Je wordt er vrolijk van

Delft – Ik ken mensen die er van dromen om een hondje te bezitten. Heerlijk met het dier wandelen in de bossen of door de duinen. Dat lijkt heel erg mooi. Romantisch bijna. Ook ik had ooit die droom, maar ben jaren geleden al daaruit ontwaakt. Ik droom niet meer en zeker niet van een hond. Adrie & Monique namen afgelopen weekend hun dierbare viervoetertjes mee naar Delft. Nu konden Corien & ik van dichtbij meemaken hoe leuk het is om met een hondje te gaan wandelen. Wat het is natuurlijk toch leuk om met die kwispelende beestjes op stap te gaan. Zaterdagavond ging ik na de maaltijd opgewekt en vrolijk met Adrie mee om de diertjes uit te laten. We stonden aan de rand van de ijsbaan te kijken hoe de diertjes rond snuffelden en deden waar we voor gekomen waren. De kou leek de hondjes niet te deren. Later op de avond moesten de diertjes natuurlijk nog een keertje naar buiten. Nu ging Adrie alleen. Ik had het immers al een keer gezien. Hij was redelijk snel terug. Zijn zwarte en witte hondjes vonden het zelf een beetje te koud. Sneeuw is leuk, maar met een windje erbij zie je dat toch in een ander perspectief. Zondagmorgen was het de beurt aan Monique om even met de beide viervoetertjes op pad te gang. Het was in de voorafgaande nacht flink gaan sneeuwen en dat deed het nog toen ze met haar beide kameraadjes de sneeuw in stapte. Ik zag ze aan de overkant van de dichtgevroren en vol gesneeuwde wetering over het pad lopen. Het drietal maakte heel dapper een compleet blokje om en kwam na een kwartiertje opgewekt weer naar binnen. Hun humeur had niet onder de sneeuw en de kou geleden. Misschien dan toch maar een hondje nemen. Je wordt er vrolijk van. En soms koud.