Daar word ik onrustig van

Delft – De pepernoten liggen hier en daar al in de schappen van de supermarkt. De typische Sinterklaaslekkernij werd in sommige gevallen al in augustus in de winkels gesignaleerd. Dat leidt elk jaar weer tot reacties van verontruste ouders. Als jongentjes en meisjes tot 6 jaar (de maximum leeftijd van gelovigen?) het snoepgoed zien, worden ze daar erg onrustig van. Het betekent immers dat de Sint weer in het land is. Als die onrust drie maanden duurt, is dat te veel. Ik deel die ongerustheid niet, maar ben het om andere redenen wel met de ouders eens. Pepernoten horen net zo bij een jaargetijde als bijvoorbeeld aardbeien. Vroeger duurde het aardbeienseizoen van half juni tot begin juli. Drie weken, meer niet. Nu zijn ze vanaf april tot december verkrijgbaar. Met pepernoten gaat het dezelfde kant op. Als alles het hele jaar door beschikbaar is, is niets meer bijzonder en alles gewoon. En dat zou ik jammer vinden.

Dat geldt ook voor Kerstmis. In binnen- en buitenland zie je in de grote steden in kerstartikelen gespecialiseerde winkels die het hele jaar open zijn. In Engeland hoor je in de winkels op sommige afdelingen nu al kerstliedjes. Daar moeten we in Nederland nooit aan beginnen. Eerst Sinterklaas en dan pas Kerstmis. Dat is de volgorde. Laten we ons daar aan houden. In veel gezinnen heeft de kerstman helaas Sinterklaas toch al verdrongen. Daarmee gaat een typisch folkloristisch Hollands gebruik naar de kerstballen. Om het maar eens netjes te zeggen. Blokker heeft zijn Kerst Outlet ook al weer open. Misschien denken ze daar dat als je een winkel een outlet noemt het niet opvalt. Niet doen Blokker. Eerst Sinterklaas. Daar word ik onrustig van. Laat de kerstballen en –pieken nog maar even in de opslag staan. Het gaat leven gaat al snel genoeg zonder jullie kerstwinkels.
Tweet

Nienke maakte verleidelijke taart

Eindhoven – Onlangs logeerde Nienke bij haar vriendin Melina in Eindhoven. Haar moeder Athina en Saskia zijn ook vriendinnen. Dat dateert nog uit de tijd dat beide dames in Eindhoven woonden met hun gezin. Athina, de moeder van Melina, zag op ODD dat Karsten onder de indruk was van een prachtige Dip- en Daptaart uit het taartenpaleis. Athina vertelde me dat Nienke ook heel goed is in het maken van dergelijke taarten. De foto van de taart bij dit stukje kreeg ik van haar. Nienke decoreerde deze taart samen met Melina met fondant. Ik vind hem erg mooi, maar Athina gaat nog een stapje verder: ze noemt Nienke een natuurtalent. Na de logeerpartij heeft Nienke de taart meegenomen naar Veldhoven. Het maken en decoreren van taarten is een hobby van Athina. Om ervaringen met andere taartenmakers te delen, heeft ze een hyves-pagina aangemaakt. Ze noemt haar producten op die site verleidelijke taarten. En zo zien ze er ook echt uit. Bij een kijkje op de hyves-site van Athina zag ik een hele collectie aan fondanttaarten en cupcakes. Er zijn ook taarten gemaakt voor speciale gelegenheden. Je weet dus waar je terecht kunt als je een speciale verleidelijke taart nodig hebt voor een bijzondere gelegenheid. En als Athina geen tijd heeft, kan je altijd Nienke nog bellen.
Tweet

Op de kruk

Delft – Een dagje Ikea is een dagje uit. Dat mag voor veel mensen dan misschien zo zijn, voor mij gaat dat niet op. Toch zijn we gistermiddag even naar de Zweedse meubelgigant geweest. Zoals ik al eerder meldde op ODD had Corien immers tijdens de presentatie van de nieuwe gids op het Bastiaansplein een prijsje gewonnen. Nadat er een polaroidfoto van haar op een grote stoel was genomen, deed ze mee aan een loterij en won een krukje. Gisteren hebben we haar prijsje opgehaald bij Ikea. Voordat we de prijs in ontvangst namen, kregen we een rondleiding door de zaak en daarna werden we getrakteerd op een kopje koffie. Nu nog het krukje thuis in elkaar zetten. Want het blijft Ikea. Sommige mensen zouden het een dagje uit noemen.
Tweet

Geen twijfel

Delft – Een dapper nazomerzonnetje en de vrolijke klanken van een zigeunerorkestje verwarmde zondagmiddag niet alleen de botten, maar ook de zielen van de mensen op de Markt. Op het terras achter de glazen wand was het alsof de zomer nog moest beginnen. Het zonlicht fonkelde in de glazen en het was heerlijk warm. De ober zette een schoteltje met kaasblokjes naast mijn glas en bleef even staan om naar de muziek te luisteren. “Niet slecht”, zei ze. “Zeker niet slecht”, beaamde ik en stak een blokje in mijn mond. ”En de muziek is ook heel aangenaam”, gaf ik meteen toe. Want ik was in een toegefelijke bui. Ook dat kwam door de zon. Het was niet zo druk op de Markt. Slechts een tiental met camera’s bewapende toeristen waren in de weer om opnames voor thuis te maken. Ze fotografeerden de muzikanten, het stadhuis en de Nieuwe Kerk. Soms met hun partner op de voorgrond. Zij deden ook net als of het nog zomer was, maar hadden daar wel de kraag bij opgezet.

Kijkend naar de foto’s nemende mensen twijfelde ik. September is een verwarrende maand. Het mag dan officieel herfst zijn, de omstandigheden hebben zich nog niet volledig aangepast. Terwijl ik opnieuw een slokje nam, schoot me opeens een citaat in gedachten van de overleden Amsterdamse schrijver Simon Carmiggelt: "In de herfst krijgt de twijfel gelijk. De wereld vergaat een beetje, om het eens te proberen". Ja, ja, de oude Simon kon heel filosofisch zijn. Daar is maar een remedie tegen. Ik maakte met mijn wijsvinger het gebaar van een cirkeltje in de lucht. De ober begreep het en zette weer volle glazen voor ons neer. Bij haar geen twijfel.

Tweet

Nog een mooie tijd

Vught – Aanstaande woensdagmorgen om half elf neem ik afscheid op zorgcentrum Haarensteyn. Na 13½ jaar daar te hebben gewerkt, gaan voor mij de deuren dicht. Alles zal nu anders worden. Ik hoop nog op een gezonde mooie tijd.




Een bijdrage van Annefien

Tweet

Fiets in de gracht

Delft - Het in de gracht gooien van andermans fiets behoort tot een van de rijke gebruiken uit de Delftse folklore. Het is een gebruik dat van generatie op generatie, van vader op zoon en van moeder op dochter wordt door gegeven. Althans dat idee had post gevat bij een groepje Haagse bezoekers van de Prinsenstad. Zij zijn van mening dat er niets zo typisch Delfts is als het in de gracht gooien van een fiets. Volgens hen liggen de grachten vol met fietsen. Als de gemeente de grachten niet wekelijks laat leeg baggeren worden die volkomen onbevaarbaar door de tientallen fietsen die de bodem bedekken.

Het groepje Haagse mannen en vrouwen was donderdag jl. bezig met een puzzeltochtje door Delft en moesten ten behoeve hiervan een foto maken waarop een bekende Delftse traditie in beeld werd gebracht. Ze spraken daarom op het Vrouwjuttenland een passerende fietser aan vroegen de verbouwereerde man of ze zijn fiets ten behoeve van het maken van een foto in de gracht mochten gooien. De fietser bleek een Amerikaanse student die het verzoek niet helemaal begreep. Hij dacht dat toeristen slechts een foto van zijn fiets wilden maken en stapte braaf af om dit mogelijk te maken. Tot zijn verbijstering werd de fiets door twee mannen uit het groepje beetgepakt en boven de Voldergracht gehouden.

De Amerikaan protesteerde direct heftig en kwam meteen in actie. Twee dames uit het gezelschap kalmeerden hem en legden hem uit dat het slechts om een foto ging en dat zijn fiets ongedeerd zou blijven. Met zijn handen in zijn zij en een vage glimlach om de lippen keek de fietser naar het maken van de foto. Je zag hem denken: “Nu weet ik het zeker. Hollanders zijn maf”. Na de foto kreeg de man zijn fiets met een bedankje weer terug. Hij stapte snel op en fietste zonder om te kijken de gracht op. Een man uit het Haagse groepje die zag dat ik foto’s had gemaakt van het voorval keek me enigszins meewarig lachend aan en zei: “Ik zou dat in mijn eigen stad niet durven, maar in Delft kom je er mee weg”.

Tweet

Traditie krijgt nieuw begin

Delft – Hoe drukker het in het museum is, hoe leuker Corien het vindt. Daarom kan ze nu weer ruimschoots haar hart ophalen. Na een afwezigheid van achttien jaar is de Oude Kunst- en Antiekbeurs deze week weer teruggekeerd in museum Het Prinsenhof. Op de openingsdag maakte ik een rondje over de beurs. Het voelt weer als vanouds, maar toch is er wel het een en ander veranderd. In de tijden dat de beurs door de koningin geopend werd, was het toch vooral een samenkomst van kunst- en antiekliefhebbers met een erg dikke portemonnee. Nu is dat toch duidelijk anders.

Natuurlijk zijn er nog wel stukken waarvan de prijs bestaat uit een bedrag van vijf of zes cijfers, maar er is ook veel te koop voor bedragen van drie of vier cijfers. En daar voel ik me toch meer bij thuis.

Wat me ook erg aanstaat, is de kleinschaligheid. Ongeveer dertig Nederlandse antiquairs hebben in fraaie stands hun collectie tentoongesteld. “Het is lekker overzichtelijk en de handelaars hebben alle tijd om met je van gedachten te wisselen”, zei ik na mijn bezoek tegen Corien.
“De sfeer is inderdaad heel ontspannen”, beaamt ze. “Het gaat de deelnemers aan de beurs er ook niet om dat je per se iets koopt. Ze willen vooral de mensen weer enthousiast maken voor oude kunst en antiek”, vult ze aan.

Nadat de vorige beurs het museum verliet, is er in het gebouw wel het een en ander gebeurd. De grote binnenplaats werd voorzien van een glazen wand en een dak en is nu uitermate geschikt voor expositie. In 1996 werd hij als Van der Mandelezaal in gebruik genomen. Het museum kan nu onderdak bieden aan een beurs zonder dat de eigen collectie behoeft te wijken. De beurs is terug in Delft op initiatief van communicatieadviseur Patrick Buch. Het was zijn idee om vooral oude in plaats van hedendaagse kunst te brengen. Dat idee lijkt aan te slaan. De eerste twee dagen van de beurs zijn in ieder geval een succes. Het bezoekersaantal is heel goed. Misschien is dit wel het begin van een nieuwe traditie en opent ons staatshoofd in komende jaren ook weer deze beurs.



Tweet

The Whisper

Milton Keynes – Je zult in reisgidsen over het Verenigd Koningrijk de stad Milton Keynes niet aantreffen. Toch is het een stad van naar schatting 230.000 inwoners waar genoeg gebeurt. De stad ligt ongeveer 80 km boven Londen. Maar dat alles is niet genoeg voor een vermelding in boekjes en gidsen ten behoeve van toeristen. Er is namelijk nauwelijks iets te vinden van enige historische of culturele waarde. Het is een zogenaamde ‘new town’ zoals die in Engeland in de jaren zestig van de vorige eeuw werden gebouwd. De stad ligt ongeveer in het midden tussen Oxford en Cambridge in een gebied dat wordt begrensd door Londen, Birmingham en Nottingham. Daar werken de mensen en ze wonen in Milton Keynes. Toen Milton Keynes werd gesticht waren er woningen voor ongeveer 60.000 mensen. Nu zijn dat er 230.000 en men wil in de komende twintig jaar nog door groeien tot ongeveer 320.000 inwoners.

Het centrum bestaat uit grote en royaal opgezette straten met gescheiden rijbanen en winkels met ruim voldoende parkeerplaats. Hoe verder de parkeerplaats is verwijderd van de winkels hoe goedkoper het parkeren wordt. Ben je eenmaal twee straten van de winkels verwijderd dan kun je zelfs gratis parkeren. De mooie ruime straten worden hier en daar opgeleukt met een standbeeld of ander kunstwerk. Toch hadden Corien & ik het in een uurtje gezien.

Voor de centrale bibliotheek in het hart van de stad troffen we dit beeld. Het is ‘The Whisper’ van Andre Wallace. Corien ontmoette er Arthur een klein kereltje dat met zijn moeder naar de winkels ging. Staand bij de sculptuur begon Corien een gesprekje met Arthur. “Ze fluisteren”, zei ze tegen hem. Arthur knikte. Hij wist ook waarom ze fluisterden. “Waarom dan”, wilde Corien weten. “Omdat het meisjes zijn”, onthulde Arthur. Zijn moeder, een jonge vrouw van ongeveer 18 jaar, stond even verder te bellen. Zij fluisterde niet bepaald. We konden precies horen waarom ze de avond daarvoor ruzie had gemaakt met haar vriend. Het was informatie die ik liever had gemist. Ik ben het niet met Arthur eens. Er wordt juist te weinig gefluisterd. Het telefoongesprek werd beëindigd en Arthurs moeder riep hem, ook al niet op een fluistertoon. Toen ze samen wegliepen, keek het jongentje nog een keer om en zwaaide naar Corien. Wat hij zei, konden we niet verstaan. Hij fluisterde.

Tweet

Het zal me ‘sausage’ zijn

Delft – Er was een tijd dat Albert Heijn op de kleintjes lette. Die tijd is voorbij. Albert Heijn denkt nu in het groot. Daarbij overschrijdt de supermarkt de grenzen, want AH denkt Europees. De supermarkt wil zijn producten niet alleen in ons land aan de man brengen, maar ook elders in Europa. Dat heeft consequenties voor de productnamen in de Hollandse winkel. Op de artikelen van Euroshopper, het goedkope huismerk van Albert Heijn, wordt de Nederlandse klant in het Engels aangesproken. Slechts in kleine letters staat in onze eigen taal onder de Engelse naam vermeldt hoe het product bij jou thuis bekend is. Dutch spices cookies zijn dus gewoon speculaasjes en apple sauce is eigenlijk appelmoes. Euroshopper wordt namelijk in zestien Europese landen verkocht door de leden van AMS. Bij dit inkoopverbond zijn naast Ahold ook Europese winkelbedrijven als Superquinn uit Ierland, ICA uit Zweden en Delhaize uit België aangesloten. Het Engels op de producten is sommigen in het verkeerde keelgat geschoten. De Stichting Taalverdediging roept zelfs op tot een boycot van de producten van supermarktketen Albert Heijn. Men vindt dat Appie “de Nederlandse taal en daarmee zijn Nederlandse klanten minacht”. Dat gaat mij nu weer te ver. De klant die de goedkoopste diepvriesdoperwten of speculaasjes wil aanschaffen, zal het toch worst zijn. Of moet ik ‘sausage’ zeggen
Tweet

Geen kik

Helmond – Afgelopen zaterdag kreeg Sietske gaatjes. Dat was een spannend moment voor haar. Nadat ze haar ouders had overtuigd van het feit dat het hebben van gaatjes in je oren voor een meisje noodzakelijk is, begon ze op weg naar de juwelier toch wel weer wat te twijfelen. Tot voor de deur van de winkel weifelde ze. Dat had niets te maken met haar wens om gaatjes te hebben. Het had meer te maken met de verhalen die ze over het aanbrengen op school had gehoord: het doet pijn. We wandelden nog eens langs de juwelier en toen weer terug. Daarna nam Sietske een kordaat besluit en stapte de juwelierswinkel binnen.

Wij volgden haar in ganzenpas. Toen de kogel eenmaal door de kerk was en haar beslissing vast stond, bleek ze koel en onbewogen. Ze ging op het aangewezen stoeltje zitten en liet de mevrouw uit de winkel met de pen op haar oorlelletjes een puntje zetten. Nadat de beide medewerkers van de juwelier tevreden waren over de plaats van de puntjes werd de operatie uitgevoerd. Tegelijk werd in beide oorlelletjes een gaatje en een oorbel aangebracht. Sietske gaf geen kik. Ze knipperde nog niet eens met haar ogen. Ze was weer opgetogen toen ze daarna een nieuw setje oorbellen mocht uitkiezen. Die mogen er overigens pas over zes weken in.

Tweet

Altijd feest

Helmond - Het is altijd feest in Stiphout. Zodra wij het dorp binnen rijden zien Corien & ik het meteen. Vrolijke slingers en gekleurde lampionnen wuiven in het zachte zomerbriesje. Er klinkt vrolijke muziek en in de verte hoor je mensen lachen en de glazen rinkelen. Nadat ik de auto heb geparkeerd, ontdek ik wat de aanleiding is voor deze vrolijke stemming. De jaarlijkse kinderkermis is weer teruggekeerd. Een autoscooter, een heuse schiettent, de overbekende grijpautomaten en natuurlijk de onvermijdelijke suikerspinnenverkoper hebben allemaal een plekje gevonden in de Kloosterstraat. Natuurlijk kun je ook eendjes uit het water vissen en rondjes draaien in de feestelijke draaimolen. De kindervreugde wordt nog verder opgevoerd door een oliebollenkraam. En niet zo maar eentje, maar een prijswinnaar uit de jaarlijkse AD-oliebollentest. Kan het nog leuker? Ja, dat kan.

Sietske deed dit jaar mee aan de kinderkermiskleurwedstrijd. De kleurplaat was door haar netjes en precies voorzien van vrolijke kleuren. Voor het raam van het café in de Kloosterstraat hangt de uitslag. Daar hangt het keiharde bewijs dat Sietske tot de prijswinnaars van 2010 behoort. Toen we later die week naar de kermis gingen, wees ze ons trots haar naam op de lijst. De prijs bleek te bestaan uit een slang en een kussen. Tja, ik zei het al, het is altijd feest in Stiphout. Er zullen best ook gewone dagen zijn, maar niet als wij er zijn.

Tweet

Samen 120 jaar

Helmond – Zaterdagavond vierden Monique & Adrie het feit dat ze samen 120 jaar zijn. Samen met broers, zussen en vrienden vierden zij dit heugelijke feit in ‘Zeezicht’. Het werd een gezellige avond waarop heel wat mensen elkaar weer na een groot aantal jaren tegenkwamen. Het was opvallend dat niemand zei: “Wat ben je oud geworden“. Iedereen riep: “Wat zie jij er nog goed uit”. Het was namelijk een hele positieve avond.

‘Zeezicht’ wordt op dit moment verbouwd, maar daarvan was in de grote zaal waarin we bij elkaar waren niets te merken. Het was er reuze gezellig. Zestig jaar is natuurlijk een mooi getal om vast te leggen. Er werden dan ook heel wat foto’s gemaakt van dit historische moment voor Monique & Adrie. In een zaak als Zeezicht is het goed om je te realiseren dat je leeftijd is als een goede whisky. Hoe ouder hoe beter. Ik zei het al, het was een positieve avond. Ouder worden heeft dan ook heel wat voordelen. Je merkt dat als je omkijkt er steeds meer is te zien. Timo, die natuurlijk ook op het feestje van oma & opa was, is het beste bewijs dat er steeds weer ankertjes worden geslagen in je tijdslijn om op terug te kijken en aanvast te houden.

Het beste bewijs dat er veel kan gebeuren in zestig jaar vind je in België. En dan doel ik niet op hun gezamenlijke vakantiewoning Le Moulin de Poulseur in de Ardennen. Nee ik doel op een ander feit uit de geschiedenis van de Belgen. In 1950 het jaar van hun geboorte werd de Belgische Prins Boudewijn tot koning gekroond van het land der Belgen. Tijdens de eedaflegging riep de communistenleider Lahaut: “Vive la république”.

Dat had hij beter niet kunnen doen, want een week later werd hij vermoord. 100.000 medestanders van de linkse politicus kwamen naar zijn begrafenis. Nu 60 jaar later is de rust in het land der Belgen nog niet teruggekeerd. Dat hebben Monique & Adrie stukken beter gedaan. Na zestig jaar zijn zij nog steeds in rustig vaarwater.
Tweet

Saskia in actie

Veldhoven - Ze bestaan nog. De klaarovers die er voor zorgen dat de kinderen veilig naar school komen. In Stiphout zie ik ze bij de voetgangersoversteekplaats in de dorpsstraat. Ook in de Dorpsstraat in Veldhoven is er elke dag een moeder die als klaarover er voor zorgt dat er veilig kan worden overgestoken. Er is een hele brigade van moeders en (een enkele vader) opgeleid om deze belangrijke verkeerstaak uit te voeren.

Dankzij al die vrijwilligers die zich dagelijks inzetten voor de verkeersveiligheid van de schoolgaande kinderen laten moeders hun kroost met een gerust hart naar school gaan. Ook Saskia draagt haar steentje als vrijwilliger bij aan de verkeersveiligheid van de kinderen. Ze is niet alleen klaarover. Ze is ook verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de hele brigade van klaarovers.

Zij zorgt er voor dat er elke dag een opgeleide moeder deze taak uitvoert. Nadat Corien & ik samen met Abel donderdag Nienke, Dieuwertje en Emma uit school hadden gehaald, liepen we even langs de verkeerspost aan de Dorpsstraat waar Saskia die dag zelf dienst had. We moesten niet aan de overkant zijn, maar staken toch maar over. Zo zagen we Saskia in actie.

Tweet

Het gaat om plezier

Veldhoven – Donderdag liepen we in Veldhoven in de Kromstraat even Galerie Hans Persoon binnen. Ik weet dat daar regelmatig werk van de kunstenaar Nico Vrielink hangt en maakte even van de gelegenheid gebruik om binnen te wippen om te zien of er iets van onze gading was. Terwijl Saskia en ik over de expositie liepen, dartelde Abel met oma in zijn buurt, ook wat rond. Plotseling greep hij mijn hand en zei: “Kijk, dat is de zelfde als buiten”. Hij trok me naar een klein bronzen sculptuur van de kunstenares Tjikki Kreuger dat op een sokkeltje midden in de galerie staat. Abel had het goed gezien. Een groot exemplaar van dit kunstwerk staat bijna voor de deur van de galerie op straat. Maar is het werk binnen nu het zelfde als buiten? Dat wilde Abel proefondervindelijk vast stellen. Buiten kan hij als hij op zijn tenen staat precies tussen de benen van de beelden in de ‘winkelronde’ heen kijken.

Dat beeld wilde hij vergelijken met het beeldje binnen. Oma Corien wilde hem wel even optillen. Op die manier kon hij ook in de galerie door de benen van de mensen in de bronzen kring kijken. “Hetzelfde”, constateerde hij opgetogen na zijn controle. We liepen nog een paar keer naar buiten en weer naar binnen om de beide sculpturen grondig te vergelijken. Na elke controle werd Abel enthousiaster. Kunst waarderen is een heel persoonlijke beleving. Het perspectief waarin je tegen de dingen aankijkt, maakt veel verschil. Dat geldt overigens niet alleen voor kunst. De manier waarop Abel tegen de dingen aankijkt, is anders dan de onze. Maar we beleven allemaal plezier aan de kunst. En daar gaat het toch om.
Tweet

Patrijspoort zonder uitzicht

Olney - Ronddwalen door de woning waar een bekend politicus, schrijver, bestuurder of dichter heeft gewoond en gewerkt, brengt de ‘grote man of vrouw’ vaak weer terug tot normale proporties. Je komt tot de ontdekking dat ook zij een favoriete stoel hadden, altijd uit het zelfde kopje dronken of na de lunch een tukje deden. Bekend is dat Winston Churchill thuis altijd in soort hanssop liep. Niets menselijk is ook de grote der aarde vreemd. Dat gevoel bekroop me ook in het huis van de achttiende-eeuwse dichter William Cowper in Olney.

Ik schreef er al eerder wat over. Wat we van hem weten is dat hij daar o.a. liederen schreef voor het gezangenboek van dominee en voormalig slavenhandelaar John Newton (de schrijver van het nu nog bekende lied Amazing Grace). Later schreef hij gedichten en satires. Zijn belangrijkste werk is het in 1785 uitgegeven The Task. Al deze informatie en nog veel meer krijg je als je door het huis van Gowper loopt, aangereikt via grote borden. Als je vanuit de keuken naar de kamer loopt zie je naast de deur een vierkant gat. Dan blijkt dat de grote dichter niet alleen van mooie zinnen hield.

Hij hield ook van hazen. Er liepen drie hazen vrij rond door zijn huis. Ze hadden hun eigen slaapplaatsjes. De dieren komen ook in zijn gedichten voor. Het vierkante gat noemde hij ‘a porthole’ [patrijspoort]. Het ligt voor de hand dat het een raam was om wat licht in de keuken door te laten. Niet volgens Gowper. Volgens hem was het bedoeld voor de hazen. Zij sprongen er tot zijn grote vreugde doorheen. Van de keuken naar de kamer en terug. Ach, een mens moet toch enig vertier hebben in een tijd dat radio, tv en internet nog niet voor afleiding zorgden.
Tweet

Wie de schoen past

Bedford – In Engelse warenhuizen staan de schoenen niet in hun doos te wachten op de klant. De schoenen staan en hangen in paren in de winkel te wachten op hun nieuwe eigenaar. Dat is makkelijk als je ze eerst even wilt passen. En dat willen de Britten natuurlijk wel. Schoenen moeten comfortabel zitten. Tot zover begrijp ik de procedure. Ik raak echter de weg kwijt als ik zie hoe de Engelsen met deze vrijheid om gaan. Als blijkt dat de schoen niet past, laten ze die uit hun handen vallen waar ze staan. Het resultaat is dat een medewerker van het warenhuis elk half uur langs moet komen om het schoenenkerkhof te ruimen. Misschien denk je dat alleen dit warenhuis in Bedford wordt bezocht door sloddervossen. Dan moet ik je teleurstellen. Ik bezoek dankzij Corien nogal wat schoenenafdelingen en heb zodoende en passant een proefondervindelijk onderzoek kunnen doen. Als het op winkelen aankomt, zijn de Britten allemaal sloddervossen. Nou ja allemaal, wie de schoen past trekke hem aan
Tweet

Toe aan restauratie

Turvey – De rode telefooncellen in je in Engeland (nog) ziet, zijn ontworpen door Sir Giles Gilbert Scott. Het is niet zijn enige bijdrage aan de architectuur van zijn land. Scott – zoon van een dominee - is een architect uit het Victoriaanse tijdperk die ook bekend is geworden omdat hij een groot aantal kerken en kathedralen heeft gerenoveerd. Dat ‘opknappen’ gebeurde naar de huidige maatstaven soms wel iets te rigoureus. In 1853 werd onder zijn leiding de kerk in Turvey onder handen genomen. Bij die restauratie vond men in een nis bij de Mariakapel een muurschildering uit de veertiende eeuw.

Het stelt de kruisiging voor. Ook Maria en Johannes komen op de fresco voor. Scott liet dit soort muurschilderingen meestal bedekken onder een laag plamuur. De muurschildering in Turvey ontkwam om onbekende reden echter aan die behandeling. In 1933 begon een zekere Mr. E.T. Long aan het opknappen van de muurschildering. Onder het vuil kwam een schildering te voorschijn waarvan men onmiddellijk het belang en de grote waarde zag. De schildering werd zelfs een tijdje achter glas beschermd. Toen Corien & ik vorige week de kerk bezochten, zagen we dat de fresco al weer aan herstel toe is. Vocht heeft opnieuw schade aangericht. Ook het branden van lichtjes vlak voor de muurschildering doet er geen goed aan. Een artikel in The Times, gepubliceerd in 1933, dat ingelijst bij de schildering wordt bewaard, beschrijft de fresco als "the finest painting of its subject and time in the country".

Een oudere vrijwilligster had het ingelijste artikel even tegen het schilderij aangezet, zodat ze er beter bij kon met haar bezem. De schildering was wel wat nat geworden, zag zij ook toen ik er op wees. “We moeten het maar eens schoonmaken”, zei ze. Ik suggereerde daar dan wel een erkende restaurateur bij te betrekken. Ze knikte. “Dat zou eigenlijk wel moeten”, gaf ze toe. Ik haalde het ingelijste krantenartikel weg onder het mom van het maken van een foto en plaatste het daarna weer terug op de grond tegen de muur zodat de schildering vrij bleef.

Tweet

Moord en doodslag

Turvey - “Dit is St. Mary Mead”, zei Corien zodra we waren uitgestapt. Ik was even gestopt om een wandeling door het dorpje Turvey te maken. Ik zag meteen dat Corien gelijk had. Het kleine plaatsje ademt exact de zelfde sfeer uit als het fictieve dorpje zoals we dat hebben leren kennen in de boeken van Dame Agatha Christie.

In 1930 introduceerde Christie de oude dame Jane Marple uit St. Mary Mead. Dat gebeurde in ‘The murder at the Vicarage’ dat we in ons land kennen als ‘Moord in de Pastorie’. In dat eerste boek lag het dorpje in de fictieve county Downshire. In ‘The Body in the Library’ dat later verscheen lag het ineens in Radfordshire. St. Mary Mead stellen we ons voor als Turvey; een vredig pittoresk stukje Engels platteland. Er is wel een verschil. In de boeken van Christie schuilen achter de authentieke gevels van de charmante cottages schandalen en donkere geheimen.

In dat opzicht lijkt st. Mary Mead erg veel op Midsomer waar inspecteur Tom Barnaby en zijn collega sergeant Ben Jones ook steeds worden geconfronteerd met moord en doodslag in een vreedzaam Engels dorpje. In Turvey vermoed ik niet zo’n verscholen misdaad. De mensen waren erg vriendelijk. Maar ik weet uit de boeken dat schijn bedriegt. Miss Marple zag daar doorheen. Corien & ik zijn zo ver nog niet.
Tweet

Picture Me Now

Bedford – Een museum kan uitblinken door een mooie collectie met bekende of beroemde kunstwerken. Dat is niet voor elk museum weggelegd. Een museum kan echter ook uitblinken door goede ideeën. Het Museum Bedford – vlak naast ons hotel – moet het niet hebben van de collectie. Goede ideeën hebben ze er echter wel. En dat is ook veel waard.

Zondagmiddag, kort na de thee, liepen Corien & ik er even binnen om de tentoonstelling ‘Picture Me Now’ te zien. Het een tentoonstelling van fotoportretten die het museum samen met de Cecil Higgins Art Gallery heeft opgezet. Het idee is even simpel als briljant. De foto’s op de tentoonstelling zijn van de fotograaf Brenton Jackson. Hij zette mensen op de foto die in Bedford en omgeving zijn geboren. Op vaste dagen mochten de mensen bij hem binnen vallen om hun portret te laten nemen.

Deze drop-in-dagen werden soms echte reünies. Ik ken de mensen op de foto niet, maar dat is niet nodig. Gezichten vertellen hun eigen verhaal. Dat vond Sharon, een jonge moeder die met een klein jongentje stond te kijken, ook: “People’s faces tell a story. I like the photo’s of the older generation. They are more interesting to look at because they are so full of life”. Ik ben het helemaal met haar eens.
Tweet

You guys

Bedford – Gisteren bezochten we Cambridge in de wetenschap dat er altijd wel iets te beleven valt in de oude universiteitsstad. We parkeerden aan de achterkant van het King’s College. Een Amerikaanse filmploeg was juist bezig om alles op te zetten voor een shot van de ‘backs’. De presentator van de documentaire die men hier opnam voor HBO zag mij een foto van het college maken en riep meteen: “Shall I take a picture of you guys”. Dat wilden de ‘guys’ wel. En terwijl hij de ene na de andere foto maakte, riep hij steeds: “Oh beautiful. This will make you very happy”. Nadat we de foto’s hadden bekeken en hem hadden verzekerd dat we nu inderdaad ‘very happy’ waren, vervolgden we onze weg.

Na enige omzwervingen belandden we op de ‘Annual celebration of Stourbridge Fair’. Een evenement dat kennelijk elk jaar wordt georganiseerd door de ‘Friends of the Leper Chapel’. De Leper Chapel is een middeleeuwse kapel die vandaag als achtergrond diende voor de fair. Een al tamelijk bejaarde dame ontving ons bij de ingang. Ze vermoedde kennelijk enige aarzeling bij ons want ze zei: “Come and see how the fair looked in the Middle Ages, when it was one of the largest of its kind in the country” .

Ze duwde ons een folder van Cambridge Past, Present & Future in handen en vervolgde met “Join us. Whether Cambridge changes for the better is up to you”. Ik legde uit dat wij uit Delft kwamen en dat we het al druk genoeg hebben om alle veranderingen in onze eigen stad te volgen. “Delft, like al cities, is changing all the time. What is different now is the rate and scale of this change. But I see in Delft that is does not threatens the historic character and quality of life in our city. I wish you the same success with the future development of Cambridge”, liet ik haar weten. Daarna kon ik niet meer stuk.

We slenterden daarna op ons gemak over de middeleeuwse jaarmarkt. Er was van alles te koop. Honing en andere ‘bijenproducten’, kaas, home made pies en sandwiches en allerlei groenten en vruchten. Op borden werd in de kapel de geschiedenis van de kapel en de Stourbridge jaarmarkt uit de doeken gedaan. Er waren natuurlijk ook vertegenwoordigers van de universiteit. Alle deelnemers waren in middeleeuwse klederdracht. Dat gaf wel een extra cachet aan het geheel. Er werd ook gedanst. De Capriol Society for Early Dance nam dat voor haar rekening. Ze dansten op muziek die werd gespeeld op instrumenten uit die periode. Het was een mooie gelegenheid om mooie plaatjes te maken. Dat deden we dan ook maar.

Tweet

Kauwper of koeper?

Olney – De achttiende-eeuwse dichter William Cowper woonde in een groot huis in Olney. Huis en tuin zijn nu een museum. We bezochten het vrijdag. Met de beheerder van het museum had ik een kleine discussie over de uitspraak van de naam van de dichter. Hij spreekt Cowper uit als “koeper”, terwijl ik dacht dat Cowper dient te worden uitgesproken als “kauwper”. De dichter sprak het zelf ook uit als ‘koeper”. Dan is het duidelijk, zou je denken. De dichter zal zijn eigen naam toch wel goed uitspreken. Toch denk ik dat er iets anders aan de hand was. De inwoners van het hedendaagse Olney noemen de naar de dichter vernoemde Cowper Street de “kauwper striet” en niet de “koeper striet”. Cowper doet me een beetje denken aan mevrouw Bucket die haar naam uitspreekt als “boekee” in plaats van ‘bukkut’. Alleen omdat het chiquer klinkt. De beheerder voelde uiteindelijk ook wel wat voor mijn standpunt.

In de grote tuin van het huis staat Cowper’s Summer House. De dichter schreef hier zijn gedichten en proza. Hij noemde het kleine optrekje daarom zelf zijn “verse manufactory”. Toen hij in 1800 overleed, dromden de mensen naar zijn Summer House om hem daar te gedenken. Ze lazen elkaar zijn gedichten voor en schreven hun naam op de muur. Het jongste jaartal dat een bewonderaar in de muur kraste is 1804. Nu wil men niet meer dat je je naam in de muur krast. Wij waren de enige in de tuin, maar hebben ons toch beheerst en geen graffiti toegevoegd. Cowper heeft het huisje overigens niet voor zijn schrijfactiviteiten laten bouwen. Toen hij huis en tuin kocht van ene Thomas Aspray, een apotheker, stond het optrekje er al. De apotheker liet het bouwen voor een weinig poëtische reden. De vrouw van Aspray wilde niet dat hij in huis rookte. Het optrekje was zijn “rookkamer”.

Tweet

Het komt niet meer goed

Bedford – De autobiografie van de Britse oud-premier Tony Blair is lang niet bij iedereen goed gevallen. Deze week moest hij een privébijeenkomst in het Londense Tate Modern museum afzeggen vanwege een demonstratie tegen het boek. De gezellige avond voor familie en vrienden ging niet door omdat Blair zijn gasten “de onplezierige acties van demonstranten” wilde besparen. Eerder moest hij al een signeersessie in Londen afzeggen nadat hij in Dublin met eieren en schoenen was bekogeld. Wij zagen dat zijn boek ‘A Journey’ nu al voor de halve prijs in de winkels ligt, maar de stapel boeken lag nog wel op een prominente plaats in de winkels.

De actiegroep 'Stop The War Coalition' heeft aan diverse boekwinkels in Londen gevraagd om de autobiografie tussen de misdaadboeken te zetten. Dat is waar het boek volgens de actiegroep thuis hoort. Op Facebook heeft de actiegroep een speciale pagina geopend waarin ze hun leden – dat zijn er inmiddels meer dan tienduizend – vragen om dat in hun lokale boekwinkels stiekem ook te doen. In Bedford is daar geen gehoor aangegeven. De Britse media schat dat Blair 5 miljoen euro opstrijkt voor zijn autobiografie. Hij wil dit geld aan de Royal British Legion, een organisatie die zich inzet voor gewonde soldaten, schenken. Ook dat valt verkeerd. De actievoerder noemen het 'bloedgeld'. Ik vrees dat het niet meer goed komt, wat Blair ook doet.

Tweet

Wat een mens moet

Bedford – De grootste plaats van Bedfordshire in het Verenigd Koninkrijk is Bedford. We zijn er vanmorgen aangekomen voor een kort verblijf. Een echte reden voor ons bezoek hebben we niet. Maar die hebben we ook niet nodig. Daarom hebben we ook niet veel op ons programma staan. Morgens is het de tweede vrijdag van de maand. Dan is er altijd van alles te doen in Bedford. “2nd Friday has something for everyone”, belooft de poster die ik op een groot aantal etalages in de stad zie hangen. Er spelen dan op talloze plaatsen in de stad bandjes en orkestjes. In het museum en de galeries worden allerlei voorstellingen gegeven en de winkels zijn open. Ook de laatste Farmers Market van het jaar is die vrijdag. Eigenlijk is het al een voorproefje op de eerste op 1 juni van volgend jaar, want er zijn volop aardbeien met room verkrijgbaar. Morgen is er dus genoeg te doen. Als er nog tijd over is gaan we ook nog even naar de wijnproeverij bij LeoGrande Vineyards & Winery. Voor vandaag staat alleen vast dat we de dag af zullen sluiten in de ‘Curry Club’. Want een mens moet toch ook eten!
Tweet

Nigel & Victoria

Delft – Philips en gloeilampen waren vroeger een samenhangend begrip. Eindhoven wordt niet voor niets de Lichtstad genoemd. De multinational uit Eindhoven maakt al sinds vele decennia ook heel wat andere producten. Toen de Europese Unie in 2009 instemde met het verkoopverbod op gloeilampen waren de Eindhovenaren dan ook al lang voorbereid op een gloeilamploze toekomst. Naast alle hardware maakt Philips sinds kort ook de online comedyserie ‘Nigel and Victoria’.

Niet om ons via internet te vermaken. Het doel is nieuwe lifestyle producten, zoals iPad-accessoires en koptelefoons, te introduceren. De serie vertelt over de perikelen van Victoria Koblenko, een productrecensent, en Nigel, een Britse marketingmanager van Philips, die het niet kan laten om zich overal mee te bemoeien.

De serie ging gisteren van start. In de eerste aflevering valt Nigel al meteen voor Victoria.

Kijk hier aflevering twee en aflevering drie

Tweet

Uitdaging

Delft - Vroeger hadden we problemen, nu hebben we uitdagingen. Dat is natuurlijk modieus geklets. Een uitdaging is immers pas een uitdaging als je die ook aanneemt. Veel mensen blijven steken in de constatering. Het woord uitdaging is dan ook erg aan slijtage onderhevig. Alles is tegenwoordig een uitdaging. Er zijn mensen die het bakken van een biefstuk al een uitdaging noemen. Anderen vinden het beklimmen van de Mount Everest pas een uitdaging. Mensen solliciteren ook niet meer. Ze schrijven in hun brief aan de toekomstige werkgever dat ze toe zijn aan een nieuwe uitdaging. Het is een uitdagingsbrief. Toen FC Twente, de voetbalclub uit Enschede, landskampioen werd, zag voorzitter Munsterman ook meteen dat er nieuwe uitdagingen aan de horizon verschenen: "Het kampioenschap heeft tot gevolg een rechtstreekse plaatsing voor de Champions League en dat is natuurlijk een fantastische uitdaging, zowel sportief als organisatorisch". Hij geeft daarmee aan dat het aangaan van een uitdaging niet alleen leuk en spannend is, maar ook eng en onveilig aanvoelt. Kortom FC Twente had wat problemen op te lossen. Een uitdaging is vaak ook niet meer dan een prikkel om iets te doen dat een beetje eng en onveilig voelt. Want als je je doel bereikt, stijgt daarmee je gevoel van eigenwaarde. Kinderen gaan elke dag uitdagingen aan. Daarmee leren ze veel over zichzelf. Want niet elk doel wordt bereikt. Ook dat is belangrijk, want van je fouten leer en groei je.
Tweet

Snel en beheerst

Delft – Kalm, maar toch snel en beheerst lopen met een dienblad vol drankjes is een uiterst waardevolle kwaliteit van een ober. Hoe eerder de klant zijn of haar drankje heeft, hoe beter het is. Delftenaren, toeristen en horeca-uitbaters zagen gistermiddag van 2 tot 5 een keur van Delftse kelners een proeve van bekwaamheid afleggen in een heuse race rond de Beestenmarkt. Het ging daarbij niet alleen om snelheid. Meer dan 25 kelners van cafés, restaurants en andere Delftse horecagelegenheden renden aangemoedigd door het publiek over een echte hindernisbaan met een vol dienblad. Het is alweer de twaalfde keer, dat er werd gestreden om de felbegeerde titel ‘snelste kelner van Delft ‘. De dames en heren van de Delftse horeca streden in teams van vier personen. Natuurlijk ging het ook dit jaar niet alleen om snelheid. De teams waren allemaal op een bijzondere manier uitgedost. Dat maakt het nog moeilijker om te rennen, vliegen en springen met een vol dienblad in de hand.

De capriolen van de deelnemers werden door het toegestroomde publiek hogelijk gewaardeerd. Terwijl de deelnemers royaal knoeiden en het kostelijke bier rijkelijk over de kasseien van de beestenmarkt lieten stromen, genoten de toeschouwers op een heel andere manier van het gele vocht. Zonder ook maar een drup te morsen lieten zij het heerlijk heldere gele vocht in hun keel vloeien. Morsen was deze zondag alleen voor de jongens en meisjes van het kelnergilde weggelegd.
Klik voor een filmpje hier.


Tweet

Van alle markten thuis

Den Haag – Tijdens hun vakantie bezochten Saskia & Sander met hun gezin ook de Hofstad. Er is veel te zien en te beleven in Den Haag. En dus ook veel te fotograferen. De reis met trein en bus vonden de kinderen al een feest. Een vreugde die naar ik vrees door veel forenzen niet wordt gedeeld. Natuurlijk bezochten ze ook het Mauritshuis. Tijdens de rondgang door het museum koos iedereen zijn eigen topstuk uit. De keus van Abel viel op een klein schilderij van Pieter van Laer ‘Landschap met jagers’ uit circa 1640. Ook op het schilderij van Emma komen dieren voor. Zij koos ‘De Hoenderhof’ van Jan Steen een tijdgenoot van Van Laer.

Dieuwertje koos een schilderij van een leerling van Rembrandt Govert Flinck. Het heet ‘Meisje bij een kinderstoel’ en toont het portret van een heel jong meisje. Nienke koos misschien wel het beroemdste schilderij van de Delftse kunstnaar Johannes Vermeer, ‘Het meisje met de parel’. In 2006 werd dit schilderij in een door dagblad Trouw georganiseerde verkiezing gekozen tot mooiste schilderij van Nederland. Nienke koos dus het meest geliefde doek van Vermeer en Nederland. Saskia koos een schilderij van een andere grote schilder uit de die eeuw, Peter Paul Rubens. Zijn ‘Oude vrouw en jongen met kaarsen’ maakte op haar de meest indruk. Rubens vond het zelf ook erg mooi. Hij kon er nooit afstand van doen. Sander koos ook een zeventiende-eeuws werk. Hij maakt zijn keus in de zaal waar ‘De stier’ van Paulus Potter hangt. Daar tegenover hangt het bijna net zo grote werk van Nicolaes Berchem, ‘De opvoeding van Zeus’. Op deze mythologische voorstelling is te zien hoe de jonge Zeus werd groot gebracht met geitenmelk.
De dag in Den Haag werd afgesloten met een etentje in een Cantonees restaurant in Chinatown, want in Den Haag ben je van alle markten thuis
Tweet

IKEA-gids 60 jaar

Delft – Deze maand wordt de nieuwe IKEA catalogus 2011 verspreid. Met een echte recall-advertentie roept de Zweedse meubelgigant ons op om de oude zo spoedig mogelijk naar het oud papier te brengen. IKEA doet deze ‘dringende oproep’ om een wit voetje met een groen randje te halen bij de klanten. Er worden 198 miljoen exemplaren gedrukt in 28 talen en 54 edities. Alleen in ons land al worden er 6 miljoen verspreid. De gids wordt door meer dan 400 miljoen mensen in 38 landen gelezen. Het is dan ook niet voor niets al sinds 1951 de meest verspreidde jaarlijkse commerciële publicatie ter wereld. Er worden dus heel wat bossen omgelegd voor deze geweldige oplage van het fleurige meubelboek. Als je de plof van de gids op de mat hoort, is het aardig om dat er even bij te bedenken.

Je kunt je voorstellen dat het uitbrengen van zo’n geweldig oplage aan gidsen voor een bedrijf dat zegt een ‘groene visie’ te hebben, een zorgvuldige groene mediabegeleiding nodig heeft. Je moet er als bedrijf dan wel even bijzeggen dat voor elke voor de catalogus gekapte boom 2 tot 4 nieuwe bomen worden gepland. Het is voor het Zweedse bedrijf belangrijk dat de catalogus op een verantwoorde manier wordt geproduceerd. Hij is kleiner en gedrukt op chloorvrij gebleekt papier uit gecertificeerde bossen. Volgens IKEA Woordvoerder Ellen van den Boomgaard is dankzij het kleinere formaat de CO2 uitstoot wereldwijd met 12 procent afgenomen en het waterverbruik met 17 procent. Je kunt natuurlijk ook geen gidsen verspreiden en helemaal vertrouwen op de online-gids. Maar dat is voor IKEA net een stap te ver.

Toch stellen ze ook een gratis app-versie voor de iPhone beschikbaar. Deze week werden in Delft voorbijgangers op straat ook opgeroepen hun oude gidsen te recyclen. Op het Bastiaansplein stond een overdreven grote stoel uit de Zweedse collectie. Voorbijgangers konden ook meedoen in een loterij. Corien kwam er in haar lunchpauze langs. Ze won een houten krukje en er werd een polaroidfoto van haar op de stoel gemaakt. Ik kwam, toen ik er later die dag op weg naar de studio ook langs kwam, niet verder dan een grote blauwe boodschappentas.
Tweet

Ontmoetingsplek in gebruik genomen

Delft – Wethouder Raimond de Prez (PvdA) was de eerste die vanmiddag plaats nam op het bankje van de kunstzinnige ontmoetingsplek in de Delftse wijk Buitenhof. Hij nam daar plaats naast een oudere buurtbewoonster. Met die handeling stelde hij het kunstzinnige bankje in gebruik.

Daarbij vertelde hij de luisterende mensen: “De kwaliteit van het leven stijgt als mensen elkaar blijven ontmoeten. Ook als je ouder wordt. Dit mooie bankje is daar een prima plek voor.” Onder belangstellig van buurtbewoners en genodigden werd het bankje daarna door iedereen onder het genot van een hapje en een drankje in gebruik genomen. Het kunstwerk annex bankje kwam op deze plek op initiatief van OuderenProof Buitenhof. Ouderen en jongeren uit de wijk Buitenhof hebben onder de stimulerende leiding van kunstenaar Chris Dagradi gewerkt aan het opvallende kunstwerk. Het is een symbolische poort geworden naar Buitenhof. Het kunstwerk in het plantsoen naast de sterflats aan de Buitenhofdreef, voor apotheek Buitenhof in de Rossinistraat is gefinancierd door de gemeente Delft.

Toch spraken enkele aanwezigen toch ook wel hun bezorgdheid uit over de keus van de plek voor het kunstwerk. Het bankje ligt nogal uit het zicht en heeft daardoor ook de potentie in zich om een hangplek te worden. Dat zou vooral in de late uren voor overlast kunnen gaan zorgen.

Tweet

Rijksmonumenten Veldhoven vastgelegd

Veldhoven – Saskia & Sander zijn gisteren direct aan de slag gegaan nadat het stukje op ODD van die dag opriep om een rijksmonument in de eigen omgeving vast te leggen t.b.v. Wikimedia. Saskia printte de lijst uit en Sander ging er mee op pad . Hij kwam terug met twee foto’s. Ze maken daarmee nu ook twee keer kans op een iPad of Android smartphone. Wikimedia Nederland organiseert deze maand de wedstrijd Wiki Loves Monuments. Ze doen dat om meer vrije afbeeldingen van rijksmonumenten beschikbaar te krijgen voor gebruik op Wikipedia. Het is de hele maand september monumentenmaand bij Wikipedia. Jij kunt dus ook nog meedingen naar de iPad of de smartphone. Sander maakte een foto van de neo-gotische kruiskerk de Heilige Caeciliakerk. De kerk werd begin vorige eeuw gebouwd onder architectuur van Wolter te Riele. In 1958 werd het kerkgebouw flink vergroot. Twee jaar geleden vond er een grote renovatie plaats. Nu is er dus dankzij Sander een recente vrije afbeelding van de kerk via Wikimedia beschikbaar.

Ook de Oude Pastorie van de kerk werd door hem vastgelegd. Het woonhuis van de pastoor werd gebouwd in 1778 en diende tot 1900 als woonhuis voor de pastoor van de Caeciliaparochie. Het huis was oorspronkelijk eigendom van de abdij van Postel. In 1905 werd de kap verhoogd. In de zijgevels zijn in de vroegere geveltoppen nog zichtbaar. Het gebouw is nu een gerenommeerde hotel/pension.
Ook zin om een rijksmonument te fotograferen? Kijk dan op Wikipedia voor de lijst van rijksmonumenten in jouw woonplaats hier.
Tweet