Toon je foto’s Delft – Nu bijna iedereen een digitaal fototoestel heeft, zie je steeds minder afdrukjes. Veel fotografen hebben op hun harde schijf heel wat foto’s, maar komen er niet meer toe om die ook af te drukken. Vrienden en familie zien dus ondanks dat er meer wordt gefotografeerd, steeds minder foto’s. Daar is een oplossing voor. Op de site van Fotolog kun je elke dag gratis een foto plaatsen. Volgens de site zelf is het de grootste fotosite ter wereld. Ik geloof het graag. Het is een heel gemakkelijke manier om familie en kennissen toch iets van jouw kiekjes te laten zien. Inmiddels zijn er ook heel wat thema–site’s gecreëerd op Fotolog. Alles kun je hier publiceren. Zoals lang het maar je eigen (fatsoenlijke) foto’s zijn. Bij misbruik worden je foto’s en je site meteen verwijderd. Er is nu ook een boek in de handel waarin een tamelijke willekeurige keuze is gemaakt van de foto’s op Fotolog. Vooral leuk voor de fotografen. Mocht je zin krijgen om ook een eigen gratis foto-site te beginnen, klik dan hier.

Nieuw stadskantoor wordt erg groot Delft – Ik ben lid van het stadspanel van de gemeente Delft. Onlangs mocht ik voor dat panel aan de slag met de nieuwbouw van het stadskantoor. Samen met burgemeester, wethouders en een aantal deskundigen bepalen we wie van de vier geselecteerde architecten aan de slag mag gaan. In het stadskantoor komt ook het nieuwe NS-station. Het complex moet in 2011 klaar zijn. Het nieuwe stadskantoor is groter dan ooit. Dat is tegenwoordig de trend. Nu zitten de ambtenaren van Delft nog verspreid over tien locaties. Ze moeten voor de vergaderingen dus veel fietsen van het ene naar het andere gebouw Hoewel beweging natuurlijk goed is, kost het ook erg veel tijd. Maar dat is nog niet alles. Veel locaties betekent ook veel kosten aan huur en onderhoud. Daarom komt er nu een nieuw loeigroot stadskantoor. Kiezen uit de ontwerpen was nog niet zo eenvoudig. Ik moest de ontwerpen waarderen met een rapportcijfer. Eerst bekeek ik de maquettes en de plaatjes en las ik de ontwerpplannen. Daarna probeerde ik me voorstellen hoe het nieuwe ontwerp past in de bestaande bebouwing. Begin oktober zal de selectiecommissie van de gemeente de definitieve keus maken voor een architect. De bouw van het station en het stadskantoor moet in 2009 beginnen om in 2011 klaar te kunnen zijn. Dan gaan namelijk de eerste treinen rijden door de nieuwe tunnel. Het stadskantoor zal overigens pas in 2014 helemaal af zijn. Het ontwerp van het Amsterdamse Bureau Soeters Van Eldonk Ponec kreeg van mij de hoogste waardering. Mij trof vooral het gegeven dat in het bakstenen ontwerp werd gerefereerd aan wat ik me voorstel bij een klassieke station. Dat verhoogt naar mijn smaak de herkenbaarheid. De windmolens op de hoeken van het gebouw passen helemaal in ons stadsbeeld. Het ontwerp van het Delftse Mecanoo Architecten sprak me het minste aan. Ik vind het niet passen in een stad als Delft.

BBC-serie over York Minster York – Op BBC 2 begint aanstaande vrijdag een interessante serie over de kathedraal van York. In zes afleveringen van een half uur toont de BBC vanaf acht uur wat er zoal voor komt kijken om een van de drukste en meest bezochte kathedralen van Europa te runnen. Ik zal er zeker naar kijken. Over het algemeen gaat het niet zo goed met de kerkgebouwen van Engeland. De Kerk van Engeland heeft steeds meer problemen met het dagelijks onderhoud van haar gebouwen. De kerkelijke autoriteiten doen er al van alles aan om geld te genereren. De bijna duizend jaar oude York Minster verkocht onlangs, ten behoeve van een restauratieproject van de oostelijke vleugel van het kerkgebouw, een gedeelte van haar steenwerk aan kunstliefhebbers. De kerkelijke autoriteiten in York zijn van plan meer veilingen te organiseren voor het 35 miljoen euro kostende renovatieproject. Dit ondanks het feit dat de eerste veiling slecht 18.000 euro opbracht. Ik vrees dat deze verkoopdrift symptomatisch is voor de algehele verslechterende financiële situatie bij de Kerk van Engeland. Het openstellen van de York Minster voor publiek kost dagelijks zo’n 15.000 euro. Hiervoor is de kerk bijna geheel aangewezen op donaties van bezoekers want er is geen overheidssubsidie. Loterijfondsen zorgen nog voor de meest stabiele inkomstenbron. Deze geldkraan gaat echter geleidelijk dicht. Bijna de helft van de Britse nationale monumenten bestaat uit kerkgebouwen. Het onderhoud van al die gebouwen kost de kerk jaarlijks 39 miljoen euro. Ik vind het dan wel vreemd als ik elders lees dat de Britse overheid wel 35 miljoen euro toekende aan de Royal Opera House voor het onderhoud.

Gezamenlijk verleden Helmond – Vorige week bracht Corien en Els een condoleancebezoek aan hun tante Thea. Dit naar aanleiding van het overlijden op 10 augustus van haar man en hun oom Jan. Hij was – overeenkomst zijn wens – op 15 augustus in stilte begraven. Ze troffen hun 89-jarige tante nog in goede gezondheid aan. In een geanimeerd gesprek haalden de twee zussen met de schoonzus van hun moeder herinneringen op uit hun gezamenlijke verleden.

Wisselvallig Den Haag – “Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?” vroeg de voormalig Nederlandse zangeres, cabaretière en musicalster Conny Stuart zich ooit af. De Nederlandse diva zong het lied van Annie M.G. Schmitt tientallen jaren geleden en vele jaren later ontfermde zangeres Karin Bloemen zich opnieuw over het lied. De tekst blijft immers altijd actueel. Zeker dit jaar. “Wat voor weer is het daar nou vandaag? Is het weer voor een vest en een trui? Is er regen vandaag? Waait de wind met een vlaag….” Het beste is om overal op voorbereid te zijn, want het antwoord op de vraag is domweg:Wisselvallig!. Toen we gistermorgen met Saskia en haar drie kinderen naar het voetbalveld wandelden om papa Bob te zien voetballen was het droog. Maar op de terugweg kwamen de grote paraplu’s van Bob en mij toch nog van pas. Het bleef gelukkig bij wat spetters en later konden we de verjaardagen van Monique & Adrie weer gewoon in de tuin vieren. Zoals het hoort in augustus.

You look good to me Delft – Oscar Peterson behoort tot mijn favoriete jazzpianisten. Hij heeft heel wat platen volgespeeld met hele mooie muziek. Ik heb een flink aantal van die zilveren schijfjes in mijn kast staan. Een van mijn favoriete cd’s is “We get reguest’ met daarop de mooiste versie van “You look good to me” die ik ken. Het is niet alleen mijn favoriet, het nummer valt bij veel mensen in de smaak. Peterson heeft het dan ook op meerdere albums staan. Onlangs kwam ik dit filmpje tegen van een van die uitvoeringen. Het is een opname die gemaakt is tijdens het Montreux festival van 1977. Op het eind van de jaren zestig en verder in de jaren zeventig van de vorige eeuw stelde platenproducer Norman Granz groepjes jazzmuzikanten samen voor dat festival. Behalve fascinerende concerten leverde dat ook hele fraaie albums met allerlei nieuwe combinaties van jazzartiesten op. Op het Montreux festival van 1977 ontstond zo een wel heel bijzonder combinatie. Pianist Oscar Peterson vormde in die tijd een trio met onder andere bassist Niels Henning Ørsted Pederson. Toen hij met hem in Montreux was, ontmoetten ze daar de bassist Ray Brown met wie Peterson ook veel speelde. De beide bassisten liepen Oscar een beetje te jennen. Ze zouden hem wel eens zoek spelen. Norman Grantz die daarbij was, daagde het drietal uit om de grap waar te maken op het podium. Dat gebeurde en daarvan werd later de plaat uitgebracht met pianist Oscar Peterson samen met de bassisten Ray Brown en Niels Henning Ørsted Pederson. Brown staat links en Pederson staat rechts.

Rijk aan vitamine C Delft – Tot voor kort at ik dagelijks na de lunch als dessert een grapefruit. Ik vind het lekker en je hebt meteen de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid vitamine C achter de kiezen. Toch heb ik de vrucht nu uit mijn dagelijkse dieet verbannen, want er zit meer in dan alleen vitamine C. Ik hoorde op de verjaardag van Nellie van haar buurvrouw Hillie het een en andere over de vrucht dat me aan het denken zetten. Ons lichaam heeft een uitgebreid enzymsysteem, 'cytochroom P450' (CYP), dat invloed heeft op de werking van medicijnen. Grapefruit(sap) remt CYP. Dus als je medicijnen gebruikt die beïnvloed worden door CYP en je eet een grapefruit kunnen er, afhankelijk van het medicijn, twee dingen gebeuren. Er ontstaat een te lage medicijnspiegel in het bloed en het medicijn verliest (gedeeltelijk) zijn werking. Er ontstaat een te hoge medicijnspiegel in het bloed. Je hebt dan meer last van bijwerkingen en risico op vergiftigingsverschijnselen. Het eten van een grapefruit blijkt volgens Nellie’s buurvrouw de werking van tientallen medicijnen te beïnvloeden. In een enkel geval blijkt de combinatie zelfs dodelijk te kunnen zijn. Op een pak grapefruitsap lees ik daar niks over. Op het pak zou eigenlijk moeten staan dat het gebruik van grapefruitsap wordt afgeraden in combinatie met cholesterol- en bloeddrukverlagers en een trits andere medicijnen, waaronder viagra. Via internet weet ik nu dat een van de boosdoeners het stofje 6,7-dihydroxybergamottin (DHB) is. Ook enkele andere deeltjes lijken een rol te spelen, zoals naringin dat grapefruit zijn bittere smaak geeft. Ze remmen de werking van een enzym in de darm dat een aantal geneesmiddelen afbreekt. Als – door de grapefruitstofjes – dat enzym zijn werk niet meer doet, komt het medicijn dus in een grotere concentratie in de bloedbaan dan de medicijnmakers hebben bedoeld. De vermageringsindustrie gebruikt de kracht van de grapefruitstofjes ook in diverse vetverbrandende afslankpillen. Ik hoop dat zij het wel netjes op de bijsluiter vermelden. En wat de vitamine C betreft, heb ik ook een oplossing. Zwarte bessen bevatten nog veel meer en dat wordt ook als sap verkocht.

Vakantie in British Columbia Barrie – We zijn weer thuis van onze vakantie in British Columbia. We hebben erg genoten. Ik heb er een paar foto’s bij gedaan. De foto hier naast heeft wel een beschrijving nodig. Corrie en ik maakten een wandeling in de bergen naar de oude cederbomen toe. We werden daar opeens wat afgeleid door een paar vogels. Het zijn Canadese gaaien die ons om het hoofd vlogen. Vooral bij mij. Toen merkten wij dat ze op mijn pet landen. Ik had de politiepet op die ik ooit van Frans kreeg. Corrie zag dat ze pikten op het bruine knoopje dat boven op de pet zit. Dus zette ik de pet op Corrie's hoofd en maakte gauw even een foto. We lachten er hard om, daarna lieten de vogels ons met rust. De andere foto maakte ik op een andere wandeling toen we met Andrew op pad waren. Prachtige natuur, ik heb meer dan 300 foto’s gemaakt. Op de terugweg viel Corrie op de rotsen en brak beide botten net boven de pols van haar rechterarm. Bijna gelijktijdig kwam er een mevrouw die een eerste hulp doos bij zich had en zo kon de arm mooi gewikkeld worden. Toen we na een half uur de berg afkwamen, zijn we meteen naar de dokter gegaan. Die zette de arm en deed er gips omheen. Gisteren is Corrie hier in Barrie voor controle gegaan en alles was nog in goede positie. Op het werk werd haar verteld dat ze niet mocht werken met een gebroken arm en dus thuis moest blijven. Ze was erg teleurgesteld, want ze weet niet wat ze al die tijd thuis doen moet. Ze kan slechts haar linkerhand gebruiken. Verder is het goed met ons. We hebben een fijne vakantie gehad en gaan nu weer aan het werk om de rekeningen te betalen. Een bijdrage van Warrie

Fresco in secco Veldhoven – Dieuwertje heeft een nieuw frescotechniek ontwikkeld. De frescotechniek zoals wij die kennen bestaat uit schilderen op een vochtig medium, zoals bijvoorbeeld nat pleisterwerk. ‘Fresco’ is Italiaans voor vers en stamt van de Italiaanse uitdrukking ‘buon fresco’ (goed vers). Het is het tegenovergesteld van ‘in secco’ (op een droog oppervlak). Voordat de kalk op de muur wordt aangebracht tekent de kunstenaar met houtskool een afbeelding op de muur. Nadat de natte kalklaag is aangebracht, schemert die houtskooltekening door de witte kalk. Nu brengt de schilder de fresco aan. Je begrijpt dat de kunstnaar snel moet werken, anders droogt de muur op. Dieuwertje heeft nu bedacht dat je ook je tekenkrijt nat kunt maken en zo op de droge ondergrond kan werken. Dat hoeft niet zo snel. Een soort ‘fresco in secco’. Het is de bijdrage van Dieuwertje aan de hedendaagse kunstgeschiedenis.

Hoofdpijn? Probeer eens vindaloo Delft – Je kunt beter een lekkere kerriemaaltijd eten dan een aspirine innemen wanneer je een kloppende hoofdpijn hebt. Dat is het resultaat van een onderzoek door het Schotse Rowett Research Institute. Indiase gerechten bevatten acetylsalicylzuur. Dat is de werkzame stof in aspirine. Het bestrijdt hoofdpijn en zou ook goed zijn in de bestrijding van prostaatkanker. Kruiden zoals komijn, kurkuma (geelwortel) en paprika, die allemaal in kerriegerechten voorkomen, zijn heel rijk aan dit acetylsalicylzuur. Bovendien heeft het langdurig gebruik van kerrie niet de ongewenste neveneffecten van aspirine. Bij het medicijn krijgt je bij langdurig gebruik soms last van maagbloedingen. Bij het eten van kerriemaaltijden krijg je alleen maar dorst. In het onderzoek ontdekten de wetenschappers dat een portie vindaloo 95 mg acetylsalicylzuur bevat. Dat is meer dan een tabletje aspirine bevat. Professor Garry Duthie, een van de onderzoekers, wil niet zo ver gaan dat hij hoofdpijnpatiënten een dagelijkse kerriemaaltijd adviseert. Toch onderschrijft hij het gunstige effect van kerriemaaltijden op hoofdpijn. “Hoe heter de kerriemaaltijd, des te groter is het gunstige effect. Korma, een milde kerrie, bevat minder kruiden dan een vindaloo of een phal, en heeft dus minder effect”, legt de wetenschapper uit. Dit onderzoek verklaart ook waarom Ad en ik tijdens onze trip door Schotland nooit last van hoofdpijn hadden. Want van behalve de whisky genoten we ook regelmatig van een heerlijk Indiase maaltijd.

Jazz in Catstown Helmond – Ook Helmond kent z'n Jazzweekend. Ieder jaar in augustus vindt hier het Driedaagse evenement "Jazz in Catstown" plaats. Helmond stond vroeger, in de tijd van de grote armoede, bekend als een stad vol kattenetende mensen. 'De kattenmeppers' werden ze genoemd. Bij mijn weten is er nu niemand meer te vinden die zich af en toe tegoed doet aan een lekkere 'dakhaas'. Maar deze geschiedenis zal wel de reden zijn dat ze Helmond tijdens het Jazzweekend omgedoopt hebben in Catstown. Ook dit jaar was het Helmondse Jazz festival weer succesvol. Er waren een aantal goede bands. De hoosbui aan het begin van de zaterdagavond was de enige tegenvaller van het Helmondse jazzevenement. De grote topper was dit jaar de Boy Edgar prijswinnaar Benjamin Herman en zijn New Cool Collective. Een bijdrage van Nellie

Alles uit de kast Delft – De traditionele introductieweek voor eerstejaarsstudenten in Delft heet Owee. Hij duurt vier dagen en is zondag begonnen. Tijdens de introductie gaan de studentenverenigingen op zoek naar nieuwe leden. Daar merkt ook de stad het een en ander van. Na een daling in de afgelopen jaren hebben zich voor het komend jaar vier procent meer eerstejaars aangemeld voor een studie aan de TU Delft en Hogeschool Inholland. Het is typisch Delftse aanwas, want onder de 1650 kersverse studenten bevinden zich slechts 300 meisjes. Vooral bouwkunde, werktuigbouwkunde en civiele techniek scoren hoog. Industrieel ontwerpen trekt vooral meisjes. Tijdens de Owee trekken de studentenverenigingen weer alles uit de kast om eerstejaars te interesseren voor een lidmaatschap. De oudste vereniging is het Delftsch Studenten Corps. Zij zijn met 1500 leden overigens niet de grootst. Dat is Sanctus Virgilius met 1600 leden. De twee verenigingen proberen elkaar tijdens de Owee de loef af te steken. Op maandag stond de Markt vol met allerlei stellages, kraampjes e.d.. Behalve de eerder genoemde verenigingen waren natuurlijk ook De Koornbeurs, Sint Jansburg, De Delftsche Studentenbond, De Bolk, Wolbodo en De Delftsche Zwervers van de partij. Verder heeft Delft nog christelijke studentenverenigingen, sportverenigingen voor studenten en verschillende culturele studentenclubs. Zij waren allemaal vertegenwoordig. Corien & ik moesten ons een weg banen door vrolijke uitgedoste nieuwelingen en vertegenwoordigers van de verenigingen. Ik zag er dit jaar voor het eerst een ander soort deskundige bij. Om er voor te zorgen dat de nieuwelingen nuchter aan hun studie beginnen, was er bovendien een deskundige om hen alles te vertellen over de gevaren van alcohol.

Regen hindert Jazzfestival niet Delft – Ik kijk met veel plezier terug op de 22ste editie van het Jazz Festival Delft. Ondanks de concurrentie van de opvolger van het North Sea Jazz Festival in Den Haag het Pure Jazzfest en de hoosbui van zondag is het festival een groot succes geworden. Gelukkig waren er zondag niet zo veel optredens in de openlucht als op zaterdag. Het meeste speelde zich binnen af. Het Haagse jazzfestival had teleurstellende bezoekersaantallen en was eigenlijk geen concurrentie voor Delft. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat in de Hofstad 40 of 50 euro moest worden betaald voor een concert, terwijl het in Delft allemaal gratis was. Het was in de Prinsenstad dan ook erg druk. Een van de toppers was ongetwijfeld Hans Dulfer, die op de afgeladen markt het festival opende. Maar ook Greetje Kauffeld bracht heel veel publiek op de been. Ook de wat kleinere optredens vond ik soms echt briljant. Ik genoot ook erg van de diverse big bands die hier en daar in de stad speelden. Ook onze voormalige zusterstad Kingston upon Thames was op het festival vertegenwoordigd. Uit deze voorstad van Londen kwam The Kingston Youth Big Band. Dat is een jazzband waarvan de muzikanten allemaal nog studeren. Corien & ik ontbraken natuurlijk niet bij een van de concerten van deze heerlijk swingende big band. We genoten erg van hun interpretatie van de swingende nummers van Count Basie e.a. Het is ongelofelijk dat blozende jongeren met zulke intensiteit de nummers van the Count en the Duke ten gehore kunnen brengen.

Een lesje levenswijsheid Delft – Deze foto is genomen in een ‘The Kings Head’ een pub in het Engelse Kingsdown. We waren in december 2004 een weekje in Kingsdown op vakantie en gebruikten onze maaltijd onder andere in deze pub. Ik moest aan deze pub denken toen Els me enige tijd geleden een paginaatje uit Kwartaal aanreikte met onderstaand verhaaltje.Er hingen meerdere bordjes met dergelijke verhalen in de gezellige pub. Allemaal met een of andere 'levensles' “Een leraar stond voor zijn groep. Er stonden allerlei dingen voor hem op zijn bureau. Toen de les begon, pakte hij zonder woorden een grote, lege mayonaisepot en deed die vol met golfballetjes. Toen de pot tot de rand gevuld was, vroeg hij de leerlingen of de pot vol was. Ze zeiden: “Ja”. De leraar pakte daarop een doos met kleine kiezelsteentjes en goot die ook in de pot. Hij schudde de pot een beetje en de kiezelsteentjes rolden in de open plekjes tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij zijn leerlingen opnieuw of de pot nu vol was. Ze beaamden het. Nu pakte de leraar een doos met zand en goot ook die in de pot. Natuurlijk vulde het zand verder alles op. Weer vroeg hij of de pot nu vol was. En weer zeiden ze:”Ja, nu is de pot echt vol.” Daarop nam de leraar twee glazen wijn van de tafel en goot ze leeg in de pot. De wijn vulde de ruimte tussen de zandkorrels. De leerlingen lachten. Toen het weer rustig was zei de leraar: “Deze pot staat voor je leven. De golfballetjes zijn de belangrijkste dingen in je leven: je familie, je kinderen, gezondheid en vrienden. Het zijn de dingen die zo belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere in je leven er niet meer zou zijn, maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan genoeg de moeite waard zou zijn. De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die er toe doen, zoals je werk, huis, auto en hobby’s. Het zand is al het andere, de kleine dingen. Let ook op de volgorde, want als je het zand eerst in de pot doet, is er geen ruimte meer voor kiezelsteentjes of golfballetjes. Dit geldt net zo voor je leven. Wanneer je heel de dag al je tijd en energie geeft aan kleine dingen, zul je nooit ruimte of tijd hebben voor dingen die wezenlijk belangrijk zijn voor je geluk. Speel met je kinderen, neem tijd om naar de dokter te gaan wanneer je je niet goed voelt. Neem je partner mee uit eten, neem tijd voor ontspanning, zoek naar oplossingen met humor, wees steeds bereid te leren. Vergeef jezelf en anderen, er zal altijd nog wel tijd zijn om je huis te poetsen of boodschappen te doen. Zorg eerst voor de golfballetjes – de dingen die er echt toe doen – en stel je prioriteiten; de rest is zand.” Toen de leraar uitgesproken was, bleef het een poosje stil. Tot een van de leerlingen haar hand opstak en vroeg waar de wijn voor stond. De leraar glimlachte: “Ik ben blij dat je dit vraagt. Het laat zien: hoe vol je leven ook lijkt te zitten, er is altijd ruimte voor een glaasje wijn……” In de Engelse pub stond het verhaal op een bordje dat als titel droeg “An Education”. Het verhaaltje daarop komt op hetzelfde neer. De Brabantse leraar is een beetje lang van stof, maar zorgt zelf voor de drank. In het Engelse stukje komt de leraar niet verder dan het zand. Daar staat er een leerling op. Die giet een glas bier in de pot en zegt: “Maar er blijft altijd tijd over voor een biertje”. Klik hier en lees het Engelse stukje.

Vrouwen drinken steeds meer Londen - In het Verenigd Koninkrijk drinken jonge vrouwen steeds meer. Ze hebben als het om de consumptie van alcoholhoudende drank gaat hun mannelijke leeftijdgenoten inmiddels ingehaald. Groot-Brittannië is daarmee redelijk uniek, want in geen enkel ander Europees land drinken vrouwen meer dan mannen. Dat blijkt uit een Europese studie van de University of West of England. De studie toont ook aan dat het alcoholgebruik in de zuidelijke landen van Europa afneemt, terwijl het juist stijgt in het noorden van ons continent. Voor het onderzoek werden de gegevens over 2004 en 2005 van twaalf Europese landen bestudeerd. Volgens de onderzoekers van de universiteit komen leverziektes nu meer en meer voor bij jonge mensen. Vermoedelijk komt dat omdat alcohol goedkoper wordt en makkelijker te krijgen is.

Jazz in Delft Delft – Het Jazz Festival Delft is het oudste jazzfestival van Nederland. Gisteravond ging het driedaagse festival weer van start in het centrum van de prinsenstad. Het is de tweeëntwintigste keer dat de pleinen en horecagelegenheden in de Delftse binnenstad worden overstroomd met jazzmuzikanten, zangers en zangeressen. Corien & ik waren natuurlijk van de partij. Het mag dan het oudste festival zijn, het is tegelijkertijd ook zeer vernieuwend. Dat blijkt wel uit de programmering. Er is een grote verscheidenheid aan stijlen en invloeden. Dus geen oubollige dixielandbandjes, maar moderne jazz met funk, drum ’n base en Latijns-Amerikaanse invloeden. Wij gingen enkele podia af. We waren bij de Latin Jazz Stage op het Vesteplein en genoten daar van de ‘Aces of Syncopation’, op het grote podium op de Markt waren we bij ‘Havana Jazz 7’ en op de Beestenmarkt genoten we van de band van de in Suriname geboren Delftenaar Ronald Snijders. Hij is een geweldig swingende fluitist en een briljant improvisator. De uitvinder van wat hij zelf de Afro-Surinaamse kawinajazz noemt, bezorgde ons een spectaculaire show met heerlijke muziek. Klik hier en luister even naar zijn optreden.

Dieuwertje vier jaar Mijn kleinkinderen hebben een hoop gemeen. Namelijk één opa en één oma. Ze hebben wel meer opa’s en oma’s, maar die hebben ze niet gemeen. Ze verschillen echter ook in een hoop zaken. Gelukkig maar. Het meest in het oog springen de krullen. De kinderen van Bob & Saskia hebben allemaal een krullenkop. Van Karsten is dat nog niet helemaal zeker, maar ik ga er wel vanuit. Krullen zijn voor de kinderen van Sander & Saskia niet vanzelfsprekend. Krullen zijn daar een bijzondere attractie. De meisjes hebben slechts krullen op hun verjaardag. Door zo’n krullenkopje zien ze er dan ineens heel anders uit. Krullen horen in Veldhoven bij het feest. Op de dag dat Dieuwertje vier jaar werd had zij dus ook zo’n fier krullenkopje. Ik maakte deze foto toen zij op haar stoel stond en werd toegezongen door de aanwezige feestvierders. Blozende wangentjes en blonde krullen, horen helemaal bij haar verjaardag.

Zeldzaam genoegen Pitlochry – Er zijn maar weinig whiskydistilleerderijen waar je tijdens een bezoek nog kennis kunt maken met de complete staf. Dat is alleen nog mogelijk in de distilleerderij van Edradour, de kleinste whisky distilleerderij van Schotland. Mogelijk zelfs de kleinste legale distilleerderij ter wereld. Ad en ik vonden het in het plaatsje Pitlochry in de zuidelijke hooglanden. Daar maakten we kennis met John Reid en zijn twee assistenten David Ramsbottom en James Kennedy. Met z’n drieën houden zij de distilleerderij draaiende. Het bleken drie experts, die werkelijk alles wisten van whisky in het algemeen en van hun product Edradour in het bijzonder. Ze produceren slechts twaalf vaten whisky per week. Die whisky moet dan nog tenminste tien jaar rijpen voordat het in flessen kan worden gedaan. Omdat de productie zo klein is, is de whisky lang niet overal te koop. Slechts hier bij de distilleerderij zelf is deze unieke malt whisky altijd te proeven. Kom je er dus eentje tegen bij je lokale whiskyslijter sla dan toe en doe jezelf de fles cadeau. Het kan heel lang duren voordat je er weer eentje vindt. De whisky die wij dronken (Edradour, 11 jaar, straight cask) heeft een heldere rode kleur. De geur is heel intens. Je herkent chocolade en mint. De smaak was wat gecompliceerder met wat rook en in de nasmaak nog wat vanille. Een zeldzaam genoegen.

Jaar vertraging voor Vermeercentrum Delft – Het Vermeercentrum aan de Voldersgracht is klaar. Toch gaat het nog niet open. Directeur Yvonne Nieuwenhuis zegt dat het centrum pas in april 2007, als het nieuwe internationale toeristenseizoen begint open gaat. Het huidige toeristenseizoen gaat dus helemaal verloren voor de nieuwe Delftse attractie. Aanvankelijk zou het centrum namelijk in april dit jaar al opengaan. Later werd dit oktober en nu schuift het dus weer op. In het pand, een replica van het gebouw van het St. Lucasgilde uit de tijd van Johannes Vermeer, komt een tentoonstelling over de beroemde Delftse schilder. Daarbij wordt volop gebruik gemaakt van allerlei interactieve media. Ook worden er spullen uit de tijd van Vermeer gebruikt voor de tentoonstelling. Het ligt voor de hand dat de bezoekers van het centrum ook kunnen kijken naar de omgeving met behulp van 17de eeuwse lenzen, kijkkasten en camera’s. Dat is immers een techniek die ook de schilder zou hebben gebruikt. Volgende maand gaat men beginnen met de inrichting van het centrum. De organisatie maakt gebruik van de extra tijd om de uitgebreide en technisch geavanceerde tentoonstelling goed te testen. De directeur verwacht een paar weken voor de opening al wel open te zijn voor het publiek. Op die manier kunnen ze bekijken of alles zo overkomt bij het publiek als was uitgedacht en gepland. Het is de bedoeling dat het hele verhaal in anderhalf uur wordt verteld. Daarna kunnen de toeristen dan naar het Mauritshuis om de schilderijen van de beroemde Delftse meester te bewonderen.

Jazz Festival Delft krijgt allure Delft – Even zag het er naar uit dat het Jazz Festival Delft niet door zou gaan. Het bleek gelukkig een vals alarm. Vrijdag opent saxofonist Hans Dulfer het festival, dat dit jaar de 22ste editie beleeft. Het Jazz Festival Delft zal de komende jaren de aandacht verleggen van traditionele jazz naar stromingen als funk, fusion, latin en combinaties met dj's. Een ontwikkeling die ik van harte toejuich. Oorspronkelijk was op het festival in Delft de dixielandmuziek nogal sterk vertegenwoordigd. Met de nieuwe plannen ontstijgt het festival dit niveau en krijgt meer allure. Het festival in Delft werd altijd georganiseerd als uitloper van North Sea Jazz. Het werd tijd dat de muziek daar ook op afgestemd werd. Zaterdag spelen er vier grote big bands op de Markt. Alle concerten zijn gratis toegankelijk.

A tale of two resurrectionists Edinburgh – Als je het verhaal ‘A Tale of Two Cities’ van Charles Dickens kent, weet je dat daarin Jerry Cruncher voorkomt. Hij is van beroep ‘resurrectionist’. Als zijn zoontje hem vraagt wat voor werk hij doet, zegt de grafschender dat hij ”tradesman” is die werkzaam is in ”a branch of scientific goods”. Cruncher verkoopt namelijk lijken aan artsen zodat die ze met hun studenten kunnen ontleden en bestuderen. Omdat er niet genoeg ‘legale’ lijken beschikbaar waren, vulden de ‘resurrectionists’ de voorraad zelf aan. Ze groeven ’s nachts verse lijken op het kerkhof op. In Engeland kwamen pas in de 19de eeuw een wet tot stand om dit officieel te regelen. De diefstal van lijken nam daarna af. De wetten kwamen tot stand toen ‘resurrectionists’ bij gebrek aan lijken mensen om het leven brachten om daarna hun lichaam te verkopen. In Edinburgh liep ik in het politiemuseum aan tegen het verhaal van William Hare and William Burke. Zij pleegden hun misdaden in 1828 in Edinburgh. Het eerste lijk dat ze verkochten aan de artsen was van een man die in het logement van Hare was overleden. Toen dat lucratieve handel bleek te zijn, vermoorden ze – in zes maanden tijd - zestien mensen en verkochten de lichamen. Vrienden van de slachtoffers ontdekten de misdaden en de twee werden gearresteerd. Alleen Burke werd schuldig bevonden en in 1829 ter dood veroordeeld en opgehangen. Zijn lichaam werd door de rechter ter beschikking gesteld aan de artsen. Zij ontleedden niet alleen het lichaam, maar maakte van zijn vel gebruiksvoorwerpen. Dit etuitje voor visitekaartjes is gemaakt van het vel van William Burke. Ad & ik konden het bewonderen in een vitrine van het politiemuseum.

Dwingende ogen Delft – De Britse psycholoog Melissa Bateson van de universiteit van New Castle beweert dat mensen die worden bekeken – zelfs als ze alleen maar het gevoel hebben dat ze worden bekeken – coöperatiever zijn. De zorg voor de eigen reputatie zou dit veroorzaken. Tijdens een experiment bleek dat een paar ogen die vanaf een foto toekijkt er voor zorgt dat de mensen eerder hun koffiegeld betalen. Dat onderzoek deed de gedragsonderzoeker in de koffiekamer van haar eigen afdeling psychologie. Haar 48 collega’s deden zonder het zelf te weten mee. Het was gebruikelijk dat de consumpties in de koffiekamer werden afgerekend door geld in een blikje te stoppen. Toen de prijslijst werd voorzien van een paar ogen die de mensen aanstaarde, was de wekelijkse opbrengst drie keer meer dan toen er een plaatje van bloemen bij hing. Ogen geven, ook als ze van een fotokopie komen, het gevoel van sociale controle. Klik daarom hier en download een paar starende ogen. Print die op een A4-tje en hangt het met een tekst op een plaats waar je je huisgenoten wilt wijzen op hun gedrag. Bijvoorbeeld op de wc als je van het gespetter af wilt komen, of op de koelkastdeur als herinnering aan het feit dat men een dieet volgt. Of op de aanrecht als men steeds vergeet de vuile kopjes in de afwasmachine te doen. Misschien is het ook iets voor de politie. Een paar dwingende ogen op de snelheidscamera’s om de effectiviteit te verhogen.

Tien jaar kamermuziek in Delft Delft – Het is vandaag de laatste dag van de tiende editie van het Delft Chamber Music Festival. Sinds Isabelle van Keulen tien jaar geleden neerstreek in het Museum het Prinsenhof heeft ook Corien als hoofdkassier elk jaar meegewerkt aan het succes van dit kamermuziekfestival. Zij was in deze jaren verantwoordelijk voor de kaartverkoop en de reserveringen. Dat was lang niet altijd even gemakkelijk. Muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland dromden samen voor haar desk om een plaatsje te bemachtigen. “Het leverde vaak heel hectische taferelen op en discussies in het Engels en Frans met de vele buitenlanders”, zegt Corien over deze periode. Ze herkent de vaste klanten nu wel. Het zijn Japanners – inderdaad met fototoestel - die elk jaar terugkeren. Net als vele Amerikanen, Fransen, Ieren, Britten en natuurlijk landgenoten. “Hele groepen mensen hebben in al die jaren nauwelijks een concert overgeslagen”, licht Corien toe. Ook ik bezocht heel wat concerten in de Van de Mandelezaal. Dit jaar genoot ik van het concert op vrijdag. In het bijzonder van de fantasie in C gr.t. van Schubert. Sander en Saskia bezochten met Nienke en Dieuwertje op woensdag dit jaar het speciale kinderconcert. Ze waren erg enthousiast over de opvoering door Muziektheatergroep Venster van ‘De Chinese Nachtegaal’. Niet alleen Corien viert haar tweede lustrum. Ook Isabelle van Keulen viert nog het tienjarige jubileum, maar neemt daarna afscheid. Ze draagt het artistiek leiderschap over aan collega-violiste Liza Ferschtmann. Corien blijft echter op haar post, want Van Keulens gouden formule heeft nog niets aan glans verloren. Het festival gaat op volle kracht door. In tien jaar passeerden vele bekende en onbekende kamermuziekcomposities de revue. Er zullen nog heel wat volgen.

Voor de tweede keer de driedaagse Veldhoven – Nienke heeft de afgelopen drie dagen voor de tweede keer meegedaan aan de Veldhovense jeugdwandeldriedaagse. Elke dag vijf kilometer wandelen, alsof het niets is. Samen met nog elf kinderen vormde ze een groep, die onder leiding stond van Sander. Alleen de eerste dag hebben ze het droog gehouden, helaas. Maar des te meer eer, toch? Emma en Dieuwertje vonden het ook erg knap en dus gingen we Nienke en Pappa inhalen, met bloemen natuurlijk. Volgend jaar doen ze weer mee en dan gaat Dieuwertje ook mee. Nog even en er loopt een heuse "familie"-groep mee! Nu ligt Nienke even in bad bij te komen en vooral: warm te worden. Een bijdrage van Saskia

Blijf thuis Delft – De meeste auto-ongelukken vinden volgens de RAC (De Britse versie van de ANWB) plaats in Griekenland. In Nederland is het een stuk veiliger op de weg volgens de RAC-cijfers, maar het veiligst ben je achter het stuur van een auto wanneer je over de Britse wegen tuft. Britten zijn gentlemen. En ook in het verkeer zijn het heren. Ze zitten niet onnodig te claxonneren, ze laten je altijd netjes invoegen en ze stoppen altijd voor een zebrapad. Het is dus niet zo gek dat de Britse wegen de veiligste van Europa zijn. In Spanje en Portugal maak je drie keer zo veel kans op een verkeersongeluk dan in Groot-Brittannië. In Griekenland zelfs vijf keer meer. Dus als je niet op vakantie gaat naar het Verenigd Koninkrijk, kun je nog maar het beste thuis blijven. Dit zijn de RAC-cijfers ‘Ongelukken op de weg per 100 miljoen kilometer’. Griekenland 280 Portugal 156 Spanje 153 Ierland 139 Oostenrijk 111 België 110 Luxemburg 86 Frankrijk 81 Italië 78 Denemarken 70 Nederland 69 Finland 63 Zweden 54 Groot-Brittannië 54

Daar komt de bruid Edinburgh – In het Verenigd Koninkrijk heet een vrijgezellenfeest voor de aanstaande bruid een hen party of hen’s night. In Amerika en Canada heet zo feest een bachelorette party. Dat klinkt iets beter vind ik. Het feestje wordt georganiseerd door de vriendinnen van de bruid en is bedoeld als afscheid van het vrijgezellenbestaan. Een wat achterhaald motief, want de dame in kwestie woont meestal al enige tijd samen met haar aanstaande bruidegom. Het doel van het feest lijkt er nu doorgaans nog het meest op om de aanstaande bruid zo veel mogelijk voor schut te zetten en dronken te voeren. De mensen die worden uitgenodigd zijn over het algemeen uitsluitend vrouwen, hoewel een enkele homoseksuele vriend ook wel mee mag. Het feest begint over het algemeen in de pub met een gezamenlijke maaltijd. Op het programma staat verder vaak een bezoek aan een mannen stripclub. Veel Engelsen reizen voor hun hen party zelfs naar Parijs of Amsterdam. De toekomstige bruid is vrijwel altijd gekleed op een manier die onmiddellijk duidelijk maakt dat zij op het punt staat in het huwelijksbootje te stappen. Meestal draagt ze een soort trouwsluier vaak voorzien van een grote l (zoals op lesauto’s) en een of ander 'sex toy'. Ze draagt een wit T-shirt waarop alle mannen die de dames op hun hen night in de pub tegenkomen hun handtekening mogen zetten. De bruid is aan het eind van de avond meestal behoorlijk dronken, want niet alleen haar vriendinnen, maar ook de kerels die ze ontmoet, bieden haar steeds een drankje aan. Wellicht blijkt het achteraf een zegen dat de aanstaande bruid de avond dronken beëindigd. Dan kan ze zich de volgende dag gelukkig niets meer herinneren. Ad en ik zijn in Edinburgh en Glasgow heel wat party’s tegengekomen. Overigens hebben wij steeds geweigerd om onze handtekening te plaatsen op het T-shirt van het vrolijke slachtoffer. We vonden het een tikkeltje gênant verzoek. Op zaterdagavond was het in de pub waar wij zaten zo druk met de aanstaande bruiden dat de vrijgezellenfeestvierders elkaar voor de deur van de pub verdrongen. Tot onze verbazing zijn we niet één ‘stag night’ (de mannelijke variant) tegengekomen.

K3 is vrolijk en spannend Delft – De Belgische meidengroep K3 treedt deze week drie keer per dag op in de uitverkochte zaal van het World Forum Theater (het voormalige Haagse congresgebouw). Kathleen, Karen en de hoogzwangere Kristel zingen daar samen met de vele duizenden meisjes in de zaal uit volle borst hun 'klassiekers' als Heya mama, Teleromeo en Ya Ya Yippee. Onder de jonge springende, zingende en dansende meisjes in de zaal zaten dinsdagmiddag ook Nienke, Dieuwertje en Emma met hun papa & mama. De optredens in Den Haag van de Belgische idolen zijn de eersten in een nieuwe serie. Hoewel Kristel hoogzwager is – ze verwacht haar tweede kindje in oktober – deed ze gewoon mee met de danspasjes in de theatershow. Het is een vrolijke show, die zo nu en dan zelfs nog wel een beetje spannend werd. De drie K3-fans uit Veldhoven vonden de show geweldig.

Het sprookje van Andersen Delft – Er was eens een schoenlapperszoon met een hele grote neus en veel te grote voeten. De lelijke jongen woonde in het Deense plaatsje Odense. Hij had geen vader, zijn moeder was altijd dronken, zijn grootvader was krankzinnig en zijn tante was de baas van een bordeel. Toen de lelijke jongen veertien jaar was, trok hij de wijde wereld in. Hij wilde beroemd worden en hij reisde bijna zijn hele leven. Hij zat aan tafel met koningen en prinsen, hief het glas met kunstenaars en geleerden, maar echte vrienden had hij bijna niet. Hij was niet gelukkig. Hij hield er een gebroken hart en slapeloosheid aan over. De schoenlapperszoon had last van hoofdpijn, obstipatie, aambeien en helse kiespijnen. Hij leed aan velerlei angsten en chronische aanvallen van onzekerheid. Hij wilde balletdanser, zanger, toneel- en romanschrijver worden, maar mislukte jammerlijk. Hij leefde lang en ongelukkig. Toch schreef hij 156 sprookjes en die maakten hem onsterfelijk. Zijn naam is Hans Christian Andersen. Het sprookje van de arme schoenlapperszoon die bijna onvoorstelbaar steeg op de sociale ladder en de lieveling werd van gekroonde hoofden, lijkt wel wat op het sprookje van het lelijke jonge eendje dat zich ontpopt tot een prachtige zwaan. Aan het eind van dat sprookje staat: “Het doet er niet toe, of men in een eendenkooi geboren is, als men maar in een zwanenei gezeten heeft!”

Britten drinken vaker koffie Delft – Er vindt in het Verenigd Koninkrijk een stille revolutie plaats. De Britten beginnen de koffie te ontdekken. In plaats van thee of oploskoffie drinken zij nu ook steeds vaker echte koffie. Met de regelmaat van de klok kom ik coffee shops tegen waar ze espresso, cappuccino en latte serveren al dan niet met sandwiches of muffins. Steeds vaker zie ik dat er een coffee shop van Starbucks, Coffee Republics of Nero in de centra van de steden verschijnt. Bovendien zitten er overdag vaak meer mensen in de coffee shops dan in de pub. De pubs zullen hun koers moeten bijstellen. De ondrinkbare oplosdrank die zij koffie noemen, moet er uit en de goede vers gezette koffie moet er voor in de plaats komen. Een mens kan immers niet altijd bier drinken. De pubs van Wetherspoon hebben dat al begrepen. Zij serveren heerlijke verse gezette espresso of cappuccino. Overigens serveren ze in de coffee shops – in tegenstelling tot in ons land – uitsluitend koffie. Andere stimulerende versnaperingen vind je niet in een Britse coffee shop.

Helemaal Hollywood Delft – Het Varend Corso werd dit weekend voor de negende keer georganiseerd. Ook ik zocht een zonnig plekje langs het water en zag zo’n zestig uitbundig met bloemen, planten, groenten en fruit gedecoreerde boten voorbij varen. Het thema dit jaar was ‘Helemaal Hollywood’. De 80 kilometer lange route liep in drie dagen door zeven gemeenten. Dit jaar was de tocht voor het eerst verdeeld over drie dagen: een Rijnmonddag, een Westlanddag en een Delflanddag. Ik was de laatste dag present en genoot met zo’n 240.000 mensen langs de route van dit kleurrijk evenement. De versierde boten werden afgewisseld met schuiten met muzikanten. Zij zorgden voor nog meer sfeer. Overal stonden langs de route feesttenten opgesteld waar de mensen allerlei verfrissingen en versnaperingen konden kopen. Tijdens het wachten op de versierde boten vonden er allerlei wedstrijden touwtrekken op het water plaats. Het was een dolle boel. Op de boten speelden de figuranten hun rol. Ik zal Marilyn Monroe, De Dikke en de Dunne, Charly Chaplin en Harry Potter voorbij glijden op het water. Het Varend Corso trekt elkaar meer kijkers. Er zijn daarom plannen om volgend jaar nog verder Zuid-Holland in te varen. Wellicht vaart het in 2007 vanuit Delft door naar Leiden. Zo kunnen nog veel meer het kleur- en bloemrijk evenement op het water bewonderen. Ik hoorde van Marlijn, een van de deelnemers aan het Varend Corso, dat zij al in april begon met de voorbereidingen. “Er wordt maanden aan de boot gewerkt”, zei ze. “Het corso heeft ieder jaar een ander thema en dus moet we steeds iets nieuws verzinnen”, legde ze uit. “In maart en april tekende ik het ontwerp. In juni en juli gingen de decorbouwers aan de slag. Ongeveer een week voor de start, beginnen we met een aantal mensen met de finale opbouw. Pas op woensdag kwamen de bloemen aan de beurt. Dat kan niet anders met levend materiaal.” Het resultaat is er dan ook naar. De boot oogstte ruimhartig applaus van het publiek op de oevers

De kunst van het versieren Kopenhagen – Denen zijn meesters in de kunst van het versieren. Dat hebben Corien, Els, Anne-Sofie en Marlotte ook ondervonden. De Denen doen het bovendien op honderden verschillende manieren. Elke keer is het resultaat gewoonweg niet te weerstaan. Om je vingers bij af te likken. Je kunt er domweg niet vanaf blijven. Dat hebben de dames dan ook niet gedaan. Ze kozen een heerlijk schaduwrijk plekje op het terras van een Smørrebrødrestaurantje en lieten ze zich eens heerlijk op z’n Deens verwennen. Smørrebrød is de exacte vertaling van het Duitse Butterbrod. Het is dus een boterham. Maar dan wel een ander sneetje dan jullie thuis gewend zijn. Trouwens, het gaat ook helemaal niet om het sneetje, het gaat om het beleg. Want de Denen zijn, zoals ik al zei, meesters in het versieren van een boterham. Heel secuur bouwen ze een uitgebalanceerd stapeltje beleg boven op het sneetje. Vaak eerst een blaadje sla, dan wat garnalen met ei en kaviaar, gegarneerd met verse mayonaise. Of wat dacht je van een paar plakken ham met daarbovenop een spiegeleitje, kaas met radijsjes, verse paté met tomaat en gebakken reepjes spek. Of……. Er zijn honderden varianten. Als jij bedenkt wat er nog niet is, dan is het er toch. Het is verrukkelijk om aan de hand van al die mogelijkheden je eigen Smørrebrødlunch samen te stellen. Nergens eet je zulke boterhammetjes.

Kunst bekijk je op je rug Køge – Van schets naar kunstwerk. Dat is de weg dat menig modern kunstwerk aflegt. Je kunt dat proces lang niet altijd volgen. Je wordt als museumbezoeker slechts geconfronteerd met het eindresultaat. Hoe de kunstenaar tot dit resultaat kwam, is meestal onduidelijk. In het oude stadsdeel van het Deense Køge ligt de Nørregade. In deze straat troffen Corien, Els, Anne-Sofie en Marlotte het Kunstmuseet Køge Skitsesamling (het Køge Kunstmuseum voor schetsen). In dit museum tref je de ontwerpen, schetsen en modellen aan van openbare kunst elders in Denemarken. Het gaat in dit speciale museum vooral om het proces dat de kunstenaar doormaakt van idee tot kunstwerk. Het uiteindelijke resultaat wordt in dit museum niet getoond. Dat vind je terug als sculptuur in een park, als fresco op de muur van een feestzaal, als een keramisch reliëf in een bibliotheek, een glazen muur in een zwembad of een gobelin in een kasteel. De collectie van het museum omvat meer dan 10.000 schetsen en modellen. Het gietmodel van de Kleine Zeemeermin uit Kopenhagen is er ook. Dat is maar goed ook, want het beeldje is door de jaren heen nogal eens vernield. Dankzij het model uit dit museum kon het steeds worden gerestaureerd. Op de derde verdieping van dit bijzondere museum troffen de vier vakantie vierende dames de schetsen aan van Bjørn Nørgaard. Hij maakte die schetsen als voorstudie voor de tapijten die hij maakte voor koningin Margrethe II van Denemarken. De tapijten hangen in het Christiansborg Paleis in Kopenhagen. De grote schetsen konden het best worden bekeken, liggend op de grond. Op je rug kan je de enorme voorstellingen het beste bestuderen, vonden de dames. Dat was pas genieten van kunst. Het leverde een apart plaatje op voor de overige museumbezoekers.

Roeien door de fjord Roskilde – In het Vikingeskibsmuseet, het Vikingschipmuseum, in Roskilde zijn vijf vikingschepen uit de elfde eeuw te zien. Het heel bijzondere museum was zeker een bezoek waard vonden ook Els, Corien, Anne-Sofie en Marlotte. Rond het jaar 1000 brachten de inwoners van Roskilde vijf schepen, gevuld met stenen, in de smalle fjord tot zinken. Ze wilden de vaargeul naar hun stad voor vijandelijke schepen versperren. Deze drastische veiligheidsmaatregel bood enkele eeuwen later de mogelijkheid een stukje Deense geschiedenis te reconstrueren. In de jaren vijftig van de vorige eeuw werden de duizenden brokstukken van de schepen naar boven gebracht. In de Vikingeskibshallen is vele jaren nauwgezet gewerkt om aan de hand van deze brokstukken de schepen te reconstrueren. “Het museum ligt heel mooi”, zegt Corien: “Vanuit de hal en het restaurant keken we uit op de fjord. In de hal lagen de schepen op een vloer van grote kiezelstenen.” Maar er was meer te zien en beleven. “Natuurlijk was de uitleg over de cultuur en de levenswijze van de Vikingen erg interessant”, vertelt Els, “maar we maakten ook een boottochtje op een nagebouwd vikingschip. Met zestien mensen roeiden we een uur door de fjord. Ook het zeil werd nog even gehesen. Dat vond ik toch ook wel een heel leuke ervaring.”

Voor elk wat wils in Tilburg Tilburg – Er zijn heel wat redenen om naar de kermis te gaan. In de eerste plaats zijn er natuurlijk de attracties. Verder is gezelligheid van de kermis een goede reden. “De kinderen vinden het zo leuk”, is ook een veel gehoord argument. Voor heel veel bezoekers van de kermis in Tilburg is er nog een reden: mensen kijken. Veel mensen bezoeken de Tilburgse kermis daarom ook het liefst op Roze Maandag. Monique en Adrie deden dat dit jaar ook. “Ik heb er erg van genoten. Je kijkt je ogen uit”, vertelde Adrie later. Voor een verwoed fotograaf als hij is de kermis dan ook een fotoparadijs. Het is een extra reden om te gaan. Je kunt er hele mooie plaatjes schieten. Monique genoot ook van de beeldjes. “De mensen gaan er speciaal voor staan. Zodat je ze kunt bewonderen en fotograferen. Het zijn net beelden”, legde ze me later uit. De populariteit van deze dag bleek later ook uit de cijfers. Op de dag van het Tilburgse gay-evenement bezochten 300.000 mensen de Brabantse kermisstad. Het is een echt Brabants homofeest, want het lijkt nog het meest op een carnavalsfeest met veel travestieten, leernichten en mannen met opmerkelijke bollingen. Dit jaar trok de kermis in totaal 1,1 miljoen bezoekers. Een record! Toch vond Adrie het niet te druk: “Zodra je de stad binnenrijdt, word je met borden naar grote parkeerterreinen geloodst. Daar staan bussen klaar die je voor een paar dubbeltjes naar de kermis brengen. Prima geregeld”. De route is ruim drie kilometer lang en telt maar liefst 237 attracties. “Er is dus ook wat de attracties betreft voor elk wat wils”, zei Monique met een knipoog.

Groeten uit Argelès sur Mer Delft – Jolijn heeft het voor elkaar deze zomer. Samen met vriendinnen heeft zij plezier in Argelès sur Mer, de langgerekte, zonovergoten Zuid-Franse badplaats vlakbij de Spaanse grens. Hier kun je je vakantiedagen op allerlei manieren vullen. Met lekker zonnen, maar ook met geweldige buitensporten. Je hebt er bovendien ook een aantal superdiscotheken. Ze stuurt ons tussen het genieten door een vrolijk vakantiekaartje. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Plaisir d’été à Argeles sur Mer Ze schrijft: 40 graden + zee en zon Hoi Familie, Hier in Zuid-Frankrijk vermaak ik me prima! Lekker warm weer, lieve vriendinnetjes en een fijne zee! Donderdag naar Barcelona en vrijdag raften. Verder veel feestjes en plezier! Liefs, Jolijn

Sprookje langs het water Kopenhagen – De hoofdstad van Denemarken is een levendige, kosmopolitische stad, die je het best lopend kunt verkennen. Dat bevelen de gidsen over Kopenhagen aan en dat vonden Corien, Els, Marlotte en Anne-Sofie ook. Er is zo veel te zien, daar moet je de tijd voor nemen. Kopenhagen wordt dan ook wel ‘de grootste kleine stad ter wereld’ genoemd. Dat klopt helemaal want alle bezienswaardigheden in deze metropool zijn te bewandelen. Met het boekje in de hand deden de vier dames dat. Ze lieten zich alleen van de wijs brengen door een enkele modezaak. ”Cultuur, vermaak en mode zijn een perfecte Deense combinatie”, volgens Els. Hun tocht door de stad bracht hen natuurlijk ook op de Langelinie, de beroemde zeeboulevard langs de Sont. Hier staart een meisje dromerig over het water. Nee, ik heb het niet over Anne-Sofie die aan Robin denkt, maar over Den Lille Havfrue, de kleine zeemeermin. Haar sierlijke benen en vissenstaart rustend op een rotsblok aan de waterkant. Het beroemde werk van beeldhouwer Edvard Eriksen uit 1913 stelt de kleine zeemeermin uit het sprookje van Hans Christian Andersen voor. Er zijn maar weinig beeldhouwwerken zo beroemd. Het bronzen beeldje wordt dan ook heel veel gefotografeerd. Ook de vier dames deden daar enthousiast aan mee.

Groeten uit Wezuperbrug Delft – Drenthe is de provincie waar je nog volop rust en ruimte kunt vinden. Je kunt er niet alleen genieten van de historische brink- en esdorpen, maar ook van de bossen, heide, vennen, stuifzanden, beekdalen en veengebieden. Een ideale provincie om er op de fiets op uit te trekken in de natuur. Dat vinden Nella & Martien blijkbaar ook. Ze stuurden deze kaart vanaf hun vakantieadres in Wezeperburg. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Wezuperbrug, Ze schrijven: 27-07-’06, Wezuperbrug, Drenthe Vanuit een prachtig, maar nu hete (lijkt wel Afrika!) provincie Drenthe, doen wij iedereen de hartelijke groeten. We fietsen heel geregeld voor verkoeling evenals het consumeren van water, rosé en ijs. Een prima vakantie op een prima plek Hartelijke groeten, Martien en Nella