Chapeau voor Benthe Delft – Fietsen met je kleinkinderen behoort tot de geneugten van het grootouderschap. Corien & ik zorgden na de komst van ons eerste kleinkind Nienke dan ook al snel voor een kinderzitje. Spoedig kwamen er meer kleinkinderen en dus ook meer kinderzitjes. Tot dat we het kritische punt hadden bereikt. Je kunt op een fiets slechts twee kleinkinderen vervoeren en het aantal nazaten oversteeg al snel de mogelijkheden van twee fietsen. Nu weet ik wel dat ze lang niet altijd allemaal tegelijk logeren. Maar een mens hoopt en houdt graag alle opties open. Maar ook nu kwam de oplossing vanzelf. Twee van onze kleinkinderen zijn inmiddels oud genoeg om zelf op de fiets te klimmen. In Helmond tikte Corien een aantal tweedehands kinderfietsen op de kop en Bob knapte de rijwieltjes vakkundig op et voilà daar was de oplossing. Afgelopen week werd de eerste fiets door hem in Delft afgeleverd en kwam dus de vuurdoop. Niet alleen voor het kinderfietsje, maar ook voor Benthe en zeker ook voor mij. Wat ook al kun je fietsen, dan wil dat nog niet zeggen dat je ook kunt fietsen in een drukke stad als Delft. Benthe kreeg de instructie om steeds rechts naast mij te blijven, goed te luisteren en vooral te doen wat werd gezegd. Zo reden we vorige week de stad in om Corien uit haar werk te gaan halen. Benthe strak naast mij op de fiets, Karsten voorop en Sietske in het achterzitje. Saskia sloot de rij. Zij zag kans om tijdens het fietsen nog een foto te schieten. Het ging erg goed: chapeau voor Benthe. Ze fietste door het verkeer alsof ze nooit anders had gedaan. Ze zag zelfs kans om haar hand uit te steken en onvermoeibaar door te babbelen. Oma Corien was dan ook zeer verrast toen ze hele fietscaravan voor haar museum aantrof. Op de terugweg fietste Benthe natuurlijk ook een stukje naast oma.