Groeten uit Rome Rome – Nella & Martien vieren vakantie in Rome. Vanuit de Italiaanse hoofdstad stuurden ze een kaart van een van de bekendste zalen ter wereld naar de redactie van ODD. Het is de Sixtijnse kapel met de beroemde fresco’s van Michelangelo. Ze waren op het goede moment in de prachtige zaal, want als er een nieuwe paus wordt gekozen vindt hier het conclaaf van de kardinalen plaats. Dan komen toeristen voor een dichte deur. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Musei Vaticani – La Cappella Sistina Ze schrijven: Beste ODD’ers, Wij zijn vandaag op het Pietersplein geweest. We hebben de paus gezien en gehoord, hij had helaas geen tijd voor een kopje koffie. Nu bezoeken we het Vaticaans museum met o.a. dit overweldigende plafond. Rome bevalt prima en de zon schijnt. Groet, Martien en Nella

Slot met mooie uitzicht Palma – Castell de Bellver (Bellver is Catalaans voor ‘schoonzicht’) maakt zijn naam helemaal waar. Vanaf het kasteel heb je een magnifiek uitzicht over de ‘parel van de Middellandse Zee’ en de zee zelf. We reden tot vlakbij het kasteel, maar moesten via de straten en de tuinen van de voormalige villawijk El Terreno toch nog aardig wat klimmen om op het kasteel te komen dat hoog boven de stad uittorent. Het kasteel is een prachtig voorbeeld van gotische militaire bouwkunst. In Palma beweert men dat het de enige geheel ronde vesting van Europa is. Het slot heeft vier ronde torens, waarvan er één door middel van een stenen brug met het hoofdgebouw is verbonden. Het ronde vestigingsgebouw – ze noemen het hoofdgebouw hier Torre de l'Homenatge- is omgeven door wallen en grachten. Het kasteel heeft heel wat functies gekend. Het was ooit de zomerresidentie van de koning van Mallorca en in de achttiende eeuw deed het dienst als gevangenis. In de negentiende eeuw werden de munten van Mallorca hier geslagen. Nu is er een museum in gevestigd. Via een stenen trap kom je op een omgang met ronde bogen. Hier zijn ook een aantal ruimtes ingericht en is een ingerichte keuken te bewonderen. Corien & ik genoten uitgebreid van het prachtige uitzicht. We zagen vanaf het kasteel ons hotel aan de andere kant van Palma liggen. Vanaf deze hoogte zagen we pas hoe geweldig veel boten hier in de haven liggen. Niet alleen kleine vissersboten en grote luxe jachten, maar ook kolossale cruiseboten.

Verse olijven C’an Pastilla – Iedereen die wel eens een vakantie onder mediterrane zon heeft doorgebracht, weet dat je vers geplukte olijven niet kunt eten. Ze zien er aan de boom heerlijk vers uit, maar zijn veel te hard om te eten. Toch kun je op iedere markt rond de Middellandse Zee verse olijven kopen. Wat doen de mensen er toch mee? Ze gaan de olijven echt niet thuis verwerken tot olie. Ik vroeg het daarom aan iemand die zojuist een flinke zak olijven had gekocht. De vriendelijke vrouw nam de tijd voor een uitvoerig antwoord. “Je neemt een bak en doet daar water in en een ongekookt ei. Dan gooi je er zout in. Als het ei begint te drijven, heb je er genoeg zout ingedaan. Dan gooi je de olijven in het water. Zorg dat de olijven helemaal onderstaan. Natuurlijk doe je ook kruiden bij de olijven. Dat kan van alles zijn. Net wat je lekker vindt”. Ik was verbaasd over de eenvoud van het recept en knikte enthousiast. “Ik gebruik als kruid meestal rozemarijn, maar venkel geeft ook een lekkere smaak”, ging ze verder. Ik bedankte haar vriendelijk voor de uitleg. “Ga je het nu ook proberen?”,vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd en legde haar uit dat ik uit Nederland kwam en een kilo olijven in mijn koffer toch wel wat zwaar vond. Dat begreep ze.

Moederdag in Mallorca Valldemossa – Vrijdag maakten we een rit langs de westkust van Mallorca. We reden naar Palmanova en Magaluf om de prachtige stranden met de eindeloze vergezichten te bewonderen. We zagen Santa Ponça waar het strand tussen de dennenbomen ligt en Calvià met zijn uitgestrekte golfbanen. We dronken koffie in Port d’Andratx, een vissershaven, waar de vissersboten zij aan zij liggen met zeer luxe jachten. We gebruikten de lunch ook dit keer in Valldemossa. Voordat we onze reis vervolgden, besloten we even door de kleine straatjes achter de kerk te kuieren. We hadden van Mireille, onze nieuwe Belgische vriendin die hier al sinds 1968 woont, gehoord dat de mensen hun huizen versieren met allerlei stenen potten en kruiken met bloemen en planten. Ze had niet overdreven. Ook al hadden de huizen in de smalle straten geen tuin, ze waren rijkelijk voorzien van groen. Bij één van de huizen wees Corien me op de bijzondere potten waarin de planten zaten. De bewoonster van dit huis was extra creatief. Natuurlijk had ze stenen potten met planten, maar ze had ook zelfgemaakt potten van allerlei soorten plastic flessen. De bewoonster had de bodem uit de melkfles o.i.d. geknipt en de flessen gedeeltelijk terug gevouwen en daarna versierd met kleurige punaises en andere kleurrijke zaken. Corien & ik veronderstelde meteen dat de bedenkster van deze potten een functie in het onderwijs moet hebben. Het leek ons een prima idee om klassikaal zo’n pot te maken voor moederdag.

Geen pepernoot Palma – In het land van Sinterklaas zou je nu toch al het een en ander moeten merken. Rond 18 november komt de Goedheilig man immers al weer aan in Nederland. De boot moet inmiddels wel zijn volgeladen met pakjes en de Zwarte Pieten hebben hun veelkleurige pakken natuurlijk al weer uit de kast gehaald. Toen ik vanmorgen van achter mij kopje koffie uit het raam van een restaurant vanaf de eerste etage naar beneden keek, zag ik een luchtig geklede man een decoratiestuk bestuderen dat schuin tegen een boom stond. Natuurlijk dacht ik onmiddellijk aan het sinterklaasfeest. “De feestverlichting komt weer te voorschijn”, merkte ik vrolijk op tegen Corien. Mijn echtgenote roerde bedachtzaam in haar kopje koffie. Ze had me niet gehoord, want ze maakte een compliment aan het adres van de bakker over de versheid van haar croissantje. “Dat zijn de zelfde jongens die nu al de zakken met pepernoten staan te vullen”, ging ik enthousiast verder. Nu pas keek Corien naar me op. Ze schudde haar hoofd en wees verder de straat in. Nu pas zag ik dat even verder mensen van de gemeente Palma met hoogwerkers in de weer waren. Ze spanden stroomdraden en hingen decoratiestukken aan staaldraden tussen de bomen. Toen pas besefte ik dat niet de sinterklaasverlichting, maar de kerstverlichting werd opgehangen. In het thuisland van Sint Nicolaas geeft men geen pepernoot om zijn verjaardagsfeest. Men is alleen maar in de weer met de Kerstman.

Geuren en kleuren C’an Pastilla – De meeste mensen die naar Mallorca komen geven slechts een reden daarvoor op, zeker in dit jaargetijde. Zij kennen toch vooral de zon als voornaamste attractie van dit prachtige eiland. Ik denk dat men in de zomermaanden dan ook niet veel verder komt dan het strand, het zwembad en het restaurant. Een bezoekje aan Palma staat natuurlijk ook op het programma, maar daar houdt het dan ook wel op. Hier in ons dorp lijkt het wel of Duits de tweede taal is van de Mallorcanen. Verder het eiland in houdt dat al snel op. Dan moet je echt overschakelen op de officiële talen. Dat is niet het Spaans zoals wij dat kennen, maar in de meeste gevallen Catalaans. De lokale bevolking maakt ook daar geen gebruik meer van. De lokale taal heet Mallorquín. Dat betekent dat het meegebrachte woordenboekje niet meer werkt. Dat geeft overigens niets want de mensen leggen desnoods met handen en voeten uit wat ze bedoelen. Op reis over het eiland nemen we zo nu en dan ook een gokje en wijzen gewoon iets aan op de menukaart. Het heeft nog niet tot een teleurstelling geleid. Dat geldt ook voor de natuur. We rijden door prachtige valleien vol palmen, pijnbomen, olijfbomen, sinaasappel- en citroenbomen. Ook in dit jaargetijde hangen er nog volop vruchten aan de bomen. Het eiland is een natuurwalhalla. Daar hoef je overigens niet ver voor te reizen. De tuinen en terrassen rondom ons hotel zijn zonovergoten paradijzen van kleur en geur.

Nog even oefenen Valldemossa – In de biografie van beroemde pianisten lees je steevast dat ze vroeg zijn begonnen. Vanaf hun zesde jaar zaten ze op de pianokruk en oefenden zich een weg naar de top. Ik ken geen pianist die op z’n vijfendertigste is begonnen met het instrument en toch nog het concertpodium bereikte. Ik zie aan mijn kleinkinderen Nienke en Dieuwertje, die beide op hun zesde voor het eerst serieus achter de 88 toetsen zaten, dat je op deze leeftijd snel leert. Ik ontdekte in Valldemossa nog een methode om goed piano te leren spelen. Corien & ik bezochten in dit plaatsje het klooster La Cartuga, beroemd vanwege het verblijf van de Poolse pianist en componist Fréderik Chopin en zijn vriendin Georges Sand. La Cartuga torent, met zijn groen betegelde klokkentoren, hoog boven het plaatsje uit. In de kapel van het klooster bewonderde we fresco’s van Miguel Bayeu, de zwager van Goya. In de kloostergang is een prachtige tuin waar ’s zomers concerten plaatsvinden met beroemde pianisten die werken van Chopin interpreteren. Ik vermoed nu dat er nog een reden is dat pianisten graag hier naar toekomen. Op het pleintje voor het klooster staat namelijk het borstbeeld van Chopin. Het verhaal gaat dat als de neus van dit borstbeeld even streelt, je zult ontwikkelen tot een begenadigd pianist. Tijdens de lunch die we later op het plein gebruikte, vroeg ik onze ober Antonio ernaar. Hij lachte: “Ja dat is zo, maar een voorwaarde is wel dat je ook een diploma van het conservatorium op zak hebt”. Nienke en Dieuwertje moeten dus nog even door oefenen voordat ze naar Valldemossa reizen.

Luchtig gekleed C’an Pastilla – Zodra mensen verkleed zijn, is het een feestje. Aan de kleding kun je zien waar men naar toegaat. Voor carnaval draag je een ander pak dan naar de verjaardag van een kleinkind. Op Mallorca houden ze ook van een feestje. Er is een grote verscheidenheid aan traditionele fiëtas en ook hier kleed men zich speciaal voor de gelegenheid. De mensen op de foto hebben zich dan ook niet bepaald gekleed naar de temperatuur van deze dag, maar naar de gelegenheid. Het was erg warm, de toeristen droegen korte mouwen en dito broeken. Slechts de mensen die moesten werken hadden afgelopen zondag andere kleding aan. Politiemensen en ambulancepersoneel langs de route van de marathon zagen er warm uit. De muzikanten en de twee dansers hadden traditionele kleding aan. Ze kregen van de mensen van de ravitaillering volop flesjes water, maar ze bleven er warm uitzien. In die warme kleding demonstreerden ze ons fraaie dansen en speelden traditionele dansmelodieën. Het verbaast me eigenlijk dat de traditionele kleding er zo warm en degelijk uitziet. Mallorca heeft een benijdenswaardig mediterraan klimaat met warme zomers en zachte winters. In Palma is de gemiddelde temperatuur over het hele jaar gemeten twintig graden Celsius. Men heeft slechts dertig dagen regen per jaar. Je zou dus verwachten dat de traditionele kleding er veel luchtiger uit zou zien.

Jonquillo C’an Pastilla – Een interessante gastronomische excursie is een wandeling over de markt van Palma. Op de kramen liggen bergen artisjokken, aubergines, paprika’s, tomaten en allerlei andere lokaal geproduceerde groenten. Je denkt in eerste instantie dat de markt een paradijs is voor vegetariërs. Tot dat je wat verder komt. Want als het over gastronomie gaat zijn de vis-, schaal-, en schelpdiergerechten hier onovertroffen. Tussen Mallorca en Menorca worden de lekkerste zeekreeften gevangen. Ik dacht altijd dat kroketten iets typisch Nederlands waren. Nu weet ik beter. Ik at hier heerlijke kroketten bereid met jonquillo. Men verzekerde me dat die alleen hier te krijgen zijn. Een jonquillo is niet anders dan een heel klein blank sardientje. Het was erg smakelijk. Je kon ze hier op de markt kopen. Corien keek gefascineerd naar de vrouwen die de vis hier op de markt schoonmaken. Dan doen ze met groot vakmanschap en grote snelheid. Ik denk dat de mannen op de boten werken, want op de vismarkt werken bijna uitsluitend vrouwen. Het zijn ook bijna uitsluitend vrouwen die hier de vis inkopen. De mannen kuieren met hun handen op de rug ertussendoor. Waarschijnlijk toeristen net als wij.

Internationale marathon C’an Pastilla – Zondagmorgen om negen uur ging in Palma de vijfde editie van de ‘Marathon de Palma de Mallorca’ van start. Onder gewone omstandigheden ben ik al niet jaloers op de mannen en vrouwen die de ruim veertig kilmeter hardlopend overbruggen, maar nu ontwikkelde zich bij mij zowaar zelfs een gevoel van medelijden met de lopers. Toen de atleten eenmaal in ons dorp waren gearriveerd, liep de thermometer immers al aardig op. Uiteindelijk zou het zondag dertig graden Celsius worden. Een prachtige dag om naar de langs snellende vrouwen en mannen te kijken. Aan dit eerste lustrum van de marathon deden ruim zesduizend mensen mee. Ze kwamen overal vandaag. De meeste kwamen uit Duitsland, maar ik zag ook hardlopers uit Engeland, Oostenrijk, Polen, Frankrijk, Italië, Amerika, Nederland en natuurlijk Spanje. Al waren de Duitsers veruit in de meerderheid. Er waren zelfs meer Duitsers dan Spanjaarden. We keken eerst even bij de ravitaillering. Hier kregen de lopers sportdrankjes en water. Ze hadden het hard nodig. Gelukkig was de sponsor van het evenement niet karig, want ook wij konden ons laven aan de frisse drankjes. Later verplaatsen we naar een plekje aan het strand voor ons hotel. De lopers – toen inmiddels op de terugweg naar Palma – liepen hier over een houten plankier op het strand. We bleven hier tot lunchtijd. Langer konden we ons niet vrijmaken, want lunch is op Mallorca een serieuze zaak waar we niet lichtzinnig mee omspringen. We namen er dus weer ruimschoots de tijd voor. Na de maaltijd reden we naar Palma. De wedstrijdlopers waren daar natuurlijk al lang binnen, maar de recreanten waren nog lang niet allemaal gearriveerd. De laatste twee waren een echtpaar uit België. Zij liepen de halve marathon en kwamen na zes uur en zeven minuten enigszins wankel over de eindstreep. Ze kregen wel een ovationeel applaus van het publiek. Wij zagen het vanaf het terras gebeuren en hieven ons glas naar deze helden. Later spraken we met wat Britse loopsters. Een van hen, Siobhan, had de halve marathon gelopen en daar twee uur en 13 minuten overgedaan. Ze toonde Corien trots haar medaille. Bij de heren werd de marathon gewonnen door de Spanjaard Miguel Capó Soller. Hij deed het in 2 uur, 28 minuten en 28 seconden. Tweede werd de Amerikaan Brian Godsey. Bij de vrouwen won de Duitse Svenja Gayk. Zij legde de marathon af in 3 uur, 4 minuten en 5 seconden. De tweede vrouw, Monika Turra, kwam ook uit Duitsland. Ik vind het bij deze temperatuur een uitzonderlijke prestatie. Bovendien zorgden ze ook nog eens voor een leuke dag. Niet alleen voor de sporters, maar zeker ook voor ons.

Slecht gelezen Valldemossa – Overal langs de westkust van Mallorca zie ik in boekwinkels en souvenirwinkels grote stapels liggen van ‘Een winter op Mallorca’ van de schrijfster George Sand. Zij verbleef met haar vriend de componist Frédéric Chopin gedurende de winter van 1838/1839 op het toen nog onbekende exotische eiland. Ze vonden daar een royaal onderkomen in het koninklijke kartuizerklooster van Valldemossa. Na terugkeer in Frankrijk schreef Sand het boek dat nu in volop in de winkels ligt. Ik zag het in het Frans, Duits en Engels. Sand schreef in haar boek: “Het is de mooiste plaats waar ik ooit heb gewoond”. Ik begrijp dat nu ik hier samen met Corien ronddwaal heel erg goed. Wat ik niet begrijp is dat het boek van Sand hier zo populair is. Sand en Chopin hebben op het grote terras van het klooster ongetwijfeld genoten van het meeslepend uitzicht op het glooiend landschap vol olijfbomen, palmen en cipressen. Maar ondanks de opmerking van Sand over de schoonheid van het eiland, werd hun reis naar dit paradijs toch een nachtmerrie. In plaats van de verwachtte milde mediterrane winter werd het stel onthaald op storm, mist, regen en vrieskou. De cellen van het klooster waarin ze woonden, waren heel erg luxueus ingericht, maar ook kil en vochtig. Sand lag al snel overhoop met de lokale boerenbevolking en Chopins Pleyelpiano uit Parijs kwam pas na maanden aan. Chopins bronchitis werd steeds erger en hun relatie ging ook naar de knoppen. Eigenlijk komt het er op neer dat George Sands eenmaal terug in Parijs de hele nachtmerrie in Mallorca van zich af heeft geschreven. ‘Een winter in Mallorca’ is eigenlijk een heel chagrijnig boek. Ik was dus nogal verbaasd dat juist dit boek hier in grote stapels in alle mogelijke talen op de toonbank ligt. Het bezoek van Chopin en Sand aan Mallorca heeft hen dan misschien geen goed gedaan, het eiland vaart er wel bij. Dankzij het verblijf van dit stel in het kloosterdorp is dat uitgegroeid tot een van de grote trekkers op het eiland. Toeristen komen hier heen om de monnikcellen te bewonderen van Chopin en Sand verbleven. De ‘Pleyel’ die de Poolse musicus uit Parijs liet overkomen staat er nog steeds. Beroemde pianisten reizen hier naartoe om op dit instrument de werken van Chopin te interpreteren. Ik denk dat het boek niet alleen veel wordt verkocht, maar slecht gelezen.

La Seu Palma – De hoofdstad van Mallorca, Palma, is een stad met brede boulevards en stegen met steile trappen. Donderdag bezochten we de kathedraal. We klommen daarom via een brede steeg met trappen, de Costa de la Seu, langs het Almudainapaleis naar de Plaça de l’ Almoina waar de dominante kathedraal staat. Voor we dat deden hadden we om een idee te krijgen van de enorme grootte een wandeling eromheen gemaakt. De inwoners van Palma noemen de gotische kerk ‘La Seu’. De mooiste gevel vind ik die van El Mirador (tegenover de zee). Je ziet hier op de foto dat het een juweel is van Spaanse gotiek. Ook de andere gevels zijn prachtig. Zodra je de kathedraal binnenkomt word je geïmponeerd door de grote ervan. Er zijn drie schepen. Het breedste is het middenschip. Het is een van de breedste en hoogste die ik ooit heb gezien. Een Duitse gids hoorde ik haar groep zelfs vertellen dat het de breedste en grootste ter wereld is. Hoe het ook zij, het is indrukwekkend. De beroemde architect Gaudi heeft ook in deze kathedraal zijn sporen achter gelaten. Het grandioze roosvenster van de puntgevel en de andere roosvensters zijn net als de grote ramen werk van zijn hand. In de zijschepen telde ik achttien kapellen. Het altaar in de kapel waarvan ik de foto nam is volgebouwd met verguld houtsnijwerk. Hij dateert uit de zestiende eeuw en behoort daarmee zeker nog lang niet tot de oudste gedeelten van de kerk. De bouw van de kerk begon reeds in veertiende eeuw. Je begrijpt dat we heel wat tijd doorbrachten in deze prachtige kerk.

Happy Meal Palma – Tussen de bomen van het Plaça de la Reine zagen we een vrouw in de afvalbakken snuffelen. Ze duwde het een en ander opzij, haalde er een stuk karton uit, streek het glad en probeerde er iets van te vouwen. We bekeken het tafereel en trokken de conclusie dat ze wellicht een zwerfster was op zoek naar een stuk karton om op te zitten. Het bleek een overhaaste conclusie. Toen we even later verder wandelden, zagen we haar even verder op de trappen bij de vijver zitten. Een jongentje van een jaar of vijf en een jonge vrouw naast haar. Het stuk karton had ze weer weggegooid in een afvalbak. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat ze in haar hand een vogeltje hield. Corien sprak haar aan. De vrouw vertelde dat zij het vogeltje kort hiervoor tussen de bomen had gevonden. Het beestje was uitgeput en kon niet meer verder vliegen. “Het is kanarie”, legde ze uit, “waarschijnlijk is het een ontsnapte tamme kanariepiet”. “Het vogeltje heeft niet veel kleur”, merkte Corien op, “kanaries hebben toch veel meer geel en groen?” Ze had de vogeltjes van Saskia voor in gedachten. De vrouw draaide het vogeltje op de rug en wees Corien op een plekje op de buik. “Daaraan kun je zien dat het een kanarie is”, legde ze uit. We knikten nu beiden en zagen af van verdere vragen. Ze vertelde dat haar dochter heel wat kanaries en andere vogels thuis had. Ze wilden dit gevonden vogeltje aan die verzameling toevoegen en zochten een doos om het in mee te nemen. Daarom had ze in de afvalbakken gekeken, legde ze nu uit. Corien had de oplossing. “Even verder is een zaak van McDonalds. Haal daar even een doosje van een Happy Meal”, stelde ze vrouw met de vogel voor. Dat vond ze een uitstekend idee. Ze bedankte Corien hartelijk. Terwijl we al weer wegliepen, riep ze nog: ”Wat leuk dat we jullie ontmoet hebben.” Dat vonden wij ook.

Carina op weg Schiphol - Donderdag 16 oktober, daar gaat ze! Het grote avontuur is gestart! Carina is vanmiddag om 14.00 uur vertrokken voor haar Aussiejaar. We hebben haar met opa, oma, familie en vrienden uitgezwaaid. Vannacht om 12 minuten over 12 hoopt ze te landen in HongKong. Na 1 ½ dag in die wereldstad vertrekt ze voor het laatste stuk (9 uur vliegen) naar Sydney waar ze zaterdagavond aankomt. Eindelijk was de vertrekdag aangebroken na een klein jaar van plannen maken, sparen en het werk opzeggen. Fantastisch! Wil je haar reis volgen kijk dan op : carina.reisdagboek.net Zodra ze tijd en vooral de gelegenheid heeft, zal ze starten met haar verslagen en foto’s. Een bijdrage van Nella

Productes de l’illa de Mallorco C’an Pastilla – Een bezoek aan de plaatselijke markt is voor ons een van de vaste attracties van een vakantiereis. Ook hier wandelen we met genoegen tussen de winkelende lokale bevolking tussen de kramen door. De kleurige kraampjes op deze markt zijn niet alleen gevuld met groente en fruit, maar ook met worst, kaas en zeebanket. Je kijkt je ogen uit en krijgt zin om met al deze verse zaken aan de slag te gaan. Dat gaat natuurlijk niet en daarom beperken we ons maar tot kijken en waar mogelijk proeven. Een juffrouw in het hotel beval ons met veel enthousiasme de markt aan. “Venda de productes alimentaris autòctos de l’illa de Mallorco amb una producció propia”, zei de met grote overtuiging. Mijn Spaans laat me op zo’n moment helaas dan wel in de steek. Als ik het goed begrijp vertelde ze dat er allerlei typische producten van het eiland op deze markt worden verkocht. Producten zoals ze alleen hier op de goede manier worden verbouwd. Tenminste zo zag het er wel allemaal uit.

Verleiding in het paradijs C’an Pastilla – De Amerikaanse schrijfster Getrude Stein nodigde haar Engelse collega-schrijver Robert Graves indertijd uit voor een verblijf bij haar op Mallorca. Ze schreef hem:” Als je het paradijs kunt verdragen, kom dan naar Mallorca.” Met hemels genoegen verdragen Corien & ik nu dit mediterrane paradijs. Oktober is de ideale maand voor vakantie op dit Spaanse eiland van licht en pracht. Het is een ideale vakantieplaats waar het leven nog in een plezierig tempo verloopt. We kunnen ons hier met hart en ziel zorgeloos ontspannen. Op de foto zie je ons hotel aan de overkant van deze kleine baai. ’s Morgens drinken we op het terras voor onze kamer ons eerste kopje koffie en ’s avonds zien we daar de zon wegzakken achter de horizon van de Middellandse zee. Pas als de zon is verdwenen zoeken we het restaurant op. Net als vorige maand in Porto at ik ook in dit aardse paradijs hemelse vis. Ik maakte kennis met een eenvoudig visgerecht met een prachtige naam: ‘cassola de pescador’, een combinatie van verschillende vissoorten, pijnboompitjes, rozijnen en saffraan. Dit is een paradijs waar ik me onbekommerd laat verleiden.

Vers van de pers C’an Pastilla – Dankzij de snelheid van Internet kunnen we op ODD ook vanuit Mallorca de jongste zoon van Marieke en Michiel aan jullie tonen. Hij luistert naar de naam Biek. Moeder Marieke mailde deze foto´s zelf aan de redactie van ODD. “Vers van de pers”, schreef ze erbij. Biek Het broertje van Mees en de nieuwe kleinzoon van Nellie & Pieter Jan heet Biek. De drie mannen van Marieke.

Mijn excuus Mallorca – Gistermorgen zijn Corien & ik geland op Mallorca. We maken de maand oktober hier vol om heerlijk te genieten van de mediterrane nazomer. Op een vakantiereis zijn wij altijd op zoek naar cultuur en erfgoed, maar soms wil een mens slechts ongeremd ontspannen. Geen betere plek daarvoor dan Mallorca. In het hoogseizoen is het hier erg druk. Nu is het stil en oogstrelend. Geen Hollandse mist en regen, maar genieten van een fris wijntje op het terras van het hotel. Niet om uit te rusten, want moe word je hier niet. We kuieren hier op ons gemak naar het strand, dat we nu geheel voor ons zelf hebben. Op een panoramisch plekje hebben we, met de picknickmand met een koele fles cava tussen ons in, een heerlijke middag. Het is dus goed mogelijk dat ik ODD de komende tijd niet dagelijks voorzie van een nieuw stukje. Alvast mijn excuus.

Beroemde Helmonder II Helmond – Twee borstbeelden van de hand van Trudie Broos staan broederlijk naast elkaar voor het theater in Helmond. De 66-jarige kunstenares uit Sint-Oedenrode portretteerde in brons twee in Helmond geboren componisten. Helaas zijn beide beelden door een vandaal met een pervers gevoel voor humor beschadigd. Over Matthijs Vermeulen vertelde ik gisteren. Het andere beeld is de op 1 maart 1920 in Helmond geboren musicus Alphonse Stallaert. Hij kreeg zijn eerste opleiding aan het conservatorium van Utrecht en ging na zijn eindexamen naar Manchester om daar stage te lopen bij John Barbirolli, dirigent van het Hallé Orchestra. Na zijn stage vertrok hij naar Parijs om daar nog een jaar contrapunt te studeren aan het conservatorium. Hij was behalve componist ook dirigent en vormde daar in Frankrijk met jonge Franse beroepsmusici, L'Orchestre à Cordes de Paris. Hij was een veelgevraagd dirigent en stond dan ook voor heel wat Franse en Nederlandse orkesten. Onder andere ook voor het Brabants Orkest en Nederlands Kamerorkest. De laatste dertig jaar van leven – hij overleed op 15 december 1995 in het Franse Fréjus – besteedde hij geheel aan componeren. Hij schreef o.a. twee opera’s en componeerde balletmuziek en muziek voor verschillende Franse films. Speciaal voor het Brabants Orkest schreef in hij in 1965 ‘Improvisazione’.

Uitstel werd geen afstel Delft – Vanmorgen snorden de kettingzagen van de gemeentelijke hoveniers dat het een lieve lust was. In een warm nazomerzonnetje begonnen de mensen van de gemeente Delft vandaag met het omleggen en klein zagen van 48 volwassen in stemmige herfsttinten gekleurde bomen aan de Papsouwselaan. Het was er een mooie dag voor. De gekapte bomen lagen er heel kleurrijk bij. De pogingen van de Vereniging van Eigenaren om het kappen van de bomen te voorkomen hebben gefaald. De vereniging kon de kettingzagen niet definitief het zwijgen opleggen. De gemeente heeft netjes gewacht op een uitspraak van de voorzieningenrechter. Die uitspraak van de rechtbank in Den Haag kwam vorige maand en viel uit in het nadeel van de bomen, maar in het voordeel van de herinrichting van de Papsouwselaan. De weg krijgt niet alleen een andere inrichting, er komt bovendien een nieuwe parkeergarage. Hierdoor verdwijnen de auto’s van de straat, waardoor die er aantrekkelijker uitziet en veiliger is voor voetgangers en fietsers. Het is dus goed nieuws dat de gemeente Delft van de Haagse rechter het groene licht kreeg om door te gaan met het kappen van bomen aan de Papsouwselaan. Overigens legde de rechter wel een herplantingsplicht voor de gekapte bomen op. Het is dus niet alleen slecht nieuws voor de bewoners. Er komt straks aan beide kanten van de weg een fietspad in twee richtingen. Hoe gek het ook klinkt de laan wordt straks groener. Niet alleen door de brede groene middenbermen, maar ook omdat meer bomen (76) terugkomen dan worden gekapt. De bomen (Iepen) langs de trambaan worden niet gekapt. Die kunnen worden herplaatst. De gemeente omschrijft de nieuwe Papsouwselaan zelf als “Een aantrekkelijke boulevard met meer ruimte voor bomen en ander groen.” Ik begrijp de protesten van de bewoners wel, maar zie ook de duidelijke voordelen van het plan. Het is een ambitieus plan dat niet alleen de Papsouwselaan, maar de hele omgeving van de laan tot een prettig gebied maakt om te wonen, werken en te winkelen.

Beroemde Helmonder Helmond – Matthijs Vermeulen werd op 8 februari 1888 als Matheas van der Meulen in Helmond geboren. Hij was de oudste zoon van smid Frans van der Meulen. Hij kon zijn vader niet opvolgen in de smederij omdat hij na een ongeluk in de smidse daar lichamelijk niet meer toe in staat was. En hoe gaat het dan in een goed katholiek gezin? Dan word je maar priester. Op het gymnasium van de Jezuïeten kreeg hij echter ook pianoles en kwam hij in aanraking met de klassieke muziek. Daardoor ging een priester verloren, maar werd een componist geboren. Ik maak me sterk dat de jongen of het meisje dat het borstbeeld van deze beroemde Helmonder omtoverde tot een clown iets van hem wist. Misschien is Vermeulen ook bekender buiten zijn geboorteplaats. Hij heeft er als volwassen man nooit gewoond en is na zijn niet afgemaakte priesteropleiding naar Amsterdam vertrokken. Ook daar wordt hij nog steeds gewaardeerd. De Stichting Amsterdamse Fonds voor de Kunst reikt jaarlijks de Matthijs Vermeulenprijs uit aan een Nederlandse componist die naar het oordeel van een jury de beste compositie van het jaar heeft geschreven. Voor jonge componisten bestaat de Matthijs Vermeulen Aanmoedigingsprijs. De Componist overleed op 79-jarige leeftijd in zijn toenmalige woonplaats Laren.

Delfts Blauwer kan niet Delft – Gisteren opende Bureau Delft van Politie Haaglanden tijdens de Landelijke Politiedag weer haar deuren. Gemeente Delft en Brandweer Delft-Rijswijk liften dit jaar mee op de populariteit van de Politiedag en lieten de inwoners van de Prinsenstad ook in de keuken kijken. Natuurlijk gingen ook wij even een kijkje nemen toen burgemeester Bas Verkerk de gezamenlijke Open Dag ‘s morgens om tien uur op het binnenterrein van de Politie aan de Jacoba van Beierenlaan opende. Het was al vroeg druk en het zou mede dankzij het heerlijk nazomerweer ook de hele dag druk blijven. Er was dan ook veel te doen en te beleven. Er waren veel kraampjes met informatie en met leuke activiteiten. Politie en Brandweer gaven spectaculaire demonstraties. Politieauto’s en –motoren uitgerust met de modernste snufjes konden van dichtbij bekeken worden. Er waren bovendien een tank van de Koninklijke Marechaussee, een arrestantenvoertuig en verschillende ME-voertuigen te bekijken. Er kwam ’s middags zelfs een waterwerper langs op politiebureau Delft. Politiebikers toonden de toeschouwers wat ze kunnen. De gemeente had gezorgd voor heel veel verschillende kraampjes met informatie, een springkussen en straattheater. Ook museum Het Prinsenhof was aanwezig met een kraam. Bij de kraam van ‘Kunst in de Wijken’ ging Corien op de foto met twee zwijgende mannen in blauwe pakken. Deze levende Delfts Blauwe standbeelden deelden folders uit over het gemeentelijke kunstprogramma. De bedoeling van dit project is dat kunstenaars en bewoners samen een kunstwerk tot stand brengen. Mijn culturele ondernemersschap breng ik tot uitdrukking met de foto van Corien samen met de twee levende kunstwerken. Misschien kan ik er wel subsidie voor aanvragen. De afdeling voorlichting van de gemeente had gezorgd voor een levensgrote karikatuur van de burgemeester. Met behulp van deze plaat kon je testen of je genoeg gezag uitstraalt om burgemeester van Delft te worden. Overigens zonder gevolgen voor Bas Verkerk want er lagen geen sollicitatieformulieren in de kraam. Van restaurant De Wereldzaak tot buurthuis De Wending slingerde het feest de wijk door. Niet alleen met kraampjes, maar ook met volop muziek. Van boerenblaaskapel tot politiekapel was er voor iedereen wel wat. De vele papa’s, mama’s, opa’s en oma’s hadden moeite om hun (klein)kinderen weer mee naar huis te krijgen. Zeker toen de kinderen ontdekten dat je gratis limonade kon drinken en poffertjes eten.

Golden Kate Londen – Omdat hun vertrouwen in banken kleiner wordt, kiezen steeds meer mensen voor goud in plaats van spaargeld. Dat blijft immers altijd waardevast. Ik vraag me af of dit ook heeft meegespeeld toen de Britse kunstnaar Marc Quinn goud koos als materiaal voor dit kunstwerk. Zijn levensgrote gouden standbeeld van Kate Moss met haar benen in de nek is nog tot januari te bewonderen in het British Museum in Londen. Sinds de tijden van de farao’s zijn niet meer zulke grote gouden beelden door kunstenaars gemaakt. “Het werd tijd om een beeld te maken van iemand die het schoonheidsideaal van dit moment belichaamt”, merkte de kunstenaar in een krant op. In de folder van het museum staat dat deze „Aphrodite van onze tijd” op de expositie omgeven zal zijn door Griekse schoonheden. Het kunstwerk heet Siren (Sirene) en weegt 50 kg. Volgens de kunstenaar zijn de productiekosten £1.5m (€1,75 miljoen), waarvan £1m (€1,17 m) voor het goud. Hij verwacht overigens dat het bij verkoop in januari a..s zeker £10m (€11,61 m) op zal brengen. Het Britse fotomodel heeft een dag voor hem geposeerd. Daarbij was het volgens de kunstenaar niet nodig dat zij haar benen in de nek legde. Moss is erg gecharmeerd van haar gouden beeld. Volgens de kunstenaar vindt zij dat het kunstwerk heel goed het verschil tussen het beeld dat mensen van haar hebben en haar echte ik tot uitdrukking brengt. Siren maakt deel uit van de tentoonstelling van eigentijdse beelden Statuephilia in het British Museum die Corien & ik volgende maand bezoeken. Ook Damien Hirst, Ron Mueck en het duo Noble & Webster zijn op de tentoonstelling te zien met beelden en installaties die een nieuw licht moeten werpen op de grote vaste collectie beeldhouwwerk van het museum.

Duurzaam varen Meishan – In 1968 beweerde kunstenaar Andy Warhol: “Iedereen wordt 15 minuten beroemd in de toekomst”. Nu veertig jaar later zoekt nog steeds iedereen die 15 minuten. De Chinese leraar chemie Zhu Yalin heeft een geheel eigen manier gevonden om wereldwijd in de schijnwerpers te staan. De man woont in Meishan in de Chinese provincie Sichuan en niemand zou ooit van hem hebben gehoord als hij geen papieren boot had gevouwen. De droom van Yalin is om met een papieren boot de 180 km brede Straat van Taiwan oversteken. De man hield het niet bij een droom, maar stak de handen uit de kimono. Hij maakte een twee meter lange papieren boot met een bodemdikte van 5 cm. De leraar beweert dat de boot sterk genoeg is om het gewicht van twee mensen te dragen. Yalin gaat niet over een nacht ijs. In augustus 2005 maakte hij al eens een tocht van 80 kilometer op de rivier de Mingjiang. Hij maakte een boottocht van 11 uur en kwam veilig en droog weer aan wal. Of zijn nieuwe papieren boot het ook houdt in zout water is nog maar de vraag. De Chinese onderwijzer heeft het papier namelijk gelijmd met organisch materiaal, een soort bloempap. Yalin begint op vrijdag 31 oktober aan zijn opvallende zeereis. Hij heeft alle vertrouwen: “Ik denk dat de condities op zee zelfs beter zijn dan op de rivier. Ik heb er reuze zin in.” Indien de papieren trip succesvol is, maakt de leraar met een droom nog zestig papieren boten. Met deze armada wil hij op nieuwjaarsdag dan opnieuw de Straat van Taiwan oversteken. Ik wens hem veel succes. Zijn 15 minuten wereldroem heeft hij in ieder geval al binnen.

Doe het niet op je werk Delft – Wat hebben David Beckham, Jacques Chirac, Bill Clinton, Kevin Federline, Hugh Grant, Tom Hanks, Mick Jagger, John F. Kennedy, Harry Mens, Francois Mitterand, Nicolas Sarkozy, Katja Schuurmans en Jennemiek Spijkerman gemeen? Je raadt het al. Het zijn namen die regelmatig in de krant staan of stonden. Hun overeenkomst is dat het allemaal mensen zijn die in het nieuws voor komen of kwamen. Een reden om goed op te passen, want er wordt op je gelet. Ik moest daaraan denken toen ik deze oude foto weer onder ogen kwam. Het woord kantoorromance klink heel aardig. Het lijkt net of het iets leuks en gezelligs is, maar het is domweg een ander woord voor vreemdgaan. Het lijkt me bovendien een onverstandige uitnodiging. Vertrouw er nooit op dat een bekende zijn mond zal houden. De Amerikaanse Judith Brandt schreef ooit een boek over “buitenechtelijke etiquette”. Ook al zo’n fraai eufemisme want het boek geeft tips hoe je veilig vreemd kunt gaan. Brandt hanteert de 50 mile rule. Vertaald naar Nederlandse begrippen is dat de 80 kilometerregel. Jullie leven kuis en netjes en hebben die wijsheid niet nodig, maar ik vertel het toch. Zorg dat er 80 km zit tussen de actieradius van de minnaar en de reguliere partner Vertel het niet Doe het niet binnen je vriendenkring Doe het niet in je gemeente Doe het niet op je werk Ontken altijd Doe aan "veilige" seks Verander je levensstijl niet En als je nog twijfelt, lees dan het rijtje namen waarmee dit stukje begint nog eens door en weet: het komt altijd uit.

Wacht op de klap Porto – Porto staat bekend als een energieke havenstad gelegen op heuvels boven de rivier. Men heeft iets met energie in deze Portugese stad. Vandaar dat de mensen van het energiedrankje Red Bull in september elk jaar de stad aan doen voor de airrace. Met kleine vliegtuigjes raast men over de rivier de Douro tussen grote kegels door. Het is een spectaculair gezicht. Terwijl de meeste toeschouwers wachten op een gratis blikje energiedrank, zijn er ook pessimisten die kennelijk op de grote klap staan te wachten. Klik voor een filmpje hier.

We denken nog even na Helmond – Dit weekend hebben we de knoop doorgehakt. Dat gebeurde niet zoals jullie wellicht verwachten van ons doordacht en na afweging van alle argumenten. Het gebeurde en passant, tussen neus en lippen door. Alleen over echt belangrijke zaken zoals wie moet de volgende president van de VS worden, denken wij veel na. En net als de meeste Amerikanen zijn ook wij daar nog niet uit. Maar alledaagse beslissingen zoals over de aanschaf van een huis, een auto of een nieuw meubelstuk nemen wij intuïtief. We waren zondag j.l. met Bob & Saskia en hun kinderen in een meubelzaak in Brabant. Bob & Saskia verhuizen volgend jaar naar een nieuwe locatie in Stiphout. Een nieuw huis betekent dat er veel moet worden gekozen. Niet alleen met betrekking tot het huis, maar vooral ook met betrekking tot de inrichting. Saskia & Bob doen dat zorgvuldig. Ze kijken en kijken nog eens. Zij wikken en zij wegen. Afgelopen zondag gingen wij met ze mee om hun voorlopige meubelkeus te bekijken. We zagen in de winkel dat het moeilijk is om te kiezen. Er is veel en veel is mooi. Dat betekent dat kiezen niet eenvoudig is. “Hoe zit deze stoel?” “Lekker, maar deze zit nog beter”. “Wat vind je van deze kleur?” “Tja”. “Betekent dat, dat je het niet mooi vindt?” “Dat betekent dat ik het niet weet” Wordt het een stoffen bekleding? Of kiezen we toch voor leer? Het zijn op het oog eenvoudige vraagstukken, maar schijn bedriegt. Ook wij deden onze duit in het zakje. We waren daar niet om zelf iets uit te zoeken en dat maakte het bezoek aan de meubelzaak in ieder geval voor mij een stuk relaxter. Net als Benthe, Sietske en Karsten probeerde ook ik alle banken en stoelen even. Aan de reactie van de kleinkinderen las je niets af. Ze vonden alles prima. Ik beperkte mij tot: ‘zit lekker’, ‘zit heel lekker’ of ‘rugpijnstoel’. Over de kleur e.d. laat ik me niet uit. Dat is iets heel persoonlijks. O het moment dat we de zaak verlieten, stootte Corien mij aan: “Zie je die kast?”. Ik zag hem en zei dat. “Wat vind jij er van?” “Mooie kast”, gaf ik onbevangen toe. “Die wil ik voor de keuken”, meldde Corien. Die knoop hebben we daar meteen doorgehakt. De kast komt in onze keuken. Over de keus voor de nieuwe president van de Verenigde Staten denken we nog even na.

Benthe 7 jaar Helmond – Gisteren werd kleindochter Benthe zeven jaar. Tijd voor een feest met taart, cadeaus en veel visite. Buiten striemde de regen horizontaal door de straat, maar binnen zaten we warm, droog en gezellig met z’n allen bij elkaar om deze geboortedag te vieren. Vrienden, vriendinnen, ooms, tantes, nichtjes, neefje, opa’s en oma’s hadden de herfststorm het hoofd geboden en waren naar het verjaardagsfeestje van Benthe gekomen. Het cadeau dat de meeste aandacht kreeg was een heus digitaal fototoestel. Een toestel waarmee Benthe de foto’s meteen kon opleuken en ook nog allerlei spelletjes kon spelen. De eerste foto die ze met haar nieuwe toestel maakte, was van haar verjaardagstaart. Daarna blies ze kordaat de kaarsjes uit en kon het smikkelen beginnen.

Henk & Benthe zijn jarig Helmond – Vandaag wordt onze kleindochter Benthe zeven jaar. Deze zondag wordt Henk uit Nuenen 72 jaar. Henk viert deze dag met zijn vrouw, twee kinderen en vier kleinkinderen. Wie Henk is en wat hij verder doet of heeft gedaan, weet ik niet. Wat ik van hem weet, komt door Benthe. Corien & ik wandelden zaterdag met Benthe, Sietske en Karsten door het geboortedorp van Vincent van Gogh. We hadden juist geluncht en gingen nu likkend aan een ‘loopijsje’ op weg naar de auto. Op de stoep voor het klooster kwamen we de ons tot dan toe nog onbekende Henk en zijn vrouw tegen. Benthe kende hem ook niet, maar sprak hem daar toch aan. Ze wees op de kleuren in haar ijsje en vertelde Henk geheel ongevraagd welke kleur zij prefereerde. “Rood is het lekkerste”, legde zij hem uit. “Dat is aardbeien”, veronderstelde de bejaarde man. Benthe knikte en zei daarop: “Morgen ben ik jarig”. “Gefeliciteerd”, zei de man lachend, “Ik ben morgen ook jarig” “Ik word zeven”, voegde Benthe eraan toe. “Ik word tweeënzeventig”, antwoordde de man haar vrolijk. Hij stak zijn hand uit terwijl hij sprak en schudde hij Benthe de hand. Tegelijk zeiden ze: “Gefeliciteerd” en barstten dan in lachen uit. De man richtte zich vervolgens tot mij en stelde zich voor. Hij vertelde trotst dat hij twee kinderen en vier kleinkinderen heeft. Ze zijn iets ouder. Zijn oudste kleinkind is 12 jaar. Ik vertelde hem dat ook ik twee kinderen heb. Net als Henk een jongen en een meisje. Na een korte aarzeling, vertelde ik hem dat ik echter zeven kleinkinderen heb. Henk knikte bewonderend. “Heb je ze een boekje gegeven met instructies”, lachte hij hartelijk. “Nee”, gaf ik toe, “Ik denk dat ze het uit mijn boekenkast hebben gepikt”. Henk lachte opnieuw. “Zelf ben ik nooit verder gekomen dat het eerste hoofdstuk”, gaf ik ruiterlijk toe. “Daarom heb jij er maar twee”, lachte Henk. Als onze wegen even verder moeten scheiden, wensen wij Henk en zijn vrouw een leuke verjaardag . Als Benthe hem niet had aangesproken, hadden we nooit iets over Henk geweten en hij niets over ons.

Mens, erger je niet Leiden – Hutspot, haring en wittebrood behoren op 3 oktober tot de traditionele gerechten van elke Leidenaar. Waar ze nu op de wereld domicilie hebben gevonden doet er niet toe. Op 3 oktober is het feest van Leidens ontzet tenminste terug te vinden in de maaltijden van de Leidenaren. Dat traditionele feest werd voor het eerst gevierd met deze smakelijke maaltijden op 3 oktober 1574 toen tijdens de tachtigjarige Oorlog een einde kwam aan de belegering van de stad door de Spanjaarden. Corien & ik waren gisteren natuurlijk ook naar de Sleutelstad getogen om deel te nemen aan de feestelijkheden. Hoogtepunt voor ons is altijd de grote optocht. Wij hadden een vorstelijke plekje gevonden op de Breestraat en ontdekten daar dat een feest dat bol staat van historie en tradities ook ruimte biedt aan vernieuwing. De Optocht werd dit jaar voor het eerst voorafgegaan door een 'muzikale streetparade'. Zes fanfares en orkesten marcheerden een uur voor dat de optocht begon al over de route om op die manier het feest van Leidens ontzet luister bij te zetten. Een prima idee. Het wachten op de Optocht vloog voorbij. Het is nog een experiment want in de Optocht zelf zaten die fanfares dus niet meer. Niet iedereen in mijn omgeving was dan ook meteen enthousiast over het idee. De titel van de optocht was ‘Mens, erger je niet’. Van Ganzenbord tot Scrabble, van Schaken tot Mikado en van Twister tot Stratego alles zagen we voorbij dansen, feesten, rolschaatsen en marcheren. Natuurlijk werd de Optocht zoals het hoort geopend door het stadsbestuur en het bestuur van de 3 October Vereniging in koetsen vergezelt door ruiters te paard. Dat was al zo toen ik aan de hand van mijn moeder stond te kijken en dat zal altijd wel zo blijven. Na de Optocht maakten we natuurlijk een wandeling over de talrijke markten en kermissen van Leiden. Want behalve hutspot, haring en wittebrood aten wij thuis ook altijd paling en druiven. Een familietraditie die het verdient om net zo goed in ere te worden gehouden.

Hofje van Almonde Delft – In het Hofje van Almonde is het altijd stil en rustig. Het ligt verscholen achter de huizen van het Bagijnhof. Je zult er nooit zomaar tegen aanlopen. Het moet gevonden worden. Het hofje is gesticht door de in 1607 overleden vrome begijn Magdalena van Almonde. Zij was de zuster van de Delftse burgemeester Abraham van Almonde. In haar testament stelde zij dat haar huis na haar dood ter beschikking moest komen aan maagden en dienstmaagden. Deze vrouwen moesten wel aan een paar voorwaarden voldoen. Ze moesten “klein van vermogen zijn, zich nederig gedragen en de huwelijkse staat niet begeren”. Bovendien moesten het vrouwen zijn “aan wie het moeilijk zou vallen huishuur te betalen”. Het huis Almonde houdt stand tot 1855. In dat jaar wordt het gesloopt en laat de toenmalige burgemeester Hendrik van Berckel op de vrijgekomen plek de huidige zeven huisjes bouwen. Lodewijk van Berckel, gemachtigd door Graaf Emile d'Oultremont als Patron de la fundation, koopt in 1888 vier huisjes aan voor de Stichting d'Oultremont. De stichting is nog steeds eigenaar. In 1888 vervalt wel de uit drie katholieke notabelen bestaande raad van toezicht en worden de statuten herzien. In 1989 worden de huisjes gerenoveerd en krijgen een douche en een eigen toilet. Er komt ook een poortje zodat het hofje afgesloten kan worden. Nog steeds geldt de oude doelstelling van Magdalena van Almonde 'op te komen voor zwakkeren in onze samenleving'. De huisjes in de hofjes dienen nu als een beschermd wonenproject van de stichting Ipse. In 2007 werd het 400-jarig bestaan gevierd. De Stichting D’Oultremont heeft bij die gelegenheid de gevelsteen geplaatst die herinnert aan de stichting door Magdalena van Almonde. Bovendien werden aan weerszijden van het toegangspoortje twee kleine gevelstenen geplaatst met de wapenschilden van Van der Goes en D’Oultremont. Twee namen die sterk zijn verbonden met de geschiedenis van het hofje.