Heb hart voor het licht Den Haag – Verkeerslichten inspireren mensen. Niet altijd tot stoppen, maar soms juist om in actie te komen. In de Wegastraat in Den Haag zag de fotograaf een tot liefdessignaal omgetoverd verkeerslicht. Ik fantaseer dat een verliefde jongeman wist dat het onderwerp van zijn liefde elke morgen dit licht passeerde. Hij plakte daarom een zwarte vorm over het rode licht. Daarmee gaf hij zijn geliefde een duidelijk signaal. Of de voor de lichten verantwoordelijke afdeling Verkeer van de gemeente Den Haag het ook zo’n lief signaal vond, is nog maar de vraag. Het lijkt me een hoop gepeuter om het licht weer in overeenstemming met de verkeersregels te brengen. Aan de andere kant lijkt het me voor de peuterende ambtenaar ook wel leuk om te weten dat iemand hart voor het verkeerslicht heeft.

Fietstassenvullers opgelet Delft – Het aantal mensen dat via de mail op de hoogte wil worden gehouden van omfietswijnen stijgt. Via Saskia verwelkomen we alweer twee nieuwe wijnliefhebbers. Het zijn ODD-lezers John & Ank uit Maassluis. Om dat te vieren heb ik meteen een nieuwe tip. Nero d’avola is een stoere Siciliaanse druif. Men heeft hem op dat eiland gecombineerd met de Franse syrah. Dat blijkt een heel goede combinatie. Je ziet die combinatie van druiven dan ook steeds vaker. Ik genoot op Sicilië erg van deze wijn. Heerlijk veel fruit en een mooie rijpe tannine. Je denkt dan dat het wel door de vakantiestemming zal komen. Thuis smaakt hij vast minder. Ik kreeg ongelijk. Thuis smaakte hij net zo heerlijk. En wat nog beter is. Hij is gewoon te koop bij Albert Heijn voor de prijs van € 4,69. Daar behoef ik dus niet meer voor naar zuid-Italië te reizen. Helaas is deze heerlijke wijn wel te duur om als omfietswijn te worden opgenomen in onze reeks. Maar deze week niet. Deze week kost deze wijn slecht €2,99. Met deze forse korting haalt hij de ODD-omfietswijnnorm. Ik zou mijn regenpak dan ook maar vlug uit de fietstas halen. Het blijft toch droog en dan is er tenminste volop ruimte om een flinke hoeveelheid van deze heerlijke Italiaan in te vervoeren. Het wordt schitterend weer dit weekend. Dan kunnen jullie de wijn dit weekend al direct bij de barbecue gebruiken. John, de nieuwe ODD-omfietswijnabonnee, heeft zelf ook een tip. Ik geef hem hier weer aan jullie door. De omfietswijn van John is:Viña Ducaro Tinto. Campo de Borja.Te koop bij de Hema voor € 2,25. Enkele maanden geleden in het AD besproken door mijn wijnvriend Nicolaas Kleij. Nico vond de wijn erg goed, weet John zich te herinneren. Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Mag ik even je aandacht? Londen – Steeds meer ondernemers – groot en klein – gebruiken borden om de aandacht te trekken voor hun diensten of producten. Ze verschijnen op het trottoir voor hun zaak of op grote billboards. Dat hangt van het budget af. Ik kan niet na laten om ze te fotograferen zodra ik er een taalfoutje of grapje op zie. Daar hebben jullie al een paar keer iets over kunnen lezen op ODD. Mochten jullie in je woonplaats of op vakantie een grappig, fout, dom of anderszins opmerkelijk bord zien, stuur het dan even naar ODD. Dat je via een dergelijk bord niet alleen met je klanten kan communiceren bewijst Emily. Ze is haar man Steven zat en wil van hem af. Kennelijk krijgt ze thuis geen aandacht meer van de dirty, sneaky, immoral, unfaithful, poorly-endowed slimeball. Ze koos daarom haar toevlucht tot een billboard. De boodschap zal nu wel duidelijk zijn voor Steven. Ik zou maar eieren kiezen voor mijn geld als ik hem was. Zijn echtgenote heeft alles op film. Als het billboard niet werkt kan ze daarmee altijd nog terecht op het web. Ze zou de eerste niet zijn.

Europese allure van Finse oorsprong Den Haag – Een bezoek aan een tentoonstelling is vaak een heerlijke excuus om de koffers weer eens te pakken en op reis te gaan. Helaas kan ik om die reden Finland nu schrappen, want het Haags gemeentemuseum toont op dit moment op een prachtig ingerichte tentoonstelling het werk van de Finse kunstenares Helene Schjerfbeck (1862-1946). Op eerste Pinksterdag voegden Corien & ik ons dus tussen de bezoekers van het museum om haar fijngevoelige landschappen, stillevens en aangrijpende (zelf)portretten te zien. Het is heel boeiend om te zien hoe Schjerfbeck een zeer individuele ontwikkeling doormaakt. Van melancholisch, laat 19e-eeuws academisch realisme tot een zeer persoonlijk realisme, waarin de wortels van het expressionisme en de abstractie reeds zijn te zien. We waren zeer onder de indruk. De Haagse tentoonstelling heeft een beklemmende schoonheid. Nooit eerder zag ik een overzichtstentoonstelling van een kunstenaar die zich zo getrouw concentreert op de essentie van het leven. Of wellicht meer nog van de mens. Schjerfbeck wordt door kenners de grootste ontdekking in de Finse kunst van de 20ste eeuw genoemd. In eigen land en elders in Scandinavië is ze zestig jaar na haar dood uitgegroeid tot een mythe. In de rest van Europa bleef ze lang relatief onbekend. Ik maakte voor het eerst kennis met haar werk toen het Haags Gemeentemuseum enkele jaren geleden werk van haar opnam in het baanbrekende overzicht van vroeg-moderne Finse schilderkunst. De herinnering aan die tentoonstelling was een reden om veel te verwachten van deze geheel aan haar gewijde overzichtstentoonstelling. Hoe gek het wellicht ook klinkt, ik vind haar werk niet typisch Fins. Het is niet traditioneel Noord-Europees, ik vind dat het een internationale, Europese allure heeft. Toch kon Helene Schjerfbeck alleen in de eerste fase van haar carrière in Parijs studeren. Ze vertrok op haar achttiende met een staatsbeurs naar de Franse hoofdstad en kwam op haar dertigste keerde terug naar Finland. Haar verblijf in het mekka van de moderne schilderkunst heeft niettemin zeer bijdrage aan haar ontwikkeling. Ik denk dat haar contacten met de vroege avant-garde haar mede hebben gevormd. Ze ging op later leeftijd steeds meer stileren. Ze nam zo veel mogelijk de glans van de verf weg. De kunstenares liet hele stukken van het doek soms onbeschilderd. Ik was het meest geboeid door de (zelf)portretten. In de laatste jaren voor haar dood maakte ze een indrukwekkende serie zelfportretten. Daarin legt ze met genadeloze eerlijkheid haar eigen lichamelijke aftakeling vast. Ze analyseert zichzelf. De lijnen worden steeds hoekiger, de blik steeds holler. Ze schildert tot op de dag voor haar dood. Enkele strepen, wat schaduw. Het is niet meer dan een masker. Wat een kunstenares! De tentoonstelling 'Helene Schjerfbeck - het geheim van Finland' is nog tot en met 2 september te zien in het Haagse Gemeentemuseum. Op zondag zijn er om 14.00 uur gratis rondleidingen.

Artimond is buitengewoon Helmond – Helmonders staan bekend als echte snuivers. Cultuursnuivers wel te verstaan. Duizenden jonge en oude inwoners van deze Brabantse stad trekken tijdens het jaarlijkse kunstfestival Artimond de stad in voor een gezellig middagje cultuur snuiven. Het kunstfestival biedt ook tijdens dit Pinksterweekend weer volop gelegenheid in het centrum van de stad kennis te maken met beeldende kunst, straattheater, literatuur, architectuur, muziek, film, dans, cabaret en nog veel meer. Ook Bob & Saskia trokken gistermiddag samen met Benthe, Sietske, Karsten en logeetje Lisanne te stad in om te ontdekken dat de kunst weer echt op straat lag. Ze zagen op die zonnig pinkstermiddag dat het vierkant Kasteeltuin, Boscotondoplein, West-Ende en Havenplen ook dit jaar weer was omgetoverd tot een prachtig decor voor de kunstmarkt. Het aantal kramen was weer overweldigd. Ook het straattheaterfestival was dit jaar weer van topniveau. Benthe, Sietske en Karsten waren direct erg enthousiast over de zandkastelen. Ze hadden de kunstige zandsculpturen nog niet zo lang geleden samen met oma & opa op het Scheveningse strand ook al bewonderd. Het was dan ook een feest van herkenning. Toen Benthe op straat de telefoon zag, riep ze dan ook direct: “Even opa & oma bellen om over de zandkastelen te vertellen”. De andere twee meisjes vonden dat direct een goed plan. Het thema van de Artimond is dit jaar ‘Buitengewoon’. Dat is niet alleen om dat het meeste van het programma zich buiten afspeelt, maar ook omdat het programma buitengewoon leuk is. De man die hier bij het zandkasteel druk bezig is, vertelde Saskia dat zijn groep door het hele land meedoet aan wedstrijden. Overal maken ze zandsculpturen. Ook op het strand van Scheveningen waren ze present geweest. Nee niet met Nijntje, dat was een andere groep. Op hun route door de stad zagen de cultuursnuivers dat van Boscotondo naar de brug bij het Havenplein een waslijn hing. De kunstenaar was juist bezig de was wat hoger te hangen want het mocht eigenlijk niet nat worden. De drie meisjes noemden op wat ze allemaal zagen hangen. Dat was veel. Ze zagen ondergoed zoals shorts, string, bh's, jarretelles en dergelijke, knuffels, jurken, broeken, slabbetjes, schorten, sokken, wanten en kousen. Er hing zelfs een revolver bij zagen de kinderen. “Het is allemaal van schuimrubber”, stelde Saskia de meisjes daarover gerust. De eindconclusie van de pinkstermiddag was unaniem:Artimond is buitengewoon.

Wie is dit? Delft – Een trouwe lezer van ODD stuurde me deze karikatuur toe. Het is kennelijk een saxofoonspeler. Er is althans een dergelijk instrument op de spotprent afgebeeld. De vraag die bij de plaat werd gesteld was: wie is dit? Zijn de lezers van ODD in staat om de identiteit van deze saxofoonvirtuoos te onthullen Ik groef onmiddellijk in mijn fotografische jazzgeheugen naar de namen van bekende saxofonisten en vergeleek deze met de getekende plaat van deze virtuoos op het instrument. Is het wellicht Charlie Parker, John Coltrane, Lester Young, Coleman Hawkins, Sonny Rollins, Eric Dolphy, Cannonball Adderley, Wayne Shorter, Stanley Turrentine, Dexter Gordon, Joe Henderson, Benny Carter, Michael Brecker, Gerry Mulligan, Stan Getz, Ornette Coleman, Sidney Bechet, Rahsaan Roland Kirk, Johnny Hodges, Grover Washington Jr., Don Byas, Art Pepper, Pharoah Sanders, Paul Desmond of King Curtis? Om er maar een paar te noemen. Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik het dichterbij huis moest zoeken. Ik weet inmiddels wie het is. Het is een bij heel wat ODD-lezers bekende instrumentalist. Weet jij het ook? Stuur dan je oplossing naar ODD. Onder de goede inzenders wordt een geheel verzorgde voetreis naar Scheveningen verloot.

All creatures great and small Delft – De zomertijd is niet de boeiendste tijd op de Tv. We zitten niet voor de buis, maar in de tuin en genieten van het weer. En als we niet in de tuin zitten, dan zijn we op het strand, we zijn aan het fietsen of op vakantie. In de zomer kijken we geen tv. Toch doet de NCRV mij deze zomer een geweldig plezier door vanaf a.s. maandag 28 mei t/m 9 juli de populaire Britse serie 'All creatures great and small' opnieuw uit te zenden. Het tijdstip 17.20 uur is wel wat ongelukkig. We zullen het dus moeten opnemen en later bekijken. De NCRV zond de complete serie eerder uit van 1979 tot 1980. En met succes want er keken gemiddeld 2,5 miljoen mensen. Corien & ik hoorden daar ook bij. De serie speelt eind jaren dertig in Yorkshire. Dat graafschap had ik kort voor de start van de serie bezocht. Het stond in Engeland al bekend als James Herriot Country. In deze serie staan de belevenissen van de net afgestudeerde dierenarts James Herriot centraal. Groen als gras begint hij aan zijn eerste baan in een praktijk in het pittoreske dorpje Darrowby op het platteland van Yorkshire in het noorden van Engeland. De serie heette in Nederland simpelweg 'James Herriot'. Ze was gebaseerd op de belevenissen van een echte dierenarts, James Alfred (‘Alf’) Wight, die er een serie boeken overschreef. Als was de vijftig al gepasseerd toen hij zijn herinneringen opschreef. Hij publiceerde ze tussen 1970 en 1979 in acht boeken. De verhalen beginnen in de jaren dertig, een tijd waarin de diergeneeskunde een snelle ontwikkeling meemaakte, onder meer door de komst van de antibiotica. ”Alles is echt gebeurd”, zei schrijver Wight ooit in een interview in een Engelse krant. “Ik heb niet overdreven. Eerder hier en daar wat minder hard gemaakt.” Ooit bezochten Corien & ik Thirsk, de plaats die in de serie Darrowby heet en waar Alf Wight 49 jaar woonde en werkte. Het is een klein stadje even ten noordwesten van York. Het heeft een paardenrenbaan, een middeleeuws marktplein en een fraaie kerk uit de vijftiende eeuw. Zonder meer de moeite van een bezoek waard, maar de grote attractie is nu natuurlijk ‘The world of James Herriot’, gevestigd in het huis waar Alf Wight heeft gewoond en gewerkt.

BeerTender komt uit de kast Delft – Vaderdag staat weer voor de deur. Veel papa’s krijgen dan niet alleen tekeningen en ander kinderwerk. Ze krijgen ook serieuze zaken zoals een BeerTender. Heerlijk met dit mooie weer, kun je zelf een koel pilsje tappen. In de praktijk blijkt echter dat veel BeerTenders na aanvankelijke enthousiaste ingebruikname al snel achter in de kast verdwijnt. Dat is natuurlijk niet de bedoeling van de bierbrouwers van Heineken. Er moet bier verkocht worden voor die dingen. Ze moeten dus weer snel de kast uit. Daar had Heineken het volgende op gevonden. Vorige week verscheen er in De Telegraaf en het AD een ingezonden mededeling van de brouwer met een serieuze oproep. De winnaar van de BeerTender-actie had namelijk nog steeds zijn superhoofdprijs – twee kaarten voor de Champions Leaque-finale met als persoonlijke assistente Miss Griekenland – niet opgehaald. Ruim 50.000 mensen haalden hun Beertender achter uit de kast en voerden hun unieke serienummer in op de site om te zien of zijn wellicht de winnaar waren. Dat was precies wat Heineken wilde: de BeerTender weer in het zicht plaatsen. De BeerTender-actie vond in werkelijkheid nooit plaats. Dat neemt niet weg dat Heineken wel netjes ‘de prijs’ heeft uitgedeeld aan een bierdrinker uit Amstelveen. Geen wedstrijd en toch de hoofdprijs. Daar zou ik maar een zelfgetapt biertje op drinken.

Nummer 7 is uitverkocht Delft – Een paar keer per jaar maken we een reis naar Engeland. We krijgen dan van familie en vrienden soms een klein boodschappenlijstje mee. We kopen de gewenste zaken die in ons eigen land niet te krijgen of veel duurder zijn. We vinden dat absoluut niet erg. We nemen voor ons zelf immers meestal ook een nieuw voorraadje Engels bier, marmelade, jelly en mincemeat mee. Dat zijn namelijk de veelgevraagde items. Vlak voor onze laatste reis verscheen een nieuw product op het boodschappenlijstje. We kregen daarbij dit krantenknipseltje in handen geduwd. Of we dat ook wilden meenemen. Geen probleem we gaan wel even bij Boots langs, was het commentaar van Corien. Het bleek echter een onmogelijke opgave. In elke winkel van Boots die we betraden, kregen we steeds dezelfde boodschap: uitverkocht. In elk stadje of dorpje waar we kwamen, bezochten we de lokale winkel van Boots. Drie keer in de week komt een nieuwe voorraad van het beauty-serum Protect & Perfect no. 7 binnen, vertelde een vriendelijke verkoopster ons. Ze is er inmiddels aangewend dat ze de klanten teleur moet stellen. Ze is niet eens verbaasd dat het spectaculaire nieuws over de anti-rimpelcrème reeds tot Nederland is doorgedrongen. De run op het beauty-serum ontstond nadat het wetenschapsprogramma van de BBC, Horizon, meldde dat het zowaar iets doet voor de huid De bevoorrading van Boots kwam voor ons steeds te laat. De winkels van Boots gaan om negen uur open, maar om halfacht staat er al een rijtje dames te wachten. Als wij dan in de loop van de morgen binnenwandelden, was het spul al weer op. De anti-rimpelcrème is in Nederland niet te koop. Etos verkoopt een beperkt assortiment Boots-producten, maar de veelgeprezen creme zit daar niet bij. Het blijft dus gewoon nog even op het boodschappenlijstje staan.

Groeten uit Mallorca Mallorca – Vandaag belandde er een kaart op de redactietafel van ODD uit Mallorca, het Spaanse vakantie-eiland in het westelijke deel van de Middellandse zee. Een van onze trouwe ODD-lezers viert daar met haar dochter en vriend vakantie op dit prachtige eiland, met magische stranden, berglandschap en pittoreske dorpjes en levendige stadjes. Ze schrijven: 18-05-2007, Mallorca Groetjes vanuit het zonnige zuiden voor de hele familie. van, Rosi, Holges en Teuni

TAK speelt mooi weer in Delft Delft – Niemand heeft een excuus nodig om naar Delft te gaan. In Delft is iedereen altijd van harte welkom en er is altijd wat te doen. Toch is er dit jaar wel een extra reden om tijdens de Mooiweerspelen de Prinsenstad te bezoeken. Na het overweldigende succes van TAK op de Artimond vorig jaar is deze act nu ook in Delft te zien en te bewonderen. Tijdens de Mooiweerspelen vormt de Delftse binnenstad niet alleen het decor, maar is ook de inspiratiebron voor kunstenaars en straatartiesten. De mensen van TAK staat met een reusachtige klingelong met daaraan de door kinderen zelfgemaakte rijgsnoeren in Delft. Het optreden heet ‘Bloemen in de wind’. Al hinkelend mogen de kinderen kleine objecten van bloemblaadjes en bamboe tot vliegerpapier en belletjes verzamelen. Daarna worden de bij elkaar gehinkelde vondsten aan een touw geregen en vormen zij samen enorme sierlijnen die als kunstwerkslierten de Delftse binnenstad opvrolijken. Het wordt op 10 juni in Delft dus weer erg interactief bij TAK. Ook de bellenblazende vazen met daarin Anne-Sofie en Marlotte zijn weer van de partij. Zij zullen ongetwijfeld regelmatig in het vizier van menig fotograaf terechtkomen. Het zijn immers beeldige plaatjes. Zet het dus maar vast in je agenda: 10 juni, Mooiweerspelen, Delft.

DrieMANschap Helmond – Foto’s maken we altijd en overal. Iedereen heeft wel een cameraatje op zak tegenwoordig en een foto is snel gemaakt. Vooral kinderen en kleinkinderen zijn een gewild object om op de gevoelige plaat te zetten. Meestal probeer ik, als ik mijn clubje bij elkaar heb, de kleinkinderen op een groepsfoto te zetten. Dat lukt lang niet altijd. We ontmoeten elkaar meestal op verjaardagen of andere feestjes en dan is er al zoveel te doen. Op de verjaardag van Sietske was ook iedereen er. Het kwam er niet van om de zeven nazaten gezamenlijk op de kiek te zetten. Toch beschouw ik dit driemanschap ook als een groepsfoto. Een kleintje, maar toch. De twee kleine kereltjes zullen zich de ontmoeting niet meer herinneren, maar ik vond het erg leuk om met Karsten en Abel op de foto te gaan.

Thee is nog geen tea Delft – In de meeste Engelse keukens vind je geen fluitketel. De Britten koken water met behulp van een elektrische waterkoker. Toch zeggen ze nog steeds “I’ll put the kettle on” als ze thee gaan zetten. Het gebruik van de waterkoker is de enige verandering in de Britse theeceremonie. Thee is overigens niet alleen het kopje thee zoals wij dat kennen. Het is ook een kleine maaltijd met cakes, scones, jam, clotted cream en kleine komkommersandwiches. En ook daarin kent men twee variëteiten. De Engelsen hebben het over high tea (of afternoon tea) en cream tea. Het verschil zit hem in de hoeveelheid eten die wordt geserveerd. Als je in Engeland thee bestelt, vraag dan altijd om black tea. De Britten drinken thee met veel melk. Ze noemen het dan ook white tea. Ze denken dat thee met melk beter voor de gezondheid is. Dat is een hardnekkig misverstand. Zwarte thee (zoals Ceylon en Darjeeling) is goed voor de bloedsomloop. Doe je er melk in dan verdwijnt dat effect geheel. Uit een recent onderzoek van een Duits universiteitsziekenhuis bleek dat melk de gunstige werking in de thee blokkeert. Zwarte thee heeft een gunstig effect op de aderen. De toevoeging van melk doet dit positieve effect weer teniet. Dat komt omdat melkeiwitten een verbinding aangaan met bepaalde stoffen uit de thee. Het is duidelijk dat Nederlandse thee niet hetzelfde is als Engelse tea. In het noorden van Groot-Brittannië bedoelt men met tea zelfs het avondeten. De lunch noemen ze daar dinner.

Van harte welkom Bere Regis – Als je van iemand zegt dat hij gierig is, dat hij liegt, dat hij lui is, dat hij onaardig is, zijn dat zonder meer ernstige beschuldigingen. Maar de ergste beschuldiging vind ik toch altijd als men van je zegt dat je geen gevoel voor humor hebt. Humor maakt alles dragelijk. Engelsen denken dat ze veel gevoel voor humor hebben. Zeker in de vorm van ironie en understatement. Nu is er in elke cultuur wel ruimte voor humor, maar in het perfide Albion komt in elk gesprek de humor om de hoek kijken. Engelse humor is zeker niet universeel. Ik vind veel leuk van wat ook de Engelsen leuk vinden, maar lach in het theater of de pub toch ook vaak op een ander moment. Op de momenten dat de Engelsen dubbel liggen, komt er bij mij meestal slechts een glimlach rond de lippen. Overigens liggen de Engelsen niet zo vaak dubbel van het lachen. Ze lachen met de tanden op elkaar. De gulle lach ontbreekt. Een van de gecompliceerdste vormen van Engelse humor is het understatement. Vind ik iets prachtig, dan noemt mijn Engelse vriend Roger het ‘quite pretty’ (wel aardig), een geweldige prestatie noemt hij ‘not bad’ (niet slecht) en een grote belediging vindt hij ‘not friendly’ (niet vriendelijk). Het valt mij ook steeds weer op dat de Britten erg goed zijn in oneliners. Ze leren dan ook al heel vroeg goed debatteren. In Bere Regis zag ik dit bord bij The Drax Arms buiten staan. In zelfspot staan de Engelsen ook hun mannetje.

Twee hele leuke kindjes Helmond – Zondag was Cor jarig. Reden voor ons om even te gaan feliciteren. Cor vond het wel gezellig. Onke vond ’t ook leuk. Maar Daan en Wes vonden het echt een reden om helemaal uit hun dak te gaan. Ze rolden over elkaar van pret en probeerden elkaar te overtroeven met het zeggen van gekke woorden. Of ze speelden dat ze een dinosaurus of een salamander waren. Natuurlijk moesten ze even voor ons op de foto, samen met opa en met mamma. Het zijn echt twee hele leuke kindjes, die al weer 3½ jaar oud zijn en heel actief maar vooral ook heel erg lief zijn. Een bijdrage van Nellie

Sietske is vier jaar Helmond – Vandaag is Sietske jarig. Ze wordt vier jaar. Gisteren vierde zij het samen met haar ouders, zus en broertje, oma’s, opa’s, tantes, ooms, nichtjes, neefjes, vrienden en vriendinnetjes. Zo’n dag is vol met hoogtepuntjes voor de jarige. Het begint al met een feestelijk verjaardagsontbijt met muffins, crumpets en scones. Dan zijn er natuurlijk de cadeaus. Ik vond dat zij heel veel mooie cadeaus kreeg, maar eentje sprong er voor mij toch wel uit. Het was de aap die zij van haar ouders kreeg. Het harige dier klapt in de handen, lacht, kirt, gaapt, snurkt als hij slaapt en doet nog veel meer bijzondere dingen. Zo steekt het zijn handen uit om een knuffel te krijgen als je hem nadert. Sietske was er meteen helemaal weg van. En zij niet alleen. Ook haar zus en broertje vonden het prachtig, net als de gasten op haar verjaardagsfeestje. Het andere hoogtepunt op een kinderverjaardag is natuurlijk de taart. De sneeuwwitte taart werd bevolkt door sneeuwwitje en de zeven dwergen compleet met attributen. De jarige stak er meteen een vingertje in om te slagroom te proeven. Iets wat Benthe en Karsten natuurlijk meteen ook deden. Na het feest van gisteren volgt dan vandaag meteen de serieuze kant van de vierde verjaardag: naar de ‘grote’ school.

Opendag in Poulseur Poulseur – Zoals jullie op ODD van 9 mei hebben kunnen lezen hielden Els & Ad en Monique & Adrie op 18 en 19 mei een opendag in hun nieuwe gezamenlijke vakantiewoning in Poulseur in de Belgische Ardennen. Wij zijn 18 mei geweest en hebben erg genoten. Met twee volle auto’s reden we naar het zuiden: Guido, Ilse, Floris, Anne-Sofie, Cor, Pieter Jan en Nellie. Het leek wel een familiedag: mooi weer, mooie tuin, gezellige mensen en gezellige praat. Natuurlijk hebben we het prachtige huis bewonderd. Volgens mij is er erg hard gewerkt door Ad, Adrie, Els en Monique (in alfabetische volgorde, want natuurlijk hebben ze allemáál keihard gewerkt). Al het binnenwerk is onder handen genomen. Grondig schoongemaakt, geverfd, behangen en gerestaureerd en in minder dan 1 maand verhuurklaar gemaakt. En niet te vergeten de gigantisch grote tuin met bos opgeruimd en ‘zomerklaar’ gemaakt. Maar het resultaat mag er dan ook wel wezen. Iedereen die ik sprak, was het er over eens, het ziet er schitterend uit! Niet alleen familie reisde af naar het Belgische maar ook vrienden en bekenden van de twee families kwamen een kijkje nemen. Wie interesse heeft om ook eens een paar daagjes te genieten in dit schitterende vakantieverblijf moet maar eens op de web-site van Le Moulin de Poulseur kijken. Er kunnen met gemak 10 mensen in, maar de 2 bedbanken op de overloop zijn 120 cm. breed dus als het moet kan je daar volgens mij ook met z’n twee-en op slapen, zodat er al 12 mensen kunnen logeren. Wel nu, bekijk de foto’s en zie hoe we genoten hebben. Aan het eind van de middag besloten een aantal jongelui om nog even een wandeling te maken. Dat werd een route van tien kilometer waaraan ook Pieter Jan deelnam. Moe en uitgelaten keerden ze na twee uur terug. Een bijdrage van Nellie

Op bezoek Walton-on-Thames – Het leuke van onze vriendschap is, zegt Jim tegen me als we op weg zijn naar de pub, dat we elkaar soms een hele tijd niet zien, maar na tien minuten lijkt het alsof we elkaar gisteren nog spraken. Hij heeft helemaal gelijk. Op vrijdag reden we naar Jim & Mary. Het is druk in hun huis want er wordt een nieuwe badkamer geïnstalleerd. Mary kijkt verrast als ze de deur voor ons opent. Dan hervindt ze zich en roept opgetogen naar Jim dat wij er zijn. Nadat we elkaar bij een kop koffie en een stuk cake op de hoogte hebben gebracht van de laatste stand van zaken van kinderen en kleinkinderen, vertrekken we naar de pub om samen wat te drinken en te eten. We zijn op weg naar Harwich om de nachtboot naar Hoek van Holland te nemen. De Londense voorstad Walton-on-Thames is een uitstekende plaats voor een tussenstop. Er is al weer een jaar voorbij sinds we hier waren en toch is veel veranderd. Zo wel in hun huis als in de stad. Onze favoriete pub The Regent is nu ook van Wetherspoon, waarmee hij stijgt in onze waardering. Na een gezellige maaltijd zetten we Jim & Mary weer af bij hun huis en rijden wij naar Harwich. Na een rustige overtocht arriveren we vanmorgen in Hoek van Holland. En na onze laatste Engelse ontbijt aanboord van het schip rijden we naar Delft. Op tijd om morgen de verjaardag van Sietske te vieren.

Must see in Bere Regis Weymouth – De 12de-eeuwse Church of St. John the Bapist in Bere Regis is eigenlijk het enige gebouw dat ik deze vakantie graag wil bezoeken. Verder is mijn lijstje leeg. Op donderdag maken we dan ook op onze trip naar Bournemouth een tussenstop in dit plaatsje. Behalve de organiste, die de gezangen en psalmen voor aanstaande zondag aan het oefenen is, zijn wij de enige mensen in de kerk. De prachtige open dakconstructie in de kerk is de reden van ons bezoek. Het is een geschenk van kardinaal Morton aan de aartsbisschop van Canterbury in 1480. Ik ken het beroemde plafond alleen van foto’s en neem de mogelijkheid te baat om het nu in het echt te zien. We zijn toch in de buurt. Nu kan ik de bijna levensgrote figuren op de uiteinden van de steekbalken bewonderen. Het zijn de twaalf apostelen gekleed in 15de-eeuwse gewaden. Ik herken alleen Petrus aan zijn sleutels en pauselijke tiara. Volgens een foldertje in de kerk vermoedt men dat kardinaal Morton het dak heeft geschonken ter nagedachtenis aan zijn ouders. Zijn moeder was een Turberville. De grafkelder van deze familie bevindt zich onder de kerk. The South Aisle (het zuidelijke gangpad) heet dan ook de Turberville kapel. Thomas Hardy vermeldt het in zijn boek ‘Tess of the D’Ubbervilles’. Terwijl we door de kerk struinen, ontdekken we steeds meer over deze kerk. Zo liet de kardinaal niet alleen iets na ter nagedachtenis van zijn ouders. Hij liet ook geld na, zodat er missen konden worden gelezen voor zijn eigen zielenheil. Dat geld zal na 500 jaar wel op zijn. Erg is dat niet. In het foldertje van de kerk staat namelijk ook: “Wij zijn blij met uw bezoek aan dit mooie huis van God. Houdt u de mensen die hier wonen, werken en bidden in gedachte. Bidt u voor ons zoals wij voor onze bezoekers bidden”. Ik denk dat ze kardinaal Morton dan ook nog wel zullen noemen in hun gebed. Als Corien in het gastenboek iets over onze bevindingen schrijft, komt de organiste langs. Ze is klaar met oefenen. Op weg naar de uitgang knikt ze vriendelijk en zegt ze tegen ons: “Het is weer een heerlijke dag, vindt u niet?” We geven haar volmondig gelijk. Zou zij ook voor ons bidden a.s. zondag?

Maritieme geschiedenis in Portland Weymouth – Woensdag bezochten Corien & ik Portland Island. Dit schiereiland even ten zuiden van Weymouth werd door Thomas Hardy, de in Dorchester geboren schrijver, het ‘Gilbraltar van Wessex’ genoemd. Een omschrijving die ik heel goed begrijp. Het intrigerende eiland is dan nu wel heel makkelijk te bereiken, het ruige landschap en de dramatische kustlijn zijn nog steeds fascinerend. Wat Portland zo uniek maakt is de rol die het speelt in de maritieme geschiedenis van Groot-Brittannië en Europa. De haven is nog steeds in gebruik bij de Royal Navy. In het kasteel aan de noordzijde van de haven is veel van de maritieme geschiedenis van deze haven te zien. Het kasteel is gebouwd in opdracht van Koning Henry VIII. Toen deze zich tot ergernis van de paus had losgemaakt van Rome en zichzelf uitgeroepen tot ‘Hoofd van de Kerk en de Geestelijkheid’ dreigde prompt invasie vanuit Europa. Om zich daar tegen te beschermen liet hij een reeks van fortificaties bouwen langs de kust. Het kasteel in Portland was daarin heel belangrijk. Daarmee begint de tentoonstelling. Het gebruik van middeleeuwse wapens en militaire uitrusting wordt uitgelegd en getoond. De rol die de haven en het kasteel speelden in de Tweede Wereldoorlog komt ook uitvoerig aan bod. Gedurende de Tweede Wereldoorlog bevond de haven van Portland zich in de frontlijn. Hier werden de landingen in Normandië voorbereid. Duizenden Amerikaanse en Britse soldaten werden hier opgeleid en getraind voor de landing op D-day in mei 1944. Ondanks de zware Duitse bombardementen gingen die voorbereidingen gewoon door. De haven lag toen vol met Amerikaanse en Britse oorlogsschepen. Hier lagen ook de ‘Mulberry Harbours’. Dat zijn gigantische holle betonnen drijvers. Ook nu liggen er nog twee van deze gigantische drijvers in de haven. Ze waren vitaal voor het succes van de invasie in Europa. Hier in Portland werden ze voor het eerst getest. Tijdens D-day werden ze het Kanaal over gesleept en tot zinken gebracht voor de Franse kust. Ze vormden een beschutting voor de geallieerde troepen bij de landing. Het komt allemaal aanbod in de tentoonstelling. De haven wacht nog een grote uitdaging. Bij de Olympische Spelen van 2012 in Londen zullen hier de zeil- en windsurfwedstrijden worden gehouden. We reden ook naar de top van Portland en genoten van het prachtige uitzicht op Chesil Beach, de 29 kilometer lange kiezelbank. We zagen daar later borden waarop stond dat het verboden was om kiezelstenen mee te nemen.

Wetherspoon is het verschil Weymouth – Inwoners van Delft en andere historische steden zijn gewend te leven in een omgeving die hen dagelijks herinnert aan de geschiedenis van het land. De geschiedenis omgeeft hen altijd. Ook Engeland is een land met een rijke historie. Het is de geboortegrond van de legendarische koning Arthur en de beroemde schrijvers Shakespeare en Dickens. Je ziet in het dagelijkse leven veel terug van dit roemruchte imperium. Niet alleen in musea, maar ook tijdens een wandelingetje door de highstreet van een dorpje of stadje herinnert veel aan de geschiedenis van het land. Historie is iets waar men een levend onderdeel van is. Dinsdag waren we in het bedrijvige Yeovil en het rustige Poundsbury. De plaatsen verschillen veel in leeftijd, maar lijken in verschijning wel op elkaar. Ook daarin speelt de geschiedenis een rol. Yeovil is deel van de geschiedenis van het land. Het bewijs is wel dat de 14de eeuwse church of St. John the Baptist nog steeds gewoon ook de parochiekerk is. Gotieke beelden en posters van de kinderoppas vormen een harmonisch geheel. In Poundsbury, de buitenwijk van Dorchester waar de bewoners uitkijken op de groene heuvels van Dorset, is de verbeelding van de bouwgeschiedenis bijeengebracht. Alles is nieuw, maar wel opgetrokken in traditionele stijl. Alles is neo. Neo-Georgian of neo-Victorian en gebouwd met materialen uit de streek. Net als in Yeovil waren Corien & ik hier al eerder. Het groen is nu hoger en de bomen tussen de huizen met torentjes of pilaren wat voller. Het lijkt een historische plaatsje, maar toch verschenen de eerste huizen pas in de jaren negentig van de vorige eeuw. Een ding hebben ze niet gemeen: Wetherspoon. Yeovil was gelukkig wel een pub van deze keten rijk: The William Dampier. Daar gebruikten we de lunch.

Sport en amusement Weymouth – Maandag reden we van Hastings naar Weymouth, onze tweede vakantiebestemming. We verruilden zo de ene badplaats voor de andere. Badplaatsen zijn in Engeland nog net zo populair als ze waren in de Victoriaanse periode. Het zijn in dit land nog steeds belangrijke instituten. Het begon allemaal met de aanleg van de spoorwegen. In de 19de eeuw konden daardoor vele duizenden in het weekend en de Bank Holidays naar de kust voor ‘a day at the seaside’. In die Victoriaanse periode zijn de meeste grote badplaatsen ontstaan en dat is nog steeds te zien. De promenades die werden aangelegd zijn er nog steeds net als de op palen gebouwde pieren. De badplaatsen hebben ook allemaal een soort van permanente kermis. Corien & ik vinden het leuk om door de fantastische schijnwereld van kleur, geluid en beweging te slenteren. Het is een aaneenschakeling van amusementshallen vol met gokautomaten. Het is er altijd druk. Naast het talrijke amusement bieden tal van badplaatsen ook op het sportgebied heel wat mogelijkheden. Hastings heeft een prachtige golfbaan en Weymouth heeft een prachtige jachthaven. Ze organiseren er trips op zee. Je kunt er ook een compleet ingerichte boot huren. Wij hebben een boottochtje niet overwogen.

Zondag in Brighton St. Leonard’s – Terwijl de Engelse moeders het al weer een paar weken achter de rug hebben, werden afgelopen zondag de Nederlandse moeders (op één na) in het zonnetje gezet. Samen met die bewuste (groot)moeder reed ik afgelopen zondag immers naar Brighton, de voornaamste en bekendste badplaats van het land. Wij waren overigens niet de enige bezoekers. Ook Gordon Brown was in de stad. De toekomstige Prime Minister van Groot-Brittannië sprak in een van de zalen van het Royal Pavilion. Wij ontdekten dat toen we betogers voor het pseudo-Indisch sprookjespaleis met de uienkoepels zagen. Er zijn twee zaken die Engeland momenteel in de greep hebben. De eerste is Tony Blair die aankondigde om op 27 juni te vertrekken uit Downing Street 10 om plaats te maken voor Gordon Brown. Tot die overname (de Times sprak zelfs van abdication en coronation) toert de labourminister door het land om overal zijn partijgenoten toe te spreken. Zondag was Brighton aan de beurt. De andere zaak die de Britse natie in haar greep heeft, is de ontvoering in Portugal van het vierjarige Engelse meisje Madeleine McCann. De kranten en de Tv-journaals staan bol van beide zaken. In de tuinen rond de voormalige koninklijke residentie liepen dankzij Brown tientallen politiemannen en –vrouwen. Veiligheid is duidelijk een grotere zaak dan toen de prins van Wales hier nog woonde. Wij keken er even naar, maar vertrokken toen toch maar naar de beroemde pier van deze badplaats. Het is de plek waar mensen zich graag laten fotograferen. Vroeger gebeurde dat door beroepsfotografen die de foto meteen verkochten. In dit digitale tijdperk zijn ze niet meer te vinden. Nu fotografeert iedereen. We wandelden op ons gemak over de pier en raakte in gesprek met Joanne and Henry uit Arundel. Henry maakte deze foto van ons. Iedereen heeft zo’n beetje hetzelfde beeld van de flegmatieke stijve Brit. De Engelsman of –vrouw springt niet gauw uit de band. De zwijgzame Brit die zijn emoties niet toont, maar ze wel uitleeft op papier in gedichten, proza en op het toneel. Als je ze beter leert kennen, blijken ze niet zo verlegen en praten ze graag over hun geboorteland en de vele tradities en gewoonten. Wij ontmoeten in de tuinen van het Royal Pavilion bij een Morris Dancers Festival twee oer-Britse dames: Maureen en Jane. Beide fanatieke dansers die met veel enthousiasme over hun hobby vertelden. Ze waren met hun groep uit Arundel met een busje naar Brighton gekomen voor het festival en hadden erg veel plezier. Wij genoten ook van het plezier waarmee de dansers optraden. Flegmatiek, stijf of verlegen, wij weten wel beter.

Sweet memories of Rye Rye – Zaterdag bezochten Corien & ik Rye, het schilderachtige stadje op de heuvel, vlakbij Hastings. We waren hier, met de kinderen, al vaker. Maar die bezoeken zijn al wel weer een groot aantal jaren geleden. De wandeling door Rye was er dan ook een vol met ‘sweet memories’. Vele eeuwen geleden was het plaatsje een echt smokkelaarsnest, maar nu is het een toeristische trekpleister van de eerste orde. De huizen in het oude centrum zijn ingericht als antiekzaakjes, pottenbakkerijen, tearooms en delicatessenzaak. Alleen de beroemde 15de eeuwse Mermaid Inn doet nog steeds dienst als hotel. Het verhaal gaat dat de smokkelaars in deze herberg openlijk hun pijpen zaten te roken met hun pistolen en messen op tafel, zonder dat de autoriteiten durfden ingrijpen. Corien & ik konden ons al slenterend door de klinkerstraatjes wel voorstellen dat de kelders en gewelven van de huizen ideaal waren voor het verbergen van de contrabande. Na ons bezoek aan Rye brachten we een bezoek aan het historische plaatsje Battle. We zijn er door de eindeloze stroom van televisiebeelden tegenwoordig aan gewend geraakt dat plaatsen worden verwoest door oorlogen. Bij Battle gebeurde dat in 1066 precies andersom. Het plaatsje dankt zijn ontstaan en naam aan de historische slag tussen de Angelsaksen en de Normandiërs, die ten onrechte de slag bij Hastings wordt genoemd. Ook nu herinnert nog veel aan die eeuwenoude slag. De pub waar Corien & ik onze ‘ tea’ gebruikten heet ‘The Battle of 1066’. We zitten aan het raam en hebben daar een mooi uitzicht op de abdij, die door hertog Willem de Veroveraar, de winnaar van de slag, werd gebouwd. Op de plek waar zijn tegenstander koning Harold werd gedood, plaatste hij het hoogaltaar. Het is geen verhaal dat je uit een geschiedenisboekje moet halen. De mensen in de pub aan het tafeltje naast ons, zes grijze mannen met grote glazen, vertellen het ons ongevraagd als ze horen dat we over de abdij spreken. Ze zijn trots op hun verleden.

Terug in de tijd Hastings – Op vrijdagmorgen rond halftien arriveerden Corien & ik in Hastings aan de zuidkust van Groot-Brittannië. We maakten de overtocht weer ouderwets met de nachtboot Stena Britannica. De Concorde van de zee, de supersnelle catamaranferry HSS Stena Discovery, waar we voorheen altijd de overtocht mee maakten, is helaas uit de vaart genomen. De voornaamste reden daarvoor was de extreme stijging van de brandstofkosten. Net zoals de Concorde te duur was om te vliegen, is de snelle catamaranferry te duur om te varen. Om de overtocht in drieëneenhalf uur te kunnen maken, voer de boot met de hoge snelheid van 75 km per uur. De HSS Stena Discovery verbruikte op die manier maar liefst 180.000 liter brandstof per dag. Dat was niet langer rendabel. Overigens is de oude nachtboot spectaculair vergroot en verbeterd. Er is een mooi royaal restaurant, waar ze – weten we nu uit ervaring – een heel goed Engels ontbijt serveren. De overtocht ging heel voorspoedig en om zeven uur Engelse tijd reden we al van boord. We hebben met de kinderen een aantal jaren de vakantie doorgebracht in Hastings. We vonden het om die reden leuk om er weer eens een paar dagen door te brengen. Veel is hetzelfde gebleven, maar ook erg veel is veranderd. De herinneringen aan het idyllisch vissersdorp dat Hastings ooit was, wordt levend gehouden door de nauwe straatjes en steegjes met de 16de eeuwse vakwerkhuizen. Nog steeds varen de vissers vanaf het strand uit. In het oude stadsgedeelte achter de vismarkt vonden Corien & ik ook vrijdag weer het Hastings van weleer terug.

Gezellige familiedrukte Helmond - De mamma van Mees vroeg aan de oma van Mees of ze zin had mee naar Veldhoven te gaan, een kopje koffie drinken bij Saskia en de kinderen. Leuk, alle kinderen zijn thuis, dus kunnen de familiebanden weer even stevig aangehaald worden. Andere Saskia zou ook komen met de kinderen, dus het zou gezellig drukte worden. In het zuiden van het land zijn er nog veel scholen die voorjaarsvakantie hebben. Dat is leuk als het mooi weer is. Dan kan je lekker buitenspelen en van het mooie weer genieten. Als het regent is het toch moeilijk om steeds weer iets nieuws te verzinnen om je binnen te vermaken, dan is zo’n gezellige familiedrukte een welkome afleiding. Mees vond dit allemaal schitterend en genoot van de aanwezigheid van zoveel kinderen. Acht in ’t totaal. Maar wel vermoeiend, want hij viel in de auto naar huis meteen als een blok in slaap. Een bijdrage van Nellie