Carnavalsappel Helmond – ”De appel valt niet ver van de boom”,zei Corien tegen Nellie toen we gisteren bij Guido & Ilse in de huiskamer zaten. Nellie trok haar wenkbrauwen op en keek haar vragend aan. ”Bij Guidi & Ilse zijn ze al net zo gastvrij als gisteren bij jou”, verklaarde Corien zich nader. ”O, dat”, zei Nellie als of het de gewoonste zaak van de wereld was. De huiskamer bij Guido & Ilse was langzaam volgelopen met kijkers naar de optocht. Wij waren er, Sander & Saskia met hun drie kinderen, Bob & Saskia met hun beide dochters, Nellie & Pieter Jan met Anne-Sofie. Michiel & Marieke, Jurriën & Janneke met Roan, Ad & Els met Marlotte en Wouter, de ouders van Ilse, en verder nog een stuk of vijftien vrienden van Guido & Ilse. Het huis was dus vol. Eerst hadden we met z’n allen op onze vaste plek naar de optocht gekeken. Daar waren Phillippa en een stuk of zes vriendinnen ook nog bij. Die zijn waarschijnlijk op weg naar de het huis van Guido & Ilse de weg kwijtgeraakt. Adrie & Monique liepen mee in de optocht. Die waren er dus wel bij, maar trokken voorbij. Het was reuze gezellig. We dronken een gezellig biertje en aten soep, friet en frikadellen en snoepten zakken chips en pinda’s leeg. De kleinkinderen vonden het fantastisch tussen al die oma’s & opa’s en ooms en tantes. O, ja de optocht was ook wel aardig.

---