The Whisper

Milton Keynes – Je zult in reisgidsen over het Verenigd Koningrijk de stad Milton Keynes niet aantreffen. Toch is het een stad van naar schatting 230.000 inwoners waar genoeg gebeurt. De stad ligt ongeveer 80 km boven Londen. Maar dat alles is niet genoeg voor een vermelding in boekjes en gidsen ten behoeve van toeristen. Er is namelijk nauwelijks iets te vinden van enige historische of culturele waarde. Het is een zogenaamde ‘new town’ zoals die in Engeland in de jaren zestig van de vorige eeuw werden gebouwd. De stad ligt ongeveer in het midden tussen Oxford en Cambridge in een gebied dat wordt begrensd door Londen, Birmingham en Nottingham. Daar werken de mensen en ze wonen in Milton Keynes. Toen Milton Keynes werd gesticht waren er woningen voor ongeveer 60.000 mensen. Nu zijn dat er 230.000 en men wil in de komende twintig jaar nog door groeien tot ongeveer 320.000 inwoners.

Het centrum bestaat uit grote en royaal opgezette straten met gescheiden rijbanen en winkels met ruim voldoende parkeerplaats. Hoe verder de parkeerplaats is verwijderd van de winkels hoe goedkoper het parkeren wordt. Ben je eenmaal twee straten van de winkels verwijderd dan kun je zelfs gratis parkeren. De mooie ruime straten worden hier en daar opgeleukt met een standbeeld of ander kunstwerk. Toch hadden Corien & ik het in een uurtje gezien.

Voor de centrale bibliotheek in het hart van de stad troffen we dit beeld. Het is ‘The Whisper’ van Andre Wallace. Corien ontmoette er Arthur een klein kereltje dat met zijn moeder naar de winkels ging. Staand bij de sculptuur begon Corien een gesprekje met Arthur. “Ze fluisteren”, zei ze tegen hem. Arthur knikte. Hij wist ook waarom ze fluisterden. “Waarom dan”, wilde Corien weten. “Omdat het meisjes zijn”, onthulde Arthur. Zijn moeder, een jonge vrouw van ongeveer 18 jaar, stond even verder te bellen. Zij fluisterde niet bepaald. We konden precies horen waarom ze de avond daarvoor ruzie had gemaakt met haar vriend. Het was informatie die ik liever had gemist. Ik ben het niet met Arthur eens. Er wordt juist te weinig gefluisterd. Het telefoongesprek werd beëindigd en Arthurs moeder riep hem, ook al niet op een fluistertoon. Toen ze samen wegliepen, keek het jongentje nog een keer om en zwaaide naar Corien. Wat hij zei, konden we niet verstaan. Hij fluisterde.

Tweet