Bij nader omzien Utrecht – Met Nellie & Pieter Jan brachten Corien & ik onlangs een middagje door in het gezellige centrum van Utrecht. We slenterenden langs de kraampjes en winkeltjes. Het was heerlijk lenteweer. De mensen zaten op terrasjes te genieten van de zon. Winkelen is ‘De kunst van het toeval’. Je bent nergens naar op zoek en je laat je verrassen door wat op je pad komt. Vaak zijn dat in ons geval boeken. ”Heb je deze?” vraag Nellie terwijl ze mij een boek toont. Ik knik. Uiteindelijk komen ook wij natuurlijk op een terrasje terecht. Het is van een langs de gracht gesitueerd Mexicaans restaurant. We bestellen een maaltijd en genieten met een glas wijn in het zonnetje van de warme rust langs de gracht. Aan het tafeltje naast ons strijken twee vrouwen neer. Ik schat ze een jaar of 25. Ze knikken even naar ons en gaan dan kwetterend verder met hun gesprek. ”Ik schrok me dood vanmorgen. Ik ging op de weegschaal staan en ik was 600 gram aangekomen.” zegt de dunste van de twee. ”Ontzettend,”antwoord haar vriendin. ”Wat ga je nu doen?” Ik luister niet verder. De schrijver Carmiggelt – waarvan Nellie me eerder het boek toonde – zou zeggen: ” ’t Enige wat die meiden aan d’r kop hebben is d’r lijf.”

---