dinsdag 7 oktober 2008

We denken nog even na

Helmond – Dit weekend hebben we de knoop doorgehakt. Dat gebeurde niet zoals jullie wellicht verwachten van ons doordacht en na afweging van alle argumenten. Het gebeurde en passant, tussen neus en lippen door. Alleen over echt belangrijke zaken zoals wie moet de volgende president van de VS worden, denken wij veel na. En net als de meeste Amerikanen zijn ook wij daar nog niet uit. Maar alledaagse beslissingen zoals over de aanschaf van een huis, een auto of een nieuw meubelstuk nemen wij intuïtief.

De kinderen doen hun eigen test

We waren zondag j.l. met Bob & Saskia en hun kinderen in een meubelzaak in Brabant. Bob & Saskia verhuizen volgend jaar naar een nieuwe locatie in Stiphout. Een nieuw huis betekent dat er veel moet worden gekozen. Niet alleen met betrekking tot het huis, maar vooral ook met betrekking tot de inrichting. Saskia & Bob doen dat zorgvuldig. Ze kijken en kijken nog eens. Zij wikken en zij wegen. Afgelopen zondag gingen wij met ze mee om hun voorlopige meubelkeus te bekijken. We zagen in de winkel dat het moeilijk is om te kiezen. Er is veel en veel is mooi. Dat betekent dat kiezen niet eenvoudig is.
“Hoe zit deze stoel?”
“Lekker, maar deze zit nog beter”.
“Wat vind je van deze kleur?”
“Tja”.
“Betekent dat, dat je het niet mooi vindt?”
“Dat betekent dat ik het niet weet”
Wordt het een stoffen bekleding? Of kiezen we toch voor leer? Het zijn op het oog eenvoudige vraagstukken, maar schijn bedriegt.

Welke vinden jullie het mooist? De linker of de rechter

Ook wij deden onze duit in het zakje. We waren daar niet om zelf iets uit te zoeken en dat maakte het bezoek aan de meubelzaak in ieder geval voor mij een stuk relaxter. Net als Benthe, Sietske en Karsten probeerde ook ik alle banken en stoelen even. Aan de reactie van de kleinkinderen las je niets af. Ze vonden alles prima. Ik beperkte mij tot: ‘zit lekker’, ‘zit heel lekker’ of ‘rugpijnstoel’. Over de kleur e.d. laat ik me niet uit. Dat is iets heel persoonlijks. O het moment dat we de zaak verlieten, stootte Corien mij aan: “Zie je die kast?”.
Ik zag hem en zei dat.
“Wat vind jij er van?”
“Mooie kast”, gaf ik onbevangen toe.
“Die wil ik voor de keuken”, meldde Corien.
Die knoop hebben we daar meteen doorgehakt. De kast komt in onze keuken. Over de keus voor de nieuwe president van de Verenigde Staten denken we nog even na.

Geen opmerkingen: