Dieuwertje heeft een toekomst

Delft – Afgelopen weekend was het logeren geblazen in Delft. Vanwege het grote aantal kleinkinderen gebeurt dat in ploegen. Vrijdag rolden de eerste kleinkinderen hun trekkoffertjes naar binnen. Ze parkeerden hun spulletjes onder de trap om die later naar de logeerkamers te brengen. Dieuwertje had dit keer nog een extra koffertje bij zich. Ze zette het niet tussen de andere koffertjes onder de trap, maar stationeerde het op het bureau van Corien. Terwijl ze dit deed, wierp ze een blik van verstandhouding toe. Het was immers haar vioolkoffer.

Sinds kort heeft zij de piano ingeruild voor de viool. Nou ja, de piano staat er natuurlijk nog wel in Veldhoven, want Nienke en Emma gaan gewoon verder op de 88 toetsen. Dieuwertje is echter overgeschakeld op vier snaren. Snaren waar ze inmiddels haar eerste sinterklaasliedje op heeft leren spelen. Dat wilde ze natuurlijk wel even laten horen. Maar dat bedoelde ze niet met haar blik. Nee, ze weet dat ik ook ooit viool speelde. Dat is inmiddels wel 50 jaar geleden, maar het instrument is er nog steeds.

Mensen die beweren dat viool spelen net zo iets is als fietsen, namelijk je verleert het nooit, hebben het mis. Vioolspelen verleer je snel. Als er één instrument is waarbij het van doorslaggevend belang is om veel te blijven oefenen dan is het wel de viool. Een pauze van vijftig jaar maakt de speler nog al roestig. Toch haalde ik – nou ja ik niet, mijn echtgenote deed het – de viool te voorschijn. Het lijkt op de foto’s misschien net of ik samen met Dieuwertje enige fraaie klanken aan het instrument kan ontlokken. Maar dat is schijn. Er kwam geluid van de snaren, dat was alles. Dieuwertje heeft een toekomst op het instrument. Ik alleen een verleden, een ver verleden.

Tweet