”Je wilt toch wel trouwen?” Newent - Vijf minuten wandelen van onze cottage ligt the Kilcot Inn. Een gezellige pub, waar ze behalve excellent bitter ook heerlijke maaltijden serveren. Op een vrijdagavond eten Corien & ik er aan het tafeltje voor het raam in de alkoof. Een tafeltje verder zitten vier mensen. Mum & Dad van ongeveer zestig jaar met hun dochter en haar vriend. Ze ontmoeten elkaar hier na het werk voor een pintje. Een goede Engelse gewoonte. De pub zit dan ook vol. Mum richt zich, tijdens een korte pauze van haar steeds maar doorkwebbelende dochter, plotseling tot de vriend. “Wanneer gaan jullie nu eens trouwen?” Het onderwerp is kennelijk al meer ter sprake geweest want de dochter, een goed gevulde vrouw met een kort zwart krullenkopje, zucht hoorbaar en zegt: “Ma alsjeblieft. Laat het rusten.” “Wat dacht je van 17 september”, zegt de vriend, een al wat kalende dertiger. “Wat is dat voor een dag?”, vraagt Dad “Een dinsdag”, zegt de vriend. “Dat komt het beste uit. In verband met de voetbaltraining en zo”, legt hij uit. Het is even stil aan tafel. Moeder en dochter moeten de aankondiging even verwerken. Pa heeft dat al gedaan en neemt een forse slok van zijn bitter. “Jij wilt trouwen op 17 september?” vraagt dochter nu op luide toon. De mensen aan de andere tafels vallen stil. Ze willen de conversatie niet meer missen. “Je wilde toch trouwen, Sue?” zegt de aanstaande echtgenoot half lachend. Sue ziet er de humor niet van in en zet met een stevig dreun haar glas bier op tafel. De spetters vliegen in het rond. “En in plaats van mij eerst te vragen, heb jij alvast een datum geregeld”, zegt Sue met een stem die nu ook buiten te horen moet zijn. “Rustig kinderen”, probeert Mum, ”Ik vind het fabuleus.” “Dat leek me handig. Een dinsdag komt de pub goed uit. En op m’n werk is het een handige week om vrij te nemen”, legt de aanstaande schoonzoon de moeder van de bruid uit. Moeder lacht breeduit:”Ik vind het prima.” Mum & Dad kijken naar dochterlief, als de aanstaande echtgenoot nu vraagt: “Je wilt toch wel trouwen?” Sue heeft haar glas weer opgepakt. Neemt een slok, zucht en zegt: “Ja, doe maar.”