221b

Londen – Als je in Baker Street het ondergrondse station uitkom zie je aan het begin van de straat een klein bordje met daarop alleen een pijltje en het nummer 221b. Voor de liefhebbers van de boeken van de schrijver Sir Arthur Conan Doyle is die aanwijzing ruim voldoende. Sherlock Holmes en Doctor Watson woonden van ongeveer 1881 tot 1904 op nummer 221b in Baker Street. Hun appartement 221b was op de eerste verdieping. Ze huurden het van Mrs. Hudson, die er zelf ook woonde. Nu woont er niemand in het huis. Dat is niet zo gek Sherlock Holmes, Doctor Watson en Mrs. Hudson zijn figuren uit de boeken van Conan Doyle. Ze leefden slechts in zijn fantasie en in die van zijn lezers. Ze hebben er dus nooit gewoond. Toch herkent de opmerkzame lezer wel het een en ander uit de boeken. Holmes en Watson deelden een studeerkamer op de eerste etage van het huis.

Uit de beschrijvingen die Doctor Watson in de boeken geeft, weten we dat de studeerkamer die uitzicht had op Baker Street en was ‘illuminated by two broad windows’ tamelijk klein was. De slaapkamer van Watson was op de tweede etage naast die van Mrs. Hudson en zag uit op een kleine binnenplaats. In deze slaapkamers zijn nu allerlei voorwerpen uit die periode tentoongesteld. De studeerkamer is precies zo ingericht zoals we uit de boeken weten. We troffen Doctor Watson aan in de kamer. Hij zat in zijn stoel bij de open haard. Corien nam even tegenover hem plaats in de stoel van Holmes en maakte een praatje met de dokter. Hij bleek een alleraardigste man die nooit in Nederland was geweest, maar wel zijn bewondering uitsprak over het Delfts Blauw. Voor de deur van het huis vonden we geen ‘horse-drawn hansom cab’ zoals in de boeken, maar wel een politieagent. De diender toverde de pijp en de pet van de ‘consulting detective’ te voorschijn. Met die attributen speelde ik even voor Holmes en ging samen met de diender op de foto.

Op de begane grond van het museum is een winkeltje ingericht. Je vindt er niet alleen alle boeken en films met de detective en zijn side-kick maar ook allerlei snuisterijen zoal petten en pijpen die herinneren aan de verhalen van Sir Arthur Conan Doyle.
Tweet

Alleen wandelaars en demonstranten

Londen – Het was donderdag gezellig en druk op Trafalgar Square. Niet zo druk als de dag daarvoor toen duizenden studenten en scholieren hier demonstreerden tegen de plannen van de regering. Er werden de woensdag voor dat wij er waren 32 jongelui gearresteerd voor allerlei soorten van vernielingen. Daarvan was de volgende dag helemaal niets meer te zien. Alles was schoongemaakt en opgeruimd. Toch was wel iets anders dat opviel. Het was opmerkelijk stil aan de voet van de vijftig meter hoge zuil met het standbeeld van admiraal lord Nelson. De bekende Britse zeeheld werd nog niet zo lang geleden altijd omringd door honderden duiven. Nu zijn daar alleen nog zijn roerloze leeuwen. De duiven zijn weg. De gevederde bedelaars hebben hier namelijk niets meer te zoeken. Het is nu verboden om de duiven te voeren. De dieren veroorzaken volgens een bord schade en overlast. Nu de handelaar in duivenvoer zijn verdwenen, zijn er nog slechts een handje vol duiven overgebleven. Het zijn de die hards die door gaan tot het gaatje. Ook zij zullen spoedig verdwijnen en het plein weer terug geven aan de wandelaars. En aan de demonstranten natuurlijk.
Tweet

Aan kerstmis is niet te ontkomen

Londen – Als mensen horen dat je naar Londen gaat, denken ze meteen dat je gaat om te winkelen. Ik begrijp dat wel. Londen is waarschijnlijk een van de prettigste steden ter wereld om te winkelen. Er zijn wijken waar je al wandelend in een paar minuten tijd zowel grote warenhuizen als kleine volgepropte winkeltjes aantreft. In Knightbridge, Regent Street en Bond Street vind je de bekende en beroemde winkels van Londen. Het is bovendien niet waar dat alles hier duur is.

Zeker in Oxford Street vond Corien winkels die goede kwaliteit bieden in diverse prijsklasse. Je hoeft ook niet altijd wat te kopen. In Harrods, de koning onder de warenhuizen, is een bezoekje aan de levensmiddelenafdeling met de fraaie edwardiaanse tegels alleen al de moeite waard. Harvey Nichols daar vlakbij heeft trouwens ook alles en voor een vriendelijker prijs. In Oxford Street bezoekt Corien altijd Selfridges omdat het een hele mooie kledingcollectie heeft met veel nieuwe en internationale topontwerpers. Ze hebben er bovendien de grootste schoenenafdeling ter wereld.

Van Fortnum and Mason doen wij altijd alleen de indrukwekkende afdeling met levensmiddelen. En dan is er nog King’s Road met niet alleen mooie winkels, maar ook een goede antiekmarkt en Charing Cross Road met de boekwinkels. In Covent Garden tref je niet alleen veel leuke winkeltjes, maar geven artiesten dagelijks voorstelling op deze historische plek. Maar bovenal is Londen nu natuurlijk helemaal omgetoverd tot een winkelparadijs in kerstsfeer. Aan kerstmis is in Londen niet te ontkomen. Het is dus eigenlijk niet zo gek als mensen denken dat we hier komen om te winkelen.
Tweet

Zon, zee en opgewektheid

Londen - In de National Gallery in Londen is nu de tentoonstelling Canaletto and his rivals te zien. Het is een prachtige verzameling 18de-eeuwse vedutismo. Na ons bezoek aan Venetië eerder dit jaar wilde ik de kans om deze schilderijen te zien niet voorbij laten gaan. Vedutismo is een schildersgenre dat letterlijk ‘gezichten’ betekend in de betekenis van vergezichten. Het betekent in dit geval het gedetailleerd schilderen van stadsgezichten van Venetië. Corien & ik bezochten de tentoonstelling donderdagmorgen.

Dit Italiaanse genre begon met een Nederlander. Casper van Wittel, een schilder uit Amersfoort, woonde van 1652 tot 1736 in Italië, waarvan een aantal jaren in Venetië. Hij heeft de 'vedute' op de kaart gezet. Hij werd in Italië bekend onder de naam Gaspare Vanvitelli. Zijn landschapskunst werd al snel door de Italianen overgenomen. In de 18de eeuw beleefde het Venetiaanse vedutismo een opmerkelijke bloeiperiode. In het begin werden de stadsgezichten nog besteld door rijke inwoners van Venetië, maar al snel bleken vooral reizigers – toeristen zouden we nu zeggen - gretige afnemers van het werk te zijn. Vooral Engelse aristocraten die de Grand Tour maakten - het bezoeken van Italiaanse kunsteden als onderdeel van het culturele curriculum – wilden een dergelijk schilderij als een souvenir van hun Italiaanse reis.

Veel schilderijen op de tentoonstelling zijn van Giovanni Antonio Canal. Hij kreeg als schilder de naam Canaletto. We zagen op de tentoonstelling dat hij niet alleen mooie stadsgezichten maakte, hij hield ook van de onvolkomenheden van zijn stad: de onaffe staat van het plaveisel van het plein van San Marco of de minder pittoreske delen van de stad komen in zijn jeugdwerken ook aan bod. Toen hij ontdekte dat zijn werken als souvenir aftrek vonden, maakte de eerlijkheid in zijn werk op een bepaald moment plaats voor louter zon, zee en opgewektheid. Dat verkocht beter. Hij polijstte zijn stijl en wierp de jeugdige onverschrokkenheid van zich af. In de tentoonstellingsruimten van de National Gallery zagen Corien & ik de lagunestad dan ook vanuit talloze idyllische standpunten. Een prachtige tentoonstelling die ik zeker kan aanbevelen.

Tweet

Bier is een verstandige keus.

Delft – Energiedrankjes zijn onder veel sporters populair. Ze worden niet voor niets ook vaak sportdrankjes genoemd. Ze hebben niet alleen een stimulerende werking, maar verbeteren ook de mentale prestatie. Wat is er makkelijker dan een blikje leegdrinken om je lichamelijke en geestelijke prestaties te verbeteren. In de disco combineren jongelui het gebruik van energiedrankjes vaak met alcohol. Alcohol is een dempende stof die in combinatie met een energiedrank het (subjectieve) gevoel geeft minder dronken te zijn dan wanneer je alleen alcohol hebt gedronken.

In werkelijkheid levert de toevoeging van energiedrank aan alcohol geen enkele verbetering aan je motorische coördinatie en je visuele reacties. Met andere woorden, je bent nog net zo dronken alleen overschat je door de combinatie je fysieke prestaties en onderschat je het effect van de alcohol. Energiedrankjes en alcohol zijn dan ook een gevaarlijke combinatie. Als je op de fiets stapt kun je, je daarom beter beperken tot een blikje bier. En als je het bij één blikje blijft, is bier een verstandige keus.

Tweet

Sint & Piet zijn overal

Madrid – Er komt voor iedereen deze maand veel goeds uit Madrid. Het arriveert met zakken vol. Okay, ik geef toe, misschien niet voor iedereen. Als je fan van Ajax bent, heb je wellicht andere gedachten over al het moois uit Madrid. Maar voor kinderen en gelovigen is het een mooie tijd. Sint & Piet zijn overal. De winkels zijn omgetoverd tot echte kinderpaleizen. Snoepgoed en speelgoed liggen in overvloed te wachten op alle hulpsinten en –pieten.

Ook thuis in de speelgoedkist voert de Goedheiligman nu de boventoon. Het hele jaar lagen de plastic figuurtjes te ‘verpieteren’, maar nu krijgen ze weer de aandacht waarop een goede bisschop en zijn zwarte knecht recht hebben. Karsten nam zijn Sint & Piet zelfs mee naar Delft toen hij daar onlangs logeerde. Op de salontafel speelde hij het feest van 5 december alvast voor.
Tweet

Zingen in Zeezicht

Helmond – Het Vrouwenkoor ‘Confetti’ uit Stiphout verzorgde afgelopen zaterdagavond samen met het Mannenkoor ‘A Capella’ uit Lierop een muzikale avond in het geheel vernieuwde café Zeezicht in Helmond. In Confetti zingen Monique en Nellie ook mee. Aan de piano zat die avond Yolanda Demirel. Onder de inspirerende leiding van Marjan bracht het koor nummers uit hun repertoire dat een mix is van klassiek, jazz, musicals en populaire songs.

Mannenkoor A Capella onder leiding van Marion van Eijk heeft ook een gevarieerd repertoire. We hoorden later van Nellie & Pieter Jan dat het een heel geslaagde en gezellige avond was in Zeezicht.
Tweet

Beroemde tweeling

Rome - De grote trap die Corien & ik opklimmen, komt uit op de Piazza del Campidoglio. Die statige trap heet de Cordonata. Het is zijn statige naam meer dan waard. Aan het plein staan namelijk geen huizen. Hier staan alleen paleizen. Het Palazzo Senatorio is het stadhuis van Rome. Het Palazzo dei Conservatori en het Palazzo Nuovo aan weerszijde herbergen het Capitolijnse museum. In het midden van het plein staat het ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius. Althans de kopie daarvan, want het origineel staat in het museum. Er staan veel kopieën in Rome. Rondom het standbeeld staan groepjes toeristen die aandachtig naar hun gids luisteren. Ik hoor Franse, Duitse, Engelse en Nederlandse gidsen de hoofden van de mensen volstoppen met feiten. Feiten over de paleizen, de standbeelden, de keizers en al die andere zaken die ze straks thuis weer vergeten zullen zijn. Ik slenter door en zie om de hoek boven op een kolom een beeld van een wolvin die twee kleine mannetjes zoogt. Dit beeld staat in diverse varianten op tal van plaatsen in de Italiaanse hoofdstad. Hier staat het vlak voor een marmeren trap.

Ik loop de trap op en kan zo van heel dicht bij een foto maken van de kereltjes onder de wolvin. Een Vlaamse mevrouw is van haar groepje weg gelopen om net zo’n foto te maken. “Dat is de beroemde tweeling Galilio Galilei uit de geschiedenis van deze stad”, legt ze me uit. Ik knik en laat het maar zo. Ik geloof niet dat de natuurkundige en astronoom een standbeeld heeft in Rome. Het Vaticaan besloot nog niet zo lang geleden om geen standbeeld van hem in de pauselijke tuinen in Rome te plaatsen. De Italiaanse ruimtevaartgigant Finmeccanica had dat willen financieren, maar het Vaticaan had er geen trek in om de man die ooit door hen wegens zijn ketterse bewering dat de aarde niet het centrum van het heelal is, werd veroordeeld met een standbeeld te eren. Zonder dat de paus het weet, denkt in ieder geval één mevrouw dat ze een foto heeft van het standbeeld van Galileo Galilei in Rome.
Tweet

Onverwacht pareltje

Utrecht – Twee kaartjes voor de Margriet Winter Fair waren de prijs die Corien won met een puzzel in het gelijknamige damesblad. Een dergelijk prijs is pas echt feestelijk als je er van geniet samen met een dochter, een zus of een vriendin. En als die allemaal niet kunnen is een buurvrouw ook nog een leuke optie. Dat alles vertelde ik Corien zo overtuigend mogelijk. Ik verlies kennelijk met het stijgen der jaren mijn overtuigingskracht, want op maandag bezocht ik samen met haar ‘het grootste winterfeest van Nederland’. Er waren duizenden vrouwen en een handjevol mannen in een ‘tot kerstsprookje omgetoverde’ Jaarbeurs Utrecht. Samen trokken we door de drie hallen. We bezochten het Kook Theater, het Bloemen Theater, de Villa Margriet, de Margriet Kerk, het Betere Wereld Plein en nog wat van dit soort pleisterplekken. Ik ontmoette Annemarie van Gaal, Annette Heffels, Marjan van den Berg en Janneke Brinkman. Corien moest me voorstellen, want ik wist natuurlijk niet wie het waren en toen ik aan Janneke vroeg hoe het nu met Hero was na alle commotie bleek ik de verkeerde Brinkman in gedachte te hebben.

Waren er dan geen mensen die ik kende? Natuurlijk waren die er ook. Trijntje Oosterhuis was er en Edsilia Rombley, Brigitte Kaandorp en Jeroen van der Boom. Zijn traden op in het theater, net als overigens Hans Dorresteijn. Die zagen we eerder ook in de Margriet Kerk. Een locatie die niets met religie maar meer met boeken te maken heeft. Want ook Ester Verhoef en Ronald Giphart vertelde daar over hun boeken. Rosita Steenbeek was er om te vertellen over haar laatste boekje ‘Kleuren van Rome’. In de bibliotheek signeerden de schrijvers hun werkjes. Verder ging het veel over eten. Bij Becel vonden ze dat het ‘minder zout, maar niet minder lekker’ moest en bij Calvé noemden ze dat ‘verantwoord en lekker’. Ik vond het ‘geen vis en geen vlees’ en ga voor liever voor de pure smaak van verse ingrediënten. De beurs is vrijdag geopend door Prinses Margriet. Die was er dus niet toen wij er waren, maar haar echtgenoot Prof. Mr. Pieter van Vollenhoven was er wel om zijn fotoboek ‘Ontmoetingen’ te signeren. Er waren ook artiesten waar ik nooit eerder van had gehoord. Het duo Hermanherman zong op geheel eigen wijze de mooiste nummers van Michel Fugain en vormen zo een onverwacht pareltje in het Margriet kerstsprookje

Tweet

See there the steamship from Spain

Madrid – November en december zijn drukke maanden voor Sinterklaas en zijn zwarte Pieten. In heel Nederland moeten de bejaarde heilige Spanjaard aan de bak om cadeaus uit te delen. In 1985 is zijn taak nog zwaarder geworden, want in New Westminster in British Columbia in Canada arriveert sinterklaas sinds dat jaar ook op 4 december per boot. De kinderen zingen daar niet “See there the steamship from Spain is coming again...” maar heel gewoon "Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan...". Op de Westminster Quay Public Market in die Canadese stad staan namelijk allemaal verre nichtjes en neefjes van Hollandse kinderen. Hun ouders en grootouders hebben het mogelijk gemaakt dat ‘Sinterklaas and his party of Black Peters’ ook hier aan land gaat van een echte stoomboot.

De burgemeester is er dan om hem welkom te heten. Gemeenteraadslid Casey Cook is er ook elk jaar bij. Hij herinnert zich namelijk nog de aankomst van de Sint in zijn geboortestad Den Haag en wil graag dat ook de kinderen in zijn nieuwe woonplaats net zo genieten als hij als jongen in Nederland deed. Het feest speelt zich af in het Holland Shopping Center. Daar wordt de winnaar van de kleurwedstrijd bekend gemaakt en is er een ‘picture taking opportunity’. Er is natuurlijk ook een koekhapwedstrijd, want dat doen ze in het oude moederland toch immers ook allemaal op hoogtijdagen. En natuurlijk deelt de Sint ook cadeaus uit. Dat laatste moeten de ouders natuurlijk wel van tevoren bespreken. New Westminster is overigens niet de enige plaats in Canada waar de Sint and his Black Peters aankomt. Maar het is wel de enige waar dit met ‘de boot uit Spanje’ gebeurt.
Tweet

Geef Mirthe een 10

Leiden - Mijn vriendin Mirthe studeert aan The Royal Academy of Art in Den Haag, waar ze in haar tweede jaar van de opleiding mode en textiel zit. Ze heeft vorig jaar als eindopdracht deze geweldige jurk gemaakt. Haar ontwerp bestaat uit meer dan 30.000 nietjes.
Nu doet ze mee aan een wedstrijd van de AVRO voor Fashion studenten. Ze heeft haar nietjesjurk ingestuurd. Er wordt een publieksprijs uitgereikt en de jury kiest 10 items uit die worden tentoongesteld. Daaruit wordt een winnaar gekozen die samen met de publieksfavoriet in het magazine 'Blend' komen te staan.

Mirthe wil natuurlijk heel graag winnen en daarom moet er HEEL VEEL gestemd worden op haar nietjesjurk.
Dus aan jou de vraag of je wilt stemmen op haar ontwerp!
Stemmen kun je door hier te klikken.
Natuurlijk verwacht ik wel dat je een 10 geeft! Haha.
een bijdrage van Denise

Tweet

Het cadeau heb ik nog

Veldhoven - Het sinterklaasfeest draait voor een heel groot deel om cadeautjes. De attractie van geschenken zit hem niet alleen in het krijgen, maar vooral in het geven. Wanneer het pakje door een Piet of hulpsint is aangeschaft, is het nog niet voorbij. Dan begint het pas. Nu moet worden besloten of dat het cadeau in een surprise zal worden veranderd of dat het ‘slechts’ zal worden ingepakt. Ik zeg het maar meteen: ik ben geen surprisefan. Een gedicht kan ik zeer waarderen, maar om mijn boekje of fles uit een emmer snot of een schoenendoos met kolengruis te moeten vissen, bederft een hoop van de lol van het ontvangen. Afgelopen zondag stonden er in Veldhoven plots twee Pieten voor mijn neus met een pakje. Piet Nienke en Piet Dagmar vertelden toen ze me het pakje gaven er wel meteen bij “Je mag het niet houden hoor”. Na deze geruststelling begon ik met het openmaken. Het echte cadeau was ditmaal namelijk het pakpapier. De beide Pieten hadden dit zelf ontworpen, getekend en ingekleurd. Er zat een Nijntjepop in. Die heb ik meteen teruggegeven. Het cadeau heb ik nog.

Tweet

Er zijn veel wegen

Rome – Er zijn niet alleen vele wegen die naar Rome leiden, er zijn ook veel schrijvers die naar Rome leiden. Op reis kun je je laten bijstaan door een gids of door een instructief werkje van de ANWB, maar je kunt je ook op een literaire manier laten leiden. Samen met Nellie & Pieter Jan wandelden Corien & ik een aantal jaren geleden een paar dagen door de eeuwige stad aan de hand van het boek ‘Thuis in Rome’ van Rosita Steenbeek. Ze wisselde haar belevenissen in het moderne Rome af met gebeurtenissen uit de antieke stad. Inmiddels is al weer een paar jaar het vervolg ‘Terug uit Rome' beschikbaar. Zo zijn er stapels boeken verschenen over de Italiaanse hoofdstad. Uit mijn hoofd noem ik er een paar ‘De scharlaken stad’ van Hella Haase, ‘De eeuwige stad’ van Bertus Aafjes en ‘Cirkel in het gras’ van Oek de Jong.

Ook Godfried Bomans schreef over de stad. Een verrukkelijk boekje om mee door deze stad te zwerven is zijn ‘Wandelingen door Rome’. Eigenlijk reisde Bomans niet graag. Hij beschouwde reizen als een wat omslachtige manier van weer naar huis gaan. Toch deed hij het heel veel. Zijn wandelingen door Rome maakte hij echter toen hij een jaar in die stad woonde. Hij had een kamer vlak tegenover de Spaanse trappen en van daar maakte hij zijn beroemde wandelingen. Hoewel het zich in de jaren vijftig afspeelt, kun je de wandelingen nog steeds maken. In zijn boek ‘Van dichtbij gezien’ komen ook twee verhalen over Rome voor. Hierin beklaagt hij zich dat er in Rome geen opwindpausjes meer te krijgen zijn, zoals zijn vader die eens meenam van een reis. Hij schrijft: “…het kereltje had een sleutel in zijn rug en als je die opdraaide, dan gaf hij een kwartier lang de zegen. Eerst koortsachtig, alsof hij driftig vliegen wegsloeg, maar gaandeweg langzamer, tot hij eindelijk stopte. Maar het mooiste was dit. Als hij dan eindelijk uitgewerkt op tafel stond, gaf mijn vader een klap en dan kreeg je tòch nog een slap zegentje. Ze zijn er niet meer. Het leven is vol teleurstellingen”. Aan de hand van zijn verhalen door Rome lopen, levert zeker geen teleurstelling op.

Tweet

Dit keer geen dranghekken

Delft – Ik heb niet de indruk dat Nederland de afgelopen weken in de ban van Toy Story figuurtjes is geraakt. Wat de Zaanse grootgrutter met voetbalplaatjes wel lukte, blijkt niet te werken met deze 16 Disneypoppetjes. Ik heb geen kinderen rond de kassa’s zien rondhangen, wachtend op overtollige poppetjes. Dat was bij de voetbalplaatjes anders. Toen moesten er dranghekken aan te pas komen.

Het is de laatste week van de actie en gistermiddag was er een ruilmiddag in mijn vaste AH-winkel. Kinderen zag ik er nauwelijks. Hel leek meer op een ruilmiddag voor het personeel van de zaak. Ik heb de geheel computer geanimeerde film nooit gezien, maar ik begrijp dat de verhalen over Woody en Buzz Lightyear vooral in 3D erg leuk zijn. Dus misschien toch maar eens langs gaan met een of meer kleinkinderen.

Tweet

Van 1-kindpolitiek naar 1-hondpolitiek

Shanghai - Kinderen krijgen en grootbrengen maakt je eigen leven completer en is een groot plezier. Ik denk dat in rijke landen dit het enige argument is om kinderen te willen. In arme landen speelt er meer. Het hebben van kinderen brengt veel zorgen en vreugde net als in rijke landen, maar betekent toch vooral de beschikking over arbeidskracht en een verzekering voor de oude dag. Voor de economie van een land betekent de aanwas van nieuwe mensen een groei van de productiefactor arbeid en ook een toenemend aantal consumenten. Dat heeft een land nodig. Demografen hebben uitgerekend dat wil een bevolking zich gestaag kunnen reproduceren er per vrouw 2,1 kinderen geboren moeten worden.
In China ligt dat anders. De Chinese overheid wil de bevolkingsgroei beperken. Het leidde tot de beruchte 1-kindpolitiek. Het is met harde hand decennia lang doorgevoerd. Dreigt een gezin een tweede kind te krijgen dan wachten er hoge boetes, variërend tussen de 3 en 10 keer het jaarinkomen. Het tweede kind kan schade aan de loopbaan betekenen, niet alleen voor de betrokken ouder(s) maar ook voor zijn of haar chef. Soms leidt het tot ontslag. Wordt het kind desondanks geboren dan heeft het geen recht op overheidsvoorzieningen zoals onderwijs. Zo was het tot voor kort. Shanghai, de grootste stad van China, maakt korte metten met de 1-kindpolitiek om te voorkomen dat de bevolking te sterk veroudert. Mensen die zelf enig kind zijn, mogen voortaan twee kinderen hebben.

In de Chinese miljoenenstad overweegt men nu niet langer het aantal kinderen, maar het aantal honden per gezin aan banden te leggen. Het staatspersbureau Nieuw China maakte bekend dat de sterke stijging van het aantal honden in de Chinese metropool hiertoe noodzaakt. Volgens een nieuwe wet mag elk gezin maar één hond hebben en mogen gezinnen ook geen puppies meer schenken aan families die al over een viervoeter beschikken. In Shanghai zouden volgens schattingen ongeveer 800.000 honden rondlopen, waarvan slechts 25 procent geregistreerd is.
Er zijn in ons land 1,8 miljoen honden (laatste telling okt. 2007). In Nederland wonen 16,58 miljoen mensen in 7,31 miljoen huishoudens. Ondanks het feit dat de honden in ons land dagelijks 50.000 kilo poep produceren is er dus nog geen reden voor een 1-hondpolitiek

Tweet

Proficiat Emma

Veldhoven – Vandaag is kleindochter Emma jarig. Ze wordt zeven jaar. Natuurlijk viert ze dat heugelijke feit vandaag in huiselijke kring en op school. Met familie en vrienden werd het verjaardagsfeest afgelopen zondag al gevierd. In de met slingers feestelijk opgeleukte huiskamer ontving de jarige job al haar gasten. Mama Saskia had weer voor de taart en gebakjes gezorgd. Haar zeven kaarsjes stonden op een heuse soesjestaart met chocoladesaus en slagroom. Terwijl de aanwezig uitbarstten in luid gezang kwam Saskia binnen met de taart. Voor het toezingen staat een jarige in velhoven op de poef. Terwijl wij zongen maakte Emma armgebaren alsof ze een dirigent was.

Daarna was het natuurlijk smullen geblazen. Nadat alle lekkernijen waren verdwenen, kwamen de cadeaus. Daarna gaan de kinderen spelen en bespreken de volwassenen de laatste ontwikkelingen in de politiek en op het voetbalveld.

Tweet

Koksmuts voor de kookpiet

Helmond - Vandaag opent het Kasteel van Sinterklaas voor de zesde keer haar deuren. Dat betekent dat duizenden kinderen de Goedheilig man tot 3 december weer kunnen opzoeken in zijn residentie in Helmond. Natuurlijk logeren ook al zijn Pieten en zijn paard Americo in het kasteel. Daar in het kasteel gaan de Pieten hard aan het werk aan de voorbereidingen van Pakjesavond. Papa’s en mama’s die met hun kinderen een bezoek willen brengen aan de tijdelijke residentie van de Sint in Helmond kunnen alles over de openingstijden en de toegangsprijzen vinden op de site van de Sint. Op zondag 21 november bezoekt Sinterklaas de Sint Lambertuskerk in Helmond. Daar krijgt de bisschop van Myra een warm onthaal. Gratis kaartjes voor dit Sinterklaasfeest zijn vanaf 16 november 09.00 uur verkrijgbaar bij de kassa van het Kasteel van Sinterklaas. Wees op tijd want reserveren kan niet en op=op.
Sinterklaas wordt in zijn Helmondse residentie bijgestaan door vele honderden vrijwilligers. Die vrouwen en mannen verrichten elke denkbare werkzaamheid voor de Spaanse kindervriend. Monique is al jaren een van die vrijwilligers. In de Sinterklaas tijd begint haar dag elke morgen om zeven uur. In de dagen voor dat de Sint met zijn legertje Pieten in ons land is, wordt er door haar en haar collega’s veel genaaid. Alle pakken moeten in orde worden gemaakt en dat zij er vele honderden. De Pieten hebben allerlei taken en dus ook allerlei pakken. Zo zijn er inpakpieten, versierpieten, de wegwijspiet en ook zijn er kookpieten. De Sint en zijn knechten moeten natuurlijk ook eten. Die kookpieten hebben natuurlijk een echte koksmuts. Die muts werd net als alle andere kleding door de vrijwilligers gemaakt. Naaipieten bestaan er namelijk niet. Toen die hele stapel koksmutsen klaars was, moest er natuurlijk gepast worden. Dat deed Monique ook. Met een echte zwarte pietenpruik op paste zij de koksmuts. Zoals je op de foto kunt zien, krijgen de kookpieten hele mooie mutsen op als zijn in de keuken van het kasteel achter het fornuis staan.
Tweet

Dagje Delfts Blauw

Delft – Gisteren vierde ik voor de eerste keer dit jaar mijn verjaardag. Dat zal in wisselend gezelschap deze maand nog een aantal keren gebeuren. Gisteren beten Monique & Adrie de spits af. Zij waren een dagje in Delft om als eerste met ons gebak e.d. te delen. We maakten ’s middags gebruik van de mogelijkheid om samen met hen een bezoek te brengen aan De Koninklijke Porceleyne Fles aan de Rotterdamseweg. Veel mensen weten niet dat Monique & Adrie een kleine, maar fijne collectie Delfts Blauw bezitten. Dit was een uitgelezen kans om meer over de achtergrond van het Delfts Blauw te weten te komen. Dankzij de binnenkomst van Sinterklaas was de jaarlijkse open dag niet zo druk. De Sint had het deze middag duidelijk gewonnen. Dat kwam ons dus goed uit, want er was nu veel meer gelegenheid om alles op je gemak te bekijken. Adrie & Monique kregen veel achtergrondinformatie over de geschiedenis van het originele Delfts Blauw en de productiewijze. Ze zagen enkele exemplaren uit hun eigen collectie hier terug in de vitrine met herdenkingsborden.

“Ik zal ze maandag even bellen om vertellen dat wij ook de ontbrekende borden nog hebben”, grapte Adrie. Zoals elk jaar was er ook nu weer de mogelijkheid om zelf een Delfts blauw bord te beschilderen. Monique kwam, als vast medewerker uit de staf van Sinterklaas, even in de verleiding om het portret van Sint en Piet op een bordje te vereeuwigen. Uiteindelijk zag ze er onder druk van de tijd toch maar vanaf. We brachten voor dat we weer naar huis gingen natuurlijk nog wel even een bezoekje aan de showroom. Daar waren tal van leuke aanbiedingen, met kortingen die opliepen tot 70 procent. Een mooie kans om hun collectie met nog wat mooie dingen uit te breiden.

Tweet

Gered door Edwin van der Sar

Delft – De 36-jarige Nederlandse regisseur Marco Grandia is bij de kenners vooral bekend door zijn videoclips die hij maakte voor nationale en internationale artiesten. De mensen die niet zo thuis zijn in die wereld zullen hem vooral kennen door zijn tv-commercials en zijn documentaire ‘Edgar Davids Streetlegends’, waarin de beste Amsterdamse straatvoetballers het opnamen tegen straattalenten in Marseille, Londen, Parijs en Brazilië. De filmer met gevoel voor voetbal en autodidact Grandia trok de aandacht van productiemaatschappij Depo Film uit Istanbul. Via hen werd hij gevraagd een commercial te maken voor Turkish Airlines, de sponsor van FC Barcelona. Dus werd het een film met Lionel Messi en de rest van het FC Barcelona team.

Het filmpje bij dit stukje is zijn laatste commercial voor de Turkse luchtvaartmaatschappij. Ditmaal staat het door de Turkse opdrachtgevers gesponsorde Manchester United centraal in het filmpje over het nieuwe business class-concept. Er werd voor het filmpje een replica van het vliegtuig gemaakt. Alex Ferguson, de manager van de club wilde niet meedoen. Daarom wordt Sir Bobby Charlton gered door Edwin van der Sar.

Tweet

Rood vlees maakt kalm

Montreal - Frank Kachanoff is een onderzoeker aan de faculteit psychologie van de McGill University in Canada. Hij heeft een ontdekking gedaan die nogal opzienbarend is. Hij zegt dat de aanblik van een klaargemaakte biefstuk of ander stuk rood vlees mannen minder agressief maakt. Een wetenschappelijke conclusie waar hij voordat hij aan zijn onderzoek begon niet op had gerekend. Sterker hij dacht dat de aanblik van vlees op tafel mannen juist agressiever zou maken. Een dier begint immers te knorren of te grommen als je een stuk vlees voor hem weg haalt. Waarom zou dat voor mensen anders zijn.
Het onderzoek was gebaseerd op een resultaat uit een ander eerder onderzoek. Daarbij was aangetoond dat het tonen van een afbeelding die in verband kan worden gebracht met agressie, zoals een pistool, iemands gedrag agressiever maakt. Kachanoff wilde weten of men agressief op bepaalde prikkels reageert omdat het is aangeleerd of omdat het is aangeboren. Leidt alleen kijken naar vlees al tot een agressieve reactie?

Het experiment zelf was heel eenvoudig. Proefpersonen moesten iemand bestraffen die fouten maakte bij het sorteren van foto’s. Dat gebeurde met geluid. Hoe harder het geluid, hoe pijnlijker het werd, was hun verteld. Op sommige foto’s was klaargemaakt rood vlees te zien, op andere neutrale voorwerpen. De proefpersonen deelden lagere straffen uit aan de mensen die fouten maakten bij het sorteren van de foto’s met vlees. Die foto’s maakten hen milder. Psychologen vinden het belangrijk om onderzoek te doen naar aangeboren reflexen om op die manier een beter begrip te krijgen van maatschappelijke trends en individueel gedrag. Onderzoek zoals dat van Kachanoff laat zien dat men met omgevingsfactoren de kans op agressief gedrag kan verminderen
Tweet

Er zit muziek in

Enschede - Waar gaat het om als je een glas bier drinkt? Wat speelt er nu een grote rol bij het genieten van je pilsje? Wij amateurs roepen dan meteen: de smaak. Vakmensen in de horeca zoals Martijn en Paul weten wel beter. Zij weten dat het gaat om de totale bierbeleving. Daarbij speelt niet alleen proeven een rol, ook het zien en voelen is daarbij van cruciaal belang. Daarom besteden zowel bierbrouwers als horecaondernemers ook tijd en geld aan hun glaslijn. Een goed voorbeeld van dat beleid is de Twente bierbrouwer Grolsch. Zij onderscheiden zich al met hun fraaie 33 cl flesje en de groene beugelfles, maar nu krijgt de bierliefhebber in het café ook een onderscheidend glas. De Twentenaren introduceren nu wereldwijd nieuwe horecaglazen.

De glazen van de ‘Music Glass Line’ zijn in lijn gebracht met de Grolsch flessen. Ze zijn herkenbaar aan de afgeplatte zijden met daarin het Grolsch logo. De glazen hebben een robuuste uitstraling, staan stevig op tafel en gaan lang mee. De nieuwe horecaglazen van Grolsch hebben ook passende namen gekregen: Soul, Funk, Pop, Jazz, Blues, Classic en Rock. Maar het gaat er natuurlijk niet alleen om dat de glazen goed in de hand liggen en door hun robuuste kwaliteit minder gevoelig zijn voor breuk. In de bodem van het glas zitten microscopische gaatjes (nucleation heet dat volgens de bierbrouwer) die zorgen voor extra leven in het bier. Deze gaatjes, ook wel mousseerpunten genoemd, zouden de snelheid waarmee het koolzuur vrijkomt verhogen. Het resultaat is een sprankelend bier met een mooie schuimkraag. Kijk, zo leer je ook nog eens wat op ODD
Tweet

Met de stille trom

Nijmegen – Hoe verkoop je een auto? De reclamejongens en –meisjes vonden dit voor kort tamelijk eenvoudig. Je parkeert simpelweg een mooie en het liefst schamel geklede jonge vrouw op de motorkap van de auto die je aan de man wilt brengen. Zo ging het nog niet zo lang geleden maar al te vaak. Maar nu vinden we dat sexistisch en denigrerend. Bovendien verkochten ze er geen extra auto’s door. In de autobranche heeft men het rap ingeruild voor thema’s als zuinigheid en veiligheid. Het heeft meer met een auto te maken en je verkoopt ze daardoor beter. Een wijze les die nu ook ruw duidelijk wordt aan de afdeling communicatie van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Zij moeten nieuwe studentes en studenten aan te trekken en dachten dat het etaleren van een mooie vrouw daarbij een goed middel zou zijn.


Ze trokken voor het maken van promotiefilmpjes voormalig playmate Ancilla Tilia aan en gingen aan de slag. Inmiddels zijn er drie filmpjes gemaakt en gepubliceerd. Maar de nieuwe filmpjes die zojuist klaar zijn, zullen we nooit zien. Die blijven op de plank liggen bij de afdeling communicatie. Dat gebeurt na nogal negatieve interne reacties. De ondernemingsraad en de studentenraad van de universiteit begrijpen niet hoe deze filmpjes helpen bij het aantrekken van nieuwe studenten. Bovendien vindt men het sexistisch en denigrerend. Collegevoorzitter Roelof de Wijkerslooth is het met hen eens. Hij was ook niet blij toen hij de filmpjes zag en zegt toe dat “de filmpjes met de stille trom zullen vertrekken." Of de ‘stille trom’ een goed middel is, is erg onzeker. Daarvoor zijn we wellicht al te veel verspreid via het web. Voorlopig zijn de filmpjes trouwens nog te zien via www.studereninnijmegen.nl. In Nijmegen hebben ze wel een heel stille trom.
Tweet

Finestre d'Italia

Rome – In diverse stukjes op ODD heb ik al eens eerder betoogd dat het leuk is om met je fototoestel op jacht te gaan. Ik deed dat voor het eerst in 2007 in Dublin. Daar vielen de fraaie deuren op in de stad. Ik fotografeerde er een aantal en zette ze bij elkaar. Later deed ik dat ook met de kleurrijke achterkantjes van de bussen in de Ierse hoofdstad. In 2009 deed ik dat opnieuw. Nu met deurkloppers van Mallorca. Toen ik dat vorig jaar zomer aan Nienke vertelde, besloten we dat in de Cotswolds opnieuw te doen. Van al die fotosafari’s kwam het resultaat op ODD. Via de linkjes kun je ze nog eens bekijken.

Eigenlijk lenen heel wat onderwerpen zich voor een dergelijke benadering. Op Flickr plaatste ik ooit een dergelijke foto van brievenbussen. Probeer het zelf maar eens als je op reis bent. In Italië viel mijn oog op de ramen van het land. Ze zijn er in alle vormen. Gotische ramen, maar ook heel wat ramen met luiken om de felle Italiaanse zon buiten houden. Zonder er eigenlijk moeite voor te doen, ontstond een nieuwe verzameling: ‘Finestre d'Italia’.
Tweet

Voor moeder en kind

Helmond – Karsten heeft iets met auto’s en cars. Want al lijkt dat voor een volwassene wel zo, auto’s en cars zijn niet hetzelfde. Zijn voorliefde werd niet alleen zichtbaar in de verjaardagskaarten en –cadeaus die hij ter gelegenheid van zijn vijfde verjaardag ontving. Ook de traktatie op school stond in het teken van zijn voorliefde voor het rollend materieel. Zijn ouders waren de avond voor zijn geboortefeest op school tot in de kleine uurtjes mee bezig met de vervaardiging van een gele raceauto. De coureur droeg zelfs een heus petje met zijn naam en leeftijd. “Hoe vonden de kinderen de bananenauto?” wilde zijn vader ’s avonds weten.

Karsten vertelde dat zowel de jongentjes als de meisjes in de klas de snoeperij erg leuk vonden. Er was slecht een opmerking. “Veel kinderen lusten geen tomaat”, meldde de jarige Job. Er waren dus een aantal moeders die toen ze later hun kinderen uit school haalden ook nog konden mee snoepen van het gele raceautootje. Op die manier was het dus eigenlijk een snoeperij voor moeder en kind.
Tweet

Museumnacht groot succes

Delft – De eerste Delftse Museumnacht was afgelopen vrijdag een groot succes. Op dertig plaatsen in musea en galeries van de Prinsenstad was iets te beleven. Om het allemaal te zien had je elke minuut van de Museumnacht nodig. Met een passe-partout – een rood knipperlichtje op je jas – had je toegang tot de deelnemende musea en galeries. Daardoor kon je ook heel goed de omvang van het succes zien. Er liep vrijdagnacht een lint van rode lichtjes door de straten en de grachten van de binnenstad. Je kon met een lichtje op je jas niet alleen de locaties bezoeken, je mocht ook gebruik maken van de rondvaartboot, de bus en de tuktuks. Tussen de bezoekjes door maakte ook ik een tochtje in een rondvaartboot door nachtelijk Delft. Een accordeonist zorgde aan boord voor een sfeervol muziekje. Naast het thema ‘Reliëf’, nam ook ‘voedsel’ een bijzondere plaats in deze nacht. Dat zag ik meteen al toen ik mijn museumnacht begon in Nusantara. Onder Indonesische klanken was daar een performance met chocola en suikerspin. Een kok bereidde er maaltijden uit het Isaac Da Costa-flat kunstkookboek. Museum het Prinshof bezocht ik al heel vaak, maar ik deed dat nu toch maar weer omdat daar een smakelijke rondleiding werd gegeven in het teken van eten.

Niet alleen liet rondleidster Frouke zien welke rol eten in de kunst speelt, maar ze vertelde ook interessant over de manier waarop in de tijd van Willem van Oranje maaltijden werden bereid en gebruikt. De Rotterdamse kunstenaar Willem Besselink was met een groot aantal vrijwilligers in de Van der Mandelezaal aan de slag gegaan met ballonnen. Voor elke vijf bezoekers liet hij een gekleurde ballon opstijgen. De kleur van de ballon vertegenwoordigde een locatie van de museumnacht. Zo maakte een prachtige gekleurd bollenreliëf tegen het glazen dak van de Van de Mandelezaal het thema van deze eerste museumnacht heel mooi zichtbaar. Bij galerie ‘De Kunstkop’ dronk ik een biertje en at een hapje samen met kunstenaar René Jacobs. Samen met Nina Voets en een heel leger medewerkers en vrijwilligers organiseerde hij deze allereerste Museumnacht. Hulde aan iedereen. Zij lieten ons zien wat er allemaal op kunstgebied in Delft te doen is. En dat is heel veel.
Tweet

Zeezicht is klassiek en trendy

Helmond – Gisteravond om tien uur is Café Zeezicht op de hoek van de Steenweg en de Kanaaldijk in het uitgaanscentrum van Helmond officieel heropend. Paul en Martijn en hun zakenpartner Jeroen hebben, nadat de zaak vorig jaar december hun eigendom werd, het interieur flink onder handen genomen. Het is nu een multifunctionele horecaonderneming geworden. Zo is er naast een danszaal, ook een bruin café, een cocktailbar, een koffiehoek en een VIP-ruimte gekomen. Voorheen werd van de grote oppervlakte, maar de helft gebruikt. Door een aantal wanden te verplaatsen hebben de drie mannen nu verschillende ruimtes gecreëerd met een geheel eigen uitstraling. Ondanks deze ingrijpende verbouwing bleef het café in de weekenden gewoon open.

Ook vroeger was Zeezicht heel gezellig. Foto van het nieuwe interieur volgt.
Martijn geeft hiervan de reden: “We wilden onze bezoekers op de hoogte houden van de veranderingen”. Dat bekende wel veel werk, want elke vrijdag moest de vloer weer worden vrijgemaakt voor de gasten. De nieuwe uitstraling van Zeezicht is een combinatie van klassiek en trendy. Paul: “We wilden de huiskameruitstraling behouden, maar het tegelijk een meer trendy uitstraling geven”. Daarin is het drietal uitstekend geslaagd. Het nieuwe Zeezicht gaat zich op een wat andere doelgroep richten. De nieuwe leeftijdsgrens is nu eenentwintig jaar. “Er is voor jongeren onder de 21 al genoeg aanbod in Helmond”, meent het drietal. De vernieuwde zaak is ook vaker open. Café Zeezicht is op woensdag en donderdag van vier uur ’s middags open en op vrijdag, zaterdag en zondag zelfs al vanaf twee uur. Ik ga er zeker eens een drankje drinken.
Tweet

Een levendige fantasie

Rome - Leunend op de stenen balustrade rondom het Forum Romanum hoorde ik een aantal jaren geleden een toerist opmerken: “Eigenlijk is het toch niet veel meer dan een grote bak met puin.” Na deze opmerking ging er een lichte siddering door de mensen om hem heen. Er waren zelfs mensen die een paar passen opzij ging. Daarmee maakten ze duidelijk dat ze niets met deze cultuurbarbaar te maken wilden hebben. Ik moest er aan denken toen ik deze zomer opnieuw naar de overblijfsels van de gloriedagen van het Romeinse rijk stond te staren. Ik vind het geen bak puin. Ik vind het een archeologisch attractiepark waar grote groepen toeristen tegen betaling in mogen. En omdat het ook een grote bak met puin is, hebben ze een grote fantasie en de hulp van een gids nodig. Zonder deze twee kan je geen betekenis geven aan de stenen resten die hier in het stof der eeuwen liggen.

De gids wil dat we ons voorstellen dat hier een markt was, een rechtbank, een beursgebouw en een bordeel. “Het was hier druk”, beweert de gids, “en er liepen hier niet alleen senatoren en adellijke dames, maar ook slaven en prostituees”. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en probeer me het voor te stellen. Corien stoot me meteen aan want ze denkt dat ik sta te dutten. “Natuurlijk werd hier rechtgesproken en handel gedreven. Er werd in de tempel niet alleen gebeden. Er werd ook gegeten, gedronken en geroddeld en de dames van lichte zeden bezocht”, hoor ik de gids haar verhaal vervolgen. De gids loopt verder en ik blijf nog even staan om een foto te maken. Na de val van Rome, ging ook het forum eraan. Het Forum Romanum was al snel niet meer dan een campo vaccino (koeienweide). Eeuwen laten begon men pas weer met het opgraven van de stenen resten. Dat leidde tot het chaotische doolhof van brokstukken waar je nu een gids en een levendige fantasie voor nodig hebt om weer uit wijs te worden.

Tweet

Houten heiligen

Delft – Museum Het Prinsenhof is niet alleen de voormalige woning van Prins Willem van Oranje. Het was eerst een klooster. Het Sint Agathaklooster was het grootste en rijkste klooster van het middeleeuwse Delft. Sommige namen van de zalen herinneren nog aan die periode uit de geschiedenis van gebouw. De naam Prinsenhof kreeg het gebouwencomplex pas na de Reformatie toen Prins Willem van Oranje er ging wonen. Corien & ik bezochten het museum recentelijk om de tentoonstelling van de Delftse kunstenaar Jan Rijnders te zien. Rijnders is nu vijftig jaar kunstenaar en wordt deze maand bovendien 75 jaar. Een mooie aanleiding voor een mooie overzichttentoonstelling. Het museum heeft terecht flink wat ruimte voor de creatieve Delftenaar vrij gemaakt. Er hangt werk van hem in de Beneden- en Bovenkruisgang, het Novicenkoor en de Beeldenzaal. En zo kom ik weer terug op de namen van de zalen van het museum. Op de foto zie je de Beeldenzaal. Het was in de tijd van het klooster een nonnengalerij. Dat kun je aan de enigszins aflopende houten vloer nog zien. Onlangs is de zaal voorzien van nieuwe verlichting en nu pas kun je goed zien waarom deze zaal de Beeldenzaal wordt genoemd.

In de muurstijlen bevinden zich aan de bovenzijde houtsculpturen van apostelen en heiligen. Ik ben toch heel wat keren in deze zaal geweest om tijdelijke tentoonstellingen te bekijken en nog niet eerder waren mij de houten beelden opgevallen. Ik vermoed dat de sculpturen de Beeldenstorm hebben overleefd omdat ze zo hoog waren weg gestopt in de schaduw. Nieuwe verlichting geeft de houten heiligen een nieuw leven.
Tweet

Pasta voor de herfst

Delft – Het is nu kastanjetijd. Bij mijn groenteboer en in de supermarkt zie ik nu volop mooie grote tamme kastanjes liggen. En niet alleen daar. Op het plein bij het Prinsenhof liggen ze ook volop onder de majestueuze bomen. Daar zijn ze nog wel verpakt in een stekelige bolster. In Rome kon je op menig straathoek een puntzakje met gepofte kastanjes kopen. Dat kan overigens niet alleen daar. Ook in Parijs en Londen staan de mannetjes op straat kastanjes te poffen. Er is geen betere manier om het gure herfstweer te weerstaan. Dat poffen kun je natuurlijk ook thuis doen. Ik heb geen open haard, maar in de oven kan het ook prima. Op een bakblik op 180 °C laat je de kastanjes gaar worden. Voorzichtig het schilletje van de nog warme kastanjes halen en serveren met boter. En dan maar smullen. In Italië heb ik op nog een andere manier kastanjes gegeten. Kastanjes waren ooit volksvoedsel in Italië. De kastanjes werden gedroogd en konden zo de hele winter bewaard worden. Later werden ze gekookt en in allerhande gerechten verwerkt. Maar de meeste kastanjes werden vermalen. Het kastanjemeel werd daarna gebruikt om pasta, polenta, gnocchi en zelfs brood van te maken. Ik vond de van kastanjemeel gemaakte pasta erg lekker en heb natuurlijk een pak mee naar Delft genomen. Je kunt het in Nederland namelijk niet kopen. Zelfs mijn toch voortreffelijke lokale Italiaanse delicatesse winkel Il Tartufo aan de Voorstraat verkoopt het niet. Dat komt omdat deze pasta niet zo lang goed blijft als de van tarwe of andere harde granen gemaakte pasta. En dat is maar goed ook. Dan blijft er altijd nog een reden over om op reis te gaan.
Tweet

Standbeeld voor Vermeer

Delft – Een van de beroemdste zonen van Delft is Johannes Vermeer. Hij is een van de beroemdste kunstschilders uit de Gouden Eeuw. Zijn schilderij ‘Het meisje met de parel’ werd in 2006 tot het mooiste schilderij van ons land gekozen. De tweede plaats was voor een ander schilderij van zijn hand: ‘Gezicht op Delft’. Je begrijpt dat we in Delft erg trots zijn op onze beroemde inwoner. We weten dat hij op 31 oktober 1632 in Delft werd gedoopt. Hij moet dus kort daarvoor geboren zijn, maar precies weten we dat niet. We weten ook niet waar zijn geboortehuis stond. Er zijn wel allerlei plekken in de oude binnenstad van Delft door onderzoekers als mogelijke plek van zijn geboortehuis aangewezen, maar precies weten we het niet. Als dat wel het geval zou zijn geweest, dan was dat huis nu vast en zeker een druk bezocht museum. Als je deze gedachte heeft vasthoudt, begrijp je dat ik het heel vreemd vond om in het Toscaanse stadje Lucca te zien hoe men daar is omgegaan met het geboortehuis van de componist Puccini. Daar is precies bekend waar hij is geboren. Zie foto links boven. Daarover is geen twijfel. Het huis wordt echter gewoon bewoond door verschillende families. Je kunt er niet naar binnen. Er zijn geen kamers met manuscripten en portretten van de componist en zijn familieleden. Er is geen kamer waar zijn vleugel nog staat. Er is zelfs geen winkeltje waar cd’s, foto’s e.d. van de grote Italiaanse componist zijn te bemachtigen.

Op het pleintje vlak bij zijn huis staat wel een standbeeld van hem. De bronzen Puccini zit heel relaxed en kijkt ons toeristen bijna arrogant aan. Puccini is aan longkanker overleden en rookte waarschijnlijk heel veel, want zelfs zijn standbeeld heeft een sigaret tussen de vingers geklemd. Meer persoonlijke informatie is er op deze plek over hem niet te krijgen. Een paar straten van het pleintje verwijderd, is de Puccini Opera. Daar zijn de manuscripten te zien. Er zijn dvd’s van zijn opera’s en allerlei prullaria met zijn gezicht er op. Ook zonder geboortehuis komen er heel wat toeristen naar Lucca om in de voetstappen van de componist te treden. Ik weet wel dat er geen zelfportretten van Johannes Vermeer bekend zijn, maar misschien wordt het nu toch wel eens tijd voor een standbeeld van de grote schilder in zijn geboortestad. In Lucca vinden ze een standbeeld ook meer dan genoeg.

Tweet

Dit is de waarheid

Delft – De bekendste uitspraak van de Amerikaanse krantenmagnaat William Randolph Hearst luidt: “Never let the truth get in the way of a good story”. De uitspraak schoot door mijn gedachten toen ik met Corien een bezoekje bracht aan de ‘Brug der zuchten’ in Venetië. De krantenman uit de vorige eeuw heeft volgens mij overigens maar gedeeltelijk gelijk. In mijn krant lees ik graag de waarheid. Slechts voor een boek gelden andere normen. Daar voor geldt de uitspraak van Mark Twain: "Never let the truth stand in the way of a good story, unless you can't think of anything better." Inderdaad, waarom zou je een mooi verhaal laten bederven door de saaie waarheid. Ik kwam op dit citaat omdat onze gids het verhaal vertelde over de brug der zuchten (in het Italiaans Ponte dei Sospiri). De brug, die van het paleis van de Doge naar de gevangenis leidt, dankt zijn naam aan de Britse dichter Lord Byron. Volgens Lord Byron wierpen de veroordeelden die over de brug terug werden gebracht naar de gevangenis door het raam daarvan een laatste blik op hun geliefde Venetië. Een mooi verhaal dat de tand des tijd perfect heeft doorstaan. Onze gids bedierf het met de waarheid. Zij vertelde dat de brug in werkelijkheid pas is gebouwd na de dagen van de inquisitie en standrechtelijke executie. De cellen werden voornamelijk bevolkt door kleine criminelen. Bovendien is door de ramen van de brug door het stenen motief erin niet zo veel te zien van Venetië. Ik houd me voortaan vast aan een ander verhaal. Als je bij zonsondergang in een gondel met je lief onder de brug door vaart, zal eeuwige liefde je deel zijn in een gelukkig huwelijk. Dat verhaal laat ik door niemand bederven.
Tweet