George Harrison in Los Angelos overleden
Los Angelos – Er zijn twee redenen waarom de dood van de voormalige Beatle George Harrison gistermiddag op 58-jarige leeftijd indruk op me maakte. Ten eerste omdat het een belangrijke figuur [zanger, songschrijver en gitarist van The Beatles] is uit de muziekgeschiedenis van mijn jeugd. George was niet veel ouder en wij waren allen fans. En dat is ook meteen de tweede reden. Hij is een generatiegenoot. Ik raak elk jaar wel iemand uit m’n generatie kwijt.

Harrison overleed gistermiddag in het huis van een vriend in Los Angelos. Hij was al geruime tijd ziek en werd sinds kort behandeld in het Staten Island University Hospital in New York na een operatie aan een hersentumor eerder deze maand.
George vertelde in juli dit jaar al dat hij in Zwitserland wegens kanker werd behandeld. Twee maanden daarvoor was hij geopereerd aan een gezwel in een van zijn longen. Twee jaar eerder werd er keelkanker bij hem ontdekt.
George is het tweede lid van de The Beatles die is overleden. In 1980 werd John Lennon vermoord in zijn woonplaats New York.

Hoe zit dat dan met “privacy”
Kennisstad - Online leven is niet zonder gevaren, dat hebben we allemaal wel eens ervaren. Een virus kan grote schade aanrichten op je computer. Helaas is de tijd dat internet werd bevolkt door idealisten al lang voorbij. Dus wapenen verstandige surfers zich met virusscanners, firewalls en kennis. De website van Understanding Privacy biedt veel informatie over veilig creditcardgebruik, manieren om gevoelige data te beschermen, de waarheid over cookies en meer handig spul. Een bezoekje waard, zou ik zeggen.

Surf eens naar Understanding Privacy

Nog 31 dagen tot de komst van de Euro

A most sweet town
Delft - Waarover spreken reizigers die Delft bezoeken als ze later weer thuis zijn? Krijgt het bezoek aan deze stad een vermelding in hun dagboek? Hoe zou dat een paar eeuwen geleden geweest zijn?
Een van de eerste schrijvende buitenlanders die Delft bezocht is Samuel Pepys. Negen jaar – van 1660 tot 1669 - hield deze Secretary of the Admiralty een dagboek bij. Met Pepys Diary - dat zich nu in de bibliotheek van het Magdalene College in Cambridge bevindt - kunnen maar weinig dagboeken wedijveren. Delft komt er met enkele regels in voor. Het dagboek was niet voor publicatie bedoeld. Pepys schreef het in een soort steno – dat heette in die tijd tachygraphy. De beheerders van de universiteitsbibliotheek hadden dat overigens niet door. Zij dachten dat het in ‘geheimschrift’ was geschreven. Het boek verscheen dan ook pas in 1825, nadat men drie jaar lang bezig was geweest om het ‘geheimschrift’ te ontcijferen. Pas in 1870 ontdekte men dat het in steno was geschreven.
Er staat in 1660 iets over Delft in het dagboek. Pepys wordt in dat jaar benoemd tot secretaris van admiraal sir Edward Montaque. Diens vloot haalt de Koning uit Holland en Pepys reist mee. Op 18 mei 1660 bezoekt Pepys Delft. Hij schrijft over Delft: “a most sweet town, with bridges and a river in every street”.
Wie de dagboeken van Pepys kent, weet dat deze chroniqueur nogal geïnteresseerd was in de dames. Het lukt hem overigens niet om met een Delfts meisje in contact te komen:
"Er stond vandaag zoveel wind dat het niet mogelijk was het schip te bereiken. We zijn met de trekschuit naar Delft gegaan; Het is een allerliefst stadje met veel bruggen want in elke straat is een rivier. Op de terugweg zat er een knap Hollands meisje in de schuit; ze heeft de hele weg zitten lezen en het is me niet gelukt een gesprek met haar aan te knopen"
Het lijkt weinig, maar ik zou er in Delft toch maar trotst op zijn. Ondanks dat Pepys veel meer tijd in Den Haag doorbrengt, schrijft hij daar niet veel interessanter over. Hij ontmoet natuurlijk de koning en de koningin. Hij schrijft over deze laatste dat zij haar gasten heel hoffelijk ontving. Maar onder de indruk was hij niet, want over haar schrijft hij:” Ze lijkt me een vriendelijke vrouw, maar mooi is ze niet”.

Klik hier voor meer informatie over Samuel Pepys

Download het boek

Nog 32 dagen tot de komst van de Euro

Feliciteren, kijken & eten
Alphen a/d Rijn – Mijn vader viert zijn verjaardag al sinds enige jaren niet meer in zijn eigen woning. Er is daarvoor een veelvoud aan redenen. Elk jaar kiest één van zijn kinderen een locatie en organiseert daar zijn verjaarspartij voor de hele familie. Zo maakten we ooit een boottochtje door de Rotterdamse haven, we beklommen de Euromast, wandelden door Madurodam, speelden bowl en namen deel aan tal van andere activiteiten. En natuurlijk is er altijd een feestelijke maaltijd ter afsluiting. Naarmate de jaren klommen, werd pa echter steeds minder mobiel en nam dus het diner een steeds prominentere plaats in. Dit jaar organiseerde mijn zus Nellie zijn 79ste verjaardag in het vogelpark Avifauna. Wij troffen elkaar daar afgelopen zondag. We bewonderden de vogels en genoten van een heerlijke maaltijd. Een jongleur vermaakte ons tijdens de maaltijd. Hij bleek ook een heel bekwam vuurspuwer. Er was dus ook dit jaar weer een activiteit. Alleen behoefden wij slechts te kijken.

Klik naar de foto’s van de verjaarspartij


Nog 33 dagen tot de komst van de Euro

Het is wat
Delft – Op zondagmorgen kijkt mijn vrouw aan het ontbijt uit de krant omhoog en zegt: “Het is wad”. Ik scan vliegensvlug de koppen van de krant, ontdek slechts narigheid en antwoord dus:"Tis zeker wat”.
Dat is immers een veilig antwoord waarmee je normaal alle kanten opkan. Deze morgen echter niet. Mijn echtgenote gaat verder met:”Wist jij het dan al? Had jij al gelezen dat het wad was”.
Ik begrijp haar niet, maar kijk zo helder mogelijk en vraag: "Dat het wat was met wat?”
De donkere oogjes van mijn eega glimmen nu van de pret als ze zegt: “Jij begrijpt het niet hé?. Jij denkt dat ik wat bedoel, maar ik bedoel wad”.
“Wat bedoel je nu?”, zeg ik langzaam en nadrukkelijk de klemtoon op elk woord leggend. “Het is mij nu echt volkomen onduidelijk”, geef ik haar mokkend toe.
“Ik bedoel het woord wad als in doorwaadbare plaats”, legt ze nu uit.
Er valt een peinzende stilte. “Jij bedoelt wad. En wat is er dan met wad?”, wil ik nu weten.
“Wad is het oudste Nederlandse woord. Ik lees hier in de krant dat het oudste woord uit onze taal wad is. Is dat wat?, verklaart mijn vrouw glimlachend.
“Ene Nicoline, een slaviste en etymologe uit Leiden, heeft in haar proefschrift aangetoond dat in 107 na Christus de Romeinse geschiedschrijver Tacitus het al heeft opgetekend”, gaat zij geleerd vanachter haar krant verder.
Ik ben er stil van en smeer in gedachten verzonken mijn geroosterde boterham.
Dan merk ik op:”Je hebt gelijk. Tis zeker wat”.


Nog 34 dagen tot de komst van de Euro

De Brabant connectie
Pijnacker – Vorig jaar 19 april werd Nienke in de fraaie Brabantse technische universiteitsstad Eindhoven geboren. De trotse vader van haar moeder, opa Joop, maakte een kwartierstaat voor zijn oudste kleinkind. U ziet daar dat de familie van Nienke teruggaat tot ver in de 17e eeuw. Nienke is ook lang niet de eerste Brabantse in de familie. Haar oma Corien is zelf een dochter van deze provincie. Maar er zijn er nog veel meer. U kunt het nu zelf controleren. Opa Joop vond onder meer al veel eerder familieleden in deze provincie, maar ook in Zuid-Holland en Friesland en zelfs in Duitsland vond hij ze terug.

Klik naar de kwartierstaat van Nienke

Nog 35 dagen tot de komst van de Euro

“Je kunt wel zien dat het broers zijn”
Delft – “Op wie lijkt het?”, is de veel gestelde vraag na de geboorte van een nieuwe wereldburger. Ouders en grootouders glimlachen tevreden als hen overeenkomsten met het nieuwe kindje worden toegedicht. Tot in detail wordt het baby’tje uitgevent. De ogen zijn van ma, de neus van opa, de kin is absoluut van pa en het rode haar komt van oma. Er is zelfs een tante die weet wie er ook zulke voeten heeft in de familie. Wederzijdse familieleden en vrienden van de beide ouders zien er ook vaak iets heel anders in. Of het allemaal klopt blijft de vraag. Ook wanneer je een zoon hebt met een wiskundeknobbel betekent dat nog niet dat jij het boodschappenlijst in de supermarkt uit je hoofd kun narekenen. Geloof mij maar.
Naar aanleiding van een tentoonstelling in Leiden vroeg ik me af of al deze overwegingen ook in breder verband gelden. Met andere woorden lijkt de hedendaagse mens nog op die van heel vroeger. Of liepen toen alle wenkbrauwen door en waren de oren van een uitzonderlijk groot formaat. In het Leidse museum Naturalis kun je nu naar de koppen van verre voorouders kijken. De wasgezichten vormen een belangrijk onderdeel van de expositie “De oermens als individu”.
De reconstructies zijn zo levensecht dat je je inderdaad afvraagt: ”Op wie lijken ze nu?”.
Ga er eens kijken in Leiden of gebruik onderstaande klik om er te komen.

Klik naar de oermens als individu

Klik naar Naturalis

Nog 36 dagen tot de komst van de Euro

Heeft u ze al?
Den Haag – Veel landgenoten, en Nederlanders elders, hebben inmiddels een fotootje besteld. Leuk om ingelijst en al in de zak van de Sint te laten belanden.

Bestel hier de officiële foto's van het paar
Wat vinden de vakgenoten er van
Klik naar de favoriete foto
Klik naar de Maximapagina

Nog 37 dagen tot de komst van de Euro

Gelijke rechten in de hoererij
Amsterdam – Veel buitenlanders, die na een bezoek aan ons land wordt gevraagd wat het meest opviel, noemen “the red light district”. We hebben dan ook een nogal losbandig imago in de wereld. Je kunt ook zeggen dat men een tolerant beeld van ons land heeft. Waarschijnlijk is dat hetzelfde: Alles mag in Nederland.
Toch klopt dat niet helemaal, want als het om prostitutie gaat meten we met twee maten. En dat mag niet langer. Daarover is nu een uitspraak van het Europese Hof van Justitie. Omdat Nederlandse vrouwen de vrijheid hebben hoererij te bedrijven als vorm van economische activiteit, moet dat ook gelden voor vrouwen uit de overige lidstaten van de Europese Unie. Iedere vrouw moet als vrije ondernemer hoer kunnen zijn. Gelijke monniken, gelijke kappen, al klinkt dat in dit verband misschien net zo merkwaardig als het woord ondernemer.
Het Europese Hof van Justitie in Luxemburg bepaalde dat deze week in de zaak van twee Poolse en vier Tsjechische vrouwen die in Amsterdam 'achter de ramen' hun dagelijkse brood verdienen. De zaak is op 15 juli 1999 (dus bijna 2½ jaar geleden) aanhangig gemaakt door de rechtbank in Den Haag. Die moest oordelen over de weigering door de Nederlandse regering, de zes vrouwen een verblijfsvergunning te verlenen “met het oog op het verrichten van arbeid als zelfstandige prostituees”.

Klik naar gelijk achter het raam


Nog 38 dagen tot de komst van de Euro

Delftenaren winnen in Australië
Adelaide – Woensdag won de ‘zonnewagen’ van het Delfts studententeam in Australië de Solar World Challenge. In deze monsterrace voor auto’s die alleen rijden op zonne-energie brak de Delftse wagen tal van wedstrijdrecords. De Delftenaren deden voor het eerst mee aan de wedstrijd. Nog niet eerder wist een debuterende auto de wedstrijd tussen Darwin en Adelaide winnend af te sluiten. Op de laatste dag reed de futuristische Delftse zonnewagen ‘Nuna’ met 830 kilometer een afstand die niet eerder werd gehaald. Ook de topsnelheid van honderd kilometer per uur was een record. Bovendien brak het studententeam het 'baanrecord' door de hele race in vier dagen af te leggen.

De grootste concurrent onder de 37 deelnemers was de Australische zonne-auto ‘Aurora’. Aanvankelijk kon de veel lichtere Aurora de Nuna nog aardig bijbenen, maar uiteindelijk liep de Nederlandse zonnewagen ver uit. De Aurora, in 1999 winnaar van de race, moest op negentig kilometer voor Adelaide stoppen en mocht pas de volgende dag de race afmaken. De leden van het Alpha Centauri Team verkeerden bij aankomst in een euforische stemming.
”Dit stelletje snotneuzen heeft hier iets geweldigs gepresteerd”, reageerde de uitgelaten teamcaptain Rosalie Puiman.
“We zijn pas anderhalf jaar bezig en nu winnen we als debutant deze wedstrijd in minder dan 33 uur”, voegde zij daar opgetogen aan toe.

Klik naar de enthousiaste Australische pers

Nog 39 dagen tot de komst van de Euro

Kerst in Engeland al begonnen
Kingston upon Thames - Vorige maand had mijn vriend George al het eerste cadeautje voor kerst in huis. En bij de slager had zijn echtgenote Mary al een kalkoen uitgezocht. De vogel ligt nu te wachten in de vriezer om gevuld te worden met het onvermijdelijke gehakt-kastanje-mengsel.
“Is dat niet wat vroeg?”, vraag ik hem.
“Nee”, lacht George, ”de kerstkaarten had ik al in september in huis. Gekocht op de markt”. Ik begrijpt het en knik.
“Dat is nog niet eens vroeg”, vervolgt hij, “mijn zoon had ze toen al een zeker een maand in huis”.
Onze Engelse vrienden houden vast aan de kersttradities. Dat betekent dat het feest in de schoot van de familie plaats vindt. Het decor van het feest bestaat uit een enorme kerstkalkoen in cranberry saus, kerstpudding, kerstcadeautjes onder de kerstboom, kerstcrackers en kersthoedjes. De kerk staat niet in dat rijtje, want George kan het verband tussen kerk en kerst niet meer leggen. Dat is hij in de loop van de jaren kwijt geraakt. En of hij nu ook zo blij is met al die opgelegde tradities, wordt me ook niet duidelijk.

Nog 40 dagen tot de komst van de Euro

Cowboy
Den Haag - De automatische deuren van het politiebureau zoeven open. Naar binnen treed een jonge vrouw met helblond haar en zwart omrande ogen. Ze draagt een geelgeruite legging met een groen T-shirt en aan haar hand voert ze jongetje van een jaar of tien mee. Het ventje, uitgedost als cowboy, heeft moeite haar grote passen bij te houden.
“Ik zoek een sterke vent”, zegt de vrouw zonder introductie tegen de receptioniste.
“Doen we dat niet allemaal mevrouw”, antwoordt deze ad rem.
De vrouw reageert niet, maar vervolgt: “Ik wil een krachtige agent spreken, de sterkste die er is”.
“Kunt u me misschien uitleggen waar het voor is”, wil de receptioniste weten.
Dat is de blonde dame niet van plan. “Ik schaam me dood. Ik leg het die agent wel uit”, is haar antwoord.
De receptioniste belt naar de agentenwacht en in de hal van het politiebureau verschijnt de forse gestalte van een grote enigszins kalende diender. Met z’n drieën, de jeugdige cowboy in het midden, verdwijnen ze in een spreekkamer.
“Dit is Marco”, wijst de vrouw op het mannetje naast haar, ”Het gaat om hem”. Het kind kijkt als op commando sip.
“Hij heeft z’n nieuwe laarzen aan”, vervolgt ze. “Cowboylaarzen. Hij heeft ze van z’n oma gekregen. Ze gingen al wat stroef aan vanmorgen, maar nu krijg ik ze niet meer van z’n voeten“.
De kleine cowboy doet een stap achteruit om de diender een beter zicht op een paar fraaie lederen laarzen te geven.
“Wat wilt u dat ik voor u doe?, vraagt de politieman glimlachend naar de kleine cowboy kijkend.
“Dat is nogal duidelijk. Trekt u even z’n laarzen uit. Politieagenten zijn toch potig genoeg zou ik denken”, vervolgt de moeder van het ventje.
De diender pakt Marco op en zet hem op de rand van het bureau. Marco steekt direct gewillig beide benen naar voren. Hij vindt de belangstelling voor zijn laarzen wel aardig. Toch is hij over de afloop niet helemaal gerust. ”Als het pijn doet ga ik gillen”, waarschuwt hij. De diender pakt een beentje vast en trekt aan de laars. Het schoeisel wil niet van wijken weten. Moeder zet de handen in de zij. “Wel een beetje met die agent meewerken”, voegt ze Marco toe. Omdat Marco niet goed weet hoe hij het advies van z’n moeder moet opvolgen, begint hij - alsof hij zit te persen - terwijl de diender aan z’n laars trekt te kreunen en te steunen. Het helpt want langzaam schuift de laars van z’n voet. Het duurt een kwartiertje, maar dan staan beide laarzen netjes naast elkaar op het bureau. Marco blijkt een paar extra dikke sokken te dragen. Opgelucht glijdt het ventje van het bureau af en gaat naast z’n moeder staan. Hij pakt z’n laarzen en terwijl hij aan de hand van z’n moeder het bureau verlaat, hoort de diender nog juist dat hij tegen haar zegt: ”Goed idee hé, van pappa om ons hier heen te sturen”.
Nu maakt z’n moeder een kreunend geluid.

Nog 41 dagen tot de komst van de Euro

De sint zat te denken………
Maastricht – De kindervriend is in Limburg gearriveerd. Om alle misverstanden te vookomen, leg ik meteen maar even uit dat ik niet doel op iemand van de rechterlijke macht, maar op de echte heilige uit Spanje.
Het wordt nu dan dus ook weer tijd om de cadeaus voor de sinterklaasavond op orde te krijgen. Je moet daar op tijd mee beginnen. Wat als je niet alert bent, zijn alle leuke originele dingen uitverkocht. Dat moet je weer terug vallen op een paar sokken, een stropdas, een chocoladeletter, een stukje marsepein of een gewoon stukje zeep. Op het internet vond ik nog een leuk idee. Het is absoluut origineel en wellicht wat minder overbodig als een stukje zeep. Succes op vijf december.

klik naar het cadeau

Nog 42 dagen tot de komst van de Euro

Op de koffie
Perth – Op zondagmorgen een kopje koffie drinken bij je familie is een heel goede gewoonte in ons land. In het fraaie herfstzonnetje fiets je dan bijvoorbeeld even bij je ouders langs. Onder het genot van een kopje koffie neem je dan even de week met hen door. “Kijk eens, ik heb een nieuwe stoel in de keuken”, zegt ma en “Wil je dit dvd-tje even lenen”, oppert zoonlief en ma gaat verder met: “Neem nog een stuk gevulde speculaas”. Lichtvoetige conversatie voor de zondagmorgen. Intussen spelen de kleinkinderen in het zonnetje op de grond met de blokken.
Toch is dit tafereel niet meer zo gebruikelijk als vroeger. In Nederland zit er soms al gauw zo’n 100 tot 150 kilometer tussen ouders en kinderen. De familie in Australië en Canada lacht zelfs daarom. Daar is er soms een hele vliegreis voor nodig om eens bij elkaar op de koffie te kunnen.
Wij nemen dus onze toevlucht tot het internet en gaan virtueel op de koffie bij elkaar. Zo houden we elkaar ook op de hoogte. Want op die manier weet ik nu dat er bij Connie & Len een fraai sabel boven de open haard hangt en dat ze enthousiaste schaakspelers zijn. Het bord en de stukken staan immers altijd klaar. Bovendien is tenminste één van de twee muzikaal. Dat bewijst het orgel in huis. Ik weet dat omdat ik bij hen op de koffie ben geweest. Weliswaar virtueel, maar ik heb zo toch een wandeling door hun ruime woning gemaakt. Connie, die achter haar computer, al die informatie beschikbaar maakte, is bovendien een dierenliefhebster. Dat bewijst het konijn op haar bureaublad.

Klik zelf eens naar Connie & Len

Nog 43 dagen tot de komst van de Euro

Dagje Diergaarde
Rotterdam - Donderdag bezocht ik de Diergaarde Blijdorp. Het was er rustig. De dieren wandelden heel vredig door hun beperkte ruimte en besteedde hun aandacht voornamelijk aan hun voedsel en gunden de bezoekers geen blik. Ze wisten het wel. Ook het onderhoudspersoneel van de dierentuin had het wel gezien. Een forse man met een grote rode pruik haar was bezig een gat te graven vlak voor een dierenverblijf.
“Je mag wel oppassen dat ze niet ontsnappen”, grapte een hoogbejaarde bezoekster met trillende stem.
“Ik graaf geen tunnel”, mopperde de man met de schop vast en ging verder.
Zonder op te kijken zei hij op enigszins barse toon tegen de dame: “Ik adviseer u om hier niet zo ver naar voren te leunen. Krokodillen bijten heel venijnig”.
“U werkt hier zeker nog niet zo lang”, lachte de vrouw.
De man keek nu op en zag dat hij voor het verblijf van de schilpadden stond te graven. De dame vond het heel leuk en ging verder:”Als u verdwaald bent, mag u wel even op m’n plattegrondje kijken hoor.”
De man met de schep gromde. De vrouw en ik liepen hardop glimlachend verder.
De diergaarde bezit sinds enige tijd een heel fraai onderkomen voor zwemmers uit de oceanen. Ze noemden dat dan ook heel toepasselijk Oceanië. In de hal voor het restaurant trof ik echter nog een gewoon aquarium aan. Met twee hekken was ervoor een ruimte vrijgemaakt voor de huisschilder van de diergaarde. Hij was gekleed in een bevlekte witte overal en kleurde de omgeving weer fleurig geel. In de bak zwommen twee heel grote donker vissen. Ze zagen er uit als stukken van een gezonken autoband. Niet de mooiste in de natuur. Terwijl ik daar stond, werden er boven in de bak stukken vis gegooid. Het was voerdertijd. Samen met de schilder keek ik naar de langzaam zinkende stukken vis. De autobanden verroerden niet.
De schilder en ik keken elkaar aan.
“Het ziet er ook niet erg smakelijk uit. Geef maar toe”, verdedigde ik de ongeïnteresseerdheid van de autobanden.
De schilder knikte en lachte verontschuldigend: “Dat doen ze anders nooit”.
“Misschien is het de verflucht”, wierp ik op.
Nu zijn ambacht in het geding kwam, vond de schilder dat hij actie moest ondernemen. Met de achterkant van zijn kwast tikte hij op het glas ter hoogte van de brokken vis. Daarna tikte hij ter hoogte van een in de buurt zwemmende autoband. En warempel, de vis kwam in beweging en hapte zijn voedsel naar binnen.
De schilder keek mij triomfantelijk aan.
“Ik schilder hier al 22 jaar. Dan pik je zulke dingen natuurlijk wel op”, legde hij uit, terwijl hij de achterkant van zijn kwast inspecteerde. Hij doopte zijn kwast daarna in de verfbus en maakte de omgeving nog iets geler.

Klik naar Blijdorp

Nog 44 dagen tot de komst van de Euro

Verhuizing
Hazerswoude – Vandaag verhuist mijn vader naar het verzorgingstehuis Rhijndael. Afgelopen zondag waren Corien & ik al even met hem in zijn nieuwe kamer. Fris behangen en met nieuwe vloerbedekking.
“Best wel ruim hé?”, merkte hij op. We beaamden het beiden.
“Alleen jammer van dat bed in de kamer”, ging hij verder, ” had ik daar maar een apart hokje voor”.
We zwegen en keken nog wat rond. We bewonderden het uitzicht.
”Dat is wel beter. Eerst keek ik alleen op de daken van de huizen. Nu kijk ik weer op straat. Zie ik weer mensen”, vond hij. We beaamden opnieuw.
Op de terugweg naar zijn appartement zei hij:”Het zal wel m’n laatste adres worden”.

Klik naar het nieuwe adres


Nog 45 dagen tot de komst van de Euro

Mysterie in Mesopothamië
Londen – “Een vrouw kan maar het beste met een archeoloog getrouwd zijn”, meende schrijfster Agatha Christie. Zij kon het weten want ze was gehuwd met de vooraanstaande archeoloog Max Mallowan. Ze gaf er ook een solide reden voor op:”Hoe ouder je wordt, hoe interessanter hij je vindt”.
Samen met haar echtgenoot heeft de “Queen of Crime”, zoals ze vaak liefkozend in de Britse pers wordt genoemd, talloze opgravingen in het Midden Oosten meegemaakt. In het British Museum te Londen is momenteel een tentoonstelling te bewonderen, die geheel is gewijd aan deze onbekende kant van Dame Agatha Christie. Niet alleen zijn er belangrijke vondsten uit het oude Mesopothamië te zien, men kan er ook persoonlijke bezittingen, memorabilia en foto’s van de archeologische expedities bekijken. Bovendien – en dat wil ik wel zien – zijn er ook door Agatha zelf gemaakte films en eerste drukken van haar detectiveromans te zien die raakvlakken hebben met haar leven op de opgravingen.
Het is allemaal nog te bewonderen tot en met 24 maart 2002.
Zal ik toch voor die tijd weer even naar Londen moeten.

Klik naar Agatha Christie en de archeologie



Nog 46 dagen tot de komst van de Euro

Dat was lachen
Helmond - Even een heugelijk berichtje van de moeder van Benthe:
“Onze kleine meid heeft gisteren heel lief naar ons gelachen. Bob was met een spuugdoekje haar mond aan het deppen en 'koetsjie koetsjie' geluiden aan het maken, toen ze opeens een grote smile tevoorschijn toverde. Bob riep mij erbij en ze deed het nogmaals. Weer liet ze zo'n schitterende tandenloze lach zien. Wat is dat toch mooi! Eerder op de dag had ik al wel een heel intens blij gezicht gezien - stralende 'hypnotiserende' ogen - maar kon ze nog niet de juiste spieren vinden om te lachen. Na gisteren heeft ze het nog niet herhaald, maar dat zal denk ik een kwestie van oefenen en tijd zijn”.
Tot zover het verhaal van mamma Saskia.


Klik naar een kusje voor Benthe


Nog 47 dagen tot de komst van de Euro

Hoe heet jouw poes?
Eindhoven – De poes van Saskia & Sander heet Nina. Het diertje dankt deze naam aan de wereldberoemde blues- en jazzzangeres Nina Simone. Toch vertoont de poes geen enkele gelijkenis met de Amerikaanse zangeres. Ook heeft het huisdiertje geen bijzonder aandacht voor muziek. Als Sander achter de piano kruipt, roert dat de poes niet. Ook als Saskia zingend door het huis loopt, heeft dat geen invloed op de gedragingen van Nina. Nienke draagt nog niet echt bij aan de muzikale uitingen van het gezin, maar ook dat laat Nina koud. Nina dankt haar naam aan een toeval.
De poes kwam – enkele jaren geleden - bij Saskia & Sander wonen, vlak voordat ze op vakantie naar Engeland gingen. Dus werd de zorg voor het nog zeer jonge katje aan een oppas overgedragen.
Wandelend door Norwich zochten de kersverse poesbezitters een cadeau om de poezenoppas mee te verblijden. In de etalage van winkel zagen ze een blikje liggen met de afbeelding van de “High Priestess of Soul” Nina Simone. In het blikje zat een cd met de grootste hits van de wereldberoemde zangeres en pianiste. Dat werd het cadeau voor de oppas en daar in Engeland werd bovendien meteen besloten dat de poes voortaan zou luisteren naar de naam Nina. Nou ja……..luisteren.
Een leuke manier om een naam te vinden voor je huisdier, vonden Corien & ik, die van de aankoop van het blikje getuige waren. Maar een originele naam is niet altijd makkelijke te vinden. Dat weten ook veel jonge ouders. Op internet zijn er tal van sites te vinden met kindernamen. Er is echter ook een poezennamenarchief op internet te vinden. Je kunt daar beroemde poezennamen vinden zoals Felix, Garfield, Heinz, Loedertje en Simba. Maar ook heel gewone zoals Poekie, Loekie, Vlekkie, Bibi, Lola, Moortje, Blackie, Snuffie, Dikkie Dik, Droppie, Lappie, Joris, Tom, Kitty, Kriebeltje, Mormeltje, Lotje, Socks, Minoes, Mickey, Jerry of zelfs gewoon Poes. En inderdaad Nina staat er ook bij.

klik naar het poezennamenarchief

klik naar Nina Simone


Nog 48 dagen tot de komst van de Euro

Tussen wipkip en Dino
Eindhoven – Op een stille zonnige herfstmiddag wil Nienke aan haar Delftse oma & opa de buurtspeeltuin tonen. Wij wandelen er samen met haar ouders door stille straten naar toe. Nienke voorop, want zij weet de weg. De speeltuin is verlaten. Een kinderjas die op een van de speeltoestellen is achtergebleven, bewijst dat er recentelijk wel bezoek is geweest. De lege toestellen fonkelen in de zon en nodigen uit tot een ongeremd gebruik. De wipkip blijkt een van Nienke’s favorieten. Ze klimt er enthousiast op en demonstreert de haar toekijkende familie de werking van het toestel. Ze schiet en weer en kraait van plezier. Ook de gele dinosaurus in de zandbak krijgt bezoek van de kleine meid. Een speeltuin is nog immer vertier dat onder dreumesen, peuters en kleuters niet stuk kan. Vier volwassenen waren daar getuige van die middag.

klik naar Nieke in de speeltuin


Nog 49 dagen tot de komst van de Euro

Studium Genitale
Delft – De jaarlijkse materialenreeks van de Technische Universiteit Delft gaat dit keer over rubber. Dit rekbare materiaal levert een heel interessant onderwerp op voor de geleerde jongens en meisjes van de TU. Er komen dus vanaf 19 november lezingen, workshops en een heuse tentoonstelling. Ja, er is veel te doen rond rubber. De vraag was slechts hoe breng je dit boeiende onderwerp ook onder de aandacht van de minder geleerde man of vrouw. De organisatie die hiervoor verantwoordelijk is, Studium Generale, kwam door het woord rubber direct op het idee van het condoom. Het woord zegt het immers al. Voor die gelegenheid heeft het zichzelf dan ook omgedoopt tot Studium Genitale. Op een roze briefkaart wordt de tijdelijke naamswisseling bekend gemaakt. Op de kaart staat het silhouet van een schijnbaar naakte vrouw. Zij vraagt heel suggestief: ” Kom je ook?” Haar bedoeling laat niets te raden over, want er wordt alvast een condoom bijgeleverd. En voor wie aan één exemplaar niet genoeg heeft, staat er op de kaart een reclameboodschap van een condomerie. Wellicht is deze commerciële actie het gevolg van de financiële beleidsnota van de TU-Delft, die zegt: “Om in te haken op de dynamiek van de omgeving waarin we opereren, streven we naar een toename van de tweede en derde geldstroom…”
Als het daar dan maar bij blijft.

klik naar de in rubber gehulde TU-Delft

klik naar de sponsor

klik naar rubber in zicht


Nog 50 dagen tot de komst van de Euro

Morse en De Cock
Kingston upon Thames - Even buiten het drukke centrum van Kingston upon Thames vinden mijn vrouw en ik een leeg bankje bij de rivier. We nemen plaats om van het uitzicht over de Thames te genieten. Dan verschijnt Andrew, een wat sombere winkelier, die ik 10 jaar geleden tijdens een uitwisseling met onze Engelse zusterstad voor het eerst ontmoette. Sinds die tijd zien we hem regelmatig. Andrew draagt een stemmig donker blauw pak met een klein krijt streepje.
"Wat zie je er deftig uit", begroet ik hem.
"Ik ben in de rouw. Mijn vader is gisteren overleden", antwoordt Andrew met zachte stem. Het antwoord zet me op het verkeerde been. In plaats van een gesprekje over koetjes en kalfjes wordt het nu plots een conversatie met een sombere toon. Ik kan dan ook zo snel niets anders bedenken dan: "Wat vervelend" en geef hem bij wijze van condoléance een hand. Ook mijn vrouw betuigt haar deelneming. Andrew neemt naast ons plaats. Gedrieën kijken wij enige tijd zwijgend over de Thames en zien hoe de rivier zich onder de vijf bogen van de grote stenen brug perst.
"Jij bent in Nederland toch bij de politie?", vervolgt Andrew plots het gesprek. Ik bevestig zijn vermoeden met een zucht. Politieman ben je vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week. Op verjaardagen, bruiloften en partijen is er altijd wel iemand die met je wil praten over een bekeuring, een aanrijding of een advies wil hebben hoe z'n huis te beveiligen. Andrew gaat het daar echter niet om, want hij gaat verder met: “Dan bof je. Dat lijkt me zo spannend. Ik kijk ook altijd naar de politieseries op TV". Hij schuift enthousiast op het bankje heen en weer en vervolgt: “Ik zit op het puntje van m'n stoel als inspecteur Morse weer met een zaak bezig is. Een man naar m'n hart. Liefhebber van een goed glas bier. Of Columbo. Je kunt aan hem zien dat de salarissen niet geweldig zijn. Goedkope sigaar, een morsige regenjas en een barrel van een auto. Maar wel erg slim". Andrew vertelt met veel geestdrift over z'n tv-helden.
Ik leg hem uit dat de romantiek van de tv-serie niet is terug te vinden in de dagelijkse realiteit. De Cock komt in Engeland niet langs op de tv, maar hij heeft Engels sprekende tegenpolen die net zo kundig en fantasievol hun zaakjes oplossen. In afleveringen van vijftig minuten vangen ze de boef altijd. Daarvoor hebben ze hem eerst door de hele stad achterna gezeten in wilde achtervolgingen en zijn door stegen en sloten gerend zonder dat er een vlekje op hun pak kwam of hun haar in de war raakte. "Jij maakt zeker ook van alles mee? Dat moet je eens opschrijven."
Dat beloof ik hem. Andrew komt langzaam overeind. Trekt z'n jasje recht, slaat de vouw terug in z'n broek en wil z’n weg weer vervolgen. Dan ziet hij dat ik met een lichte frons naar z'n pak kijk. De mouwen zijn iets te kort en ook de broekspijpen zijn wat aan de korte kant.
"Van m'n vader geweest", zegt hij, “Het komt nu goed van pas". Na mijn korte knikje vertrekt hij. Met zijn handen op de rug stapt hij voort langs de rivier en lijkt zo op De Cock die nadenkt over een zaak.


Nog 51 dagen tot de komst van de Euro

Onbetrouwbare vrienden
Delft - In Engeland is men van mening dat Nederlanders hun talen goed beheersen. Omdat we op bezoek in het perfide Albion daar steeds complimentjes over krijgen, geloven we dat zelf inmiddels ook. Maar Engelsen geven graag een compliment, dus eigenlijk telt dat niet. Bovendien spreken de Britten zelf over het algemeen geen vreemde taal en zijn dus al snel onder de indruk. Toch spreken wij vaak een soort Engels dat door de Engelsen zelf ‘Dunglish’ wordt genoemd: Dutch-English. We gebruiken Nederlandse constructies en vallen voor de zogenaamde ‘false friends’.
Het bekendste voorbeeld is dat van de Nederlandse minister Gerbrandy die toen hij de kamer van Winston Churchill binnenkwam, zei: ”Goodby, mister Churchill”. Deze antwoordde daarop: ”This is indeed the shortest interview I ever had”.
Of wat dacht je van een Delftse burgemeester die in de jaren zeventig een groep inwoners uit Kingston upon Thames door de Nieuwe Kerk rondleidde en op het grafmonument van onze koninklijke familie wijzend zei: “This is where we bury our oranges”.
Wil je zelf eens testen of je alles goed kan vertalen? Dat kan op de talentest van onderstaande site. Veel succes!

Klik naar het jaar van de talen


Nog 52 dagen tot de komst van de Euro

Benthe in bad
Helmond – De eerste levensfase van een baby kent veel routine. Het zijn vaste dagelijks terugkerende punten. In hoofdzaak bestaat het leven nog uit drinken & slapen. Iets wat ik trouwens op latere leeftijd bij sommige mensen weer helemaal zie terug keren. Benthe doet het overigens erg nauwgezet. Ze drinkt en slaapt precies op tijd. In bad gaan is ook zo’n ritueel dat elke dag weer op de agenda van onze kleine meid prijkt. Pappa of mamma doen het met veel plezier. En als er een oma in de buurt is dan neemt die het met veel genoegen over.
Tja …….en wat opa betreft. Als hij in de buurt is, wordt het badspektakel natuurlijk op foto of video vastgelegd. Zodat jullie ook even mee kunnen genieten.

Klik naar Benthe in bad

Nog 53 dagen tot de komst van de Euro

Naar de buurtbieb
Eindhoven – Nienke wilde graag eens aan haar opa & oma laten zien waar ze al die mooie boekjes vandaan haalde, waar ze steeds uit voorgelezen wil worden. Dus wandelden we vorige week vrijdag in de warme najaarszon naar de buurtbieb. Het was er gezellig en kleurrijk, vol met leesgrage kinderen en ‘grote mensen’. Nienke voelde zich er wel thuis. De mevrouw achter de balie herkende haar meteen en riep: ”Daar heb je het meisje met het rugzakje”. Nienke kende de regels van het huis en overhandigde de geleende boekjes uit haar rugzakje. Daarna toonde ze ons waar ze een nieuw boekje ging uitzoeken. Nadat we, met de hulp van haar mamma, een paar mooie boekjes over poesjes hadden uitgezocht, wandelden we weer naar huis. Onderweg wees Nienke ons op de hoogtepunten langs de route: een houten Winnie de Pooh in een tuin, een vogel op een dak, de wijzerplaat op de kerktoren en de verkeerslichten. “Spannend hé, om in Eindhoven te wonen”.

jammer foto weg
Nog 54 dagen tot de komst van de Euro

Bah Niene!
Eindhoven - Even een kort berichtje van een trotse mamma: Nienke heeft gistermorgen voor het eerst op de pot gepoept!

Terwijl haar mamma haar bedje aan het opmaken was, zat Nienke op haar potje voor
een plas. Die had de kleine meid al snel gedaan, maar mamma was nog niet klaar. Dus zei ze tegen haar: "Je mag ook poepen op de pot. Doe maar bah!"
Je zag Nienke kijken van: “Mag dat? Kan dat ook?"
En ja hoor, toen mamma haar van de pot afhaalde, lag er een keurig drolletje in!
En trots dat ze was: "Bah Niene!" (zo noemt ze zichzelf).

“Wat heeft God gewrocht”
Delft - Deze maand is het dertig jaar geleden dat Ray Tomlinson het eerste e-mailtje verstuurde. De tekst van zijn mailtje luidde: “QWERTYIOP.” Ik vind het geen tekst waaruit blijkt dat hij gevoel had voor de historische waarde van het moment. Dat kun je wel zeggen van Samuel Morse die in 1844 als eerste zinnetje door de pas uitgevonden telegraaf een citaat van Bileams profetie gebruikte: “Wat heeft God gewrocht”. “Kom hier, Watson, ik heb je nodig”, was in 1876 de eerste boodschap van Alexander Graham Bell in het eerste telefoontje en de eerste radioboodschap, in 1895 door Guglielmo Marconi, was teleurstellend saai: de letter S. Maar geen van alle was zo saai als het eerste e-mailtje.

Uit de oude doos
Helmond - Zo’n dertig jaar geleden zat er in de Molenstraat een groentenboer die in de hele stad bekend en beroemd was voor twee dingen. Hij had de beste verse soepgroenten uit de hele stad en verre omstreken en hij had drie hele mooie dochters. Dat de mensen in de rij stonden voor de groenten vond hij een goede zaak, dat er steeds meer belangstelling kwam van de jongens voor zijn dochters daar moest hij erg aan wennen. "Ben je er nu al weer", mopperde hij dan tegen mij, als ik na twee dagen weer voor een van z’n dochters op de stoep stond. Maar ik hield zielsveel van z’n dochter (nog steeds trouwens) en bleef terug komen. En op de duur wennen ze aan je. Ik moest aan dit alles denken toen ik in het veelgelezen weekblad De Trompetter een foto zag van de Molenstraat, waarop de groentenwinkel duidelijk is te herkennen. Op de voorgrond het garen- en bandwinkeltje en daarnaast de luifels van de groentenboer. Weet jullie ook iets te vertellen van de Molenstraat. Dat weten ze dat graag bij de redactie van de Trompetter. Via onderstaande link kom je terecht op site van Helmond-plaza. Daar staan nog meer foto’s op de links naar de gemeentepagina. Stuur daar je verhalen naar toe.

klik naar Helmond Plaza

Beter laat dan nooit
Helmond - "Niemand heeft mij gefeliciteerd toen ik mijn rijbewijs haalde", pruilde Maartje gisteravond. "Ik kwam thuis van mijn examen en iedereen zat aan het televisiescherm geplakt", ging ze verder, "Ze keken niet eens op".
Haar ouders en aanwezige zussen keken betrapt. Ze wisten dat Maartje gelijk had. Maar ze hadden een heel goed excuus. Maartje deed examen op 11 september.
Maar om het een beetje goed te maken, daarom als nog van harte meid.

De seizoenen

Als je jong bent valt de lente eeuwig samen met de lente
Er hangt bloesem aan de bomen en een vogel zingt een lied
En je jeugd bestaat uit zee en zand en zonnige momenten
Maar de seizoenen komen terug
De jaren niet

Als de zomer aanbreekt, wil je niet verdwalen in het koren
Je agenda heeft geen ruimte voor plezier en voor verdriet
En je zegt: Ik heb geen tijd, ik heb al zoveel tijd verloren
Maar de seizoenen komen terug
De jaren niet

Pas in de herfst is voor het eerst
Het besef niet te ontlopen
Je ogen vallen open
Je hebt je tijd verdaan
Je halve leven werd beheerst
Door zenuwen en zorgen
De blinde hang naar morgen
De race om het bestaan
Je armen worden krakerige takken
En als je het geluk probeert te pakken
Is het nep of surrogaat
Je bent te laat

In de winter ben je vrij om al je dagen te verdromen
Maar je tijd is om, het zand is leeg, het regent dat het giet
Je verlangt met hart en ziel naar nieuwe bloesem aan de bomen
Maar de seizoenen komen terug
De jaren niet
Er zal bloesem komen die je niet meer ziet.


Ivo de Wijs.

De Wijs staat bekend als een onverbeterlijke optimist. Dit gedicht verscheen voor het eerst in de bloemlezing “We gaan gelukkig dood. 75 liedjes over de dood, ter troost en verstrooing”.

In alle rust en met grote concentratie
Delft - Louis van Dijk beweerde ooit dat hij slechts een paar maten behoefde te horen van een pianist en hij wist direct wie het was. Toen men dat een keer in een tv-programma testte, had hij het overigens lang niet altijd bij het rechte eind. Het blijkt dus moeilijker dan het lijkt. Toch denk ook ik dat ik het verschil hoor tussen Art Tatum, Louis van Dijk en Nat King Cole, om maar een paar heel verschillende manieren van spelen te noemen. Ook George Shearing is een pianist die ik denk te herkennen. Maar juist Shearing maakt het vaak heel erg moeilijk omdat hij de stijl van een andere pianist zo makkelijk overneemt, interpreteert en incorporeert in zijn spel. Hij haalt ook vaak klassieke componisten aan. Je herkent in een zelfde nummer met net zoveel gemak een stukje Rachmaninov als een stukje Tatum. Dat citeren van anderen is volgens mij iets dat vooral blinde pianisten hebben. Ze kunnen immers niet van bladmuziek lezen tijdens een concert. Alle stukken die ze willen spelen, moeten ze uit hun hoofd leren. Het helpt dan als je een absoluut gehoor hebt. Je bent in staat om dat wat je hoort direct na te spelen. Je slaat het heel makkelijk op in je muzikale geheugen en het komt er ook net zo makkelijk weer uit. Muzikanten die geen noten kunnen lezen hebben hetzelfde. Erroll Garner was niet blind, maar kon geen noot lezen. Ook hij citeerde tijdens concerten vaak allerlei klassieke componisten. Als Garner de avond voor een concert naar een klassiek plaat had geluisterd, dan kwamen er tijdens het concert flarden van terug in zijn eigen spel. Is dat erg? Nee, zeker niet.
Ik luister graag naar de solo-cd van Shearing, die ik in augustus van dit jaar in Devon, kocht. Het zijn stukken uit 1956 en 1957. Ik hoor allerlei invloeden en citaten en ben erg onder de indruk. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die vinden dat dit de soort muziek is die thuis hoort in hotelliften en -badkamers. Ik vind het muziek die je in een makkelijke stoel moet beluisteren. In alle rust en met grote concentratie.
En natuurlijk, indien mogelijk, met een goed glas whisky in de hand.

Klik naar George Shearing