vrijdag 29 februari 2008

Picasso-geheugen opgefrist


Den Haag – Onlangs bezochten we de grote Picasso-tentoonstelling in het Gemeentemuseum van Den Haag. Het werk van de Spaanse kunstenaar komt allemaal uit de collectie van het Ludwig Museum in Keulen. Het bleek veel en veelomvattend te zijn. Er zijn niet alleen schilderijen en tekeningen, maar ook grafiek en keramiek. Verder is er ook een reeks foto’s van Roberto Otero te zien.

Corien voor een foto van een fragment van Naakte vrouw met vogel uit 1968.

Er is zoveel over Pablo Picasso geschreven dat je een tentoonstelling over zijn werk niet meer onbevooroordeeld kunt zien. Het museum maakt zich daar zelf ook schuldig aan. Het kondigt de tentoonstelling aan met de opmerking dat er geen kunstenaar is die zo’n groot stempel op de kunst van de 20ste eeuw heeft gedrukt. Het is een opvatting waar het nodige over valt te zeggen. Hoe gek het ook klinkt, maar ik was enigszins teleurgesteld over de tentoonstelling. Corien & ik hebben de laatste jaren in diverse musea in diverse landen al heel wat werk gezien van Picasso. En hoewel er ook voor ons veel nieuw werk hing, worden toch vooral bekende feiten en werken opgedist.

Harlekijn met gevouwen handen een olieverf op doek uit 1923 van Pablo Picasso.

Na de beginperiode gaan we door de blauwe periode, de roze periode en het kubisme. Ook de beroemde ‘Suite Vollard’, een serie erotische prenten uit de jaren dertig die kunsthandelaar Vollard in zijn geheel uitbracht, is er helemaal. Verder is er veel keramiek. Er hangen natuurlijk prachtige stukken tussen waar we lang voor toeven. Maar is ook heel veel matig en routineus werk bij. Ik miste ook nog wel wat. Les Demoiselles d’Avignon bijvoorbeeld. Er zijn wel veel voorstudies op de tentoonstelling, maar het uiteindelijke werk is er niet. Dat is dan een gemiste kans om een thema compleet te maken.

Pablo Picasso, Musketier en Amor, 1969, Olieverf op doek, 194 x 130 cm.

Al wandelend over de tentoonstelling vroegen Corien & ik ons dan ook af waarom we niet enthousiaster waren. Kwam dat omdat we die zelfde dag ook de tentoonstelling met werk van Lucian Freud hadden gezien. Was het te veel? Plots drong het me door. Het kwam door het ontbreken van diepgang. Wat was de reden om 35 jaar na de dood van de Spanjaard nu een grote overzichttentoonstelling te houden? Wat was de aanleiding? Er zijn toch thema’s genoeg in het werk van Picasso om verder uit te lichten. Is het vrouwbeeld dat Picasso schept 35 jaar na zijn dood niet een aardige insteek om naar de actualiteit te kijken? Als je naar Den Haag komt, ga dan vooral naar Lucian Freud en doe Picasso alleen nog even om je geheugen om te frissen. Dat kan nog tot eind maart.

Geen opmerkingen: