Muziek maken Veldhoven – Zodra iemand op de piano speelt, wordt Abel enthousiast. Of het nu zijn papa is of zijn oudere zus Nienke die achter het klavier zit, maakt Abel niet uit. Zodra er muziek uit het instrument komt, wordt de kleine man enthousiast. Staande achter de piano begint ook hij de toetsen in te drukken. Hij kijkt daarbij trots om zich heen. Als zijn moeder hem in zijn eigen stoel achter de 88 toetsen plaats, begint hij meteen te ‘spelen’. Hij bonkt niet met twee vuistjes op de toetsen, maar met één vingertje beroert hij de toetsen van het instrument. Mijn kleinzoon geniet zichtbaar van het ‘muziek maken’.

Picasso-geheugen opgefrist Den Haag – Onlangs bezochten we de grote Picasso-tentoonstelling in het Gemeentemuseum van Den Haag. Het werk van de Spaanse kunstenaar komt allemaal uit de collectie van het Ludwig Museum in Keulen. Het bleek veel en veelomvattend te zijn. Er zijn niet alleen schilderijen en tekeningen, maar ook grafiek en keramiek. Verder is er ook een reeks foto’s van Roberto Otero te zien. Er is zoveel over Pablo Picasso geschreven dat je een tentoonstelling over zijn werk niet meer onbevooroordeeld kunt zien. Het museum maakt zich daar zelf ook schuldig aan. Het kondigt de tentoonstelling aan met de opmerking dat er geen kunstenaar is die zo’n groot stempel op de kunst van de 20ste eeuw heeft gedrukt. Het is een opvatting waar het nodige over valt te zeggen. Hoe gek het ook klinkt, maar ik was enigszins teleurgesteld over de tentoonstelling. Corien & ik hebben de laatste jaren in diverse musea in diverse landen al heel wat werk gezien van Picasso. En hoewel er ook voor ons veel nieuw werk hing, worden toch vooral bekende feiten en werken opgedist. Na de beginperiode gaan we door de blauwe periode, de roze periode en het kubisme. Ook de beroemde ‘Suite Vollard’, een serie erotische prenten uit de jaren dertig die kunsthandelaar Vollard in zijn geheel uitbracht, is er helemaal. Verder is er veel keramiek. Er hangen natuurlijk prachtige stukken tussen waar we lang voor toeven. Maar is ook heel veel matig en routineus werk bij. Ik miste ook nog wel wat. Les Demoiselles d’Avignon bijvoorbeeld. Er zijn wel veel voorstudies op de tentoonstelling, maar het uiteindelijke werk is er niet. Dat is dan een gemiste kans om een thema compleet te maken. Al wandelend over de tentoonstelling vroegen Corien & ik ons dan ook af waarom we niet enthousiaster waren. Kwam dat omdat we die zelfde dag ook de tentoonstelling met werk van Lucian Freud hadden gezien. Was het te veel? Plots drong het me door. Het kwam door het ontbreken van diepgang. Wat was de reden om 35 jaar na de dood van de Spanjaard nu een grote overzichttentoonstelling te houden? Wat was de aanleiding? Er zijn toch thema’s genoeg in het werk van Picasso om verder uit te lichten. Is het vrouwbeeld dat Picasso schept 35 jaar na zijn dood niet een aardige insteek om naar de actualiteit te kijken? Als je naar Den Haag komt, ga dan vooral naar Lucian Freud en doe Picasso alleen nog even om je geheugen om te frissen. Dat kan nog tot eind maart.

Bij een goed glas bier Delft – 'De knalpijpen glansden als bazuinen, de wereld leek te verschroeien in allesverzengend lawaai wanneer de jongens het gaspedaal intrapten met de koppeling in, alleen om te laten weten dat ze bestonden, zodat níemand daaraan zou twijfelen, want wat niet weerkaatst, bestaat niet.' Met deze zin uit Joe Speedboot won schrijver Tommy Wieringa de Tzum-prijs 2006. Dat is de prijs voor de beste zin in verhalend proza. Wieringa won met het boek ook al de F.Bordewijk-prijs. Zijn boeken zijn erg populair. Het is dus goed nieuws dat er weer een nieuwe Tommy Wieringa uit is. Je moet er alleen niet voor naar de boekhandel, maar naar de slijter, het café of de supermarkt. Dat geldt trouwens ook voor de nieuwe boeken van Manon Uphoff, Kluun en Peter Winnen. De boekjes bevatten één verhaal en worden cadeau gedaan bij een sixpack Hertog Jan Grand Prestige. Als je een glas Grand Prestige in een Hertog Jancafé drinkt ontvang je ook één van de vier boekjes. Het zijn eenmalige en unieke uitgaven. Ze worden straks dus vast zeldzamer dan de boekenweekgeschenken. Het zijn volgens de bierproducent '30-Minutenboekjes'. Je hebt namelijk een half uur nodig 'om optimaal te kunnen genieten' van het bijzondere, zware bier Grand Prestige. In de tijd dat je geniet van je bier kan je dan ook genieten van het verhaal van de desbetreffende auteur, dat ongeveer dertig pagina's telt. Een tempo dat voor mijn vrouw overigens veel te laag ligt. Ik bedoel dan haar leestempo. Over het glas bier zou ze veertien dagen doen. Ik denk dat zij in tien minuten met een boekje klaar is. Zij is met drie dikke boeken per week dan ook een geoefend lezer. Gelukkig kan ik haar helpen. Terwijl zij een kopje cappuccino drinkt bij haar boekje, drink ik het verplicht gekochte bier wel op. Het is een futiliteit. Het is voor de goede zaak. Alles voor de literatuur. Goede actie van Hertog Jan. Goed voor de literatuur en goed voor het bier.

Goed begin van fietsseizoen Delft – Officieel begint de lente pas op 21 maart, maar ik houd me vast aan de datum van de klimatologische lente: 1 maart. Dat betekent dat dit weekend de lente begint. Haal de fiets maar weer uit het vet, want het fietsseizoen is daarmee ook weer begonnen. Hoewel je natuurlijk ook mensen hebt, zoals al ik, die ook in de winter doorfietsen. Dat komt omdat ik graag met rinkelende fietstassen rijd. Tassen vol met omfietswijn. Op dat gebied heb ik ook weer een tip voor jullie. Je moet even naar de lokale Plusmarkt rijden. Daar hebben ze de Borgoantico Rosso di Puglia in de reclame. Normaal met € 3,69 ook al niet duur, maar deze en volgende week slechts € 3, =. Het is wijn uit de hak van Italië. Vol met zondoorstoofd fruit. Warmbloedig rood. Stoer en toch zacht. Niet alleen lekker bij een kruidige Italiaanse pasta, maar ook heel goed te combineren met een bonenschotel, tortilla of taco’s.

Goed nieuws Helmond – Een oud-collega van Corien kwam onlangs bij toeval in het bezit van een album uit de reeks “Ach Lieve Tijd” dat handelt over acht eeuwen Helmond en de Helmonders. Hij deed het met plezier aan haar cadeau. Hert eerste wat Corien deed, was kijken over er verwijzingen naar haar ouderlijk huis of familie in het boekwerk staan. Op een van de eerste pagina’s vond ze al wat. Ze las dat tot in de jaren zestig van de vorig eeuw de Brabantse stad vele sloppen en stegen kende. Het Ketsegangske is een van de weinige steegjes die Helmond nu nog heeft. Bij de beschrijving van dit steegje stond een schilderij dat volgens de tekst is vervaardigd door Karel Links, een verre neef van Corien. De schilder vervaardigde het werk rond 1940. Links zie je de bekende pandjes van Laukens, die eind vorige eeuw werden afgebroken en op de achtergrond het torentje van de kapel van het Liefdesgesticht. Anno 2008 is Helmond aanzienlijk groter geworden en de binnenstad is drastisch van aanzien veranderd en ik denk dat er nog veel meer zal veranderen. Zo gaat dat. Het Helmond van vandaag lijkt niet meer op het Helmond van gisteren. Maar het Ketsegangske is er nog steeds. En dat is goed nieuws. Want ook de huidige bewoners van Helmond willen graag dat het Helmond van de toekomst - al is het maar een heel klein beetje - lijkt op het Helmond van vandaag.

Lullaby of Birdland Delft – Een van de meest gespeelde jazzstandaards is zonder twijfel “Lullaby of Birdland” van de blinde Britse componist en jazzpianist George Shearing. Hij schreef het nummer in 1952. De in 1919 geboren Shearing zat toen al enige tijd in het vak. Na zijn opleiding op het Londense blindeninstituut speelde hij aanvankelijk alleen in hotels, clubs en pubs in de Britse hoofdstad. In 1940 kwam zijn carrière goed op gang toen hij zich aansloot bij de populaire band van Harry Parry. Hij werd een ster in het Verenigd Koninkrijk. Hij trad op voor de BBC en speelde met de in Londen gevestigde groepen van de Franse jazzviolist Stephane Grappelli. Direct na de Tweede Wereldoorlog vestigde Shearing zich in de Verenigde Staten. In 1955 werd hij een genaturaliseerde burger van de V.S. Hij begon dus eigenlijk helemaal opnieuw in een nieuw land. Shearing schreef zijn compositie “Lullaby of Birdland” niet terwijl hij achter de piano zat, maar terwijl hij een biefstuk zat te eten in een restaurant in New Jersey. Hij had de compositie in tien minuten af, vertelde hij ooit in een interview. Van het nummer zijn honderden verschillende versies vastgelegd. Zo namen onder andere Ella Fitzgerald, Peggy Lee, Carmen McRae en Mel Tormé het op hun repertoire. Het getuigt dus van moed als je zo’n bekend nummer voor een publiek ten gehore brengt. Er is immers zo’n overweldigende hoeveelheid mogelijkheden om vergeleken te worden met andere vertolkers. Anne-Sofie heeft die lef wel. Ze pakte de oude evergreen in de kladden en vertolkte samen met haar broer Michiel de compositie van Shearing in het Helmondse Theo Driesen Instituut voor een publiek van muziekliefhebbers. Dankzij YouTube kunnen we er ook van genieten.

Niet te missen Den Haag – Het is werkelijk uniek dat een museum tegelijkertijd twee zulke belangrijke tentoonstelling herbergt. Tot die conclusie kwamen Corien & ik vorige week na een bezoek aan het gemeentemuseum in Den Haag. Daar is momenteel een tentoonstelling te zien met werk van de Spaanse schilder Picasso (ik kom daar later nog op terug) en tegelijkertijd is er ook een tentoonstelling met werk van de Britse schilder Lucian Freud. De laatste werd in 1922 in Berlijn geboren als kleinzoon van de beroemde Weense psychoanalyticus Sigmund Freud. Hij schildert onverbiddelijke portretten en naakten. Volvet of scharminkelig, in zichzelf gekeerd en ver weg. Freuds portretten en naakten zijn met recht ‘de naakte waarheid’. “Lieve hemel”, zeggen we tegen elkaar, als we de portretten van Freud zien. “Zo zien we eruit? Wat vreselijk echt. Wat vreselijk realistisch.” Maar is dat werkelijk zo? Of dénken we dat we er zo uitzien? Freud schildert de mens niet gladjes en esthetisch. Geen schouders van lelieblank marmer, geen kersenrode lippen en geen prachtig golvend haar. Zij naakten hebben een oerwoud rond het kruis. Een schilderij toont een beaver shot, een ander een lullig scrotum en een kromme piemel. De houding van de modellen is zonder uitzondering ongegeneerd. Als je zo op de foto stond zou je het kiekje versnipperen tot onherkenbare fragmenten. Ik vraag me af of Freud alleen eenzame, in zichzelf verdoolde, onzekere wezens schildert die alleen rust uitstralen als ze diep in slaap zijn. Ik denk niet dat dat zo is. Ik zie dat hij met een scherpe persoonlijke blik de verborgen gevoelens en gedachten bloot legt van zijn modellen. Het resultaat zijn indrukwekkende en heel erg persoonlijke portretten van mensen die kwetsbaar lijken. Freud is altijd trouw gebleven aan zijn realistische manier van schilderen. Op de foto ziet je het grote ‘Leigh under the skylight’ uit 1994. Het toont een forse naakte man die van onderuit geportretteerd is. Het is een naakt zoals we het kennen uit de klassieke traditie, maar dan ruw, groot en indrukwekkend. Een goed voorbeeld van zijn kenmerkende genadeloze stijl. Hangbuik, rimpels, wallen, onderkin, niets ontgaat hem. Overigens was Leigh, zoals de meeste van Freuds onderwerpen, een goede vriend van de schilder. De overzichtstentoonstelling is nog tot 8 juni te zien in het Haagse gemeentemuseum. Mis het niet.

Het ‘lekker’-gebaar Helmond – “Mmmmmm, dat is lekker’, zeggen Benthe en Sietske en wuiven met de hand langs het oor om hun woorden kracht bij te zetten. “Waarom doen we dat?”, wilde Benthe graag weten. Waarom wuiven we langs het oor als we willen aangeven dat we iets lekker vinden? Ze mailde die vraag naar de krant voor de rubriek ‘De vraag van de dag’. Het antwoordt van de krant was kort en helder: niemand die het weet. Dat was nu jammer want nu heeft onze kleindochter nog geen antwoord op deze brandende vraag. De krant wist wel te vermelden dat hetzelfde gebaar bij andere volken en andere culturen een volstrekt anders betekenis heeft. Maak je het Nederlandse ‘lekker’-gebaar bijvoorbeeld tegen een Spanjaard of een Portugees dan kun je je borst natmaken, waarschuwde de krant. Want in die cultuur betekent dat gebaar dat je hem eens even een goed pak rammel zult geven. En daar zit ook een Spanjaard of een Portugees niet op te wachten. De krant had nog een voorbeeld over het verschil in betekenis van gebaren. Zo betekent het maken van een rondje met je duim en je wijsvinger bij ons dat iets pico bello in orde is. Maar in de landen rond de Middellandse Zee wordt dat gebaar helemaal niet gewaardeerd. Daar betekent het dat je het cijfer nul uitbeeldt en dat het juist helemaal niets waard is. De krant concludeert dat de gebaren die we maken een onderdeel vormen van ons culturele pakket, net zoals de Nederlandse taal is opgebouwd uit (over het algemeen) Nederlandse woorden. De krant bekent dat de herkomst ook voor hen niet altijd helemaal duidelijk is. De journalist besluit dan ook met een nieuwe vraag: want waarom heet een stoel een stoel?

Biertje? Delft – Je drinkt geen bier. Je drinkt marketing. Bier bestaat volgens de gasthoofdredacteur van het Bierblad van Heineken voor 95 procent uit marketing en slechts voor 5 procent uit smaak. Ik ben het daar helemaal mee eens. Ik heb nog nooit een bierdrinker ontmoet die zijn favoriete pils blind herkent. Daar zijn ze het bij Heineken ongetwijfeld helemaal mee eens. Al zullen ze dat bij de Nederlandse biermultinational niet in het openbaar toegeven. In het openbaar zullen ze zeggen dat het pils van Heineken een unieke smaak heeft, die je herkent uit duizenden. De gasthoofdredacteur is Serge Steijn, de algemeen directeur van Doom & Dickson dat verantwoordelijk is voor de reclame van het merk Amstel bier. Hij heeft dus verstand van marketing en van bier. Op de cover van het bierblad geeft hij een vette knipoog in de richting van de zeepreclame. Ook al zo’n product dat voor 95 procent uit marketing bestaat. De was wordt schoon met elke zeep. Je koopt ook geen zeep. Je koopt marketing. Op de cover van het blad gebruikt maakt men dan ook terecht een bierpersiflage op de reclame van Ariel.

Inkijkoperatie bij Special Forces Delft – Afgelopen zondag brachten we een bezoekje aan de tentoonstelling in het Legermuseum over de Special Forces. Dat zijn de leden van het Korps Commandotroepen (KCT) waarover we bijna dagelijks in de krant lezen. Ze voeren missies op leven en dood uit in Zuid–Afghanistan, maar waren ook lang daarvoor al actief in de Tweede Wereldoorlog, het Korea-conflict en de strijd op de Balkan. De tentoonstelling geeft mede dankzij de indrukwekkende platen van fotograaf Peter Blok een goed beeld van deze speciale troepen. Hij trok een aantal jaren met de commando’s op. Veel weten we niet van deze ‘supersoldaten’. Zelf hun aantal is geheim. Ik leer op de tentoonstelling dat het KCT is opgericht op 22 maart 1942. Zij boekten hun eerste successen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Birma, rond de luchtlandingen bij Veghel, St.-Oedenrode en Son en tijdens de bevrijding van Walcheren. Sinds het einde van de dienstplicht heeft het KCT zich ontwikkeld tot een special forces-eenheid die internationaal in hoog aanzien staat. Vergelijkbaar met de beroemde Britse Special Air Service (SAS). Een van de kenmerken van de commando is zijn ingetogenheid. Ze scheppen tegenover de buitenwereld niet op over hun werk. Ze zijn niet bezig met hun status. Een paar jaar geleden ontstond er commotie rond de beroemde groene baret. Gewone militairen van de landmacht kreeg een baret met bijna dezelfde kleur. Het waren toen vooral ex-commando’s die zich druk maakten. Niet alleen scheppen de operationele commando’s niet op ook de vuile was blijft binnen. Democratische controle lijkt daardoor moeilijk. Ik vond het niettemin interessant op de tentoonstelling een kijkje te krijgen achter de schermen van dit stukje Nederlandse militaire geschiedenis. Hoewel er nog steeds veel zaken niet openbaar zijn.

Liever kaal dan pluizenbol Delft – Vrouwen houden van echt. Mannen die nep zijn vallen door de mand. Dat is een conclusie die je kunt trekken uit het onderzoek dat shampoomaker Andrélon liet uit uitvoeren onder Nederlandse vrouwen en mannen. Voor 36 procent van de vrouwen is een man met steeds dunner wordend haar niet minder aantrekkelijk. Mannen die proberen hun kalende schedel te camoufleren door het resterende haar over de kale plekken te kammen, kunnen overigens niet meer rekenen op aandacht van een vrouw. Meer dan 88 procent van de vrouwen zegt liever een kale man te zien, dan eentje die camoufleert. Deze foto komt van de flickr! van Corien. Uit het onderzoek blijkt verder dat mannen steeds vrouwelijker met hun haar omgaan. Een derde van de mannen vindt hun dag pas goed als ook hun haar goed zit. Uit het onderzoekt blijkt dat 39 procent van de mannen om die reden elke dag zijn haar wast en 10 procent föhnt het daarna ook nog. Een zelfde aantal mannen verft zijn haar, aldus de onderzoekers. Uit hetzelfde onderzoek blijkt verder dat 69 procent van de vrouwen last heeft van pluizig haar. Met name in de winter hebben veel vrouwen een pluizenbol. Dat is nu jammer want uit hetzelfde onderzoek blijkt dat Nederlandse mannen nu juist lang steil haar bij vrouwen heel sexy vinden. Misschien denk je nu: “Ach wat kan het schelen. Het is maar haar”. Dat is een dan een misvatting. Volgens de onderzoeker letten mannen (76%) en vrouwen (90%) juist veel op het haar van anderen. Haar doet er toe.

Eva feest bij Juffrouw Tok ‘s-Hertogenbosch – In december vorig jaar behaalde Eva, de kleindochter van Annefien, haar A-zwemdiploma. De dochter van Marko & Pauli liet het daar niet bij maar ging zoals haar moeder zegt “als een speer door voor haar B”. Dat begeerde zwemdiploma werd onlangs door Eva behaald. Zwemster Eva is erg trots op haar beide diploma’s. Zij gaat het behalen van dit zwemdiploma vieren in haar favoriete ‘kipkluifjesrestaurant’ Juffrouw Tok. Ik denk dat Eva het ongetwijfeld erg naar haar zin zal hebben in dit gezellige familierestaurant.

Minder gestresst door ODD Delft – Vrouwen die last hebben van stress moeten gewoon elke dag tien minuten surfen op het web. Dat werkt kennelijk heel relaxend. Dat beweert althans neurowetenschapper David Lewis van Mind Lab International. Hij deed voor HP een zogenaamd ‘digitale time-out’ onderzoek op een groep vrouwen uit diverse Europese landen. Uit het onderzoek zou blijken dat vrouwen die een tiental minuten per dag hun favoriete websites bezoeken minder last van stress hebben en dat hun productiviteit stijgt. In het onderzoek staat letterlijk: “De resultaten geven aan dat een kortstondige, persoonlijke escapade naar het internet – zoals het uitwisselen van foto’s met vrienden en familie, het surfen naar favoriete websites of andere vormen van online ontspanning – de stress vermindert, het hartritme doet dalen en het brein in staat stelt om gemakkelijker en efficiënter te functioneren.” Dus niet alleen thuis, maar ook op het werk even naar ODD surfen om te relaxen. Daar heeft het bedrijf ook baat bij. De websites die het best scoorden bij de vrouwen voor het vervullen van een ‘online break’ zijn die in verband hebben met hobby, sport of tijdverdrijf (38% van de respondentes) en message boards en blogs over thema’s die hen nauw aan het hart liggen (24%). HP gaat het onderzoek gebruiken om nieuwe producten te ontwikkelen.

1977 Helmond – Onlangs brachten Els & Ad een paar dozen met dia’s naar Nellie & Pieter Jan. Opnamen gemaakt met het toestel van mijn schoonvader. Nellie stuurde mij enkele door Pieter Jan gescande opnamen. Het jaar is denk ik 1977. Saskia is ruim twee, Sander is ruim vier en Marko is hier zes jaar oud. De leeftijd van mijn schoonvader is 63. 1977 is het jaar dat mijn moeder overleed. Ze werd 55 jaar, net zo oud als de Amerikaanse jazzpianist Erroll Garner die dat jaar eerder was overleden. Het jaar kende veel feiten die we ons nog steeds herinneren. Zuid-Molukkers gijzelden in mei een basisschool in het Drentse Bovensmilde en een trein bij De Punt. Een treinkaping die eindigde in geweld. Het was ook het jaar dat het kabinet van Joop den Uyl viel en er na vele maanden een CDA-VVD kabinet werd geformeerd met Van Agt als premier. Dit zijn feiten die we allemaal nog wel weten, maar was er dan niet meer opmerkelijks uit dat jaar om te onthouden? Twee Amerikaanse zangers overleden. Elvis Presley in augustus. Hij werd 42 en Bing Crosby in oktober. Hij werd 74. Herinner je de rommelmarkt op het Amsterdamse Waterlooplein nog? Die verdween dat jaar omdat er een nieuw stadhuis kwam; de Stopera. Het gaf een hoop gedoe. In 1977 werd Jimmy Carter beëdigd als 39ste president van de Verenigde Staten en zag profvoetbalclub SC Heerenveen het levenslicht. Het was ook het jaar dat opa Jo in de achtertuin van zijn huis zijn kleinkinderen een demonstratie gaf met een waterpompje dat hij had vervaardigd met behulp van een oude wasmachinemotor. Achter hem zie je zijn werkplaats met de houtdraaibank. 1977 was ook het jaar van de film Soldaat van Oranje en Al Stewart zong dat het the year of the cat was. En het was natuurlijk ook het geboortejaar van Guido en Paul.

Venus mag toch Londen – De Duitse kunstenaar Lucas Cranach de Ouder is een schilder, graveur en etser uit de tijd van de Renaissance. Ook zijn zoons Hans en Lucas werden bekende schilders. In 1501 verhuisde Lucas Cranach naar Wenen en 1505 werd hij in Wittenberg de hofschilder van Friedrich de Wijze. Hij zat in de gemeenteraad van Wittenberg en was er ook twee jaar burgemeester. Schilder Cranach was zeer bevriend met twee andere bekende mannen uit Wittenberg, Philipp Melachton en Maarten Luther. De schilder bereikte de respectabele leeftijd van 81 jaar. Ondanks dit respectabele cv wilde het Londense vervoersbedrijf dat verantwoordelijk is voor de underground geen affiches ophangen van een eeuwenoud schilderij van de Duitser waarop een naakte Venus staat afgebeeld. Men weigerde de posters met de afbeelding van het schilderij vanwege het veronderstelde seksuele gehalte. De reclameposters moesten de reizigers attenderen op de tentoonstelling over Lucas Cranach de Ouder in het museum Royal Academy in de Britse hoofdstad. Het vervoersbedrijf heeft, na protesten in onder meer het parlement, alsnog besloten dat het schilderij uit 1530 mag worden opgehangen op de stations van de tube.

Uitgeteld Delft – Ik heb nog nooit meegedaan met een vogeltelling. Ook zonder telling weet ik wel dat de merel en de koolmees het meeste voorkomen in mijn tuin. Een telling onder de drijfvogels die vlak achter mijn tuin in de wetering teren op het brood dat in grote hoeveelheden wordt neergegooid door buurtbewoners, zou waarschijnlijk de meeuw op de eerste plaats zetten. Enkele jaren geleden waren dat nog eenden en meerkoeten, maar nu overtreffen de meeuwen hen in aantal. Dat komt door de grote hoeveelheden voedsel die door enkele trouwe vogelliefhebbers dagelijks worden uitgestort aan de waterkant. Het zijn er slechts een paar, maar ze brengen plastic tassen vol met oud brood mee. Veel te veel door de eendjes, de meerkoeten, de ganzen en zwanen. Daarom hebben zich hier in de loop van de jaren heel veel meeuwen gevestigd. Ik ben met de uitbreiding van deze schreeuwen en schijtende vogels niet zo blij. Wij geven de zwemmende vogels in de wetering dan ook geen voedsel meer. De dieren hebben het niet nodig en het trekt alleen maar meer meeuwen naar dit water.

Na de laatste wagen Helmond – Elk jaar hoor ik weer mensen zeggen dat het minder druk zal zijn met carnaval omdat men liever op vakantie gaat. Elk jaar merk ik daar niets van. De schrijver Godfried Bomans wist wel beter. Hij zei: “Het wezen van carnaval is het toegeven van eigen zwakheid”. Ik zou er aan toe willen voegen en toegeven áán eigen zwakheid. Want daarom wordt het nooit rustiger met carnaval. Is toegeven van eigen zwakheid een katholieke eigenschap die alleen in Zuid-Nederland nog is te vinden? Het lijkt erop. Carnaval vieren moet in je bloed zitten. Zodra men zich boven de grote rivieren op het carnaval stort, loopt het meestal op niets uit. Carnaval heeft namelijk ook iets van mysterie. Je snapt het alleen, als je meedoet. Uitleggen kun je het niet. Natuurlijk heeft carnaval alles te doen met lachen en lol maken. Maar het is lachen op een manier die we in het noorden van ons land niet meer kennen. Het leven is simpeler dan we willen geloven. Ik zet jouw muts op en jij zet mijn muts op en we lachen er om. Als je daar niet om kunt lachen, begrijp je de lol van carnaval niet. Ook ik ben met carnaval in het zuiden van ons land te vinden. Mijn viering van het feest bestaat overigens uit niet veel meer dan het bekijken van de optochten en het bekijken van de creaties van de feestvierders. Sommigen hebben elk jaar een nieuw kostuum, waarin niet alleen veel arbeid, maar ook veel creativiteit is gestopt. Je ontdekt steeds meer in het pak. Er is over nagedacht. Anderen – ik behoor daar zelf ook toe – kiezen nooit meer. Ze komen elk jaar in hetzelfde pak, dragen hetzelfde hoedje en sjouwen rond met hetzelfde attribuut. Op carnaval ontmoeten ze elkaar en doen een dansje. Als de laatste wagen uit de carnavalsstoet is verdwenen in het feestgedruis, gaat het in de feestzalen nog lang door. Na drie dagen is het voorbij. De hoedjes gaan weer in de kast. Volgend jaar geven we weer toe aan onze zwakheid en bedenken we weer iets nieuws. Of niet want dat mag ook.

Vier generaties instantfotografie Delft – Mijn moeder maakte met behulp van een directklaarcamera polaroidfoto’s van haar kleinkinderen. Als wij na het bezoek weer terugreden naar Delft stonden bij haar de foto’s als herinnering aan het bezoek reeds te pronken op het dressoir. Drie generaties later maakt haar zevenjarige achterkleindochter Nienke met behulp van een digitale camera foto’s. Opnamen die ze daarna zelf publiceert op internet. Een duidelijker illustratie dat de polaroidtechniek is ingehaald door de digitale fotografie is niet denkbaar. Deze week maakte men dan ook bekend dat de productie van de kant-en-klare films stopt. De techniek van de instantcamera was een uitvinding van de Amerikaanse Polaroid zonnebrillenfabriek en was al lang niet nieuw meer toen mijn moeder de camera cadeau kreeg van haar man. De instantfotografie werd door Polaroid in 1948 op de markt gebracht. Twee jaar geleden staakte men de productie van de camera’s en nu wordt ook de film voor de directklaarcamera’s niet meer geproduceerd. Er is nog voor ongeveer twee jaar voorraad, maar dan is het echt voorbij. Het is niet te voorspellen op welke manier Nienke kiekjes zal maken van haar kleindochter. De ontwikkelingen van de techniek gaan daarvoor te snel. Binnenkort komt Polaroid met een kleine mobiele printer, die werkt met Zero Ink-technologie. Daarmee kun je een foto die je maakte met je mobiele telefoon meteen ter plaats afdrukken. Dan heb je toch nog een soort instantfoto.

Wie is attent? Londen – We moeten wat attenter zijn in het openbaar vervoer. Geen luide muziek draaien op de MP3speler, opstaan voor oude of zwangere vrouwen en vooral geen ‘stinkend’ voedsel meenemen de bus in. Dat vinden reizigers overal ter wereld. In Londen willen ze er nu wat aan doen. Er is een grote reclamecampagne opgezet. Sinds 1 februari roepen cartoonfiguurtjes op grote posters de reizigers in de Britse hoofdstad op om wat attenter te zijn voor elkaar. Je vindt de posters op de busstations en op de perrons van de ondergrondse. Bij de lancering van de campagne zei burgemeester Ken Livingstone van Londen: “We doen het waarschijnlijk allemaal zonder opzet. We doen het geheel gedachteloos. Daarom vragen we de Londeners om wat meer na te denken voordat je de MP3-speler keihard laat toeteren in de trein”. Ik herkende de tekeningen op de posters overigens onmiddellijk. Dat moet werk zijn van onze nationale cartoonist Dick Bruna. De wereldberoemde schepper van Nijntje en haar familie schepper bracht de boodschap leuk in beeld. Mispoes. De tekeningen zijn niet van Bruna. Ze zijn gemaakt door het reclamebureau M&C Saatchi. De tekenaars hebben zich zo overtuigend laten inspireren door het werk van Dick Bruna dat er nu domweg sprake is van kopiëren. Om de burgemeester van de Britse hoofdstad nog maar eens te citeren “het is waarschijnlijk zonder opzet en gedachteloos”. Zijn oproep geldt daarom niet alleen voor de reizigers in het openbaar vervoer. Ze mogen in Londen ook wel wat attenter worden achter het tekenbord.

Nu eerst een Bavaria Delft – Als het aan een aantal bierbrouwers uit de streek Beieren in Duitsland ligt, mag de Nederlandse bierbrouwer Bavaria straks onder die naam zijn gerstenat niet meer verkopen. Volgens de Duitse brouwers uit de steek is de naam Bavaria beschermd bij de Europese unie. De Duitsers stellen dat bier uit Beieren (Bayerisches Bier) bij de Europese Unie is geregistreerd in de lijst producten met beschermde streeknamen. Bavaria staat in het latijn en engels voor Beieren. Vandaag deed het Duitse federaal gerechtsof in Karlsruhe uitspraak in de zaak die al sinds 2004 loopt. Zij heeft besloten dat het Europees gerechtshof uitsluitsel moet geven over de kwestie. De vraag is wat weeg zwaarder: het recht op bescherming van de streeknaam of Bavaria's recht om zelf te bepalen hoe het zijn bier noemt. Het Europees hof gaat het bepalen. Zo lang het nog kan “Nu eerst een Bavaria”.

Is rond toch gezond? Delft – We ontzeggen ons allerlei lekkers en doen er van alles aan om niet te dik te worden. Ik begin nu aan de juistheid daarvan te twijfelen, want ik ontdek in artikelen in het vakblad voor demografen Demos en het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde dat iets te dik juist goed is. Dat geldt althans voor mannen van 55-plus. Voor die mannen is mager zijn juist een risico. Ik lees dat zo’n man met een body mass index (bmi) onder de 23 een levensverwachting heeft die 1,5 jaar korter is dan een leeftijdgenoot met overgewicht. Bmi is het gewicht in kilo’s, gedeeld door het kwadraat van de lengte in meters. Bij mijn driemaandelijkse controle komt het getal steeds weer ter sprake. Iemand met een lengte van 1,80 meter en een gewicht van 75 kilo heeft een bmi van 23,1. Een bmi van 23 tot 25 is normaal. Voor iemand van 1,80 meter is dat dus een gewicht van 74 tot 81 kilo. Nu blijkt uit het artikel dat mannen ouder dan 55 jaar met overgewicht, (een bmi tussen 25 en 30) de hoogste levensverwachting hebben. De demografe Mieke Reuser en de epidemioloog Luc Bonneux zeggen in de artikelen dat het beeld dat mager gezond is moet worden bijgesteld. Er was een tijd dat dik ongezond was. Te dikke mensen kregen vaak dodelijke kwalen zoals suikerziekte en hart- en vaatziekten. Maar die zijn tegenwoordig goed te behandelen en in veel gevallen te voorkomen. Dikkerds hebben nog wel een grotere kans op hart- en vaatziekten, maar ze gaan er niet meer aan dood. Het komt er op neer dat iets te dikke mannen gemiddeld langer leven dan hun magere leeftijdsgenoten omdat ze beter bestand zijn tegen andere levensbedreigende zaken. Ze lopen niet zo gauw een infectie op en hebben meer reserve om een ziekte te overwinnen. Overigens beweren de wetenschapper niet dat dikkerds gezonder zijn. Ze hebben alleen naar de sterftecijfers gekeken.

Weinig Nederlandse eurobiljetten Delft – In de kranten verscheen deze week het bericht dat nog nooit zoveel eurobankbiljetten van buitenlandse makelij in Nederlandse portemonnees zaten. Slechts een op de vier biljetten is nog in Nederland gedrukt. Dat controleerden we meteen. Corien viste de biljetten van twintig euro op uit haar portemonnee en ontdekten dat haar geld uit Spanje, Portugal, Italië, België, Oostenrijk, Duitsland en Frankrijk kwam. Niet één biljet kwam uit ons land. Een laagterecord! Volgens de mensen van eurobilltracker kwam vorig jaar nog veertig procent van de eurobriefjes uit Nederland. Kort na de introductie in januari 2002 was 95 procent van Nederlandse makelij. Aan de letter voor het serienummer op het biljet kun je zelf controleren uit welk land jouw eurobriefjes komen. Zo staat een P voor Nederland, Z voor België, V voor Spanje, S voor Italië, een X voor Duitsland en een U voor Frankrijk. Het grote aantal biljetten van buitenlandse makelij in Nederlandse portemonnees heeft overigens niets te maken met de reislustigheid van de Nederlanders. De nationale banken spreken onderling af wie welke biljetten drukt. Het aantal biljetten varieert daarom voortdurend. Dit jaar laat Nederland biljetten van 20 en 50 euro bijdrukken. Vorige jaar kwamen de biljetten van 10 en 100 euro uit ons land. Volgens De Nederlandse Bank bestellen Europese banken bij tijdelijk geldtekort vaak geld in het buitenland. Op die manier kunnen plotseling veel Nederlandse biljetten in een bepaald Europees land in omloop zijn.

Elke dag is anders Delft – De dag is niet alleen de tijd die de aarde nodig heeft voor een volledige omwenteling, het is ook een gratis dagblad. Beide zijn elke dag anders. De eerste verandert langzaam door de opwarming van de aarde. De krant DAG heeft vanaf vandaag ook een ander gezicht. De vormgeving is na een aantal experimenten eindelijk wat rustiger geworden. De gele balkjes zijn verdwenen en het ziet er nu allemaal wat meer als een krant uit. Het een en ander is het resultaat van twee recente lezersonderzoeken. DAG wil rustiger en subtieler ogen door gebruik van minder felle kleuren en een wat minder vet lettertype. Op de eerste pagina’s is nu ruimte voor een nationaal en internationaal nieuwsoverzicht. De redactie van DAG werkt daarvoor samen met die van de Volkskrant. Meer ruimte voor nieuws was een van de wensen die de DAG-lezers in het onderzoek kenbaar maakten. Ik neem de DAG altijd mee als ik in de supermarkt kom en lees hem dus niet dagelijks. Vandaag telde de krant 24 pagina’s, waarvan drie hele advertentiepagina’s, drie halve en een kwart advertentiepagina. Er wordt dus nog steeds niet veel geadverteerd in de gratis krant.

Honingboom altijd groen Delft – Het belangrijkste kenmerk van een honingboom is de bloei. Als de boom op een warme plaats staat bloeit hij vanaf zijn tiende jaar in augustus en september met roomgele bloemen: 30 centimeter lange pluimen. Omdat ze veel nectar bevatten, zijn ze heel populair bij bijen. De boom draagt ook vrucht. Dat zijn bijna acht centimeter lange peulen met ingesnoerde zaden. Daarom wordt de boom ook wel snoerboom genoemd. Op het Bastiaansplein zijn sinds kort drie honingbomen geplaatst in zogenaamde boomeilanden. De eilanden werden verhoogd aangelegd, omdat het Bastiaansplein op het dak van de parkeergarage ligt. In de eilanden komen later ook nog struiken en planten. Het plein ziet er nu al een stuk groener uit. Dat komt omdat in de nog kale bomen 120 groene gedichten gehangen. Oorspronkelijk is de honingboom afkomstig uit China, Korea en Japan. In het laatste land gebruikt als tempelboom en heilige boom op begraafplaatsen. In 1747, nadat Franse jezuïeten missionarissen zaden naar de Botanische Tuin in Parijs stuurden, begon de boom aan zijn opmars in Europa. In ons land is de boom heel geliefd in brede straten en parken en groeit het beste in de volle zon op een warme plaats.

Politie Haaglanden op Youtube Den Haag – Politie Haaglanden gebruikt sinds kort het digitale videokanaal Youtube als opsporingsmiddel. Via de website vraagt het politiekorps burgers om hulp bij de opsporing. Tot voor kort maakt het korps alleen gebruik van de traditionele middelen zoals persberichten en televisieprogramma’s. De politie denkt door gebruik te maken van Youtube een nieuw publiek te bereiken en op die manier waardevolle tips binnen te krijgen. Naast opsporingsberichten worden er ook korte filmpjes over het werk van de politie in de regio Haaglanden op de site gezet. Op die manier maakt Politie Haaglanden informatie over haar werk toegankelijker. Wellicht kan Youtube bijdragen aan de werving van nieuwe politiemensen. Dat is hard nodig want het korps telt op dit moment zo’n 400 vacatures. De filmpjes van Politie Haaglanden zijn te zien op www.youtube.com/haaglandenpolitietv.

Twee stokende zussen Poulseur – Els is inmiddels een expert als het op vuurtje stoken aankomt. Thuis moet ze zich nog behelpen met een vuurkorfje, maar in de royale tuin van Le Moulin de Poulseur heeft ze de beschikking over een forse stookplaats. Met kleine stukjes hout en twijgjes bouwt ze een soort piramide met boven op een aanmaakblokje. Het duurt ongeveer een half uurtje voordat het vuur goed brandt, maar dan is er ook een vlammenzee ontstaan van jewelste. Tot laat in de avond genieten we van een prachtig vuur in de tuin. Het dient meteen ook als sfeervolle terrasverwarming. Thuis wordt de tuin nog gezien als het clichématige verlengstuk van de woonkamer. In Le Moulin de Poulseur is daar geen sprake van. Hier heeft de tuin de afmeting van een klein park. Daar hoort geen kacheltje of vuurkorfje uit het tuincentrum bij. Daar hoort een echte stookplaats bij waarop een stevig vuur kan worden gestookt. Corien is al net zo gek op vuurtje stoken als haar zus. De beide vuurliefhebsters hebben zich zaterdag weer heerlijk uitgeleefd.

Ons excuus is brocante Herve – Voor een bezoek aan Herve, het stadje in de provincie Luik, heb je geen excuus nodig. Deze parel in het Land van Herve vind je in het oosten van België. De streek wordt niet alleen begrensd door de Duitse en de Nederlandse grenzen, maar ook door de rivieren Maas en Vesder. Het plaatsje is wellicht nog wel het bekendst door de Herfse kaas. Dit vierkante kaasje dat wij thuis altijd oneerbiedig stinkkaas noemen, wordt al sinds de 15de eeuw gemaakt in het Land van Herve en heeft inderdaad een indringende geur. Mocht je op Tweede Paasdag in de buurt zijn, ga er dan zeker even langs. Op die dag vindt de Cavalcade plaats. Het is een carnavalstoet waarbij alle wagens door paarden getrokken worden. De Cavalcade wordt al sinds 1880 georganiseerd. Je ziet er zijn genoeg excuses op er eens heen te gaan, maar nodig is dat niet wat het is een heel leuk plaatsje. Gisteren bezochten Ad & Els en Corien & ik Herve. Wij hadden wel een excuus. Wij reisden erheen om de jaarlijkse brocantemarkt van Herve in de Hall de Criees te bezoeken. De grote sporthal van het plaatsje is twee keer per jaar (in februari en september) het centrum van de handel in antiquiteiten, brocante en andere verzamelobjecten.

Het Land van Steen Comblain-au-Pont – Je kunt het gebied rondom het Belgische dorpje Comblain-au-Pont het best omschrijven als het stenen landschap. Het landschap is voor een belangrijk deel vorm gegeven door steenkappers en -houwers. Midden in het dorpje bevindt zich in een pastorie uit de 17de eeuw het museum van de Ourthe-Amblève. Daarin leer je van alles over de evolutie van de mens in het Land van de Steen. In het gebouw bevindt zich ook het VVV-kantoor van Comblain-au-Pont. Daar kunnen ze je van alles vertellen over de grotten, de ondergrondse steengroeve en het vleermuiscentrum. Het is ook een goed begin van een wandeling door het openluchtmuseum van de Tour-Saint-Martin. Je ziet werken van verschillende steenhouwers uit België en andere landen. We wandelen er gisteren met z’n vieren op ons gemakje langs. Het was heerlijk weer. Als je niet beter wist, zou je denken dat het al lente is. Er worden monumentale beelden in de blauwe steen tentoongesteld. We lopen via een smal paadje omhoog naar de toren en ontdekken dan dat zich boven op de heuvel een kerkhofje bevindt. Het is zo te zien al heel lang geleden dat hier iemand zijn of haar laatste rustplaats vond. Toch staan er hier en daar nog verse bloemen. We hebben vanaf het kleine kerkhof op de heuvel een prachtig uitzicht over de vallei en de rivier de Ourthe.

The Big Knit Londen – In november kun je in de winkels van de Britse supermarktketen Sainsbury flessen smoothie kopen die zijn voorzien van een gebreide muts. De wollen mutsen worden gebreid door breisters en breiers die vrijwillig aan de slag zijn gegaan. Sinds 2003 loopt de actie nu al en elk jaar steeds beter. Innocent Drinks, de producent van de smoothie, schenkt voor iedere fles die met een muts wordt verkocht 50 pence aan Age Concern. Ze hebben deze keer meer dan 400.000 mutsen ontvangen. Dat levert een bedrag van ruim 200.000 pond op voor de liefdadigheidsinstelling Age Concern. Met dat geld worden oudere mensen de winter doorgeholpen. Men zorgt dat de oudjes te eten hebben en dat de kachel brandt. Werkelijk overal worden er tevoren breiavondjes en -middagen georganiseerd. De mutsjes moeten eind oktober bij Innocent binnen zijn, zodat de drankfabrikant de flessen op tijd kan voorzien van de hoofddekseltjes. Er is een heuse website waar waarop zelfs de ‘hat of the week’ is te zien. Ook zijn er breipatronen te vinden voor de beginnende breiers. Het is een leuk initiatief, maar ik twijfel of het in ons land ook van de grond zou komen. Nuchter Nederlanders zouden waarschijnlijk meteen het geld storten. Dat scheelt een hoop gebrei.

Lachen bij Ajax-PSV Delft – In de tram naar Den Haag kom ik Karel tegen. Ik ken de rondbuikige gepensioneerde postbode met een passie voor PSV al tientallen jaren. Ook nu gaat het gesprek al gauw over voetbal. Samen met zijn vriend Sjef mist hij geen wedstrijd van PSV. Ook bij de uitwedstrijden is hij immer present. Hij raakt niet uitverteld over de wedstrijd Ajax-PSV. “Man ik heb genoten en vreselijk gelachen”, vertelt hij. “Gelachen?”, vraag ik. “Zo leuk was toch allemaal niet”, zeg ik denkend aan een paar acties van Edgar Davids. “Toch wel”, gaat Karel verder, “Voor de wedstrijd werd omgeroepen dat een zekere meneer Verhoef naar het Slotervaart ziekenhuis moet omdat bij zijn vrouw de weeën zijn begonnen. Tot zover nog niets bijzonders. In de rust doet de officiële stadionspeaker nogmaals een oproep voor die meneer Verhoef omdat de bevalling nu echt was begonnen. Ik kijk Sjef aan en we schieten allebei in de lach. In ons vak vindt iedereen het nogal hilarisch. Na de wedstrijd wordt het nog gekker. Opnieuw doet de stadionspeaker een oproep. Nu feliciteert hij Verhoef met de geboorte van zijn zoon Kenneth Verhoef en vraagt of hij nu echt naar het Slotervaart ziekenhuis wil gaan.” Ik knik en geef toe dat ik nu wel begrijp waarom hij zo moest lachen. ”Sjef en ik kwamen niet meer bij van het lachen”, lacht hij ook nu weer. “Welke vent ziet nu zo graag Ajax verliezen van PSV dat hij niet naar de bevalling van zijn eigen vrouw gaat? Het geeft een hele nieuwe betekenis aan het woord loser”. Hij is even stil. We naderen het punt waar hij moet uitstappen. “Later wordt alles duidelijk, want er komt nog een boodschap: wij van Amstel begrijpen de heer Verhoef…”, zegt hij dan na een korte pauze. ”De stemming onder de Ajax-fans, die na de uitslag toch al niet zo geweldig is, slaat om in luidruchtig gemopper. Iedereen voelt zich beduveld door de stadionspeaker en Amstel. Sjef en ik konden er nog steeds wel om lachen”, zegt hij nog net voordat hij uitstapt.

Op de pedalen Delft – Het is er niet echt goed weer voor, maar tussen de buien door zou ik toch maar even op de fiets klimmen om wat omfietswijn in te slaan. Er valt weer wat te halen voor de wijnliefhebbers. Albert Heijn is terecht trotst op het grote aantal vermeldingen dat de AH-wijnen krijgt in de boekjes van de kenners. In de Wijnalmanak en de Supermarktwijngids van dit jaar heeft de supermarkt de meeste vermeldingen van omfiets- of sterwijn. Deze week hebben ze daarom een aantal van die wijnen in de aanbieding met 25 procent extra korting. Daarmee komen ze dan ook in aanmerking voor het ODD-omfietswijnpredikaat: minder dan 3 euro. Het gaat om L’Enclave des Papes Côtes du Rhône Villages en de Moncaro Sangiovese 2006. Inderdaad van Sangiovese maken ze in Italië chianti. Dan heb je ook meteen een idee hoe hij smaakt. Vrolijk en fruitig, net chianti. Lekker bij de pasta. De Franse wijn die ik als eerste noem is altijd al een omfietswijn. Hij kost immers €2,99 ,maar is nu met de extra korting slechts €2,24 en de Italiaan kost normaal €3,99 en dat is nu €2,99. Fietstassen leeg maken en op de pedalen. Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Pannenkoekendag Delft – Gisteren was het in Groot-Brittannië Shrove Tuesday. Dat is de dag na Collop Monday en de dag voor Ash Wednesday en de beste vertaling vind ik Pannenkoekendag. De Britten doen niet aan erg enthousiast aan carnaval, maar ook voor hen ging op Aswoensdag vroeger de veertigdagentijd in. De oorsprong van het Britse pannenkoekenfestijn heeft daarmee te maken en is van praktische aard. Tijdens de vastenperiode moesten gelovigen afzien van 'luxe'. Daaronder valt ook suiker, eieren en melk. Omdat de meeste huishoudens die producten nog wel in huis hadden, moesten ze worden opgemaakt voor de vastenperiode inging. De beste oplossing daarvoor was pannenkoeken bakken. Bovendien is met z’n allen pannenkoeken eten ook nog heel gezellig. In heel wat Engelse dorpen en stadjes ontstond zo ook de pannenkoekenrace. Vrouwen (en tegenwoordig ook mannen) nemen het tegen elkaar op. Ze leggen hardlopend een parkoers af terwijl ze in een koekenpan een pannenkoek vervoeren. Het is de bedoeling dat ze die pannenkoek ook nog meerdere malen in de lucht wordt geworpen en omgedraaid. Natuurlijk wordt er tijdens de race volop geld opgehaald voor een goed doel. Maar ook in Engeland is het vasten uit de mode geraakt en weet men niet meer waarom die pannenkoekendag ooit is ontstaan. Volgens een recent onderzoek van een meelproducent is de traditie op de dag voor Aswoensdag is kennelijk op zijn retour en eet nog maar 27 procent van de Britten op deze dinsdag thuis pannenkoeken. Steeds meer gezinnen gaan op deze dag daar een pannenkoekenrestaurant om daar te eten. Die zitten dan ook allemaal vol.

Blue Band is beste Helmond – Dat is pas carnaval vieren: meedeinen en -springen op de tonen van een enthousiaste blaaskapel. Bijna twintig blaaskapellen dweilden maandag door Helmond langs even zoveel horecazaken om tenslotte samen te komen in het Bavaria House. Daar vond een waren orgie plaats van slag- en blaaswerk waarbij publiek en muzikanten elkaar opstuwden naar grote hoogten. Het hoogst van allemaal kwam de Helmondse blaaskapel Blue Band. Zij wonnen dit jaar de wisseltrofee van het door De Keiebijters georganiseerde Prijsbloaze. Op de foto, die aan het begin van de dag in Zeezicht van de Blue Band werd genomen herkennen we natuurlijk allemaal Paul & Saskia. De complete uitslag van het blaasfestival luidt: 1. De Blue Band, 2. De Spurriezeiers, 3. De Durbloazers. De aanmoedigingsprijs ging naar de Trochluckers. “Het werd ondanks deelname van bands uit IJsselstein en Sneek uiteindelijk toch een stevig Helmonds onderonsje”, vertelt Paul na het in ontvangst nemen van de prijs. Het is overigens nog lang niet voorbij. “Vandaag gaan we voor de laatste carnavalsdag op pad. Dweilen langs de kroegen in Helmond om uiteindelijk 's avonds het carnaval in Café Zeezicht weer waardig af te sluiten”, voegt Saskia toe aan het verhaal van haar man. Zo hoort het ook. Tot de laatste minuut het gas erop.

Lachen mag van God Stiphout - “Lachen mag van God”, dichtte Annie M.G. Schmidt in de vorige eeuw. Ik moest er aan denken toen ik afgelopen zondag aanwezig was bij de eucharistieviering in de St. Trudokerk in Stiphout. We waren in de kerk om huppelmarieke Benthe en haar vriendinnetjes te zien optreden. Ook pastoor Jo van Kessel ‘trad’ op. Hij deed het ondanks alle carnavalsfranje toch ook heel waardig en aardig. Zondagavond stuurde ik een foto van hem naar het AD, want ik vond dat die thuis hoorde in de rubriek ‘Goed gezien’. Dat vond de fotoredactie ook.

Bijna voorbij Delft – Het is bijna voorbij. Morgen begint in de katholieke traditie op Aswoensdag de veertigdagentijd. Ook wel de vastentijd genoemd. Woensdag gaan de gelovige katholieken naar de kerk om van de pastoor een kruisje van as op het voorhoofd te krijgen. Althans dat is de bedoeling, want ik vermoed dat de pastoor het niet erg druk meer krijgt. Toen ik in de jaren zestig in Brabant woonde, zag ik dit teken van berouw voor begane zonden nog volop. De veertigdagentijd was toen nog echt de periode van boete, bekering en gebed als aanloop naar Pasen. Nu is de woensdag na carnaval voor veel carnavalsvierders de dag waarop de kastelein in de kroeg haring serveert. En onder het mom “vis moet zwemmen’ nemen de mensen er nog maar een paar glazen bier bij en verlengen op die manier eigenlijk carnaval. Toen ik een carnavalsvierder op een stil moment eens vroeg waar dat ‘haringhappen’ op Aswoensdag volgens hem vandaag kwam. Beweerde hij met droge ogen dat haring goed is voor een kater en dat de kastelein het daarom op het menu zet. Toen ik hem vertelde dat met Aswoensdag een periode aanbrak waarin geen vlees meer mocht worden gegeten, maar wel nog vis, zei hij: “Dat kan ook natuurlijk.”

Carnaval in Helmond Helmond – Gelukkig kwam er van de weersvoorspellingen niet veel terecht. Het was gisteren zonnig en bijna windstil voor de deur van de woning van Bert & Linda in het centrum van Helmond. Zij hadden ons tijdens de carnavalsoptocht van Stiphout uitgenodigd om daar te komen kijken. Het bleek een perfecte plek en zij bleken een dito gastvrouw en gastheer. Ik vond de optocht dit jaar leuker dan vorig jaar. Het was allemaal wat sneller en er vielen nauwelijks gaten in het parcours. Net als op zaterdag liepen en/of reden ook zondag enkele familieleden mee. Benthe zat weer hoog op de wagen van de Spurriezeiers en Maartje, Jolijn, Marlotte en Nellie waren weer present in de hofkapel van die vereniging. Ook Adrie zagen we nu aan ons voorbijtrekken.