Wat Britten delen in de badkamer
Jaren geleden logeerden we eens bij onze Engelse vrienden Ellen & Robert in Titchfield. Mary & George uit Londen waren er ook.
"Wie wil er in bad?". vroeg Ellen ‘s avonds na het eten. Ik wilde niet, mijn echtgenote niet, Robert had ook geen zin, maar George wel.
"Wie eerst?" vroeg Ellen,”jij of ik?"
"Ga jij maar eerst", zei George achteloos.
"Zal ik het water voor je laten staan, of heb je liever schoon?"
"Laat maar staan", zei hij toegeeflijk.
"Meen je dat?" vroeg ik toen Ellen de kamer uit was, "dat is toch vies!"
"Welnee", lachte George, "ze weet toch dat iemand anders haar badwater nog gebruiken wil, ze zal het heus wel schoon houden."
Later zei een cultureel-antropologe over deze Engelse badkamergewoonte eens tegen me: "Het zou interessant zijn om te onderzoeken wie met wie onder welke omstandigheden het badwater deelt" .
Veel Engelsen hebben natuurlijk ook een douche. Toch gaan ze vaker in bad dan wij. Een bad kun je in Engeland immers in vijf minuten vullen omdat de waterdruk zo hoog is. Elk huis heeft een watertank op zolder en een boiler voor het warme water.
Daar kwam mijn echtgenote op een bizarre manier achter. ‘s Avonds voor zij in bed stap, drinkt zij graag een glaasje water.
"Bah", zei ze op een avond tegen me, “wat is het water hier toch vies!"
"Wat?" vroeg ik geschrokken, "drink jij het water uit de kraan boven?"
"Ja, waarom niet?"
"Dat komt uit de tank die op de vliering staat. Er kan wel een dooie muis in zitten! Als je water wilt drinken, moet je naar beneden, daar zijn de kranen direct op de waterleiding aangesloten."
Vrouwlief spoog het water uit en schoot uit haar slof: "Ik drink dit water al sinds we hier logeren. Had je me dit niet eerder kunnen vertellen?
"Sorry", zei ik verontschuldigend, "maar ik wist toch niet dat jij dit niet wist ...... “