Europees perspectief Delft – Velen van ons hebben deze zomer weer heel wat kilometers afgelegd om hun vakantiebestemming te bereiken. Daarbij werden altijd enkele landsgrenzen gepasseerd. Daarover bestaat geen twijfel. Tonnie & Leen in Australië hebben dat niet. Ze kunnen heel wat kilometers reizen zonder ooit een landsgrens te moeten gepasseerd. Het echtpaar heeft dan net zo veel of zelfs nog meer kilometers afgelegd als hun Nederlandse familie. Dat bewijst deze kaart. Hij werd me via de mail door Tonnie toegestuurd. Ze schreef erbij: ”Om het in perspectief te houden.” Ze heeft gelijk. Australië ziet er in Europees perspectief nog groter uit.

Groeten uit Bourgogne Delft – Niet alleen een smulpaap komt aan zijn trekken in de Bourgogne. Ook natuurliefhebbers genieten hier volop. Het prachtige heuvelachtige natuurgebied in het hart van de streek is fantastisch. Maar denk ook eens aan de talrijke wijngaarden gelardeerd met fruitboomgaarden en middeleeuwse dorpjes die strategisch op rotspunten liggen en uitgestrekte bossen die worden afgewisseld met weiden vol met vette Charolais-runderen. Uit dit mooie gebied ontving de redactie van ODD ook een kaart. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Images de Saone et Loire De vakantiegangers schrijven: Mooi weer, lekker eten en goed gezelschap! Prima vakantie dus. Vele vakantiegroetjes, Bob, Saskia, Benthe, Sietske èn Frans & Corien, alias Opa & Oma

Groeten uit Oostenrijk Delft – Op de redactie van ODD kwam tijdens onze afwezigheid een kaart binnen van Piet & Marie-Louise. Ze stuurden een groet uit het Tannheimertal in het noordwesten van Tirol. Het dal met de prachtige weiden en hooilanden en de fraaie Haldensee is een fantastische plek om te wandelen Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Tannheimer Tal Eldorado der Spaziergänger und Bergwanderer Ze schrijven: 06-08-2005 Hallo familie, Hierbij een groet uit Oostenrijk. Prachtige omgeving! Jammer dat ’t weer niet meewerkt. Te koud, te nat en weinig zon. groeten, Piet en Marie-Louise

Het toverwoord Veldhoven – Het toverwoord van deze zomer is logeren. Niet alleen in een hotel of een Franse auberge, maar juist bij familie of vrienden. Deze zomer is er veel gelogeerd. Ik denk dat Nienke dit jaar wel de kampioen logeren is. Zij logeerde niet alleen bij oma’s en opa’s, maar ook bij andere familieleden en vrienden. Dieuwertje logeerde ook en natuurlijk logeerden Corien & ik ook heel wat af deze zomer. Een van de laatste logeerders (een nieuw woord) van deze zomer waren Benthe en Sietske. Zij gingen uit logeren bij hun nichtjes Nienke, Dieuwertje en Emma in Veldhoven. Sander stuurde me er een paar foto’s van die ik graag met jullie wil delen. Inmiddels zijn de scholen weer begonnen en zijn we ook allemaal weer aan het werk. Vandaag vertrekken Corien & ik weer naar Delft. Dan komt er ook aan onze logeerpartij bij Els & Ad een einde.

Afscheid van de vakantie Signy L’Abbaye – Vrijdagmorgen zat de Franse vakantie er op. Het hartelijk afscheid van het hotelpersoneel kreeg nog meer diepte door het betalen van de rekening. Daarna was het tijd voor een groepsfoto op het terras voor het hotel. Daarna aanvaardden we de terugreis naar ons vaderland. Tweederde van ons gezelschap reisde in de comfortabele VW-campingbus van Ad & Els. Het voordeel van een dergelijk vervoermiddel is ook dat je onderweg eigenlijk overal de lunch kan gebruiken. Dat deden wij in het Belgische Ciney. Klik hier maar en zie hoe.

Kerkbezoek in Sedan Sedan – Op dinsdag begonnen we aan de laatste fase van onze vakantie in Frankrijk. We reden vanuit Parijs naar Signy l’Abbeye om samen met Nellie & Pieter Jan en Els & Ad tot aan het eind van deze week nog te genieten van de Franse Ardennen. Op woensdag maakte we eerst een forse wandeling in de beboste heuvels in de omgeving van onze tijdelijke woonplaats. Voor de lunch reden we naar Sedan, even verder op. In dat plaatsje bezochten we ook de kerk in het centrum: de Saint George Eglise. Op de voorste stoeltjes van de kerk, lieten we de schoonheid van de glas-in-lood ramen op ons inwerken. We sloten ook deze dag af met een uitgebreid diner in het hotel.

Buste, Coupe et Palette Parijs – De grootste en meest veelomvattende collectie kunstwerken van de Spaanse kunstenaar Picasso bevindt zich niet in zijn geboorteland, maar in Parijs. De kunstenaar heeft ze niet aan de Franse staat geschonken. De eerste werken kwamen in de Franse collectie na zijn dood in 1973 als betaling van een belastingschuld. In 1990, na de dood van zijn weduwe, kwamen er nog meer werken naar de Franse staat. De Fransen hebben nu 251 schilderijen, 160 sculpturen, 1500 tekeningen en nog veel meer kunstwerken zoals reliëfs en collages van de Spaanse meester. Zij persoonlijke kunstcollectie werd in 1993 ook nog aan de Franse staat geschonken. Het geheel is ondergebracht in het Musée national Picasso, dat is gehuisvest in het 17de eeuwse Hotel Salé. Het gebouw is op zichzelf al een bezoek waard. Wij gingen echter voor de kunstcollectie. Omdat de collectie wordt gepresenteerd in chronologische volgorde biedt het een unieke kans om de carrière van de beroemde schilder van 1894 tot 1972 te volgen. Tot aan de lunch brachten we door tussen de werken van Picasso. Een unieke collectie en een aanrader.

De eerste medaille Veldhoven – Er is in onze woonplaats een uitgebreid jeugdprogramma in de zomervakantie. Niet slechts een weekje jeugdland, maar zes weken lang activiteiten. De afsluiting van de vakantie is de jeugdwandeldriedaagse. Er worden twee afstanden gelopen: de oudste kinderen lopen tien kilometer, de jongste van 5 tot 8 jaar lopen vijf kilometer. Je kunt meelopen als groepen, maar ook als individu. En ja: Nienke liep de afgelopen drie dagen elke dag vijf kilometer. Sander liep, samen met nog twee volwassenen, als begeleiding mee. Met 17 kinderen begonnen ze in de regen, maar gelukkig werd het snel droog. Op de laatste dag was er een feestelijke intocht met de fanfare, veel bloemen en natuurlijk het uitreiken van de medailles. Nienke is natuurlijk zo trots als een pauw! Een bijdrage van Saskia

Kijkertje op reis Parijs – Vlak voordat we naar Frankrijk vertrokken, waren we in Veldhoven op verjaarsvisite bij Dieuwertje. Tijdens dat partijtje liet mijn oudste kleindochter Nienke me een klein kijkertje zien. Het lensje daarvan is zo geslepen dat je het onderwerp van je interesse vele malen ziet. Dat geeft soms heel leuke kleurrijke plaatjes op. Nienke en ik maakten ons daar nogal vrolijk om. Halverwege haar demonstratie vroeg ze me om het kijkertje even te bewaren, want ze moest even iets anders doen. Zo belandde het in mijn broekzak en werd vergeten. Het kijkertje reisde in die broekzak zelfs mee naar Frankrijk. Op zondag voelde ik het weer in mijn broekzak zitten en dacht direct aan Nienke. Zij had me enthousiast uitgelegd hoe het te gebruiken en dat deed ik nu dus ook maar even. Ik zag het reusachtige stalen skelet dat het symbool van de stad aan de Seine is geworden vele malen. De Eiffeltoren glom in het zonlicht. We hadden de rijen wachtenden onderaan de ’Dame de fer’ vermeden en waren niet naar boven gegaan. We bekeken de Tour Eiffel liever vanaf de andere zijde van de Seine. Door het kijkertje van Nienke.

Het lijstje van het Louvre Parijs – Bij eerdere bezoeken aan de Franse hoofdstad hadden we het museum het Louvre altijd overgeslagen. De wachtrijen voor de kassa’s vonden we geen stimulans voor een bezoek. Nu hadden we de kaartjes al een dag eerder gekocht en konden we de wachtrijen dus gewoon overslaan. We waren er vroeg, want we wilden veel zien. Een van de redenen om het museum nu te bezoeken was ’De Da Vinci code’. Het personeel wil overigens niet over het populaire boek praten. ”Dit is geen Da Vinci Park, maar een museum”, was het enige dat de juffrouw achter de infobalie tegen Corien zei toen ze ergens naar vroeg. We hebben dus alles op eigen houtje ontdekt. Dat raad ik jullie ook aan. We genoten natuurlijk ook van de schilderkunst, de beeldhouwkunst en de oudheden. We hadden een lijstje gemaakt van kunstvoorwerpen die we perse wilden zien. Het museum is te groot om zo maar rond te dwalen. We begonnen met de Hollandse meesters, zoals Vermeer, zagen de appartementen van Napoleon en natuurlijk de Mona Lisa van Da Vinci. We waren daar niet de enigen. Klik maar eens op de foto en zie hoeveel mensen er in deze zaal stonden voor het schilderij. Ook de Venus van Milo stond op ons lijstje, net als een bezoek aan het middeleeuwse Louvre. Het lijstje was nog langer en eindigde met lunch. We hebben alles afgewerkt.

ODD is overal Montceau – ODD is overal. Ik heb dat al eens eerder aangetoond met foto’s. Niet alleen in Nederland en Engeland, maar ook in Frankrijk vind je de aanduiding ODD in grote letters aan de gevel. Vrijdagmiddag waren Corien & ik, nadat we afscheid hadden genomen van Bob & Saskia en de kinderen, even naar Montceau-les-Mines gereden. Terwijl in het zonnetje op mijn eega stond te wachten die even een winkel was binnengeglipt, zag ik plots dat tegenover een modewinkel stond waarop met grote letters ODD prijkte. Klik maar eens op de foto en ontdek het zelf ook.

Afscheid van Frankrijk Dompierre les Ormes – Vrijdag vertrokken Bob & Saskia met Benthe en Sietske weer naar Nederland. Maandag beginnen de scholen weer in Brabant en zondag speelt PSV al weer z’n eerste thuiswedstrijd. De vakantie zit er op. Corien & ik gaan nog even door. Eerst gaan we een dag of wat naar Parijs en daarna reizen we door naar Noord Frankrijk om daar met Nellie, Pieter Jan en Els en Ad nog wat te genieten. Vlak voor het vertrek van Saskia & Bob met de kinderen maakte ik nog deze foto op het balkon van hun slaapkamer.

Betoverend licht Charolles – Op woensdag besluiten we na het avondeten nog een eindje te gaan rijden. Onderweg stoppen we om mooie plekjes te bekijken. We eindigen in de hoofdstad van de Chalorais: Charolles. In dit centrum van de vaalwitte Charolais runderen is nog elke week op woensdag een veemarkt. Daar is op dit uur niets meer van te zien. We kiezen een terrasje vlak bij de kerk en zien hoe de ondergaande zon de toren betovert. Als we na de cappuccino’s weer verder wandelen, zien we nog meer betoverende licht. In sommige straten van dit middeleeuwse stadje is de verlichting in het trottoir aangebracht. Als je daar op gaat staan, geeft dat een fraai effect ontdekken de kinderen tot hun plezier. Het effect wordt nog versterkt door het feit dat we helemaal alleen zijn. Zodra we de terrassen achter ons hebben gelaten, is het stadje stil. Iedereen is kennelijk al naar bed. In de stille straten maken we plezier met de straatverlichting. Later rijden we begeleid door een heldere maan terug naar Dompierre les Orme, onze tijdelijke woonplaats.

Rare snoeshaan Bourgondië – Het christendom heeft de mensheid al heel wat goede zaken gebracht. Een daarvan is ongetwijfeld de wijn. De Romeinse keizer Caesar en het door hem geïntroduceerde christelijke geloof heeft de wijnbouw in Frankrijk op gang gebracht. Voor de viering van de missen was nu eenmaal niet alleen brood vereist. Dit is althans de lezing van Marie Gauthey, de vriendelijke juffrouw die ons te woord staat op Château de La Greffiere. We rijden op woensdag een wijnroute door Bourgondië en dit Château is het eerste waar we stoppen. We wandelen eerst door de wijngaard. Daarna proef ik van het aanbod voordat ik mijn keus voor de aankoop bekend maak. Ik kies voor de Mâcon La Roche Vineuse. Terwijl Marie de wijn in de auto zet, reken ik af bij haar baas. Hij is een andere mening toegedaan over de start van de wijnbouw in zijn land. Hij wacht met het verkondigen hiervan tot Marie uit zicht is. Hij beweert dat de Galliërs al zo’n 600 jaar voor Christus grote hoeveelheden wijn verbouwden. Ik knik voorzichtig, maar werp op dat de kloosters in de Middeleeuwen toch wel de meest geëigende instellingen waren om de wijnbouw te beoefenen. ”Veel land en veel kennis”, opper ik. Juist als hij furieus begint te ontkennen dat wijn alleen voor religieus gebruik werd verbouwd, komt Marie weer binnen. Ze vangt nog net een flard van het gesprek op en trekt haar wenkbrauwen vragend omhoog. De man wijst op mij en zegt met een stalen gezicht:” Meneer hier zegt net dat je van goede wijn een religieus gevoel krijgt”. Ik zie aan haar gezicht dat ze besluit dat ik een rare snoeshaan ben. Ze duwt resoluut de kurk op de fles waaruit ze me eerder liet proeven. Haar baas maakt achter haar rug een verontschuldigend gebaar en verdwijnt naar achteren. Ik doe hetzelfde door de voordeur.

Drie momenten van Nellie Helmond – Via de mail stuurde Nellie drie foto’s naar Frankrijk. Op de tweede van deze maand vierde zij haar verjaardag. Van dit feest stuurde ze onderstaande foto. Ze schrijft er bij: ”Toen het donker werd ging de feestverlichting aan en dat leverde een sfeervol plaatje op”. Zeven dagen later was het weer feest. Nu in Eindhoven. Michiel vierde zijn dertigste verjaardag. De foto werd genomen door zijn vader op het moment dat Nellie haar zoon een fles met iets lekkers overhandigde. Nel schrijft dat het een bijzondere verjaardag is: “Het was die dag precies 30 jaar geleden dat ik voor het eerst moeder werd.” De derde foto werd gemaakt in de Helmondse smullerij ‘De Steenhoven’. Ze begonnen daar aan de tweede vakantie van deze zomer. Het etentje met Adrie & Monique, Ad & Els, Piet & Marjan en Pieter Jan & Nellie was de inleiding op de vakantie. Nellie schrijft over de foto:”In het restaurant maakte Pieter Jan deze leuke foto van broer Adrie en zus Els.” Heb jij ook een leuk moment? Stuur het dan op naar ODD.

Artistes dans la rue Beaubery – In het dorp Beaubery hier vlak in de buurt werd op maandag, (Maria Hemelvaart en hier daarom een nationale vrije dag) een straatfestival gehouden. Volgens de aanplakbiljetten in ons dorp mochten we daar ’Théâtre, Musiques, Comiques, Chants, etc’ verwachten. Corien & ik togen er samen met Benthe naar toe. Haar mama en zusje Sietske deden een dagje rustig aan. Het was de eerste keer dat er een dergelijk straatfestival werd georganiseerd in dit dorp. De plaatselijke wijnboer, bakker, slager en notaris hadden de handen ineengeslagen en een verzameling straatartiesten uitgenodigd. Wij genieten in Delft jaarlijks van het ’Mooi Weer Festival’ en toen we dus de posters zagen van het ’Festival Artistes dans la rue’ hadden we daar meteen zin. Onze kleindochter genoot van de muziek en de rap Frans sprekende goochelaar, maar hield zo nu en dan toch even haar oren dicht als het te luid of te spannend werd. Op de aanplakbiljetten waren ook ’Buvette, Gaufres en Buffet’ aangekondigd. Dat bleken gelukkig geen artiesten. Zo’n Franse wafel maakt het kijken en luisteren nog aangenamer, vonden oma en Benthe. Het festival begon wat aarzelend, maar na een uurtje liep het smalle dorpsstraatje van Beaubery tamelijk vol. We ontdekten slechts een enkele toerist. De meeste bezoekers waren dorpsgenoten of mensen uit de aangrenzende dorpen. Voor Benthe maakte het niet uit. Ze schaarde zich tussen de andere kinderen vooraan en klapten en lachte gewoon met haar Franse leeftijdgenootjes mee.

Iedereen eet pinda’s Romanèche-Thorins – Op zaterdag bezochten we het Touroparc, zo’n vijftien kilometer ten zuiden van Mâcon. Het is een dierentuin annex pretpark. Er is bovendien een themapark bij met zo’n dertig winkeltjes uit de vorige eeuw. Er is dus voor elk wat wils. In de dierentuinen wonen achthonderd dieren. Er zijn zo’n honderdtwintig soorten waaronder olifanten, apen, nijlpaarden, beren en leeuwen. Heel bijzonder is de witte tijger. Omdat veel dieren achter glas zitten en niet achter tralies, kom je echt oog in oog met de beesten. In tegenstelling tot Nederlandse dierentuinen, worden de bezoekers hier aangemoedigd om de beesten te voeren. In de dierentuin kun je voor dat doel pinda’s kopen. Tot mijn verrassing blijken heel wat dieren pinda’s te lusten. Of het nu om apen, olifanten, beren, papagaaien, geiten of nijlpaarden gaat, ze vreten allemaal pinda’s. De dieren zijn ook heel bedreven in het vragen van aandacht en het aanpakken van de olienootjes. Ook de attracties waren een groot succes bij jong en oud. We maakten tochtjes met een treintje en een monorail en voeren met een boot door een grottencomplex. Vlak bij de ingang staat een grote ouderwetse draaimolen. We begonnen ons dag dus met ritjes hierin en we beëindigden onze dag met rondjes in de draaimolen.

Château de Digoine Digoine – Voordat we aan de rondleiding door het Château de Digoine begonnen vroeg onze gids Bernhard, een grijze vijftiger met een panamahoed op, of er ook mensen in de groep waren die niet uit Frankrijk kwamen. Drie echtparen – waaronder wij – staken hun hand op. Twee Nederlandse stellen en een jong paar uit Engeland. We stelden Bernhard voor om de rondleiding ook gedeeltelijk in het Engels te doen. Hij knikte begripvol en begon toen in het Frans uit te leggen dat hij geen woord Engels sprak. Hij glimlachte er vrolijk bij en zei dat hij langzaam zou praten. Hij begon inderdaad langzaam uit te leggen dat het kasteel Digoine in het centrum van de streek Charolais in de Bourgogne ligt. ”La perle du Charolais”, vond de gids. Het wordt omgeven door een landschapspark. Hij wees ons met name op de 200 jaar oude sinaasappelbomen. Na iedere kamer kwam Bernhard even naar me toe en terwijl de groep Fransen toekeek, vroeg hij me of ik het had begrepen. De eerste keer dat hij het vroeg, probeerde ik hem door glimlachen en knikken tevreden te stellen. Hij vroeg echter door en controleerde of het bij me bezonken was. Ik herhaalde dus braaf dat de entree van het kasteel in neoclassicistische stijl was gebouwd. Daarna in de ontvangstruimtes in de Lodewijk XIV stijl, stak ik steeds m’n duim op na een verhaaltje, lachte mee op de momenten dat de Fransen ook lachten en knikte begrijpend als zij dat ook deden. Zo ook in de eetkamers, de biljartkamer en de muziekkamer. Aan het eind van de toer kwamen we in een van de bijgebouwen in een klein theatertje. Bernhard keek hoopvol na zijn eerste verhaaltje naar mij. ”Un petit théâtre à l’Italienne“ zei ik snel. ”Uit 1843 en inderdaad Italiaanse stijl “, herhaalde Bernhard. Ik knikte en stak de duim maar weer eens op. Offenbach had hier opgetreden en Sarah Bernhardt, gooide hij nog even de groep in. De Fransen knikten nu net zo heftig als ik. Toen we ruim een uur later aan de andere kant van het kasteel weer buiten stonden, kwam er een klein mager vrouwtje op Bernhard af. Ze was haar vriendin kwijt, meldde ze in lichte paniek. De verdwenen vrouw bleek nog in de entree van het kasteel te zitten. Ze was in slaap gevallen. En zij sprak wel Frans.

Zwemmen in Bourgogne Dompierre les Orme – Het zou jammer zijn als we naar Bourgogne waren gekomen om alleen maar te genieten van de fraaie vergezichten en de karakteristieke dorpjes. Het is ook ondenkbaar dat we slechts naar deze streek zijn gereisd om de kunst van de wijnbouw te bewonderen. Het is niet in ons opgekomen dat we hier zijn om te genieten van de rijping en verkleuring van de druiven in de wijngaarden. Heel even, slechts een paar tellen, kwam de gedachte bij ons op. Hij speelde een moment door ons hoofd. Maar Benthe en Sietske brachten ons gelukkig op de hoogte van de ware reden van ons bezoek. We zijn hier om te zwemmen. Natuurlijk mogen opa & oma zelf weten wat ze doen. Daar hebben de meisjes begrip voor. Die ruimte is er voor grootouders. Maar eerst wordt er gezwommen. We moeten immers van de glijbaan het water in roetsen. We dienen te dansen achter het watergordijn van de paddenstoel. We zwemmen samen baantjes en kruipen op ons knieën door het pierebadje. Daarna gaan we al die andere dingen doen. Dat is nu eenmaal de volgorde in de Bourgogne. Dat hebben Benthe en Sietske ook niet zelf bedacht. Zo hoort het hier. En als opa & oma dat niet snappen, dan leggen de meisjes het wel even uit.

kikkerliefde Helmond – Ook op reis in Bourgondië controleer ik zo nu en dan mijn mail. Gisteren had ik een mailtje van Adrie. Hij stuurde me deze foto. ”Was het toeval of vond hij de ware liefde?”, vroeg hij zich af. "In ieder geval was zij zeker zo koel als het blad van de waterlelie. Naar de afloop kunnen we alleen maar raden….", schrijft hij verder in zijn mailtje. Hoe het ook afliep. De foto mag er zeker zijn. Dat ben ik helemaal met hem eens. Ook een leuke foto gemaakt deze zomer? Stuur hem dan naar ODD.

Aan de oever van de Saône Mâcon – De pont Saint-Laurent over de Saône is zo’n driehonderd meter lang en loopt van Mâcon naar Saint Laurent sur Saône. We wandelen vanaf de Quai Lamartine in Mâcon, waar onze auto’s geparkeerd staan naast het standbeeld van de gelijknamige dichter, de brug over en genieten van het prachtige uitzicht op de stad. De brug uit de veertiende eeuw en het uitzicht behoren tot de in de boekjes aanbevolen bezienswaardigheden van de stad. We hebben overigens geen aanmoediging uit het gidsje nodig. De brug is met z’n vijftien bogen erg indrukwekkend en nodigt vanzelf uit tot een wandeling. Zodra we de brede rivier over zijn, zoeken we een plekje bij de oever om van het uitzicht te genieten. Het gaat hier met treden tamelijk stijl naar beneden in de richting van het water. Het heeft een grote aantrekkingskracht op de meisjes.

Genieten in Bourgondië Dompierre les Orme – Op het moment dat je tegen je vrienden zegt dat je naar Bourgondië gaat, komt iedereen met sterke verhalen over de heerlijke maaltijden die ze daar hebben genoten. Mijn oude vriend Karel lepelde zelfs hele menukaarten uit zijn hoofd op, van verrukkelijke escargots tot de op de tong smeltende kaasjes uit Epoisses. Hij was dit jaar al op vakantie geweest en kon er alleen nog maar over fantaseren. ”Je hebt mensen die naar Bourgondië afreizen met kilo’s drop, familiepotten met pindakaas, kratjes bier en een fles jenever”, zuchtte de smulpaap vol afgrijzen. ”Die kunnen beter een paar daagjes naar Scheveningen gaan”, was ik het direct met hem eens. ”Ik ga me vinologisch en gastronomisch laten verwennen”, verzekerde ik mijn vriend. Nu ik hier met vrouw, kinderen en kleinkinderen verblijf in dit overvloedige land begrijp ik nog beter waarom ‘Bourgondiër’ het woord is geworden voor levensgenieter. Overal in dit land kan je als God in Frankrijk leven, maar hier niet. In Bourgondië leeft God zelf. Want dit is het beloofde land, overvloeiende van heerlijk eten en drinken.

Zondagmorgen in Frankrijk Dompierre les Ormes – De zachte zomerbries ruikt naar versgebakken stokbrood als we in de dorpsstraat wandelen. Uit de kleine zijstraatjes komen dorpelingen en iedereen heeft hetzelfde doel: de kleine boulangerie. Wij voegen ons bij hen. Dit is een zondagmorgen in Frankrijk. Sandrina, de royaal gevulde bakkersvrouw, reikt ons de gevraagde broden. Benthe & Sietske pakken het aan. ”Het zit niet in een papiertje”, zegt Benthe als we naar buiten lopen. ”Dat hoeft niet”, legt papa uit. ”Dit is Frankrijk.” Rond een uur of elf lopen Corien & ik tegen een wijnproeverij aan. De wijnhandelaar heeft op een tafel voor zijn bestelbusje een aantal flessen tentoongesteld. Hij heeft rode en witte wijnen. Ik krijg een glas rode Macon. Het is ferm gevuld voor een proeverij. Als ik mijn goedkeuring uitspreek, wordt hij enthousiast en schenkt ook nog een royaal glas Bourgogne voor me in. Ik houd het glas naar licht, ruik en proef. ”Het is elf uur ‘s morgens en ik ben aan mijn tweede glas wijn begonnen” glimlach ik verontschuldigend naar mijn wachtende echtgenote. Corien glimlacht terug. ”Dit is zondagmorgen in Frankrijk”, zegt ze op een begrijpende toon.

Nu even niet Helmond – “Zie je dat Benthe, die gaan op vakantie”, wijst Sietske naar de tv. Ze zitten in hun pyjamaatjes nog even naar een kinderprogramma te kijken. Een enthousiaste jongeman legt uit dat hij op vakantie gaat. Zijn knuffels gaan mee. Tenminste dat is wat ik er van begrijp. Benthe beaamt het:”Wij gaan morgen ook op vakantie. En opa en oma gaan ook mee”. De beide dames hebben helemaal gelijk. Vanmorgen zijn we afgereisd naar het zuiden van Frankrijk. Dat betekent dat ODD wellicht niet iedere dag zal worden voorzien van een nieuw stukje. Een bezoek aan het internetcafé staat namelijk laag op de prioriteitenlijst.

Dieuwertje drie jaar Helmond – Vandaag wordt Dieuwertje drie jaar. Omdat wij vandaag vertrekken naar onze vakantiebestemming in Frankrijk, waren we gisteren al in Veldhoven om dit heugelijk feit luister bij te zetten. Saskia had voor een heerlijk verjaardagtaart gezorgd met vers fruit. Dieuwertje mocht de drie trotse kaarsjes op de taart doven. Ze deed dit vlug en ferm en keek voldaan naar het resultaat. Daarna kwamen de cadeaus op de proppen. Het voordeel van een gespreide viering is dat je een paar dagen achtereen wordt voorzien van presentjes. Ook het uitpakken deed onze Dieuwertje met verve. Haar zussen Nienke en Emma keken toe. Maar niet lang, want natuurlijk had oma ook voor hen iets bij zich. Vieren doe je immers gezamenlijk en uitpakken dus ook. Daarna was het tijd om de taart op te peuzelen. Een activiteit die we ook gezamenlijk aanpakten. Nu deden de anderen ook mee.

Klooster komt boven Delft – Op 14 november 1572 neemt Willem van Oranje zijn intrek in het Sint Agathaklooster. Het gebouw was als klooster niet meer in gebruik. Een jaar later werd het Ursulaklooster opgeheven. Dat was een van de grootste kloosters van Delft. In korte tijd verdwenen er dus twee grote kloostergemeenschappen uit de stad. Maar in tegenstelling tot het Agathaklooster lag het Ursula niet in de stad, maar op een stukje grond er vlak tegenaan. De zusters die er woonden, behoorden tot de Franciscanessen. Toen ik vanmiddag de stadsarcheologen in de Zuiderstraat zag ploeteren in de modder, realiseerde ik me dat met het blootleggen van dit stukje van de Delftse geschiedenis de effecten van de Reformatie weer aan het licht komen. Voordat de bouwvakkers aan de slag mogen, worden er eerst opgravingen verricht. In tegenstelling tot het Agathaklooster, dat als Prinsenhof nog steeds bestaat, was het Ursulaklooster geen lang leven beschoren. In 1596 werd begonnen met de sloop. Tien jaar later werd het kloosterterrein bebouwd. Het werd bij de stad getrokken als woonwijk voor de Vlamingen die uit de zuidelijke Nederlanden waren gevlucht. Het werd de ‘Vlaamse’ wijk van Delft. Ik heb dat niet meer meegemaakt. Want deze wijk werd in 1960 afgebroken en maakte plaats voor het huidige winkelcentrum. Nu blijkt dat onder de resten van de ‘Vlaamse’ wijk het klooster nog steeds kan worden teruggevonden.

‘Moslimbier’ heeft appelsmaak Delft – Er zijn één miljard islamieten in ons land en dat aantal groeit. Hoewel moslims vanwege hun geloofsovertuiging geen alcohol drinken, beschouwt bierbrouwer Bavaria ze wel als potentiële klanten. Die conclusie trek ik uit het assortiment in een supermarkt waar deze doelgroep winkelt. Je vindt daar tegenwoordig de maltbiertjes van de Brabantse brouwer. Ze zijn afgestemd op de nieuwe doelgroep, want ze hebben exotische smaken zoals hibiscus, appel en karamel. Omdat maltbier geen alcohol bevat is het een heel goed drankje voor moslims. De Arabische tekst op de verpakking van Bavaria wijst er ook op dat het maltbier voor allochtonen wordt gebrouwen. Toch kopen ook bierdrinkende Nederlanders het Brabantse maltbier met de exotische smaken. Appelsmaak zou erg populair zijn. Reclame maakt Bavaria niet voor deze drankjes. Ik heb er tenminste nog nooit een advertentie of commercial van gezien. De drankjes zijn ook alleen maar nieuw op de Nederlandse markt. Vanaf de jaren zeventig verkoopt Bavaria al zijn drankjes in het Midden-Oosten. Ze hebben daar een goede reputatie als het gaat om het brouwen van alcoholvrij bier. Bij je eigen supermarkt zul je ze niet aantreffen. Als je het wilt proberen, ga dan eens naar een Turkse supermarkt.

Gratis kost en inwoning Snellville – William Crutchfield, een 60-jarige elektricien uit Snellville in de Amerikaanse staat Georgia, heeft zijn 59-jarige postbode Earl Lazenby neergeschoten. ”Het was altijd zo’n een aardige man”, zegt Lazenby. ”Crutchfield zei me altijd gezellig gedag en we maakten wel eens een praatje als we elkaar in de supermarkt tegenkwamen.” Twee weken geleden ging het helemaal anders. Crutchfield kwam zijn postbode op de stoep voor zijn huis tegemoet. Hij begroette hem, pakte de post aan, trok vervolgens een pistool en schoot de verbouwereerde postbode zeven kogels in het lijf. Daarna stapte hij in zijn auto, reed naar het politiebureau en gaf zichzelf aan. Hij vertelde de politieagenten dat hij door het gebruik van dure medicijnen in de schulden was geraakt. Hij dreigde nu uit zijn huis te worden gezet. Omdat hij niet op straat terecht wilde komen, wilde hij een moord plegen om in de gevangenis te komen. Hij dacht voor zijn misdaad levenslang te zullen krijgen en zo verzekerd te zijn van een dak boven zijn hoofd en drie maaltijden per dag. Hij had helemaal niets tegen zijn postbode, die de aanval gelukkig wel overleefde. Lazenby blijft de rest van zijn leven wel last hebben van de gevolgen van de bijna fatale aanval. Hij kan zijn voedsel niet meer verteren en maakt geen insuline meer aan.

Er aan toe Delft – Kennen jullie dat gevoel ook? Dat naar mate de vakantie dichterbij komt, het gevoel toeneemt dat je er aan toe bent toe. Het maakt niet uit wanneer je met vakantie gaat. Als je in juni een aantal weken weggaat, komt dat gevoel en als je er in september een paar weken ertussen uitknijpt, komt het ook. Eind deze week is het weer zo ver. Dan gaan we met het gezin van Bob & Saskia naar Bourgondië. En vanmorgen was het er ineens. Het gevoel dat ik er aan toe was. De regen striemde op de tuinmeubelen en in de wetering achter ons huis liep het water bijna de oever op. Nog twee dagen werken en dan is het vakantie. Ik ben er aan toe.