Wat zal ik aandoen? Delft – Vrouwen tussen 16 en 60 jaar staan bijna een jaar van hun leven voor de kledingkast. Het zoeken naar de juiste outfit kost vrouwen opgeteld gemiddeld 287 dagen van hun leven. Dat kwam aan het licht tijdens een onderzoek dat de Britse kleding- en textielretailer Matalan liet doen onder 2500 vrouwen, tussen de 16 en 60 jaar. Op een doordeweekse dag kost de kledingkeus vrouwen de meeste tijd. Dan staan ze 16 minuten te twijfelen voor de kast. In het weekend is de keus kennelijk niet zo lastig. Dan kost het vrouwen slechts 14 minuten per keer. De moeilijkste keus is de juiste outfit voor een avondje uit. Daar moeten vrouwen ongeveer 20 minuten per keer over nadenken. De keus voor een feestdag zoals Kerst of Oud&Nieuw neemt 36 minuten in beslag. Er zijn echter momenten dat het bijna een uur duurt voordat onze wederhelften een keus hebben gemaakt. Dat is het moment waarop de kleding voor de vakantie wordt gekozen. Dan staan de dames 52 minuten voor de kledingkast. Daar staat tegenover dat als ze eenmaal op het vakantieadres zijn gearriveerd het kiezen veel makkelijker wordt. Op vakantie duurt de kledingkeus van de dames maar tien minuten. Ik vind het allemaal niet zo gek. De uitkomst verbaast mij dan ook niet. Het is voor vrouwen nu eenmaal uiterst belangrijk dat ze zich lekker voelen in hun outfit. En laten we eerlijk zijn wat zijn nu 287 dagen op een mensenleven.

Wie is bekend in Stiphout? Stiphout – Het was niet verrassend dat de Spaanse toerwinnaar Alberto Contador afgelopen dinsdag ook de Profronde van Stiphout op zijn naam schreef. De Tour de France-winnaar bleef de Luxemburgse broertjes Andy en Fränk Schleck voor. Zij werden respectievelijk tweede en derde. Saskia & Bob zagen het dertigste criterium van Stiphout ditmaal vanaf de eerste rij. Hun nieuwe woning ligt aan het parcours van de beroemde kermiskoers. Saskia maakte een paar leuke foto’s van het winnende tourdrietal. Misschien herken jij wel de bn-er die bij haar langs kwam. Je kunt een aanwijzing zien op haar Flickr. Ik heb geen idee. Weet jij het?

Veel kleur door crisis Delft – In het water van de Binnenwatersloot drijft een advertentie voor het Varend Corso dat dit jaar weer op 31 juli en 1 en 2 augustus plaats vindt. Het kijkspektakel heeft dit jaar als thema ‘Lekker Eigenwijs’. Ook de Gemeente Delft doet weer mee aan het evenement. Op een vijftien meter lange boot krijgt het nieuwe stadsloge een prominente plaats. Het thema van de Delftse boot is de ‘treintunnel’. Dat is aan het kleine bootje in de Buitenwatersloot al een beetje te zien. De kredietcrisis heeft op het Varend Corso een positief effect. Hoewel het wel wrang is. Door de lage prijzen die de tuinbouwproducten door de crisis nu opbrengen, kunnen de boten extra rijkelijk worden gevuld met bloemen, planten, groenten en fruit. De economische crisis die de Westlandse tuinders zwaar treft, is daardoor niet terug te vinden op de boten. Er juist extra kleur in de varende stoet door de crisis. Er doen dit jaar 65 boten mee, waar 120.000 bloemen en 6000 kilo groenten en fruit voor zijn gebruikt. Op de eerste dag varen de boten zoals gebruikelijk door het Rijnmondgebied, op de tweedag door het Westland en op de derde dag door het gebied van Delfland met daarbij Delft.

Dat steekt Delft – Natuurkundige en uitvinder Albert Einstein zou ooit hebben gezegd, dat als de bijen verdwijnen, de mensheid nog maar vier jaar te leven heeft. Einstein kreeg vaak gelijk, maar ik hoop nu dat hij er naast zit, want het gaat slecht met de bijen. De geheimzinnige verdwijnziekte, Colony Collapse Disorder (CCD), houdt ook hevig huis onder de Nederlandse bijen. Als de bijen verdwijnen, zouden we massale voedseltekorten tegemoet kunnen zien. Want als bijen niet meer voor de verspreiding van pollen zorgen, kunnen daardoor oogsten massaal mislukken. Verklaringen voor het verschijnsel lopen uiteen. Het zou komen door de straling van gsm-masten, door de opwarming van de aarde, of door de ziekte vuilbroed. Na die zorgelijke berichten over het nijvere bijenvolkje is het daarom leuk om nu ook eens een amusant bericht te vertellen. Het stond in de China Daily en gaat over het Chinese bijenhoudersechtpaar Li Wenhua en Yan Hongxia. Zij zijn beide enthousiast bijenhouder en werken voor de Nanhu bosbouwmaatschappij in Ning'an, een stad in het noorden van China. Ze wilden een wereldrecord vestigen: de grootste bijenjas ter wereld. Ze zetten daarom elk een bijenkoningin op hun lichaam om de werkbijen te lokken. Dat is ze goed gelukt. Er ontstond alleen een probleem met het tellen van de bijen. Niemand van hun vrienden durfde dichtbij genoeg te komen om dat te doen. Dat steekt.

Springlevend Delft – Deze maand op vrijdag de tiende was het precies 425 jaar geleden dat prins Willem van Oranje, door Balthasar Gerards op de trappen van zijn Delftse woning, werd vermoord. Het verhaal van deze brute moord wordt in museum Het Prinsenhof elk dag meerdere keren verteld. Vaders of moeders vertellen het hun kinderen, onderwijzers en rondleidsters vertellen het hun pupillen. Afgelopen zaterdag vertelde Sander aan zijn drie dochters hoe de van oorsprong Franse katholiek Gerards onder aan de trap van de toenmalige eetzaal drie kogels afvuurde op de Vaders des Vaderlands. Het kostte de prins zijn leven. Wij hebben de dramatische gebeurtenis uit 1584 afgelopen zaterdag voor de kleinkinderen gereconstrueerd. Corien speelde de rol van Prins Willem van Oranje en ik mocht de rol van de snoodaard Balthasar Gerards vertolken. Ik verborg me achter een pilaar en schoot op de argeloze prins terwijl die langs liep. Corien stortte dodelijk gewond neer op de trappen en fluisterde: “Here God, wees mijn ziel en dit arme volk genadig”. Willem de Zwijger sprak de woorden oorspronkelijk in het Frans, maar Corien zorgde ten behoeve van de kleinkinderen voor nasynchronisatie. Sander legde Nienke, Dieuwertje en Emma daarna uit dat Gerards voor de moord op Willem van Oranje vijfentwintigduizend gouden kronen kreeg. Dat geld was uitgeloofd door de Spaanse Koning Filips II. De gaten die de kogels achter lieten in de muur zitten er nog altijd. Er hangt een bordje bij met de tekst “Hieronder staen de tyekenen der koogelen daarmeede Prins Willem van Orange is doorschooten op 10 july A’ 1584”. Dieuwertje mocht het samen met pappa voorlezen. Ze kwam tot de ontdekking dat in tegenstelling tot de prins onze Nederlandse taal springlevend is.

Retourtje Romeinen Delft – Als jongentjes uit allerlei soorten speelgoed mogen kiezen, gaan ze bijna allemaal voor de houten zwaardjes en de plastic schildjes. Maar als kinderen zich mogen verkleding in een Romeinse soldaat en een echte tuniek met bijbehorende helm en schild krijgen, zijn ook de meisjes snel van de partij. Verkleden is immers voor alle kinderen leuk. Dat bleek afgelopen zaterdagmiddag in het Legermuseum in Delft. We waren er met Saskia & Sander en de vier kinderen. Alleen Dieuwertje wilde het van een afstandje bekijken. Nienke, Emma en Abel deden naar hartelust mee in de workshop ‘Retourtje Romeinen’. Ze stapten graag in de sandalen van een Romeinse legionair. Ze betraden in het museum een Romeins fort en stapten vol enthousiasme in de wereld van legionairs en auxiliairs. Een legionair in volle uitrusting leerde de kinderen hoe ze een aanval moesten voorbereiden en uitvoeren. Hoe ziet een Romeinse uitrusting eruit? Hoe was het Romeinse leger ingedeeld? Op deze vragen kregen we een antwoord, want het legermuseum organiseert in de weekenden en tijdens de zomervakantie voor jong en oud allerlei leuke activiteiten rond het thema. Nienke en Emma leerden over de opbouw en indeling van het Romeinse leger en ontdekten welke strategieën de Romeinen toepasten. Abel deed net of hij het begreep en deed gewoon mee. In verschillende tenten zagen we met z’n allen filmpjes, voelden we hoe zwaar een maliënkolder is en stelden we ons eigen leger samen. We konden elkaar op de grote tentoonstelling nooit kwijtraken. Als we iemand zochten, klommen we in de wachttoren en hadden zo een mooi overzicht over het hele kamp. Met behulp van oefenwapens werden de nieuwe de rekruten op een binnenplaatsje getraind in het gooien van werpspiesen. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de ouders was het een erg leuk middagje. Klik hier voor de aanvalsoefening en klik hier om Nienke en Emma te zien speerwerpen.

Het bordje staat er nog Leiden - Eén van mijn vroegste herinneringen is die van de bezoekjes die ik met mijn moeder bracht aan mijn tante Co. Tante Co was een ongetrouwde zuster van mijn oma en zij woonde in een hofje: het Sint Anna Aalmoeshuis. De grote groene deur waarachter dit hofje verscholen ligt, bestaat nog steeds aan de Middelstegracht in Leiden. Water heb ik er nooit door heen zien stromen. Het was dus een van de eerste gedempte grachten in Leiden. Hoewel we thuis met drie kinderen waren ging ik altijd alleen met mijn moeder naar Tante Co. Het was anders veel te druk in haar kleine huisje om daar met drie kinderen te gelijk te komen. Tante Co was op haar rust gesteld net als alle andere bewoners van het hofje. Bij de ingang van het hofje stond vroeger een bord dat de bewoners de stilte op prijs stellen en dat zo graag willen bewaren. Afgelopen week heb ik kunnen zien dat dit bordje er nog steeds staat. Op de foto zit ik voor het huisje van tante Co, zij woonde op nummer 2. De huisjes zijn net als in mijn herinnering erg donker van binnen. Ieder huisje had slechts 1 raam en de deur was in tweeën gedeeld. Je kon het bovenste gedeelte los van het onderste gedeelte openen. Het hofje is in de periode 1982 – 1985 opnieuw gerestaureerd. Toen zijn twee huisjes samengevoegd tot één huisje. Aan de buitenkant is dit slechts te zien aan de deuren waar de bloemen voor staan. Het hofje is gesticht in 1492 en gebouwd op het erf achter het huis van de stichter, de bierbrouwer Willem Cleasz. Hij woonde aan de Hooigracht. In 1509 werd de kapel, waar ik met mijn rug naar toe zit, gewijd. Het interieur heeft de beeldenstorm overleefd en is nog aanwezig. De kapel wordt echter sinds de beeldenstorm niet meer als gebedshuis gebruikt. In de ramen zit het oudste gebrandschilderde glas van Nederland.

Waar een Willow is, is een weg Delft – Het is moeilijk om een slechte gewoonte af te leren. Dat geldt voor mensen, maar zeker ook voor dieren. Je kunt een hond misschien wel makkelijker iets nieuws leren, dan een slechte gewoonte afleren. Honden met slechte gewoonten zoals schoenen en sloffen kapot bijten, tegen de gasten opspringen, knabbelen op tafelpoten, behang vernielen e.d., zijn kennelijk onverbeterlijk. Ik ben daarom zeer onder de indruk van de New Yorkse dierentrainster Lyssa Rosenberg. Zij heeft haar hond leren lezen. Als zij haar terriër Willow een briefje voorhoudt met daarop de tekst ‘bang’, valt het dier om en blijft voor dood liggen. Als ze hem de tekst ‘wave’ toont, steekt het diertje een pootje in de lucht en zwaait. En bij de tekst ‘Sit up’ gaat Willow op de achterpootjes zitten. Rosenberg traint honden voor tv-commercials en kan goed met dieren overweg. Haar hondje kende al 250 verschillende kunstjes voor ze aan de leesles begon. Ze leerde haar viervoeter lezen om een weddenschap met een vriend te kunnen winnen. De vriend had haar een vakantiereisje naar Mexico in het vooruitzicht gesteld als het haar zou lukken om haar hondje te leren lezen. Inmiddels is Lyssa samen met Willow naar Mexico geweest.

Beetje kaal Soestdijk – De openstelling van Paleis Soestdijk voor het publiek is een goede zet geweest van het ministerie van VROM. Veel mensen willen de voormalige woonvertrekken van koningin Juliana en prins Bernhard wel eens zien. Na het overlijden van Prins Bernhard heeft de familie de privé-vertrekken ontruimd. Wat je ziet zijn lege, niet ingerichte kamers. Toch bezochten we op initiatief van Nellie het paleis eerder dit jaar. Ook Corrie & Jan en Maaike en Marie brachten onlangs een bezoek aan het lege paleis. Ook zij deden de rondleiding door onder meer de appartementen van koningin Wilhelmina, de Leuvenzaal, de Waterloozaal, een aantal werkkamers, de kluis, de keuken, de wijnkelder en de wapenkelder. Het enige wat direct herinnerd aan de bewoners zijn de groeistreepjes van de Oranjes, die door familieleden met potlood op een muur zijn aangebracht. Corrie stuurde enkele foto’s van haar bezoek op. Ze merkte er bij op:” Wij vonden het paleis een beetje "kaal" maar het park prachtig om te wandelen. “ Als je het nog wilt zien, heb je niet veel tijd meer. De openstelling van het paleis is slechts tijdelijk. Het kabinet beslist binnenkort over de definitieve bestemming van het gebouw. Prins Bernhard was de laatste bewoner van Paleis Soestdijk. Toen hij in 2004 overleed kwam het gebouw leeg te staan. In 1815 kreeg de toenmalige Prins van Oranje het paleis als nationaal geschenk. De latere Willem II werd ermee beloond voor zijn optreden tijdens de Slag bij Waterloo. De Oranjes gebruikten het in een lommerrijke omgeving gelegen lustoord vooral als zomerwoning, totdat prinses Juliana en prins Bernhard er zich direct na hun huwelijk in 1937 vestigden.

Join the navy, see the world Steenbergen – Na een verblijf van enkele jaren in Engeland zijn Henk & Tina samen met hun drie zoons Max, Koen en Huub voor een jaar vertrokken naar de Verenigde Staten. Henk gaat daar heen voor een studiejaar aan het Naval War College in Newport. Het betekent voor hem vooral veel reizen. Ze wonen nu tijdelijk in een hotel op de marinebasis in Newport. De lezers van ODD kunnen hun belevenissen in Amerika volgen op de nieuwe website van Tina & Henk. De kreet ‘Join the navy and see the world’ gaat helemaal op voor Henk & Tina. Jan & ik gaan in januari volgend jaar een bezoekje aan hen brengen. Klik hier voor een filmpje over het Naval War College. Een bijdrage van Corrie

Het werkt voor muizen Delft – Een moderne muizenis is de voortdurend kwellende gedachte: hoe val ik af. Wetenschappers doen voortdurend onderzoek naar methoden en producten die daarbij kunnen helpen. Japanse wetenschappers hebben nu eindelijk bewijs gevonden voor de gedachte dat smaakmaker azijn ook een slankmaker is. In een recentelijk gepubliceerde studie in de Journal of Agricultural and Food Chemistry staat het verslag van hun onderzoek. Twee groepen muizen werden door hen op een vetrijk dieet gezet. Een groep dronk daarbij gewoon water en de andere groep knagertjes dronk water dat azijn bevatte. Aan het eind van een proefperiode van 42 dagen bleken de azijndrinkende muizen tien procent minder vet te hebben. Gelukkig bestaat er een rijke variëteit van smaken, want azijn kun je van diverse zaken maken. Je hebt azijn van druiven, appels, meloenen, bessen, dadels, granen en nog veel meer. De enige voorwaarde is dat er voldoende suikers of koolhydraten in zitten die tot alcohol vergist kunnen worden. Daarna zet de azijnbacterie, acetobacter, die alcohol om in azijnzuur. Als ik op reis lekker azijn tegenkom, wil ik dat graag aanschaffen. Ik weet niet of één zo’n klein onderzoek voldoende is om azijn te promoten als slankmaker. Maar als het werkt voor muizen, waarom dan niet voor ons. Je kunt altijd nog die andere bekende methode om je gewicht te verminderen, gebruiken: minder calorieën eten en meer bewegen.

Graven is begonnen Delft – De werkzaamheden voor de aanleg van de nieuwe spoortunnel staan op het punt om te beginnen. Het was eigenlijk al begonnen, maar nu wordt het steeds zichtbaarder in de stad. Eerst waren daar al de blauwe panden. Zij gaan na de zomer tegen de vlakte. Nu zag ik gisteren medewerkers van het consortium CrommeLijn, dat de tunnel voor ProRail gaat bouwen, op de Phoenixstraat bezig met een grondboormachine. Ter voorbereiding op de werkzaamheden controleren zij of er onbekende zaken in de bodem liggen. Het graven, zij op zeer kleine schaal, is daarmee begonnen. De 2,3 km lange spoortunnel krijgt zoals bekend twee tunnelbuizen. In 2013 moet het operationeel zijn. Dan pas wordt het spoorviaduct afgebroken. We zitten dus nog wel even in de rommel.

De vierde sokkel Londen – Regelmatige bezoekers van Londen weten dat op Trafalgar Square een lege sokkel staat. De Londenaren noemen het ‘the fourth plinth’ ( de vierde sokkel). Het was ooit bedoeld voor een ruiterstandbeeld van koning William de Vierde, maar vanwege geldgebrek na zijn dood in 1837 kwam het er nooit van. Sinds 1999 wordt er voor telkens anderhalf jaar een nieuw kunstwerk opgezet. Eerder waren dat de kunstenaars Thomas Schütte en Marc Quinn. Dit jaar was het de beurt aan de Britse beeldhouwer Antony Gormley. Hij laat honderden mensen elk een uur plaats nemen op de sokkel op het centrale plein in de Britse hoofdstad. Voor Gormley is de sociale interactie van bezoekers met zijn werk erg belangrijk. Hij werkt daarom meer voor de publieke ruimte dan voor de museumtuinen. Zijn beelden (meestal mensfiguren) kijken uit over de hele wereld. In ons land komt er in de loop van dit jaar ook een Gormleybeeld. Het heet Exposure en is een 25 meter hoge menselijke figuur die zittend op zijn hurken uitkijkt over het Markermeer. Kunstenaar Gormley maakt nu van de Londenaren levende kunstwerken. Met behulp van een heftruck worden de levende kunstwerken voor een uur op de sokkel gezet. Ze kiezen natuurlijk zelf wat ze een uur lang gaan doen. De bubble girl kreeg vooral applaus van de kinderen op Trafalgar Square. De sluipschutter stond er eigenlijk een uur lang maar zielig bij. Ook de Rotary was natuurlijk van de partij. In Groot-Brittannië laat men een kans om geld op te halen voor een goed doel niet gauw voorbij gaan. Lord Lucan droeg een uur lang gedichten voor. Dankzij het project kunnen de toeristen dit jaar eens wat anders fotograferen dan Nelson op zijn kolom.

Tijgerlenzen zijn duur Delft – Kleindochter Dieuwertje houdt van tijgers. Ze heeft er een aantal boeken over. Ze heeft zelfs een levensgrote tijger (van stof weliswaar) op haar bed liggen. Dieuwertje kan je er van alles over vertellen. Voor haar heb ik hier dan ook nog een nieuwtje. Dieren krijgen geen bril als ze slecht zien, maar ze kunnen wel lenzen krijgen. Een Duits bedrijf maakt lenzen voor leeuwen, giraffen, tijgers en beren met staar. Het bedrijf S & V Technologies maakt de lenzen op maat. Onder de tevreden klanten bevinden zich een eerder wazig kijkende zeeleeuw in Sea World in San Diego, een voormalig blinde kangoeroe in een Australische natuurpark en een slechtziende leeuwin in een Roemeense dierentuin. Staar betekent in de meeste gevallen blindheid voor dieren. Natuurlijk is het een dure operatie, maar de eigenaars van de dieren vinden dat over het algemeen geen bezwaar. Ik denk dat Dieuwertje haar spaarpot ook wel zou omdraaien voor haar lievelingstijger. Maar gelukkig is die van stof en kan haar mamma die zelf repareren.

Engelsman wint Delft Ceramica Delft – Afgelopen weekeinde vond voor de vijfde maal het internationale keramiekevenement 'Delft Ceramica' plaats. Wij bezochten het op zaterdagmiddag. Onze stad heeft een grote traditie op het gebied van Delftsblauw aardewerk en porselein. Het is bijna vanzelfsprekend dat een dergelijk evenement juist hier wordt georganiseerd. We spraken met een aantal deelnemers en bezoekers en merkten dat beide groepen het keramiekevenement zeer waarderen. De deelnemers aan Delft Ceramica moeten voldoen aan strenge criteria. Een jury van deskundigen bepaalt wie mag deelnemen aan 'Delft Ceramica’. De jury let daarbij op professionaliteit, kwaliteit, originaliteit en vernieuwing. Aan het eind van het evenement wordt elk jaar een (geld)prijs uitgereikt. Die prijs is elk jaar meer waard. Dit jaar ging de winnaar met 2009 euro naar huis. Winnaar werd de keramist John Townsend uit het Engelse Portsmouth. Volgens de vakjury was zijn werk het meest vernieuwend en origineel.

Magische tentoonstelling Den Haag - De prerafaëlieten leverden de belangrijkste Engelse bijdrage aan de negentiende-eeuwse schilderkunst. Werken van deze kunstenaars zijn vooral te vinden in Engeland. Maar er hangen ook werken in musea elders in de wereld. Zo heeft het Museo de Arte de Ponce in Puerto Rico een belangrijke collectie topstukken uit het Victoriaanse tijdperk, waaronder vijf sprookjesachtige schilderijen van Edward Burne-Jones. Ze zijn de reis naar Puerto Rico wellicht wel waard, maar toch komt dat er niet zo makkelijk van. Gelukkig hangen ze nu tijdelijk in het Gemeentemuseum in Den Haag en vormen daar de hoogtepunten van een bijzondere tentoonstelling over de prerafaëlieten die nog tot 20 september duurt. Corien & ik bezochten de expositie gistermiddag. Het doek dat de meeste indruk maakt is het monumentale werk ‘De slaap van Koning Arthur in Avalon’ van Edward Burne-Jones. Het schilderij is ruim zes meter breed. Burne-Jones heeft er van 1881 tot op de dag voor zijn dood in 1898 aangewerkt. Het werk is dus niet voltooid. Dat is vooral zichtbaar aan de rechterzijde van het doek. Ook ontbreken op de muziekinstrumenten de snaren. Het museum in Puerto Rico kocht het kolossale doek in 1960. Het is nu voor het eerst op reis. Dat is niet alleen bijzonder voor Den Haag, maar ook voor Europa. Vooral het grote formaat maakt het reizen moeilijk voor het schilderij. Het kan alleen opgerold worden vervoerd en moet in de ruimte waar het zal worden geëxposeerd weer in het frame worden gehangen. Een spannende bezigheid, verzekerde een woordvoerster van museum me. Burne-Jones had een grote fascinatie voor de middeleeuwen en de Arthur-legenden Daarin kon hij zijn ideale wereld verbeelden. Burne-Jones zich liet inspireren door het classicisme. Zijn mensen zijn bijna onwerkelijk mooi, de draperieën vallen sierlijk en de composities zijn evenwichtig. Hij begon aan het doek in opdracht van George Howard. Die wilde een Arthuriaanse scène naar keuze. Vanwege het formaat heeft Burne-Jones het doek meerdere malen moeten verplaatsen naar verschillende ateliers. Voor wie de Arthur-legende is vergeten, vertel ik wat de voorstelling is. De mythische koning Arthur is na zijn strijd met Sir Mordred dodelijk gewond geraakt. Om te voorkomen dat hij zal sterven, werd hij door zijn halfzuster Morgan Le Fay en twee andere koninginnen naar het magische Avelon gebracht, waar hij volgends de legende zal slapen tot de wereld hem opnieuw nodig heeft.

De vermoedens van Mr. Whicher Delft – De redactie van ODD is nieuwsgierig naar het boek dat jij in de vakantiekoffer stopt. Als wij op reis gaan, stoppen Corien & ik meestal geen boek in de koffer. Dat is niet toereikend. We nemen een aparte boekentas mee met daarin meerdere boeken. Wij verteren heel wat leesvoer onderweg. Daarin zijn we niet uniek. Heel veel mensen nemen boeken mee op vakantie. Ik weet dat Nella en Nellie, net als Corien, wekelijks minstens één boek verslinden. Dat doen ze op vakantie dus ook. Ad is ook al zo’n lezer. Hij heeft een bijna complete collectie boeken van de Schot Alistair MacLean, auteur van o.a. ‘The Guns of Navarone’ en ‘Where Eagles Dare’. Hij heeft altijd wel een boekje van de befaamde Schot op zijn Belgische vakantieverblijf op het nachtkastje liggen. Adrie schaft ook wekelijks nieuwe boeken aan. Hij heeft inmiddels dan ook een behoorlijk uitgebreide collectie stripboeken. Daar zitten zelfs diverse complete collecties tussen. Zo heeft iedereen zijn voorkeur als het op lezen aankomt. Het laatste boek dat ik meenam op een reis is: ‘De vermoedens van Mr. Whicher’ van Kate Summerscale. Het is een non-fiction boek dat leest als een roman. Ik had moeite om het weg te leggen en had het graag in één ruk uitgelezen. Iedereen die van Miss Marple, Hercule Poirot of Sherlock Holmes houdt, moet zeker kennis nemen van dit spannende boek. Ook de liefhebbers van modernere speurders zoals Frost, Morse of Lewis kunnen hun hart ophalen bij dit waar gebeurde verhaal. Niet alleen de schrijvers van deze moderne detectives, maar ook Edgar Allen Poe, Charles Dickens, Agatha Christie, Arthur Conan-Doyle en Wilkie Collins zijn allemaal schatplichtig aan de speurder in dit boek: inspecteur Jack Whicher. Hij heeft model gestaan voor de helden uit hun boeken. Het verhaal speelt in het Engeland van 1860. Het heeft alle ingrediënten die we nu kennen uit de boeken van Christie: een lijk, een slimme detective, een afgelegen landhuis en een verdachte familie met veel geheimen. In 'De vermoedens van Mr. Whicher' reconstrueert schrijfster Kate Summerscale op minutieuze wijze de feiten van een gruwelijke zaak. Op buitengewoon intelligente manier ontrafelt ze het mysterie. Ik kan je dit boek van harte aanbevelen voor deze zomer. Heb jij ook een dergelijk aanbeveling voor de lezers van ODD? Stuur dan jouw nominatie voor een vakantieboek naar de redactie van ODD. Wat mogen we niet missen? Wat moeten we in de koffer doen naar onze vakantiebestemming? Laat het ons weten.

Jonah blaast bellen Vught – Onlangs is mijn appartement helemaal gerenoveerd. Het is daardoor binnen nu veel ruimer en comfortabeler. De lezers van ODD die mijn woning na de renovatie hebben gezien, zullen het van harte met mij eens zijn. Maar niet alleen mijn flat, ook het balkon aan de achterzijde van mijn woning is nu veel ruimer. Je begrijpt dat ik daar erg mee in mijn nopjes ben. Maar niet alleen ik ben er tevreden mee. Ook mijn kleinkinderen hebben nu veel meer ruimte op het terras achter mijn appartement. Jonah blaas vandaar de bellen de ruimte in. Ik wilde die foto’s graag delen met de lezers van ODD. Een bijdrage van Annefien

Bramen groeien overal Delft - Bramen tref je niet alleen in het bos langs de kant van de weg. Waar hij maar even de ruimte krijgt, groeit de bramenstruik ook in de stad heel weelderig. Je moet alleen de plekjes weten en Corien weet die in Delft. Op weg van haar werk naar huis komt ze in de stad langs een aantal plaatsen waar de braam weelderig groeit. Je kunt die met een gerust hart plukken. Alleen bramen die langs een drukke verkeersweg groeien, kun je beter laten hangen, vanwege de ophoping van giftige stoffen. Doorgaans kun je de vruchten van eind augustus tot oktober plukken. Dit jaar zijn op veel plaatsen in Delft de bramen nu al heerlijk rijp. De vruchten zijn niet alleen erg lekker, ze zijn bovendien erg gezond. Corien beweert dat bramen, in alle vormen dus ook jam of sap, stoffen bevat die kanker in slokdarm en blaas bestrijden. Overigens heeft zij al die aanbevelingen niet nodig. Corien gebruikt tot mijn genoegen de vruchtjes in haar overheerlijke desserts.

Rondje van Ad Dortmund – Het grootste voetbalstadion van Duitsland ligt in Dortmund. De thuisbasis van Borussia Dortmund biedt plaats aan 82.000 fans. Dortmund heeft dus wat met voetbal. De stad in het Ruhrgebiet was dan ook een van de twaalf Duitse steden waar in 2006 het Wereldkampioenschap Voetbal plaats vond. De stad werd speciaal voor dit evenement opgesierd met allerlei aan het voetbal gerelateerd straatmeubilair. Ook nu staan die nog steeds in het centrum van de Duitse stad. Toen wij onlangs een bezoek brachten aan Dortmund deden wij wat talloze bezoekers van de Duitse stad voor ons al deden. We maakten een foto met een van de als voetbal vermomde zitbanken. Naast de voetballen zijn er ook allerlei spelletjes te vinden op straat die iets met sport te maken hebben. Op verschillende manieren kun je jouw lenigheid testen. Ad kon de verleiding niet weerstaan en draaide op een van de vele toestellen zijn rondje.

Naugty but nice Londen – Tegenwoordig moeten we overal calorieën tellen. In de winkel kijken we eerst op de verpakking naar de hoeveelheid kcal die in het eten zitten voordat we het in het winkelwagentje gooien. Een bitterkoekje telt 55 kcal. Dat is meer dan een halve boterham. Dat wil je wel weten in de winkel. Toch? Ooit was er een tijd dat producenten van al dat lekkers gewoon toegaven dat het ondeugend was om koekjes te eten, maar ze verzekerden ons ook dat het heel lekker was. Dat was in die gezellige jaren tachtig. Toen was geluk nog gewoon heel dik. Ik herinner me de Britse ‘Naugty but Nice’-reclame. Grappig en heel eerlijk over het dikmakende effect, zonder je een schuldgevoel aan te praten. Je voelde je juist lekker ontdeugend als je toch zo’n heerlijk slagroomtaartje at. Dan smaakte het dubbel lekker. Dat ondeugende gevoel is voorgoed voorbij. Nu wordt ons een schuldgevoel aangepraat. Ik voel me in de winkel heel schuldig als ik crème fraîche (344 kcal per 100 gram) koop. Zelfs als het ‘light’ is. De Londense restaurantketen The Real Greek brengt dat schuldgevoel nu ook over op de mensen in hun restaurant. Als eerste in Groot-Brittannië zetten zij op de menulijst ook het aantal kcal dat in de maaltijd zit. De gekruide smaak van Bifteki Souvlaki wordt in het restaurant extra versterkt door de wetenschap dat je 750 kcal zit weg te slikken. Ik weet niet of ik het wel zo leuk vind om zelfs in een restaurant kcal te moeten tellen. Ik wil weer terug naar de tijd van naugty but nice.

Skihelling veroorzaakt lekkage Delft - Het dak van de bibliotheek van de Technische Universiteit Delft (TU) wordt deze zomer onder handen genomen. Het gebouw dat werd ontworpen door het Delftse architectenbureau Mecanoo heeft een grasdak dat niet helemaal waterbestendig bleek. Het maken van grasdaken onder een hellingshoek, zoals toegepast op dit gebouw, was tien jaar geleden nog niet zo bekend. Wanneer alles volgens planning verloopt, is het karwei begin september klaar, hoorde ik van een van de medewerkers van het bouwbedrijf. Al vrij snel na de oplevering van de TU-bieb in 1998 kampte het gebouw met lekkages. Dat kwam ondermeer door verkeerd gebruik van het dak. Je kunt namelijk op het schuine wandelen. Bij voldoende sneeuw werd het ook als skihelling gebruikt. Door het prikken met skistokken raakte de onderliggende waterwerende laag beschadigd. Ik zag gistermiddag dat de grasmat er inmiddels af is. De bibliotheek is tijdens de werkzaamheden gewoon bereikbaar voor studenten en medewerkers. Het enige nadeel dat de renovatie met zich meebrengt is een teerlucht. Met speciale luchtslangen op aanzuigkanalen op het dak wordt de teergeur bestreden. De lekkages hebben overigens niet tot beschadigingen aan de bibliotheekcollectie geleid, vertelde een woordvoerder van de bieb gistermiddag.

Zonder kippenvel Delft – Afgelopen zondag presenteerde de Delftse modebranche zich tijdens de eerste editie van de Fashion Walk Delft aan het publiek. Ondanks het ontbreken van een warm zomerzonnetje waren Corien & ik toch even naar de Markt gegaan om het allemaal te bekijken. De modellen liepen over de langste catwalk die ik ooit in Delft zag. De catwalk liep van de Nieuwe Kerk over de gehele lengte van de Markt naar het stadhuis. De mannequins van de 21 deelnemende zaken konden zo goed van alle kanten worden bekeken en gefotografeerd. Het was een doorlopende show van baby- tot damesmode, van accessoires tot brillen, van haarmode tot herenondergoed. We zagen van alles aan ons voorbij trekken. Ik vind het een geweldig idee van al deze modezaken - hoewel ze eigenlijk elkaars concurrenten zijn – om de samenwerking te zoeken. Het is in ieders belang dat er meer mensen naar de Delftse binnenstad komen en daar ook blijven om wat te kopen of te verteren. Het draaide overigens niet alleen om volwassenen tijdens de Fashion Walk Delft. Er was ook hippe kleding te zien voor kinderen. Er waren zelfs modellen die zwangerschapsmode showden. Ook de nieuwste trends op het gebied van haarmode werden getoond en ook zonnebrillen bleken een modeartikel. De stoere mannelijke modellen trokken zich er niets van aan dat de zon verstek liet gaan. Ze toonde ons – zonder kippenvel - toch de nieuwste mode in onderkleding voor heren.

A very cold case Delft - Vorige week vrijdag 10 juli was het precies 425 jaar geleden dat Balthasar Gerards Willem van Oranje vermoordde. Wat er precies op die datum in 1584 is gebeurd, is nooit helemaal opgehelderd. Corien vertelt de bezoekers van het museum altijd dat de moordenaar het schot over het hoofd van een hofdienaar heeft gelost. Dit dwong hem om het pistool schuin naar beneden te richten. Dat verklaart de plek van de kogelgaten. Ook heeft de ruimte waarin de moord is gepleegd in de loop der eeuwen ingrijpende verbouwingen ondergaan, aldus Corien. Wij woonden vorige week de Willem van Oranje-lezing van Willem van Spanje, directeur van DelfTech bij. Zijn bedrijf doet in samenwerking met museum Het Prinshof, de politie en het Nederlands Forensisch Instituut een geheel nieuw onderzoek naar de moord op Willem van Oranje. We waren erbij toen hij de burgemeester van Delft een brief overhandigde met het verzoek om toestemming om het lichaam van de prins op te meten. Nu denkt men dat de prins 1,55 meter lang was. Maar dat is niet zeker. Of het verzoek zal worden gehonoreerd is twijfelachtig. In ieder geval gaat de burgemeester er niet over. Van Spanje zorgt in ieder geval voor veel aandacht in de kranten. Die aandacht komt niet alleen van de journalisten, ook cartoonisten buigen zich over deze ‘very cold case’. De tekenaars van Fokke & Sukke besteedden al eerder aandacht aan de moord op de vader des vaderlands. John Reid, Bastiaan Geleijnse en Jean-Marc van Tol, de geestelijke vaders van Fokke & Sukke, maakten eerder al een serie over de geschiedeniscanon. Op donderdag 9 juli stond deze cartoon van Fokke & Sukke in het NRC. Het is opvallend hoe goed de ruimte waarin de moord plaats vond is weer gegeven. Het lijkt wel of een van de tekenaars de plaats delict heeft bezocht om polshoogte nemen van de situatie. Corien had op woensdag 8 juli wel gezien dat een bezoeker in het gastenboek van het museum een krabbeltje van Fokke & Sukke maakte, maar dacht toen dat het een fan van het stripduo was. Toen ze later de cartoon in de krant zag, begreep ze dat het tekenaar Jean-Marc van Tol zelf moet zijn geweest die de moordhal kwam verkennen.

Familieportret met een verhaal Delft – Onlangs brachten Els en Marlotte een bezoek aan Delft. “We komen even cultuur snuiven”, lichtte Marlotte het bezoek toe. Corien leidde de dames persoonlijk door museum Het Prinsenhof. Sinds Corien hoofdkassier is van de drie musea leidt ze nog maar sporadisch mensen door het museum. Als je die eer te beurt valt, bemerk je dat Corien met groot enthousiasme en vuur kan vertellen over het museum en de kunstschatten die het herbergt. Hier legt Corien het een en ander uit over één van de topstukken van het museum. Het is het familieportret van de katholieke familie Van der Dussen. Zoals ook Marlotte meteen opmerkte zit het vol met symboliek. De attributen van de kinderen staan symbool voor de vijf zintuigen. De druiven verwijzen naar de ‘smaak’, de roos naar de ‘reuk’ en de fluiten naar het ‘gehoor’. Corien legt hier uit dat de oudste zoon vanwege de bladmuziek in verband wordt gebracht met het ‘zien’. “Dat was in die tijd het belangrijkste zintuig”, legt ze Marlotte en Els uit. Het jongste kind houdt een pikkend parkietje vast, een beeld voor het minst belangrijke zintuig in die tijd: ‘gevoel’. Tamme dieren, zoals vogeltjes, stonden ook symbool voor de opvoeding. Het belangrijkste doel hierbij was de ‘beheersing van dierlijke driften’. Het meisje moet nog leren haar gevoelens te beheersen.

Oranje en Grieks in Apeldoorn Apeldoorn – Het oranjezonnetje ontbrak gisteren zo nu en dan, maar dat was dan ook het enige wat we misten. Verder ademde de vrijdag helemaal de sfeer en historie van de Koninklijke Familie uit. Op initiatief van Nellie bezochten Annefien, Pieter Jan, Nellie, Corien & ik op de 425ste sterfdag van Willem van Oranje Paleis Het Loo om daar de dubbelexpositie ‘Juliana’ te zien. Op 30 april van dit jaar werd de honderdste geboortedag van koningin Juliana (1909 – 2004) herdacht. Dit feit was de aanleiding voor deze presentatie op Paleis Het Loo, gewijd aan haar leven. Het eerste gedeelte van de exhibitie heet ‘Juliana, een wandeling door haar leven’. Ik kreeg de indruk dat de dames in ons gezelschap vooral dit stuk van de tentoonstelling, die inging op haar jeugdjaren, haar opleiding, huwelijks- en het gezinsleven op Paleis Soestdijk en Canada, het meeste aansprak. Vrijwel meteen zagen we de ‘Amsterdamse wieg’ uit 1909. Het is zo las ik op het bordje naast de wieg een geschenk van de vrouwen van Amsterdam bij de geboorte van de nieuwe prinses. De beroemde architect en ontwerper K.P.C. de Bazel (1869-1923) ontwierp de wieg. Het vergulde bronswerk is van F. Zwollo. Niet alleen Prinses Juliana lag in deze wieg. Na haar hebben heel wat leden van het Koninklijk Huis als baby in deze wieg gelegen. Recentelijk waren dat de dochters van Prins Willem Alexander en Prinses Máxima, en de kinderen van Prins Constantijn en Prinses Laurentien. Nellie wilde juist daarom graag met deze wieg worden vereeuwigd. Dit stuk van de tentoonstelling besteed aandacht aan Juliana als koningin, zowel staatsrechtelijk als maatschappelijk en sociaal. Ook haar relatie met de media komt aan de orde. Ik vond het leuk dat niet alleen de geijkte foto’s en filmbeelden zijn gebruikt. Er is een groot aantal foto’s en filmbeelden gebruikt uit de verzameling van het Koninklijk Huisarchief en Paleis Het Loo. Voordat we naar het tweede gedeelte van de tentoonstelling gingen, besteedden we natuurlijk ook aandacht aan het paleis en de mooie tuin zelf. Met name Annefien was erg onder de indruk. Zij was nooit eerder op Paleis Het Loo. In het tweede gedeelte van de tentoonstelling kwamen geschilderde en getekende portretten, borstbeelden en staatsiefoto’s aan de orde. De schilderijen komen voor een groot deel ook uit de eigen collecties van Paleis Het Loo en de Koninklijke Verzamelingen. Het was allemaal zo boeiend dat we de tijd vergaten. Een medewerker van het paleis kwam op het eind van de middag naar Nellie en vroeg heel beleefd of we misschien naar buiten wilden gaan. Wij waren de laatste gasten en het personeel wilde graag naar huis. Dat deden wij dus ook. Niet meteen, want we bezochten eerst nog een Grieks restaurant in Apeldoorn. De dubbelexpositie “JULIANA” is nog tot en met 30 augustus 2009 in Paleis Het Loo te zien.

Voor Roan, Swen en Marlynn Korbach – Opa’s & oma’s denken altijd aan hun kleinkinderen. Ook al zijn ze ver van huis; de kleinkinderen blijven altijd in gedachten. Je hoorde Els of Ad in Duitsland dan ook steeds opmerkingen maken zoals “dat zou Roan leuk vinden” of “hier zou Swen erg van genieten” of “dit is nu typisch iets voor Marlynn”. Opa’s & oma’s weten wat de kleinkinderen leuk of lekker vinden. Ze kijken als het ware naar de dingen door de ogen van hun kleine afstammelingen. Bij dit speeltoestel in Korbach riep Els meteen dat haar kleinzoons hier wel heel leuk mee zouden spelen. Ad betoogde dat hij het wipje in een wipje na kon maken. Op verzoek van Els maakte ik dus even een foto van het speeltoestel. Ad beloofde zijn echtgenote dat hij aan de hand van de foto’s deze wipwap zal namaken. Roan, Swen en Marlynn treffen dus binnenkort in de achtertuin van oma Els & opa Ad een dergelijk wiebelend autootje aan.

Vliegende Rhino’s in Dortmund Dortmund – Jullie kennen Dortmund wellicht vooral als de stad van kolen en staal en verder is de grootste stad in het Ruhrgebied natuurlijk ook bekend door voetbalclub Borussia Dortmund. Omdat de stad tijdens de Tweede Oorlog heftig is gebombardeerd, zijn er in het centrum weinig historische gebouwen te bewonderen. Toch is een wandeling door het centrum van de stad wel de moeite waard. Samen met Ad & Els deden Corien & ik het afgelopen zondag. We wilden namelijk de nieuwe attractie die hier sinds 2005/2006 is te vinden bewonderen. Het zijn de vliegende neushoorns die nu in het centrum van de stad zijn te vinden. De gevleugelde dieren wonnen de harten van de Dortmunders en zijn sindsdien verzekerd van een plekje in de zevende stad van Duitsland. Ik vind het immer een goed idee als een stadsbestuur een dergelijk kunstproject organiseert. Toen Corien & ik in 2000 een tocht door Canada maakten zagen we in Toronto een dergelijke exhibitie van Elanden. Varkens en honden zijn ook al een eens aan de beurt geweest. Nu zijn het vooral de koeien die heel populair zijn in de grote wereldsteden. We zagen ze in augustus 2002 in Londen, juni 2004 in Manchester, in december 2004 in Den Haag en Ad en ik zagen heel fraaie exemplaren toen we tijdens onze whiskytoer in juli 2006 door Schotland ook Edinburgh aan deden.

Vliegende Rhino’s in Dortmund Dortmund – Jullie kennen Dortmund wellicht vooral als de stad van kolen en staal en verder is de grootste stad in het Ruhrgebied natuurlijk ook bekend door voetbalclub Borussia Dortmund. Omdat de stad tijdens de Tweede Oorlog heftig is gebombardeerd, zijn er in het centrum weinig historische gebouwen te bewonderen. Toch is een wandeling door het centrum van de stad wel de moeite waard. Samen met Ad & Els deden Corien & ik het afgelopen zondag. We wilden namelijk de nieuwe attractie die hier sinds 2005/2006 is te vinden bewonderen. Het zijn de vliegende neushoorns die nu in het centrum van de stad zijn te vinden. De gevleugelde dieren wonnen de harten van de Dortmunders en zijn sindsdien verzekerd van een plekje in de zevende stad van Duitsland. Ik vind het immer een goed idee als een stadsbestuur een dergelijk kunstproject organiseert. Toen Corien & ik in 2000 een tocht door Canada maakten zagen we in Toronto een dergelijke exhibitie van Elanden. Varkens en honden zijn ook al een eens aan de beurt geweest. Nu zijn het vooral de koeien die heel populair zijn in de grote wereldsteden. We zagen ze in augustus 2002 in Londen, juni 2004 in Manchester, in december 2004 in Den Haag en Ad en ik zagen heel fraaie exemplaren toen we tijdens onze whiskytoer in juli 2006 door Schotland ook Edinburgh aan deden.

Twee prijzen voor Marlotte Stiphout – Zaterdag 13 juni was een zonovergoten dag. Een prachtige dag voor de clubkampioenschappen van de St-Trudoruiters uit Stiphout. Marlotte was daar met haar paard Dania natuurlijk ook van de partij. Els & Ad waren ook naar de clubwedstrijden gekomen. Zij zagen dochterlief met drie andere ruiters de opening van de dag verzorgen. Het was een demonstratierit waarbij de vier ruiters met hun paarden gelijktijdig allerlei ingewikkelde figuren rijden. Marlotte vergelijkt het graag met “synchroonzwemmen voor paarden”. Daarna volgde de paardendressuur, de ponydressuur, springen voor pony’s en daarna ook nog het springen voor paarden. Voor Marlotte was het een bijzonder dag. Het was de eerste keer dat ze met haar Dania mee deed met een wedstrijd. Daarvoor reed ze slechts één keer eerder mee. Dat was op een andere paard. “Ik was erg zenuwachtig”, bekende Marlotte. Als de ruiter nerveus is, merkt het paard dat meteen. Ook Dania had dus wat last van zenuwen. Bij het oefenen voor de wedstrijd ging het dan ook niet geweldig. Dat veranderde tijdens de wedstrijd zelf helemaal. Marlotte reed een goede wedstrijd. Ze was na afloop erg blij want de proef ging bijna foutloos. “Er waren slechts wat schoonheidsfoutjes”, gaf ze later lachend toe. Marlotte behaalde de vierde prijs bij de dressuurproef. Maar dat was niet de enige prijs die Marlotte in de wacht sleepte. Ze bleek bij de uitreiking samen met een bestuurslid ook de zogenaamde werkpaardenprijs te hebben gewonnen. Die prijs gaat naar het clublid dat zich bijzonder heeft ingespannen voor de St-Trudoruiters. Het is een prijs waaruit blijkt hoe je clubleden jouw inzet waarderen. Alle deelnemers aan de wedstrijd stemmen vooraf op de kandidaat van hun keus. De verkiezing was voor Marlotte een complete verrassing. “Ik begrijp nog steeds niet waarom ik volgens de clubleden de prijs heb verdiend. Hoe dan ook ik ben wel blij met de waardering”, aldus Marlotte na de prijsuitreiking. Een trotse vader Ad zei na afloop: “Ik heb er niet erg veel verstand van, maar ook ik was onder de indruk van de mooie, goede kuur van Marlotte.”

Vraatzucht in beeld gebracht Hazerswoude-Rd – Het onderwerp van het profielwerkstuk voor geschiedenis van onze geslaagde nicht Denise was `De Zeven Hoofdzonden’. Paus Gregorius de eerste stelde in de zesde eeuw een lijst op van de zeven hoofdzonden die elk weer aan de basis liggen van vele andere zonden. Ook in de bijbel wordt natuurlijk aandacht besteed aan de zonden, maar die komen niet overeen met deze lijst van zeven hoofdzonden. We kennen allemaal het schilderij ‘De Zeven Hoofdzonden’ van de schilder Jheronimus Bosch. Het hangt in het Prado museum in Madrid. Denise heeft haar werkstuk ook geïllustreerd. Niet met schilderijen, maar met foto’s. Ze ronselde een stel vriendinnen, zorgde voor kleding en attributen en regelde een camera, locatie en fotograaf. Het vastleggen van de zeven hoofdzonden heeft heel wat zondagen gekost van onze nicht en haar vriendinnen. Het resultaat mag er dan ook zijn. In de huiskamer van Nella & Martien hangt de vijfde zonde boven de bank. Het is de vraatzucht. Denise heeft er zelf voor geposeerd. Ik som de zeven hoofdzonden hier nog maar even op, je hebt ze vast vergeten. Superbia (hoogmoed) Avaritia (gierigheid) Luxuria (wellust) Invidia (jaloezie) Gula (vraatzucht) Ira (toorn) Acedia (luiheid) Overigens zijn er ook zeven hoofddeugden. Ook daar zijn hele mooie schilderijen van gemaakt. Het bekende schilderij van Pieter Bruegel de Oudere over de zonde laat ook de deugden zien. Hij heeft er ook tekeningen aan gewijd.

De krant kun je niet missen

Korbach - De organisatoren van het Altstad Kulturfest 2009 in Korbach zullen erg tevreden zijn geweest over het weer het afgelopen weekend in hun stadje in de deelstaat Hessen. Bürgermeister Klaus Friedrich van Korbach was vrijdagavond aan het begin van het jaarlijkse feest dan ook erg enthousiast. Hij zei dat de stad zich bijzonder had verheugd op het “fest der feste”. Hij sprak over een “tolles programm mit muzik, tanz und mehr auf fünf bühnen”. Het was aan de mensen ook te zien. Iedereen was in een opperbeste stemming.
Ad & Els en Corien & ik hadden het, het afgelopen weekend dan ook best naar onze zin tussen de ‘Korbacherinnen und Korbachern’.


Het vier dagen durende feest trok ook erg veel bezoekers van buiten de stad. Met temperaturen achter in de 20 en soms voor in de dertig hadden de uitbaters van de talloze bier-, wijn en limonadetenten een gouden weekend. Andere deelnemers speelden ook snel in op de hoge temperaturen. De Waldeckische Landeszeitung had twee kramen ingericht waar zij gratis kranten uitdeelden aan de bezoekers van het feest. Helaas kregen de kranten niet veel aandacht. De bier- en wijntenten met hun vrolijke muziek en koele versnaperingen wonnen het ruimschoots bij de ‘bürgerinnen und bürger”. Tot dat één van de dames in de kraam van de krant op het lumineuze idee kwam om zonnehoeden te maken van de kranten.


Toen was er plotseling weer veel aandacht voor de verkoeling brengende krant. In een simpele handomdraai maakte zij met plakband en een niettang een grappige zonnehoed. Corien & Els wilden ook wel zo’n ludieke hoed. Op het filmpje kun je zien hoe Corien de vrouw in de kraam assisteerde. Ik maakte ten behoeve van de krant een foto van de creatieve krantenvrouw en haar twee modellen. Die foto’s wil ik de lezers van ODD natuurlijk ook niet onthouden. De krant kun je niet missen, zeker niet als het erg warm is.