‘Berg en dal’.

Foto Saskia in Oxfordgids Oxford - Midden in de Britse universiteitsstad Oxford vind je Radcliffe Square. Er zijn louter historische universiteitsgebouwen te vinden op het plein met de kleine kasseien. Saskia maakte van de zomer deze foto van Radcliffe Camera. De bouw begon in 1737. De bouw van het ronde gebouw werd gefinancierd uit de erfenis van John Radcliffe. Hij doneerde postuum niet alleen veel van zijn geld, hij gaf ook al zijn medische boeken aan de universiteit. Sinds 1860 is de Radcliffe Camera de leeszaal van de Bodleian Library. Via een ondergrondse gang kom je vanuit de leeszaal in het hoofdgebouw van de bibliotheek aan de andere zijde van het plein. Er reed vroeger zelfs een klein treintje door deze gang om de boeken te vervoeren. Er bevinden zich nu 600.000 boeken in de bibliotheek. Het publiek mag de leeszaal helaas niet in. Dat is slechts voor de studenten en staf van de universiteit. Maar het gebouw zelf is de moeite van een bezoek alleen al waard. De foto die Saskia maakte is niet alleen te vinden op haar Flickr!, maar is ook opgenomen in een internetgids over Oxford. Klik hier maar en bekijk het zelf.

Jolijn behaalt bachelorbul Nijmegen – Afgelopen woensdag bereikte mijn dochter Jolijn een nieuwe mijlpaal in haar leven. Jolijn studeert Algemene Cultuur Wetenschappen aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en kreeg nu haar bacherlorbul. Els & ik waren daar als trotse ouders natuurlijk bij. Ook haar al net zo trotse vriend Jeroen en diens ouders waren naar de uitreiking gekomen. Marlotte was ook naar de feestelijke bijeenkomst in de universiteit gekomen. Zij wilde de uitreiking van de bul aan haar zus ook niet missen. De mentor van Jolijn aan de universiteit somde in een toespraak van een kwartier de kwaliteiten van onze dochter op. Zij benadrukte haar talent in beleid, onderbouwing en organisatie van culturele activiteiten. Het zal je niet verbazen dat ook de muziek een aardig stempel heeft gedrukt op dit fraaie resultaat. Dat noemde de mentor ook. Zij citeerde uit de stagerapporten van de Gemeente Eindhoven, waar Jolijn stage liep in het kader van algemeen cultuurbeleid en de Organisatie Folkwood Festival. Bij de festivalorganisatie bemoeide Jolijn zich met 'aanvullende culturele' activiteiten. De mentor was ook zeer te spreken over het onderzoek en de afstudeerscriptie van Jolijn. Inmiddels is onze dochter aan de Nijmeegse Universiteit begonnen aan haar afsluitende masterstudie. Over een jaar hoopt Jolijn te gaan werken in het management van de theater- en cultuurwereld. We besloten deze bijzondere woensdag met een heerlijk etentje en een feestelijke borrel. Een feestelijke bijdrage van Ad

Herf, herfer, herfst Delft – Herfst roept bij veel mensen melancholieke en nostalgische gevoelens op. Ik heb daar gelukkig geen last van. De herfst is een heerlijk turbulent jaargetijde. Er zijn volop veranderingen in de natuur te bewonderen met flinke uitschieters in de weersomstandigheden. Warme en zonnige dagen worden afgewisseld met storm, mist en regen. Het is een seizoen vol inspiratie voor dichters en schilders. We maken lange wandelingen door de natuur of doen nog wat zon op op een terras. De herfst geeft volop mooie kansen. En dan is er ook nog bockbier. Nee, je hoort mij niet klagen over de herfst.

Blauw Koetsiertje bijna weg Delft – De Delftse criminele geschiedenis kent enkele zeer opmerkelijke zaken. Zaken die wereldwijd nieuws zijn of waren. Op 10 juli 1584 bracht Bathasar Gerards met enkele pistoolschoten Willem van Oranje om het leven. In de muur van het Prinsenhof zijn daar tot op de dag van vandaag nog de kogelgaten van te zien. Een meer recente opmerkelijke moordzaak in de criminele geschiedenis van onze stad vond plaats op 5 april 1983. Toen schoot de toen 27-jarige Cevdet Yilmaz zes bezoekers van café ’t Koetsiertje dood. Het pand op de hoek van de Van Leeuwenhoeksingel en de Houttuinen waar dit tragische drama plaats vond, staat er (bijna) niet meer. Deze week is aannemer CrommeLijn begonnen met het slopen van het gebouw. Klik hier voor een filmpje. Een Delftse politicus stelde onlangs voor om een monument op deze plek op te richten voor de zes vermoorde stadgenoten. Het voorstel kreeg nergens bijval. Zelfs bij de nabestaanden van de slachtoffers kon hij niet op steun rekenen. Met de sloop van de resterende blauwe panden begint de aannemer op 26 oktober.

Chocolat Poirot Delft – Liefhebbers van de boeken van Agatha Christie moeten genoegen nemen met het bestaande oeuvre van de beroemde detectiveschrijfster. Er zal nooit meer iets bij komen. Gelukkig worden van de boeken nog wel steeds tv-series gemaakt en bioscoopfilms. Ik vertelde al eerder over de nieuwe Tv-serie met miss Marple in de hoofdrol die nu in Engeland loopt. Corien & ik hebben daar inmiddels afleveringen van gezien en zijn zeer tevreden. Van de week keken we naar een nieuwe verfilming van ‘Murder on the Orient´. Dit maal met Alfred Molina – je weet wel van Chocolat – in de rol van Hercule Poirot. Het was wel even wennen, want ik ben natuurlijk gewend aan acteur David Suchet als Poirot. Hij speelt die rol in de lopende televisieserie waarvan tot op heden 61 afleveringen werden geproduceerd. Het verhaal speelt dit keer in 2001. Nog nooit eerder zag ik Poirot gebruik maken van een laptop bij het oplossen van een misdrijf. Hij raadpleegt meerdere keren het internet. Poirot ziet er ook heel anders uit. Alfred Molina is geen kort mannetje. Hij draagt geen te krappe lakschoenen en heeft ook zijn haar niet geverfd. Wel duikt de Russin Vera Rossakoff in de film op. Poirot is nooit getrouwd, maar had altijd een zwak voor deze vrouw. Dankzij mijn speurtocht op internet heb ik nog vier films van Agatha Christie te goed. Dus geen nieuwe boeken meer, maar nog wel steeds nieuwe films.

Snuffelen aan kinderboeken Helmond – De eerste zaterdag van de Kinderboekenweek zit er op. Ook voor Marjans schoondochter de Geldropse kinderboekenschrijfster Linda Swinkels. Zij was zaterdag te vinden in Mierlo bij de boekwinkel van Bruna. “Ik vond het heel leuk, maar ook wel spannend”, zei ze na afloop. Ook tekenaar Willy Boetzkes, de illustrator van het boek, was bij de signeersessie in de boekwinkel aanwezig. De Kinderboekenweek zit er nog niet op voor Linda. Aanstaande woensdag leest ze in de bibliotheek van Geldrop voor uit haar boek ‘Gevaarlijke nacht’. Ze zal daar ook haar boek signeren. De zaterdag daarna komt de schrijfster naar boekwinkel ‘De Ganzenveer’ aan de Oude Aa in Helmond en zondag reist ze naar De Hofstad om daar in het Atrium een kraampje te bemannen op de Haagse Kinderboekenmarkt. Kinderen kunnen in het Atrium volop snuffelen aan nieuwe kinderboeken. Er is een Rad van Fortuin waar je een kaartje voor een musical kan winnen en er worden ook boeken verloot. Heel leuk is ook de signeerposter. Daarop staan 90 schrijvers en illustratoren. Slechts een paar, die op het laatste moment besloten om te komen, staan er niet op. Op die poster kunnen de kinderen de handtekeningen van schrijvers en illustratoren verzamelen. Zo leren de kinderen de auteurs spelenderwijs kennen. Ik zou dus even met je grut langskomen.

Gecoventrierd Coventry – Het hoofdkwartier van Jaquar is in Coventry gevestigd. Ook Peugeot heeft hier een fabriek en de beroemde zwarte Londense taxi’s worden ook al geproduceerd in deze stad in de West Midlands van Engeland. De beroemdste inwoner van de stad is natuurlijk Lady Godiva. Volgens de overlevering galoppeerde zij naakt op haar paard door de straten van de stad. Het standbeeld dat hier aan herinnert, staat tegenover Starbucks op Broadgate. De beroemde dame prijkt ook op de verpakking van de befaamde Belgische praline van Godiva Chocolatier. Toch zijn dit niet de feiten die het eerst in de herinnering komen als je aan Coventry denkt. Op 14 november 1940 werd de stad langdurig gebombardeerd door de Duitse Luftwaffe. Er vielen erg veel slachtoffers en grote delen van de stad werden vernietigd, net als de kathedraal. Tijdens ons bezoek aan Bletchley Park leerde ik dat Churchill van de Duitse plannen om Coventry te bombarderen afwist. Op Bletchley Park ontcijferde men immers de Duitse Enigma-berichten. Toch ondernam Churchill geen actie omdat hij niet wilde verraden dat de Duitse code gekraakt konden worden. Zo komt het dat in het hart van de stad een groot modern winkelcentrum is gekomen. Net als in Rotterdam was alles immers platgebombardeerd. De Duitsers gebruikten daarna voor dergelijke acties het werkwoord coventrieren. De foto die we namen midden in het centrum bij de fontein kon alleen worden genomen omdat alles was gecoventrierd.

Verstandig snoepen Helmond – Op een zaterdag in september deelde M3 Mondzorg in Helmond appels uit. Ze deden dat ter gelegenheid van de opening van De Nieuwe Tandenwinkel. In deze winkel kan je terecht voor alles op het gebied van protheses, implantologie en mondhygiëne. Je kan er ook naar binnen lopen voor een gratis advies en informatie over de vergoedingen van je zorgverzekering. Over die gratis adviezen maak ik me wat zorgen. Dat komt door die gratis appels. Vroeger was de slogan van tandartsen ‘Snoep verstandig eet een appel’. Nu is het maar de vraag of dit nog wel een goed advies is. Uit onderzoek van het Amerikaanse ministerie van Landbouw is namelijk gebleken dat het suikergehalte van moderne appelsoorten in tien jaar tijd met vijftig procent is toegenomen. Het hoge suikergehalte is slecht voor je gebit. Volgens Britse tandartsen kan er dus net zo goed worden gesnoept. Dat is toch iets om even over na te denken. En dat hebben ze bij Het Nationaal Instituut voor Gezondheidsbevordering en Ziektepreventie (NIGZ) dan ook gedaan. Daar komt men tot de conclusie dat het toegenomen suikergehalte geen reden is om geen appels meer te eten. Bij het NIGZ hecht men meer aan het aantal ‘eetmomenten’. Zij raden aan om niet meer dan zeven keer per dag iets te eten. Suikers worden in de mond omgezet in zuren. Samen met het zuur dat van nature in fruit zit, tast het glazuur van de tanden en kiezen aan. Eet je de hele dag door dan krijgt je gebit onvoldoende de tijd zich te herstellen. Hierdoor krijg je gaatjes. Begrijp je nu waarom ik me zorgen maak over de adviezen. Zouden ze het in Amerika en Groot-Brittannië helemaal mis hebben? Wat doe jij? Blijf je appels eten of ga je weer gewoon snoepen? Verstandig snoepen, hoe doe je dat?

Nog heel veel Heeze – Het leven begint steeds weer opnieuw. Telkens als je een pasgeboren baby ziet, weet je dat je getuige bent van een hoopvol begin van nieuw leven. Steeds weer gaat er iemand aan zijn of haar toekomst beginnen. Gisteren was ik getuige van een dergelijke ontmoeting in Heeze. We waren in de Brabantse plaats om aanwezig te zijn bij de afscheidsdienst die werd gehouden ter nagedachtenis van Tante Nellie. Zij overleed maandag 5 oktober op 87-jarige leeftijd. Bij dergelijke gebeurtenissen roepen baby’s filosofische gedachten op. Na lange tijd ontmoetten de nichten Annefien en Edith elkaar daar ook weer. De omstandigheden waren droevig, maar de toekomst lachte ook naar ze. De beide nichten hebben heel wat achter de rug en hadden heel wat te bespreken. Beide zijn inmiddels meerdere keren oma. De jongste telg van Annefien heet Wybe. Hij was met zijn moeder Rianne meegekomen. Ook de jongste telg van Edith was aanwezig. Het is een meisje dat de naam Anouk kreeg van haar ouders. Zich nog geheel niet bewust van elkaar zaten de kinderen naast elkaar op schoot. Wybe bij zijn oma en Anouk bij haar grote nicht Nicole. Het lijkt of Wybe al heel enthousiast naar zijn verre nichtje kijkt. Maar het is dezelfde blik die hij voor zijn moeder of zijn oma heeft. Wybe is gewoon een enthousiaste jongen. Anouk vond de aandacht wel amusant. Voor meer heeft ze nog geen oog. Haar tijd komt nog. Nog heel veel.

Sowieso Helmond – Cd’s en DVD’s zijn een prachtig medium om van muziek te genieten. Maar het 45 mannen en vrouwen tellende Helmonds koor Kolok moet je eigenlijk live meemaken. Niet alleen vanwege het enthousiaste optreden van de zangers en zangeressen, maar zeker ook vanwege de acht man tellende band die onder leiding van pianist Ad telkens zorgt voor een stevige en sprankelende begeleiding. Welnu die kans heb je dit weekend. Zondag 11 oktober treedt Kolok op in het Helmondse theater ’t Speelhuis. ’s Middags is er om 14:30 uur een matinee en ’s avonds is er om 20:00 uur een spetterende show. Volgens Ad loopt de kaartverkoop heel goed, maar er zijn nog wel wat kaartjes beschikbaar. Maak nu snel je keus en bestel via theaterspeelhuis.nl snel je kaartjes. Je kunt natuurlijk ook Ad even bellen voor een kaartje. Het is een mooie kans om de finalist van het Tv-programma Korenslag aan het werk te zien. De zangshow ‘Sowieso’ die de groep zondag op de planken zet bestaat uit een wervelende mix van Engels- en Nederlandstalige popmuziek.

Simson is zonnig Helmond – In januari meldde Marlotte dat haar moeder het gezin een paard cadeau had gedaan. Inmiddels zijn we tien maanden verder en is de stal van Els opnieuw uitgebreid met een paard. Het is een fraaie ruin met de naam Simson. Dit keer is het geen cadeau, maar is het paard exclusief voor Els. Dania wordt nu alleen bereden door Marlotte. Els wilde zelf ook een paard en koos voor Simson. Het is het dier waarop zij ooit les kreeg. Het is dus eigenlijk een hereniging van paard en berijdster. We kennen de naam Simson natuurlijk van de verhalen uit het Bijbelboek Richteren. De naam betekent zonnig. En als ik Els goed beluister, geldt dat ook voor het karakter van haar nieuwe viervoeter.

Debuut is spannend boek Helmond – Onlangs toonde Marjan me met groot enthousiasme een artikel in het Eindhovens Dagblad. Het was een interview met de Geldropse kinderboekenschrijfster Linda Swinkels. “Kijk dit gaat over het schrijversdebuut van Linda. Ze heeft een kinderboek geschreven”, meldde ze me gloedvol. “Wie is Linda Swinkels? En wat heb jij met haar?” wilde ik weten. Dat was de goede vraag, want nu kon Marjan trots melden: “Dat is mijn schoondochter”. Als je tijdens de Kinderboekenweek voor tien euro uitgeeft, krijg je het kinderboekenweekgeschenk ‘De wraak van het spruitje’ van Jan Paul Schutten cadeau. Schaf je dus deze week ‘Gevaarlijke Nacht’, het kinderboek van Linda, aan dan sla je twee vliegen in één klap. In het dagelijkse leven is Linda Swinkels lerares op de Dommeldalschool in Geldrop. Ze heeft het boek aan haar eigen leerlingen voorgelezen. Die zijn allemaal enthousiast. Een betere aanbeveling kun je je nauwelijks voorstellen. De tekeningen in het boek zijn van Willy Boetzkes. Swinkels heeft het boek in eigen beheer uitgegeven. Het is - voor 13,50 euro - dan ook alleen te koop in de boekwinkels van Geldrop, Mierlo, Nuenen, Helmond, Someren en Heeze. Maar met ISBN 978-90-814493-1-1 kun je het bij elke boekwinkel in ons land bestellen. Tijdens de Kinderboekenweek zal de Geldropse schrijfster haar debuutboek in Helmondse boekwinkels signeren. ‘Gevaarlijke Nacht’ gaat over de kinderen Thijs, Stef, Iris en Nica. Op een camping in de Franse Alpen zijn ze getuigen van de vermissing van een jongetje. Het viertal laat het er niet bij zitten en gaat op onderzoek uit. Het levert een spannend boek op dat kinderen maar moeilijk neer kunnen leggen.

Tukje op de bank Warngau - Het is heel goed mogelijk dat jij niet moet lachen om wat ik heel leuk vind. Humor is heel persoonlijk. Ik wil in het theater of bioscoop nog wel eens als enige heel uitbundig lachen. Mensen op de rijen voor en achter me kijken elkaar aan en begrijpen niet wat er nu zo leuk is. Dat gevoel moet de Duitser Gerle Kittler ook hebben gehad toen hij wakker werd op een perron van een stationnetje langs de spoorlijn van Warngau in Duitsland. Zijn vrienden hadden hem ‘getrakteerd’ op een enkele reis per trein. Gerle was op een feestje in slaap gevallen op de bank. Iets wat hem wel vaker gebeurt. Zijn vrienden hadden hem met bank en al naar het station gebracht. Daar kochten ze voor hem een enkeltje en voor de bank een fietskaartje. De 25-jarige Duitser werd slapend op de bank aangetroffen door de spoorwegpolitie. “Ik slaap altijd heel diep. Ik had geen idee wat er was gebeurd toen ik door de politieman werd wakker geschud. Het was net of ik de hoofdrol speelde in een slechte film”, vertelde Kittler. De film werd nog slechter toen hij zich realiseerde dat hij geen geld bij zich had. Ook zijn mobiele telefoon had hij niet bij zich. Hij moest de ruim zeven kilometer naar huis terug dus lopen. Of de sofa nog steeds op het perron staat, is niet bekend.

Meepraten en –proeven Delft – Ongeveer vijftig mensen hebben zich geabonneerd op het wijnalarm van ODD. Zij krijgen een mailtje als een omfietswijn onder de ODD-norm van drie euro zakt. Dat wordt steeds zeldzamer. Omfietswijn wordt steeds iets duurder. Maar het lukt zo nu en dan nog wel. Na de vorige tip over de Dominio de Fontana, Tempranillo zijn een groot aantal lezers weer naar de lokale supermarkt gereden. Of ze het ook allemaal echt op de fiets doen weet ik niet. Een trouwe lezer had onder het stukje deze reactie gegeven: “Altijd als je een wijnalarm afgeeft, ben ik te laat bij AH. Het schap met de aanbiedingswijn is dan altijd al helemaal leeg gekocht. Zou dat door jouw toedoen zijn? Lezen er hier bij ons in de stad zoveel mensen jouw wijntips? Vandaag was ik echter nog net op tijd! Ik kon nog net de laatste 4 flessen meenemen. Nu is dat wijnschap dus weer leeg! Maar ik kan nu tenminste meepraten .....uhh..... proeven....MMMMM!” Omdat ik dit weekend toch in Helmond was, heb ik even een proefondervindelijk onderzoek ingesteld. Ik kan haar geruststellen. Het schap was weer aangevuld. Ik behoefde dus geen hartig woordje met de filiaalbeheerder te hebben. De arme man kan er ook niets aan doen dat ODD zo goed wordt gelezen en opgevolgd.

Benthe acht jaar Stiphout – Gisteren was het feest in Stiphout. Benthe vierde haar achtste verjaardag. Eigenlijk verjaart onze kleindochter vandaag – je kunt haar dus nog feliciteren – maar ze vierde het op zondag in familiekring. Mama, papa, zusje, broertje, oma’s, opa’s, tantes, ooms, nichtjes, haar neefje en ook nog wat vrienden kwamen het feest met haar mee vieren. Vandaag zijn alle vriendjes, vriendinnetjes en klasgenootjes aan de beurt voor hun felicitatie en een traktatie. Het verjaardagsfeest begon aan het ontbijt al met cadeaus, maar het ging pas echt van acquit met de feestelijke verjaardagstaart. De acht kaarsjes passen nog steeds royaal op de taart. Benthe blies ze zondagmorgen in een keer ferm uit. Daarna verzamelde de jarige de kaarsjes op haar eigen stukje. Dat werd een beetje krap, maar het ging nog net.

Begin Blauwe Toren Delft – Begin volgend jaar verrijst er achter het station een blauwe toren, bestaande uit dertig op elkaar gestapelde zeecontainers, met uitzicht op de activiteiten op het gebied van de Spoorzone. Het is de bedoeling dat elke wijk in Delft een creatieve bijdrage levert aan deze toren. Er komt daarvoor in elke wijk een container, die door wijkbewoners mag worden geverfd en ingericht. De eerste container is door de gemeente geschonken. Tijdens het recente open monumentenweekend stond de container op de markt. Bezoekers staken spontaan de handen uit de mouwen en hielpen met het beschilderen van de container. Initiatiefneemster is de Delftse architect Ineke Hulshof. Zij is bestuurslid van de speciaal voor dit doel opgerichte Stichting Blauwe Toren. De gestapelde containers worden met elkaar verbonden door de stalen trap die uit het kunstenaarsgebouw Bacinol is gered. In de toren hebben de bezoekers niet alleen een mooi zicht op de werkzaamheden, maar men kan ook filmpjes en exposities over de bouw en de stad bekijken.

Straatje van weleer Helmond – Wie de stad voor het eerst bezoekt, ziet het plaatje zoals het nu is. Dat geldt voor bezoekers, maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen. Wat voor hen een actueel plaatje is, is voor ons ook een herinnering. Het beeld van de stad is een ketting gevormd door beelden van vroeger. Een ketting die steeds langer wordt. Een ketting waaraan steeds meer handen iets toevoegen. “Kijk, dit is de straat waar langs ik liep als ik naar school ging”. “Dit is het park met de zoete herinneringen”. “Dit is de rivier waarover we naar de kust voeren”. Oma en kleindochter lopen door de stad. De een vertelt, de ander luistert. “Ik dacht dat het straatje veel breder was”, mijmert oma bij het steegje naast de voormalige winkel van haar ouders. De kleindochter legt uit: “Jij was ooit klein en het straatje groot. Nu is dat andersom.” Oma beseft dat ze gelijk heeft en klimt nog één keer op de vensterbank. Ze houdt de paal vast. Hier stond ze als meisje. Nonchalant en zich nog niet bewust van de ketting van beelden die ze zou gaan vormen. Kleindochter ziet het en luistert naar het verhaal. Ze klimt ook naast de paal. Net zo nonchalant als ooit haar oma en ook zij is zich niet bewust van de ketting van beelden die nog voor haar in het verschiet ligt.