Jazzgigant Lionel Hampton overleden Helmond – Zojuist hoorde ik via het journaal dat de vermaarde jazzmuzikant Lionel Hampton op 94-jarige leeftijd in New York is overleden. De wereldberoemde vibrafonist overleed in een ziekenhuis in Manhattan waar hij was opgenomen. Ik vond hem een van de grootste muzikanten van de jazzwereld. Hij werkte ooit samen met mensen als Louis Armstrong en Charlie Parker. En wie herinnert zich niet zijn optreden met drummer Gene Krupa en pianist Teddy Wilson in het beroemde Benny Goodman kwartet uit 1930. In 1995 ontving Hampton tijdens het North Sea Jazz Festival de jaarlijkse Bird Award. Eigenlijk was Hampton drummer, maar hij legde zich later toe op de vibrafoon. Hij gaf het instrument een volwaardige plaats in de jazzmuziek. Hampton trad voor het eerst met zijn band in 1953 (ik was toen zes jaar) in Nederland op. Tijdens een optreden in Amsterdam een jaar later, raakte het publiek zo buiten zinnen dat het al dansend door de vloer zakte. Later dachten wij dat alleen de Beatles en the Stones het publiek zo buiten zinnen konden brengen. Maar het gebeurde al in de tijd van onze ouders.

Om op te vreten Helmond – Corien & ik zijn ook dit weekend in Helmond. Vandaag vieren we immers de verjaardag van onze dochter Saskia. Dat belooft weer heel gezellig te worden. Willen jullie haar ook feliciteren, maar hebben niet de gelegenheid om langs te komen. Doe het dan via het gastenboek van haar Benthe-site. Deze foto werd gemaakt in de kraamkamer van Dieuwertje. De schat is hier pas vijf dagen oud. Inmiddels is ze al weer flink aangekomen. Het is ontzettend leuk om al die vorderingen te volgen. Deze week liep Benthe voor het eerst helemaal los. Saskia belde ons er over op en dit weekend hebben we het zelf kunnen constateren. Over opbellen gesproken. Onze oudste kleindochter Nienke belt ons zo nu en dan al op. Corien & ik zijn dan steeds weer verbaasd over de hoeveelheid woordjes die ze al kent en de zinnetjes die ze maakt. ”Is oma daar?”, vraagt ze dan als ik de telefoon opneem. En als Corien als eerste bij de telefoon is, klinkt het:”Is opa daar?” waarna wij natuurlijk precies uitleggen wat oma of opa aan het doen is. Klein gesprek, groot genoegen!

Vogelverschrikker als bewaker

Sao Paolo – Een Braziliaanse rechter, belast met toezicht op de werkwijze in de gevangenis, deed onlangs tijdens een inspectiebezoek een merkwaardige vondst. Hij trof in een bewakingstoren van het Taubate Provisional Detention Center een met stro gevulde pop in een politie-uniform aan. Deze vogelverschrikker ‘bewaakte’ geheel alleen 735 gevangenen. De rechter nam de pop direct in beslag en toonde hem later in de rechtszaal als bewijs van de slechte omstandigheden in de gevangenis. De politie van Sao Paolo is onmiddellijk een onderzoek begonnen.
”Ik beschouw het als een grove schending van de regels”, zei de politiewoordvoerder desgevraagd. “Er moet altijd een bewaker in de toren aanwezig zijn”, voegde hij er nogal overbodig aan toe.
In de Taubate Provisional Detention Center zitten verdachten in afwachting van een hun rechtszaak. Het huis van bewaring ligt vlak bij Sao Paulo, de grootste Braziliaanse stad.
De gevangenis is pas eind vorig jaar geopend en heeft nu al een nogal spectaculaire ontsnapping achter de rug. Via een ondergrondse tunnel zagen gevangenen kans om uit het gevang te ontsnappen. De gevangenissen in Brazilië hebben geen beste reputatie. Ze zitten nogal vol en er zijn regelmatig ontsnappingen en opstanden. Dat heeft te maken met de slechte betalingen van het personeel en het gebrek aan geld voor goede voorzieningen. Een met stro gevulde bewaker was echter ook hier iets nieuws.

Tomaten zijn gezond

Delft/Bunol – Jeanne, de vriendin van Corien, bezorgt ons regelmatig tomaten. En dan bedoel ik niet een of twee tomaten voor op de boterham. Jeanne levert (meestal zorgt haar echtgenoot Aad voor de aflevering. De tomaten hangen in een zak aan onze deurknop) ons twee of drie kilo te gelijk. Het is een van de redenen dat wij er zo gezond uitzien. De tomaten worden verwerkt in de sla, allerlei sauzen voor pasta en samen met verse ansjovis in een heerlijke topping voor de pizza. Gisteren aten we Foo yong hai met heerlijke verse Jeanne-tomaten. Onze lijst mogelijkheden voor de verwerking van verse tomaat is nog veel langer.
Gisteren ontdekte ik echter nog een nieuwe mogelijk voor de verwerking van een sappige vuurrode tomaat. In het Spaanse Bunol ontdoen tienduizend mensen zich op de laatste woensdag van augustus van hun shirt en smijten vervolgens rijpe sappige tomaten naar elkaar. Ze veroorzaken zo dieprode rivieren van tomatensap in de straten van hun stad. Het jaarlijks terugkerend festival heet Tomatina. Het is inmiddels ook erg populair bij toeristen vanuit de hele wereld.

Gisteren verzamelden zich maar liefst 38000 mensen in Bunol - dat zelf slechts 8000 inwoners telt - voor het spectaculaire jaarlijkse tomatengevecht. Rond het middaguur begon het tomatengevecht. Toen werden er 132 ton sappige tomaten afgeleverd op het grote plein van de kleine stad in de buurt van Valencia. Veel van de mannen en vrouwen die aan het tomatensmijtfestijn deelnamen, droegen duikbrillen om te voorkomen dat hun ogen vol zouden raken met verse ketchup. Men beweert dat de gooi- en smijttraditie is begonnen in 1945. Jongelui zouden toen in een baldadige bui tomaten naar elkaar hebben gegooid op het stadsplein. Het volgende jaar deden ze het weer en smeten nu ook tomaten naar voorbijgangers. Er volgde een forse smijtpartij en de traditie was geboren in de inmiddels beroemde zuid Spaanse stad.

Britse politiehelmen in Canada Delft – Jullie verzamelen vast allemaal wel iets. Dat zit toch immers iedereen in het bloed. Als ik ergens twee dingen van heb, ziet het er meteen al uit als het begin van een collectie. Voordat je het weet heb je een aantal literaire dagboeken en noem je het ‘mijn dagboekenverzameling’. Zo gaat het met veel dingen. Voordat je het weet moet je een vitrine aanschaffen voor de ‘collectie porseleinen koeien’. Ga zo maar door. Zo zie ik ook bij anderen verzamelingen groeien. Één antieke kever is wellicht toeval, twee antieke kevers is curieus, maar drie antieke kevers begint toch echt op een verzameling te lijken. Dat geldt ook voor muziek. Een tiental cd’s is de gebruikelijke stapel. Maar een kast vol is toch een cd-verzameling. Zo kan ik nog wel even door gaan. Ik ken mensen met een verzameling lieve heersbeestjes, kookboeken, stripboeken, tuinkabouters, videobanden, bierblikjes en politiepetten. Ik weet uit ervaring dat juist spulletjes van de politie heel erg in trek zijn. Uniformstukken, onderscheidingstekens, petten, helmen, wapens en stickers zijn geliefde verzamelobjecten. In de Canadese hoofdstad Ontario woont een politieman die een verzameling Britse politiehelmen is begonnen. Ondanks het feit dat hij toch niet echt om de hoek woont, heeft hij een respectabele hoeveelheid helmen verzameld. Zijn verzameling staat natuurlijk op internet. Klik er hier naar toe. Ik vond ook enkele andere sites van politieverzamelaars. Dit is er een van een liefhebber van politieauto’s. En op deze site zijn allerlei spulletjes te vinden van de politie.

Het is nogal opgeblazen Southampton – Trouwen is een serieuze zaak. Daar moet je niet te licht overdenken. Je gaat een verbintenis aan voor de eeuwigheid. Dat is tenminste de bedoeling. Bouw je toekomst dus niet op luchtkastelen, maar zoek een degelijk fundament voor zo’n belangrijke verbintenis. Toch is er nu in Engeland een manier van trouwen die op een nogal luchtige manier gestalte krijgt. Britse stellen kunnen nu het jawoord geven in een opblaasbare kerk. Een firma die normaal springkussens maakt voor kermissen heeft op verzoek van de 36-jarige Mike Gill een opblaasbare kerk ontworpen. En echt alles is opblaasbaar. Het orgel, het altaar, de kansel, de kaarsen en het goudkleurige kruis, komen pas omhoog als er de nodige lucht in is gepompt. Bij de ingang van de kerk staan twee opgeblazen engelen. De opblaaskerk kostte Mike het lieve sommetje van £15.000,= Hij wil dat terug verdienen door met zijn kerk door Groot-Brittannië te reizen en mensen op locatie te trouwen. Het kost de bruidsparen £500 tot £2000 om in zijn kerk te mogen trouwen. ”Wij brengen de kerk naar de bruid in plaats van andersom. Nu kun je overal trouwen. Op het strand of in het stadspark”, legt Mike uit. Ik vroeg aan een Engelse priester wat hij wat de opblaaskerk vond. Hij zei:”Het gaat bij een kerk om de mensen. Opblaasbare kerkgangers zijn er gelukkig nog niet."

Drie weken alweer Eindhoven – Op 5 augustus werd onze jongste kleindochter Dieuwertje geboren. Dat lijkt nog kort geleden en dat is het ook. Maar voor een starter is het een hele tijd. Dat besefte ik maar weer eens toen ik de laatste loot aan de stamboom afgelopen weekend weer in de armen had. In zo’n korte periode is ze al flink gegroeid. Later wandelenden we met haar pappa & mamma en haar zusje Nienke langs de kramen op het wijkfeest in Woensel-west. Steeds opnieuw dook er een hoofd van een buurtbewoner de kinderwagen in om onze jongste kleindochter te bewonderen. Iedereen was het over eens: in drie weken is ze flink gegroeid. “Ze lijkt op haar opa uit Delft”, hoorde ik uit betrouwbare bron. Maar waarschijnlijk komt dat omdat ze een vergelijkbare hoeveelheid haar op haar hoofdje heeft. Misschien zelfs wel iets meer. Dieuwertje vind het allemaal nog prima. het wijkfeest ging aan haar voorbij. Dat gold natuurlijk niet voor Nienke. Die vond de draaimolen fantastisch, het springkussen te gek en het exotische eten wilde ze ook wel proeven. En daarna kon ze heerlijk uitrusten bij opa. En ook opa & oma genoten natuurlijk. Niet zo zeer van de attracties, maar wel van het gezelschap.

Wiskundigen helpen Escher

Helmond/Leiden – Nellie & Pieter Jan maakten me via een e-mailtje attent op een artikel in De Trouw van afgelopen zaterdag over de Eschertekening “De prentententoonstelling”. Wiskundigen van de Universiteit Leiden hebben de witte vlek in de tekening van Delftse grafisch kunstenaar M.C. Escher opgevuld. Escher maakte zijn tekening uit 1956 nooit af, omdat hij op een wiskundig probleem stuitte. Op de Prentententoonstelling staat een jongeman in een galerij te kijken naar een afbeelding van zichzelf in dezelfde galerij, terwijl hij staat te kijken naar weer dezelfde prent. Dit gaat in het oneindige door. In vaktermen heeft dit het Droste-effect, omdat de chocoladefabrikant de techniek ooit gebruikte op de blikjes.
De Leidse mathematicus H. Lenstra bedacht de oplossing voor het wiskundige probleem. ”En we wilden de oplossingen ook uittekenen. Daarom zijn we met een aantal lithografen en kunstenaars aan de slag gegaan en nu zijn er vijf verschillende oplossingen getekend.” Men was twee jaar bezig om de tekening af te maken. ”Natuurlijk tussen het serieuze werk door”, merkte de professor snel op.
De wiskundige structuur achter Eschers prent is die van een elliptische kromme. Kijk en daar heeft hoogleraar Lenstra nu verstand van. ”Escher had zelf alleen middelbare-schoolwiskunde gehad. De Delftse graficus had een echt wiskundige kijk op het leven. Maar we hebben onze versie van de Prentententoonstelling wel wat geperfectioneerd. De tekening klopte niet voor 100 procent. Er was hier en daar wat gesjoemeld door Escher”,brengt de Leidse wiskundige nu aan het licht. Ik zou zeggen kijk er zelf even naar op de website van de universiteit.

Dorst als een paard Shackerstone - Het zwarte shire paard Sultan drinkt volgens zijn baas Simon Powell soms wel 15 pinten bier per dag. Op paardenshows en veedagen in Groot-Brittannië loopt het dier voor de wagen van zijn baas Simon. Samen stelen ze dan vaak de show. Maar dat is niet enige wat Sultan steelt. Zodra hij in de buurt van een tafeltje komt waar achter argeloze bezoekers hun pintje bier drinken, gaat het fout. In een mum van tijd heeft hij het glas tussen de grote lippen en drinkt het leeg. Simon vertelt lachend: ”Je zou de gezichten van de mensen eens moeten zien wanneer Sultan hun glas te pakken heeft en zijn grote tong er door heenhaalt.” Het dier is ook niet kieskeurig. Hij vindt pils, Guinness of bitter net zo lekker. ”Het is alleen vervelend voor de mensen op het terras dat Sultan nooit zelf een rondje geeft,” grinnikt Simon. Volgens een deskundige van de Britse dierenbescherming kan het drankgebruik van het grote zwarte dier geen kwaad: ”Er zit voornamelijk graan en gerst in bier. Dus zolang Sultan met mate drinkt kan het geen kwaad.”

Melodie uit Mamelodi Delft – Het festivalseizoen is weer aangebroken. Afgelopen donderdag was ik aanwezig bij de opening van het Delfts Jazz & Blues festival in de Burgerzaal van het stadhuis. Maar ook in andere steden kunnen Ongehoordlezers en lezeressen hun hart ophalen aan lokale jazzklanken. Zo is er dit weekend ook in Eindhoven een respectabel jazzfestival. In Delft werden de eerste jazzklanken van de alweer 18de editie van het festival ten gehore gebracht door de Mos Mogale Unit uit de voormalige Zuid-Afrikaanse zwarte township Mamelodi – een voorstad van Pretoria waarmee Delft een stedenband onderhoudt. Het is een Zuid-Afrikaans toporkest. De Afrikaanse band speelde opwindende en swingende gitaarjazz tijdens de besloten opening van het festival. De zang daarbij kwam van Autumn Leaves. Deze vocale bijdrage maakte duidelijk dat de band behalve Afrikaanse ook nog Franse en Amerikaanse 'roots' heeft. Onder het genot van een drankje en in gezelschap van een groot aantal lokale jazzliefhebbers werd het een heel geslaagde en gezellige opening. Zo’n goede start belooft wat voor de rest van het weekend. Gisteravond was de Moss Mogale Unit weer te horen op het Doelenplein en vanavond spelen zij van 21.30 tot 00.30 uur op de Brabantse Turfmarkt. Ze zijn tenslotte op zondagmiddag vanaf 14.00 uur ook te beluisteren op de Beestenmarkt.

Met de vlam in de pijp Yorkshire - De 32-jarige Ann Ramsden was ruim op tijd voor haar huwelijksceremonie. De in wit leer geklede bruid reed namelijk op een 400cc Kawasaki haar huwelijksgeluk tegemoet, gevolgd door zes bruidsmeisjes op kleine motorfietsjes. Het waren niet de enige motorfietsen. De driehonderd gasten vormden met hun motorfietsen een erehaag voor het bruidspaar. De plechtigheid vond niet plaats in de lokale kerkplaats, maar op het terrein van Squire's Café Bar in Selby. Anne vertelde na afloop:” It was brilliant and something I will remember for the rest of my life. I just wanted something different and this certainly fitted the bill." haar kersverse echtgenoot Kevin stond glunderend naast haar:” I'm an amateur motorbike racer, so this outdoor ceremony witnessed by a lot of our biker friends was really special." Daarna reed het tweetal op hun motorfietsen in de ondergaande zon het geluk tegemoet.

Mag ik even uw telefoon gebruiken? Sydney – Er bereiken ons vanuit Australië steeds vaker foto’s met blote mannen. Het naakt over het veld rennen is daar kennelijk een geliefde hobby. Deze meneer heeft zelfs een advertentie van de telefoonmaatschappij Vodafone op z’n rug laten aanbrengen. Het zal dan ook wel een betaalde nudist zijn. Tijdens de Tri-Nations Ruby Union wedstrijd tussen the New Zealand All Blacks en the Australian Wallabies in Sydney eerder deze maand rende de man in een uitgelaten stemming tussen de spelers door. Vodafone maakte later netjes excuus. De reclamestunt was immers toch al geslaagd. Maar de rage sloeg aan. Het naakt telefoneren was een hype geworden. Een paar dagen later renden er zelfs twee mannen het veld op. Zij hadden slechts een mobieltje tegen hun oor geklemd, maar waren verder niet gekleed. Of de twee met elkaar in gesprek was, weet ik niet. Ook Vodafone vond het niet zo leuk meer. Men vroeg zich nu af wat te doen tegen deze rage. Ik stel voor dat de volgende naaktloper gratis een tatoeage van Vodafone op zijn rug krijgt aangebracht.

The Pudding Club Delft – Op vakantie is ‘uit eten’ een van de vele zaken om naar uit te kijken. Mensen die horen dat wij naar Engeland reizen, kijken ons dan soms wat meewarig aan als het onderwerp eten ter sprake komt. De Britten hebben op het continent op dat gebied geen reputatie opgebouwd. Je kunt in Delft gaan eten bij ‘de Griek’, ‘de Italiaan’, ‘de Joegoslaaf’, ‘de Mexicaan’, ‘de Turk’, ‘de Indonees’, ‘de Chinees’ en nog veel meer buitenlandse restaurant. Maar naar ‘de Brit’ kun je niet. Anglofielen weten dat de Engelse keuken ook veel te bieden heeft. Een hoogte punt van de maaltijd is ook altijd het dessert. Niet alleen in het restaurant ook thuis maken de Engelsen er echt wat van. Mensen die wel eens bij onze vrienden Mary & Jim hebben gegeten, weten wat ik bedoel. The traditional great British pudding is een hoogte punt van de menukaart. Dan heb ik het niet alleen over heerlijkheden als Sticky Toffee Pudding, Marmalade Pudding of Spotted Dick maar ook over Strawberry Cheesecake en Black Forest Gateau. Ook thuis in Nederland kun je nu deze lekkernijen eten. Wordt lid van de The Pudding Club via hun site en krijg het heerlijke receptenboek met een echt Pudding Club schort thuis gestuurd. Je kunt zelfs een pudding laten opsturen. De Pudding Club is opgericht in 1985 in het Three Ways House in Mickleton (vlak bij Chipping Campden). In dat hotel zijn de kamers vernoemd en ingericht in de stijl van een pudding. Wat te denken van de Spotted Dick slaapkamer?

Chicken tonight Moskou – Kip is een smakelijk en populair gerecht. Het is makkelijk klaar te maken en bovendien niet duur. In elk restaurant komen dan ook allerlei kipgerechten op de kaart voor. Het is bovendien een veilige keus, want kip smaakt altijd wel. Je moet wel een heel slechte kok zijn wil je kip kunnen verknoeien. Pas alleen op als de kaart staat: Russische kip. Vraag dan eerst even op welke wijze de kip zal worden geserveerd. In een restaurant in de Russische hoofdstad Moskou staat het namelijk ook op het menu. Maar in dat etablissement betekent het dat u voor dat u uw gerecht kunt nuttigen eerst uw favoriete hoofdgerecht moet aanmoedigen in een gevecht. Elke maandagavond organiseert de kok een hanengevecht in de eetzaal. De gasten moedigen daar hun keus aan. Daarna verdwijnt het dier in de pan. Dus daar zou ik een balletje gehakt bestellen. Dat lijkt me veiliger.

Studiejaar gaat kleurrijk van start Delft – Deze twee kleurrijk gebodypainte studentes stonden gisteren, bij de start van de ontvangstweek (Owee), op de Markt in de Prinsenstad om de nieuwe Delftse ingenieurs in spé van informatie te voorzien. Er begint immers een nieuw studiejaar. Delftenaren zijn, net als in andere studentensteden, wel gewend aan bijzonder uitgedoste studenten. Het maakt de stad een stuk levendiger en vrolijker. Het wordt overigens niet alleen voor de aankomende eerstejaars studenten van de TU Delft een bijzonder jaar. Ook voor de universiteit vangt een nieuwe tijd aan. Dit studiejaar wordt de bachelor-master (BaMa) structuur geïntroduceerd. Na de OWee gaan de feuten aan de slag om bachelor en later ook master te worden. Maar eerst mochten ze nog even bij gebodypainte dames op de (info)Markt langs. Want het leven van een Delftse student bestaat zeker niet alleen maar uit blokken. Voordat ze veranderen in academisch gevormde mensen hebben ze veel meer gedaan dan braaf lesjes leren. Zelfs in de Delftse gemeenteraad en het college vind je de studenten terug. Ook dat maakt de stad kleurrijk. De start van het nieuwe studiejaar maakte dat nog eens zichtbaar.

Openbare toilet bestaat 150 jaar

Londen – Het valt de Nederlandse bezoeker in Groot-Brittannië meteen op: je behoeft niet lang te zoeken naar een openbare toilet. In tegenstelling tot de Nederlandse steden zijn de Britse ruim voorzien van publieke plasplaatsen. Toch neemt ook hier het aantal af. Het eerste openbare Britse toilet verscheen in 1852 in de Londense Fleet Street. Publieke wc’s werden in de 19de eeuw geïntroduceerd om het ‘wild plassen’ tegen te gaan. De Victoriaanse toiletgebouwtjes zijn vaak heel gracieus. Het zijn betegelde ondergrondse ruimten met een ijzeren hek er omheen. Bij een openbare wc op The Strand verscheen onlangs voor deze gelegenheid een vrouw getooid als Britannia. De dame heeft een meer dan levensgrote penny bij zich. Dat was immers de prijs die je in die tijd moest betalen voor het gebruik van de wc. De uitdrukking "to spend a penny" wordt ook nu nog algemeen gebruikt om aan te geven dat men even naar de wc moet.

Groot-Brittannië is trots op dit verleden, maar tegelijk ook een beetje gegeneerd. Het aantal openbare toiletten loopt namelijk sterk terug. Het allereerste historische toilet in Fleet Street is al gesloten en er zullen nog velen volgen. 75% van alle openbare toiletten in de Britse steden is sinds 1995 gesloten. Vorige jaar waren er nog 5800 openbare toiletten in Engeland. Dat is één op elke 8000 inwoners. Het is overigens nog steeds veel meer dan in Nederland. Clara Greed, een onderzoekster van de Universiteit van West Engeland, maakt een studie van openbare toiletten. Zij vertelde me dat het aantal publieke wc’s met name voor vrouwen snel afneemt. Dat is jammer want voor hen is ‘wild plassen’ geen alternatief. Veel van de oude Victoriaanse toiletten zijn nu afgesloten en roesten weg. Maar sommige krijgen een nieuwe bestemming zoals cafeetje, bloemenkiosk, theatertje en nachtclub.
The British Toilet Association doet erg haar best om overal goede toegankelijke openbare toiletten te krijgen. Ze hebben de ‘Loo of the Year Award’ ingesteld voor de stad met de beste openbare wc’s.

Een Nederlandse uitvinding gaat de Engelsen nu helpen om het ‘wild plassen’ te bestrijden. In Westminster, de centrale Londense wijk, bevindt zich de drukste bezochte openbare wc van het land: the Leicester Square loo. Daar komen meer dan 1 miljoen mensen per jaar een plasje doen. Toch zoeken nog veel plassers een boom of portiek op. De bestuurders van Westminster hebben nu een nieuw wapen in de strijd tegen het ‘wild plassen’. In de drukke toeristengebieden komen de in ons land uitgevonden inklapbare urinalen. Die komen uit het trottoir omhoog op drukke momenten zoals vrijdag- en zaterdagavond. In Delft vind je ze op de Markt.

Eer uw kaas

Woerden - Als tiener woonde ik – voor onze verhuizing naar Helmond - een aantal jaren in Woerden. Dat was toen een echte kaasstad. De ERU-kaasfabriek stond er. Daar werkte ik in de zomervakantie. Ik leerde daar de lokale variant op een bijbels gebod. Men voegde aan het bijbelse gebod: ‘Eer uw vader, eer uw moeder' nog toe, 'ERU-kaas’. In de omgeving van Woerden waren toen heel veel kaasfabriekjes en kaasboerderijen. Kaasmerken verzamelen was een lokale hobby.
De 117 jaar oude kaasmarkt van Woerden was een begrip in heel Nederland. De boeren brachten daar hun kaas. Ik slikte dus wel even toen ik hoorde dat de kaasmarkt ophoudt te bestaan. Door het afhaken van vier grote handelaren heeft de markt volgens de Vereniging van Kaashandelaren geen bestaansrecht meer. Op woensdag 28 augustus komt er een einde aan de laatste echte wekelijkse kaasmarkt van Nederland en een jarenlange traditie. Wat gelukkig wel blijft, is de historische kaasmarkt van dit plaatsje die ieder jaar in augustus plaatsvindt. Maar dat is volgens de handelaren meer een show voor toeristen. Er verdwijnt weer een fraaie Nederlandse traditie.

Wat vind je daar nu van vroeg ik aan een man van de gemeente Woerden. ”Tradities zijn mooi en je probeert ze zo lang mogelijk in stand te houden. Maar als ze economisch niet langer rendabel zijn, moet je ermee stoppen. Wij betreuren het, maar het is niet anders”,was zijn antwoord. Hij haast zich erbij te zeggen dat niet de gemeente het besluit nam om te stoppen. Dat waren de handelaren.
”Klopt dat”, vroeg ik aan m’n oude kaasvriend Jan in Woerden. “De markten zijn natuurlijk niet echt meer van deze tijd”, erkent hij, “Neem nou de hygiëne. Kaas moet tegenwoordig op een bepaalde temperatuur worden bewaard. Dan kun je niet de hele dag met zo'n ding gaan leuren.” Je zal wel gelijk hebben Jan, maar ik vindt het jammer dat de kaasmarkt aan de voet van de molen nu verdwijnt. De kaas van de Woerdense markt gaat met ingang van september nu rechtstreeks van boerderijen naar kaashandelaren. Boer en handelaar sluiten een contract af dat de hele jaarproductie van de boer omvat.

Nienke & Dieuwertje op de bank Eindhoven – Het gaat sneller dan je denkt. Dieuwertje is morgen alweer veertien dagen oud. Inmiddels neemt dan ook het gewone leven in Eindhoven weer zijn loop. Pappa gaat weer naar z’n werk. Nienke weet waarom: ”Hij moet centjes verdienen.” Ook mamma is weer op de been. Ze heeft zelfs al weer de kracht en de moed om naar de studeerkamer op zolder te klimmen. Daarom kon ze ons voorzien van leuke foto’s van haar twee dochters. En Nienke went er ook al aardig aan dat ze nu de oudste zus is. De grote zus! Op de bank houdt zij haar zusje stevig in de armen.

Twee koppen is zeldzaam Delft - In de dierentuin De Oliemeulen in Tilburg zijn gisteren dertien slangen ter wereld gekomen. Dat is voor een dierentuin geen ongebruikelijke gebeurtenis. De laatste slang die ter wereld kwam van dit stel bleek twee koppen te bezitten. De verzorger van het park meldde dat dit toch wel uniek was. "Het komt wel eens voor dat er een tweeling uit het ei komt, maar dit hebben we nog nooit meegemaakt.", vertelde hij vanmorgen. Beide koppen leven volgens hem. Ik kan de mensen van de Tilburgse dierentuin verzekeren dat het meer voorkomt. Het is niet uniek. Het is wel zeldzaam. In februari van dit jaar vond een boer in het Spaanse dorpje Pinoso ook een slang met twee koppen. Een Spaanse bioloog vertelde toen in de lokale krant dat de ongeveer twintig centimeter lange slang ongeveer vier maanden oud was. Volgens hem gebeurt het wel vaker dat een slang met twee koppen wordt geboren. In bijna alle gevallen sterft dan één kop af. Bij de in Alicante ontdekte slang hebben beide koppen zich goed ontwikkeld. Het komt in de natuur ook wel voor dat een slang die blind wordt, een tweede kop met goede ogen ontwikkelt. Tja slangen zijn niet voor een gat te vangen.

Nieuw record betekent ruime verdubbeling Berkely - In het stadje Berkely in Californië hebben 1135 baby’s en hun moeders deze maand het wereldrecord simultaan borstvoeden verbroken. Het vorige – Australische – record stond op naam van een groep van 536 moeders. Dat was al een flink record groepsborstvoeding, maar ze zijn daar in Amerika ruimschoots voorbij geschoten. De bedoeling van het evenement was om de gezonde voordelen van borstvoeding te promoten. Borstvoeding verlaagt de kans op borstkanker voor de moeder, en verhoogt de immuniteit van de baby. Dat moeten ze in Japan ook gehoord hebben. De Japanse heer op de foto wil kennelijk ook graag delen in de voordelen van het borstvoeden. Omdat de natuur hem daar onvoldoende voor had toegerust, maakte hij zijn eigen borstvoedingsmachientje. Hoe knap ook bedacht, het blijft behelpen.

And It Was So

Delft – We hebben inmiddels heel wat post binnen om ons te feliciteren met de geboorte van onze derde kleindochter Dieuwertje. Post uit binnen- en buitenland. Snail mail en e-mail. Sommigen hadden er een lange brief bij gedaan en sommigen gaven op humoristische wijze advies aan oma & opa. Maar allemaal waren ze heel erg leuk. We kregen ook een felicitatie van Tonnie & Leen uit Australië. Die wil ik graag delen met jullie.

It was the Sixth Day of Genesis and God was in the creating mood. He had just created the mule and told him: "You will be mule, working constantly from dusk to dawn, carrying heavy loads on your back. You will eat grass and you will lack intelligence. You will live for 50 years."

The mule answered: "To live like this for 50 years is too much. Please, give me no more than 20." And it was so.

Then God created the dog and told him: "You will hold vigilance over the dwellings of Man, to whom you will be his greatest companion. You will eat his table scraps and live for 30 years."

And the dog responded: “Lord, to live 30 years as a dog is too much. Please, no more than 15 years." And it was so.

God then created the monkey and told him: “You are the monkey. You will swing from tree to tree, acting like an idiot. You will be funny, and you shall live for 40 years."

And the monkey responded: “Lord, to live 40 years as the clown of the world is too much. Please, Lord, give me no more than 30 years." And it was so.

Finally, God created Man and told him: “You are Man, the only rational being that walks the earth. You will use your intelligence to have mastery over the creatures of the world. You will dominate the earth and live for 20 years."

And the man responded: “Lord, to be Man for only 20 years is too little. Please, Lord, give me the 30 years the mule refused, the 15 years the dog refused, and the 10 years the monkey rejected." And it was so.

And God made Man to live 20 years as a man, then marry and live 30 years like a mule working and carrying heavy loads on his back. Then, his children will become teenagers and he will live 15 years as a dog, guarding his house and eating leftovers after they empty the pantry; then in his old age, he will live 10 years as a monkey, acting like a fool to amuse his grandchildren.

And it was so

Een toast op Elvis Presley Delft – Op deze dag in 1977 overleed, 42 jaar oud, de Rock and Roll zanger Elvis Presley. Dat is nu precies 25 jaar geleden. Het is dus tijd voor de fans om herinneringen op te halen en zijn dood te memoreren. Ik was nooit een van zijn fans. In die tijd – voor de Beatles en de Rolling Stones – waren de Rock and Roll fans verdeeld in twee kampen. Of je was een liefhebber van de muziek van de Amerikaan Elvis Presley of je hield van de muziek van de Brit Cliff Richard. Ik was toen al anglofiel en behoorde tot de laatste categorie. Corien twijfelde en bezit dan ook één cd van de King of Rock and Roll. Elvis kent ook nu nog veel trouwe fans en zijn muziek wordt nog steeds ten gehore gebracht. De radio besteedt er vandaag extra aandacht aan. In het plaatsje Wellington in Nieuw Zeeland heeft de supermarkteigenaar Maurice Bennett de laatste twee maanden erg naar deze dag toegeleefd. Hij fabriceerde uit 4000 stukjes toast een portret van Elvis. Maurice gebruikte een gewone oven. Hij kon per keer zo’n 90 stukjes toast maken. Hij grilde het brood in zes verschillende kleurschakeringen. Van heel licht bruin (voor de huid) tot verbrand zwart (voor het haar). Maurice is helemaal gek van hem: ”I'm totally into Elvis. I just fell in love with the man...and there's a family story where my mother even says 'You were lucky, Ma(voor de huid)urice, you weren't christened Elvis'." Het idee om toast te gebruiken voor het portret kreeg hij al vier jaar geleden. Hij zag toen een dergelijk uit vierkantjes opgebouwd portret van een crimineel in een magazine. Hij werkte twee maanden aan het toastportret van Elvis. Je kunt meer over deze winkelier vinden op zijn eigen website.

Close En-Cow-nters of the Herd Kind

Londen - In mei van dit jaar zag ik in het gras voor de National Gallery in Londen de eerste koeien. Geen grazende dieren, maar kunststof exemplaren. Ik keek er niet van op. Ook in andere steden had ik de beesten al eerder ontwaard. Die koeien in mei waren de eerste van een kudde van 500 die deze zomer in de Britse hoofdstad de straten en pleinen zal bevolken. Ook nu zijn nog niet alle exemplaren voorzien van een artistieke beschildering. Tijdens ons bezoek van afgelopen juli waren sommige beesten nog steeds blanco. De eerste koe die werd beschilderd was Alberta Cowp. Er was op dat moment een tentoonstelling van de 17de eeuwse Nederlandse schilder Albert Cuyp en dat inspireerde de kunstenaar Keith Wallace. Hij bracht een heel Nederlands landschap aan op de koe.
Aanvankelijk zou de kudde vorig jaar al op de pleinen en straten van Londen zijn gearriveerd. Maar ja toen brak er plots mond en klauwzeer uit. Het vooruitzicht van vrolijke beschilderde koeien in een stad waar dagelijks alleen maar slecht nieuws over de dieren de kranten vulde, leek de organisatoren terecht geen goed idee. Het werd dus uitgesteld.
De laatste keer dat je een dergelijk verzameling beschilderde koeien kon zien, moest je naar New York reizen. De koeien trokken daar ongeveer vier miljoen extra bezoekers. De Amerikaanse koeien werden aan het eind van de tentoonstelling geveild voor een goed doel. De duurste Amerikaanse koe was die voor de juwelierswinkel van Tiffany: $60,000
In de komende maanden zal de kudde in Londen verder uitbreiden. Er komt zelfs een ‘cow hospital’ om eventuele reparaties uit te voeren. Wat er met de dieren gaat gebeuren na de tentoonstelling is nog niet bekend. Ik heb er zelf al wel eentje aangeschaft. Als je alle exemplaren wilt bewonderen dan kan dat zonder naar de Britse hoofdstad te reizen. Klik hier en bewonder de dieren.

Cor & Anne bekijken openbare kunst Den Haag – Anne & Cor bezochten - toen ze onlangs bij ons logeerden - ook de beeldententoonstelling Den Haag Sculptuur 2002 op het Lange Voorhout. Een bezoek dat wij ze hadden aangeraden en waar ze zeer van genoten. De tentoonstelling bestaat uit ruim veertig beelden afkomstig uit vijftien Europese landen. Deze gratis toegankelijke buitenexpositie, die voor de vijfde achtereenvolgende keer in Den Haag wordt gehouden, duurt nog tot en met 9 september. Het thema van de expositie is de eenwording van Europa. Uit het verslag dat Cor & Anne later gaven van hun bezoek herinner ik me dat het kunstwerk van de Duitser Christian Lemmertz bij hun beider zeer in de smaak viel. Het is ook mijn favoriet. ”Hoe langer je kijkt, hoe meer je ontdekt", vond Cor. "Het is namelijk een hermafrodiet, half man en half vrouw." Maar dat was niet het enige dat hen was opgevallen. “Aan de ene voet draagt zij/hij een oude Romeinse sandaal en aan de andere een moderne pump. Het beeld draagt een kind op een arm. Maar deze baby heeft een oud gezicht. De andere arm ontbreekt, net als bij de Venus van Milo”, vulde Anne aan. Cor gaf blijk een degelijke gereformeerde opvoeding te hebben genoten, want hij merkte op: “Er zit een slang in, dat kan verwijzen naar het paradijs." Ze waren beiden duidelijk onder de indruk van het werk. ”De compositie zit prachtig in elkaar. Man en vrouw lopen vloeiend elkaar over. Zelfs de billen zijn zowel die van een man als die van een vrouw", concludeerde Cor.

Kat & muis Bangkok – De zevenjarige kat Auan deelt haar maaltijden heel gezellig met zijn driejarige vriendje Jeena. Ondanks het feit dat Jeena een muis is, zijn de twee onafscheidelijk. De boer en boerin van de boerderij waar het tweetal leeft, vinden het inmiddels heel gewoon. “Auan duikelde de muis drie jaar geleden ergens in een schuur op de boerderij op. Het tweetal werd direct speelkameraadjes. Auan beschermt zijn vriendje zelfs tegen al te nieuwsgierige honden uit de buurt,” vertelt de boerin heel trotst. Daar kunnen Tom & Jerry nog wat van leren.

Tattoo or not tattoo

Eindhoven – Dat was de vraag op ieders lippen tijdens het gezamenlijke verjaardagsfeest van Marieke & Michiel afgelopen vrijdag. Bijna alle aanwezigen kijken zo nu en dan op de site van Floris en Martijn in Australië. Heel veel hadden de laatste foto’s bekeken. Het was hen opgevallen dat de linkerarm van Floris plotsklaps was voorzien van een afbeelding. Het lijkt op een tatoeage van een opvallende gestileerde vleermuis. Ook vriend Martijn is opgesierd met een tatoeage. Maar is er wel sprake van een tatoeage? Anne-Sofie – ongetwijfeld goed op de hoogte van wat er zoal gebruikelijke is op dit gebied – dacht dat het om een hennabeschildering ging. Wellicht heeft ze gelijk. Ik zelf denk dat een echte tatoeage is. Het is in van oorsprong Britse landen heel erg populair om een dergelijke versiering te laten aan brengen. Net zoals in het moederland Groot-Brittannië zelf. Het antwoord op de vraag ‘Tattoo or not Tattoo’ weten we over enige tijd als Floris en Martijn weer terugkeren in Nederland.

In kalk uitgespaard

Cerne Abbas - Vorig jaar bezochten Corien & ik in Dorset het kleine plaatsje Cerne Abbas. De trekpleister van dit kleine dorpje is de zestig meter hoge reus die hier in de kalkrijke bodem is uitgespaard. Generaties lang trokken de bewoners van deze streek de heuvels in om er voor te zorgen dat hun reus zichtbaar bleef. De betekenis van de figuur is niet helemaal duidelijk.
Velen zeggen dat het een vruchtbaarheidssymbool is. De overduidelijke penis is dan ook niet over het hoofd te zien. In deze moderne tijden is een dergelijke vruchtbaarheidssymbool niet meer op z’n plaats. Het symbool van onze tijd is geboorteplanning. Grapjassen van de the British Family Planning Association plaatsten dan ook onlangs een levensgrote condoom op de penis van de reus. De publiciteitsstunt werkte goed want de aldus ‘aangeklede’ reus haalde heel wat kranten en tijdschriften. Ook ik wil jullie dit nieuwe symbool niet onthouden. De oorspronkelijke reus dateert al uit het tweede millennium voor Christus. Ik hoorde onlangs van een Engels stel dat jaren geleden al de liefde bedreef op de kalkrots van de reus om hun kinderloosheid te bestrijden. Het hielp! Ze hebben inmiddels een gezin met vijf kinderen. Maar misschien was het ook wel gelukt zonder de vrijpartij op de rots. Alleen minder spannend. Hoe het ook zij, voortaan zullen ondernemende stellen dus eerst het geweldige rubberen jasje moeten verwijderen.

Bier moet vrouwendrank worden

Londen – Een van de attracties van een bezoek aan Groot-Brittannië is een vers getapte pint bitter in een gezellig pub. Terwijl ik dan geniet van m’n bitter, drinkt Corien een glas cola light. Zij is daarin niet de enige. De andere dames hebben een glas wijn of vruchtensap. De Campaign for Real Ale (Camra) is een Britse organisatie die bier en bierdrinkers een warm hart toedraagt. Camra ontdekte tijdens een onderzoek dat nog geen 25% van de vrouwen in de pub aan een glas bitter nipten. Vrouwen vinden bier een ouderwets en vooral onvrouwelijk drankje. Ze vinden het meer iets voor kerels zoals Inspector Morse. Omdat Camra het bierbuik-imago zat is, startte zij een actie om het bier aantrekkelijker voor vrouwen te maken. Zij schoven daarom tijdens hun jaarlijkse Great British Beer Festival in het Londense Olympia theater de godin Ninkasi naar voren. Zij creëerde reeds 4000 jaar geleden een recept voor bier. Ninkasi, ‘the new Goddess of British beer’, werd aanbeden door zowel mannen als vrouwen in een gebied dat we nu kennen als Irak. Om hun argumenten kracht bij te zetten, was Prins Charles aanwezig. De Prince of Wales hanteerde zijn pint bitter met grote vaardigheid. "Brewers need to present beer in a more original and modern way if they are going to build a following with women," vond hij. Ik ken daar maar een antwoord op: “Proost.”

Een mooi moment

Eindhoven – Het gaat heel erg goed met Dieuwertje. Ze drinkt en slaapt goed en voelt zich helemaal thuis in het gezin. Ook Nienke geniet van haar nieuwe zusje.
Gisteren was het opnieuw een drukke dag voor Dieuwertje en haar mamma. Tante Saskia en Ome Bob – haar meter en peter - waren er toen ik met overgrootvader Frans binnenkwam. Hij kwam op en neer uit Koudekerk a/d Rijn om de jongste telg uit zijn geslacht in de armen te kunnen houden. De jongste in handen van de oudste. Een mooi moment. Even later kwamen ook oma & opa uit Pijnacker binnen, al snel gevold door Els & Ad met Marlotte. Hoogtepunt van de morgen was het bad. In de Tummy Tub kun je de baby heel goed bewonderen. Dieuwertje vindt het zo te zien heerlijk in het water. Kraamverzorgster Ine liet haar lekker vrij in het water bewegen. Dieuwertje deed de oogjes open. De blauwe kijkertjes keken helder over de rand. Alweer een mooi moment. Daarna was het de beurt aan Nienke om haar nieuwe slaapkamer aan het bezoek te tonen. Iedereen stond om haar prachtige meer dan honderd jaar oude bed, waarin haar overgrootvader van moeders zijde reeds van zijn nachtrust genoot. Nienke vond de belangstelling erg leuk. Ik weet zeker dat ook zij het een mooi moment vond.

Cultuurvakantie in Delft

Delft – Cor & Anne wilden tijdens hun vakantie wel eens wat anders zien dan de eeuwig zingende bossen van Brabant. En dat kan ik me heel goed voorstellen. Als je één boom hebt gezien, dan heb je ze allemaal gezien. Het spreekwoord zegt het al: Je ziet door de bomen het bos niet meer. Het stille strand en de ruisende zee leek het stel een goed alternatief voor hun eigen omgeving vol met kaphout. Ze namen dus een paar dagen hun intrek in de logeerkamer in Delft. Dat was reuze gezellig. Wij konden weer eens heerlijk bijpraten. Wat praten is toch de kurk waar alles opdrijft. Vandaar dat we dus gevieren in het gezellige proeflokaal ‘de Kurk’ terechtkwamen. Maar er werd niet alleen gesproken. Anne & Cor wilden ook wel weer eens wat cultuur opsnuiven. De alom vermaarde Haagse beeldengalerij op het Voorhout werd bezocht en ze brachten ook nog een dagje door in een van de beroemde Amsterdamse musea. Ook het Prinsenhof in Delft werd natuurlijk niet vergeten. Daar kun je cultuur immers zo prachtig combineren met vaderlandse geschiedenis. En tenslotte werd ook het varend corso in de Prinsenstad met een bezoek vereerd door het Brabantse stel. Ze besloten hun korte cultuurvakantie met een gezellige maaltijd. Daar waren toen inmiddels ook Bob, Saskia & Benthe bij aangeschoven.

Dieuwertje volgt Benthe op

Eindhoven – Op de eerste levensdag van Dieuwertje kwamen er heel wat mensen hun opwachting maken bij het nieuwe familielid. Overgrootoma en –opa, oma’s & opa’s, ooms en tantes, neven en nichten stonden aan het kraambed. Vooral die laatste zijn er in alle soorten en maten. Grote en kleine, jonge en minder jonge. Iedereen kwam de nieuwe ouders feliciteren en de kleine meid bewonderen.
Ook Benthe was van de partij. Zij kwam het stokje overgeven. Tot nu toe was zij het jongste kleinkind. Nu kwam zij op de eerste dag van Dieuwertje persoonlijk langs om dit stokje over te geven. Tien maanden lang was Benthe de jongste telg. Vanaf vijf augustus ligt deze eretitel op de piepkleine schoudertjes van Dieuwertje. Zich nog nergens van bewust lag de kleine meid in de armen van haar pappa, toen Benthe even naast haar kwam zitten. Tien maanden is voor prille mensjes heel wat.

Dieuwertje is geboren Eindhoven – Gisteren om kwart voor acht zag Dieuwertje het levenslicht. Mamma Saskia en pappa Sander hebben er opnieuw een prachtige dochter bij. Met ingang van deze datum is Nienke nu dan ook ‘de grote zus’. Het was direct vol met oma’s en opa’s, tantes en ooms, neven en nichten. Iedereen kwam even naar de nieuwe wereldburgeres kijken. Zelfs haar overgrootmoeder en vader hadden de reis uit Rotterdam ondernomen en waren van de partij. En zoals het een moderne nieuwe mens betaamt, is ook Dieuwertje al direct present op het internet. Op twee sites is de nieuwe aanwinst van de familie te bewonderen. Indien jullie meer foto’s willen bekijken van Dieuwertje, dan zijn er twee mogelijkheden. Klik voor de foto’s uit de camera van haar opa hier en klik voor plaatjes uit de camera van Michiel & Marieke hier maar eens.

Met losse handen Eindhoven – Nienke leeft ontzettend mee met de aanstaande feestelijke gebeurtenis in het gezin. Mamma wordt alsmaar dikker. Wat is dat toch spannend. Nienke weet het al een hele tijd: ”Er zit een baby in de buik bij mamma”. Zo’n forse buik heeft echter ook nog andere voordelen. Je kunt er bovenop zitten, ontdekte de kleine meid. Met losse handen! Het lijkt wel een optreden uit het Eindhovense huiskamercircus. Als een volleerde amazone klemt Nienke zich met haar knietjes vast op de bolle buik van haar mamma. Tante Saskia maakt de foto juist op het moment als de beide dames de armen spreiden en de trommels beginnen te roffelen. Vanuit de nok van het circus zwaaien de schijnwerpers naar de beide artiesten. Het publiek houdt de adem in. Terwijl de trommels roffelen en de muziek aanzwelt, tonen de beide dames onverschrokken hun moed. Dat doen de artiesten heel knap. Samen klaren ze het klusje. Maar doen ze het wel echt ‘samen’? Is er misschien nog een derde huiskamerartiest bij de truc betrokken. Nog iemand die even de adem inhoudt en rustig mee balanceert tijdens de truc? Wie zal het zeggen?

Wie van de drie Eindhoven – Een populair spelletje voor de AVRO-Tv heette ‘Wie van de drie?” Een panel van ‘deskundigen’ moest raden wie de echte circusdirecteur, politieman, scharenslijper of zo was. Het spel eindigde er dan altijd mee dat de presentator, met enigszins trillende stem, zei: ”Wil de echte aanstaande moeder opstaan.” De spanning in de huiskamer was dan al niet meer te verdragen. We hadden immers zo intens meegedaan. Eerst aarzelend, maar al spoedig triomfantelijk kwam ‘de echte’ overeind. Het spel bestaat niet meer dacht ik. Totdat ik deze foto van drie bolle buiken uit Eindhoven kreeg. Deze plaat zou nu goed een nieuwe publiciteitsfoto kunnen zijn voor een nieuwe aflevering van de quiz. Als jullie willen weten wie de echte aanstaande moeder is, klik dan op de foto en ontdek wie deze maand opnieuw moeder zal worden.

Hond in de pot

Seoul - Wanneer je te laat voor het eten thuiskomt, loop je de kans – zeker in een groot gezin – om de hond in de pot te vinden. In Korea betekent die uitdrukking echter iets heel anders. Hondenvlees is heel populair in dat Aziatische land. De viervoeters worden daar speciaal voor de consumptie gefokt. De inwoners van Zuid-Korea vinden hondenvlees bijvoorbeeld heel lekker in een hamburger en in de soep. Maar ook op een toastje met wat mayonaise of ketchup schijnt men er daar van te smullen. Nu is er een handelaar die adverteert met sappig hondenvlees, handig verpakt in een potje voor de magnetron. Het handige potje kost ongeveer € 8,50 en is sinds enkele maanden in Korea op de markt. Het artikel loopt als een trein. Ondernemer Yang krijgt meer dan 100 bestellingen per dag. ”Het is speciaal bedoeld voor mensen in ziekenhuizen enzo, die niet in de gelegenheid zijn om naar een restaurant te gaan”, legt de handelaar uit. Maar niet iedereen is zo gelukkig met het succes van zijn onderneming. ‘Hond voor de magnetron’ stuit op felle protesten van internationale dierenrechtenverenigingen. Voorlopig trekken de Koreanen zich daar nog niet veel van aan. Tijdens de olympische spelen van 1988 werden de 6000 restaurants waar het hondenvlees wordt geserveerd tijdelijk gesloten. Tijdens de recente wereldkampioenschappen voetbal gebeurde dat echter niet. Overigens slachten de Koreanen geen huisdieren. Het gaat om zogenaamde speciaal gefokte ‘mesthonden’.

Delft Chamber Music Festival

Delft – Vandaag, op de verjaardag van mijn zus, startte het Delfts Kamermuziekfestival 2002. Het loopt nog tot en met 11 augustus. Violiste Isabelle van Keulen heeft net als in de voorgaande jaren weer een aantal muzikale vrienden, jonge talenten en gevestigde namen uitgenodigd naar museum het Prinsenhof. Het betekent voor Corien dat ze een flink aantal dagen achtereen moet werken.Maar ze doet het met plezier. Het geeft haar een kans weer een aantal zeer gewaardeerde muzikanten te ontmoeten. Zo is de Italiaanse pianist Enrico Pace inmiddels een oude bekende van haar. De pianist was al verschillende malen te gast op het festival. Dit keer neemt hij zijn landgenoot en collega Liszt-concours-winnaar Igor Roma mee.
”Bent u nerveus?” vroeg Corien aan Igor, toen hij zich vanmiddag bij haar meldde. ”Hij keek me aan alsof hij wilde zeggen: Dat is de domste vraag die me ooit is gesteld. Daarna zei hij: Nee.” verklapte Corien me. Het is dus een muzikant om naar uit te zien. Net als de Hongaarse pianist Jenö Jandó. Sander maakte me ooit op hem attent, omdat hij een groot aantal opnames maakte voor het budgetlabel Naxo. Hij is voor het eerst in de Prinsenstad.
Een andere virtuoos waar Corien naar uitkijkt is Baiba Skride. Deze jonge Letse violiste won vorig jaar het Koningin Elizabeth Concours met een formidabele uitvoering van het vioolconcert van Tsjaikovski. Maar er zijn niet alleen solisten om naar uit te kijken. De echtgenoot van Isabelle, Michael Collins, is ook weer op het podium aanwezig met zijn blaaskwintet London Winds.
Het Delfts Kamermuziekfestival staat dit jaar in het teken van de nationale compositiescholen met muziek van onder andere Dvorák, Smetana, Grieg en de Spanjaard Christobál Halffter.
Maar vertelde Corien me vanavond tijdens de maaltijd, de hoofdrol is weggelegd voor de Hongaarse muziek. Als een rode draad door het programma lopen de 44 vioolduo's van Béla Bartók. Of zoals Corien het zei: ”Aan Bartók is niet te ontkomen dit jaar.” De overbekende vioolduo’s waren oorspronkelijk bedoeld als lesmateriaal, geordend naar moeilijkheidsgraad, maar de componist vond ze later ook geschikt voor concertuitvoering. Bartók nam voor elk stuk een Oost-Europese volksmelodie als uitgangspunt en zo vormen de duo’s dus een muzikale rondreis over de Balkan. Er is ook gedacht aan het thuisfront, want er staat één Nederlands werk op het programma. Dat is dan ook meteen een wereldpremière. Boudewijn Tarenskeens schreef in opdracht van Conjunto Ibérico 'Quattro Stagioni', een reis door tijd (de twaalf maanden van het jaar) en ruimte. Er komt een muzikale dialoog in voor van vioolsoliste Isabelle van Keulen met acht cellisten die verspreid over de zaal zijn opgesteld. Corien boft maar met zo’n baan.

“Waar ligt Mekka?”

Scunthorpe – De Engelse vorstin bezocht onlangs – voor het eerst in haar leven – een moskee. Ze behoorde dat – net als onze eigen vorstin onlangs – natuurlijk op kousenvoeten te doen. De Britse koningin kreeg echter toch een paar vleeskleurige balletslofjes aangereikt. Dat was jammer. Onze vorstin had er in de Haagse moskee waar ze een bezoek bracht wel rekening mee gehouden dat de schoenen uitmoesten. Het was van de koningin Elisabeth dus niet helemaal echt. Het eerste dat de majesteit vroeg toen zij de gebedsruimte van de moskee van het Scunthorpe Islamic Centre binnenkwam, was: ”Welke richting is Mekka?”

Koningin Elisabeth koos voor deze moskee in noord-Lincolnshire voor het eerste bezoek ooit van een regerende Britse monarch omdat hier nogal wat vernielingen plaatsvonden na de aanvallen in Amerika op 11 september vorig jaar.
”Wij zijn Britse moslims en zij is onze koningin.”, zei Jawaid Ishaq, een bestuurslid van the Scunthorpe Islamic Centre. Hij had de koningin zelf schriftelijk uitgenodigd voor dit bezoek. ”Ik beschouw haar bezoek als een eerbetoon aan de moslims in heel het Verenigd Koninkrijk.”, zei hij trotst
Op de foto is nog net te zien dat de koningin een limoengroen pakje droeg. De bijbehorende hoed laat ik aan jullie verbeelding over. In een aparte ruimte - zodat niemand het kon zien - trok de koningin haar zwarte leren schoenen uit en kreeg ze de huidkleurige slippers.
Ze onthulde zoals een echte bezoekende vorstin betaamt nog wel een herdenkings plaquette.

Vermeer wandelt weer in Delft Delft – Toen wij van vakantie terugkwamen, vonden wij Delft voor een deel omgetoverd tot de stad uit de tijd van schilder Johannes Vermeer. Zeg maar zo rond 1650. Dat is allemaal voor de opnamen van voor de televisiefilm ‘Girl in Hyacinth Blue’ Het zeventiende eeuws tafereel op de foto is te zien bij de Oostpoort. Behalve bij de Oostpoort zijn er ook opnamen gemaakt bij het Gemeentearchief en Museum het Prinsenhof. Ook het interieur van restaurant Van der Dussen op het Bagijnhof komt in de film voor. Maar er zijn nog een aantal locaties in de historische binnenstad gebruikt. De film, naar een roman van de Amerikaanse schrijfster Susan Vreeland, volgt het schilderij Girl in Hyacinth Blue van de beroemde Delftenaar Johannes Vermeer. Het is een fictief schilderij. Vermeer zou het zo geschilderd kunnen hebben. De film volgt het schilderij van het heden terug tot het moment dat het werd geschilderd. De Kerkstraat is in de film de straat waar Vermeer woont en werkt. Net als de andere locaties is het in een 17e eeuwse sfeer omgetoverd met paarden en koetsen, nostalgische interieurs en met schreeuwende marktkooplui gehuld in kledij uit die tijd. Er wordt ook nog op andere plaatsen in ons land gefilmd. Het idee voor de film ‘The Girl in Hyacinth Blue’ over het werk van Johannes Vermeer (1632-1675) is ontstaan vanwege de grote Amerikaanse belangstelling voor de Delftse meester. De interesse ontstond ten gevolge van de grote tentoonstelling Vermeer and the Delft School die begin vorig jaar in twaalf weken tijd in het New Yorkse Metropolitan Museum of Art ruim 550.000 bezoekers trok. Het Amerikaanse productiebedrijf Hallmark Hall of Fame vervaardigt de film voor de Amerikaanse televisie, waarop het resultaat te zijner tijd nationwide zal worden uitgezonden. Het is gebruikelijk dat de film dan vervolgens aan diverse andere landen in de wereld zal worden verkocht. Dus niet alleen in Nederland, maar ook in Australië en Canada kunnen jullie later nog genieten van de zeventiende eeuwse binnenstad van Delft. Lees hier alvast het uittreksel van het boek.