We phone home Condicote – Er was een tijd dat je een telefooncel moest opzoeken om naar huis te bellen. Daarna kwamen de mobieltjes en nu is er skype. Waar je ook bent je maakt gewoon even contact met familie en vrienden via je laptop. Vanuit onze vakantie woning spreken we met Saskia en de kinderen in Stiphout. Benthe maakte er deze foto van en mailde die weer naar ons.

Spannend dagje Condicote – Wel eens gehoord van William the Conqueror? Natuurlijk wel. Hij was aanvankelijk slechts hertog van Normandië, maar bracht het uiteindelijk tot koning van Engeland. Zijn succesverhaal begon in 1066. Hij landde toen vanuit Frankrijk in Engeland. Het eerste wat hij deed toen hij eenmaal op Engelse bodem stond, was een kasteel bouwen op een rotsachtige heuvel boven de rivier de Avon. Het staat er nog steeds en is door de eeuwen heen steeds groter en indrukwekkender geworden. Gisteren bezochten we dat kasteel. Hij is nu bekend als Warwick Castle. Ik zal je het hele verhaal van de geschiedenis van het kasteel besparen, maar uiteindelijk betrokken de Earls of Warwick deze nogal ruime behuizing. Er is hier door de jaren heen veel gebeurd. Hertogen kwamen en gingen. Uiteindelijk kon de laatste earl het allemaal niet meer bekostigen en verkocht het aan Madame Tussaud. Het lijkt er dus op dat het uiteindelijk weer in handen kwam van een Franse. Net als de wassen beelden is ook dat maar schijn. Madame Tussaud’s is nu in handen van de Amerikaanse Merlin Entertainment Group. Die runnen o.a. ook Legoland en Sea-Life. Het mooie middeleeuwse kasteel dat we zondag bezochten, is dus in handen van een Amerikaanse amusementsgroep. Is dat een deceptie? Zeker niet, want het is een geweldig historisch entertainment park geworden. Behalve een prachtig kasteel zagen we shows met roofvogels, een heus steekspel tussen ridders te paard, middeleeuwse koks en maaltijden en nog veel meer. Op het grote binnenplein waren allerlei tenten neer gezet met vermaak, drankjes en hapjes. De kinderen vermaakten zich kostelijk. Sander verzorgde voor zijn kinderen overal een simultaanvertaling. Abel vond al de vechtende ridders erg spannend, maar gelukkig was zijn moeder in de buurt zodat hij toch alles bleef volgen. Het was een spannend dagje. Voor iedereen.

“Het is een echte kerk” Condicote – In de Cotswolds valt het woord wol nog vaak. De wolhandel is helemaal verdwenen, maar de huizen en kerken danken hun historische praal allemaal aan het met wol verdiende geld. Gisteren streken we neer in Cirencester, de hoofdstad van de Cotswolds. We begonnen onze wandeling op de Market Place. Op dit marktplein van de stad staat de mooie in perpendiculair stijl gebouwde wolkerk. Daar heb je dat woord weer. Officieel heet de kerk ‘Parish Church of St. John the Baptist’. Het gebouw domineert het marktplein. We gaan door de grote openstaande deur naar binnen. Daar zijn vrijwilligsters aan het werk. Stuk voor stuk broze oude dametjes. De helft van de kerk is afgeschoten met houten schotten. Ik vraag het oude dametje bij deur of de kerk nog in gebruik is of dat het nu wellicht een museum is geworden. Ze schrikt van de suggestie, komt meteen overeind en meldt dat er nog elke zondag dienst is in de kerk. “Deze kerk is in1117 gesticht door koning Henry I. Er nog veel te zien van de geschiedenis, maar het is een echte kerk”, gaat ze op zachte maar wel duidelijke toon door. Ze legt uit dat de kerk momenteel wordt gerestaureerd en dat er daarom zoveel is afgetimmerd. “Volgend jaar advent is alles klaar”, zegt ze. Ze glimlacht erbij. De gedachte aan een helemaal opgeknapte kerk maakt haar blij. Vlak bij de preekstoel is er gelegenheid om kaarsjes te branden. Corien legt het concept van kaarsjes branden uit aan Dieuwertje en Emma. Samen met hun moeder branden de vier kinderen daarna een kaarsje. Voordat we onze wandeling door de stad vervolgen, nemen we ruimhartig foto’s.

Een middag aan het water Condicote – Van ons farmhouse in Condicote reden Corien & ik gistermiddag naar Bourton-on-the-Water. Nienke ging met ons mee. Het is niet alleen een heel mooi plaatsje in de Cotswold, het is ook erg populair. De laatste keer dat Corien & ik hier waren, was in november 2007. Het was erg rustig toen. Nu is het druk. Er zijn veel dagjesmensen naar hier gekomen. Bourton-on-the-Water ligt aan twee kanten van het riviertje de Windrush. Sierlijke bruggetjes van Cotswold-steen maken het mogelijk om de overkant te bereiken. Ik begrijp wel dat het plaatsje erg populair is bij de bezoekers. Ze zitten op de bankjes langs de kant of op meegebrachte klapstoeltjes. Ze drinken thee of witte wijn en genieten van de omgeving. Het is zo mooi weer dat de kinderen hun schoenen uitdoen en door het riviertje waden. Ook Nienke doet mee. Wij zitten op een bankje aan de waterkant. Een boom zorgt daar voor verkoelende schaduw. Als Nienke weer aan de wal komt, flaneren we verder over het laantje langs het water. We bezoeken in de tuin van de kerk een kleine vlooienmarkt voor het goede doel en eten even verder een ijsje. Rondom op de terrasjes genieten de mensen van het uitzicht en hun drankje. De sierlijke bruggetjes zijn te smal om een auto te laten passeren. De auto’s gaan net als de kinderen gewoon door het water. Naast het eerste bruggetje rijden de auto’s makkelijk door het riviertje naar de andere zijde. Behalve de wadende kinderen en de enkele auto is er nog meer leven in het riviertje. Ik zie meer dan een forel tegen de stroom in zwemmen. Nog even en ik begin het idyllisch te vinden.

Silence Please Condicote – Op donderdag bezochten we Ossenvoorde. Dat is de beste vertaling die ik heb voor Oxford. Het was ongeveer duizend jaar geleden immers nog een ‘ford for oxen’. De stad heeft nu niets meer met ossen. Bij Oxford denk je nu meteen aan de universiteit. Misschien denk je ook wel aan Morse, maar ook in die Tv-serie speelt de universiteit een opvallende rol. Ik vind het een prachtige universiteitsstad, misschien wel de mooiste die ik ken. Het is nu een moderne universiteit. Vrouwen worden ook hier toegelaten tot de universiteit - hoewel ook pas sinds 1920 - en het is voor toelating niet meer nodig dat je Grieks spreekt en leest. Ze gaan dus met de tijd mee in Oxford. Op de binnenplaats van de Bodleian Library, een van de oudste en belangrijkste bibliotheken ter wereld, vroeg ik een medebezoeker een foto van ons groepje te maken. Hij deed het graag. Behalve Engels hoorde ik Frans, Duits, Spaans, Italiaans en Hebreeuws om me heen. Het leek de Markt in Delft wel. Hierdoor zou je vergeten dat de universiteitsgebouwen meer zijn dan een toeristische attractie. Hier wordt gewerkt en gestudeerd. Er zijn niet alleen jongelui uit Engeland, maar uit heel de wereld komt men hier naar toe om te studeren. Om de toeristen daar aan te herinneren, staan er hier en daar bordjes met een verzoek om stil te zijn. Het grappige is dat die bordjes met een verzoek tot stilte nu op zich zelf weer een onderwerp zijn geworden voor toeristen. In de winkel van de Bodleian Library verkoopt met bekers, borden, eierdopjes en onderzetters met de tekst Silence Please. Daarom doe ik er maar verder het zwijgen toen.

Enigma Condicote – Een belangrijke reden om een huis te huren in dit gedeelte van Engeland is Bletchley Park. Sander wilde dit landhuis in het plaatsje Bletchley graag bezoeken. Het kwam er gisteren van. Het huis speelde een belangrijke rol in de Tweede Wereldoorlog. Hier was namelijk de Government Code and Cipher School (GC&CS) gehuisvest. Dat waren de codebrekers van de Britse geheime dienst. Briljante wiskundigen en crypto-analisten zoals Alan Turing en Gordon Welchman, en verder een bont allegaartje van allerlei academici slaagden er tijdens de Tweede Wereldoorlog in veel van het gecodeerde Duitse berichtenverkeer te ontcijferen. Wij kregen een anderhalf uur durende rondleiding door de gebouwen van het GC&CS. We hoorden dat niet alleen de codebrekers hier werkten. Ook militair en burgerpersoneel hielp bij het ontcijferen van de immense stroom gecodeerde berichten. Al dat personeel was gehuisvest in barakken in de omgeving van het landhuis. De diverse afdelingen op het terrein werden ‘hutten’ genoemd. Het landhuis is thans helemaal gerestaureerd. Het is nu een museum en herbergt vele zeldzame stukken. Wij zagen er o.a. verschillende Enigma machines en de Colossus, de eerste programmeerbare elektronische computer die gebruikt werd voor het breken van berichten, die door de Duitsers waren gecodeerd met de Lorenz-machine. Ik was vooral geïnteresseerd in de Enigma (Grieks voor raadsel), een elektromechanische codeermachine van het type rotormachine. Daarmee kunnen berichten gecodeerd worden in andere lettercombinaties dan het origineel, die vervolgens weer terugvertaald kunnen worden. Sander legde uit dat de Enigma machine van een zeer degelijk ontwerp was. De code leek dan ook onbreekbaar vanwege een ongeëvenaard cryptografisch veiligheidsniveau. Dat dachten de Duitsers tenminste. Maar dankzij in beslag genomen codeboeken, fouten van de Duitse operators en onveilige procedures bij de vercijfering van berichten, kon de Enigmacode toch gebroken worden. Het verkortte de oorlog met twee jaar, beweert men hier.

Opwinding Condicote –Een ontsnapte bijtschildpad heeft in Nederland voor enige opwinding gezorgd. Het gevaarlijke dier kan een kind de hand afbijten en beweegt zich voort met een snelheid van 15 kilometer per uur. Je kunt het dus nog wel hard hollend voor blijven, maar het is toch fijn dat de kranten er ruim voor waarschuwen. In Engeland is ook opwinding ontstaan. Niet om een gevaarlijk dier, maar vanwege ‘The Ashes’. Engeland won ‘The Ashes’, een serie test cricket wedstrijden tussen het nationale cricketelftal van Engeland en Australië, dit jaar. Twee dagen lang stonden de kranten er vol mee. Twee dagen later besteedde de Times nog eens 24 pagina’s aan de Britse overwinning. Zoveel aandacht krijgt zelfs het wereldkampioenschap voetbal niet. Maar ik gun het de Briten. Het is leuk voor de Engelsen als ze weer eens wat winnen. Bij het postkantoor van Bletchley Park zag ik een banner waarop werd verteld op welke manier de Britse tante post aandacht besteed aan het gebeuren. Toen hadden ze nog niet gewonnen. De man van het postkantoor werd helemaal enthousiast toen ik er over begon. Hij vertelde dat er nu ook een eerste dag enveloppe kwam om de overwinning te vieren. En ik vond die bijtschilpad al zo spannend.

Volgende keer kijken we Condicote – Gistermorgen waren we al vroeg present in de Highstreet van Moreton-in-Marsh. Het was opnieuw een zonnige dag en dus leek ons de dinsdagse weekmarkt in dit typische Cotswold-marktplaatsje wel de moeite van een bezoek waard. We vonden vele tientallen kraampjes langs de westzijde van de lange brede hoofdstraat. Huisbaas Jeff had ons op deze weekmarkt gewezen. Volgens hem wordt hier al eeuwen elke dinsdag een weekmarkt gehouden. De markt is ook nu nog erg populair. Het was er vol met mannen en vrouwen met tassen. Wij kwamen alleen kijken en hadden dus niets nodig. [Filmpje] We kochten natuurlijk wel het een en ander: Stilton, zeebaars, aardbeien, tomaten, home made marmelade, boeken en rode kool pickle. Want dat we niks nodig hebben, wil niet zeggen dat we niets kopen. We dronken thee in het zaaltje van de kerk. De cakejes en koekjes die we er bij kregen, zijn door de dames van de kerk allemaal zelf thuis gemaakt. Het zijn nog de echte home made spulletjes. De opbrengst van de cakejes en thee gaat naar een goed doel. Het smaakt daardoor niet nog beter, maar het is een mooie gedachte. In mijn reisgids las ik dat de meeste huizen en gebouwen aan de Highstreet dateren van het einde van de 18de en begin 19de eeuw. Het plaatsje was toen een belangrijk centrum voor het weven van linnen en een belangrijke halteplaats voor de postkoetsen. Het huis waar de koetsen tol moesten betalen staat er nog steeds. Er zijn ook nog oudere huizen. Daar kijken we dan een volgende keer weer naar.

Vanaf een zerk Condicote – Stow-on-the-Wold is een van de weinige plaatsjes in de Cotswolds dat boven op een ‘wold’ - een kale heuvel - ligt. Ik las dit in een folder en vermeld het hier achteloos. Het is informatie waar je verder niets aan hebt, maar ach je moet een stukje over de Cotswolds toch ergens mee beginnen. In de Cotswolds is men ooit rijk geworden door de wolhandel. Dat is aan de huizen in dit marktplaatsje nu nog goed te zien. De Engelse schrijver Daniel Defoe, je weet wel van Robinson Crusoe, wist ooit te vermelden dat er 20.000 schapen per dag werden verkocht. Dat was in de 17de eeuw toen de schapenmarkt van Stow-on-the-Wold in heel Europa bekend was. Van al die bedrijvigheid merk ik nu niet veel meer. We vonden zelfs vrij makkelijk een parkeerplaats op de markt toen we gisteren een bezoekje aan het plaatsje brachten. Van daar wandelden we door het prachtige plaatsje. Achter een speelgoedwinkel ontdekte Nienke een speelgoedmuseum. Dat werd dus onze eerste stop in Stow. Samen met Abel wandelde ik vooruit naar de dansende puppets, terwijl zijn zussen nog bij de Teddy bears bleven. Uiteindelijk vonden ook zijn zussen de dansende marionetten toch ook wel leuk [filmpje]. Na het museum wandelden we naar de pub voor een verfrissende pint. De wandeling voerde ons langs de kerk. Ik gebruikte een van de middeleeuwse zerken naast het pad langs de kerk om mijn camera op te zetten voor een groepsfoto.

Een leuke dag Condicote – De Cotswold lion is een zeldzaam schaap en geen verscheurend roofdier. Het schaap heet zo omdat de wol in lange krullen bijna in haar ogen hangt. Met enige fantasie lijkt het op de manen van een leeuw. Het wollige dier werd met uitsterven bedreigd. Het was wat ze hier noemen een ‘rare breed’. Nu gaat het weer goed met deze schapensoort. We zagen het dier gistermiddag in het Cotswold Farm Park hier vlak bij. Het park is een combinatie van een amusementspark en een dierentuin met schapen, koeien, geiten, pony’s en andere boerderijdieren. De dieren in het park hebben gemeen dat ze allemaal een ‘rare breed’ zijn. De boerderijdieren zijn voor uitsterven behoed door hier met ze te fokken. Dat is heel mooi, hoewel ik niet de indruk had dat het een van de bezoekers echt iets kon schelen. Het is een soort uit de krachten gegroeide kinderboerderij met dieren die er net iets anders uitzien. Het is leuk om een show te zien waarin allerlei schapen worden voorgesteld. Het is leuk om te zien hoe een koe wordt gemolken. Het is nog leuker om zelf schapen te voeren. [filmpje] Het is leuk om door het doolhof te dwalen en het is vooral leuk om te zien hoe de kleinkinderen zich vermaken. Kortom het was weer een leuke dag

Tea & Tug of War Condicote – Gistermiddag bezochten we de village fete in het plaatsje Church Westcote. Een bezoek aan een fete levert een traditioneel Engels middagje op met voor elk wat wils. Een fete is hét jaarfeest van een dorp. De opbrengsten gaan naar een goed doel en alle dorpelingen zetten zich belangeloos in voor het evenement. Corien & ik bezochten ze al toen Saskia & Sander nog thuis woonden. Nu deden we het met de kleinkinderen erbij. We geven onze gewoontes gewoon door. We waren de enige bezoekers van de fete die niet uit het dorp of de directe omgeving kwamen. We dronken ‘tea met home-made cake’ op het gras vlak bij een van de attracties, een opstelling van Vintage Penny Arcade machines. Je moest er penny’s van voor de oorlog voor kopen bij de uitbater. De kleinkinderen, inclusief Abel, vonden het fantastisch om hun geluk te proberen. Aan het eind van de middag waren er ‘sportwedstrijden’ voor kinderen. Nienke, Dieuwertje en Emma deden met volle overtuiging mee. Daarna volgden de jaarlijkse touwtrekwedstrijden tussen de dorpen van Church en Nether Westcote. De mannen van de dorpen streden om de Peggy Hunt Memorial Trophy, de vrouwen van de twee dorpen deden het om de Jean Cannon Tug of War Trophy en de kinderen streden om de Walford Junior Tug of War Trophy. Aan de wedstrijd van de kinderen deden ook Nienke, Dieuwertje en Emma mee. [filmpje] Zij zaten in het team van Nether Westcote en maakten het verschil. Eigenlijk was het een wedstrijd tussen mijn kleinkinderen en de rest van Engeland, die in het voordeel van mijn nageslacht werd beslist. De beker bleef dankzij Nienke, Dieuwertje en Emma in Nether Westcote. De indiviuele prijsjes (snoep en een button) gaan mee naar Veldhoven.

Muis ontsnapt Condicote – Terwijl Corien samen met de kleinkinderen de tafel dekte op het terras haalden Saskia & ik in Stow-on-the-wold – stadje hier om de hoek - muffins en crumpets voor het ontbijt. Toen we allemaal in het zonnetje zaten te genieten van ons ontbijt, bracht de poes een muisje. Ze liet het diertje vlak bij ons los om mee te spelen. Die kans liet het grijze knagertje niet voorbij gaan. Ze ontsnapte in het muurtje. De muurtjes in de Cotswolds bestaan immers alleen uit gestapelde platte stenen zonder cement. Het geeft de muizen een kans om te ontsnappen. Op deze foto zie je hoe de muurtjes van ons terras eruit zien.

Vakantie in de Cotwolds Condicote – Gistermiddag arriveerden we in Condicote. We verblijven de komende twee weken in een farmhouse net buiten het dorp. Voor jouw gemak heb ik er deze punaise bijgezet. Als je er op klikt zie op de kaart van Groot-Brittannië dat het in het noorden van Gloucestershire ligt tussen de heuvels van de Cotwolds. Condicote is een klein dorp, maar eigenlijk klinkt dat al te groots. Condicote is een vlekje, een schaduw op de kaart. Er wonen hier ongeveer 120 mensen. Over twee weken kennen we ze allemaal. De huizen zijn hier gebouwd met de beroemde honingkleurige Cotswold stone. De meeste liggen rond het dorpsplein of zoals de ‘locals’ zeggen ‘round the Pond’. Maar eerst even terug naar ons farmhouse. Corien & ik werden vanmorgen heel verkwikt wakker in onze four-poster slaapkamer. Wij slapen op de begane grond en hebben daar onze eigen ‘en suite bathroom’. Het gezin van Saskia & Sander hebben kamers op de eerste verdieping. Ook allemaal met ‘en suite shower or bathroom’. De keuken is erg groot. We kunnen er nog wel een gezin bij hebben aan tafel. Dus als je in de buurt bent, kom dan gerust een vorkje meeprikken. Dicht bij het dorpje ligt het stadje Stow-on-the-Wold. Corien & ik waren hier al eerder, maar we gaan het nu opnieuw ontdekken samen met Saskia, Sander, Nienke, Dieuwertje, Emma en Abel. Natuurlijk gaan we ook naar de historische universiteitsstad Oxford. Dat ligt tenslotte maar 35 mijl verder. En in een half uurtje rijden ben je in Shakespeare's Stratford upon Avon. Maar het belangrijkste van de Cotswolds zijn natuurlijk de prachtige oude dorpen, waarvan enkele van de mooiste letterlijk om de hoek liggen. Als ik voldoende internettijd kan vinden, houd ik jullie de komende tijd op de hoogte via ODD.

Kan jij het sneller? Delft – Hoe lang duurt het voordat je een Big Mac hebt verorberd? Zou je hem in Delft sneller oppeuzelen dan bijvoorbeeld in New York. Ik schat de verorbertijd op tien minuten. Misschien werk je hem wel sneller naar binnen in Zürich of Basel. Daar bevinden zich immers de hoofdkantoren van de grootste bank van Zwitserland; UBS AG. Misschien denk je dat bankiers in driedelige pakken niet in een hamburgerrestaurant eten. Maar ik weet het zo net nog niet. De bank heeft in het tweede kwartaal een verlies geleden van 1,4 miljard Zwitserse frank (916 miljoen euro). Het is bovendien al het derde kwartaalverlies op rij voor UBS. Ik kan me voorstellen dat je na zulke ontgoochelende resultaten wat voorzichtiger wordt in je keus van een lunchrestaurant. Hoe kom ik daar nu op? Dat komt omdat de Zwitserse cententellers jaarslijk een onderzoek doen naar de koopkracht in de wereld. Dat onderzoek van de Zwitserse bank heet de Big Mac-index. De bank berekent met deze index hoe lang mensen in bepaalde landen moeten werken om zich een Big Mac te kunnen veroorloven. Het onderzoek toont aan dat je het snels een Big Mac bij elkaar verdient in Tokio, Toronto en Chicago. Ze werken daar 12 minuten om de populaire hamburger te kunnen verorberen. Bijna net zoals lang als het duurt om hem op te eten. In Delft doen we er iets langer over. We werken 19 minuten voor een Big Mac. Net zo lang als in Brussel. We worden voorafgegaan door onder meer Londen (13 minuten), Luxemburg (15), Dublin (15), Frankfurt (15), Zürich (15) en Kopenhagen (17). Inwoners van de Keniaanse hoofdstad Nairobi doen er 158 minuten over, inwoners van Djakarta (Indonesië) 136 minuten. Maar opeten duurt overal even lang.

Te droevig Delft – Er is niet veel zeker. Een ding staat echter vast: aan alles komt een einde. Zelfs een goede relatie ontloopt dat lot niet. Als het niet de dood is, dan is het wel het leven die je relatie beëindigd. De vergankelijkheid der dingen is in Delft door kunstenaars in beeld gebracht in de Spoorzone. Daar gaat veel op de schop. Veel zaken moeten sneuvelen ten behoeve van de vooruitgang. Een rij panden is door kunstenaars eerst in de beroemde Delftse kleur blauw geverfd en daarna voorzien van kunstzinnige teksten en voorstellingen. Daarmee ontkomen ze hun lot een klein beetje. Menig Delftenaar heeft de afgelopen maanden foto’s gemaakt van het opmerkelijke rijtje panden. Ze leven als fotografische herinnering voort in albums en op Internet. Een van de uitingen brengt de vergankelijkheid wel heel treffend in beeld. Een kunstenaar hing voor de zomer een groot hart op. Opgevuld met gras hing daar het groene hart van Delft te kijk. Dankzij de aanhoudende droge warme zomer is het hart langzaam verdord. Voordat het zal worden gesloopt, is het al gestorven. Het is een overkill aan symboliek. Het kan nu wel weg, anders wordt het allemaal te droevig.

Zomeravondmaaltijd Delft - Als je in één zin vijf keer het woord gezellig gebruikt, dan was het ongetwijfeld erg gezellig. Ik ben het helemaal met Nellie eens. Met elkaar eten is heel gezellig. Hoe meer mensen er bij ons aan tafel schuiven, hoe leuker Corien & ik het vinden. Daarvoor behoeft het menu geen hoogstandje te zijn. Een heerlijke pan met bami met wat saté en pindasaus krijgt nog meer smaak als je de inhoud ervan kunt delen. Wij deden het vorige week met Saskia en de kinderen. Een eenvoudige barbecue. Wat lapjes vlees, een paar worstjes, wat stukjes zalm en een paar kippenpootjes aangevuld met salade en stokbrood en klaar is de zomeravondmaaltijd. Wij halen onze luxe barbecue-set al niet eens meer te voorschijn. Met zo’n eenvoudig weggooi-exemplaar gaat het uitstekend.

Ga kijken Den Haag – Ik ben niet te beroerd om een reis te maken om een belangrijke tentoonstelling te zien. Corien & ik waren dan ook zeker naar de Britse hoofdstad afgereisd om daar het werk van Michael Raedecker, een van de succesvolste hedendaagse Nederlandse kunstenaars, te gaan zien. Van deze landgenoot was tot voor kort nog niet veel te zien in ons land. De reis naar Londen wordt ons bespaard. We behoefden slechts een kort ritje te maken naar het GEM, het museum voor actuele kunst in Den Haag. Daar is deze zomer een solotentoonstelling met werk van de afgelopen vijf jaar te zien. Corien & ik bekeken de monumentale doeken waarin hij schilder- en borduurkunst combineert onlangs. Het GEM heeft bovendien als een van de eerste musea in ons land een doek van Raedecker aangekocht. Zijn roem begon in Londen. Ondanks zijn studie aan de mode-opleiding van de Rietveld Academie besloot hij om schilder te worden. Halverwege de jaren negentig verhuisde hij naar Londen en volgde daar een master-opleiding aan het prestigieuze Goldsmiths College. Toen de bekende verzamelaar Charles Saatchi zijn werk aankocht, veroverde hij al gauw de Londense kunstwereld. Hij won in 1999 de belangrijkste Engelse prijs voor de schilderkunst, de John Moores Prize. Zo komt het dat zijn werk in het buitenland deel uitmaakt van bekende collecties, maar in ons land nauwelijks is te zien. De tentoonstelling in het GEM kwam tot stand in samenwerking met het Camden Art Centre te Londen en Carré d’Art, Musée d’art contemporain te Nîmes. Na Londen is de tentoonstelling nu tot november in het GEM te zien. Hier is de tentoonstelling zelfs nog iets uitgebreid. Neem je kans waar en ga zeker kijken naar zijn prachtige werk. De bloemstillevens herinneren net als de stillevens uit de Gouden Eeuw aan schoonheid en vergankelijkheid, aan verleiding en dood. Ze zijn het toppunt van decadentie. De werken bezitten een duidelijke gelaagdheid. De tuttig gerangschikte bloemen en borduursels hebben titels als pornography (2005) en penetration (2005). Dat plaatst de schilderijen in een heel ander referentiekader. De gelaagdheid van de werken zit niet alleen in de schilderkunst. Aan het begin van de zaal zien we duidelijk de voorstelling van de werken, maar dichtbij valt die uiteen in abstracte elementen met subtiele verschillen in kleur en structuur. Ik zeg het nog maar eens: Ga kijken.

McCalorie Delft – Onlangs schreef ik op ODD dat ik had ontdekt dat de Londense restaurantketen ‘The Real Greek’ op de menulijst ook het aantal kcal vermelden dat in de maaltijd zit. Saskia vertelde me naar aanleiding daarvan dat de Amerikaanse keten van hamburgerrestaurant McDonald’s dat ook doet. In een restaurant van die keten staat het niet op het menu. Zoals jullie weten hebben ze geen menukaart bij McDonald’s. Je moet via de lichtbakken achter de counter je hamburgermenu uitkiezen. Daar staat bij de gerechten geen informatie over de calorieën. Je vindt die informatie echter wel op de verpakking en de placemat. Ze hebben ook een voedingsfolder en een website waar je die gegevens kunt vinden. Daar staan ook de dagelijks toegestane (misschien wel aanbevolen) hoeveelheden. De Mcfan kan het daar dus meteen vergelijken met zijn of haar favoriete McDonald’s menu. Wij besloten het eens te onderzoeken. Corien & ik komen anders niet in een McDonald’s, maar aan een onderzoekje wilden we wel meewerken. Samen met Saskia en haar kinderen streken we vorige week neer bij de lokale McDonald’s. Nu bleek dat er meer is dan de smaak van friet en hamburgers die belangrijk is bij de keus van het menu. Benthe, Sietske en Karsten kozen het menu waar een stukje speelgoed in zit. Ik koos ten behoeve van het onderzoek een ‘Big Tasty met Bacon’ en een side salad. De burger was lekker, maar leverde volgens de verpakking meteen 885 kcal op. Dat is 44 procent van wat ik dagelijks nodig heb. Samen met de salade en de sinaasappelsap werkte dus de helft van mijn dagelijkse hoeveelheid kcal naar binnen met deze lunch. Dat is niet alleen informatie die stevig aankomt.

Een dagje Avifauna Alphen a/d Rijn – Het gedeelte van het dierenrijk dat alleen wordt bewoond door vogels heet Avifauna. Het ligt in Alphen aan den Rijn. Het beroemde vogelpark is een attractie die al stamt uit mijn jeugd. Het was niet Van der Valk die de Toekan bedacht als beeldmerk voor zijn restaurant. Het was de heer Van den Brink, eigenaar van het landgoed Ten Rhijn, die met de nu zo bekende vogel op de proppen kwam. Van den Brink had in zijn achtertuin een privé-collectie vogels. Deze verzameling gevederde dieren vormden de eerste bewoners van zijn vogelpark Avifauna. Enkele jaren later nam Van der Valk het park over. De toekan bleef. Het was niet de enige vogel die bleef. Enkele van de pelikanen die hier in de jaren vijftig zwommen, zijn er nog steeds. Vorige week dinsdag brachten Corien & ik samen met Saskia en haar kinderen een bezoekje aan dit grootste vogelpark in de wereld. Ik herkende enkele zeer enkele karakteristieke delen van het park. De vijver met het restaurant is er nog steeds. Maar er zijn ook erg veel nieuwe zaken in het park. Nu worden er roofvogeldemonstraties gegeven en er is een grote speeltuin met moderne leuke attracties. Benthe, Sietske en Karsten genoten er met volle teugen. Ze maakten al klimmend en klauterend een tocht door het woestijngebied of voeren met een bootje over de jungle-rivier. Het leverde urenlang speelplezier op. In het Cubagebied wandelden we door een moeras en bekeken de grootste groep Cubaanse flamingo's van Europa van heel dichtbij. Benthe en Sietske probeerden later ook om net als de vogels op één been te staan. We voerden de honingpapegaaien in de Australische Lori Landing en ontdekten de schatten van het regenwoud in de exotische Filipijnenhal. Zoals je ziet maakten we veel foto’s. Ook Benthe en Sietske fotografeerden. Ze hebben nu net als Nienke ook een eigen foto-site.

Jazzparel aan de kroon Delft – Vandaag is het de derde en laatste dag van het Jazz Festival Delft. Dit jaar viert het festival haar 25ste jubileum en daarom is er gezorgd voor een bijzonder mooi programma. Er komt vandaag nog heel veel moois, maar ik heb mijn hoogtepuntjes al te pakken. Gistermiddag was dat eerste het Margreet Groenendijk Kwartet. De Delftse jazzzangeres heeft wellicht niet zo’n verrassend repertoire, maar de arrangementen die zijn gemaakt van de bekende jazznummers zijn dat wel. Ze trad in het warme zomerzonnetje op in de Kromstraat voor Jazzcafé Bebop. Ze staat op deze foto samen met saxofonist Joop Nieuwland. Er gebeurt veel tijdens het festival. Op meer dan twintig podia zijn ongeveer zestig jazzgroepen te bezoeken. Soms maakt de veelheid de keuze moeilijk. Gisteravond overigens niet. Toen was ik natuurlijk te vinden bij het nieuwe hoofdpodium in het park van het Poptahof. Daar trad het Benjamin Herman Kwartet op. De al eerder met een Edison bekroonde altsaxofonist Herman kennen we natuurlijk als bandleider van de New Cool Collective, maar hij speelt ook samen met Wouter Hamel, Candy Dulfer, Hans Teeuwen, Saskia Laroo en Trijntje Oosterhuis. Dat hij ook ooit samen speelde met avant-garde veteraan, pianist en componist Misha Mengelberg bleek uit de keus van de nummers. Het waren bijna allemaal stukken van diens hand. Het kwartet van Benjamin Herman bestaat verder uit pianist Ruben Hein, bassist Ernst Glerum en drummer Joost Patocka. Glerum won dit jaar de VPRO/Boy Edgar Prijs, de belangrijkste prijs op het gebied van jazz en geïmproviseerde muziek. De stukken die het kwartet gisteravond speelde, vind je ook op het laatste album van de groep ‘Hypochristmastreefuzz’. Het is muziek die niet alleen jazzliefhebbers aanspreekt. Dat bleek gisteravond toen het kwartet de Mengelbergcompositie ‘De Sprong, O Romantiek Der Hazen’ speelde. Het werd gezongen door pianist/zanger Ruben Hein. Zo viel er gisteravond voor iedereen wat te genieten. Het optreden van het Benjamin Herman Kwartet was dit jaar de parel aan de kroon van het Jazz Festival Delft.

Strandganzen en vliegtuigjes Scheveningen – Bijna het eerste wat Karsten tegen me zei toen we gistermiddag het strand van Scheveningen opliepen, was: “Zie je wel. Ze horen bij de zee.” Karsten zag een paar meeuwen rondstappen op het strand en herinnerde zich dat we er eerder deze week over hadden gesproken. Terwijl zijn zussen een sprintje trokken naar de vloedlijn bleven wij even staan en keken naar de meeuwen om ons heen. “Strandganzen”, jubelde Karsten. Hij had het bewijs van zijn stelling hier bij de hand. We waren het allemaal roerend met hem eens. Het strand en de zee zijn het juiste decor voor deze gevleugelde carnivoren. Ze moeten vis eten en geen stukjes brood in een stadspark. We waren het zandstrand opgelopen vlak bij de haven. Van daar wandelden we heel langzaam in de richting van de Pier en het Kurhaus. We zagen steeds minder meeuwen en steeds meer badgasten. Maar Karsten had er al geen oog meer voor. Er was zo veel meer te zien. Schelpen en vliegtuigjes, boten en ballen. Het is al gauw een volle middag voor een jongentje.

Delft heeft veel gezichten Delft – Woensdagmorgen is het stil in de stad. Rond halftien als ik het centrum in fiets, zijn er nog niet veel toeristen. Er staan nog geen bussen langs de Phoenixstraat. De schaduwen zijn nog lang en de terrassen beginnen zich pas langzaam te vullen. Verstandige bezoekers van de stad kiezen dit uur om Delft te bekijken. Je hoeft nog niet schouder aan schouder te staan met bezoekers van elders in de wereld om een mooi plaatje te maken. Als ervaren Delftse fietser houd ik voortdurend rekening met de toeristen, want ze stappen soms plotseling de weg op. Het verschil tussen een stad waar mensen wonen en werken en een openluchtmuseum is geen helder concept voor de mensen met de cameraatjes. Op het Heilige Geestkerkhof blijven twee Engelse dames staan. Ze bewonderen niet zo zeer de gevel als wel de stadstuin ervoor. Ze vinden het “mooi en efficiënt”. Iedereen ziet iets anders op zijn tocht door de stad. Als ik aan het eind van de morgen weer naar huis fiets, zie ik dat op de Binnenwatersloot de mensen van de gemeente ook instappen om elders te gaan lunchen. Hun auto ligt vol met fietsenschroot. Opgebaggerd uit de gracht. Delft heeft veel gezichten, maar gelukkig staan hier geen fotograferende toeristen.