Onvergankelijke vereeuwiging

Delft – Een stilleven is een artistieke compositie van voorwerpen. Het woordenboek heeft het over de ‘uitbeelding van een roerloos arrangement van dingen, planten, vruchten, dood wild e.d.’. Het kan een schilderij, een tekening of een foto zijn. In de schilderkunst wordt het veel beoefend om schildertechnieken, rijkdom of juist vergankelijkheid te tonen. De kunstenaar kan zich in een stilleven naast de compositie helemaal concentreren op kleur en toon.

Vooral in de Gouden Eeuw werden er in ons land veel stillevens gemaakt. Soms ook gecombineerd met een portret. Het stilleven is echter veel ouder. Ik zag bijvoorbeeld ook stillevens op de muren in Pompeii. Ook tegenwoordig worden er stillevens gemaakt. Ik ben een liefhebber van het genre en bewonder bijvoorbeeld Helmantel om zijn superrealistische stijl. Ik ben ook onder de indruk van de stillevens van de 43-jarige kunstenaar Richard Kuiper. In tegenstelling tot de werken uit de Gouden Eeuw die vaak de nadruk leggen op de vergankelijkheid der dingen, zijn de werken van Kuiper uitbeeldingen van de ultieme onvergankelijkheid.

Zijn foto’s zijn namelijk een artistieke compositie van plastic voorwerpen. Het geeft aan de werken een dubbel laag. Het zijn stillevens met een knipoog. Het ziet er klassiek uit, maar de humor in het werk verraadt de artdirector erachter. De man met een idee. In het dagelijks leven werkt Kuipers immers als artdirector bij zijn eigen reclamebureau. Je herinnert je vast nog wel zijn campagne “Ik eet gans” voor Hans Anders. Zijn foto’s werden onlangs geëxposeerd in Amsterdam. Het was zijn eerste expositie. Ik denk dat de reclamewereld hem zal moeten missen, want ik stel me zo voor dat hij hier nog wel even mee doorgaat. Ik zou trouwens wel eens een blik in zijn atelier willen werpen. Het moet er vol liggen met plastic spulletjes. Onvergankelijke zaken die liggen te wachten op vereeuwiging.
Tweet