Forse daling criminaliteit in Delft Delft – Net zoals de brandweer niet verantwoordelijk is voor het ontstaan van een brand, is de politie is niet verantwoordelijk voor de veiligheid. Die verantwoordelijkheid delen we met elkaar. Als meer mensen dat zouden beseffen en daarnaar handelen, zou het veiliger worden. Politie Haaglanden doet er alles aan om de inwoners van hun regio dat besef bij te brengen. Kort na de invoering van de proef met het sms-alarmsysteem werd al duidelijk dat snelle samenwerking tussen publiek en politie resultaat oplevert. Na de melding van een autodiefstal in Poeldijk, liet de politie direct een alarmmelding uitgaan. Reeds na vijf minuten belde een attente inwoner van de regio. Hij had de gestolen auto in Poeldijk langs de weg zien staan met een lekke band en een open portier. Zaak binnen vijf minuten opgelost. Chapeau voor de beller en de samenwerking met de Hermandad. Gisteren deed de politie via een persbericht opnieuw een beroep op ons om toch vooral te bellen als je iemand een misdrijf ziet plegen. Mensen beseffen het niet, maar informatie die burgers geven, is vaak heel essentieel bij het opsporen van de daders. Snelheid is daarbij van belang. Dat geldt nog eens extra in zaken waar elke seconde telt. Helaas wordt nu nog maar een kwart van alle waargenomen misdrijven gemeld aan de politie. Dat betekent in 75 procent van de zaken een gemiste kans op een snel resultaat. Uit de criminaliteitscijfers die gisteren werden gepubliceerd, blijkt dat in Delft in de eerste helft van dit jaar 3485 keer aangifte is gedaan van een misdrijf. Dat is een daling van 11 procent ten opzichte van 2006 (3933). De daling van het aantal aangiften van diefstal van auto’s, mishandeling en bedreiging is nog forser, respectievelijk 20, 16 en 14 procent. Dit alles terwijl de bereidheid om aangifte te doen stijgt. Er is wel een toename van het aantal aangiften bij auto-inbraken (+ 26%) en diefstal uit een bedrijf (+ 32%). Er is dus nog alle reden om meer en eerder te bellen als je wat verdachts ziet.

Shuttle, Scotty & ……. Stipthout – Vanuit het kraamcentrum bij Monique & Adrie vernemen we dat het goed gaat met het kroost van hun hondje Scotty. De drie schitterende jongentjes en het al even mooie witte meisje groeien als kool. Monique houdt hun vorderingen dagelijks bij. Ze vertelt dat de vier kleine hondjes na tien dagen al van 210 naar 575 gram zijn gegroeid. Dat geeft duidelijk aan dat het goed gaat met de nieuwe Stiphoutse inwonertjes. De voorspoedig groeiende hondjes blijken ook in trek te zijn. Monique meldt dat reeds een puppy is verkocht. Het witte teefje is overigens niet te koop. Het witte meisje – ik weet niet of het beestje al een naam heeft – houden Monique & Adrie zelf. Ik vermoed dat de nieuweling ook een naam krijgt die begint met een S. Omdat de moeder van het nieuwe meisje Scotty heet, stel ik voor de nieuwgeborene Sherry te dopen. Net als in het geval van haar moeder is de naam afgeleid van een heerlijk drankje en bovendien is de kleur van het nieuwe hondje helemaal in die richting.

Grachtenconcert verdient pluim Delft – In Delft is er in de zomer altijd wat te doen in de binnenstad. Dit weekend is er weer heel wat levende muziek te horen en te zien in de Prinsenstad. Het begon al op vrijdagavond op de Markt. Daar speelde het trio Rapalje, mannen in kilts, die een forse dosis humor in hun muziek stoppen. Ze speelden een afwisselend repertoire van Ierse en Schotse melodieën op tal van instrumenten. Vooral hun originele presentatie maakte er een feestelijke avond van op de Markt. Het smartlappenfestival op zaterdag op het Oude Delft en het Heilige Geestkerkhof heb ik maar gelaten voor wat het was. Ik houd niet zo van levensliederen en andere tranentrekkers. Ik ben maar naar het Vrouw Juttenland gelopen. Daar zong de 45-jarige Delftse jazzzangeres Ankie van der Pas, begeleid door drummer Jeroen Elfferich en gitarist Erwin Beijersbergen. Heerlijke jazz en blues klonken over het water van de gracht. Het terras zat dan ook bomvol. Ankie is een bekende op de jazzpodia in ons land. Ze zingt al sinds haar 17de bij diverse formaties. Ze begon met soul en blues, maar richt zich nu voornamelijk op de jazz. In 1986 werd ze door de Stichting Conamus onderscheiden met de Gouden Microfoon. Sommige zullen zich wellicht ook nog herinneren als zangeres van de formatie Flairck. Ze treedt tegenwoordig voornamelijk op met de 42-jarige Rotterdamse jazzgitarist. Begonnen als basgitarist studeerde Beijersbergen op het conservatorium toch af op de gitaar. Ik heb erg genoten van het concert. Erwin blijkt door zijn feilloze gevoel voor harmonie en ritme een perfecte begeleider. Drummer Jeroen Elfferich, die we kennen als slagwerkdocent op de VAK, is de gedroomde aanvulling voor de twee. Na zijn studie slagwerk aan het Rotterdams Conservatorium, begon hij met een eigen band waarmee hij een aantal succesvolle cd’s heeft gemaakt. Hij treedt op tijdens bekende festivals zoals bijvoorbeeld het Antibes Jazz Festival in Juan-Les-Pins. Maar Delftenaren hoeven niet zo ver te reizen. In Delft vind je dergelijke topmuzikanten gewoon op een dekschuit in de gracht. Pluim voor de organisatoren van de grachtenconcerten. Dit was weer een juweeltje.

Is Vlaams Nederlands? Comblain-au-Pont – Belgie is officieel tweetalig. In Vlaanderen spreekt met Vlaams (Nederlands) en in Wallonië spreekt met Waals (Frans). Dat betekent overigens niet dat je met Nederlands altijd wordt begrepen door onze zuiderburen. Dat is zeker niet het geval. Zelfs niet in Vlaanderen. Nederlanders en Vlamingen verstaan elkaar steeds moeilijker. Zo wordt de Nederlandse politieserie Baantjer op de Belgische VRT volledig ondertiteld. Hetzelfde gebeurt met de Belgische politieserie Flikken op de TROS. Bioscoopfilms zoal Shrek en Harry Potter worden zowel in het Nederlands als in het Vlaams nagesynchroniseerd. Anders klinkt het de kijkers vreemd, ja zelfs onverstaanbaar in de oren. Ik realiseerde mij dat niet, totdat ik op de ruit van een café in Comblain-au-Pont, het pittoreske plaatsje aan de Amblève en Ourthe, de mededeling zag staan dat men Nederlands sprak. Geen Vlaams, maar Nederlands. Ze doen dat ook niet voor hun Belgische landgenoten. Ze doen het voor de toeristen uit ons land. Ik lees in een onderzoek van de Universiteit Antwerpen en het Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken onder 454 Vlamingen dat 38 procent van de Vlamingen het Noord-Nederlands niet begrijpt. Ze hebben ondertiteling op tv echt nodig. Volgens mijn Belgische vrienden bij de omroep komt dat omdat onze zuiderburen sinds 1988 – de komst van de eerste Vlaamse commerciële zender VTM – veel minder naar Nederlandse zenders zijn gaan kijken. Het omgekeerde is trouwens ook waar.

Stormschade Delft – Het heeft afgelopen nacht gestormd. Niet eens zo erg hard, maar genoeg om voor stormschade te zorgen. Althans bij ons. Rond halfeen vannacht belde een overbuurvrouw aan. Ze zag toen ze haar hondje uitliet een forse tak boven op onze auto liggen. De tak was door de wind afgerukt en had de achterruit van onze auto geheel vernield. Omdat het ook begon te regenen moesten we het grote gat dat door de ruitbreuk was ontstaan, natuurlijk wel even dichten. Met een stuk zeil lukte dit ons. Dat de reparatie goed had voldaan, bleek vanmorgen. Ondanks de regen en de wind zat het zeil er nog goed op en was de auto van binnen helemaal droog. Vanmorgen heb ik een afspraak gemaakt met het bedrijf Carglass om de schade te repareren. Omdat ze geen achterruit van ons model auto in voorraad hebben, gebeurt dit eerst met een plexiglas achterruit. Volgende week dinsdag wordt dan de definitieve ruit geplaatst.

The Chap & Hendrik’s Olympiade Londen – “Het belangrijkste bij de Olympische Spelen is niet het winnen, maar het meedoen”, was de gevleugelde uitspraak van de oprichter van de moderne Olympische Spelen, baron Pierre de Coubertin. Zijn visie uit 1920 en is nu geheel achterhaald. Als je van zijn gedachte uitgaat, zou een deelnemer al tevreden zijn met zichzelf voordat de wedstrijd is begonnen. Tegenwoordig moeten de sporters een limiet halen in hun discipline, anders komen ze niet eens aan de start. Winnen is het enige dat telt. Toch is er nog steeds een olympiade waar ‘de vreugde in het spel’ wel op de eerste plaats komt. Het is de door het blad The Chap georganiseerde Chap & Hendrik’s Olympiade. Deze spelen vinden jaarlijks plaats op een dag in juli op de schaduwrijke grasvelden van Bedford Square Gardens in Londen. Mijn goede vriend George bevond zich dit jaar onder de toeschouwers. “It was an absolute delight to see so many of London's brightest young – and not so young – things attire themselves with utmost care for the occasion”, meldde hij later met gevoel voor de situatie. Hoewel het ook hier natuurlijk om de sport gaat. Nadat de Olympische pijp is ontstoken, gaat de wedstrijd van start. Het neusje van de zalm van de sportheren en –dames uit Londen doen mee aan een groot aantal verschillende sporten. Sommige takken van sport worden individueel beoefend en andere in teamverband. De winnaar van elk onderdeel krijgt aan het eind van de dag de beroemde golden bowler hat. Hij mag die niet mee naar huis nemen, maar mag hem even op zetten. De deelnemers krijgen punten voor de manier waarop ze aan de wedstrijd deelnemen. Dat moet gracieus, beleefd en wel opgevoegd zijn. Niet dringen bij de start en dames gaan voor. Elk teken van inspanning levert zelfs strafpunten op. Zodra er sprake is van bloed, zweet en tranen, doet de deelnemer het helemaal fout en wordt gediskwalificeerd. Hij of zij kan rekenen op een streng oordeel van de jury. Baron Pierre de Coubertin zou trotst zijn geweest op de jongens en meisjes uit Londen die deelnamen. Het ging er niet om wie het eerst over de streep kwam. Het was belangrijk om als een dame of heer over de streep te gaan. Dat is warempel niet eenvoudig met een dienblad met een Martini daarop. George was na afloop erg tevreden. Hij vond het “a most amusing afternoon's entertainment”.

Het mirakel van Trier Trier – Onlangs bezochten Corien & ik Trier, Duitslands oudste stad en eerste bisschopszetel. We logeerden in Luxemburg en de plaats aan de Moezel ligt daar vlakbij. Wij vonden het bezoek aan de geboorteplaats van Karl Marx meer dan de moeite waard. In geen andere stad ten noorden van de Alpen vind je immers zoveel Romeinse resten. Hier bevinden zich de Porta Nigra, de Keizerthermen en de Basilica. Toch is het kostbaarste bezit van dit trotse stadje een onooglijke lap bruin textiel. En hoewel het eruit ziet eruit als een soort hemd heet het de ‘Heilige Rok’. Daar wilden we wel wat meer over weten en we bezochten daarom de Dom van Trier waar het wordt bewaard. Volgens de overlevering is deze rok het gewaad dat Jezus droeg op weg naar Golgotha. De soldaten wilden het na zijn dood niet verscheuren omdat het uit een stuk was geweven. Ze hebben er daarom om gedobbeld, meldt de evangelist Johannes. De rok belandde in Trier door bemiddeling van keizerin Helena, de moeder van de christelijke keizer Constantijn. Tijdens een verblijf in Jeruzalem zou zij zowel het kruis als het gewaad van Christus hebben gevonden. De rok nam de vrome vrouw mee naar de keizerlijke residentie in Trier. Keizer Constantijn liet op de plaats waar nu de Dom staat een grote pelgrimskerk bouwen. In het midden van deze kerk zou volgens de overlevering de rok zijn bewaard in een eigen kapel. De pelgrims kregen de rok overigens niet te zien. Vele eeuwen later in 1196 liet aartsbisschop Johannes de relikwie in een altaar inmetselen. Toen pas kwam de verering opgang. Ook nu kan je de rok niet bekijken. Hij ligt hoog boven het altaar. Via de marmeren trap klommen wij er naartoe. We zagen in de verte een gouden kruis waaronder de rok, in de volle lengte plat uitgelegd, zich moet bevinden. De rok is sinds hij hier wordt bewaard slechts achttien maal aan de gelovigen getoond. In de vorige eeuw gebeurde het drie keer. De laatste keer in 1996 ter gelegenheid van de 800ste verjaardag van de vondst door keizerin Helena. In de Dom ligt een foldertje over de rok, maar daarin lees ik niet over opzienbarende wonderen. Ik lees wel over misbruik. Luther noemde de rok-bedevaart in 1512 “die zwendel op de Duivelsmarkt van Trier” en in 1933 gebruikten de nazi’s de rok-bedevaart als het feest van hun eigen bruine hemd. Die laatste rok-bedevaart in 1996 beschouw ik eigenlijk als het eerste mirakel van de rok. Het was namelijk ook een dag van de oecumene. Dat is wel nieuw. Als Luther dat nog eens had geweten. Want het ‘gewaad van Christus’ mag dan uit één stuk zijn geweven, zijn kerk is dat niet meer. Die is wel in stukken gescheurd. In de kerk is het eigen hemd vaak nader dan de rok. Misschien was die oecumenische bedevaart in 1996 daarom wel het eerste mirakel van Trier.

Doos waar op je een deksel doet Delft - Sommige beelden staan voorzien van bijbehorende melodieën in ieders geheugen gegrift. Ze zijn een onderdeel van onze collectieve geheugenbank. Een daarvan is de filmklassieker ‘The Sound of Music’. Het verhaal over de Oostenrijkse familie Von Trapp die in 1938 de nazi’s ontvluchtten, was de basis voor de film met Julie Andrews. De film won vijf oscars en maakte de muziek van Richard Rodgers voorgoed een deel van ons gezamenlijke muziekgeheugen. Christopher Plummer speelde captain Von Trapp en Julie nam Maria voor haar rekening. Ieder jaar rond kerst wordt de film ergens op tv uitgezonden. Dat is bijna standaard. Iedereen heeft de film dan ook gezien. Ook de Nederlandse musicalversie is bij iedereen bekend. Het verhaal is eigenlijk simpel. Kapitein Von Trapp regeert zijn kinderen met militaire discipline. Ex-non Maria wil daar verandering in brengen. Als de vader enige tijd van huis is, leert ze de kinderen zingen en dansen. De alpenwei is het decor. Toen we dan ook afgelopen zondag in de heuvels van Limburg wandelden, kregen Els en Corien meteen weer de beelden van de film voor ogen en deden een prima Julie Andrews imitatie. Marjan zorgde voor de begeleiding. Ze zong het bekende lied van Julie en al snel zong iedereen het mee. Niet in het Engels, maar in de Nederlandse versie van Mieke Bos. Doos waar op je een deksel doet Ree, die vind je in het woud Mier, die steeds maar werken moet Vader, waar je zo van houdt Sol, ik sol en dol maar wat La, die zit in een bureau Zie, ik zie dan dit, dan dat En dan gaan we weer naar Do-Do-Do-Do

Jochen opnieuw succesvol Nijmegen – Jochen, zoon van Jan & Will, liep ook dit jaar weer mee in de vierdaagse van Nijmegen. De lopers kregen in op de laatste dag van de Vierdaagse na drie droge wandeldagen toch nog een hoopwater te verduren. De regen viel ’s middags werkelijk met bakken uit de lucht. Zo nu en dan boven de finish ook nog vergezeld van harde onweersklappen. Ondanks het slechte weer op de laatste dag, kwam Jochen behoorlijk fit over de finish. Jan & Will trotseerden net als hun zoon regen en storm en zagen hem ’s middags over de tot Via Gladiola omgedoopte Sint Annastraat binnen komen. “Ondanks de regen vond ik het een leuke dag in Nijmegen”, meldde Will na afloop. “Jan & ik zijn trots op onze Jochen. Hij heeft het toch maar weer gehaald. Het lijkt wel of het elk jaar beter gaat”, voegde ze aan toe.

Brabants fotoalbum Helmond – De inwoners van Brabant hebben een gezamenlijk fotoalbum aangelegd. Iedereen kan de 100.000 foto’s die inmiddels in het album zitten, bekijken. De foto’s worden vooral door heemkundekringen, archieven en andere collectiebeheerders in het album geplaatst. Hoewel de foto’s door iedereen kunnen worden bekeken, blijven de mensen die ze plaatsten zelf eigenaar. Zij beschrijven de foto en geven aan of hij door het publiek bekeken kan worden en eventueel zelfs besteld. De collectie begon eind 2004 met 4500 foto's van de provinciale Brabant-Collectie. Vrij snel daarna kwamen er foto’s van verschillende heemkundekringen bij. Het zijn vaak typische beelden over het leven van de Brabanders in steden en dorpen in vroeger tijden. De foto’s zijn soms door bekende, maar vaker nog door onbekende fotografen gemaakt. Het kost geen enkele moeite om een interessante foto te vinden. Ik vond na een enkele klik de foto van de Sint Ceciliakerk in Veldhoven en de plaat van de Zuid Willemsvaart in Helmond. Het zijn twee vrij willekeurige voorbeelden. Het feit dat iedere bezoeker van de site commentaar kan leveren, vind ik heel goed. Zo’n wikipedia-aanpak maakt de site democratisch en verhoogt de betrokkenheid. Het betekent dat het fotoalbum echt gemeenschappelijk bezit is van Brabant. Iedereen mag meepraten. Dat blijkt ook wel uit het aantal bezoekers. Gemiddeld bezoeken driehonderd mensen elke dag het album. Ik raad de Brabantse lezers van ODD aan om eens de naam van hun woonplaats in te tikken. Je zult zien dat er heel aardige foto’s van je woonplaats beschikbaar zijn.

Brabantse paella in Limburg Poulseur – Camping Cottesserhoeve vlakbij Vaals is de plaats waar Marjan & Piet hun zomerse vrije dagen doorbrengen. Het is slechts 55 kilometer vanaf Poulseur. We namen dan ook graag hun uitnodiging aan om op zondag een vorkje te komen meeprikken. In ruim een uur rijd je er naar toe. Dat wil zeggen als alles meezit. Door wat omleidingen in de Belgische heuvels werd de rit iets langer. Bij aankomst op de camping troffen we ook Nellie & Pieter Jan aan. Marjan & Piet hadden gezorgd voor een eigen heerlijke variant op de bekende Spaanse Paella. De in bouillon gekookte rijst geurde heerlijk en was rijkelijk voorzien van kip, vis- en schaaldieren. Piet bereidde het niet op een op houtskool gestookte paella-pan, maar op de Zuid-Afrikaanse versie daarvan: de Skottelbraai. Na de maaltijd was het tijd voor een wandeling in de heuvels van het Zuid-Limburgse landschap. Na een wandeling steil omhoog konden we daar genieten van het rollende heuvellandschap. In de verte zagen we de heuvels van België. We wandelden door het Limburgse stiltegebied. Een stilte die door de dames in ons gezelschap woest werd verstoord met het zingen van aloude musicalliederen.

Smullen in Dinant Poulseur – Zaterdag was het de nationale feestdag in België. In elke stad of dorp van het land is er dan iets te beleven. Wij wilden daar natuurlijk ook het een en ander van meemaken. En na enige oriëntatie op internet kozen we voor een bezoekje aan Dinant. In het stadje aan de Maas was een kermis, een rommelmarkt, een jazzconcert en nog veel meer. België is als onafhankelijke staat nog relatief jong. Het werd onafhankelijk in 1830, maar pas in 1890 besloten onze zuiderburen dat 21 juli voortaan een nationale feestdag zou zijn. Leopold 1, de eerste koning van onze zuiderburen, legde op die datum in 1831 de grondwettelijke eed af. Zijn trouw aan de grondwet was de reden voor het nationale feestje. De dag lijkt veel op onze Koninginnedag. We zagen in Dinant op het plein voor het stadhuis de burgemeester getooid met een sjerp in de nationale kleuren een toespraak houden. Hij sloot zijn vurige reden af met een driewerf hoera voor de koning. Op een podium achter hem zat een orkest met muzikanten in traditionele kledij. Ook andere traditionele gezelschappen waren present. Het was een feestelijke bijeenkomst opgeluisterd met heerlijke hapjes en grote glazen kriekbier. Belgen weten niet alleen wat feestvieren is, ze weten ook wat smullen is. Hierna togen wij vieren verder de feestelijke versierde stad in. Overal werd muziek gemaakt en gesmuld. Wij besloten dat dan ook maar te gaan doen. Nergens kun je zo lekker mosselen (uit Zeeland) eten dan in België. De Belgen zijn verzot op de zeevrucht en eten er – meestal met frieten – meer van dan de Hollanders zelf. We kozen dus ook maar voor het zeebanket uit eigen land.

Een wit voetje in Trier Luxemburg – Het groothertogdom Luxemburg is ongeveer zo groot als de provincie Drenthe en de gelijknamige hoofdstad telt ongeveer net zoveel inwoners als Helmond. Toch is het kleine groothertogdom dit jaar de culturele hoofdstad van Europa. De stad is dat samen met het Belgische Wallonië, het Duitse Saarland en Rheinland-Pfalz en de Franse Lorraine-streek. Verspreid over deze landen vinden tal van tentoonstellingen, concerten, voorstellingen en dansproducties plaats. Grote blauwe elanden (of zijn het edelherten) herinneren de voorbijgangers daaraan. In 1995 was de stad ook al eens culturele hoofdstad van Europa en ook toen trokken veel mensen, met name in de stad zelf, de wenkbrauwen op. De stad Luxemburg heeft nu niet bepaald een grote reputatie als cultureel centrum. Het heeft meer een zakelijk imago. Het staat bekend als het land van de fiscale en juridische instellingen. In Trier, een van de deelnemende steden, is door het Rheinische Landesmuseum een tentoonstelling over keizer Constantijn de Grote georganiseerd. In deze Duitse stad werd de Romeinse keizer Constantijn in 307 na Christus tot imperator uitgeroepen. Om de mensen op te roepen de expositie, waarvoor bruiklenen uit het Vaticaan, het Louvre, British Museum en het Capitolijns Museum in Rome overkwamen, te bezichtigen staan op diverse plekken grote voeten in de stad. De voeten zijn twee meter lang en 1,50 meter hoog. Het is een van de grootste marmeren voeten uit de oudheid. De voet was een onderdeel van een twaalf meter hoog zittend beeld van keizer Constantijn de Grote. De voet, het hoofd en andere fragmenten van het beeld bevinden zich in het Capitolijns Museum in Rome. De voet werd met een 3D-lazerscanner afgetast en natuurgetrouw gekopieerd. Ze staan op diverse plaatsen in de stad en zijn erg geliefd bij de kinderen om op te spelen. Het hoofd is ook gekopieerd. Dat is te zien op de tentoonstelling. Wij hadden helaas geen tijd voor de tentoonstelling. We hadden wel tijd voor een bezoek aan het nationaal museum in Luxemburg. Daar was een overzichtstentoonstelling georganiseerd van werk van Joseph Kutter (1894-1941). De enige moderne kunstenaar van enige betekenis die Luxemburg heeft voortgebracht. Kutter studeerde aan de Academie in Munchen. Hij leerde daar het Duitse expressionisme kennen. In het begin van deze eeuw maakte de schilder naam met zijn typisch Luxemburgse stads- en vergezichten. Daarin zijn de eerste expressionistische trends te ontdekken. Hij vertaalde eenvoudige onderwerpen met behulp van licht en dramatische kleuren. Wij troffen het dat zijn werk, dat heel veel in particulieren handen is, nu bij elkaar was gebracht.

Drie witte en een zwarte Helmond – Gistermorgen trakteerde Monique op beschuit met muisjes. Ze deed dat bij het baasje van de hond die er voor zorgde dat Scotty in de voorafgaande nacht beviel van vier schattige hondjes. Een felicitatie die wel op zijn plaats was, want de bevalling was een nogal onverwacht plezier. Het hondje van Monique & Adrie is, tegen de verwachting in, bevallen van drie witte en een zwart hondje. Drie reus en een teefje. Monique en Adrie hadden aanvankelijk niet zo veel vertrouwen in de dadendrang van de vader. Een bezoek aan de dierenarts had namelijk aanvankelijk uitgewezen dat de dekking van hun hondje niet was geslaagd. Een echo toonde geen enkel resultaat. Sinds een week begon Monique toch weer te geloven in een zwangerschap. Scotty zag er toch wat dikker uit. Een tweede bezoek aan de dierenarts wees uit dat haar vermoeden juist was.Opnieuw werden er een röntgenfoto gemaakt. Dit maal was het duidelijk. Scotty bleek zwanger van vier hondjes. Ze mocht de röntgenfoto mee nemen. In de nacht van woensdag op donderdag zijn de diertjes geboren. Ze zijn allemaal kerngezond. Ook moeder Scotty maakt het goed. Corien & ik zijn gisteravond even op kraamvisite geweest. We hebben de nieuwe hondjes bewonderd en de röntgenfoto bekeken Scotty wilde niet dat we erg dichtbij komen. Ze maakt een uitzondering voor Monique. Zij mag de diertjes oppakken. Dat moet ook wel wat zij weegt de diertjes om te zien of ze groeien. Na een dag bleken de hondjes al in gewicht te zijn toegenomen.

Het belang van Delft Delft – Delft is niet alleen de mooiste stad van Nederland. Het is ook de belangrijkste stad van ons land. Hier staat immers de wieg van de Nederlandse onafhankelijkheid. Het is daarom ook een voorrecht om hier te wonen. De inwoners besteffen dat wellicht niet altijd, maar de stad telde door de eeuwen heen heel wat beroemde en belangrijke inwoners. Mensen die een belangrijke plaats innemen in de geschiedenis van ons land. De bekendste is natuurlijk Willem van Oranje. Hij nam het initiatief van de opstand tegen de Spaanse overheerser Koning Filips II. Andere bekende inwoners van Delft zijn de schilders Johannes Vermeer, Pieter de Hooch, Carel Fabritius en Jan Steen. Niet alleen op het gebied van de kunst kent Delft beroemde namen onder haar inwoners. Het is ook de stad van de uitvinder van de microscoop en een van de grondleggers van wat later de celbiologie en de microbiologie zou worden genoemd: Antonie van Leeuwenhoek. Ook Nederlands grootste rechtsgeleerde Hugo de Groot zag hier het levenslicht. Het belang van Delft wordt weer eens duidelijk als je een van deze grootheden uit de Delftse en Nederlandse geschiedenis ontmoet. Het overkwam Corien. Zij ontmoette onlangs op een receptie Willem van Oranje. Hij dronk samen met haar een kopje koffie in zijn voormalige woning Het Prinsenhof. Even later voegde zich ook Lambert van Meerten bij hen. In het voormalige woonhuis van deze Delftse kunst- en antiekverzamelaar is nu het museum gevestigd dat zijn naam draagt. In oktober 2009 zal dit museum honderd jaar bestaan. Daar sprak het drietal ook over. Lambert vond het leuk om van Corien te horen dat zijn historische collectie Delfts aardewerk, Hollandse tegels en Chinees porcelein jaarlijks nog steeds drommen bezoekers trekt.

Who’s grumpy Delft – Als je denkt dat je ouders geen gevoel voor humor hebben, heb je waarschijnlijk gelijk. Als je ouders zijn veranderd in mopperkonten en alleen maar zeuren over de jeugd van tegenwoordig zijn ze overigens geen uitzondering. Ze zijn de regel. Ouderen verliezen namelijk met het klimmen der jaren hun gevoel voor humor. Dat blijkt uit een studie van de Washington Universiteit in St. Louis. Het is allemaal na te lezen in het Journal of the International Neuropsychological Society. De onderzoekers hebben veertig mannen en vrouwen van boven de zestig getest en vergeleken met een groep van veertig studenten. Zij moesten grappen en cartoons afmaken, door de juiste clou of het laatste plaatje erbij te zetten. Het was niet nodig dat de proefpersonen het grappig vonden, maar ze moesten aantonen dat ze de grap snapten. De jongeren deden het veel beter. Zes procent van de jongeren scoorde beter bij het vinden van de juiste clou bij de grap en maar liefst veertien procent deed het bij de cartoons beter. De onderzoekers menen dat bij de humorloze ouderen bepaalde basale cognitieve mechanismen niet goed (meer) werken. Om een grap te begrijpen moet je namelijk op hetzelfde moment twee ideeën hebben. Je moet bijvoorbeeld direct twee betekenissen van een woord zien bij een woordgrapje. Boven de zestig gaat het hard. Die oudjes verliezen hun gevoel voor humor sneller en hebben minder lol in het dagelijks leven. Is dat erg? Ja, dat is volgens de onderzoekers slecht voor gezondheid en welzijn. Is het lachen je nu vergaan? Houd je dan maar vast, want er is nog slechter nieuws. Mannen en vrouwen boven de 45 jaar (als het om humor gaat ben je al vroeg oud) beginnen seksistische grappen steeds leuker te vinden. Wetenschappers van de Universiteit van Granada in Spanje legden 1500 mensen tussen de 18 en 80 jaar seksistische, cynische, simpele en ingewikkelde grappen voor. En wat denk je? Mannen en vrouwen ouder dan 45 jaar vonden juist vrouwonvriendelijk moppen het leukst. Grappen waarin mannen op de hak werden genomen, vielen minder in goede aarde. Ik snap er niets van. Waarschijnlijk ben ik er te oud voor.

Groeten uit Echternach Echternach – Heel veel lezers van ODD kennen elkaar. De groep lezers die elkaar nog nooit hebben gezien, groeit echter ook steeds. Dat merkt de redactie aan de e-mails, maar ook aan de vakantiekaarten die binnen komen. Terwijl Corien & ik in Luxemburg logeerden, zat Mies, een trouwe lezeres uit Oegstgeest, ook in dit land. Meestal gaat Mies naar Engeland. Dit jaar stuurde ze de redactie vanuit Echternach een vakantiegroet. Ze schrijft: juli ‘07 Ook heuvels! ’n Goede zomer toegewenst. Groetjes van, Mies

Groeten uit Zoutelande Zoutelande – Heel wat dagjesmensen trekken jaar op jaar naar Zoutelande op Walcheren. Het is dan ook een heel populaire badplaats. Volgens de statistieken heeft het dorp het zonnigste strand van Nederland. Dat is een heel goed reden om naar de Zeelandse badplaats af te reizen. De redactie van ODD kreeg van Annefien en Rianne vanaf de kust van Walcheren deze grappige kaart Ze schrijven: Zoutelanden, 11-07-2006 Hoi, In mijn vakantie één dagje strand. ’t Is droog, veel wind en lekker rustig overal plaats om op een (overdekt) terrasje te zitten en wandelen op het strand. Groetjes van, Annefien, Rianne, Jonah en Yara

De keuken kan er in Bakel – Ook van het nieuwbouwproject van het huis van Jan & Will in Bakel is nieuws te melden. Will mailde dat Jan ten behoeve van de elektra in de keuken sleuven heeft geslepen. Op de foto is hij bezig met het wegkappen van de rest. De werkzaamheden gaven een ‘verschrikkelijke stofboel’ vertelde Will. Inmiddels zijn de leidingen en contactdozen geplaatst en zijn de sleuven weer dicht gesmeerd. De stukadoors hebben het karwei nog voor de bouwvakvakantie verder af gemaakt. De muur zijn dus weer strak. Nu kan na de bouwvakvakantie meteen de keuken worden geplaatst. Jullie kunnen meer foto’s van de bouw zien op de eigen site van Will & Jan.

Het moet er van komen De Mortel – In het centrum van de Mortel, vlakbij Gemert en Bakel, staat sinds kort onze ruime vrijstaande woning met bedrijfsruimte te koop. We kunnen immers geen twee huizen aanhouden. Dus moet het er maar van komen en staat ons autoschadeherstelbedrijf te koop. Zodra dat is verkocht, zal Piet waarschijnlijk wel ophouden met werken. Het zou natuurlijk kunnen dat iemand uit dezelfde branche het huis en het bedrijf wil kopen. In dat geval kan Piet misschien nog wat meehelpen. We zien wel wat er gebeurt, wij hebben geen haast. De bedrijfsruimte bedraagt ca. 500m2 en is in verschillende ruimtes opgedeeld. In de grote bedrijfsruimte is een moderne spuitcabine geïnstalleerd. Die is ook ter overname. Mocht iemand geïnteresseerd zijn, bekijk het dan op fundainbusines Tot zover het nieuws over ons huis en bedrijf. We wensen iedereen die nog met vakantie gaat veel plezier en goed weer. Een bijdrage van Marie-Louise

Groeten uit Palamos Palamos – Op de site van Nellie en op die van Anne-Sofie lazen we al dat Nellie & Pieter Jan en Anne-Sofie & Robin vakantie vieren in Spanje. Ze zijn de lezers van ODD daar ook niet vergeten. Ze stuurden de redactie een kaart. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Palamos (Costa Brava) Diversos aspectes Ze schrijven: 10-07-2007 Hallo beste ODD-lezers, Palamos ligt in Noordoost Spanje aan de Costa Brava. Van hieruit kan je vele richtingen uit om dag-uitstapjes te beleven. Het is warm, maar een flinke wind zorgt regelmatig voor verkoeling. Zie verder mijn site met de foto’s. Groetjes van, Pieter Jan, Anne-Sofie, Robin en Nellie

Bloemenzee in Poulseur Poulseur – Het is nu de tijd om de vruchten te plukken van de arbeid die Ad & Els en Adrie & Monique hebben gestoken in hun vakantiehuis in het Belgische Poulseur. Veel lezers van ODD hebben de open dagen die het viertal eigenaren onlangs hadden georganiseerd, gebruikt om een kijkje te nemen in huis en tuin. Wij waren toen op reis en moesten daarom verstek laten gaan. De terugreis uit Luxemburg afgelopen vrijdag was een mooie gelegenheid om even een bliksembezoek af te leggen. We waren wel nieuwsgierig naar de aanblik van huis & tuin nu. Op vrijdag zijn er altijd mensen aanwezig om de boel aan kant te maken en de nieuwe gasten te ontvangen. Dus was dit een goede dag om even langs te rijden. We arriveerden rond twaalf uur en troffen Ad & Els aan. Ze waren druk aan het werk in het huis. Gelukkig hadden ze wel even tijd om samen met ons te lunchen en ons even de tuin te laten zien. Wij zagen de tuin voor het laatst in april en het verschil was overweldigend. De tuin is nu een grote bloemenzee. We zagen dat Adrie en Ad flink de handen uit de mouwen hadden gestoken in de tuin. Grote stukken waren vrijgemaakt van overtollige planten en opnieuw ingezaaid. De tuin maakt nu een nog royalere indruk. In het gastenboek in het huis lazen we dat de gasten die inmiddels hier een weekend of weekje hebben doorgebracht zonder uitzonder enthousiast reageren op huis en tuin en op de recreatieve mogelijkheden van de omgeving. Na de lunch moesten Ad & Els weer aan het werk. Een groep van elf gasten zou die middag arriveren voor een week. Corien hielp Els nog even met het plukken van wat bloemen, zodat het huis er van binnen al net zo zomers en gezellig uitziet als de tuin.

Wisseling van de wacht Luxemburg – Corien & ik hebben de ceremoniële wisseling van de wacht op het plein bij Buckingham Palace en de Horse Guard Parade in Londen diverse keren gezien. Het gebeurt elke dag (in de winter om de andere dag) en is voor toeristen het aansprekendste voorbeeld van de tradities die in Groot-Brittannië nog steeds levend worden gehouden. In de hoofdstad van Luxemburg wordt de wacht natuurlijk ook gewisseld. Dat gebeurt zonder veel poespas. Het is niet echt een toeristische trekpleister. Drie keer per jaar gebeurt het echter met meer militair vertoon. Compleet met een militaire band. Toevallig gebeurde het ook afgelopen donderdag weer op de ceremoniële manier. Dat wilden wij wel eens zien. De militairen verschijnen gewoon in hun ‘dagelijkse’ tenue. Geen kleurrijke pakken. De enige versiering is het koord en de eventuele medailles. De ceremonie duurt ook niet zo lang. De militairen komen voorafgegaan door de band aan gemarcheerd. Dat is het enige nummer dat de band speelt. Dan volgt de ceremoniële aflossing van de wacht. Als iedereen weer op zijn plek staat, marcheert alles voorafgegaan door de band weer af. Toch kwamen er wel enige honderden toeristen op af. Wij hadden de plek van te voren even verkend en gezorgd voor een plekje op een terras direct tegenover. Als alle militairen weer weg zijn, blijven er twee soldaten over. Een staat stokstijf, de andere gaat zo nu en dan in paradepas langs het Groothertogelijke paleis. Ze zijn het onderwerp voor heel wat foto’s van de bezoekende toeristen. Wij waren daarop geen uitzondering.

Stil bij Karl Marx Trier – Vanuit Luxemburg is het maar een klein stukje naar de Duitse stad Trier. Ook hier waren we zo’n dertig jaar voor het laatst. De stad is groter dan Luxemburg. Het is een langrijke havenstad aan de Moezel en is het centrum van de wijnbouw en wijnhandel. Ik herinnerde het me nog als de toeristenstad en dat is het nog steeds. De oudste stad van Duitsland. Ik lees op een inscriptie op het ‘ Rote Haus’ aan de Hauptmarkt: “Voor Rome bestond Trier dertienhonderd jaar”. Dat beschouw ik als een middeleeuws verzinsel, maar er zal wel een grond van waarheid inzitten. We hebben slechts een paar zaken op onze agenda voor vandaag staan. We bezoeken de Dom van Trier waar de zogenaamde ‘lijfrok’ van Christus wordt bewaard. De Dom is prachtig, maar van het reliek is niets te zien. Het wordt bewaard in een speciale kapel hoog boven het altaar. Via een trap is de kapel wel te bereiken. Door het hekwerk zie je een gouden kruis. Daaronder wordt de rok bewaard. De tweede bezienswaardigheid op ons lijstje is de Basiliek. Beide kerken krijgen onze ruime aandacht. Het derde gebouw op ons lijstje is natuurlijk de Porta Nigra. Net als de twee kerken ook al een overblijfsel uit de Romeinse tijd. We beklimmen de wenteltrappen van de dubbele poort en hebben een prachtig uitzicht over de stad. We zijn samen met een als Romeinse soldaat verklede gids die met veel enthousiasme een groep scholieren het een en ander over de geschiedenis van het gebouw en de stad verteld. Na het afwerken van ons culturele lijstje trekken we de stad in. We eten heerlijke vis op een terrasje (nu ja ik dan, gelukkig voor Corien hebben ze ook pizza) en slenteren door de gezellige straten van de stad. We passeren daarbij ook het geboortehuis van Karl Marx. In tegenstelling tot de kerken, is het er stil.

Volop druiven Luxemburg – Gisteren zijn Corien & ik naar Echternach gereden. Het gebied rond dit plaatsje wordt Klein-Zwitserland genoemd. Als je er doorheen toert begrijp je die naamgeving meteen. Er zijn veel steile grillige rotswanden met nauwe spelonken. Het gebergte is bovendien bijna helemaal bebost. In het deel van het Moezeldal groeien geen bomen. Dat stuk van Klein-Zwitserland wordt bijna uitsluitend gebruikt voor de wijnbouw. Ze maken daar uitstekende meestal droge witte wijn van. Langs de Moezel loopt de Luxemburgse wijnroute. Het is een aaneenschakeling van wijndorpjes. We bezochten er wijnkelders waar de wijnboeren ons graag even lieten proeven van hun product. Behalve Echternach bezochten we zo ook Grevenmacher en Machtum. Op de heuvels langs de Moezel zie je overal wijnstokken. Rechte hellingen met wijnstokken die helemaal geschikt zijn voor de tegenwoordige machinale productie. Goede wijn vereist onder andere voldoende zon op de druiven. De wijnboeren proberen dan ook druiven te verbouwen waar dat maar enigszins mogelijk is. Alle stukken worden gebruikt. We zagen in Grevenmacher ook wijnranken gewoon in de straat langs de stoeprand. Niet voor de wijnbouw, maar in plaats van bomen. Gewoon ter verfraaiing van de straat. Wat er met de druiven gebeurt weet ik niet. De wijnstokken geven ondanks hun plekje in het winkelgebied van het dorp volop druiven.

Op z’n Japans in Luxemburg Luxemburg – De rode brug, officieel de Pont Grande-Duchesse-Charlotte, is de meest in het oog springende verbinding in de hoofdstad van het Groothertogdom Luxemburg. Ik herinner me de brug nog van ons eerste bezoek zo’n dertig jaar geleden. Toen vond ik dat de burg er erg modern uitzag en dat doet hij nog steeds. Hij is op deze foto in de verte te zien. Corien staat hier op de brug bij de Kazematten. Hier worden heel wat foto’s gemaakt. Iedereen wil wel even poseren voor het fraaie uitzicht. Terwijl ik bezig ben, staat een groepje Japanners te wachten op hun beurt. Zo te zien zijn het een moeder, met dochter, schoonzoon en kleinkinderen. Zij wilden juist dit plekje hebben voor een foto. Moeder, een Japanse vrouw van mijn leeftijd, wordt voor het uitzicht geduwd. Corien maakt juist een foto van mij en omdat het net lijkt alsof ze op mij afkomt, pak ik haar arm en doe net alsof ik samen met haar op de foto wil. De vrouw schrikt geweldig. Corien ziet haar geschokte reactie en roept snel: “It is a joke. My husband is making a joke”. Haar dochter met het fototoestel reeds in de aanslag ziet ook de humor niet. Ik verontschuldig me bij de vrouw. Ze spreekt uitsluitend Japans en begrijpt mijn grapje niet. Maar zo makkelijk kom ik niet van haar af. Ze pakt Corien en mij bij de arm en gaat tussen ons in staan met het uitzicht op de achtergrond. In het Japans geeft ze haar dochter de opdracht de foto te maken. Nog steeds ziet de jonge Japanse er de humor niet van in, maar haar moeder schatert het uit. Als de foto is genomen, grijpt ze eerst Corien met twee handen beet en daarna mij. We lachen naar elkaar, knikken veel en gaan daarna allemaal weer verder. Ik kan jullie de foto niet tonen, want die staat op het toestel van de Japanse toerist. Ik ben benieuwd welk verhaal ze erbij vertelt als de foto straks thuis in het land van de rijzende zon wordt getoond aan de achterblijvers.

Wandeling in het park Helmond – Het was gisteren een mooie zomerse zondag. Een heerlijke dag om eens op je gemak door de kasteeltuin in het centrum van de stad te slenteren. Dat is op dit moment de beste plek van Helmond. De Helmonders zijn allemaal op de markt en vermaken zich daar op de kermis. In de rest van de stad is het erg rustig. In de kasteeltuin waren dan ook weinig mensen. Behalve wij tweeën, was er een moeder met haar driejarige zoontje in het park. Verder was de tuin verlaten. Er heerste een serene rust. Ik had gehoord dat de gemeente Helmond werk maakt van de kasteeltuin. Het is inderdaad duidelijk dat de tuin een stevige opknapbeurt krijgt. Wat de aanleiding voor deze beurt is, weten we natuurlijk niet, maar duidelijk is dan men een groene en vooral open kasteeltuin wil creëren. Een tuin die bovendien aansluit bij het middeleeuwse kasteel. Er wordt nu dan ook volop gesnoeid, gekapt, gezaaid, geplant, gegraven en vooral ook flink opgeruimd. De toenmalige Heren van Helmond zouden het terrein rond hun laatmiddeleeuwse waterburcht niet meer herkennen. De herinrichting van het park heeft wel tot gevolg dat er minder ruimte is voor allerlei wat grotere culturele activiteiten. De organisatoren van de kasteeltuinconcerten zullen flink moeten puzzelen om alles weer een plekje geven. Maar dat is kennelijk gelukt want ik hoorde van een Helmondse ODD-lezer dat de gratis kasteeltuinconcerten voor juli en augustus allemaal zijn gepland. Toch denk ik dat bezoekersaantallen zoals vorig jaar (ongeveer 7000 per avond) niet meer mogelijk zijn. Dat ruimtegebrek komt onder meer door de aanleg van de Oude A. Het ziet er wel heel mooi uit en past uitstekend in het park. Het beekje wordt als alles klaar is voorzien van twee bruggetjes. Een wandeling op een zomerse zondag zal dan ongetwijfeld nog aardiger zijn.

Exotisch dagje uit Veldhoven – Gisteren bezochten we met het gezin van Saskia & Sander het papegaaienpark in hun woonplaats. Het was een onverwachts zonnige dag in het exotische dierenpark. Het park kwam nog niet zo lang geleden in het nieuws omdat er papegaaien waren gestolen. Of die vogels inmiddels terug zijn bij de rechtmatige eigenaar weet ik niet. In het park kun je niet zien dat er dieren weg zijn. Er zijn geen lege hokken. De grote attractie van het park is dat de bezoekers de vogels mogen voeren. Bij binnenkomst kun je daar voor voer aanschaffen. Je krijgt er een stokje bij, zodat je het voer veilig kunt aanbieden aan de papegaai. Ze hebben immers een heel scherpe en krachtige snavel. De tropische vogels vormden voor Nienke, Dieuwertje en Emma een grote vorm van vermaak. De gevleugelde bewoners van het park weten hoe ze de aandacht van de bezoekers moeten trekken. Overal klinkt uit de hokken “hallo” of “lekker, lekker”. Sommige vogels spreken hele zinnen uit. Dieuwertje kwam me trots vertellen dat een vogel tegen haar “I love you” had gezegd. In het Veldhovense vogelpark worden ook papegaaien en andere tropische vogels opgevangen. Daarom putten sommige vogels nog uit de woordenschat die ze van vorige eigenaars hebben geleerd. Er hangen daarom bordjes tussen de kooien waarom staat dat schelden niet persoonlijk moet worden opgevat. De kinderen mochten overigens niet alleen vogels voeren. In de grote vijver mochten ook vissen en schildpadden worden gevoederd en ze mochten een hertje aaien dat vrolijk tussen de bezoekers door stapte. In de grote volières kwamen de vogels op je hand zitten om er een nootje vanaf te snoepen. Dat vonden de meisjes natuurlijk geweldig. Het leek wel of de vogels soms voor je poseerden. We mochten ook het grote verblijf in waar de aapjes wonen. De diertjes zijn gewend aan het bezoek van mensen. Ze blijven doodkalm zitten terwijl je ze fotografeert. Hier mochten we natuurlijk niet voederen. Volgens het bordje worden de diertjes daar ziek van. We keken niet alleen naar dieren. We waren zelf ook een attractie. Meerdere keren hoorde ik oudere dames met onze kleinkinderen praten. “Is dat jouw zusje”, vroeg een bejaarde vrouw met een stok. “Nee, dat is mijn zusje niet”, antwoordde Dieuwertje kordaat. “Oh”, reageerde de vrouw verbouwereerd. “Ik ben haar grote zus”, legde Dieuwertje daarom direct maar uit. ”En dat is mijn grote zus” vervolgde ze op Nienke wijzend. Lachend vertelde de vrouw het door aan haar vriendinnen. Abel had het ook reuze naar zijn zin. Hij wisselde zijn kinderwagen zo nu en dan even af voor een arm en kon dan ook iets van de omgeving verkennen.