Gastronomie begint op school Lincoln – Tijdens mijn verblijf in Lincoln zag ik televisiekok Jamie Oliver in een reclamefilmpje voor zijn nieuwe Tv-serie over het overmatig eten van junkfood. In de trailer voor zijn nieuwe tv-serie laat hij zien wat de gevolgen zijn van het overmatig eten van junkfood. De bekende chef-kok voerde twee jaar lang een kruistocht tegen junkfood op de scholen. De campagne van de televisiekok om scholen te bewegen kinderen tijdens de schooldinners gezondere producten voor te schotelen dan gefrituurde turkey-twizzlers wordt in de kranten Jamie Oliverism genoemd Ik vond het een grappig filmpje waarin hij gekleed als een soort Michelinmannetje rondtoert op zijn beroemde scootertje. Uiteindelijk bezwijkt het brommertje onder zijn gewicht. In de kranten lees ik dat een op de vijf Britse kinderen te dik is. In 2010 zullen één miljoen kinderen en twaalf miljoen volwassenen obesitas hebben. Dat is relatief meer dan in welk ander Europees land. Ik was – gewapend met die wetenschap – daarom nogal verbaast over een item in het Britse Tv-nieuws. Aan de buitenkant van een schoolhek zag ik drie moeders de bestellingen opnemen van de kinderen die dankzij Jamie Oliver nu gezond moeten eten. De junkfoodmama’s gaan met hun bestellingen naar de lokale cafetaria’s en bestellen daar zo’n zestig maaltijd per dag voor de lunch van deze leerlingen. Natuurlijk alleen maar fish and chips en andere zaken die Oliver nu van de scholen heeft verbannen. De moeders zijn boos op de schoolleiding. De grote pauze duurde vroeger 45 minuten. Nu is dat nog maar een half uur. Die tijd is te kort voor de kinderen om naar de snackbar te gaan. “Ze zijn veroordeeld tot de gezonde lunch in de schoolkantine”, aldus een van de moeders. Ze noemt het eten op school “konijnenvoer” en “rotzooi met een laag vetgehalte”. Ik wens Jamie Oliver sterkte want de strijd tussen lekker en gezond is niet makkelijk te winnen. Voor veel Britten begint gastronomie kennelijk nog steeds bij de take-away

Gat in medische markt Rotterdam – Als het aan de Amsterdamse ondernemer Paul Sturkenboom ligt komt er over twee jaar een islamitisch ziekenhuis in Rotterdam. Het wordt een hospitaal waarin de gewoontes en gebruiken uit de islamitische cultuur in acht worden genomen. De maaltijden zijn halal en er komen aparte afdelingen voor mannen en vrouwen. Bovendien zullen vrouwelijke patiënten alleen door vrouwelijke specialisten worden behandeld en mannen alleen door mannelijke artsen. Ik denk dat de Amsterdamse zakenman inderdaad een gat in de medische markt heeft gevonden. Of het echt helemaal nodig is, betwijfel ik. Ziekenhuizen houden volgens mij nu al rekening met specifieke wensen van moslims. Het eten wordt halal bereid. Er zijn gebedsruimtes en gescheiden wasruimten voor mannen en vrouwen. Wellicht kunnen de Nederlandse ziekenhuizen nog iets leren van twee ziekenhuizen in het Noord-Engelse graafschap Lancashire. Daar heeft men een speciaal gewaad ontworpen voor vrouwelijke moslimpatiënten. De vrouwelijke patiënten kunnen zo geheel gesluierd een arts bezoeken. De boerka’s bedekken het grootste deel van het hoofd en het gehele lichaam, inclusief de armen. Er is slechts een spleetje voor de ogen. Toch bieden zij chirurgen de mogelijkheid om bijna alle operaties uit te voeren. De Engelse ziekenhuizen willen zo voorkomen dat islamitische vrouwen vanwege hun geloof niet naar een arts gaan. Net als in Nederland deed het ook in Groot-Brittannië nogal wat stof opwaaien in de pers en onder conservatieve parlementsleden.

Tip voor boodschappenlijstje Delft – Als je langer wilt leven moet je vooral wijn, vis, fruit, groenten, pure chocola, knoflook en amandelen toevoegen aan je dieet. Dat lijstje is niet mijn idee, het is een conclusie die ik tegenkwam in het wetenschappelijk blad The British Medical Journal. Mijn interesse voor goede voeding ontstond toen ik op het world wide web las dat een dagelijks glas rode wijn voorkomt dat je Alzheimer krijgt. Steeds opnieuw ontdek ik dat goede voeding belangrijk is. Ik besloot dus om via het internet eens te onderzoeken wat er nu bekend is over dit thema. In the British Medical Journal vond ik het ultieme lijstje. Onderzoeker Oscar Franco concludeert in een studie dat een maal van wijn, vis, fruit, groenten, pure chocola, knoflook en amandelen de kans op hart- en vaatziekten met 75 procent reduceert. Dat is nogal wat. Hij noemt het een polymaaltijd. Het is een veilig, goedkoop en zeer smakelijk alternatief voor de polypil. Deze pil is bedoeld voor gezonde ouderen. Je zou die moeten slikken ter voorkoming van hart- en vaatziekten. De pil kwam half augustus in het nieuws. Ik geloof niet in pillen voor gezonde mensen. Ik zie wel wat in een gezond dieet. Dat zou dan volgens wetenschappers moeten bestaan uit dagelijks 150 milliliter rode wijn, vier maal per week ruim een ons vis, dagelijks een ons pure chocola, dagelijks 400 gram groenten en fruit, dagelijks 2,7 gram knoflook en dagelijks 70 gram amandelen. Onderzoek toonde al eerder aan dat een gezond menu bijdraagt tot een betere levensverwachting. Maar ik dacht altijd dat goede voeding pas op de lange termijn werkt, maar het blijkt ook nog op te gaan als je op hoge leeftijd begint. Dat is wetenschappelijk onderzocht bij mensen tussen de 70 en 75 jaar. Je weet nu dus wat je op boodschappenlijstje moet zetten.

Dan zie je ik Delft – Afgelopen zondag aten Saskia & Sander met de kinderen bij ons. Na het dessert had Dieuwertje nog een verrassing. Ze had op school een spiegel uitgeprikt en daarbij een charmant versje geleerd. Ze liet zich niet hinderen door het feit dat ze juist nu de hik had en droeg het gedichtje vlekkeloos voor. Daarbij haar blik strak in de spiegel. Ik heb een spiegel in mijn hand, en iemand lacht naar mij, heel charmant. Maar wie kijkt er toch naar me met zo'n blik. Oh, maar wacht eens even, dat ben ik. Mijn spiegel heeft een handvat en is rond, Als ik er in kijk dan zie ik mijn neus, mijn ogen en mijn mond. Wil jij ik ook eens even zien? Kijk maar in mijn spiegel, dan zie je ik misschien. De charmante vertelster levert zelf ook nog commentaar op de tekst. Klik daarvoor hier.

Nieuw leven in Pentedattilo Pentedattilo – In de punt van de Italiaanse laars, daar waar de teen de zee in wijst begint de kilometers lange ‘Jasmijnkust’. Corien & ik reden onlangs langs de laatste restanten van de jasmijnplantages. De warme zomerwind voerde de geur nog met zich mee vermengt met die van de cactussen, wilde venkel, amandel–, eucalyptus– en olijfbomen. De kronkelende bergweg leidde ons naar het bergdorp Pentedattilo. In 1960 moesten de inwoners van dit Italiaanse bergdorp op last van lokale bestuurders het plaatsje verlaten vanwege aardbevings- en overstromingsgevaar. Achteraf bleken de bestuurders het gevaar te hebben overschat. Aardbeving noch overstroming vonden plaats. Al meer dan veertig jaar ligt het uitgestorven dorpje stil te blakeren in de zon. Alleen kunstschilders (M.C. Escher was hier overigens al in 1931) en toeristen weten het te vinden. Corien & ik brachten natuurlijk ook een bezoek aan het spookstadje. Achter de half vervallen huizen rijst een rotswand met vijf pieken op. De naam van het dorpje verwijst naar deze pentedaktylos (Grieks voor ‘vijf vingers’). In dit dorpje is net als in de omliggende nog bewoonde bergdorpjes de Griekse cultuur eeuwenlang, misschien wel sedert de Oudheid, bewaard gebleven. Tot twee generaties geleden werd hier zelfs nog Grieks gesproken. Het dorpje is gesticht in 15 voor Christus door Byzantijnse Grieken en is totdat de lokale bestuurders de dramatisch inschattingsfout maakten het centrum geweest van de teelt van bergamot en jasmijn. In het stadje is men nu weer bezig om de huizen opnieuw bewoonbaar te maken. Hier en daar zijn mannen aan het werk en enkele huizen zijn ook al weer bewoonbaar. De traditionele teelt van bergamot komt ook weer tot leven. Uit de schil van deze citrusvrucht wordt waardevolle etherische olie gewonnen. De vraag naar natuurlijke bergamotolie is weer gestegen dankzij de Body Shop in Londen. Deze winkelketen maakt immers geen gebruik van het chemisch alternatief dat de telers van bergamot bijna de das omdeed.

Doosvoordeel voor omfietsvrienden Delft – In mijn outlookadressenbestand staat een apart groepje onder de naam ‘omfietsvrienden’. Hierin staan niet de namen van sportieve vrienden die graag samen op het stalen ros door de Delftse dreven toeren. Dit groepje mensen deelt met mij de interesse in goede wijn voor een schandalig lage prijs. De schrijvers van de meeste wijngidsen zijn reeds trots als ze een goede wijn onder de vijf euro kunnen aanbevelen. Mijn streefbedrag ligt daaronder. Ik beveel goede wijn aan die niet meer mag kosten dan drie euro. Dat betekent dat ik zodra de wijnaanbiedingen van de week binnenkomen, met mijn vinger door de wijngidsen wandel om te zien of er iets bij zit. Zodra dat het geval is, krijgen mijn ‘omfietsvrienden’ een tip. De laatste tip was voor de vrienden aanleiding om eens flink in te kopen. Meestal krijg ik van mijn ‘omfietsvrienden’ geen feed back, maar deze keer was dat anders. Ik hoorde dat de wijn door diverse omfietsers was aangeschaft. Els was samen met Wouter naar de C1000 gereden om vier dozen aan te schaffen. Diezelfde avond organiseerden ze samen met Nellie & Pieter Jan een wijnproefavond. Iedereen was enthousiast meldde Ad me later. Ook anderen zijn met volle fietstassen van de supermarkt terug gekomen. Mijn recente wijntip leidde tot de aanschaf van veertien dozen wijn door verschillende omfietsers.

De grote kat Sicilië – De Italiaanse vulkaan Etna mag zich niet in de warme belangstelling van toeristen verheugen, die ik verwachtte. Corien & ik delen onze belangstelling voor de berg op een warme dag in september slechts met een stuk of twintig anderen. Het is dan ook wel een hele rit naar de vulkaan aan de oostkant van het eiland Sicilië. Wij wilden de gelegenheid om de lavastroom van dichtbij te bekijken niet missen, ook al moesten we er een lange tocht voor maken. De Etna was ook dit jaar, getuige de foto’s die men ons toont, actief en spuwde lava. Niet genoeg om gevaar op te leveren voor de dorpen aan de voet. We zien hoe verwoestend de lavastroom op de berg was. De Etna is de actiefste vulkaan van Europa. De laatste grote uitbarsting vond plaats in 1992. De koude en gestolde lavastromen zorgen voor een woest en grillig landschap. Corien & ik lopen er door en klimmen over de lavawallen. We zien nog net het dak van een huis boven de gestolde lava uitkomen. Hier noemen ze de vulkaan Mongibello, naar het Italiaanse woord monte en het Arabische woord gebel, wat beide berg betekent. De Italiaanse schrijver Leonardo Scascia omschrijft haar al een“grote kat, die rustig ligt te spinnen en zo en dan even wakker wordt”. Dat klinkt heel vertederend, maar zo ziet het er niet uit. Op een bord bij de lavastroom lees ik dat de berg 3323 meter hoog is. Ze is daarmee de hoogste vulkaan in Europa. Haar oppervlakte is ongeveer 60 x 40 km. Daarmee is Etna groter dan de provincie Utrecht. Terwijl we uitkijken over de lavastroom herinneren we de mythologische verhalen over de vulkaan zoals we die op school leerden. Die vertellen dat de vulkaan ooit de smederij was waar de reusachtige Cyclopen wapens voor de goden smeden. De monsters met een oog hebben nu plaats gemaakt voor handelaars die ons herinneringen aan ons bezoek willen verkopen. Zij beschouwen de vulkaan nu als hun werkplaats en verkopen gekleurde stukken lava voor thuis.

Wie het laatst lacht…. Napels – Peroni is een bekend Italiaanse biermerk. Het was tijdens het recente WK de officiële sponsor van het Italiaanse voetbalelftal. Tijdens ons verblijf in Napels zag ik op de TV een reclamefilmpje voor het bier langskomen. Op het eerste gezicht was de inhoud daarvan een onschuldig grapje. Voor mannen tenminste. Italiaanse vrouwen denken daar anders over. Dit is ongeveer waar het over gaat. De eerste scène speelt zich ongeveer een eeuw geleden af. Een jonge vrouw heeft grote moeite om haar koetsje en paard langs de kant van de weg te parkeren. Terwijl ze bezig is, kijken twee mannen met een Peroni biertje in de hand toe. Ze lachen om de pogingen van de vrouw om de koets netjes te parkeren. Dan snijdt het beeld naar het heden. Dezelfde jonge vrouw zit nu achter het stuur van een auto en probeert die te parkeren. Ze heeft er al net zoveel moeite mee. Uiteindelijk laat ze de auto half op het trottoir achter. Ook zij wordt geamuseerd gadegeslagen door twee mannen met een flesje Peroni bier. Tot slotte zegt een stem: “Gelukkig veranderen sommige dingen nooit”. Italiaanse vrouwen zien de humor van dit reclamefilmpje niet in. Een groep vrouwelijke advocaten is zelfs naar de rechter gestapt. Ze betichten de bierbrouwer van discriminatie en seksisme. De boodschap van de commercial is immers dat de kwaliteit van het bier altijd hetzelfde is gebleven, net als het gestuntel van vrouwen die hun voertuig parkeren. Volgens het Italiaanse ministerie van Verkeer blijkt uit de statistieken dat vrouwelijke chauffeurs minder verkeersongevallen veroorzaken dan hun mannelijke tegenhangers. Ik geloof dat direct. Italianen zijn vreselijk aardig en behulpzaam, maar zodra ze een stuurwiel in hun handen voelen, veranderen ze compleet. Dat worden ze agressief en denken dat alles een wedstrijd is. Peroni vindt de reclamefilm wellicht een onschuldig grap, we zullen zien wie het laatst lacht.

Jezus verschijnt op bierglas Lincoln – De campagne van een aantal Britse kerken om de ‘spirit’ weer terug te brengen in het kerstfeest is eigenlijk al mislukt voor dat die is begonnen. In een advertentie, die ik onlangs tegenkwam in Britse kranten en bladen, komt op een bierglas als een “miraculous apparition” (wonderbaarlijke verschijning) het gezicht van Jezus te voorschijn in het achtergebleven schuim. Het beeld van Jezus in het schuim van een bijna leeg bierglas naast de tekst “Where will you find him?” is de recentste uit een serie controversiële campagnes van de Churches Advertising Network, een oecumenische groep met vertegenwoordigers uit veel Britse kerkgenootschappen. Er komen ook nog radiospotjes waarin jongeren vertellen over hun “spiritual beliefs”. Het levert in het Engels een aardige woordspeling op. De advertentie komt ook op posters. Het is de bedoeling om met de campagne te illustreren dat het traditionele partyseizoen voor kerst eigenlijk geestelijke gezien weinig inhoud heeft en weinig met de geboorte van Christus heeft te maken. De postercampagne loopt samen met een campagne op de website myspace.com. Alleen al de aankondiging van de campagne leidde tot veel boze en verontwaardigde reacties. Heineken maakte jarenlang reclame in Groot-Brittannië met de leus “Heineken reaches parts other beers can't reach". Een woordvoerder van de Church of Engeland probeerde het advertentierelletje een beetje te relativeren met de opmerking: “Advertenties zoals deze zullen zeker een aantal mensen tegen het hoofd stoten, ‘but just maybe it will reach the people other efforts can’t reach’ ”

Omfietsen met de auto Delft – Er is weer goed nieuws voor de vrienden van de omfietswijn. Hoewel in dit geval is het wellicht beter om de auto toch maar te pakken. Dat deed ik tenminste, want deze wijn sla je met dozen tegelijk in. Zo goedkoop zal het dit jaar niet meer worden, denk ik. Deze week heeft C1000 de Jean Balmont wijnen in de aanbieding. Een doos van zes flessen voor €10. Normaal is deze wijn al niet duur, maar het betekent toch een korting van €7,34 op een doos. Er is sauvignon blanc, chardonnay, cabernet frank rosé, cabernet sauvignon en merlot. Daar tussen zit er eentje die in de categorie omfietswijn thuis hoort. Dat is de rosé. Vin de pay du jardin de la France staat er op de fles. Die tuin van Frankrijk is natuurlijk het gebied van de Loire. Cabernet franc is de lekkerste druif van de bovenste helft van Frankrijk. Van echt lekkere rodewijndruiven kun je dus ook echt lekkere rosé maken. Prima pittige rosé vol rood fruit. En nu zo goed als gratis. Je hoeft er geen kurkentrekker bij te kopen, want Jean Balmont heeft hem heel voorkomend voorzien van schroefdop. Hoe zit het met die andere Jean Balmont wijnen? Wel ze geven absoluut waar voor hun geld. Geen omfietswijn, want daar zijn iets te braaf voor, maar zeker een aanrader vol heerlijk fruit. En zeg nu zelf waar koop je zo’n flesje kwaliteit voor deze prijs?

Marlynn geboren!! Helmond – Na weken van spanning (Maartje was 4 september uitgerekend) is ze daar dan eindelijk. Onze mooie kleindochter Marlynn Maria Anna is dinsdag 19 september om 21.30 geboren. Ze is 3300 gram zwaar, en heeft zwarte krullen. Trotse (schoon)ouders waren er als eerste bij natuurlijk, en konden niets anders constateren dat dit het mooiste meisje van ’t Elkerliek is. Maartje is 20 september weer naar huis gegaan samen met haar dochter. Een bijdrage van Els

Terug naar toen Delft – Gisteravond heb ik na bijna een jaar afwezigheid weer eens een paar uur op een politiebureau gezeten. Dat was in verband met het concert dat de Koninklijke Politiekapel Haaglanden aanstaande vrijdag geeft in de Rijswijkse Schouwburg. Voor dat concert hadden ze mij gevraagd om de publiciteit te regelen. Het concert is inmiddels uitverkocht. Dat komt niet alleen omdat de publiciteit zo netjes was geregeld, maar waarschijnlijk meer omdat Guus Meeuwis optreedt samen met de kapel. Gisteravond was de generale repetitie en fotojournalisten mochten alvast even de sfeer van het concert proeven. Dat was de reden van mijn terugkomst op een bureau. De Brabantse zanger en songschrijver repeteerde zo’n anderhalf uur met de kapel terwijl fotografen intussen wat plaatjes schoten. Na afloop had Guus ook nog even tijd om handtekeningen uit te delen aan fans die naar de repetitie waren gekomen. Morgenavond zitten Corien & ik in de zaal. Voor mij zit het klusje er weer op, voor de muzikanten begint het dan pas. Na de repetitie van vanavond weet ik dat het een gezellige muzikale avond zal worden.

Prickly Pear Calabrië – Tijdens onze ritten door Calabrië zagen we langs de kant van de weg grote schijfcactussen staan. Sommige waren wel vier tot vijf meter hoog. De plant heeft vlezige bladeren met grote doornen er op. Je wilt er dus wel vanaf blijven. Tijdens ons verblijf in september droegen de planten ook vruchten. Het zijn eivormige vruchten van zo’n zeven tot tien centimeter lang. De plant en de vruchten intrigeerden ons zeer. Zijn ze te eten? Mag je ze plukken? Toen we langs de weg stopten om de planten beter te bekijken, kregen we gezelschap van Antonio. Hij woonde aan de overkant en wilde ons er wel wat over vertellen. Jammer genoeg sprak hij slechts het lokale Italiaanse dialect. Terwijl ik foto’s maakte, probeerde Corien aan de weet te komen wat het voor vruchten zijn. Toen zij er eentje wilde beetpakken, voorkwam Antonio dat meteen. De plant heeft niet alleen grote doornen, maar op de vruchten zitten gemene kleine stekels, een soort weerhaakjes. Die blijven in je huid steken. Later vernamen we in het hotel dat ze zelfs ontstekingen veroorzaken. De vrouw die het ons uitlegde noemde de vrucht ‘prickly pear’ Het zijn natuurlijk geen peren, het zijn cactusvijgen leerden we later. In het voorjaar bloeit de cactusvijgplant met grote gele bloemen, waaruit zich in de zomer en de herfst de vruchten ontwikkelen. De plant komt van oorsprong uit Mexico. Spaanse zeelieden brachten de vrucht naar Zuid-Europa, waar ze nu een belangrijk cultuurgewas is. Tijdens het rijpingsproces verkleuren de vruchten van groengeel naar oranjerood. Het vruchtvlees is oranje van kleur met zwarte pitjes. Maar waar wordt de vrucht nu voor gebruikt? Antonio legde Corien met veel handgebaren uit dat de gelachtige vloeistof van de ‘prickly pear cactus’ wordt gebruikt als een soort conditioner. De vrucht (in het Italiaans ficcudinia) wordt ook geneeskracht toegedicht. Je zou er bloedsuiker mee kunnen reguleren, het zou acne genezen en zorgen voor een zachte huid. Ik zag later in een winkel ook medicijnen tegen reuma waarin de vrucht was verwerkt. De vrouw in het hotel lachte daarom. Als ik haar Italiaans goed begreep, maakte zij er jam mee.

Fragile Wall Painting Lincoln – Er zijn heel wat argumenten om de kathedraal van Lincoln aan te bevelen. Deze prachtige gotische kerk werd voltooid in de 14de eeuw en overleefde op miraculeuze wijze een brand en de instorting van de middelste toren. Er is voor kunstliefhebbers en voor gelovigen heel wat te zien. De laatste letten vooral op de Lincoln Imp die naar men hier zegt door de duivel gestuurd werd om een rel te schoppen op aarde en die door een engel in steen werd veranderd. Tegenwoordig lokt men ook toeristen naar de kerk met de slogan “wandel in de voetstappen van Tom Hanks door de kerk”. De Amerikaanse acteur was hier immers voor de opnamen van de film ‘The Da Vinci Code’, een bewerking van het 'fact-fiction' verhaal van Dan Brown. De religieuze leiders van de kathedraal wilden eigenlijk niet dat 'The Da Vinci Code' werd gefilmd in hun kerk, maar veranderden van gedachten door een donatie van 180.000 dollar van de filmproducenten. Het leidde tot demonstraties bij de kerk, die de Londense Westminster Abbey voorstelt in de film, van vooral katholieke nonnen. De deken van de kathedraal van Lincoln, eerwaarde Alec Knight, beschreef Browns bestseller als 'rommel', maar hij vond wel dat de opnamen voor onbetaalbare publiciteit voor zijn kerk zorgden. Van dat laatste zagen Corien & ik vorige week de bewijzen. Net als in het boek zelf is ook in de kathedraal dat wat je ziet niet wat het lijkt. Op de muren van een gedeelte in de kerk zagen we bordjes met de tekst “Fragile Wall Painting”. Bij nadere beschouwing bleek het te gaan om achtergelaten decorstukken van de film. De pilaren en de bogen zijn echt, al het andere is beschilderd karton. Op een andere plek in de kerk vonden we de marmeren grafmonumenten van Isaac Newton. Ze waren nonchalant bij elkaar geplaatst in een gedeelte van de kathedraal. Ook deze waren allemaal nep. Karton, plastic en schuim met marmerverf. Een lokale kunstenaar probeerde er zijn schilderijtjes te verkopen. Het waren de enige echte kunstwerken.

Mijn kleinzoon Helmond – Op 30 juni van dit jaar werd Mees geboren. Hij is dus bijna drie maanden. Ja de tijd gaat snel. Zijn grootmoeder Nellie is een enthousiaste fotografe die ook graag met haar foto’s bezig is achter de computer. Ze stuurde deze twee collage’s op naar ODD. Vijfentwintig maal Mees in twee foto’s. Het enige commentaar dat zij er bij zette was “Mijn kleinzoon”.

No Place like a home Lincoln – Wanneer Corien & ik in Engeland zijn, proberen we ook altijd een toneelstuk te zien. Dat lukt niet altijd, maar deze keer hadden we weer geluk. In Theatre Royal in Lincoln werd deze week het stuk “There’s no place like a home” gespeeld. Er waren zelfs nog twee plaatsjes beschibaar op de eerste rij van het balkon. Het zat dus allemaal mee deze keer, want het theater betreft. Het stuk handelt over een tehuis waar gepensioneerde acteurs, zangers en andere performers genieten van hun welverdiende rust. Het huis “The Stollberg Hall Retirement Home for Theatrical Performers” wordt echter bedreigd met sluiting en het is onduidelijk wat er met het grote huis en de bewoners zal gebeuren. De voormalige acteurs en actrices zitten echter niet bij de pakken neer, maar bedenken een plan om aan geld te komen om hun huis te redden. Ze kidnappen een beroemde en vooral rijke Engelsman en vragen aan diens echtgenote een flink bedrag als losgeld. Het leidt tot allerlei verwikkelingen, maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. We hebben beiden erg gelachen en hadden een heerlijke avond. Een van de rollen werd gespeeld door Gorden Kaye, die jullie allemaal nog wel herinneren als Rene uit de succesvolle BBC-comedy ‘Allo Allo’. Ook Sue Hodge deed vanavond mee. Jullie kennen haar vast nog wel als de serveerster Mimi Labonq uit diezelfde serie. Ook Dora Bryan zal jullie misschien wel bekend voorkomen. Voor de mensen die nog weten wat Coronation Street is, zal de naam van Ken Morley wellicht ook nog wel bekend zijn. Wij herkenden heel veel van de acteurs van de televisie en de film.

Lincoln afstrepen Lincoln – Een bezoek aan de Lincoln stond nog altijd op ons lijstje van Britse plaatsen die we wilden bezoeken. Deze week kwam het er dan van. Na ons bezoek aan Italië reisden we na terugkeer op woensdag op donderdag door naar deze eeuwenoude plaats in Engeland. We kunnen de plaats nu afstrepen. Hoewel de plaats onder de naam Lindum al bestond in de voor-Romeinse tijd, werd het pas een echt bloeiende stad in de middeleeuwen. Een van de belangrijkste gotische kerken van Europa staat hier. De west-façade stamt uit 1073. De kathedraal ligt op een heuvel en kijkt uit over de oude stad. Kilometers ver in de omtrek wordt de horizon beheerst door dit magnifieke gebouw. Ons hotel ligt er op steenworp afstand vanaf. Gisteren kwamen we er nog niet aan toe om de kathedraal te bezoeken, maar vandaag hebben we er de middag in doorgebracht. We hadden ons opgegeven voor een rondleiding over het dak en door de gewelven. Het was een hele klim, maar zeer de moeite waard. Niet alleen vanwege het fascinerende uitzicht, maar ook vanwege de boeiende verhalen die onze 70-jarige gids William vertelde over de bouw en het onderhoud van de kerk. Het bleek overigens geen rondleiding te zijn voor mensen met hoogtevrees. Achter een hele smalle reling keken we zo in de diepte van het schip van de kerk en het koor. Later brachten we ook een bezoek aan het tienhoekige kapittelhuis bij de kerk. Dit is het vroegste gotische gebouw in Engeland. Het prachtige plafondgewelf wordt gestut door één zuil in het midden. In de kerk en het kapittelhuis zijn opnamen gemaakt voor de film ‘the Da Vinci Code’. In het kapittelhuis heeft men de decorstukken die daarvoor zijn gemaakt tentoongesteld. Zo zagen we daar o.a. de monumenten van het graf van Newton. Heel bedrieglijk echt om te zien.

Pesce spada is heerlijk Bagnara Calabra – Er zijn veel en uiteenlopende redenen om Italië te bezoeken. Het klimaat, de cultuur, het landschap en natuurlijk het heerlijke eten zijn de meest voor de hand liggende. Omdat men in Calabrië, waar wij de eerste dagen waren, geen Engels spreekt, moest ik snel wat woorden oppikken om de menukaart te begrijpen. Pesce spada is een woord dat ik niet meer vergeet. Het betekent zwaardvis. Het is een van de belangrijkste vissen die hier worden gevangen. Natuurlijk is er volop ansjovis, tonijn en sardines, maar de pesce spada is toch wel de karakteristiekste vis voor Calabrië. Er is zelfs een groot feest aan gewijd: de Sagra del pescespada. In het havenstadje Bagnara Calabra – waar ons eerste hotel is – wordt jaarlijks in juli een scheepsprocessie gehouden ter ere van de pesce spada. Dat houden we dus nog te goed. Ik heb de vis niet alleen gegeten, maar we zijn ook gaan kijken bij de vishandel en aan de kust. De traditionele vangstmethode van zwaardvissen ziet er heel bijzonder uit. De boten gaan echt op jacht. Boven in een metershoge mast zitten mannen op de uitkijk naar de vissen. Is er een school in het zicht, dan dirigeren zij de boot erheen. Zodra een zwaardvis binnen bereik is, harpoeneert een bemanningslid de vis met de hand vanaf de lange loopplank aan de voorkant van de boot. De vissen zijn erg sterk waardoor het haast onmogelijk is om ze met de hand uit het water te halen. Om ze moe te maken zit de harpoen met een touw vast aan een groot wijnvat. Dat kan de vis niet naar beneden trekken. De zwaardvis raakt uitgeput, zodat de vissers – die ondertussen verder gegaan zijn met vissen – de vermoeide beesten na een tijd uit het water kunnen tillen. Het is leuk om je dat allemaal te realiseren als de vis ’s avonds gloedvol wordt aanbevolen door de eigenaar van het restaurantje op het plein. Hij beloofde me dat pesce spada heerlijk was. Tenminste dat vermoedde ik vanwege zijn handgebaren, want hij sprak natuurlijk uitsluitend Italiaans. Hij had gelijk pesce spada is verrukkelijk.

Er was eens Helmond – Het laatste zomerkamp van onze plaatselijke (Stiphoutse) scouting – de Bever Speltak – had als thema sprookjes. Daar kon je dus zo maar Sneeuwwitje tegenkomen in hoogsteigen persoon. Blijkbaar was ze al door de stoere ridder uit haar slaap gehaald. Of zou dit een gebeurtenis zijn uit de periode daarvoor ? Dus nog vóór ze de beroemde appel ging eten, die haar zo slecht zou bekomen. Wie zal het zeggen? Sprookjesliefhebbers vonden het plaatje van Sneeuwwitje dermate mooi dat ze het wereldkundig wilden maken. Nergens kan dat beter dan via ODD. Een bijdrage van Ad

Eerst Napels zien Delft – Vandaag vertrekken Corien & ik naar Italië. We maken een reisje door de onderste helft van de laars. Ik ben bang dat ik daarom geen dagelijks stukje op ODD kan zetten. Mijn indrukken van Italië houden jullie dus nog even te goed. De reden dat we kozen voor dit reisje naar het Apennijnse Schiereiland schuilt in mijn studie kunstgeschiedenis. In het Archeologisch Museum van Napels is momenteel een tentoonstelling die mijn belangstelling heeft. Het is een tentoonstelling van zilveren gebruiksvoorwerpen uit Pompei. Op een warme augustusdag in het jaar 79 na Christus begon de Vesuvius urenlang vuur en as te spugen. Aan de voet van de vulkaan probeerden duizenden burgers van de steden Pompei en Herculaneum een goed heenkomen te zoeken, na eerst hun geld en kostbaarheden bijeen te hebben gegraaid. Heel veel mensen werden verrast door de dodelijke puinregens en gloeiende gaswolken. Ze lieten rijke schatten achter voor archeologen. In het jaar 2000 werd zo'n schat gevonden bij werkzaamheden aan de autostrada ten zuiden van het huidige Pompei. Een rieten korf vol tafelzilver van een ongelukkige inwoner: twintig fraai bewerkte borden, bekers met reliëfs van scènes uit de Griekse en Romeinse mythologie, lepels en onderzetters. In het Archeologisch Museum van Napels zijn honderden uitstekend geconserveerde zilveren gebruiksvoorwerpen uit Pompei bijeen gebracht. Sierlijk bewerkte serviezen, in elkaar passende potten en pannen, zeefjes voor de wijn, kruiken, casserolles, pasteibakjes en dienbladen van gedreven zilver geven een goede indruk van hoe de Romeinen tafelden. De rijkere burgers tenminste, want de armen aten met hun vingers en dronken uit houten nappen die in de 400 graden hete gassen tot as zijn vergaan.

Lach je nog Delft – Vorige maand is mijn paspoort verlengd. Net op tijd denk ik nu. De kleurenpasfoto die ik inleverde, kwam in zwart/wit op mijn nieuwe paspoort terecht. “We zijn druk bezig met de introductie van het nieuwe paspoort, daarom gaat het nu maar even in zwart/wit”, was de uitleg van de vriendelijke mevrouw die mij hielp. Het kwam kennelijk niet zo nauw met het paspoort en de pasfoto. Een maand later is dat drastisch anders. Op de zwart/witfoto in mijn paspoort kijk ik je aan zoals me kent, met een vriendelijk lach. Dat mag nu niet meer. Lachen is streng verboden. Je dient een beetje streng te kijken en de mond moet potdicht blijven. Bovendien wordt de foto alleen nog maar in kleur geaccepteerd. De eisen rond de foto zijn in een maand tijd snel veranderd. Ook de kleur van de achtergrond schijnt nu plots heel belangrijk, die moet lichtgrijs zijn. Ook de houding van het hoofd is aan strenge eisen gebonden. Schouders recht naar voren, hoofd niet kantelen naar voren, achteren of opzij. Hoofd onbedekt, geen haren voor de ogen en de ooraanzet moet bepaald kunnen worden. Er mag geen reflectie zijn door brillenglazen, piercings of speldjes. De afdrukjes moeten bovendien goed scherp zijn. Er is heel wat veranderd door de jaren heen. Ik maakte deze collage van pasfoto’s. Ze waren indertijd goed genoeg voor paspoort of rijbewijs. Je zou er nu niet meer mee aan kunnen komen bij de vriendelijke mevrouw van de gemeente. Als ik de kranten mag geloven is het nu vrijwel onmogelijk geworden om pasfoto’s te maken die voldoen aan de nieuwe eisen van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Bij een lokale fotozaak staat inmiddels een potje poeder klaar voor glimmende klanten. Foto's van glimmende hoofden worden altijd afgewezen, net als foto's van lachende of scheve gezichten. Kan iemand me trouwens uitleggen waarom islamitisch vrouwen wel een hoofddoek op de foto mogen als je van iedereen de ooraanzet moeten kunnen zien. Een fotograaf vertelde dat een meneer wiens platliggende oren achter zijn bolle wangen schuilgaan, iets achter zijn oren moest proppen om ze zichtbaar te krijgen. Jammer dat het geen vrouw was dan had een hoofddoek het probleem verholpen.

Delft Vers Delft – Gisteren organiseerde de stichting De Witte Roos voor de tweede keer dit jaar de Delftse streekmarkt op de Boterbrug. Het is normaal op zaterdag al behoorlijk druk in het centrum van de Prinsenstad, maar deze speciale attractie zorgde voor nog veel meer bezoekers. Niet alleen de toeristen vonden het erg leuk, ook de Delftenaren waren royaal naar de streekmarkt gekomen. Op deze markt slaat men een brug tussen stad en streek. Er staan alleen maar ondernemers en producenten uit Delfland op de markt. Zij tonen daar welke streekeigen goederen en diensten ze zoal te bieden hebben. Niet alleen biologisch melk en vlees, maar nog veel meer biologische producten werden op de markt getoond en verkocht. Er waren veel tomaten, komkommers, paprika’s, druiven en ander groente en fruit, maar waren ook producten zoals honing, mosterd en brood. Alles mocht je bovendien proeven. In de historische keuken kon je zelfs genieten van maaltijden uit de middeleeuwen en Romeinse tijd. Bovendien werden er in het Meisjeshuis lezingen gehouden over onderwerpen die direct verband houden met de markt en de producten. Ook was er tegen het decor van de fraaie grachtenpanden langs De Oude Delft weer een traditioneel ringsteektoernooi. Ook dit evenement trok veel publiek.

Gratis OV in Delft Delft – Volgend jaar kun je in Delft elke zaterdag gratis gebruik maken van de bus en de tram. Ook op de traditionele lichtjesavond in december en op Koninginnedag behoeft niet te worden betaald voor het openbaar vervoer. Dat is althans het voorstel van het college van burgemeester en wethouders. Met de actie is een bedrag van 400.000 euro gemoeid. Daarmee zal het aantal reizigers ongetwijfeld fiks stijgen. Het gratis openbaar vervoer staat in meer plaatsen in ons land op de politieke agenda. In Groningen, Tilburg, Eindhoven, Roermond, Twente, Arnhem, Nijmegen, Rotterdam en Amsterdam worden ook allerlei plannen ontwikkeld om het openbaar vervoer gratis te maken. In de meeste steden gelden die plannen overigens alleen voor ouderen, gehandicapten of minima. Ook de argumenten verschillen nogal. Sommige steden zien het als een wapen tegen de files. Ik geloof daar niet in. Gratis openbaar vervoer trekt volgens mij vooral nieuwe reizigers of de mensen die anders de fiets nemen. Automobilisten laten er hun wagen niet voor achter. Dat bleek tijdens een proef in 2004 rond Den Haag. De bussen zaten wel vol, maar de files waren niet korter. Het argument om juist ouderen gratis te vervoeren, vind ik ronduit beledigd. Het zou een manier zijn om te voorkomen dat 65-plussers “wegkwijnen achter de geraniums”. Dat zal niet veranderen als het ritje in de bus gratis is. Als je de mobiliteit van ouderen die slecht ter been zijn wilt verbeteren, geef ze dan een gratis taxiabonnement. Dat zet pas zoden aan de dijk.

Het was niet niks Helmond – Onze vriendin Astrid (de vrouw van ex-Edah-directeur Hans) werd onlangs 50 jaar. Zij vond dit dermate leuk dat zij ter ere daarvan een echt themafeest had georganiseerd in de Steenoven (voormalige Brikketterie) in Stiphout voor een hele grote groep gasten. Als thema koos zij: Asterix en Obelix. “Het is niet verplicht”, zei ze, “maar het zou fijn zijn als jullie in deze stijl het feest bezoeken”. Het bleek voor de vele gasten een goede inspiratiebron. Uiteraard waren er de nodige Ceasar's en Cleopatra's. Maar we zagen ook de nodige Romeinse soldaten (nog mét helm) en voorzien van pleisters. Verder ontdekten we de nodige panoramix'en, Asterix’en etc. Er scharrelde zelfs een heuse Idefix tussen de gasten. Iedereen was zeer creatief. Het feest was afgelopen zaterdag dan ook zeerzeker geslaagd! Veel eten, veel drinken en heel veel gezelligheid met gasten van zeer uiteenlopend pluimage. Zelf was Astrid uitgedost als Obelix. Astrid is inmiddels een paar jaar lid van de wat wij (binnen Kolok) 'het College van (grijze) wijze mannen' noemen. Zie het maar als een soort 'commissarissenclub’ zoals je dat bij harmonie- en fanfaregezelschappen ook tegenkomt. Zelf ben ik ook lid van dit college. Doel van dit college is om onder andere te zorgen voor de 'derde geldstroom' (sponsoring dus, in gewoon Nederlands). Dat we nogal actief zijn, is afgelopen jaar wel gebleken uit de behoorlijke sponsorinkomsten en toegezegde garanties voor de komende drie jaar. Het feit dat Kolok afgelopen jaar landelijke gezien weer zeer succesvol is geweest, blijkt wel uit de verdiende titels 'Beste popkoor van Nederland' en winnaar van het landelijk concours 'lichte muziek, grote gemengde koren'. Voor wat hoort wat natuurlijk. Los van het feit dat Astrid (Obelix dus) het binnen het college uitstekend naar de zin heeft, – het volledige college was namelijk uitgenodigd om het feest van haar 50ste verjaardag mee te maken - vindt ze Kolok van dermate niveau dat het koor werd uitgenodigd om rond tien uur een concert van zo’n ruim veertig minuten te verzorgen tijdens het verkleedfeest in de Steenoven. Els en ik zijn uiteraard ook verkleed naar het feest geweest. Els als heerlijk vrouwspersoon herkenbaar uit de diverse strips van Asterix & Obelix. Voor mij was het wat lastiger, maar ik heb uiteindelijk gekozen voor een alter ego: de nog onbekende broer van de bard Assurancetourix, namelijk 'NetNix' (later op de avond eigenlijk automatisch omgedoopt tot 'NietNix'). Mijn uiterlijk was voor het feest voorzien van de haarkleur en snor van een echte Gallier. Ik droeg een cape, mooie blauwe sloffen en een zeer strakke broek. Wie weet komt deze figuur in een komend stripalbum alsnog aan bod! Natuurlijk kon ook ik niet zingen, maar ik was wel voorzien van een niet bespeelbaar trompetje zonder ventielen. Overigens speelde later een van de gasten – een trompettist van het Helmonds Muziek Corps, een echte dus - alsnog een schitterende serenade op mijn instrumentje. Zoals jullie zien hadden Els & ik het uitstekend naar ons zin. Een bijdrage van Ad