De CORIEN is uit Delft – Na de Linda, Gullit, Catharine, Felderhof, Matthijs, Heleen en Youp is dan nu de CORIEN op het toneel van de ego-glossy’s verschenen. Dat kon natuurlijk niet uitblijven. De redactie van internetsite ODD kon de uitdaging om een soortgelijk blad te maken niet langer uit de weg gaan. In het nieuwe tijdschrift staan boeiende artikelen, heerlijke recepten en mooie foto’s van de vaste fotografen van ODD. De fraaie uitvouwbare kersttekeningen van de kleinkinderen zouden Anton Pieck jaloers hebben gemaakt. De lezer van de nieuwe glossy krijgt goede ideeën en tips om de komende kerstdagen gezellig door te brengen. Hoe ontbijt Corien met kerstmis? Wat draagt ze naar de nachtmis? Hoe ziet haar favoriete kerststal eruit? Al die vragen worden in CORIEN beantwoord. De CORIEN telt 188 pagina’s en er staan geen advertenties in. De oplage van CORIEN is voorlopig vastgesteld op 220.000 exemplaren, maar bijdrukken is natuurlijk altijd mogelijk. Een tweede nummer is overigens reeds in voorbereiding. De hoofdredacteur legt in haar openingscolumn uit dat het helemaal niet moeilijk was om een blad met deze titel vol te schrijven. “Er staan boeiende bijdragen in van onze vast ODD-scribenten. Die alleen al maken de aanschaf van het blad meer dan de moeite waard”, vertelde zij ons vanmorgen aan de telefoon. Mensen die het blad niet in de winkel vinden, kunnen het via internet bestellen. Klik daarvoor hier.

Zie ginds komt…….. Delft – Twee halen en één betalen. Dat lezen we graag in een winkel. Zeker als het om wijn gaat. De Spaanse Valle del Mañan kost normaal gesproken bij de Plus supermarkt. € 3,59. Ik zou hem voor die prijs zeker willen aanbevelen, maar omdat ik nu eenmaal de zeer scherpe maximumprijs van drie euro pers fles hanteer, komt hij er net niet voor in aanmerking. Behalve deze week dan. Want de Plus heeft hem nu in de aanbieding; 2 halen 1 betalen. En dus kost het flesje Spaanse wijn slechts €1,80 per stuk. Rap de fietstassen leeg maken en meteen op de pedalen naar de lokale Plusmarkt. Een Spaanse kindervriend is aardig, maar Spaanse wijnkennis is beter. Proost! Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Mijn naam is Sietske Delft – Ik las onlangs in een Britse krant dat van Engelse kinderen wordt verwacht dat ze voor hun zesde jaar hun eigen naam kunnen schrijven. Of die verwachting in ons land ook bestaat, weet ik niet. Ik weet wel dat mijn kleinkinderen voor hun zesde jaar allemaal hun naam kunnen schrijven. Ik nam onlangs nog eens de proef op de som en vroeg mijn vierjarige kleindochter Sietske om haar naam voor me op te schrijven. Het bleek geen probleem. Sietske schreef zonder mankeren haar eigen naam. Volgens de Britse krant lukt het veertig procent van de kinderen in Engeland niet. Dat blijkt uit een officieel onderzoek. Ook zijn de Britse kinderen niet in staat eenvoudige woorden als red en dog foutloos te schrijven. Het onderzoek toont verder aan dat de meeste kinderen nog geen volzin kunnen zeggen op het moment dat zij de volgende fase van het basisonderwijs ingaan. De onderzoekers concluderen dat veel kinderen emotioneel eigenlijk nog te onvolwassen zijn om op die leeftijd serieus te gaan leren. Dit baart de Britse regering toch wel enige zorgen. Ze zijn daarom al jaren bezig om via programma’s als ‘Sure Start’ kinderen op jongere leeftijd te leren lezen en schrijven. Het doel van dit alles is om het grote verschil in niveau tussen kinderen uit arme gezinnen en beter gesitueerden te verkleinen. Helaas blijkt nu dus dat die programma’s nauwelijks resultaat hebben.

Kerst is begonnen Banbury – In Delft noemen we de avond dat de kerstboom op de Markt aangaat ‘Lichtjesavond’, in het Engelse Banbury heet het ‘Lights Switch-On Festival’. Niet alleen de kerstboom wordt dan verlicht, alle lichtjes in de stad gaan aan. Corien & ik waren er zondag bij toen de acteur Adam Woodyatt – hij speelt Ian Beale in de populaire BBC-serie EastEnders – om vijf uur ’s middags de verlichting ontstak. Nadat de ongeveer 5000 mensen in Bridge Street hadden terug geteld van tien, gingen de lampjes onder luid gejuich en geklap aan. Vooraf aan deze gebeurtenis waren de straten in het centrum van de stad gevuld met de kraampjes van allerlei goede doelen. Daar kon je kerstcadeautjes kopen of lootjes voor allerlei fraaie prijzen. Er was ook volop muziek en dans. De band ‘Odd Ones Out’ speelden hits uit de jaren 60 en 70. Er waren meer band en er werd volop gedanst. Het was heel gezellig in Banbury. Voor ons was het een leuke generale repetitie voor ons eigen Lichtjesavond op 11 december aanstaande. Ook bij ons is het een gezellige avond in het teken van Kerst met zang, dansoptreden en een kerstmarkt.

Voor de on-the-go eater Oxford – De Alpha Bar in Oxfords Covered Market is zeer geliefd bij de studenten van de stad. Het is eigenlijk een gewone sandwich and salad bar, maar om de een of andere reden is het een trefpunt geworden voor de studenten. De broodjes en salades zijn ongetwijfeld erg lekker. Volgens de borden bij de bar is alles erg vers en dat is altijd een aanbeveling. Er is ook een ruime keus, waarbij ook vegetariërs ruimschoots worden bediend. Ze hebben koffie, thee, kruidenthee, vruchtensap en heerlijke melk shakes. Tot zover alleen maar aanbevelingen. Waarom verbaasd het me dan dat de plek zo populair is. Mijn verbazing is gestoeld op het feit dat het terras uit slechts een tafeltje bestaat. Er staan weliswaar twee stoeltjes aan, maar het blijft een beperkt aanbod. Zeker als je zoals deze jongeman de enige overgebleven zitplaats in gebruik neemt met de tas. Het is een zoals ze hier noemen een geweldige bar voor de on-the-go eater. Een heel groot pluspunt is de milieubewuste keus van het bestek. In plaats van plastic vorken, lepels en mensen, krijg je hier een houten bestek. Misschien is het dat wel wat de studenten zo aanspreekt.

Engeland blundert twee maal Banbury – De kranten in Engeland stonden deze week bol over twee enorme Britse blunders. De eerste blunder werd begaan door de belastingdienst. Daar brandde iemand de gevoelige en persoonlijke gegevens van 25 miljoen Engelsen op twee cd-roms en verstuurde de schijfjes vervolgens met de post. De schijfjes raakten vervolgens zoek tussen de kerstpost en kunnen nu volgens de media in de handen vallen van fraudeurs. Tot nu toe zijn er in het Britse kabinet nog geen mensen ontslagen, maar ik vrees het ergste voor Alistair Darling, de verantwoordelijke minister. Je kunt geen krant openslaan of er staan pagina’s vol over in. Ook de radio en tv volgens het nieuws op de voet en analyseren alles. De andere blunder is het falen van het Britse nationale elftal om zich te kwalificeren voor Euro 2008. Steve McClaren, de coach van het Britse nationale elftal, is onmiddellijk de laan uitgestuurd. De schandelijke nederlaag tegen Kroatië wordt hem zwaar aangerekend. Maar ook de spelers krijgen er van langs in de kranten. In de kranten rekent men voor dat de uitschakeling Engeland tussen de één en twee miljard pond – drie miljard euro – zal kosten. De FA, de Engelse voetbalbond, loopt direct vijf miljoen pond aan inkomen mis. De kosten voor de media en de pubs, nu het nationale team niet naar Oostenrijk en Zwitserland zal gaan, lopen in de honderden miljoenen. Men denkt dat de pubs driehonderd miljoen pond aan inkomsten zal mislopen omdat de supporters er niet naar de wedstrijden kunnen kijken en tegelijk een schor geschreeuwde keel laven. In de kranten beweert men dat elke wedstrijd van het Engelse elftal leidt tot een extra omzet van 25 miljoen pints in de pubs. Kranten en tijdschriften lopen reclamegelden mis, omdat ze niet kunnen inhaken op de resultaten van het team. Ook de handelaars in shirts en petjes zijn zwaar gedupeerd. Volgens de kranten zijn veel Britten bang dat het steeds moeilijke wordt voor hun team om zich te plaatsen. Eigenlijk vinden ze dat ze gezien de grote financiële belangen als uitvinders van het voetbal automatisch voor grote toernooien als het Europees kampioenschap of de World Cup zouden moeten zijn gekwalificeerd. Men maakt vergelijkingen met het Eurovisie Songfestival. Daarvoor is Engeland als grootste donateur een plaats in de finale gegarandeerd. Het zal niet baten, want ook dat winnen ze nooit meer.

High Five for Santa Coventry – Sinterklaas is niet alleen een goedheiligman, hij is een heilig man die met respect dient worden benaderd. Zodra Sinterklaas de huiskamer binnenschrijdt, wordt hem de beste stoel aangeboden. Hij krijgt ook onmiddellijk een heerlijke kop dampende koffie aangeboden met een handje pepernoten. Later aangevuld met een koel glaasje jonge jenever. Sint Nicolaas verdient respect van iedereen, jong en oud. Wij zouden het niet in ons hoofd halen om een 20-jarige student bouwkunde in een sinterklaaspak te hijsen om hem daarna foldertjes te laten uitdelen voor de Sinterklaasmarkt van de lokale vrouwenvereniging van de kerk. De verschijning van een jeugdige foldertjes uitdelende sint op straat zou het geloof van de kinderen in de kindervriend uit Spanje diep schaden. Met de Britse Santa Claus ligt dat kennelijk geheel anders. We hebben van de week nogal wat kerstmannen gezien. Sommige zagen er opmerkelijk jeugdig uit. Ze deelden foldertjes uit voor hamburgerzaken, kerstmarkten en goede doelen, of lieten zich op een slee fotograferen met de koters van klanten. Zaterdag troffen we in Coventry Jeffrey. Hij is een 19-jarige leerling-kapper die zijn vrije zaterdag belangeloos opgaf voor zijn kerk. Hij deelde namelijk uitgedost als kerstman foldertjes uit voor the Methodist Church. In de centrale hal van de kerk was een Christmas Fair georganiseerd. Jeffrey was er erg enthousiast over en vertelde er nog bij dat alles van ‘local designers’ kwam. ”Ben jij niet een beetje jong voor een kerstman”, vroeg Corien hem. “Veel te jong”, gaf hij direct toe. Daarmee was voor hem het onderwerp afgedaan. Hij wilde er niet op ingaan. Hij wilde wel ingaan op de kwaliteit van de ‘luxury raffle in aid of Global Care Children Charity’ die op de Christmas Fair ook werd gehouden. Terwijl we spraken, passeerden twee tienermeisjes. Ze staken de hand op. Santa deed een spontane ‘high five’ met ze. Nee, dat zie ik onze ouderwetse sint toch niet doen. Gelukkig maar.

Bull in Brum Birmingham – De inwoners van de tweede stad van Engeland worden ‘Brummies’ genoemd. Die naam is afgeleid van de bijnaam die de stad heeft: Brum. De stad heeft zelfs meer dan één bijnaam. Ze wordt ook wel ‘Second City’ genoemd omdat het Londen voor moet laten gaan in grootte. De stad staat ook bekend als ‘ Brummagem’ , ‘Workshop of the World’ en ‘City of a Thousand Trades’. Corien & ik bezochten de stad gisteren. Na een bezoek aan het museum – waarover ik later meer zal berichten – brachten we een bezoek aan the Bull Ring, het nieuwe grote winkelcentrum van de stad. De Bull Ring als centrum van handel dateert vanuit de middeleeuwen. Toen heette het nog marktcentrum, nu noemen we het winkelcentrum. Het opvallendste en ongetwijfeld duurste gebouw is het warenhuis Selfridges. Deze vier verdiepingen tellende winkel kostte veertig miljoen pond. Het winkelcentrum waarvan het deel uitmaakt is het grootste van Europa. Er zitten 146 winkels. De meeste daarvan hebben de grootte van een flink warenhuis als onze Bijenkorf. Bij een van de ingangen van het winkelcentrum staat een stevig uit de kluiten gewassen standbeeld van een stier. Dit bronzen beest is het logo van het centrum. Je ziet het dier in allerlei vormen terugkomen. Op de snoepafdeling van Selfridges zagen we dat de stier in spiegelbeeld was nagemaakt van jelly beans. De Brummies hadden zelf niet zo’n oog voor dit hoogstandje van marketing. Zij waren meer geïnteresseerd in de lekkernijen zelf.

Pub food is good Banbury – Er is de laatste jaren veel veranderd in de pub. Voor de Engelsen springt wellicht de verruiming van de tijden het meest in het oog. De Britten kunnen nu de hele dag bier drinken en worden ook niet meer om elf uur ’s avonds naar huis gestuurd door de landlord. Voor bezoekers uit het buitenland vond de opmerkelijkste verandering plaats in de keuken van de pub. Er is een opvallendste verschil te bespeuren met de producten van de keuken van een jaar of tien geleden. Vroeger had ‘pub food’ een betrekkelijk slechte naam. Nu kunnen we iedereen een maaltijd in de pub aanbevelen. Mensen die met ons een bezoek brachten aan het perfide Albion weten inmiddels wel dat wij een maaltijd bij de pub van harte aanbevelen. Het echte Engelse eten is eigenlijk alleen nog daar te vinden. Bovendien is het vaak goedkoper dan in restaurants. Je bestelt het eten net als je drankje aan de bar en rekent daar ook meteen af. Bijkomend voordeel van een maaltijd in de pub – onze favoriet is meestal de lokale Wetherspoon – is bovendien een meer dan royale keus in bier. Niet alleen ‘lager’ (pils) maar vooral het royale aanbod van bitter, stout en ale maken het gebruiken van een maaltijd in de pub zeer de moeite waard. Daar zeg ik graag proost op.

In het hart van Engeland Bourton-on-the-Water – Het dorpje Bourton-on-the-Water wordt door de mensen van reisbureaus graag omschreven als het Venetië van de Cotswold. Het heeft die naam gekregen vanwege het riviertje Windrush dat dwars door het dorp loopt.Het riviertje met de stenen bruggetjes daarover ziet er prachtig uit, maar om aan Venetië te doen denken is meer water nodig. Voor mij is het dorpje in the Cotwolds een typisch plaatsje in het hart van Engeland. Miss Marple zou hier kunnen wonen. De cottages staan er soms al zo’n driehonderd jaar. De bouwstijl van de huizen met de stijlen stenen daken met de dakkapelletjes is heel typerend voor dit gebied. Er is bijna uitsluitend gebruik gemaakt warme gele Cotswold stenen. Bij verkiezingen is het meermalen gekozen tot ‘ one of the prettiest villages in England’. En dat is een omschrijving die ik wel helemaal begrijp. Veel toeristen doen dan ook niet veel anders dan wat door het dorpje rondslenteren en foto’s nemen. Voor ons is dat ook meer dan voldoende.Er is wel een miniatuurdorpje en een automuseum, maar wij zijn daar de types niet voor. Het is bovendien verrukkelijk herfstweer. Dan zijn we graag buiten. Dat zou anders zijn als we hier rondliepen met de kleinkinderen. Het automuseum is namelijk ook het tehuis van het beroemde autootje Brum. Het karretje beleeft zijn tv-avonturen in Birmingham, maar woont hier. We hebben even een blik naar binnen geworpen, maar het daar bij gelaten.

Kerstmis in Banbury Banbury – Kerstmis is in Groot-Brittannië natuurlijk al begonnen. De winkels zijn in kerstsfeer opgetuigd en de straatmuzikanten spelen uitsluitend nog kerstliedjes. Het was het eerste wat opviel toen we dinsdag in Oxford rondliepen. Aanstaande zondag beginnen met het jaarlijkse ‘Lights Switch-On Festival’ de officiële feestelijkheden rond Kerstmis ook in Banbury. Dit populaire evenement vindt plaats in het centrum van deze stad in Oxfordshire. De hele zondagmiddag is er dan van alles te doen. Toen Corien & ik gisteravond van de lokale Wetherspoon terugwandelden naar ons hotel zagen we dat men in het centrum al volop bezig was om de lampjes te testen en de kapotte exemplaren te vervangen. Het zal dus allemaal wel goed komen aanstaande zondag. Als het in ons programma past, zullen wij ook even een kijkje nemen. Er speelt o.a. ook een lokale band die naar de veel belovende naam ‘Odd Ones Out’ luistert. Dat is natuurlijk een extra stimulans om er heen te gaan.

”Let's discuss it down the pub” Londen – De Britse premier Gordon Brown zou het leuk vinden als er een motto kwam dat aangaf waarom er Groot staat voor Brittannië. Een slogan om de identiteit van de Britse natie samen te vatten. Zelfs voordat hij nog maar een begin had gemaakt met zelf nadenken over zijn idee, kwamen de suggesties via de media al binnen. Brown had gevraagd om een kernachtige kreet van vijf woorden. Hij werd op zijn wenken bediend. De leukste vond ik zonder meer ‘Dipso, Fatso, Bingo, Asbo en Tesco'. De bedenker van deze kreet verwijst naar de vijf grootste verslavingen van het huidige Albion: drinken, eten, spelen, overlast veroorzaken en winkelen. Sommigen combineren een gebrek aan zelfvertrouwen met het stoïcisme van de Britten en komen met: "Britain, a terribly nice place”, “Less stuffy than we sound”, “Stubborn to the point of greatness” en “Turned out nice again”. Er zijn zelfs mensen die de vraag van Brown serieus hebben genomen. Zij produceren slogans zoals: “Britain: my country, my home”, “I respect who you are” “Great people, great country, Great-Britain”, “For honour and for freedom” en “Pride, passion, history, monarchy & exploration”. De kreet waar Brown zelf mee kwam toen hij het stokje van Tony Blair overnam, had hij ook al niet zelf bedacht. Het was het motto van zijn oude school: “I will try my utmost.” Toch zijn er ook wel wat uitdagende kreten geproduceerd. Slogans die de premier vast niet in gedachten had toen hij er over begon. Wat dacht je van: “Britain will always be England”, “Once mighty empire slightly used”,” Your nation, ruined by Labour” , “At least we're not France” en “In America we trust”. Maar het zijn vooral toch ook veel leuke zoals: “Sorry, is this the queue?”,” Britain, live wrong and prosper”,” Let's discuss it down the pub” en “National mottos are for whimps”.

“Nu ik even” Delft – Kinderen hebben al op heel jeugdige leeftijd een begrip van het concept fotograferen. Deze generatie heeft daarin een voorsprong op die van hun ouders en grootouders. Dertig of veertig jaar geleden maakten moeder en vader ook foto’s, maar de rolletjes moesten eerst worden ontwikkeld en afgedrukt voor de plaatjes zichtbaar werden. Daardoor duurder het langer voor dat kinderen het moment van de opname en het resultaat met elkaar in verband brachten. Nu zie je op het schermpje van je toestel direct het resultaat. Kinderen hebben daarom al op heel jeugdige leeftijd een idee wat fotograferen betekent. Abel is er nu nog wel te jong voor. Hij lacht wel zodra er een fototoestel op hem wordt gericht, maar dat komt omdat hij het klikken van de camera zo grappig vindt. Maar ik sluit niet uit dat hij er toch zeer vroeg bij zal zijn. Hij heeft thuis namelijk een goed voorbeeld.

Kindervriend gearriveerd Delft – Sinterklaas is weer in ons land. Afgelopen zaterdag arriveerde de goedheiligman vanuit Spanje in Nederland. Hoe de oude baas het flikt is onbekend, maar het speelde het ook dit jaar weer klaar om op duizenden plaatsen in ons land bijna simultaan aan te komen. Jonge ouders en oude grootouders met om zich heen hun nazaten waren aanwezig om de bebaarde bejaarde Spanjaard welkom te heten. Een mooie gelegenheid voor muziekkorpsen, gymnastiekverenigingen en voetbalclubs om hun leden de straat op te sturen om te assisteren bij het zingen van de sinterklaasliederen. Zodra de sint op de kade staat springt dan plots de lokale burgemeester naar voren om hem welkom te heten. Overmoedige gezagsdragers doen dat soms zelfs op rijm. In Helmond was er op deze zonovergoten herfstdag extra reden om in stille en bange afwachting te zijn. Het lokale sinterklaascomité gaat er daar namelijk vanuit dat de sint weer zijn intrek zal nemen in het kasteel. De komende weken staan daar in het kasteel weer tal van festiviteiten op de sinterklaaskalender. Ik hoop dat de sint nog tijd heeft om de kinderen daar te ontvangen, want hij zal net als andere jaren ook weer naar scholen en bedrijven moeten om daar zijn verjaardagsfeestje te vieren. Gelukkig heeft de kindervriend weer voldoende Pieten bij zich om schoenen te vullen. Sietske, Karsten en Benthe hebben volop vertrouwen in de gulheid van de sint, maar verlenen ook graag wat assistentie.

Vooral ontspannen reageren Delft – Jezus woonde in Kapernaüm. Mensen met een christelijke achtergrond weten dat. Toch heb je daar niet zo gemakkelijk een beeld bij. Dat lukt beter als je door de straten van het stadje loopt en een bezoekje brengt aan het meer van Galilea daar vlakbij waar Jezus en zijn mannen als visser hun brood verdienden. Onlangs reisden Nella & Martien samen met hun (schoon)ouders door het Heilige Land. Een uitgebreid fotoverslag van die reis vind je op hun eigen fotosite. Klik daarvoor hier. Nella, haar ouders en Martien, originele foto van Martien & Nella Ze reisden door Israël en bezochten de plekken met de bekend klinkende namen. Vooral reizigers met een christelijke achtergrond denken onvermijdelijk als je door dit land trekt aan de bekende bijbelverhalen. Bij hun foto van het meer van Galilea denk ik aan het verhaal over de wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Jezus voedde hier vijfduizend mensen met vijf broden en twee vissen. Maar als je hier bent, zijn het vaak niet de wonderen, maar de meer alledaagse dingen die hier tot leven komen. Jezus moest als inwoner van Kapernaüm natuurlijk gewoon belasting betalen. Dat was op een gegeven moment niet gebeurd. Vergeten of zo? De belasting-inners kwamen dus even langs bij Petrus om te vragen waar het geld bleef. Kennelijk had Petrus ook toen al de leiding. De visser weet met de situatie niet zo goed raad en vraagt aan zijn baas wat ze moeten doen. Ik zie dat voor me. Een zenuwachtige Petrus die van zijn ene op zijn andere been staat te wippen. Hoe gaan we dat oplossen? Het antwoord van Jezus zal hem vast niet veel rustiger hebben gemaakt. Hij krijgt namelijk een nogal uitdagende wedervraag: “Wie betaalt er nu belasting?” Ik zie Petrus hopeloos om zich heen kijken en zijn schouders ophalen. Dus vraagt Jezus:”Zouden ze hun kinderen ook belasting laten betalen of mogen wij dat alleen maar doen?” Ik denk dat Petrus steeds nerveuzer is geworden. Uiteindelijk zegt Jezus dan: “Relax man. Rustig aan. Neem al die baasjes niet al te serieus. Ga lekker vissen. De eerste de beste vis levert al genoeg geld op om te betalen voor ons samen”. Het meer van Galilea, originele foto van Martien & Nella Lees het maar na. Het staat er heus in Matheus 17:27 “Maar laten we hen niet voor het hoofd stoten, ga naar het meer, werp daar je hengel uit en haal de vis die het eerste bijt van de haak. Als je zijn bek opent, zul je een vierdrachmenstuk vinden. Neem het mee en betaal voor ons allebei”. Eigelijk zegt Jezus dus dat we vooral ontspannen moeten reageren op de autoriteiten. We houden ons wel aan de regels, maar belasting betalen we terloops. Kijk daar was ik in de kerk nooit opgekomen. Daarvoor moet je gewoon aan de rand van het meer van Galilea staan.

Het gaat om het moment Delft – Wanneer er een van mijn kleinkinderen jarig is, maak ik daar op ODD altijd even melding van. Vaak is dat de traditionele foto met de taart of een andere lekkernij. Met het vermelden van de viering van mijn eigen verjaardag ben ik een stuk spaarzamer. Steeds meer dringt zich het besef op dat niet het aantal jaren belangrijk is,maar dat het gaat om de goede momenten. Het is bovendien goed om je te realiseren dat je daar invloed op hebt. De goede momenten kun jezelf creëren. Corien kan dat als geen ander en bewees dat gisteren opnieuw. Zij creëerde zo’n moment bij ‘Zeezicht’ in Helmond. Want ook zij weet dat op al die jaren niet valt terug te kijken. Terugkijken doen je naar momenten. En gisteren was er dus zo een. Ter gelegenheid van mijn 60ste verjaardag had Corien in ‘Zeezicht’ een borrel georganiseerd voor familie en vrienden. De zaak van Martijn in de Helmondse binnenstad leent zich heel goed voor zo’n ongedwongen samenzijn. Een van die moment waaraan ik zeker nog vaak zal terugdenken is het optreden van door Janneke, Maartje, Jolijn, Marlotte en Anne-Sofie. Zij hadden een dansje ingestudeerd. Terwijl Frank Sinatra “Come fly with me” zong, dansten zij. Maartje legde uit dat de keuze voor dit lied niet toevallig was. “Het gaat over een paar van je hobby’s: reizen (lets fly away), drank (exotic booze) en muziek (a one man band)”, zei ze voor de dans begon. Een goede keus dus. Ook andere gasten hadden hun creativiteit laten gaan. Er was aandacht voor mijn omfietswijnen. Er was zelfs omgefietst om de goede whisky te vinden. Er was gedacht aan mijn liefde voor de Italiaanse keuken, voor literatuur, muziek en nog veel meer. Het dansje van de stewardessen uit ‘Fly away’.

Wijn voor pakjesavond Delft – Zeer recent stuurde ik een wijnalarm rond en nu moet ik alweer achter het toetsenbord van de pc kruipen om iets te vertellen over een omfietswijn. Het gaat om de Cantarranes 2001 Reserva. Normaal verkoopt de Hema deze soepele fruitige rode wijn uit het land van de Goedheilig man voor €3,50 en dat is al niet veel voor een dergelijk heerlijke Spaanse wijn, maar door de aanbieding van deze week komt de wijn nu terecht in mijn categorie omfietswijnen. De Hema vraagt er deze week slechts €2,76 voor. Tinto Monastrell staat er op de fles, want Monastrell is de officiële naam van deze bij kenners zeer geliefde Spaanse druif. Het is geen surprise, want ik wees jullie al eerder op deze rode wijn. Galopeer dus even langs de lokale Hema voor dozijn Spaanse lekkernij. Heerlijk om straks op pakjesavond van te genieten. Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Emma vier jaar Veldhoven – Gisteren is onze jongste kleindochter vier jaar geworden. Emma vierde dat heugelijk feit gistermiddag temidden van papa en mama, zusjes, broertje, nichtjes, neefje, vriendinnetjes, ooms en tantes en oma’s en opa’s. Het was dus gezellig druk op het feestje. Heerlijk samen spelen, cadeautjes uitpakken en taart eten. Maar er was nog meer. Aan het eind van de middag konden de kinderen aan tafel pannenkoeken eten. Heerlijk opgerolde lekkernijen, gevuld met kwark en jam of stroop. Niet alleen de kinderen smulden er van.

Verschil moet er zijn Fuerteventura – Het weer wordt steeds frisser. We moeten ‘s morgens al weer krassen om de autoruit ijsvrij te maken. Deze gure Hollandse tijden kun je het beste doorbrengen op een eilandje in de Atlantische Oceaan. De Canarische Eilanden lijken me wel wat. Ik stel voor dat we naar het Spaanse Fuerteventura vliegen. Ik hoor van familie, vrienden en bekenden dat het een perfecte vakantiebestemming is voor liefhebbers van zon, zee en strand. Ik heb ook het bewijs. Michiel, Marieke en Mees verblijven er momenteel en ze vermaken zich kostelijk. Ze laten ons weten dat zij zich over het weer geen zorgen maken. “Het enige waar wij ons de afgelopen dagen 'druk' om maken, is of Mees wel goed genoeg is ingesmeerd”, mailt Michiel. “Tja verschil moet er wezen”, voegt hij er verontschuldigend aan toe. Behalve het insmeren van hun zoontje doen de twee vrij weinig nuttige dingen, laten ze ons weten. “We gaan elke dag naar het strand. We moeten Mees daar goed in de gaten houden, anders duikt hij zo de diepe zee in of gaat met andere kindjes en hun ouders mee”. Het zijn drukke tijden daar aan het zandstrand van Fuerteventura. Mees is dan ook aan het eind van de dag ‘helemaal total loss van het spelen in water en zand’. Het appartement voldoet precies aan de verwachting van Michiel & Marieke melden ze. “We zijn omringd door volumineuze, vol getatoeëerde, en van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bier drinkende Britten”, meldt hij er bij. Dat doet hij vast om ons een goed gevoel te geven. Als wij ’s morgens het ijs van de voorruit staan te krassen, hebben we in ieder geval geen vol getatoeëerde Britten die toekijken. Maar ik heb geen meelijden met ze. Tien dagen aan het strand van Fuerteventura klinkt heel goed. Dus laten we er maar heen vliegen. 3m zit in het huisje met de blauwe drempels. Ze vinden het vast leuk als we even langs gaan.

Op de pedalen Delft – Aan de fles of het etiket kan een leek niet zien of het om goede of slechte wijn gaat. Er staat wel veel informatie op het etiket; zoals land van herkomst, alcoholpercentage, type wijn, merk en jaar, maar dat zegt nog niets over de kwaliteit van de wijn. Waar het omgaat is de producent. Diens naam staat ook op het etiket, maar wij leken kennen uiteraard niet de vele tienduizenden wijnproducenten in de wereld. De gewone consument heeft dus niet veel aan het etiket als het om kwaliteit gaat. Trouwens als een geoefend vinoloog je vertelt dat de wijn van hoge kwaliteit is, zegt dat nog niets over de smaak. Want of de wijn lekker is, maak je uiteindelijk zelf uit. Een peperdure wijn kan jij daarom nog wel niet lekker vinden terwijl je in het schap van de supermarkt soms goedkope flesjes vindt die je smaakpapillen wel in vervoering brengen. Daarom geef ik pas een wijnalarm als een fles niet duurder is dan drie euro. Ga er dan maar van uit dat het goede wijn is. Of je hem lekker vindt, weet ik niet. Ik vind ze in ieder geval lekker. Het is bovendien nu de goede tijd van het jaar om kwaliteitswijn te kopen voor weinig geld. De wijngidsen komen nu immers uit en de winkels doen hun best om te laten zien dat de door de kenners aanbevolen wijnen in de schappen van hun winkel staan. Om het aantrekkelijk te maken, doen ze die wijnen dan vaak in de aanbieding. Door die aanbieding zakken ze onder mijn magische drie eurogrens en voldoen zo aan mijn omschrijving van een ‘omfietswijn’. Ik zag er weer twee bij grootgrutter Albert Heijn. Ter gelegenheid van het uitkomen van de Supermarktwijngids van Nicolaas Klei zijn daar een aantal van zijn aanbevolen wijnen in de aanbieding gegaan. De wijninkopers van AH doen het in de ogen van deze vinoloog overigens erg goed; hij beval 94 wijnen aan als omfietswijn. De meeste van alle supermarkten. Ik heb twee wijnen geselecteerd die ik al eerder aanbeval. Het zijn de Château Tapie en de Dominio de Fontana. De eerste is Frans en de tweede komt uit het land van Sinterklaas. Maar allebei vief, slank en helder. Mooi rijp fruit met wat specerijen. Ik zou zeggen klim van de week dus nog even op je ijzeren ros en fiets naar je lokale Appie Heijn. Ze gaan per twee. De eerste kost deze week per twee € 5,98 en de Spanjaard kost deze week per twee € 5,53. Allebei dus onder de drie euro per fles grens. Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Papieren klaproos als symbool Londen – Het Britse equivalent van onze dodenherdenking is 'remembrance Sunday'. De Britse natie neemt op 11 november ’s morgens om elf uur twee minuten stilte in acht. De overige plechtigheden vinden plaats op de zondag die daar het dichtst bij in de buurt ligt. De eerste herdenkingsdag vond plaats op 11 november 1919 een jaar na de wapenstilstand die een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog. In deze tijd van het jaar gaat geen Brit de straat op zonder een ‘poppy’ op zijn revers. Bovendien spelden tegenwoordig ook steeds meer vrouwen dit papieren klaproosje op. De traditie van de klaprozen stamt van kort na de Eerste Wereldoorlog. Het vindt zijn oorsprong in het gedicht ‘In Flanders Fields’ dat de arts John McCrae schreef over de klaprozen in de Vlaamse loopgraven. De bloemen groeiden in en rond de Belgische loopgraven en herinneren aan het leed en verlies dat toen op de velden van Vlaanderen is geleden. De ‘poppy’ dient nu ook als symbool voor de dankbaarheid die niet-militairen voelen voor mannen en vrouwen die wél in naam van de Britse koningin de wapenen opnemen. Het jaarlijks 'poppy appeal' is een inzamelingsactie voor veteranen en hun weduwen. Zonder de financiële steun van deze jaarlijkse actie zouden veel veteranen en hun weduwen het niet redden. De papieren klaproosjes worden gemaakt in een speciale fabriek vlakbij Londen, waar 70 procent van het personeel een arbeidshandicap heeft. Aanvankelijk maakten gehandicapte veteranen – lid van de in 1922 op gerichte invalidenbond – de 'poppy's'. Vorig jaar werden er bijna vier miljoen verkocht. De poppy- inzameling bracht vorige jaar ruim 36 miljoen euro op. Men hoopt dit jaar 38 miljoen euro op te halen. Geld dat volgens de campagneleiders hard nodig is voor o.a. de aanschaf van trapliften, huisbezoeken aan eenzame ouderen en pensioenbijdrages. Met name soldaten uit recente oorlogen, zoals in de Falklands, Bosnië of Afghanistan hebben volgens het veteranenlegioen extra aandacht nodig.

Bericht uit Nicaragua Barrie – We zijn alweer anderhalve week thuis. Tijd voor een berichtje van ons over onze reis naar Nicaragua. We hebben een fantastische trip gehad, veel gezien, meegemaakt, en beleeft. Onze groepsleider woonde zo'n 25 jaar in Nicaragua als een zendeling van de Presbyteriaanse kerk van Canada. Hij sprak vloeiend Spaans en had alle contacten die nodig waren om van alles voor onze groep te organiseren. Hij begeleidde ook andere groepen. Het was voor ons een goede manier om het land en de bevolking te leren kennen. De meeste morgens werkten we allemaal op verschillende projecten, zoals een jeugdgebouw van de YMCA, een schoolontwikkelingsproject op een markt waar ze proberen de kinderen die daar samen met hun ouders zijn te helpen om onderwijs te geven, Corrie ging met anderen naar een bejaardentehuis om daar te helpen, weer anderen gingen naar een medische kliniek (we hadden daarvoor ook medicijnen mee genomen), ook werd een school bezocht waar misbruikte kinderen hulp krijgen. Onze hele groep is twee keer op pad geweest om andere ontwikkelingsprojecten te bekijken. De ene was nogal een eind (100 km) buiten de stad. We hadden $10.000 ingezameld voor microleningen. Daar werden kalveren voor gekocht om boeren die te arm zijn om die zelf te kopen te helpen op gang te komen met een veestapel. De bedoeling is dat ze die vet mesten en na een jaar weer verkopen. Een gedeelte gebruiken ze dan om hun lening af te betalen en de rest kunnen ze zelf gebruiken om andere kalven te kopen. De lening kan dan weer aan iemand anders worden gegeven. Het wordt bestuurd door de YMCA en een locale coöperatie. Het andere project was een aanplanting tussen de koffie planten om schaduw te geven. Deze bomen groeien boven de koffie uit en na ongeveer vijf jaar beginnen die ook noten te leveren. Het zijn macademian noten, misschien kennen jullie die wel. De bomen hebben dezelfde naam. Voor zover ik weet komen die noten nu uit Hawaï. Het lijkt een heel goed idee en het geeft de boeren een aanvullend inkomen naast de koffie. De koffieprijs schommelt namelijk erg op de wereldmarkt. We zijn op een zondag ook met z'n allen naar een kerk geweest die nog in aanbouw was. Ook dat was een heel eind buiten de stad. We werden heel gastvrij ontvangen met welkomstliederen en toespraken. Alles voor in het Engels vertaald. Het was een hele fijne dienst. Onze dominee hield ook een korte toespraak. Na de dienst kregen we zelfs coca-cola aangeboden. Hoe ze dat daar hadden gekregen en voor betaald is ons een raadsel. Na de kerkdienst zijn we het dorp rondgelopen om met de mensen kennis te maken en te zien hoe ze daar leven. De kerk is een gebouw op zes palen met een golfplaten dak. Ze hebben inmiddels al blokken gemaakt om een een goed gebouw neer te zetten. Diverse mensen uit onze groep hebben al toegezegd volgend jaar wel mee te willen helpen met de bouw daarvan. Wij blijven dromen. De laatste paar dagen zijn we in Grenada op vakantie geweest, vandaar stuurde ik eerder een berichtje. Op de foto’s bij dit berichtje zie je o.a. ons samen in de tuin van het huis waar we overnachten. Er is ook een foto van een vulkaan. Die is nog wel actief, maar geeft geen lava meer, slechts as en rook. Een bijdrage van Warrie

Delfts Blauw talent Delft – Delft staat over de hele wereld bekend om zijn Delfts Blauw aardewerk. In het buitenland noemen ze het Delft Ware. Het wordt in onze stad vervaardigd in de Koninklijke Porceleyne Fles. Al vele jaren houdt deze aardewerkfabriek op een zaterdag in november een Open Dag. Dit jaar was dat op 10 november. Veel inwoners van de stad nemen deze gelegenheid te baat om aan familie, vrienden of bekenden iets te laten zien van de achtergrond van het wereldberoemde aardewerk. Toen Saskia & Sander dan ook zeiden dat ze een weekendje wilden komen logeren, wezen we meteen op deze kans. Het leek ons een mooie gelegenheid om samen met hen en de kleinkinderen een bezoek te brengen aan de beroemde fabriek waar het bekende en geliefde aardewerk wordt vervaardig. Het werd een leuke dag en niet alleen voor Nienke, Dieuwertje en Emma, maar ook voor de volwassenen, want er was op van alles te zien en te doen voor jong en oud. Verspreid over de dag waren er rondleidingen waar aan de bezoekers werd getoond hoe het tinglazuur aardewerk met blauwe decoratie wordt vervaardigd. Beroemd zijn vooral de tegels, vazen en het serviesgoed. Maar je kon op de Open Dag meer dan alleen maar kijken en luisteren. Je mocht zelf ook een tegeltje, vaasje of figuurtje beschilderen. Je mocht daarna je beschilderde aardewerk achterlaten in de fabriek en een dag of tien later mag je dan je Delfts Blauw gebakken voorwerp weer ophalen. Terwijl Corien met Sander & Saskia (en Abel) de rondleiding deden, ging ik met de drie meiden naar de workshop. Ze kozen alle drie een andere stukje aardewerk om te beschilderen. Nienke nam een boerinnetje, Dieuwertje koos een huisje en Emma wilde een klompje. Nadat een van de medewerkers aan de kinderen had uitgelegd hoe de blauwe decoratie tot stand komt, gingen de meisjes aan de slag. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Je schildert niet met blauwe, maar met zwarte verf. Heel donkerzwart wordt heel donkerblauw en lichtgrijs wordt lichtblauw. Het beschilderen ging de kinderen uiteindelijk toch prima af. Emma schilderde haar klompje bijna egaal zwart en krijgt dus een bijna egaal Delfts Blauw klompje. Dieuwertje bracht op haar huisje al wat meer details aan en Nienke deed haar best om een genuanceerd en gedetailleerd boerinnetje te verven. Over een dag of tien zal ik de resultaten op halen. En niet alleen van de kinderen. Toen de volwassenen terugkwamen van de rondleiding zijn we met z’n allen voor koffie en chocolademelk naar de Brasserie gegaan.Alleen Saskia bleef achter op de workshop en maakte een schaal met een afbeelding van een tulp. Toen ik die schaal zag, werd duidelijk van wie de kinderen het schildertalent hebben. Ze maken er duidelijk geen Delfts Blauw potje van.

Consequent Delfts Blauw Delft – Producten gekleurd in het traditionele Delfts Blauw tref je in de Prinsenstad over al. Heel wat etalages op de Markt staan er vol mee. Het gaat dan niet alleen om aardewerk. Ook andere zaken worden zo opgesierd. Zelfs het treintje waarmee de toeristen naar de diverse attracties worden vervoerd is blauw-wit beschilderd. Bij de Delftse aardewerkfabriek ‘De Koninklijke Porceleyne Fles’ komen jaarlijks ongeveer 150.000 bezoekers. Zij zien deze container niet. Die staat aan de achterzijde van het bedrijf. Toch is hij in dezelfde Delfts Blauwe kleuren geverfd als de producten die binnen te zien en te koop zijn. Bij de Porceleyne Fles zijn ze namelijk heel consequent als het om Delftse Blauw gaat.

De lampjes branden weer Delft - Het is geen sinterklaasverlichting en het is ook geen kerstverlichting. Het zijn sfeerlichtjes. Dat is maar goed ook. Lichtjes ophangen is in de Delftse binnenstad niet altijd even gemakkelijke. Daar heeft deze winkeliersvereniging op de Voldersgracht een bootje bij nodig. Deze tijdloze lampjes behoeven dus gelukkig na 5 december niet te worden omgeruild. Daar is over nagedacht. De versierders waren ook meteen een attractie voor de toeristen. Ze staan vaak op de kiek. Daar deed ik dus ook maar even aan mee.

Nerd T-shirt uitverkocht Delft – Ik heb er in Delft nog niemand mee zien lopen. Toch is het bij uitstek iets voor informatica-techneuten: een Wi-Fi detecterend T-shirt. Het zwarte katoenen T-shirt beschikt over een ingebouwde 802.11b en g signaaldetectie en licht op als een draadloos internet netwerk gedetecteerd wordt. Heb je altijd al zoiets willen hebben? Dan moet je nog maar even geduld hebben, want het T-shirt – dat overigens 30 dollar kost – is inmiddels geheel uitverkocht. Er zitten drie AAA-batterijen in het T-shirt verwerkt. Met behulp daarvan doet het shirt heel opvallend zijn werk. Mocht je toch een poging willen doen om het Wi-Fi detecterende T-shirt aan te schaffen dan kan dat wellicht nog via ThinkGeek. Op die site denkt men bovendien dat je door het dragen van dit shirt ook nog aantrekkelijker wordt. Het shirt heeft op nerds hetzelfde effect als de mannendeodorant van Axe op vrouwen. Je bent dus gewaarschuwd.

Vraatzuchtige rover Middelburg – Onlangs landde er in Middelburg een lieveheersbeestje op de hand van Corien. Sinds kort weet ik dat dit een Harmonia axyridis, het veelkleurige Aziatische lieveheersbeestje, was. Het kevertje werd in de jaren negentig als biologische bestrijder van bladluizen in de tuinbouw geïntroduceerd. Een natuurvriendelijk alternatief voor chemische bestrijdingsmiddelen, maar naar nu blijkt ook een bedreiging voor de Europese lieveheersbeestjes. Het diertje heeft zich inmiddels over heel Europa verspreid. Hou kan dat nu? Ze aten toch netjes de voor het gewas schadelijke bladluizen in de land- en tuinbouwbedrijven op. Het Aziatische lieveheersbeestje blijkt nu echter een vraatzuchtige rover. Want zodra de voorraad bladluizen is verorberd, gaan de diertjes op zoek naar andere prooien. Die vinden ze niet meer in de kassen en dus spreiden ze hun vleugels uit. Buiten de kassen vergrijpen ze zich niet alleen aan rupsen, maar ook aan de larven van ons inheemse lieveheersbeestje. Het is goed mogelijk dat ons nationale bekende zevenstips lieveheersbeestje binnen enkele jaren is verdwenen. En die niet alleen. In ons land zijn zo'n vijftig verschillende soorten lieveheersbeestjes te vinden. Sommige zijn nogal zeldzaam en kwetsbaar en zullen waarschijnlijk als eerste verdwijnen. Het Aziatische lieveheersbeestje is met de beste bedoelingen in ons land uitgezet. Toch blijkt ook in dit geval dat menselijk ingrijpen in het ecosysteem tot problemen leidt.