Groeten uit la Côte Picarde Côte Picarde – Saskia & Bob vieren met hun gezin een weekje vakantie. Zij zitten aan de prachtige baai van de Somme met de kust van "la Côte Picarde". Een heerlijk stukje Franse natuur met grote brede standen en indrukwekkende krijtrotsen. Op de redactietafel belandde vanmiddag hun kaart met een vakantiegroet voor de lezers van ODD. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Baie de Somme Côte Picarde Ze schrijven: Één weekje hier, maar het lijken er wel twee! We hebben de krijtrotsen gezien aan de kust bij Tréport, we zijn lekker aan het strand geweest bij Fort Mahon en we hebben de ondergrondse stad van Naours bezocht. Benthe heeft zelfs pony gereden! En natuurlijk gezwommen en geluierd. Groetjes van, Bob , Saskia, Benthe, Sietske en Karsten

Komkommertijd in Duckstad Delft – Journalisten noemen deze tijd van het jaar komkommertijd. Er is weinig nieuws omdat iedereen die er toe doet op vakantie is. Dit jaar hebben de kranten geluk want er zijn heel wat sportevenementen om de kranten mee te vullen. Bovendien zorgt de aanhouding van de voormalig Bosnisch-Servische leider Radovan Karadzic ook voor de nodige vulling van de krantenkolommen en tv- en radiorubrieken. Bij de redactie van het vooral onder dertigplussers erg populaire weekblad Donald Duck weten ze ook alles van de komkommertijd. Deze week ligt een speciaal nummer in de winkels dat helemaal in het teken staat van deze vruchtgroente. De komkommertijd bestaat namelijk niet voor Donald Duck. Tijdens de zomermaanden heeft Donald Duck Weekblad juist de hoogste oplage. De losse verkoop stijgt dan met 8%. De kinderen zijn vrij van school en hebben nu ook eens tijd om het blad – voordat papa of mama het al heeft ingepikt – van voor tot achter te lezen. Op de site van de beroemde eend en zijn familie kun je nu ook allerlei komkommerspelletjes spelen

Groeten uit Drente Exloo – Saskia & Sander vieren met hun gezin vakantie in zonnig Drente. Op de redactietafel van ODD belandde een vakantiegroet van hen. Daaruit blijkt dat ze in het Drents Museum in Assen de expositie over het vermaarde terracotta leger van de eerste Chinese keizer hebben bezocht. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Ruiter uit het Terracotta Leger, Qin-dynastie (laat 3e eeuw voor Christus) Collectie: Museum van het Terracotta Leger, Lintong. Ze schrijven: 29-07-2008, Exloo Het is hier in Exloo heerlijk. Prima weer! We bezochten de Chinese soldaten van terracotta die tijdelijk in Assen te zien zijn. Indrukwekkend. Groetjes van, Sander, Saskia, Nienke, Dieuwertje, Emma & Abel

“Graag gedaan” Helmond – Eerst begint het autootje zachtjes te pruttelen dan komt het met een zucht tot stilstand. De schattige blauwe cabriolet rijdt geen meter mee. Het Nivea-pechduiveltje heeft weer eens toegeslagen. Ook Marlynn slaakt achter het stuur van haar wagentje een zucht. Daar staat ze dan. Op een stil plekje in de grote tuin van opa & oma. Zou er iemand zijn die haar kan helpen? Wie brengt haar wagentje weer aan de praat? “Kan ik je misschien helpen?”, vraagt neef Mees. Marlynn glimlacht van oor tot oor. Neef Mees is op visite bij de buren en komt even een kijkje nemen in de grote tuin ernaast. Daar ontdekt hij zijn onfortuinlijke nichtje. “Dat zou ik heel lief van je vinden”, fluistert Marlynn zachtjes. Snel duikt Mees onder de motorkap van de cabriolet. Hij heeft al rap ontdekt wat er loos is met het blauwe wagentje van zijn nichtje. “Probeer het nog eens”, roept hij van onder de motorkap. Jawel hoor het autootje doet het weer. “Kom je even mee naar binnen”, stelt Marlynn voor, “Dat kan je even je handen wassen en drinken we gezellig een kopje thee”. Even later parkeert Marlynn voor de achterdeur van haar opa en oma en stappen Mees en Marlynn uit. Ze drinken op de bank voor het raam een heerlijk kopje Earl Gray. Als Mees zijn kopje terugzet, krijgt hij plots een kusje van zijn nichtje. “Omdat je zo lief hebt geholpen”, fluistert ze in zijn oor. “Ach het was niets”, zegt Mees stoer, “graag gedaan.”

Fotografie tegen consumentisme Londen – Sinds kort is in The Photographers’ Gallery in Londen de expositie ‘Photography Against Consumerism’ van de Nederlandse fotograaf Hans Aarsman te zien. Op de tentoonstelling toont hij foto’s van zaken die hij heeft weggegooid of weggegeven. Fotograaf en schrijver Hans Aarsman kwam namelijk tot de ontdekking dat het makkelijker is om dingen weg te gooien als je er een foto van hebt gemaakt. Hij kwam daar een paar jaar geleden achter, nadat hij was verhuisd. Hij vond toen in een doos een paar kleine kaboutertjes die zijn moeder ooit had gemaakt tijdens een bezigheidstherapie en wist niet wat hij er mee moest. Hij durfde ze niet weg te gooien. Dat voelde volgens hem als een soort verraad aan zijn moeder. Hij realiseerde zich toen dat een foto een prima vervanging kan zijn van de herinnering. Bovendien neemt een foto veel minder ruimte in beslag dan het bewuste voorwerp zelf. Op deze manier ontstond het materiaal en het idee voor de tentoonstelling over consumentisme. Hij roept met zijn Londense expositie vragen op over bezitsdrang. Ook als je graag iets wilt hebben dat je niet kunt betalen, is zijn advies: maak er een foto van. Als je de tentoonstelling wilt zien, moet je wel naar Londen. Aarsman zal zijn foto’s niet in Nederland exposeren. Mij kwamen de ideeën van Aarsman direct bekent voor. Ik ken iemand in mijn directe omgeving die de schoentjes, sandalen, klompjes e.d. waar haar kindertjes uitgegroeid zijn, fotografeert alvorens ze weg te gooien. De expositie ‘Photography Against Consumerism’ is t/m 14 september te zien in The Photographers’ Gallery in Londen.

Een stekkie van de Fuchsia Nuenen – Gisteren meldde ik dat we naar het tuinevenement op de Gulbergen zijn geweest. ‘Bloem & Tuin’ viert dit jaar het derde lustrum en we troffen daar tussen de kleurige bloemen, showtuinen en vijvers van de specialistische kwekers vooral ook heel veel hartstochtelijke tuinfanaten aan. Het leuke van het bloemrijke evenement is dat er niet alleen wat te halen valt voor de mensen met een hele grote tuin en dito portemonnee. Ook voor de meer bescheiden tuinliefhebbers is veel te halen en op te steken. Een van de leukste stand vond ik die van de Nederlandse kring van Fuchsiavrienden. Daar lieten de leden van de vereniging, allemaal liefhebbers en geen professionele kwekers, zien op welke manier zij Fuchsia’s houden. Het waren mensen van de regio Zuidoost Brabant die je hier te woord stonden en van alles vertelden over hun hobby. Annie M.G. Scmidt, de in 1995 overleden schrijfster en dichter, vertelde in een van haar beroemde liedjes al hoe populair het is om stekkies van een Fuchsia weg te geven. Dat demonstreerde een lid van de Fuchsiakring ons ook. Hij stekte voor ons een fuchsia en legde uit hoe we het plantje verder moesten op kweken tot een hangfuchsia of een fuchsia op stam. Zoals hij het vertelde, klonk het eenvoudig. Met vier stekkies gingen we naar huis. We zullen zien wie van deze nieuwe fuchsiakwekers de mooiste plant uit zijn of haar stekje te voorschijn kan toveren. We houden jullie op de hoogte.

Water & Tuin Nuenen – Gisteren bezochten Ad & Els, Maartje en Marlynn en Corien & ik de 15de editie van de ‘Bloem & Tuin’. Volgens de programmagids die we bij de ingang kregen is het het grootste tuinevenement van de Benelux. Een stelling die ik niet zal bestrijden. Maar over de naam van het evenement heb ik wel een opmerking. Ik stel voor de volgende keer dat het wordt georganiseerd op Landgoed Gulbergen aan de Schoutse Vennen in Nuenen te spreken van ‘Water & Tuin’. Natuurlijk zijn er volop bloemen te zien, maar het viel me op dat water tegenwoordig wel een heel grote rol speelt in de tuin. De hoveniers en tuinarchitecten die deelnemen aan het jaarlijkse evenement hadden tussen de kleurige bloemen, exotische groene planten, exclusieve tuindecoraties en tuinmeubelen erg veel aandacht voor (zwem)vijvers, watervallen, beekjes, fonteinen en allerlei andere decoraties waarbij water een belangrijke rol speelt. Het was met name voor de jongste telg in ons groepje een extra attractie om al dat water van dichtbij te bewonderen. Het leverde op de tuinbeurs op landgoed Gulbergen plezier op maat op voor Marlynn. Ze was bijzonder onder de indruk van de fontein die gekleurde straaltjes water te voorschijn toverde. Samen met mama Maartje en oma Els wilde ze dat wel van dichtbij bekijken en onderzoeken.

Boot gekraakt Delft – Zonder lid te zijn van de krakersbeweging heeft deze meerkoet in een van Delfts grachten toch heel effectief illegaal bezit genomen van dit bootje. De ‘kapitein’ van deze boot zal even geduld moeten hebben tot de vogel klaar is met broeden. Pas dan kan hij weer het ruime sop kiezen.

Waterijsje Londen – Mijn favoriete ijssmaak is mint. In Groot-Brittannië heeft iedere ijscoman het. In ons land tref je het minder aan. Sommige ijsverkopers hebben wel iets dat er op lijkt. Dat is ‘after eight’, het is mint met chocolade. Ook erg lekker. De meeste ijssmaken tref je natuurlijk in Italië aan. Toch vind je ook daar niet alles. In Londen heeft Arthur Potts Dawson van Acorn House in Swinton Street een geheel eigen ijsje ontwikkeld. Het is “Canal flavoured ice-cream”. Een ijsje met de smaak van grachtenwater? Hij vindt de ingrediënten voor zijn ijs inderdaad bij het Regent's Canal. Het ijsje met de ongebruikelijke smaak is tamelijke populair. Als ik aan het Regent's Canal denk, zie ik afgedankte autobanden en matrassen drijven en winkelwagentjes erboven uitsteken. Het geheel compleet gemaakt met dode ratten. Dat kan toch geen een lekker ijsje opleveren? Toch vindt Arthur langs het Regent’s Canal de ingrediënten voor zijn ijsco’s. Het zijn vlierbloesem, paardebloemen en honing van de lokale bijenhouder. “Dat is de echte smaak van het kanaal”,onthult hij met een glimlach. Als ik in de buurt ben, kan ik het niet laten om er eentje proeven.

Plaatjes schieten op hoogte Delft – Het Bastei is een rotsenmassief 190 m boven de Elbe vlak bij het plaatsje Wehlen. Corien & ik bezochten het eerder deze maand. Zwitserse kunstschilders gaven deze streek ooit de naam ‘Saksisch Zwitserland'. Het is een van de best bezochte toeristische attracties, want je hebt er een prachtig uitzicht over de Elbe-vallei en het Elbsandsteingebirge. Dit gebied kan al heel lang rekenen op de populariteit van de toeristen. Al in 1797 wordt het vermeldt in de reisgidsen. Een van de eerste gidsen die beroepsmatig met toeristen de Bastei opklom was ene Carl Heinrich Nicolai. Hij schreef in 1801 in zijn wandelgids: "Welche hohe Empfindungen gießt das in die Seele! Lange steht man, ohne mit sich fertig zu werden (...) schwer reißt man sich von dieser Stelle fort." Dat gaat 207 jaar later nog precies zo op. Ook wij genieten volop van het fabuleuze uitzicht. Op een maquette op de beroemde Basteibrücke lees ik dat hier in 1853 door de Saksische hoffotograaf Hermann Kroon de eerste landschapfoto’s van Duitsland werden gemaakt. Dat moeten meteen al adembenemende platen zijn geweest. Er zijn nadien ongetwijfeld nog vele duizenden foto’s gemaakt. Ik zie werkelijk iedereen om ons heen plaatjes schieten. Ook wij doen daar natuurlijk aan mee. Zo’n flinke klim en zo’n prachtig uitzicht maken bovendien hongerig. In 1812 begon slager Pietzsch met het verkopen van versnaperingen aan de bezoekers. Hij liet hierboven twee hutten neerzetten en verkocht daar brood, bier, sterke drank, koffie en melk. Dat het een geweldig idee was van die lokale slager blijkt ook nu nog steeds. Er zijn inmiddels drie uitstekende restaurants, waar je heerlijke vijfgangen maaltijden kunt gebruiken. Wij waren er zeer tevreden over. Heerlijk smikkelen en terwijl genieten van een prachtig uitzicht.

Boom met x-factor Delft – Onlangs meldde de lokale kranten dat de plataan op het Doelenplein de populairste boom van de Prinsenstad is. De boom kreeg de meeste stemmen bij een verkiezing op internet. De plataan wist 1028 stemmen te verzamelen. Op 1 februari van dit jaar telde de gemeente Delft volgens het CBS 96.055 inwoners. Dat betekent dat ongeveer tien procent van de Delftenaren zijn stem heeft uitgebracht op de boom. Het valt dus eigenlijk wel mee met de x-factor van deze boom. De bewuste plataan staat pal voor hotel ‘De Plataan’. De Hollandse iep bij sociëteit Alcuin eindigde op de tweede plaats met 922 stemmen. De hotelgasten hebben dus gewonnen van de studenten. De plataan had zelfs een heel fanatieke fan. Die kraakte de website www.boomverkiezing.nl en bezorgde de plataan duizenden illegale extra stemmen. De Bomenstichting in Delft, die de verkiezing organiseerde, heeft volgens een woordvoerder de stemming gecorrigeerd. De verkiezing ‘Welke boom heeft de X-factor’ wordt in verschillende plaatsen in ons land georganiseerd. Het is een initiatief van de Bomenstichting die het organiseert samen met gemeenten en lokale organisaties. Delft had de primeur.

Olympische kanshebbers Den Haag – Afgelopen weekend was al vanaf donderdag op ’t Plein in Den Haag de top van het Nederlandse beachvolleybal te bewonderen. De dames en heren – waaronder de Olympische beachvolleyballers Nummerdor/Schuil en Boersma/Ronnes en de dames Kadijk/Mooren – voerden een felle strijd om de punten van het Grand Slam Den Haag Open. Aan de vooravond van de Spelen van 2008 en op het laatste grote toernooi in ons land waar de Olympische toppers aan deelnemen, werden de beachvolleyballers die zich geplaatst hebben feestelijk uitgezwaaid door het Haagse publiek. Er werden bovendien op deze dagen verschillende recreatieve toernooien gespeeld. Corien & ik zaten op de tribune moedigden de sporters aan. We hoorden van kenners om ons heen dat Nederland bij de komende Olympische Spelen zeker kans heeft op twee gouden medailles op dit onderdeel.

”Ik wist het wel” Delft – Vanmorgen stuurde Nellie via de mail twee foto’s op. Ze schreef erbij: “Deze foto's zagen Pieter Jan & ik gisteren op onze lokale tv-zender ‘Stadskanaal Helmond’. Vind je ook niet dat er een sterke gelijkenis is met twee van jullie kleinkinderen? Wij vonden van wel”. Even daarna kreeg ik een tweede mailtje: “Inmiddels ben ik er achter dat het echt Abel is. Dat zag ik op ODD van 13 juni. Ja, ik wist het wel!!!!!!!!!!!!!” Nellie & Pieter Jan hebben helemaal gelijk. Het is inderdaad Abel en het meisje lijkt niet op Dieuwertje. Het is Dieuwertje. De beide foto’s komen van de Flickr-site van Saskia. Zowel de foto van Abel als die van Dieuwertje zijn door haar in maart en april van dit jaar op haar site gepubliceerd. Navraag bij Saskia leert inmiddels dat zij de foto’s niet heeft opgestuurd naar het Stadskanaal van Helmond. Een redacteur van dat lokale tv-kanaal heeft waarschijnlijk de foto’s van haar site gehaald en zonder dat te vragen of te melden opnieuw gepubliceerd op de lokale TV.

Perfecte regenjas Den Haag - “Wat voor weer zou het zijn in Den Haag”, zong Conny Stuart ooit. Ik vrees dat het meeste recente antwoord nog steeds “het regent” zou zijn. Nederlanders laten zich echter door het weer niet weerhouden als het om winkelen gaat. Deze moeder voorzag haar zoontje tijdens een plotselinge plensbui op het Haagse Noordeinde van een regenjas. Het kereltje vond het prachtig en wij ook. Moeder had in de opruiming bij Prenatal een potje gekocht. Met de zak die ze in de winkel kreeg, maakte zij een perfecte regenjas. Het potje is immers gemaakt om nat te worden.

Delftdag 2008 Delft – Het Delftsch Studenten Corps (DSC) is de oudste studentenvereniging van Delft. Ze werd opgericht op 22 maart 1848. Dat betekent dat DSC dit jaar haar 160-jarig bestaan viert. De besloten sociëteit van het corps is zelfs ouder. Die heet Delftsche Studenten Sociëteit Phoenix (spreek uit als feunix). De sociëteit die door de studenten zelf ‘de zaak’ wordt genoemd, is opgericht op 1 maart 1847, ruim een jaar voor de oprichting van het Delftsch Studenten Corps. Het huidige pand aan de Phoenixstraat 30 werd in 1877 gebouwd. Het is dus een oude club met een dito gebouw. De viering van het 32ste lustrum gebeurt met allerlei activiteiten en feesten voor de studenten. Op acht feesten vierden ongeveer 20.000 studenten uit heel ons land samen de afgelopen weken feest. Er was nog veel meer, maar voor de stad was toch vooral de Delftdag afgelopen vrijdag het leukst. Die dag organiseerde DSC op de Markt allerlei feestelijke activiteiten voor de inwoners van de studentenstad. De dag werd afgesloten met een popconcert met Ellen ten Damme en de Delftse zanger/pianist Roel van Velzen. Eerder die dag was er een ’naaldhakken-race’ over een parcours op de Markt. Gewoonlijk lopen slechts de bruidjes hier op naaldhakken. Ook afgelopen vrijdag was dat weer het geval. Ik zag zeker vijf kersverse bruidsparen het stadhuis binnen schreiden om te huwen. Geen van de pasgehuwde dames heeft echter nog even meegedaan aan de race. De 21-jarige Delftse studente Carlijn ging dan ook met de eerste prijs aan de haal. Ze kreeg een paar sportschoenen zodat ze in de toekomst comfortabelere kan hollen. Het leukst vond ik toch het bungeejumpen in een auto. De deelnemers werden vastgesnoerd in een Smart personenauto omhoog getakeld. Vervolgens stortte de auto frontaal omlaag om vlak voor de grond te worden tegengehouden door vier sterke elastieken banden. Het klinkt eng en zo zag het er ook uit. Toch stonden de mensen in de rij voor een vrije val met een auto. Ik zag onder de deelnemers heel wat Amerikaanse en Japanse toeristen en hoorde in heel wat buitenlandse talen vrouwen gillen. Die waren precies op de goede dag in de Prinsenstad gearriveerd want er kon ook gratis worden deelgenomen aan een salsa dansles. Ook dat gebeurde in de openlucht.

Doe wat leuks Delft – Doe wat leuks op vakantie. Dat lijkt een voor de handliggend advies, maar dat is het misschien toch wel niet. Veel lezers van ODD zijn nu op vakantie en houden zich toch nog bezig met het werk. Tenminste volgens carrièresite Monsterboard. Uit onderzoek van de site blijkt dat bijna de helft (48,1 procent) van de vakantiegangers zich op vakantie toch nog bezighoudt met het werk. Volgens Monsterboard werkt zelfs negen procent gewoon door tijdens de vakantie. Doe wat leuks op vakantie is dus niet zo’n gek advies. Na een peiling onder 11849 werknemers in Europa, de Verenigde Staten en Canada bleek overigens dat wij Nederlanders nog wel een aardige balans hebben tussen werk en privé-leven. Wereldwijd blijkt namelijk 62 procent tijdens de vakantie nog bezig te zijn met het werk. De Duitsers hebben de meeste moeite om het werk los te laten tijdens de vakantie. Bij onze oosterburen is 55,4 procent op vakantie nog met werk bezig. De Spanjaarden maken er helemaal een potje van. Bijna 32 procent van de Spanjaarden zegt de hele vakantie gewoon door te werken. Ik ga er vanuit dat ODD-lezers allemaal hun laptop meenemen op vakantie. Gebruik die dan eens niet om door te werken, maar om leuke vakantiefoto’s naar ODD te mailen. Of anders: doe gewoon wat leuks.

Filmheld bezoekt Delft Delft – Snuf is een filmheld en een hond. Hij speelt de hoofdrol in de boeken van Piet Prins en in de film ‘Snuf de hond in Oorlogstijd' die onlangs naar een van de boeken is gemaakt. In het najaar wordt ‘Snuf de hond’ als een twaalfdelige serie op de televisie uitgezonden. Gisteren was Snuf met enkele hoofdrolspelers uit de film naar Delft gekomen om de tentoonstelling 'Dappere Dieren’ in het legermuseum te openen. Ter gelegenheid hiervan trok een kleurrijke optocht door het centrum van Delft. Er waren diverse dappere dieren. Ik zag een kameel begeleid door een Brits-Indische militair uit de Tweede Wereldoorlog, een ridder te paard, een 17e eeuwse valkenier, een ezel, een bok en twee Gele Rijders van de Rijdende Artillerie. Speciale gast in de stoet was niet alleen filmheld Snuf de hond, maar ook Vivian van Huijden, Bas Muijs, Rense Westra en Wim Serlie uit de film ‘Snuf de hond in Oorlogstijd’. De tentoonstelling ‘Dappere dieren’ in het Legermuseum in Delft opent vandaag haar deuren. Wie heeft er nooit gehoord van de olifanten van Hannibal? Sorus was de grootste en de belangrijkste bondgenoot van Hannibal in zijn strijd tegen de Romeinen. Maar er zijn veel meer dieren die een belangrijke rol hebben gespeeld in oorlogstijd: Stubby de hond verrichtte, in de Eerste Wereldoorlog, de ene na de andere heldendaad; zo blafte hij de Amerikaanse soldaten wakker tijdens een gifgasaanval. Het Legermuseum zet deze en andere dieren uit het leger deze zomer in de spotlights. Door te ervaren, te kijken, en te doen wordt duidelijk waarom dieren door de eeuwen heen zo'n belangrijke rol hebben gespeeld in oorlogstijd: ze kunnen dingen die mensen niet kunnen. De mens kan immers niet tippen aan de kracht van een olifant of de snelheid van een paard. In oorlogssituaties zorgden postduiven voor communicatie en honden sporen mijnen en gas op. Maar tussen mens en dier ontstaat vaak ook een sterke vriendschapsband. De loyaliteit van dieren aan hun baas en de troost die ze kunnen bieden in de spanning van oorlogstijd, maken hen tot geliefde kameraden. De dappere dieren zijn in het Legermuseum te bezoeken van vandaag tot en met 13 april 2009.

Kerk als symbool Dresden – In de nacht van 13 op 14 februari 1945 legden geallieerde brandbommen Dresden in de as. De Frauenkirche in het hart van de stad werd niet door de bommen geraakt en bleef gespaard. De overlevenden van de bombardementen vluchtten dan ook massaal de kerk in. De kerk werd zo een teken van hoop in een brandende en smeulende stad. Het klinkt te mooi om waar te zijn. En dat is het dan ook. Twee dagen na de alles verslindende stadsbrand stortte ook de kerk in. Het draagwerk van de kerk was ontzet en het zandsteen verpulverd door de immense hitte. De overlevenden in de kerk konden nog net op tijd het gebouw verlaten. In juni 2008 bezochten Corien & ik de stad en stonden versteld voor de in oude luister herstelde lutherse Frauenkirche. Dankzij miljoenen van particuliere donateurs is de kerk weer van de grond af opgebouwd. In 2005 is hij weer in gebruik genomen. Peter, een gepensioneerde geschiedenisleraar uit Freiberg, was die warme dag in juni onze gids. Hij vertelde dat het communistische bewind van de DDR aanvankelijk plannen had om de puinhopen van de kerk op te ruimen. Maar omdat ambtenaren van monumentenzorg concludeerden dat het wellicht mogelijk was om de kerk te herbouwen, gebeurde dat niet. Peter legde uit dat de ambtenaren jaren voor de verwoesting elke steen van de kerk hadden gefotografeerd en gecatalogiseerd. Dat was toen nodig omdat de kerk scheuren vertoonde en de restaurateurs wilden onderzoek hoe dat was ontstaan. De gegevens voor de herbouw waren dus voorradig, maar de leiders van de DDR hadden wel wat anders aan hun hoofd en voelden weinig voor herbouw. Toch werden de stenen niet gedumpt of hergebruikt in nieuwe bouwwerken. Ook werden de nog staande restanten niet neergehaald. Het DDR-regime bedacht dat de ruïne en het puin eromheen konden dienen als ‘Mahnmal’. Een waarschuwing tegen oorlog. “Het was toen immers de tijd van de Oost-Westconfrontatie”, herinnerde Peter ons. “De ruïne werd een waarschuwing tegen het westerse militaire imperialisme dat de vredelievende communistische broedervolken bedreigde” lichtte hij verder toe. Pas nadat de Berlijnse Muur was gevallen, in november 1989, kon de Frauenkirche herrijzen. De Frauenkirche heeft weer een eigen lutherse dominee, maar geen eigen gemeente. Toeristen vullen de kerk. Ook wij gaan naar binnen voor een dienst. Terwijl de jeugdige dominee preekt, kijk ik om mij heen naar de nog nieuwe goudbespoten barokengeltjes, de marmeren beeldhouwwerken en 21ste-eeuwse pastelkleurige muurschilderingen. Toen ik voor de kerk stond, leek het of die nooit was weggeweest. Hier binnen zie je dat het allemaal nieuw is. De Britten hebben royaal meebetaald aan de herbouw. Het kostte de mensen in Dresden niets. Ik bedenk terwijl ik naar de dominee luister dat daar wel een mooie gedachte in schuilt. Een kerk die zo lang het symbool is geweest van verwoesting, is nu het symbool van verzoening.

Delftse trekzakblues is top Delft – Afgelopen vrijdag bezochten we het ‘grachtenconcert’ van de Delftse zydecogroep Les Chats Cadiens op de Markt. De groep bestaat uit vier topmuzikanten die eerder waren te beluisteren op het North Sea Jazzfestival en het Montreux Jazzfestival. Bandleider Henk de Kat vertelde me ooit dat hun muziek is geïnspireerd op die van de in 1987 overleden Creoolse accordeonist Clifton Chenier. De groep is in de wereld van zydeco en cajun bekend om de zeer unieke sound. Bandleider Henk de Kat, die onlangs tijdens het 16e cajunfestival in Raamsdonksveer door een vakjury van musici, platenproducenten en impresario´s uit onder meer Engeland, Duitsland en Frankrijk werd uitgeroepen tot ´Beste zydeco-accordeonist van Europa´, bepaalt met zijn bijzonder manier van spelen die klankkleur van de groep. Hij speelt op zijn trekzak prachtig diep klinkende baspartijen, waardoor een basgitarist niet nodig is. We waren ook weer erg onder de indruk van Willem van Dullemen, de gitarist van de groep. Ook de voormalige frontman van de 'Lousiana Radio' Hans de Vries was vrijdagavond weer erg goed op dreef. Hij is een genot om naar te luisteren en te kijken. Hij tovert uit zijn mondhamonica een fantastische bluessound, maar kan ook heel goed overweg op het wasbord, de triangel en de voodoo-stick. De frontmen van Les Chat Cadiens worden strak gesteund door drummer Jeroen Elfferich. Soms subtiel met brushes, maar dan weer strak en dwingend. Benthe, Sietske en Karsten maakten net als Saskia voor het eerst kennis met deze Europese topgroep en genoten zeer van het concert op de zonnige markt. We boften dat de groep die ook dit jaar weer een druk programma op diverse festivalpodia in binnen- en buitenland moeten afwerken ook in hun eigen stad tijd vrij konden maken voor een concert. Ze werden beloond met luide en enthousiaste reacties van het publiek op de volle markt. Op de site van de groep zijn gratis nummers te downloaden. Klik daar voor hier

Marjan zag Sara Laarbeek – Sinds afgelopen zaterdag weet Marjan waar Abraham de mosterd haalt. Ze heeft nu immers zelf Sara gezien. Samen met echtgenoot Piet, familie en vrienden vierde zij het feit dat ze nu samen 103 jaar oud zijn. Vijftig jaar daarvan neemt Marjan voor haar rekening. De van oorsprong Zeeuwse Marjan & Piet hebben zich de Brabantse gastvrijheid helemaal eigen gemaakt. In het sfeervolle restaurant en brouwerij de Croyse Hoeve aan de rand van Stiphout trakteerden zij hun gasten afgelopen zaterdagavond op een gezellig feest. Al eeuwen lang weten ze daar bij het kasteel van Croy niet alleen hoe je bier moet maken, maar vooral hoe je dat op een feestelijke manier weer soldaat kunt maken. Nadat de nieuwe Sara en haar Piet de cadeaus van familie en vrienden hadden ontvangen, ging het ‘walking diner’ van start. Op een verjaardagsfeest van Marjan & Piet moet natuurlijk ook volop gemusiceerd worden. Dat gebeurde dat ook uitbundig. Piet zong zijn vrouw met muzikale ondersteuning van zijn dochters en zoon uit volle borst toe. Daarbij enthousiast ondersteunt door alle feestgangers. Ook de aanwezige leden van dameskoor ‘Confetti’ lieten al zingend van zicht horen. Kortom het was een feestelijke avond.

Doodserieus Delft – Zouden er lezers zijn voor een 128 pagina dik glossy tijdschrift dat met verhalen komt over “het leven, sterfelijkheid en de dood”. Dat is de vraag. Of er adverteerders zijn te vinden die in een dergelijk blad willen staan is een nog veel belangrijker vraag. Zo zijn er heel wat belangrijke vragen over “het leven, sterfelijkheid en de dood”. Voor een uitgever zijn dit overigens wel de aller belangrijkste vragen. Misschien voelen verzekeringsmaatschappijen en doodgravers iets voor een wervende advertentie in het nieuwe tijdschrift. Het blad dat van plan is de dood serieus te nemen gaat 'to Be' heten. “To be or not to be that’s the question”. Deze belangrijke vraag legde William Shakespeare vele eeuwen voor het ontstaand van dit blad al aan zijn publiek voor. Er is immers altijd al een publiek geweest voor het thema “het leven, sterfelijkheid en de dood”. De vraag naar de dood leeft. Hoofdredacteur Bongers van het nieuwe blad is natuurlijk ook erg optimistisch: “To Be heeft een hele interessante redactionele formule: er staan verhalen in die allemaal zijdelings met het onderwerp ‘het leven en de dood’ te maken hebben. Op een mooie, zuivere manier.” Het blad zal in eerste instantie twee keer per jaar verschijnen. Het allereerste nummer, dat overigens pas over drie maanden het licht ziet, verschijnt in een oplage van 250.000 exemplaren.

Boom met eigen kas Pillnitz – Vorige week bezochten we het plaatsje Pillnitz in Duitsland vlak bij de Tsjechische grens. Het is een heel mooi stadje met een prachtig slot. Wij genoten toch nog het meest van het prachtige park rondom het slot. Park en slot liggen op een schilderachtige plek vlak aan de Elbe. De Duitsers noemen het een lusthof en het grote park (28 hectare) doet zijn naam alle eer aan. Peter, onze gids, vertelde dat er door de eeuwen heen flink aan is gesleuteld, maar het heeft wat mij betreft niets van zijn gratie verloren. Het is een prachtig monument van tuinarchitectuur. Als je door het park flaneert ontdek je met name in de ’Hollandse tuin’ en in de naaldbomentuin talrijke zeldzame bomen. De beroemdste van deze is de reusachtige camelia. De boom is 250 jaar oud en daarmee de oudste camelia van Europa. Hij draagt volgens Peter in het voorjaar maar liefst ca. 35.000 karmijnrode bloesems. Deze Aziatische schoonheid is de enige overlevende van vier exemplaren die aan het eind van de 18e eeuw naar Pillnitz kwamen. In de bloeiperiode kan de boom alleen in de speciaal voor deze plant gebouwde kas worden bewonderd. De boom is ruim achtenhalve meter hoog en de kroon heeft een doorsnede van ongeveer elf meter. Peter vertelde dat de boom vroeger in de winter helemaal werd ingepakt in stro en matten. Later bouwde men er elke winter een tijdelijke houten schuur omheen. Deze houten schuur ging bij een brand in 1905 helemaal in vlammen op en bedreigde de boom. De brandweer bluste de schuur en spoot de camelia nat. Die bevroor helemaal en overleefde zo de winterse temperaturen hier van min twintig graden. In 1992 kreeg de beroemde boom een eigen kas. De kas weegt 54 ton en is ruim dertien meter hoog. Het gevaarte van glas en aluminium wordt op een eigen rails over de boom geschoven. In de kas is de temperatuur altijd rond de vijf graden. Zo wordt de boom beschermd tegen de koude winters en blijft toch zichtbaar.

Politie Haagland werft via YouTube Delft – Politie Haaglanden zoekt nieuwe vrijwilligers om hen te ondersteunen bij de vele facetten van het politievak. Een van de nieuwe taken die tegenwoordig ook bij vrijwilligers wordt neergelegd is de ontvangst van de bezoekers aan de wijkbureaus. Er worden ook vrijwilligers gezocht die achter de schermen ondersteuning bieden op administratie of facilitair gebied. Voor de werving van die nieuwe vrijwilligers maakt het politiekorps nu ook gebruik van de populaire site van YouTube. In een filmpje wordt uitgelegd wat er zoal mogelijk is voor vrijwilligers bij Politie Haaglanden.

Moordzaken Den Haag – Hoe je een moordzaak oplost weet tegenwoordig iedereen. De overbekende politie, detective – en Crime Scene Investigation series leggen het perfect uit en doen het ook nog heel goed voor. Een kind kan de was doen. De tentoonstelling Moordzaken in het Museon speelt goed op die gedachte in. Daar toont men hoe geavanceerd het technisch onderzoek van de politie in werkelijkheid is. Ze laten zien hoe het in het echt gebeurt. Benthe, Sietske en Karsten wilden ook wel eens meemaken hoe het voelt op deel uit te maken van een CSI-team en door middel van technisch sporenonderzoek een misdrijf op te lossen. We reden dus naar Den Haag. Natuurlijk ging er ook het nodige aan hen voorbij. De verschillende technieken die worden gebruikt voor het oplossen van misdrijven, zoals het verrichten van sectie, stem-, DNA- en vezelanalyse en het nemen van vingerafdrukken waren wel wat te hoog gegrepen. Maar het stukje over voetafdrukken vond Sietske reuze interessant. Ze zocht uit een bak met schoenen naar de exemplaren waarvan de politie een afdruk had gevonden. Voor de wat grotere kinderen werd het nog spannender. Als alle informatie verzameld is, bepalen zij zelf wie de hoofdverdachte is. In de verhoorkamer blijkt dan wanneer de echte dader uiteindelijk bekent of ze gelijk hebben .

Familiefoto Stiphout – Ik doe graag mee aan een concert. Zeker als het plaatsvindt voor een uitverkocht zaal. Het wordt allemaal nog leuker als ik dan ook nog kan samen spelen met mijn dochters Jolijn en Maartje. Bovendien was het een kwalitatief erg goed concert. Het vond afgelopen zaterdag plaats in een afgeladen Multifunctioneel Centrum in Stiphout. De slagwerkgroep van de Stiphoutse fanfare De Vooruitgang stond die avond onderleiding van Rob van der Sommen. Dit concert was een vervolg op het slagwerkconcert dat twee jaar geleden – met toen Jolijn op basgitaar en ik op piano/toetsen – ook al zo’n groot succes was. Ik was toen gevraagd als ondersteuning van het onderdeel ‘the Blues Brothers’. Dit jaar was de slagwerkgroep nog ambitieuzer. Jolijn deed op de basgitaar bijna op alle stukken mee. Ik deed ook weer mee, maar moest dit keer heel wat lastige muziekstukken spelen tijdens het concert. Dit jaar deed ook Maartje mee. Zij speelde solo op haar bugel in het nummer ‘Children of Sanchez’. Iedereen in de zaal kreeg er kippenvel van. Het nummer dat jarenlang de openingstune was van het radioprogramma ‘Langs De Lijn’, klonk nog nooit zo mooi en helder. Ook de fotograaf van ons stad- en streekblad De Loop vond dat kennelijk. Deze foto stond met een lovend onderschrift in het blad. Wat de fotograaf niet kon weten is dat hij onbedoeld een familiefoto heeft gemaakt. Op de achtergrond zie je heel duidelijk Jolijn bezig om de nodige noten aan haar instrument te ontlokken en linksachter zie je helemaal in het donker, want ik behoefde bij dit nummer niet te spelen, boven mijn Yamaha stage-piano mijn donkere koppie uitsteken. De keuze van de krant voor deze foto is nog opmerkelijker als je je realiseert dat het om een concert van een slagwerkgroep gaat. Een slagwerkgroep die overigens ook het beste uit zichzelf wist te halen. En zoals het hoort werd het concert besloten met het volkslied. Het echte Brabantse volkslied van Guus Meeuwis. Een bijdrage van Ad

Eurodiffusie gemeten Delft - Op 1 januari 2002 vervingen twaalf Europese landen hun nationale munteenheden door de euro. Inmiddels zijn er een aantal landen bij gekomen en zijn er nu 18 landen waar de euro als munteenheid geldt. De euromunten zijn niet identiek. Één kant van elke van de acht denominaties (2 en 1 euro, 50, 20, 10, 5, 2 en 1 eurocent) verschilt van land tot land. Voor de komst van de euro waren de munten van de landen strikt gescheiden. Nu reizen de munten met de mensen mee. Het verspreiden van de nationale euromunten over de verschillende Europese landen geeft dus tevens informatie over de ‘diffusie’ van mensen. Er zijn door muntdeskundigen en wiskundigen diverse onderzoeken naar gedaan. Onlangs moest Corien om haar moverende redenen 50 muntjes van 50 cent hebben. Corien & ik hebben daarom onze portemonnees op tafel omgedraaid. Ik vond dat een uniek moment om proefondervindelijk de diffusie van onze euromunten vast te stellen. Het is natuurlijk maar een steekproef. Eigenlijk zou je een jaarlang elke week je muntjes moeten inventariseren om de proef wetenschappelijk iets meer grond te geven. De steekproef Duitsland 13 muntjes (26 %) Nederland 10 muntjes (20 %) België 10 muntjes (20 %) Frankrijk 7 muntjes (14 %) Italië 4 muntjes (8 %) Spanje 4 muntjes (8 %) Ierland 1 muntje (2 %) Portugal 1 muntje (2 %) Hieruit trek ik de voorzichtige conclusie dat 80 procent van de muntjes in onze portemonnee niet uit Nederland komt. Bij een recente meting van de site eurodiffusie.nl trof men een hoger percentage Nederlandse euromunten aan. Kijk eens in jouw portemonnee. Tot welk percentage kom jij?

Veertigjarig jubileum Martien Hazerswoude-Rd – Vrijdag 4 juli hebben we het heugelijke feit gevierd dat Martien 40 jaar in dienst is van Markeur, voorheen beter bekend als ‘Het Motorhuis’.Om 16.30 uur werden Martien en wij opgehaald door een auto van het bedrijf en naar Alphen aan den Rijn gebracht waar de receptie plaats vond in het pand van Multilease. Hier werkt Martien gewoonlijk elke dag. Het was gezellig druk en Martien zag veel oude bekenden. Wat wil je ook na een dienstverband van 40 jaar! De oprichter van ‘Het Motorhuis’, de heer Jan Boon Sr., had ook de moeite genomen om naar het feest te komen. Net als Bou van Zwieten die Martien ooit aannam bij het bedrijf. Het werd een uurtje waarin niet alleen ruimte was voor veel herinneringen, maar ook een feestspeech door zijn huidige directeur Martin den Heijer, zijn “chef” en een collega. Er werden mooie woorden over Martien gesproken. Martien blijkt op zijn werk precies hetzelfde te zijn zoals wij hem allemaal kennen. Martien is en ik citeer zijn directeur: ’Kritisch, maar rechtvaardig. Je begrijpt de materie van haver tot gort. Is dat niet het geval, dan heb je ook geen mening, een eigenschap waar veel mensen in deze wereld jaloers op zouden mogen zijn van mij. Je doet wat je zegt en je zegt wat je doet. Je kan lekker transparant communiceren en je bent van de oude stempel van het kaliber (en sorry voor de woordkeus) –niet lullen maar poetsen-“ Het verbaasde de directeur dat iemand die zo lang in dienst is als dat hijzelf oud is, zich zo bescheiden kan opstellen. Martien wilde geen grootse receptie en feest, maar bescheiden een etentje met het gezin en de schoonouders. Hierna volgde het officiële gedeelte, het opspelden van een gouden M met een diamantje daarin. Het was voor Martien zijn eerste M. Hij heeft de meeste dienstjaren bij Impex-Remko gemaakt en dat filiaal deelde geen M uit bij jubilea maar een tandwieltje. Er volgden felicitaties en cadeaus en een genoeglijk samenzijn. Om 19.00 uur werden we naar restaurant WOODS in Leiden gebracht, op het terrein van de houtzagerij Noordman aan de Haagweg. Martin den Heijer had onze meiden op het hart gedrukt om vooral alles te bestellen wat ze lekker vonden. Hij raadde ze bovendien aan een heerlijk wijnarrangement te nemen. We hebben echt fantastisch gedineerd met alles erop en eraan. We verlieten om 01.10 uur het restaurant met de taxi en waren niet eens de laatste gasten. Een bijdrage van Nella

Ook nog ‘De Klos’ Hazerswoude-Rd – Op zondag 22 juni vierden Martien en zijn dochters Carina, Barbara en Denise met een verrassingsfeest de 50ste geboortedag van zijn vrouw en hun moeder Nella. Bij binnenkomst van de feestzaal maakte Carina van de gasten een foto. Die foto’s komen allemaal in een boek waarmee Nella de dag steeds opnieuw kan beleven. Vandaag stuurde zij ons enkele foto’s toe. Ik laat ze hier zien. De onderstaande tekst is van Nella. Het is nu twee weken geleden dat ik verrast werd met een verrassingsfeest ter ere van mijn 50e verjaardag. Martien en onze meiden, Carina, Barbara en Denise, hebben zich vele maanden ingespannen om mij een enorme verrassing te bereiden en het is ze waanzinnig gelukt! Ik heb veel mensen mogen begroeten en jullie hebben kunnen zien dat ik door sommige bezoekers van mijn stuk werd gebracht. Veel jaren kwamen voorbij: lagere school, middelbare school, “de klos” (KleuterLeidstersOpleidingsSchool), werkkringen, vrienden en familie. Wat een rijkdom om deze mijlpaal met zo velen te mogen vieren. In het weekeinde voor 17 juni werd ik op zaterdag ‘ontvoerd’ door goede vrienden, zondags hadden onze dochters een dagje uit verzorgd en zondag 22 juni ……..jullie zijn er getuigen van geweest. Het is bijzonder om zo’n feest te mogen vieren met velen die je dierbaar zijn en waarop je onverwacht oude contacten weer kunt verfrissen. Dank, dank, dank allemaal voor jullie aandeel! Een bijdrage van Nella

Joseph, Jan Hendrik en Joseph

Helmond – In 1866 wordt de spoorlijn Eindhoven, Helmond, Venlo in gebruik genomen. Door de komst van dit belangrijke transportmiddel wordt de textielnijverheid en de metaalindustrie in mijn geboortestad steeds belangrijker. Er volgt een ware bloeiperiode voor Helmond die tot 1930 zal duren. In deze tijd van industrialisering komen in 1881 de broers Joseph en Jan Hendrik Leloup in Helmond wonen. Joseph vestigt zich als boekdrukker. Hij begint een bedrijf in de Veestraat. Jan Hendrik gaat wonen in de Ameidestraat. De beide mannen trouwen met de zusjes Van Kraaij. Jan Hendrik koopt het pand in de Ameidestraat van zijn schoonvader die daar tot dan toe een pettenfabriek en –winkel in had. Het gaat goed met de beide ondernemende broers en ze kopen steeds meer onroerend goed. Joseph koopt een groot pakhuis aan de Veestraat en laat dat grondig verbouwen tot woonhuis en werkplaats. Hij vestigt er een drukkerij en uitgeverij van prentbriefkaarten.




Zijn broer Jan Hendrik koopt een groot weiland aan de Molenstraat. Daar laat hij winkelpanden bouwen. Ik denk dat de broers gebruik maakten van dezelfde architect en dezelfde aannemer. De overeenkomst in bouw is opvallend. Zo hebben de panden in de Molenstraat en de Veestraat dezelfde zuiltjes aan de voorzijde. Het zijn die zuiltjes die ook voor mij zo treffend zijn. Eind van de jaren dertig in de vorige eeuw werd er toch nog een Joseph eigenaar van het pand. Nadat hij het eerst had gehuurd, kocht mijn vader het namelijk. Hij begon er zijn aardappelhandel.




Jan Hendrik Leloup was niet alleen de eigenaar van diverse panden in Helmond. Hij was ook de trotse bezitter van de eerste auto in Helmond. Als hij een ritje door de Molenstraat maakte, zoals op deze foto uit 1920, was er volop belangstelling.

Een bijdrage van Els

Op de terugweg Dillenburg – Op onze terugreis vanuit Freiberg maakten we een tussenstop in het stadje Dillenburg. Het belangrijkste historische monument van dit kleine stadje in de Duitse deelstaat Hessen is het Slot Dillenburg, het voorvaderlijke kasteel van het Huis van Nassau. Hier werd in 1533 Willem van Oranje geboren. Vierendertig jaar later werd hier ook Maurits van Oranje geboren. Corien werkt al ruim twintig jaar in het Delftse woonhuis van Willem van Oranje. Het is dus niet meer dan logisch dat ze ook een kijkje wilde nemen in de geboorteplaats van onze Vader des Vaderlands. Wij zagen dat van het slot van waaruit Willem van Oranje het Nederlandse verzet tegen de Spaanse onderdrukkers organiseerde bijna niets meer over is. Het werd in 1760 tijdens de zevenjarige oorlog tegen de Fransen vernietigd. Alleen het ‘Stockhaus’ ( de vroegere gevangenis) en wat ruines zijn overgebleven. Tegenwoordig herinnert aan onze Willem (zoals ze Willem van Oranje in het museum het Prinsenhof noemen) alleen nog de Wilhelmsturm (Willemstoren). Deze toren werd in 1873 gebouwd op de historische slotberg. In de toren bezochten wij het Oranje-Nassaumuseum. Hier zagen we voorwerpen en documenten over de geschiedenis van Willem van Oranje. Zo is er o.a. een grote stamboom van het huis Oranje-Nassau. Dillenburg ligt op de 2400 kilometer lange toeristische Nederlands-Duitse 'Oranje-route'. Op deze route doe je aan Oranje gerelateerde plekken in Nederland en in negen Duitse deelstaten aan. Op de terugweg vanuit Freiberg behoefde we maar een kleine omweg te maken.

Opgeblazen kop Den Haag – In het Atrium ligt een opblaasbare sculptuur van de 63-jarige toonaangevende Amerikaanse kunstenaar Paul McCarthy. Het is het hoofd van de Amerikaanse president George Bush, weergegeven als een inflatable. De president van de Verenigde Staten is door zijn kunstzinnige landgenoot onderwerp gemaakt van een beeldend politiek grapje in 3D. George Bush, die begin 2009 het presidentiële stokje zal overdragen aan een nieuw gekozen politiek leider, is hier een sleeping giant. Na de overdracht van de macht zal Bush niet langer in het middelpunt van de mondiale aandacht staan. Net zoals de inflatable bijna geheel verdwijnt als je hem leeg laat lopen. Of dat een grootste gedachte is of juist eentje vervult van leegte mag je zelf invullen. McCarthy heeft in ieder geval op een luchtige wijze een beeld van de leider van de Verenigde Staten gemaakt. Om de opgeblazen kop goed te kunnen bekijken, steeg ik met de lift even naar de bovenste etage van het Atrium. Paul McCarthy is een van de toonaangevendste Amerikaanse kunstenaars van dit moment. Vorig jaar zagen we in het Antwerpse beeldenpark Middelheim een grote tentoonstelling van zijn inflatables. Daar maakte Bush Head ook onderdeel van uit. Onder de titel Freedom is tot en met 31 augustus van dit jaar op en rond het Lange Voorhout in Den Haag een overzicht te zien zijn van de ontwikkelingen binnen de Amerikaanse beeldhouwkunst van de afgelopen 50 jaar. De inflatable maakt ook deel uit van die tentoonstelling.