Gesprek bij een carpacciololly

Delft - Een kleine tien jaar na zijn ‘Dagboek van een chefkok’ presenteerde Yuri Verbeek van de Kokkerie bij Boekhandel Huyser gisteren zijn nieuwe boek ‘Chef over de vloer’. Er is geen leuker gezelschap denkbaar dan een combinatie van smulpapen en lezers. Daarom waren Corien & ik natuurlijk ook van de partij. Mijn echtgenote lees veel en ik ben een smulpaap. We hadden dus alle reden om er te zijn. Het boek staat vol met verhalen en met recepten van de sympathieke Delftse chef-kok. Een ideale combinatie. Het prikkelt niet alleen de fantasie, maar ook de smaakpapillen. In zijn boek neemt Verbeek je mee in het dagelijkse leven van een chef-kok.

Op originele manier beschrijft hij ontmoetingen en persoonlijke mijlpalen. Er staan werkelijk hilarische gebeurtenissen in opgetekend. En dan heb ik het nog niet eens over de recepten. Ik proefde tijdens de presentatie bij een heerlijk glas witte wijn zijn carpacciololly. In ‘Chef over de vloer’ heet dat carpaccio op een stokje. Het is namelijk een heel hip kookboek met verrassende foto’s. De uitgever noemt dat innovatief koken. Ook heel verrassend was dat wij een goede vriendin tegen kwamen. Ik had het kunnen weten, want Manita hoorde helemaal in het gezelschap. Ze leest veel en is dol op een goede maaltijd met vrienden en vriendinnen. En daar nodigt het boek zeker toe uit. En als je ideeën opdoet bij Yuri Verbeek komt het zeker goed met de maaltijd.

Tweet

Op rouwkaarten en bidprentjes

Delft – Als je in het bezit bent van een smartphone of een iPad heb je daar zeker ook de gratis app op gedownload die het mogelijk maakt om een QR-code te lezen. Het is daarmee heel eenvoudig om een website te bezoeken of meer te weten te komen over een product of een dienst. Scan met je smartphone de QR-code hier rechtsboven maar en je ziet wat ik bedoel met “eenvoudig een website bezoeken”. De QR-code komt uit Japan. Hij werd daar al eerste toegepast in de autotechniek om snel en gemakkelijk auto-onderdelen te identificeren. Hij wordt door producenten nu steeds mee ingezet. Hier is als voorbeeld [klik daarvoor hier] de manier waar op Heinz dat doet. In andere landen is men al weer een stap verder. Daar is het mogelijk om een QR-code op een grafsteen te plaatsen.



Nabestaanden kunnen op die manier bij een bezoek aan het graf foto’s van hun overleden dierbaren oproepen. Er is bovendien een herdenkingssite aangekoppeld waarop niet alleen nog meer foto’s, maar ook een condoleanceregister is te vinden. Het lijkt me ook handig om de QR-code op rouwkaarten en bidprentjes af te drukken.

Tweet

De Schotse boer bepaalt

Delft - Zondagmorgen om drie uur zetten we de klok weer een uur terug. We doen dat al sinds 1977. De keuze voor zomer- en wintertijd heeft o.a. te maken met ons energiebeleid. De jaarlijkse overstap naar wintertijd betekent dat we die nacht een uur langer kunnen uitgaan, een uur langer kunnen slapen of besteden aan andere pleziertjes. In Engeland wordt het trouwens nu wel erg gauw donker. Om vier ’s middags moet de lamp al aan. De Britse regering wil daarom de klok nu gelijk zetten met die van Nederland.Een uur langer licht heeft veel voordelen. Je kunt langer in het licht naar buiten en dus stimuleert de Europese tijd het sporten. Dat betekent dat de tijd op het vaste land van Europa dus beter is voor de gezondheid. Het maakt bovendien deelnemen aan het verkeer ook veiliger, bespaart veel energie en zorgt dus ook voor de afname van de CO2-uitstoot. Al die voordelen zijn nu ook doorgedrongen tot het Verenigd Koninkrijk, maar ze gaan niet meteen overstag. Dat zou niet erg Brits zijn. Ze doen het voor een proefperiode van drie jaar. In die tijd wil de Britse regering bestuderen of het een positieve uitwerking heeft op het land en de bevolking.

De Schotse boer bepaalt

Of het doorgaat is overigens nog niet helemaal zeker. Er is een deelregering die nog tegensputtert. De Schotten zijn namelijk nog niet overtuigd. In hun land blijft het tijdens de winter langer donker en als ze de Europese tijd zouden invoeren, betekent dat dat de boeren ’s morgens in het donker hun land moeten bewerken. Dus ondanks het feit dat de Britse natie jaarlijks miljoenen zou kunnen besparen, kunnen de Schotse boeren het nog tegenhouden. En ik denk dat ze dat gaan doen.

Tweet

Het ijkpunt

Cochem – Op een van de bruggen over de Moezel in Cochem staat op de stenen reling een geel kruisje. Ik heb mijn fototoestel precies bovenop dit kruisje gezet en deze foto gemaakt.

Niet vanwege het uitzicht, maar om te controleren of de GPS-gegevens van mijn fototoestel in orde zijn. Het gele kruisje is namelijk een ijkpunt. Op een bord tegen de reling staat vermeldt wat de lengte- en breedtegraad zijn die bij dit kruisje horen. Die kun je dan checken met de coördinaten die je eigen toestel geeft. Als je binnen een foutmarge blijft van 20 meter is het in orde. Mijn toestel zat er 0,6 seconden naast en dat is omgerekend in meters iets minder dan 15 meter. Een conclusie die tot tevredenheid leidt. Waarom Cochem deze service biedt, werd mij niet duidelijk. Maar het is een aardige geste en dat waardeer ik.

Tweet

“Met oma aan de top”

Cochem – Deze week zijn we in Cochem omdat Corien veertig jaar geleden ja zei op mijn vraag of ze met me wilde trouwen. Dat positieve antwoord heeft grote gevolgen gehad. Het was de start van onze club die nu dus al uit dertien mannen en vrouwen bestaat. Om dit feit te vieren doen we de hele week samen leuke dingen. De dag van gisteren werd ons aangeboden door de kinderen. Zij hadden een programma samengesteld ter gelegenheid van ons veertigjarig huwelijksjubileum.

Na het ontbijt reden we naar Cochem. Daar maakten we met de hele club een rondrit met een treintje door de stad en langs de moezel. De lunch gebruikten we daarna in het oude centrum van de moezelstad. Daar in het centrum maakten we ook de groepsfoto’s die je bij dit stukje ziet. Eentje met de mannen en eentje met de vrouwen.
Het middagprogramma werd geheel verzorgd door de kleinkinderen. Ze hadden thuis een voorstelling geschreven die ze hier voor hun grootouders en ouders speelden. Nienke speelde de rol van opa en Sietske nam de rol van oma voor haar rekening. Benthe was de radio. Het verhaal begint als opa Nienke de radio aanzet om naar de Jazzmix te luisteren. De ontvanger – heel overtuigend gespeeld door Benthe – blijkt het niet te doen. We horen alleen gesputter en geprut. Opa zet de radio teleurgesteld uit. Hij vindt al gauw een oplossing en roept: “We gaan de Jazzmix life doen”. Dieuwertje, Sietske, Emma en Nienke zingen vervolgens met zijn vieren het mooi lied “Met oma aan de top, kan het feesten niet op”. Daarvoor schreven zij zelf de tekst. Daarna is de beurt aan Karsten. Hij speelt een one-man-show over ridders te paard op de tonen van het lied dat de meisjes zingen. Tenslotte zingt Nienke a capella een lied uit the American Song Book. Een lied dat zo in de Jazzmix kan worden uitgezonden.

Na de voorstelling kregen de kleinkinderen een warm applaus van de aanwezigen.
We besloten deze feestelijke dag in het restaurant. Daar hadden de kinderen een tafel gereserveerd voor een feestelijk diner. Er was voor elk wat wils. En dat is een mooie conclusie na veertig jaar.

Tweet

Even diep ademhalen

Cochem – De ontbijten zijn hier in Cochem erg gezellig. Met zijn dertienen zitten we aan de tafel en genieten van verse broodjes en van elkaars gezelschap. Het is een geweldige manier om de dag te beginnen. Ook gisteren begonnen we zo de dag, maar er was deze keer nog meer sfeer aan de ontbijttafel. Kleinzoon Karsten werd die dag zes jaar. Hij had naar de dag uitgekeken. Hij vond het geweldig om door zoveel mensen aan de ontbijttafel te worden toegezongen. Na het zingen, kwamen de cadeaus.

Elke keer weer glunderde hij van oor tot oor als cadeau uit de verpakking kwam.

Een tafelvoetbalspel, een voetbalshirtje van Barcelona net zoals zijn grote voetbalheld Messi draagt, allerlei doosjes met lego en Playmobil. Ook het cadeau waar hij al maanden over bezig is, was erbij: Safari van Playmobil. Hij had er al correspondentie over gevoerd met Sinterklaas, maar kon tot zijn grote vreugde nu al de doos in ontvangst nemen zonder dat de Spaanse kindervriend in actie behoefde te komen.
Een kinderverjaardag kent behalve cadeaus nog een hoogtepuntje. Dat is het uitblazen van de kaarsjes op de verjaardagstaart. Dat mocht ook op vakantie natuurlijk niet ontbreken. Zijn moeder had uit Nederland een kaarsje in de vorm van een zes meegenomen. Samen met zijn ouders had de jarige zelf het gebak uitgekozen. Aangemoedigd door de aanwezige nichten en neef kweet Karsten zich prima van deze taak. Even diep ademhalen en weg was de vlam.

Tweet

Burcht Thurant

Cochem – In een paar blaadjes werd ons – in het Nederlands, dat wel – in het kort de geschiedenis verteld van de ‘Burcht Thurant’. We kregen het gisteren bij ons bezoek aan het kasteel uitgereikt door de vriendelijke mevrouw die ons ook de kaartjes verkocht. Heel uitgebreid vertelde het ons van de paltsgraaf die het tussen 1198 en 1206 liet bouwen. Ik zal je er niet mee lastig vallen. Ik kan het in één zin samenvatten: groot kasteel waar veel is te zien met als bonus een geweldig uitzicht over de Moezel.

Het gaat bij een bezoek aan een kasteel met kinderen om de verhalen die er spontaan boven komen. Het gaat er niet om wat er is gebeurd, het gaat om wat er gebeurd zou kunnen zijn. Een kasteel prikkelt de fantasie. De kinderen zagen zich al als ridder of jonkvrouw op het kasteel wonen. Ze keken door een luik en zagen in een kelderruimte verbleekte beenderen liggen. Wat zou daar zijn gebeurd?

In de volgende kamer zagen onze ridders en jonkvrouwen hoe mensen in de middeleeuwen werden geradbraakt. De huidige tijd werd steeds aantrekkelijker. Op een andere binnenplaats zagen we een schandblok. Dat apparaat wilden de kinderen wel even proberen. Zonder het blaadje van de mevrouw aan de entree was er al genoeg te vertellen

Tweet

Bob aan slag

Cochem – Het vakantiepark waar wij verblijven, ligt in een schilderachtig heuvellandschap aan de Moezel. Je kunt hier prachtig wandelen door de Moezelstreek. Het biedt daardoor allerlei uitdagingen. Je kunt hier niet alleen wandelen langs wijngaarden, maar er ook uitstekende wijnen proeven. Rechtstreeks bij de wijnboer. Mensen die van mountainbiken of Nordic walken houden komen hier ook ruimschoots aan hun trekken. In ons gezelschap bevinden zich geen liefhebbers van deze takken van sport. Wijn drinken we wel, althans een aantal, maar mountainbiken en Nordic walken is aan ons niet besteed. Maar er is meer. Ons vakantiepark heeft een eigen golfparcours.

Van deze tak van sport is er in ons gezelschap wel een liefhebber. Bob heeft zijn golfuitrusting meegenomen om hier ook een balletje te slaan. Nou ja één, golfers slaan meestal hele emmers leeg. Golf is bovendien een sport waarbij ook fotografen aan hun trekken komen.

Het is een geheel nieuwe uitdaging om dat mooi in beeld te krijgen. Gisteren ging Bob vergezeld door de beide Saskia’s plus Corien & ik naar de driving range bij de golfbaan om daar wat emmertjes met ballen leeg te meppen. Saskia en ik hadden allebei onze camera meegenomen om wat foto’s te maken van de acties. Saskia heeft er inmiddels een aantal op haar Flickr geplaats. [Klik daarvoor hier]

Tweet

Für ein sauberes Cochem

Cochem – Vandaag doen drie kandidaten een gooi naar het burgemeestersambt van Cochem. Ik zou je daar normaal gesproken niet mee lastig gevallen hebben als we gisteren niet Wolfgang Lambertz hadden ontmoet. Het 45-jarige gemeenteraadslid van het CDU stond met een aantal medewerkers voor de supermarkt waar wij gisteren de eerste inkopen deden voor ons gezelschap. Wolfgang wil burgemeester worden dat was duidelijk. Nu zijn verkiezingspraatjes waar ook ter wereld altijd al een oeverloos geëmmer. Ik vond het dat ook erg schattig dat Wolfje had besloten om dit nu eens overduidelijk in beeld te brengen. Hij had zich naast een ferme stapel rode emmers geposteerd en sprak winkelende stadgenoten aan.

Wij behoorden natuurlijk niet tot zijn doelgroep, maar daar kwam hij pas achter toen hij ons aansprak. Hij deelde ons mede dat hij ging ‘für ein sauberes Cochem’. De informatie over zijn plannen met de stad had hij in een folder geschreven die hij in een rode ‘Cochemer Eimer’ uitdeelde aan zijn mogelijke kiezers. Een leuk idee. Als hij vandaag niet gekozen wordt en de stad dus niet kan reinigen, kunnen in ieder geval een heleboel inwoners met de rode emmer aan de slag. Kunnen ze in ieder geval hun eigen straatje schoonhouden.


Tweet

Make a reminder

Delft – Op de nieuwe iPhone 4S staat de virtuele assistent Siri. Die maakt het leven van de eigenaar van de telefoon een stuk eenvoudiger. Hij of zij kan dankzij deze assistent opdrachten door middel van een gesproken opdracht uitvoeren. Je moet dan wel de Engelse taal machtig zijn. Piece of cake, zou je denken. Maar het blijkt soms niet zo eenvoudig. Siri heeft namelijk moeite met een accent. Een Japanse [klik hier voor filmpje] gebruiker blijft hardnekkig hetzelfde antwoord geven. Frustrerend! Ook met het Schotse accent weet Siri geen raad. De Schot kan er wel om lachen.


Tweet

Museumnacht is vrolijke boel

Delft – Op vrijdag 28 oktober is het weer Museumnacht Delft. Vorig jaar was de dag een groot succes en ik verwacht ook dit jaar weer het nodige spektakel. Voor de Delftse kunstenaar en galeriehouder en mede-initiatiefnemer van de nacht René Jacobs wordt het zeker heel bijzonder. Het is die dag precies vijf jaar geleden dat hij voor het eerst de deuren van zijn galerie annex atelier opende. Daarom geeft de kunstschilder tijdens de Museumnacht een spetterend feest in zijn galerie ‘De Kunstkop’ aan de Nieuwe Langendijk 10. Als ik zijn schilderijen zie, kan ik een glimlach nooit onderdrukken. Toch zijn de mensen op zijn werken niet erg succesvol of vrolijk afgebeeld. Het zijn de kleine lieden die zich belangrijker voordoen dan ze zijn.

Het drietal in dit kleine enigszins kromme bootje is een goed voorbeeld. Ze zijn gekleed in wat wij vroeger “de Zondagse kleren” noemden. Het zijn Hollandse koppen tegen een Hollands decor. Geen spoortje van opwinding of plezier. Gaan ze naar de kerk of komen ze daarvan terug? Een van de vrouwen heeft een kruisje om. Hoe langer je naar het schilderij kijkt hoe absurder het wordt. De mensen zijn veel te groot voor het bootje. Is het wel een bootje of staan ze achter een decorstuk? Jacobs noemt zijn stijl zelf “tragisch realisme”. Het zijn tragische figuren die met grote dapperheid hun kleinheid staan te verbergen in een Hollands decor. Van die zwaarmoedigheid zal tijdens de Museumnacht niets zijn te merken in de galerie aan de Nieuwe Langendijk. Het wordt een feestelijke avond en nacht met vrolijke muziek van Dj Dandy Dave. Ik zou dus even langskomen. Ik ga in ieder geval.
Tweet

Dagje Efteling

Helmond – Gisteren hagelde het op sommige plaatsen in Brabant, maar afgelopen zondag was het nog een stralende dag. Een perfecte dag voor een dagje uit. Het kwam dus goed uit dat we al geruime tijd geleden een dagje Efteling hadden besproken. Er is veel te doen in het bekende park in Kaatsheuvel. Er moeten dus voortdurend keuzes gemaakt worden. Met vier volwassenen en drie kinderen is dan natuurlijk geen probleem. Omdat het zo’n mooi weer was, bleef de Efteling zelfs een uur extra langer open. We hebben dus alles gezien wat we wilden dien. Een onvolledige samenvatting daarvan zie je in dit filmpje.

Tweet

Schildpad is verleden tijd

Veldhoven - In een verder vrolijk stukje kwam cabaretier Toon Hermans ooit tot de sombere conclusie: “De duif is dood”. Het luidde het einde van de carrière van een imaginaire goochelaar in. Hier aan moest ik denken toen Saskia meldde dat de groene stoffen schildpad was overleden. Het speelgoed verhuisde ooit met Sander mee toen die het ouderlijk huis verliet. Zijn kinderen hebben er veel plezier van gehad, maar nu is het voorbij.

“Hij bleek na het wassen zijn vulling te verliezen. Dat deed hij al eerder, maar nu was zijn conditie hopeloos”, vertelde Saskia. Als tante Jo dat nog eens wist. Want de schildpad begon zijn leven als de voering van een van haar jassen. Toen die jas weg moest, maakt Els voor haar kleine neefje en nichtje van de voering deze fraaie schildpad. Eigenlijk was hij al ruim over de datum. “Hij zwierf al jaren over de vloer van de ene hoek van de kamer naar de andere, zonder dat er nog mee werd gespeeld”, aldus Saskia.
Tweet

Benthe 10 jaar

Helmond – Benthe is tien jaar geworden. Zij maakte haar eerste decennium vol op 5 oktober jl.. Omdat wij toen niet in ons land waren, had onze kleindochter de presentjes van haar grootouders nog te goed. Afgelopen zaterdag konden we haar de cadeaus overhandigen. Normaal gesproken wordt het verslag van een verjaardag op deze site geïllustreerd met de foto van het taartmoment. Dat is het magische moment waar op moeder met de taart binnenkomt met daarop het aantal kaarsjes dat de leeftijd van de jarige weergeeft en de aanwezige gasten bij het zien ervan spontaan uitbarsten in het zingen van een verjaardagslied. Dat moment hebben wij gemist en de ODD-lezers dus ook. Hoewel, veel ODD-lezers zijn actief op Facebook en daar zag ik de verjaardag van onze kleindochter met bijbehorende foto’s wel langs komen.

In plaats van het taartmoment beleefden Corien & ik dit jaar een nasi-moment. Benthe kreeg haar presentjes namelijk terwijl wij aan tafel zaten om te gaan genieten van de nasi van Bob. En anders dan bij taart, mochten we hier een tweede keer van opscheppen. En dat is ook wat waard.

Tweet

Mannen hebben geen problemen

Delft - Vrouwen en meisjes delen hun tijdschriften en kletsen over hun problemen. Mannen en jongens hebben geen vakbladen en praten, doen ze niet met elkaar. Of het moet over sport of vrouwen gaan. Maar over problemen praten mannen niet, want die hebben ze niet. Helaas blijken veel jongemannen hopeloos slecht voorbereid op de toekomst. Ze worstelen met alledaagse problemen en kunnen er met niemand over praten. Niet met hun vader en al helemaal niet met hun moeder. Niet met hun vriendin of vrouw en al helemaal niet met hun vrienden. Want mannen hebben immers geen problemen. Problemen zijn niet stoer. Mannen verdwalen niet en mannen vragen niet de weg. De 24-jarige Gareth May is dan ook een uitzondering. Hij had wel vragen en problemen. En anders dan zijn seksegenoten meestal doen, vroeg hij wel advies. Hoe repareer ik een lekkende kraan, hoe werkt een drilboor, hoe verwissel ik een band, hoe bak ik een ei, hoe doe ik een condoom om in minder dan tien seconden en wat doe je wel en wat doe je niet op de dansvloer. Toen hij eenmaal de antwoorden op al zijn vragen had gevonden, schreef May er een grappig boekje over: 150 Things Every Man Should Know. Hierin staan alle antwoorden die je vrienden je niet kunnen geven. Ik zou zeggen, zet het op je lijstje voor Sinterklaas, want dat is de enige vent die je wel iets mag vragen.

Tweet

Europa in Torremolinos

Torremolinos - Griekenland en Europa zijn de laatste maanden een hot item. Dat is niet voor het eerst. Europa was ooit eerder een hot item in de Griekse geschiedenis. Dat wordt op het Plaza de la Unión Europa in Torremolinos heel mooi in beeld gebracht. In de Griekse mythologie is Europa immers de mooie jonge godin waar de Griekse oppergod Zeus verliefd op wordt. Op het plein staat het marmeren beeld van de Griekse oppergod als een witte stier. Op zijn rug zit de jonge Europa. Op deze manier nam Zeus de goddelijke maagd mee naar Kreta waar hij zich in zijn ware gedaante aan haar vertoonde en met haar de liefde bedreef. Drie zonen waren het resultaat van zijn hartstocht. Het beeld is hier neergezet ruim voordat men afwist van de huidige problemen in Griekenland. Het heeft dan ook niets met Griekenland, maar alles met Europa te maken.

Het staat hier ter ere van de Europese unie. Op de banken op het plein zijn de wapens van de lidstaten aangebracht. Je kunt hier van de zon genieten terwijl je tegen het wapen van ons land aanleunt. Op het plein staan verder 26 vlaggenmasten met daaraan de 25 leden van de Europese unie en eentje met de vlag van de EU zelf. Tijdens de openingsplechtigheid werden de vlaggen gehesen door vertegenwoordigers van de landen terwijl daarbij het volkslied van het betreffende land ten gehore werd gebracht. De toeristen stonden te huilen op het plein toen hun volkslied klonk, beweert de serveerster van een terras aan het plein die me een glas Sangria brengt. Ik ben een goed gelovig mens, maar dat gaat er bij mij toch niet in. Wellicht waren het de inwoners van de badplaats zelf die een traan hebben gelaten toen ze hoorden dat de aanleg van het plein en het monument 750.000 euro’s heeft gekost.

Tweet

Rage

Delft – Wat is de houdbaarheid van een hype. Een maand? Een week? Dankzij de sociale media volgende hypes elkaar in rap tempo op. Strak als een plank liggen op locatie, het zogenaamde planking, is eigenlijk al weer voorbij. Scrabbelen op je telefoon (Wordfeud) is nu weer een rage.

Het is wel aardig, maar een rage waar je voor aan de slag moet, spreekt me toch nog het meeste aan. De nieuwste hype is (althans vandaag nog) 101tjesuitbeelden. Het is heel simpel. Ga naar pagina 101 van teletekst en kies een nieuwsregel uit. Vervolgens beeld je de nieuwsregel uit en maak je er een foto van. Die foto plaats niet alleen op je eigen facebookprikbord, maar ook op het prikbord van de facebookpagina 101tjesuitbeelden. Vervolgens mag iedereen raden wat er wordt uitgebeeld.

Hier is een voorbeeld van de facebookpagina. De nieuwsregel is “koeien verstoren ochtendspits A2”. Heel simpel, maar toch duidelijk. Zo kun je je creativiteit helemaal botvieren. Tot de volgende hype natuurlijk.

Tweet

Grootheid, glorie, eeuwigheid, wereldrijk en macht

Granada – Gidsen hebben altijd gelijk. Dat komt omdat als ze het niet zeker zijn van de feiten, ze er bij zeggen: volgens de overlevering. Zo vertelde één gids aan ons dat Granada was gesticht door een van de dochters van Noach en een andere gaf de eer aan Granata, de dochter van Hercules. Beiden zeiden er wel bij ‘volgens de legende’. Daarom hebben ze allebei gelijk. Onze laatste gids in Granada beweerde dat de temperaturen die we nu meemaken, elke dag rond de 27 graden met uitlopers naar 33 en meer, eigenlijk 10 graden te warm zijn voor de tijd van het jaar. “Dit zijn de temperaturen die we normaal eind augustus hebben”, vertelde hij. Dit beweerde hij zonder voorbehoud, dus was het waarschijnlijk ook waar. Hoe het ook zij, we genieten er wel van. Het is heerlijke droge warmte.

Granada deden we op woensdag. We hadden het programma voor de dag in tweeën gedeeld. ’s Morgens de kathedraal en de basiliek en na de lunch het Alhambra. Het laatste is het waardevolste en bekendste monument van de stad. Het oogverblindende paleiscomplex verdient niet alleen meer tijd, door zijn omvang heb je die ook ruimschoots nodig. Het omvat een vesting, paleizen en tuinen, waarvan de historische en kunstzinnige waarden door de UNESCO is beloond met een plaatsing op de Werelderfgoedlijst.

In de toren van Comares

In Arabische bouwwerken is de binnenplaats de belangrijkste ruimte, leerde ik van onze gids. Dat heeft met de Islam te maken. Als ik hem goed begreep, mag je de arme mensen niet de ogen uitsteken met je welvaart. Dus maak je een mooie binnenplaats. Dat zien de armen immers nooit. Dat werd allemaal nog duidelijker in de koninklijke patio van Los Arrayanes. Die heeft een grote vijver waarin de toren van Comares en de zeven opengewerkte bogen die toegang verschaffen tot het vertrek van La Barca worden weerspiegeld. Daar zijn ook de residentie van de vier vrouwen van de sultan. Keramiek, stucwerk en mozarabische motieven versieren de ruimten. Op de wanden zijn verzen en gebeden geschreven. Onze gids wijst ons op het woord Allah. Dat komt veel voor. Het gebed dat het meeste voorkomt luidt: “Slechts Allah komt de grootheid, de glorie, de eeuwigheid, het wereldrijk en de macht toe.”

De koninklijke patio van Los Arrayanes

Tweet

Nieuw museum

Malaga – In maart van dit jaar werd in Malaga het Museum Carmen Thyssen geopend. De permanente collectie omvat 230 kunstwerken die eigendom zijn van de Spaanse barones Carmen Thyssen-Bornemesza. Ze heeft ze in bruikleen afgestaan aan het museum dat haar naam draagt. De eerste tijdelijke tentoonstelling heet ‘De moderne traditie in de Carmen Thyssen Collectie’ en duurt nog tot 16 oktober. Het bevat o.a. werken van Monet, Picasso, Matisse en Miró. Je begrijpt dat wij de kans om dit alles te bekijken niet voorbij lieten gaan. Het museum ligt in de oude Arabische wijk van de stad en is ondergebracht in het zestiende-eeuwse Palacio de Villalón. Het heeft een prachtige traditionele patio met wit marmeren kolommen.

Ook zonder de schilderijen is het gebouw een bezoek meer dan waard. Het is voor dat het werd ingericht als museum helemaal gerestaureerd. Dat die klus twintig miljoen euro’s kostte, is er aan af te zien. De verzameling van de barones bevat hoofdzakelijk schilderijen van Spaanse meesters uit de negentiende eeuw aangevuld met werken van oude meesters. Overigens is niet alles Spaans zag ik. Een van de topwerken is een Christusbeeld in houtsnijwerk dat dateert uit het begin van de dertiende eeuw van een anonieme kunstenaar dat de barones in Londen kocht. Mijn belangstelling ging echter toch voornamelijk uit naar de tijdelijke tentoonstelling.

Hij is opgebouwd uit Spaanse kunst gemaakt tussen 1890 en 1960 in samenhang met internationale kunst uit Europa en Amerika uit die periode. En dat alles uit de eigen privécollectie van Carmen Thyssen. Het werk waar Corien voor staat is van Juan Gris. Het heet Seated Women en dateert uit 1917. Het geeft duidelijk aan dat Spaanse kunstenaars als Pablo Picasso, Juan Gris en Joan Miró een heel actieve rol speelden bij de overgang naar de avant-garde trends die toen opkwamen in de schilderkunst.

Tweet

Alles een euro

Torremolinos – Er zijn weekmarkten en rommelmarkten in elke stad. Als wij dus in een voor ons vreemde stad verblijven, informeren we eerst op welke dagen de markten worden gehouden. Corien wil er niet één mis lopen. Elke weekmarkt is weer anders en elke weekmarkt is hetzelfde. Ze verkopen groenten en fruit, brood en gebak, kleding en portemonnees, vis en vlees en nog veel meer. Het maakt niet uit of je in Delft of in Torremolinos tussen de kramen staat. Het is slechts de manier waarop dingen worden verkocht die nog wel eens wat wil verschillen. Deze meneer verkocht avocado’s, uien en granaatappels. Hij reed er in een kruiwagen mee tussen de kramen door. Hij verkocht ze per kilo en het maakte niet uit wat je kocht. Het was allemaal 1 euro per kilo. Dat bleek een magisch bedrag op de markt. Het veel zaken waren slecht 1 euro. Ik zag bijna niets voor 2, 3 of 4 euro. De volgende prijs was 5 euro. Heel makkelijk allemaal. Het kost 1 euro of het kost 5 euro. Misschien een ideetje voor de markt in Delft?

Tweet

Dali in Torremolinos

Torremolinos – In juli 2006 bezocht ik samen met Ad de Kelvingrove Art Gallery in Glasgow. We hadden onze veertiendaagse whisky trail door Schotland onderbroken en waren naar dit schitterende monumentale Edwardiaanse gebouw gekomen om het beroemde schilderij van Dali te zien: Christ of St. John of the Cross. Het is een schilderij dat een onuitwisbare indruk maakt op de beschouwer. Het is een kunstwerk dat je nooit meer vergeet. Het opmerkelijke van het schilderij is het gezichtspunt. Je kijkt als het ware door de ogen van de vader naar zijn zoon aan het kruis. Mijn bezoek aan dit museum en het schilderij van Dali schoten me te binnen toen ik zondagmiddag met Corien over de Avenida Isabel Manoja in Torremolinos wandelde. Boven een winkel in regionale producten zag ik deze enorme schildering. Waarom het gigantische schilderij hier is aangebracht werd me niet duidelijk. De veelzijdige schilder Salvador Dali was natuurlijk een Spanjaard, maar of hij iets had met Torremolinos is me niet duidelijk geworden. Het origineel werd geschilderd in het begin van de jaren vijftig, maar is wel geïnspireerd op een tekening van een Spaanse monnik. Het schilderij heeft dus duidelijke Spaanse wortels. Misschien is dat voor de schilder van dit werk de reden om zich te laten inspireren.
Tweet

Dieuwertje pakt een prijs

Eindhoven - Zondag had Dieuwertje haar eerste zwemwedstrijd. En niet in haar eigen zwembad, maar in het Pieter van den Hoogenbandstadion in Eindhoven. Wie had er verwacht dat zij ook nog in de prijzen zou vallen? Het was reuze spannend, want wat moet je allemaal doen tijdens een wedstrijd? Natuurlijk moet er een tas ingepakt worden met eten en drinken, slippers, extra kleding voor over een nat pak (om toch een beetje warm te blijven) en natuurlijk zwempak, zwembril en badmuts.

Dieuwertje in baan 5

Dan begin je met inzwemmen om het zwembad te verkennen en op te warmen.
De zwemmers zijn ingedeeld naar leeftijd, slag en afstand. Dieuwertje ‘s eerste wedstrijd was 25 meter rugslag. Al crawlend naar de overkant van het bad zwom ze lekker door.

Dieuwertje krijgt de prijs uitgereikt.

Haar tweede afstand was 25 meter schoolslag. Dat ging veel sneller dan wij de laatste keer hadden gezien. En dat bleek ook: ze werd derde! Op naar de volgende wedstrijd op 6 november, dan in haar eigen "Den Ekkerman" in Veldhoven.

Een bijdrage van Saskia

Tweet

Heel erg vers

Torremolinos – Wie over de Costa del Sol begint, zal het in eerste instantie hebben over de zon die hier altijd schijnt. Maar de bezoekers zullen het ook zeker hebben over al de vormen van sport die je hier kunt beoefenen. De populairste sport is op dit moment golf. De Costa del Sol wordt nu al de Costa del Golf genoemd. Tientallen hotels hebben hier hun eigen golfbaan. En allemaal met 18 holes. Corien is erg enthousiast over de vele (jaar)markten en festivals en ik geniet van de zeer gevarieerde en smaakvolle gastronomie. Andalusië is eeuwenlang een smeltkroes van culturen geweest en dat heeft duidelijk invloed gehad op de keuken. Je kunt hier iets vinden voor ieders smaak. Er zijn luxueuze restaurants langs de boulevard, maar ook gezellige strandpaviljoens.

De kuststreek van Andalusië rond Malaga is vooral bekend om zijn geweldige verse vis die op heel speciale wijze wordt gebakken, gegrild of gemarineerd. Ik ben dol – zoals je op de foto ziet - op pescaito frito, verse ansjovis, mul, inktvis, mosselen en sardines. Dat alles natuurlijk vergezeld door een royaal glas met een van de regionale wijnsoorten. Vooral mensen die van wat zoetere wijn houden komen in Malaga ruimschoots aan hun trekken.

Zoals velen van jullie weten zijn wijn en vis niet zo besteed aan mijn echtgenote. Betekent dat nu dat er voor Corien in de keuken van Andalusië niets te halen valt? Het antwoord op die vraag is een ruimhartig neen. Er zijn tal van tapasgerechten waarin geen vis zit, maar nog beter voor haar, er zijn veel verschillende taartsoorten. De vitrines staan vol met zoete regionale lekkernijen waarvan alleen de naam al genoegen is. ‘Mantecados’, ‘alfajores’ en ‘batatillas en miel’ zijn heerlijk op een terras in de zon. Maar het hoeft niet allemaal zo calorierijk te zijn. Corien is dol op granaatappels en waar kun je die nu verser eten dan hier aan de Costa del Sol. Want dat is het sleutelwoord. Of het nu over vis of over fruit gaat, het is alles heel erg vers.
Tweet

De koppen hangen er nog

Torremolinos – In Spanje hebben ze iets met stieren. Daar vertel ik niets nieuws mee. Volgens onze gids, die hier al veertig jaar woont, wordt het wel steeds minder. Vroeger ging men volgens haar veel naar de stierengevechten, maar hebben die het in populariteit inmiddels voor een groot deel verloren van het voetbal. In Barcelona hebben ze inmiddels al het laatste gevecht achter de rug. Daar worden geen stierengevechten meer georganiseerd. Stierengevechten zijn volgens veel Spanjaarden ook elders in hun land een aflopende zaak. Het behoort nu bijna helemaal tot de culturele geschiedenis en dus is het iets om over te vertellen aan toeristen. We hebben inmiddels twee arena’s bezocht. Die in Torremolinos en de arena in Ronda. In deze twee arena worden overigens nog wel stierengevechten georganiseerd.

De laatste schijnt de oudste van Spanje te zijn. Het eerste gevecht vond plaats in 1785. Op dagen dat er geen stierengevechten zijn, kun je het complex bezoeken. Levende stieren hebben we er niet gezien. Wel paarden. Er zit namelijk ook een manege in het complex. Daar worden ruiters opgeleid in de klassieke Spaanse rijstijl. Of de paarden ook een rol spelen bij de stierengevechten werd me niet duidelijk. Op schilderijen zag ik wel paarden in de arena samen stieren en stierenvechters.

In de arena van Torremolinos zag ik deze opgezette koppen van enkele stieren aan de muur van de gang naar de arena. De stierenvechters hingen ernaast. Althans de foto’s.

Tweet

Zonder Europese subsidie

Torremolinos – We zitten slechts 50 kilometer van het natuurpark El Torcal de Antequera. De bergketen waaruit het park bestaat, is een unieke plek was ons in het hotel verteld. Dat moesten we zien. Wat maakt El Torcal dan zo bijzonder? De ober in het restaurant van ons hotel noemde terwijl hij een glas wijn voor me inschonk de flora en fauna indrukwekkend. “Er zijn konijnen, dassen, vossen en wilde geiten”, somde hij op terwijl hij toekeek hoe ik de wijn proefde. Ik liet de wijn door mijn mond rollen en knikte. “De Lynx schijnt er ook voor te komen”, vervolgde hij terwijl hij nu een glas inschonk en de fles ernaast zette. “Er vliegen vale gieren, arenden, buizerds, valken en nog tal van andere vogelsoorten”, wist een Nederlandse gast een tafeltje verder te melden.

Wij waren overtuigd en besloten het voor ons zelf te gaan zien. We werden niet teleurgesteld ondanks het feit dat de enige dieren die we zagen wilde geiten, hoog boven op de rotsen, en buizerds hoog in de lucht waren. De merkwaardige rotsformaties van het gebergte waren inderdaad indrukwekkend. In het informatiecentrum van het natuurpark leerden we dat het hier ongeveer 250 miljoen jaren geleden nog een zeebodem was. De huidige bergen zijn ontstaan door opwaartse druk door vulkanische activiteiten. De winderosie heeft later gezorgd voor de merkwaardige vormen. In Nederlandse reisbrochures wordt de bergketen het pannenkoekgebergte genoemd, omdat het lijkt op opgestapelde pannenkoeken.

Het maakt overigens maar een betrekkelijk klein gedeelte uit van het natuurpark. Het gebergte is slechts 11,7 km² binnen het natuurgebied, maar is wel een van de indrukwekkendste landschappen die Corien & ik in Europa zagen.

Een van de rotsen heeft de naam Peña de los Enamorados (Rots der Geliefden). Het dankt die naam aan een soort Romeo & Julia verhaal. Ooit was Spanje bezet door de Moren. Een jonge Moor (en dus Islamiet) was verliefd op een Christenmeisje. En zij op hem. Een onmogelijke liefde, dat begrijp je. Ze besloten samen te vluchten, maar werden achtervolgd door Moorse soldaten. Toen zij niet meer konden ontsnappen, sprongen zij hand in hand van een rots af, een zekere dood tegemoet. Het is een treurig verhaal dat de Spaanse gids in het natuurpark met gevoel voor drama in geuren en kleuren aan ons vertelde. Ik kon het de volgende dag weer doorvertellen aan onze ober. Zo wordt zijn verhaal de volgende keer ook weer iets dramatischer en dat zorgt er dan weer voor dat nieuwe hotelgasten ook gaan kijken. Eigenlijk help ik dus indirect de Spaanse toeristenindustrie. En dat zonder Europese subsidie.
Tweet

Wat blijft er hangen

Torremolinos - Maandag werd ik in Guadalhorce door een stenen stoel met daarvoor een dito tafeltje herinnerd aan de Spaanse koning Alfons XIII, de opa van de huidige vorst van Spanje. Nou ja, herinnerd is een groot woord. Eigenlijk had ik nog nooit van hem gehoord. Ik ben niet zo bezig met de Europese koningshuizen. Dankzij het stenen meubilair weet ik nu wie hij is. Zo leer je op reis steeds weer iets bij. Volgens de in het tafeltje gebeitelde tekst ondertekende de koning hier op 21 mei 1921 een papier waarna de drie stuwmeren, waar wij nu langs de oevers wandelden, officieel in gebruik werden genomen. Ook dat is natuurlijk flauwekul, want ze waren met de bouw van de meren al begonnen in 1914. Ze waren dus al een tijdje in gebruik. Maar goed, het stoeltje en het tafeltje staan er nog steeds en toeristen laten zich er op en bij fotograferen. Wij dus ook.

Onze gids Ankie wist veel te vertellen over de drie kunstmatig aangelegde meren en de 200 meter lange dam in de Guadalhorce rivier. Ik zal je met al die technische details niet lastig vallen. Die Alfons blijkt overigens wel een onverstoorbaar type te zijn.

Herinner je je het huwelijk van Beatrix & Claus nog. Rookbommen zorgden toen voor de nodige consternatie. De klap was op 31 mei 1906 toen prins Alphons in Madrid in het huwelijk trad met ene Ena wel een stuk harder. Een anarchist gooide een bom naar de koets. Twaalf toeschouwers kwamen om het leven. Honderd mensen en een aantal paarden raakte gewoond. Alfons en Ena kwamen met de schrik vrij en de plechtigheid ging gewoon door. Dat stond er allemaal niet bij in de tekst op dat stenen tafeltje, maar ik hoorde het wandelend langs de oevers van de meren en de prachtige pijnboombossen van onze gids. En zo’n verhaal blijft langer hangen. Althans bij mij.
Tweet

Vraagje

Geboortehuis Pablo Picasso

Malaga - Ik was 26 jaar en had nog nooit een schilderij van hem gezien toen Picasso op 92-jarige leeftijd overleed. Ik kende hem alleen van reproducties. Dat gemis heb ik later goed gemaakt. Zijn productiviteit, die hij tot op hoge leeftijd volhield, zorgde er voor dat er heel veel schilderijen door hem zijn achtergelaten. Ze zijn niet alleen te zien in verschillende musea over de hele wereld, maar er zijn zelfs drie musea helemaal aan zijn werk gewijd. Ze staan in Parijs, Barcelona en Malaga. De eerste twee bezochten we al eens. De derde hebben we nu ook te pakken. Bovendien is hier niet alleen een museum. Ook het geboortehuis van de Spaanse meester is geopend voor het publiek. We maakten er dus een Picasso-dagje van. Het Museo Picasso is gevestigd in Palacio de Buenavista in het centrum van de stad. Er zijn ongeveer 285 werken waaronder ook sculpturen en keramiek. Het geboortehuis van de beroemde kunstenaar ligt in het historische centrum van de stad langs de Plaza de la Merced, dat nu wordt gereconstrueerd zodat we er niet overheen konden wandelen. In het geboortehuis zag ik het schilderij met de duiven van zijn vader José Ruiz Blasco.

De vader van de beroemde kunstenaar was tekenleraar en conservator en bovendien zelf ook schilder. Ik heb genoten van de tentoonstelling van Picasso’s werk, maar liep toch met een vraag naar buiten. De mensen in het museum konden me niet aan een antwoord helpen. Pablo Picasso was het eerste kind van José Ruiz Blasco en María Picasso López. Dat betekent dat hij volgens het Spaanse namenstelsel waar een kind achtereenvolgens de eerste achternaam van zijn vader en de eerste achternaam van zijn moeder krijgt, Pablo Ruiz Picasso heet. Waarom is hij dan bekend onder zijn tweede achternaam Picasso en niet onder Ruiz. In het museum wist niemand het. Weet jij het?



Tweet

Corien als Eva

Malaga – In Nederland zijn de meeste vijgen gekonfijt. Als je verse vijgen wilt eten, moet je in ons land naar de betere groenteboer. In mijn jeugd associeerde ik de vruchten van de vijgenboom met de verhalen uit de Bijbel. Ze komen oorspronkelijk dan ook uit de Jordaan-vallei. Tegenwoordig groeien zij ook veel in Zuid-Europese landen. In de Bijbel komt niet alleen de vrucht van de vijgenboom veel voor. Ook het blad van de vijgenboom speelt een rol in de verhalen. Adam en Eva maakten er schortjes van toen ze – na het eten van de verboden vrucht – plots tot de ontdekking kwamen dat ze naakt waren. Ze schaamden zich voor hun naaktheid. Op schilderijen waarop het tweetal na de zondeval uit het paradijs vertrekt, worden de vijgenbladeren gebruikt om hun schaamte in beeld te brengen. Ook later werden in de roomse kerk de vijgenbladeren weer gebruikt om geslachtsdelen af te schermen. Bijvoorbeeld in de Sixtijnse Kapel in Rome. Daar toonde de kunstenaar Michelangelo onbevangen naakte lijven op de plafondschilderingen.

In later jaren begonnen de Roomse prelaten zich te schamen voor al die naaktheid in hun kerken en lieten – waarschijnlijk op het idee gebracht door het verhaal uit Genesis over Adam en Eva –vijgenbladeren over de blote geslachtsdelen schilderen. Zelfs op standbeelden werden later vijgenbladeren aangebracht. Dat zou men nu wellicht niet meer doen, maar de vijgenbladeren alsnog laten verwijderen is kennelijk ook geen optie. We zagen deze oude vijgenboom staan op de binnenplaats van het Picassomuseum in Malaga. Onder de boom verzamelden rondleiders hun groepen en vertelden een verhaal over de boom. Waar het over ging, weet ik niet. Alles ging in het Spaans en daar kon ik geen chocola van maken. Toen de Spaanse toeristen verder trokken, maakten wij ons eigen verhaal. Daarin speelt Corien de rol van Eva.
Tweet

Op zijn gemak in brons

Malaga – Wandelend over de Plaza de la Marina in Malaga worden mijn echtgenote & ik plots geconfronteerd met een standbeeld van de beroemde Deense auteur Hans Christian Andersen. De bronzen Deen zit heel ontspannen op een bankje. Uit de tas naast hem steek nog net het kopje van een eend. Het is natuurlijk een verwijzing naar een van zijn beroemde verhalen. Ik vind het een heel uitnodigend beeld. De Deense schrijver zit als het ware klaar om je een sprookje voor te lezen. Er is nog plaats naast hem en daar mag je gaan zitten om te luisteren. Veel toeristen gaan op de uitnodiging in en nemen even plaats naast hem. Het werk van de beeldhouwer Jose María Córdoba is een van de meest gefotografeerde standbeelden van de Spaanse stad.

De Deense Koninklijke familie gaf opdracht voor het vervaardigen van het bronzen beeld. Het werd onthuld in 2005. Ik weet het niet zeker, maar dat zou wel eens iets te maken kunnen hebben met de viering van de tweehonderdjarige geboortedag van de beroemde Deen. Na enig speurwerk kwam ik er achter dat Andersen Malaga in oktober 1862 bezocht. Hij maakte een culturele tour en deed daar later verslag van in zijn boek ´In Spanje´. De Scandinavische sprookjesschrijver was gefascineerd door de schoonheid van Malaga en de gastvrijheid van de mensen in de stad. Hij schreef: “In geen enkele andere stad in Spanje voelde in me zo gelukkig en op mijn gemak als in Malaga”. Dat is ook aan het standbeeld te zien.

Tweet

Duim omhoog

Malaga – Wie gaat trouwen, gooit de zorgeloosheid overboord. Feesten met de vrienden en vriendinnen alleen maar omdat het weekend is, kan niet meer. Als je in het huwelijksbootje stapt en een gezin gaat stichten, heb je andere zaken aan het hoofd. Dan moet er gewerkt worden, brood op de plank en plannen voor de toekomst. Van die soort dingen. Overigens is het niet alleen maar plicht. Ik ken toch nog genoeg echtparen die een heel vrolijk bestaan leiden. Trouwen is geen vonnis waarbij hoger beroep is uitgesloten, maar toch wordt het daarna allemaal anders. Tenminste dat is het tegenwoordig. In mijn tijd sprongen we met de open ogen in het diepe. Trouwen was een uitdaging en een avontuur waar we met enthousiasme aan begonnen. Tegenwoordig moeten jongens en meisjes die besluiten te trouwen afscheid nemen van het vrijgezellenbestaan. Nog eenmaal een dagje stappen met de maten of met de meiden. Daarna is het uit met de lol.

Over veertien dagen gaan Miguel trouwen. Zaterdag nam hij samen met zijn vrienden afscheid van zijn bestaan als vrijgezel. Samen met zeven vrienden stapte hij in Torremolinos in de trein naar Malaga. Zijn maten hadden rugzakken en tassen bij zich met blikjes bier en feestartikelen. Miguel was uitgedost als een koe. Of als een stier, dat was niet te zien. Gekleed in dit zuivelpak moest hij opdrachten uitvoeren. Een daarvan was dat hij op de foto moest met mooie vrouwen. Daar mocht hij immers na zijn huwelijk nooit meer naar kijken. Hij liep in zijn runderpak door de trein en stopte bij meisjes en vrouwen. Als de duimen van zijn maten ophoog gingen, was zijn keus goed gekeurd en werd de foto gemaakt. Als de duimen omlaag gingen liep hij door. Toen Corien ik veel later op een zonnig terras in Malaga aan de tapas zaten, kwam hij weer langs. Nog steeds maakten zijn maten foto’s van hem met mooie vrouwen. Tja, je moet er wat voor over hebben als je wilt trouwen.

Tweet

Vissenvoer

Torremolinos – In het centrum van Torremolinos kom je al gauw op het Plaza de la Unión Europa uit. Het is een lang gerekt plein met in het midden het standbeeld van Zeus als een witte stier. Om het beeld heen staan banken gegroepeerd waarop het wapen van de aangesloten Europese landen is aangebracht. We hebben even op Nederland gezeten. Langs het plein vind je winkels en veel restaurants met terrassen. Wij gebruikten er gisteren onze lunch. Ik at iets met vis en mijn echtgenote had iets gezonds besteld met veel sla, tomaten en kaas. We hadden een plekje in de schaduw uitgezocht, want het was midden op de dag 36 graden. Terwijl ik een hapje van mijn maaltijd nam, kwam Corien plotseling overeind en riep met enthousiasme : “Fish foot”. Omdat ik vissen niet zo gauw met voeten in verband bracht, dacht ik dat ze riep : “Fish food”. Ook dat begreep ik niet want ze heeft het niet zo op voedsel waarin vis is verwerkt. Toen ik in de richting keek van haar enthousiast wijzende vinger zag ik was ze bedoelde. Ze wees op een winkel waarop met grote letters stond vermeld Fish Foot Spa.

“Dat ga ik doen”, ging ze opgewonden verder. “Dat wil ik al een tijdje. Dit is mijn kans”. Dus wandelden we na de lunch naar de Fish Food Spa. Langs beide zijden van de zaak staan bankjes met daarvoor een aquarium. In de glazen bakken zwemmen kleine visjes. Ik vroeg de juffrouw van de zaak of de kleine zwemmertjes afhankelijk waren van het aantal klanten voor hun voedsel. Dat bleek niet zo. Ze gaf haar kleine pedicures ook nog vissenvoer. Nadat Corien haar voeten had gewassen, mocht ze die in een aquarium dompelen. Dat was is nodig om crème en zeep van de voeten te verwijderen. Dat lusten de visjes niet. Op een klein wondje deed ze een pleister, want met wondjes gaan de visjes niet zachtzinnig om. Terwijl Corien genoot van haar bijzondere pedicurebehandeling maakte ik wat foto’s en babbelde wat met andere klanten. Niet alleen vrouwen of mannen lieten hun voeten in de bakken met vissen zakken. Corien was na afloop erg tevreden en ik ook want de foto’s zijn wel leuk. Klik hier voor een filmpje.

Tweet