Château de Digoine Digoine – Voordat we aan de rondleiding door het Château de Digoine begonnen vroeg onze gids Bernhard, een grijze vijftiger met een panamahoed op, of er ook mensen in de groep waren die niet uit Frankrijk kwamen. Drie echtparen – waaronder wij – staken hun hand op. Twee Nederlandse stellen en een jong paar uit Engeland. We stelden Bernhard voor om de rondleiding ook gedeeltelijk in het Engels te doen. Hij knikte begripvol en begon toen in het Frans uit te leggen dat hij geen woord Engels sprak. Hij glimlachte er vrolijk bij en zei dat hij langzaam zou praten. Hij begon inderdaad langzaam uit te leggen dat het kasteel Digoine in het centrum van de streek Charolais in de Bourgogne ligt. ”La perle du Charolais”, vond de gids. Het wordt omgeven door een landschapspark. Hij wees ons met name op de 200 jaar oude sinaasappelbomen. Na iedere kamer kwam Bernhard even naar me toe en terwijl de groep Fransen toekeek, vroeg hij me of ik het had begrepen. De eerste keer dat hij het vroeg, probeerde ik hem door glimlachen en knikken tevreden te stellen. Hij vroeg echter door en controleerde of het bij me bezonken was. Ik herhaalde dus braaf dat de entree van het kasteel in neoclassicistische stijl was gebouwd. Daarna in de ontvangstruimtes in de Lodewijk XIV stijl, stak ik steeds m’n duim op na een verhaaltje, lachte mee op de momenten dat de Fransen ook lachten en knikte begrijpend als zij dat ook deden. Zo ook in de eetkamers, de biljartkamer en de muziekkamer. Aan het eind van de toer kwamen we in een van de bijgebouwen in een klein theatertje. Bernhard keek hoopvol na zijn eerste verhaaltje naar mij. ”Un petit théâtre à l’Italienne“ zei ik snel. ”Uit 1843 en inderdaad Italiaanse stijl “, herhaalde Bernhard. Ik knikte en stak de duim maar weer eens op. Offenbach had hier opgetreden en Sarah Bernhardt, gooide hij nog even de groep in. De Fransen knikten nu net zo heftig als ik. Toen we ruim een uur later aan de andere kant van het kasteel weer buiten stonden, kwam er een klein mager vrouwtje op Bernhard af. Ze was haar vriendin kwijt, meldde ze in lichte paniek. De verdwenen vrouw bleek nog in de entree van het kasteel te zitten. Ze was in slaap gevallen. En zij sprak wel Frans.