Etiquettevraag Delft – Hoe hoort het nu? Wat wordt er van je verwacht als je bij iemand aan tafel wordt uitgenodigd voor een fraai diner. Op de uitnodiging lees ik wel een kledingadvies, maar ik weet niet wat er aan tafelmanieren van me wordt verwacht. Zeker in het buitenland leidt dat nog wel eens tot verrassende taferelen. Van mijn moeder leerde ik: niet met volle mond praten, rechtop zitten, niet voor iemand langs reiken, geen ellebogen op tafel, niet met bestek zwaaien, niet prakken, enzovoort. Daarmee kom ik nog steeds een heel eind. Maar ik heb nog steeds een prangende vraag. Waar laat ik mijn pinkje als ik thee of koffie drink. Hef ik dat, net als Ad, parmantig omhoog of sluit ik het aan bij de andere vingers? Wie helpt me de winter door met mijn vingertje. Het seizoen van dineren staat weer voor de deur en ik wil het nu wel eens goed doen.

Op weg naar Kerstfeest Delft – Gistermorgen werd er rond halftwaalf aan de deur gebeld. Corien zat aan de tafel – omringt door woordenboeken e.d. – te puzzelen. "Kijk jij even", riep ze naar mij in de kamer," het zullen wel Jehova's getuigen zijn." Geharnast liep ik naar de voordeur. Ik had helemaal geen zin in discussies aan de deur. Toen de deur openzwaaide stonden er echter geen huis-aan-huisgelovigen voor de deur, maar Sander & Saskia. Sander stond voorop met een adventskrans in de hand. Geen Jehova's getuigen, maar wel een ‘religieuze boodschap’. Het was gisteren immers de eerste adventzondag en dan prijkt er sinds enige jaren een door Saskia gemaakte adventskrans in onze zitkamer. De adventskrans is namelijk niet alleen een christelijke traditie. Saskia maakte rond mijn verjaardag – die comfortabel voor de adventstijd valt – al een paar keer een adventskrans. Het is dus ook een familietraditie aan het worden. Hij is dit jaar weer fraai gelukt. De gele kaarsen passen uitstekend bij het goud waarmee de krans is verfraaid. Onze kamer is op weg naar het kerstfeest weer feestelijk aangekleed dankzij Saskia.

Emma’s stoeltje Eindhoven – Mijn vader gaf aan zijn achterkleinkinderen op de eerste verjaardag een stoeltje. Een traditie die Corien & ik hebben voortgezet na zijn dood. Inmiddels hebben Sietske en Emma nu hun eigen stoeltje. Deze foto ontving ik van Saskia. Ze schrijft dat Emma meer met het stoeltje doet dan gezellig aan het kleine tafeltje drinken met haar zussen. ”Het stoeltje is ook zeer geschikt als hulpje bij het lopen. Emma loopt de hele kamer door achter haar stoeltje,” meldt mamma Saskia. Klik maar eens op de foto.

Poppetje Eindhoven – Zo, en nu mag niemand meer zeggen dat ik zo'n klein poppetje ben, want ik kan zelf de deuren openmaken! Een bijdrage van Dieuwertje

En toen waren er nog maar….. Delft – Gisteravond zaten Corien & ik in de Delftse schouwburg. We zagen daar ‘En toen waren er nog maar….’ de toneelbewerking van het boek van Agatha Christie ‘Tien kleine negertjes’. De misdaadroman uit 1939 is één van haar bekendste. De eerste toneelbewerking hiervan was al in 1943 te zien. Later kwamen er van dit verhaal tientallen verfilmingen en ‘spin-offs’ in het horrorgenre. En nu er een geheel nieuwe toneelbewerking is door Het Thriller Theater wilden Corien & ik die graag zien. De titel: ‘Tien Kleine Negertjes’ mag niet meer gebruikt worden, omdat het een discriminerende bijklank heeft. Vandaar dat Het Thriller Theater heeft gekozen voor de nieuwe titel: ‘En Toen Waren Er Nog Maar…’. Het verhaal bleef hetzelfde. Het gaat over tien mensen die elkaar niet kennen. Ze worden door een onbekende gastheer uitgenodigd op een onbewoond eiland. Daar worden ze door een mysterieuze stem beschuldigd van moord en blijken ze allemaal iets op hun kerfstok te hebben. De gasten komen één voor één op gruwelijke wijze aan hun einde. Steeds als er een slachtoffer valt, breekt er één van de tien poppetjes die op de schoorsteenmantel staan. De spanning stijgt als de gasten zich realiseren dat de moordenaar één van hen moet zijn. Het bekende cabaretduo George van Houts en Tom de Ket spelen voor het eerste serieus toneel en dat gaat ze goed af. Ondanks dat het om een triller gaat, kan je zo nu en dan toch hartelijk lachen. Het duo wordt bijgestaan door Hugo Haenen, Cas Enklaar, Sandra Mattie, Leonoor Pauw, Jim Berghout, Has Drijver, Lidewij Hendriks en Dave Mantel. Een hele mooie cast. Corien & ik vonden het een aanrader. Klik hier en bekijk een filmpje.

Maria verschijnt via tosti Delft – Floris liet ons vanuit Australië al eens kennismaken met een opmerkelijke verschijning van de Maagd Maria. Dat het nog gekker kan ontdekte ik deze week. Diane Duyser uit Hollywood in Florida ontdekte tien jaar geleden toen zij een hap nam uit haar zojuist gemaakte kaastosti dat er afbeelding van een vrouw op leek te staan. Volgens Duyser is het de heilige Maagd Maria. Sinds die ontdekking hebben de bruingebrande witte boterhammen haar veel geluk gebracht. Zo won ze 70.000 dollar bij het gokken in een lokaal casino. De Amerikaanse bewaarde de geroosterde boterhammetjes met kaas naast haar bed in een plastic doosje met watjes. De sneetjes vertonen na al die tijd op haar nachtkastje nog geen spoor van schimmel. Ook al een wonder. Maar na tien jaar wilde de vrouw dat de mystieke gave van de sneetjes ook ten goede kwamen aan andere mensen. Ze bood haar gelukstosti te koop aan via internetveiling eBay. Maar liefst 1,7 miljoen bezoekers wierpen daar een blik op de magische tosti. Een Amerikaans internetcasino heeft inmiddels 21.000 euro betaald voor de oude tosti met kaas. De nieuwe eigenaar stuurt de wonderbaarlijke tosti op wereldtournee en wil het brood daarna verkopen. De opbrengst gaat naar goede doelen. Dan brengt de tosti opnieuw geluk.

Britten eren ongebruikelijke oorlogshelden Londen – Britten gaan anders met dieren om dan wij. Ik heb wel eens van een Britse vriend gehoord dat je op straat zonder opschudding te veroorzaken gerust je kind kunt slaan. Geef echter je hond geen lel want dan veroorzaak je in Engeland een rel. Gisteren hebben zijn landgenoten het weer eens bewezen. Prinses Anne onthulde namelijk in Londen een monument voor dieren als oorlogshelden. Onder de diersoorten die werden geëerd waren ook glimwormen die de soldaten in de Eerste Wereldoorlog hielpen bij het kaartlezen. Volgens de Britse dierenbescherming (PDSA) werd het tijd dat het monument er kwam. Miljoenen dieren hebben volgens de PSDA in oorlogstijd geleden voor hun vaderland. De oprichter van de PDSA riep in 1943 de Dickin Medal in het leven voor dappere dieren. De medaille wordt ook wel het ”Victoriaans Kruis voor dieren” genoemd, een verwijzing naar de hoogste Britse onderscheiding voor heldenmoed bij mensen. Inmiddels zijn zestig dieren onderscheiden met de Dickin Medal. De beroemdste onder deze dieren is de ”parachutehond” Rob, die meer dan twintig parachutesprongen maakte om achter vijandelijke linies geheime missies uit te voeren. Ook zijn soortgenoot Ricky kreeg de medaille, vanwege zijn verdiensten bij het opruimen van mijnen in Nederland na de Tweede Wereldoorlog.

Een aardig verhaal Londen – We ontvingen gisteren een brief van onze vriendin Mary uit Kingston upon Thames. Dat gebeurt niet zo vaak meer, meestal stuurt ze tegenwoordig een e-mail. Ze vertelde ons in de brief een grapje, dat ze hoorde van haar Nederlandse lerares. De lerares had het weer gelezen in het NRC. Die krant gebruiken ze daar bij het onderwijs Nederlands. Het is in Delft een nogal bekend grapje. Het is wel grappig dat het nu tot Engeland is doorgedrongen. Het gaat over een mevrouw die een rondleiding per boot door Delft krijgt. Een jonge vrouw vertelt in diverse talen wat er vanuit de boot is te zien. Als ze de Nieuwe Kerk passeren waar de leden van ons koningshuis begraven liggen zegt ze: “And here you see the New Church; this is the place where we bury our Oranges.” Een op en top Engelsman naast haar mompelt voor zich uit:”I wonder what they do with their bananas?” Een grappige anekdote. Ik vind het vooral grappig omdat de rondvaartboot helemaal niet langs de Nieuwe Kerk komt. Hij vaart langs de Oude Kerk. In Delft wordt er dan ook een andere variant van het verhaal verteld. Daarin leidt de Delftse burgemeester de burgemeester van het Engelse Kingston upon Thames door de Nieuwe Kerk. Ik geloof zelfs dat ik daar bij was. Veel doet het niet toe. Het is een aardig verhaal.

Delft krijgt toch spoortunnel Delft – Jarenlang hebben ze in Delft actie gevoerd voor een spoortunnel door het centrum van de stad. Minister Peijs van Verkeer hield het project echter steeds tegen. Vandaag gaf ze echter haar verzet tegen het project op. Zij kondigde vandaag in de Tweede Kamer aan dat zij geld beschikbaar stelt uit meevallers op haar begroting. We hoorden het nieuws rond zes uur vanavond. ”Misschien maken we het dan toch nog mee”, zei Corien,terwijl ze enkele raapjes aan haar vork prikte. GroenLinks wethouder voor milieu, verkeer en vervoer, ruimtelijke ordening en vastgoed van Delft Rik Grashoff gaf een eerste reactie: ”Ik ben blij dat de minister de koninklijke weg heeft bewandeld en het niet laat aankomen op een nieuwe confrontatie met de Kamer”. De Kamer dringt immers al heel lang aan op de versnelde aanleg van de spoortunnel door Delft, waardoor het huidige spoorviaduct dwars door de stad verdwijnt. Eind september nog liet de bewindsvrouwe weten geen geld vrij te willen maken. Ze trotseerde daarmee een kamermotie die opriep om vanaf 2010 344 miljoen euro voor Delft opzij te zetten. Maar de aanbesteding van projecten levert steeds meer meevallers op, zoals laatst 117 miljoen euro bij de Betuwegoederenlijn. Bovendien zal minister Dekker van VROM ook een substantiële bijdrage leveren.

Mohammed Delft – Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg naar Mohammed. Dat is meen ik een gezegde. Afgelopen zaterdag was dat van toepassing op de ontmoeting die wij met tante Frouk en haar dochter en dus onze nicht Wil zouden hebben. We zouden elkaar ontmoeten tijdens de verjaardag van Frans. Maar ‘s morgens was Tante Frouk door haar rug gegaan en kon zich moeilijk bewegen door de pijn. Dus gingen wij maar even naar haar toe in Leidschendam. Konden we ook meteen haar nieuwe huis op de negende verdieping bewonderen. Wat een adembenemend uitzicht en wat een schitterend schouwspel als ‘s avonds de lichtjes aangaan en je kleurenslingers van auto’s over het Prins Clausplein ziet rijden. We hebben twee uur lang heerlijk bij kunnen praten en gelukkig ging het met bewegen ook al weer ietsje pietsje beter bij tante Frouk. Een bijdrage van Nellie

Wij werken weinig Delft – Ik werk 36 uur per week. Daarmee zit ik boven het gemiddelde in ons land. Maar ook in Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk sla ik een goed figuur. Minister Brinkhorst van Economische Zaken vindt dat we veel te weinig werken. We werken volgens hem in ieder geval veel minder dan mensen in andere westerse landen. Als bewijs daarvoor stuurde hij maandag een overzicht naar de Tweede Kamer. Daarin laat ons land alleen België en Italië achter zich. Klik maar eens op de tekening en bekijk het op je gemak. De ambtenaren van Brinkhorst hebben voor het overzicht allerlei buitenlandse statistische bronnen geraadpleegd. Zij hebben zo goed als kon rekening gehouden met werkloosheid, deeltijdwerk, overwerk, vakanties, verlofdagen en zelfstandigen. Uit de internationale vergelijking komt naar voren, dat vrijwel nergens zoveel mensen betaald werk hebben als in Nederland, maar dat hier al met al toch weinig wordt gewerkt. In Nederland bedraagt de zogeheten netto–arbeidsparticipatie (aantal mensen met betaald werk gedeeld door totale aantal mensen van 15 tot 65 jaar) 74,5. Dat is meer dan in de Verenigde Staten 71,9 procent en het gemiddelde in de vijftien onderzochte landen van de Europese Unie (64,4 procent). Toch vind ik het moeilijk om een echte vergelijking te maken. Zo maken vrouwen met een deeltijdbaan in Nederland veel minder uren dan vrouwen in het buitenland. Nederland komt al met al uit op 911 gewerkte uren per jaar per hoofd van de beroepsbevolking. Frankrijk doet het nauwelijks beter met 912 uur. We laten België (866 uur) en Italië (852 uur) achter ons. Daar staat tegenover dat Nederland ver achterblijft bij Zwitserland (1251 uur) en het Verenigd Koninkrijk (1124 uur). Ook Scandinaviërs en Duitsers werken veel meer dan Nederlanders.

Kodak moment Helmond – Af en toe zijn Benthe en Sietske duidelijk zusjes. Ze kunnen al echt 'meisjes gedrag' vertonen. Samen tutten, samen boekjes lezen, samen ruzie maken en ook samen snoepen. Ze hebben allebei een snoepketting gekregen van 'oma Stiphout', die ze hier nu lekker oppeuzelen. Ze peuzelen dan niet alleen hun eigen snoepjes op, maar ook die van elkaar. Steeds geven ze elkaar snoepjes aan, vergezeld van een zoetsappig: "Hap, hap". Een 'Kodak-moment' zouden ze in Amerika zeggen geloof ik. Hier op de foto ook zo'n 'kodak-moment'. Een bijdrage van Saskia

Geloven in Delft Delft – Het geloof in de Goedheilig man moet worden onderhouden. Niet alleen thuis komt hij langs om brave kinderen te belonen voor hun gedrag. Ook bij oma & opa weet de eerbiedwaardige Spanjaard zijn weg te vinden. Er moet dus gezongen worden. Benthe en Sietske deden het op vrijdagavond en Nienke, Dieuwertje en Emma deden het op zaterdagavond. Samen met ouders en grootouders werd het hele repertoire aan liederen ten gehore gebracht. Oma had zelfs voor worteltjes gezorgd. Ieder kind weet immers dat de schimmel van Sinterklaas dol is op een peentje. De volgende morgen bleek de edele viervoeter de peentjes netjes te hebben opgepeuzeld. Hij had slechts een enkel stukje peen met wat loof achtergelaten. Het overduidelijke bewijs dat het dier kennelijk door de acherdeur naar binnen had gekeken en de peentjes had zien liggen. Want ook dat is opmerkelijk. Bij de meisjes thuis in Helmond en Eindhoven komen Sint Nicolaas en zijn zwarte pieten steevast door de voordeur, bij oma & opa prefereren ze de achterdeur. ”Dat is handiger met het paard”, wist oma. Een plausibele verklaring vonden de kleinkinderen. Klik maar eens op de foto en bekijk de door de sint achtergelaten cadeaus.

Net als oma Delft – ”Lang zal hij leven, lang zal hij leven”. Zingend kwamen Benthe en Sietske gisteravond de kamer binnen. Geheel onverwachts – althans voor mij, want Corien wist ervan – kwamen ze met hun paps en mams op verjaarsvisite. Benthe had deze week volgens Saskia al een paar keer de wens uitgesproken om naar oma & opa in Delft te gaan. Ze had daarnaast nog een wens. Die werd vanmorgen ingelost. ”Ze vertelt al de hele week dat ze net als oma muesli wil eten voor haar ontbijt”, vertelde Saskia gisteravond. Samen met oma maakte ze het ontbijt klaar. Ze koos samen met oma Corien de mix van granen, nootjes, krenten en rozijn uit. Uit een ander pak weer aangevuld met lekkernijen als reepjes kokos, gedroogde appeltjes en stukjes gekonfijte vruchtjes. Samen aan de ontbijttafel genoten de beide dames daarna van het muesliontbijt.

Huis is verkocht Bakel – Ons huis is verkocht in goed vier weken tijd, snel he! De opleverdatum wordt waarschijnlijk 1 februari volgend jaar. Er komt een jong stel in van 25 jaar. Ze waren erg onder de indruk van ons huis zeiden ze. Dat kwam goed uit. ”We hebben twee linker handen. Dus als je dan alleen maar je spulletjes in een huis hoeft te zetten dan, woon je snel”, zeiden ze tegen ons. Iedereen bedankt die reclame voor ons huis heeft gemaakt. Tot ziens in Bakel. Een bijdrage van Will

Badtijd voorgelezen door Nienke Eindhoven – ”Komen jullie bij me zitten?”, vraag Nienke aan haar zussen, ”dan zal ik jullie voorlezen.” Dieuwertje en Emma zoeken snel een plaatsje bij hun zus op de bank. Nienke neemt ’Badtijd’ een boekje uit de Kluitman-serie ter hand en begint te lezen. ”Suzie is net uit bed Ze gaat eerst in bad Dat vindt ze prachtig Al dat schuim en al die bellen, zelfs haar haar schuimt van de shampoo” Nienke leest alles over de badavonturen van de kleine Suzie voor aan haar zussen. Ze wijs op de spons en op de shampoo op de tekening. Net zoals mamma en pappa doen als ze voorlezen. ”Dat is de zeep”, zegt ze en wijst op het stukje zeep op de badkamervloer. Het is een leuk tafereeltje. De drie zussen in de weer met het leesboekje. Zeker als je beseft dat Nienke nog niet kan lezen. Maar daar laat Nienke zich niet door tegenhouden. Ze heeft de boekjes nu zo vaak gehoord van haar paps en mams, dat ze die uit haar hoofd kent. Zo kan ze op haar beurt de zussen weer ‘voorlezen’.

Herman brood is niet dood

Helmond – Sinds een dag of 10 hebben wij Herman in huis. Ik geef hem af en toe eten, maar de meeste tijd laat ik hem lekker met rust. Dan groeit hij het beste. Na 10 dagen deel ik hem in 4 porties, waarvan ik er 3 weggeef en met 1 portie ga ik aan de slag. Ik geef hem een feestmaal met eieren, krenten, noten en kaneel. Dan stop ik hem lekker warm in de oven en na 5 kwartier heb ik een eerlijk brood. Herman is een vriendschapsbrood. De overige 3 porties mogen weer lekker groeien bij iemand anders op de aanrecht. Wie interesse heeft in Herman laat het maar weten en mag een portie komen halen. Een bijdrage van Nellie

Zingend geloven Eindhoven – “Sinterklaas Kapoentje gooi wat in m’n schoentje”, zongen Nienke, Dieuwertje en Emma zaterdagavond bij hun klaargezette schoentjes. Sinterklaas was deze dag immers in ons land gearriveerd en gaf daarmee het startsein voor de jaarlijkse schoenenceremonie. Het geloof in de uit Spanje gearriveerde kindervriend is bij onze kleinkinderen nog ongeschonden aanwezig. Reden dus om hun geloof in de goedgeefsheid van de bisschop krachtig te uiten via luid gezongen liedjes. Ouders en grootouders steunden hen al net zo enthousiast in het zingen. De meisjes zaten achter hun schoentjes te genieten van het ritueel. De schoenen waren door hen voorzien van een mandarijn. Ieder kind weet immers dat de Goedheilige verzot is op deze vruchten. Nienke had bovendien een geïllustreerde verlanglijst in elkaar gezet. Met behulp van de royaal huis-aan-huis uitgedeelte reclamefolders en wat knip- en plakwerk had ze het voor de Sint heel aanschouwelijk gemaakt. De volgende morgen vonden de meisjes in hun schoentjes een boekje en een marsepeinen figuurtje. De mandarijntjes waren door de Zwarte Pieten mee genomen en ook de verlanglijst was verdwenen. De meisjes waren zeer tevreden over de transactie. Zingend geloven levert in de sinterklaastijd tastbaar resultaat.

Freek de Jonge speelt “De Vergrijzing” Amsterdam – Al weken speelt Freek de Jonge in het Compagnietheater in Amsterdam z’n marathon-reeks theatervoorstellingen onder de verzamelnaam “De Vergrijzing”. Elke week en andere voorstelling met als thema de ouder wordende mens. En iedere zondag wordt de voorstelling van die week uitgezonden op de televisie. Op Dinsdag begint hij dan weer met een nieuwe voorstelling. Dit doet hij in het totaal 15 weken achter elkaar. Ik ben nooit echt een fan van Freek geweest, ik vond hem te grof. Maar de laatste jaren ben ik hem toch wel steeds meer gaan waarderen en naar deze voorstellingenreeks kijk ik graag iedere zondag. Ik vind het bijzondere knap dat hij iedere week weer opnieuw een thema over ouderdom weet uit te diepen. Dat hij iedere week weer opnieuw zulke lappen tekst in zijn hoofd krijgt. Dat hij schijnbaar volkomen uit zichzelf treedt en een persoon weet neer te zetten die ons deelgenoot maakt van zijn gedachten, problemen en filosofietjes. Dus ik wilde wel eens een show meemaken en bestelde 3 kaarten voor de voorstelling van zaterdag 13 november. Overdag hebben Anne-Sofie en ik heerlijk gewinkeld en gegeten in Amsterdam. ‘s Avonds kwam Pieter Jan ook en gingen we gedrieën naar de Kloveniersburgwal. We hebben een ongelooflijk leuke avond gehad. Ik heb Pieter Jan en Anne-Sofie zelden zo zien lachen. Freek speelde een toneelstuk samen met Theo Maassen. Freek was een oude toneelspeler van 75 jaar en Theo zijn zoon, die hem komt helpen met het instuderen van zijn rol. Steeds valt hij terug in overpeinzingen over het verleden. Met z’n zoon heeft hij een soort haat-liefde verhouding. Het ene moment zie je de tiran voor je die hij in z’n leven geweest moet zijn en het andere moment zie je een hulpeloze vertederende oude man die het allemaal niet meer zo goed kan. Zo kan hij bijvoorbeeld zijn plas niet ophouden en moet hij ineens naar de w.c. terwijl hij op het toneel staat. Terwijl z’n zoon het publiek bezig houdt verschijnt de oude man ineens op het balkon, want hij kan de w.c. niet vinden. Als hij uiteindelijk terug op het toneel komt heeft hij z’n natte onderbroek in de hand en bedekt z’n onderlichaam met z’n lange hemd. Hij was te laat bij de w.c. Freek durft zichzelf kwetsbaar te maken op het toneel. Als een meelijwekkende oude man die bijna de hele avond in z’n ondergoed loopt. Zo’n grote witte broek en zo’n groot wit hemd. Na afloop liet ik een boek signeren door Freek en ging Anne-Sofie even met hem op de foto. De uitzending van deze televisieregistratie wordt op 12 december uitgezonden. Zondagavond is een ander deel uitgezonden. Er is één keer geen uitzending geweest, omdat er toen een thema-avond op t.v. was over de Amerikaanse verkiezingen. Daarom is de volgorde van uitzending enigszins door elkaar gegooid. Maar geen nood, gewoon kijken elke zondagavond en dan zie je vanzelf de show waar wij zo enthousiast over zijn. Alle uitzendingen zijn echt de moeite waard. Een bijdrage van Nellie

Emma 1 jaar Eindhoven – Vandaag vieren we de eerste verjaardag van onze jongste kleindochter Emma. Dat begon gisteren al toen ze van haar oma en opa de eerste cadeaus kreeg. Een daarvan was het stoeltje. Mijn vader had de gewoonte om zijn achterkleinkinderen op hun eerste verjaardag een stoeltje te geven. Die gewoonte hebben wij maar overgenomen. Dan hebben ze allemaal een stoeltje. Natuurlijk kreeg Emma er ook nog wat speelgoed bij. Zoals deze puzzel.

Zuster Dieuwertje Eindhoven - Het vorige weekeinde heeft mamma bij ons alledrie de haren geknipt. Bij mijn zussen is er niet zo veel veranderd. De haren werden alleen een beetje korter. Maar ik ben lekker wel anders geworden, dus voordat jullie mij niet herkennen op Emma's verjaardag: even gauw naar de foto kijken. Ik ben trouwens zaterdag ook naar het ziekenhuis geweest met pappa. Ik wilde net als Nienke springen, maar dat kan ik helemaal nog niet. Dus had ik een zere voet, waar ik niet op kon staan. In het ziekenhuis was een hele lieve zuster en weet je hoe die heette? Dieuwertje, leuk he? Uiteindelijk bleek het met mijn voet wel mee te vallen, na twee dagen liep ik weer bijna helemaal gewoon. Maar soms zeg ik gewoon nog even, dat mijn voet pijn doet en dan vraag ik meteen of pappa of mamma mij willen dragen, slim he?! Een bijdrage van Dieuwertje

Voor één keer Helmond – Een dagje geen zin is met kinderen erg lastig. Je moet ze toch verschonen, aankleden, eten geven en 'bezig houden'. Je kunt niet in je pyjama voor de televisie gaan hangen en alleen maar chips eten. Je kunt het jezelf wel een beetje makkelijker maken dan anders. Namelijk eens wat vaker iets door de vinger zien. Op bezoek gaan werkt ook prima. Je mag blijven zitten, krijgt koffie aangeboden, je kinderen vermaken zich met het ander (=nieuw) speelgoed en je hebt gezellige aanspraak. Beide heb ik vandaag gedaan. Pappa was werken en zou laat thuis komen en mamma had een dagje 'geen zin'. We gingen dus lekker lunchen bij opa en oma en na het slaapje heb ik meer door de vingers gezien dan anders. Zo wilde Benthe niet aankleden na het slapen. Prima, houd je pyjama maar aan. Voor één keer. Sietske wilde haar bestek niet gebruiken en wilde ook niet geholpen worden met eten. Prima, eet maar met je handen. Voor één keer. Benthe lustte de spaghetti niet meer die op haar bordje lag (saus erop). Prima, eet de kale spaghetti uit de pan maar. Voor één keer. Voor één keer, of twee keer of drie. Af en toe een dagje geen zin moet kunnen, toch!? Een bijdrage van Saskia

Gezellig Eindhoven – Ik heb laatst voor het eerst getekend. Weet je dat potlood erg lekker is, vooral geel en groen smaken heerlijk! Mijn zussen vonden het wel erg gezellig dat ik ook aan tafel zat te kleuren! Een bijdrage van Emma

Prima gelukt Eindhoven – Zoals jullie weten ben ik de oudste hier in huis. Van de kinderen dan. En dat kun je ook wel zien. Ik mocht namelijk afgelopen weekeinde mijn pappa scheren. Ik heb er meteen maar een kijkles van gemaakt: mijn twee zussen kwamen kijken of ik pappa heel liet. En ja hoor: het is prima gelukt! Een bijdrage van Nienke

The edge of reason Delft – Maandagavond beleefde de tweede Bridget Jones-film de Nederlandse première in het Amsterdamse Tuschinski theater. De kranten stonden er vol mee en Corien nam gisteren uit de Waag een ansichtkaart mee van Colin Firth. “Ze hadden er geen van Hugh Grant”, verzuchtte ze enigszins teleurgesteld. ”Ze zijn druk bezig met het promoten van de film, dus ik neem aan dat Grant ook nog wel op een kaartje zal verschijnen” stelde ik haar gerust. Vanaf donderdag draait de film in de bioscoop. Corien & ik zullen er later ook heen gaan. Firth en Grant zijn beide Engelse acteurs van naam. Je zou dan verwachten dat ze indertijd bij de eerste film voor de rol van de onhandige mollige Engelse journaliste ook een Engelse actrice zouden nemen. Maar nee, in plaats daarvan kwam men met de Amerikaanse Renée Zellweger op de proppen. Ze doet dat goed en spreekt echt Engels, wat voor een Texaanse werkelijk niet eenvoudig is. Op de foto is te zien dat Renée alweer een metamorfose heeft ondergaan. Is ze in de film nog een mollige blonde, nu is ze weer een mager donkerharig vrouw. Het heeft ongetwijfeld te maken met de nieuwe film waar ze nu al weer aan werkt.

Canada helpt teleurgestelde Amerikanen Toronto – Hoe is het nu in Amerika na de overwinning van president Bush. Zijn de Liberale Amerikanen ontroostbaar? Amerikanen die het niet kunnen verdragen dat zij weer onder deze president verder moeten, worden nu geholpen door een Canadese website. De oplossing volgens deze site is om te huwen me een Canadese. “Open je hart en huis en trouw met een Amerikaan" is het motto van deze site. En het idee slaat aan. Grote aantallen Canadezen hebben nu al beloofd om hun vrijgezellenbestand op te offeren om hun zuidelijke buren te redden van nog meer cowboyconservatisme, staat er op de site www.marryanamerican.ca. Honderden Canadezen hebben al ingetekend. Ze willen graag een bijdrage leveren aan dit nobele doel. Om de Amerikanen te overtuigen legt men op de site uit dat Canada een liberaal Utopia is. In sommige Canadese provincies is zelf het homohuwelijk toegestaan. Het slaat geweldig aan. Gemiddeld kijken er 20.000 Amerikanen naar www.cic.gc.ca, de officiële immigratie site van de regering. Nu is dat aantal bijna 70.000 per dag. Over het algemeen vinden de Amerikanen Canada toch wat linkser en liberaler dan hun eigen land. Er zijn bovendien nog mogelijkheden zat. Canada staat nog steeds op grote schaal immigranten toe. Men verwacht volgend jaar ongeveer 230.000 nieuwkomers. In Canada geldt nog steeds “hoe meer zielen hoe meer vreugd”. De wachttijd voor nieuwe burgers is korter als men gehuwd is met een Canadees. Vandaar de ‘trouweenamerikaan–site.

Terug naar normaal Biddinghuizen – Zaterdag demonstreerden bijna 500 Marokkanen in Den Haag tegen geweld en voor vreedzaam samenleven in Nederland. Een belangrijk signaal dat niet duidelijk genoeg kan worden afgegeven. Vanmorgen werd Eindhoven echter al weer opgeschrikt door een ontploffing bij de Islamitische basisschool Tarieg Ibnoe Ziyad. Het zal dus nog wel even duren voor dat het gewone leven weer zijn loop neemt. We willen geen straten bezaaid met glassplinters. We willen straten met spelende kinderen. We willen weer het normale straatbeeld terug. We willen 416 vrouwen die het wereldrecord ”langste vrachtwagenkonvooi met vrouwelijke chauffeurs” willen vestigen. Gelukkig gaan dit soort pogingen om in het Guinness Book of Records te komen ook gewoon door. We willen zo snel mogelijk weer terug naar ‘normaal’. Daarom vind ik de colonne dames die ruim twee uur stapvoets door de gemeente Dronten reed goed nieuws. Onder normale omstandigheden had ik het misschien een tikje dwaas gevonden. Nu hoop ik dat dit soort dwaasheden weer snel de kranten gaan halen.

Zo gaan die dingen Delft – Afgelopen woensdag werd mijn tante Corrie, de zus van mijn vader, begraven. Ze werd 89 jaar. Daarmee is de laatste van dat gezin overleden. Het betekent dus ook afscheid van haar kinderen Jannie, Corrie en Frans. We zagen elkaar al niet veel, maar dat zal nu wel helemaal voorbij zijn. Zo gaan die dingen. Het merkwaardige van begrafenissen is bovendien dat ze ook een bijeenkomst zijn waarop je weer kunt bijpraten. Als je niet oppast wordt het ook nog gezellig. Tantes en ooms, neven en nichten die je jaren niet hebt gezien, ontmoet je weer op dergelijke plechtigheden. Nellie & Pieter Jan combineerden de reis vanuit Brabant naar Leiden dan ook met andere bezoeken. Wij besloten de dag met een gezamenlijke maaltijd in een Delfts restaurant. Want zo gaan die dingen.

Huismus bedreigd Hazerswoude-Rd – Van de zomer in de tuin van Nella & Martien verbaasden wij ons over het aantal huismussen dat daar rondscharrelde. Ik telde er in een mum van tijd wel veertien. Dat vond ik opmerkelijk want in onze Delftse tuin zie ik de Passer Domesticus, zoals de huismus officieel heet, al jaren niet meer. Met het vogeltje, dat nu officieel tot de bedreigde soorten behoort, gaat het dus in Hazerswoude nog steeds goed. Het aantal mussen is namelijk de laatste veertig jaar met meer dan de helft gedaald. Er zijn nu tussen de één en een half miljoen broedparen in ons land. Het aantal huismussen is overigens in veel Europese landen achteruitgegaan. De oorzaak zou de vermindering van nestelgelegenheid zijn. Dat komt door de nieuwe bouwmethoden. De populatie huismussen groeide aanvankelijk door de verstedelijking met woningen waarin vooral onder dakpannen kon worden gebroed. Door de gewijzigde bouwmethoden is er sinds de jaren zeventig weinig ruimte meer onder de dakpannen. Ook is er steeds minder te eten voor de mussen omdat er steeds minder braakliggende terreinen zijn. Bovendien klopte men vroeger nog wel eens het tafelkleed uit in de tuin en er werd veel meer graan vermorst op het platteland, waardoor de uitzwermende mussen voedsel konden vinden. Wil je dus de huismus redden, strooit dan weer eens wat broodkruimels in de tuin.

Nieuw geld Delft – Corrie en Warrie zullen je ongetwijfeld kunnen vertellen hoe populair het Canadese geld is. Tenminste onder de vervalsers. Vorig jaar werden er 440.000 valse bankbiljetten ontdekt in Canada. De Canadezen klanten verloren in 2003 maar liefst $12,8 miljoen aan het valse geld. Het werd dus tijd vond men daar om de strijd aan te gaan met de vervalsers. Daarom introduceerde The Bank of Canada onlangs een nieuw biljet van $20. Mocht je dus nog een oud biljet hebben van een vakantiereis, lever het dan maar snel in. Volgens de kenners zijn de valse Canadese dollars nu wel veel makkelijker te ontdekken. Binnenkort komt er ook een nieuw biljet van $50. Misschien moet ik wel snel een reisje boeken naar Canada om m’n oude geld op te maken.

Liedje zingen Helmond – Deze foto is gemaakt op het 40-jarig huwelijksfeest van de oma & opa van Corien. Hij is gemaakt in het huis van haar tante Thea en oom Jan. Op de foto staan (v.l.n.r.) Mary met naast haar een vriendin, Adrie, Bob, Edith, Annefien, Riny, Corien en Pieter Jan. ”Ik moest samen met Annefien een liedje zingen”, weet Corien nog. ”Daar had ik helemaal geen zin in en had me daarom opgesloten op de wc”, gaat ze verder. Het hielp overigens niet. Ze werd gevonden en moest alsnog met haar zus een liedje zingen. Wil je nog meer foto’s zien uit de oude doos. Klik dan eens hier.

Boeven Tronies Delft – Wat is de overeenkomst tussen Anna Nicole Smith, Nick Nolte, Matthew McConaughey, Carmen Electra, Hugh Grant, Robert Downey Jr. en Keanu Reeves. Ik zal het antwoord meteen ook maar geven. Ze zijn ooit allemaal eens gearresteerd door de politie. De foto’s die de politie maakte bij hun arrestatie zijn nu gebruikt voor een kalender. De Britse acteur Hugh Grant siert de maand januari. In die maand werd hij in 1995 in Hollywood gearresteerd met de prostitué Divine Brown. De oudste foto is die van Al Pacino. Hij werd, 21 jaar oud, in mei 1961 vastgezet toen hij werd betrapt met een vuurwapen in zijn bezit. Hij vertelde de politie dat hij het wapen nodig had bij een voorstelling. De zaak ging niet door. Maar zijn foto is wel in de kalender opgenomen. Ik kan me niet voorstellen dat de kalender veel zal verkopen. Fans van de mensen in de kalender zien waarschijnlijk liever een foto die herinnert aan betere tijden voor hun held of heldin. Maar je weet het in Amerika natuurlijk maar nooit.

Horniman & Dick Whittington Londen – Toen de theekoopman Fredrick Horniman in 1860 besloot zijn museum in Londen naar hem zelf te vernoemen, kon hij niet weten dat die naam in het internettijdperk voor problemen zou zorgen. Ongeveer tien procent van de e-mails die van en naar het Horniman Museum worden gestuurd, worden door filters tegen porno en andere sletterige boodschappen op de computers tegen gehouden. De computerdeskundigen van het museum proberen nu een bevredigende oplossing te vinden voor het probleem. Daar komt nog bij dat computergebruikers die de website van het museum proberen te bereiken op bedenkelijke sites met gelijkluidende namen terechtkomen. Hetzelfde probleem deed zich ook voor bij een theatergezelschap in Oost-Engeland. Zij wilden via de e-mail scholen attent maken op hun populaire jeugdproductie ‘Dick Whittington’ en werden door de filters op de computers geweigerd. Meneer Horniman zou er ongetwijfeld niets van hebben begrepen. Museumdirecteur Janet Vitmayer noemde het in een krant: "a sad sign of the time".

Make-up-artiest Nienke Delft – Make-upspulletjes maken op kleine meisjes immer een grote indruk. Dat zagen we al toen de kinderen van Ad & Els hier als klein kind logeerden. Ook op Nienke en Dieuwertje maakte het afgelopen week weer dezelfde indruk. Dieuwertje liet zich geduldig opmaken door haar grote zus Nienke. Met grote concentratie bracht Nienke extra kleur aan op de lipjes van haar zusjes. Ook de ogen werden met een potloodstreepje geaccentueerd. Maar daar stopte het niet. Ook op het voorhoofd en de neus moesten kleine kleuraccentjes worden opgebracht. Klik maar eens op de foto en bewonder het eindresultaat van visagiste Nienke.

De jonge meester Den Haag – Corien & ik brachten de afgelopen zondagmiddag door in het Mauritshuis om de tentoonstelling over Carel Fabritius, een van onze beroemde stadsgenoten, te zien. Het was druk, maar niet te druk om de werken van deze leerling van Rembrandt rustig en op ons gemak te kunnen bekijken. Na afloop vonden ook wij dat hij ongetwijfeld een van de geniaalste en veelzijdigste schilders van de Hollandse 17de eeuw was. Hij is heel bekend om het Puttertje dat hij in 1654 vlak voor zijn dood schilderde. Dit portretje van een distelvinkje behoort tot de vaste collectie van het Mauristhuis. Daarom kende Corien & ik dat natuurlijk al wel. Zijn werk blijkt van grote invloed op het werk van andere beroemde Delftenaren zoals Johannes Vermeer, Pieter de Hooch en Emanuel de Witte. In 1654 ontplofte in de Delftse binnenstand een kruitmagazijn. Daarbij kwamen honderden mensen om het leven. Carel Fabritius, die in de Doelenstaat woonde, was een van hen. Bovendien gingen ook veel van zijn schilderijen verloren. Op het moment van de ramp was hij juist een portret aan het schilderen van de koster van de Oude Kerk. Ook de koster kwam om het leven. Nu zijn de overgebleven meesterwerken weer bij elkaar gebracht. We konden niet alleen genieten van het Puttertje maar ook van o.a., de Schildwacht en het Gezicht in Delft met de muziekinstrumentenverkoper.Zijn hele oeuvre is in het Mauritshuis te zien. De werken behoren tot de mooiste en beroemdste Hollandse schilderijen. Het perspectief van Gezicht in Delft met de muziekinstrumentenverkoper.lijkt niet te kloppen. De straten lopen bol en scheef. Dit is geen onhandigheid, maar juist zeer vernuftig. Fabritius maakte dit schilderijtje namelijk voor een halfronde kijkkast. Alleen als het door een klein gaatje wordt bekeken, klopt de dieptewerking. Ontdek hier Fabritius’ bedoeling met Gezicht in Delft. Op de tentoonstelling gaat men uitgebreid in op Fabritius’ ingenieuze spel met ruimtelijke illusie. Niet alleen is Gezicht in Delft te zien, maar ook een kijkkast waarin de oorspronkelijke functie van het schilderij gereconstrueerd is.