Zwemmend het jaar uit

Helmond – Vanmorgen om tien uur waren we allemaal present in het zwembad van Nuenen. Karsten zwom daar voor zijn A-diploma. En net als de negentien andere kandidaatjes slaagde ook hij op deze laatste dag van het jaar.


Tweet

Onfortuinlijk einde

Londen - Soms behoef je voor het schrijven van een stukje voor ODD niet meer te doen dan je oren open te houden. Je behoeft alleen maar te onthouden wat de mensen in je omgeving zeggen. Dat is soms al bizar genoeg.

Liverpool Street Station, Londen

In de trein op weg naar Londen zaten we achter twee mannen. Beiden droegen de sporen van een lang leven. De linker had wit en dun haar, de ander moest het met nog minder doen. Ze leden er kennelijk niet onder. Nadat ze een tijdje zwijgend naast elkaar hadden gezeten, zei de kortste van de twee plotseling:
“Weet jij dat Duncan dood is?”
De ander wist het kennelijk niet. Hij keek nogal abrupt op uit zijn krant en reageerde verbaasd:
“Wanneer is dat gebeurd?”
“Vorige week woensdag. Hij is al gecremeerd”
“Zo, dat is snel. Ik wist van niks. Wat deed hem de das om?”
“Je kent die steile trap bij zijn dochter thuis in Ruppert Street. Daar is hij vanaf gevallen”.
“Nek gebroken zeker?”
“Nee, dat is heel gek. Hij had niks gebroken. Hij had niks, nog geen bloedneus”.
De langste van de twee draaide zich nu naar zijn gesprekspartner om. Zijn wenkbrauwen gaan omhoog terwijl hij zegt:
“O, gelukkig maar”.
Nu gaan de wenkbrauwen van de ander omhoog:
“Gelukkig maar? Hij had een hartstilstand gekregen boven aan de trap. Hij was al dood toen hij beneden aankwam.”
“O, nou ja, gelukkig had hij niks gebroken. Dat ziet er zo slordig uit in de kist.”
De trein stopt nu bij een klein stationnetje en de beide mannen stappen uit. Terwijl ze over het perron naar de uitgang lopen, zie ik de twee nog steeds druk in gesprek. Zou het nog steeds over het onfortuinlijke einde van Duncan gaan. Ik zal het nooit weten.

Tweet

A Call for Christmas

Veldhoven – Tijdens de feestdagen worden we steeds opnieuw getrakteerd op koren. Mannenkoren, dameskoren en kinderkoren. Ze oefenen maanden op het kerstrepertoire om op de kerstuitvoering te stralen als kerststerren. Er is echter nog een soort koor. Een koor dat slechts één keer bij elkaar komt. Ze maken kennis en zingen een keer de liedjes door. Het zijn deze kinderkoortjes die op scholen en in kerstdiensten vaak voor de meeste ontroering zorgen. Papa’s, mama’s, oma’s, opa’s en broertjes en zusjes ontdekken plots dat er een zanger of zangeresje in de familie aanwezig is. En niet zo maar. De jongens en meisjes van het koor staan meteen voor een volle zaal.

Zo ging het ook in Veldhoven. Onder de titel ‘A Call for Christmas’ sloot het Veldhovens Muziekkorps het jaar af met een sfeervol kerstconcert in de Ceaciliakerk aan de Dorpsstraat. Natuurlijk trad daar het muziekkorps zelf op. Maar er was verder ook een barbershop kwartet, het kinderkoor van de muziekschool en een gemengd koor. Allemaal muzikanten die stevig hadden geoefend voor het concert. Maar ook het gelegenheidskinderkoor van basisschool ‘Op Dreef’ deed mee. Daarin zingen natuurlijk Nienke, Dieuwertje en Emma als leerlingen van de school mee. Er was echter ook een soliste nodig en voor die rol werd Nienke uitgekozen. Ik kreeg het filmpje van Saskia en wil het de lezers van ODD niet onthouden.

Tweet

De Delftse portrettenfabriek

Delft – Tweede kerstdag brachten we met het gezin van Saskia & Sander een bezoek aan de tentoonstelling ‘Portretfabriek Van Mierevelt’ in museum Het Prinsenhof. Stadgenoot Michiel van Mierevelt (1566-1641) was een van de meest productieve en succesvolle schilders, maar toch heeft vandaag de dag bijna niemand meer van hem gehoord. [klik hier voor een filmpje] Toch zijn het zijn portretten die ons beeld van Nederlanders uit de zeventiende eeuw, zoals van Hugo de Groot, Constantijn Huygens en Pieter Corneliszoon Hooft, hebben gevormd. Hij slaagde er als een van de weinige kunstenaars uit de 17de eeuw in om met zijn schilderkunst een fortuin te vergaren. Hij verkocht namelijk vanuit zijn atelier betaalbare kopieën van portretten van beroemde en bekende Nederlanders. Door zijn commerciële manier van werken was hij instaat om duizenden werken te produceren. Hij maakte steeds gebruik van dezelfde ponstekening voor zijn portretten. Hierdoor ontstond in zijn werk een standaardcompositie voor het gezicht. Ondanks deze methode dragen de individuele portretten toch de kracht en herkenbaarheid van de geportretteerde. Van Mierevelt voegde namelijk specifieke, zeer goed uitgevoerde details aan de gezichten toe.

Het succes van Van Mierevelt begon met zijn portret van Maurits. De Staten-Generaal verleende hem het octrooirecht op de reproductie van een gravure van zijn schilderij. Dat levert de ondernemende Delftenaar niet alleen veel geld, maar ook grote bekendheid op. De kleinkinderen vonden het erg leuk om in het museum aan de slag te gaan met de portrettenstandaard van Van Mierevelt. In zijn hele oeuvre maakte hij gebruik van de zelfde afmetingen en verhoudingen. Hij had een standaard voor een mannen- en een vrouwengezicht. Voor iedere klant paste hij deze standaard zo aan dat het toch weer een goed gelijkend portret werd. Met veel overgave tekenden de meisjes met behulp van de standaard van de meester uit de Gouden Eeuw een portret.

Tweet

Het kerstfeest der dieren

Delft – Gisteren vertelde ik op deze plek al dat de Gouden Boekjes nog steeds erg in trek zijn. Het laatste – een speciale luxe uitgave – boekje heet ‘Het kerstfeest der dieren’. Oma Corien moest het natuurlijk voorlezen aan Dieuwertje, Emma en Abel. Ze vertelde over de vos, de egel, de hermelijn en het konijn die zo hard aan het werk zijn. Ze moeten nog veel doen voordat het kerst is. De een schrijft de kerstkaarten, de ander bakt kerstkransjes of haalt de kerstboomlampjes uit de knoop. Tussen door gaan ze ook nog even met z’n allen naar het bos om een kerstboom uit te zoeken. Maar dan blijkt dat de vogels het niet pikken als er een boom in hun boom wordt opgekapt.

Maar zoals we gewend zijn van de boekjes in de reeks komt ook dit keer aan het eind alles weer goed.

Tweet

Boekjes zijn gouden greep

Helmond – Met kinderen en kleinkinderen lachen en dollen in een museum. Dat kan niet altijd. Meestal hangt er in een museum een beetje een gewijde sfeer. In de Helmondse Boscotondohal is dat helemaal anders. Daar staat de kinderboekenreeks ‘Gouden Boekjes’ centraal. We gingen er tijdens het kerstweekend met het gezin van Saskia & Bob naar toe. Het was een feest van herkenning voor oud en jong. Want wie kent ze niet? Het Koekemannetje, Pietepaf het circushondje of de hongerige leeuw. De belangrijkste figuren uit de succesvolle kinderboekenreeks met het gouden randje komen in het Helmondse gemeentemuseum op de vrolijke familietentoonstelling in hele bijzondere decors allemaal tot leven.

Ook oma’s en opa’s kennen de boekjes nog uit hun jeugd. In 1953 verscheen al het eerste Nederlandse Gouden Boekje. Dat was het verhaal van Pietepaf, het circushondje. Het was ook de eerste kennismaking met Annie M.G. Schmidt, want zij vertaalde en bewerkte de boekjes samen met Han G. Hoekstra. Het felgekleurde prentenboek met het simpele verhaaltje heeft ook in deze tijd van tv en 3D-films nog steeds een grote aantrekkingskracht op kinderen.

Voor volwassenen is de jarenlang voortgezette reeks een niet meer weg te denken deel van het cultureel erfgoed, voor de kinderen van nu zijn de heldere verhaaltjes een bron van groot plezier. Benthe, Sietske en Karsten konden zich op de tentoonstelling verkleden en zo mee doen in de acht boekjes uit de legendarische serie die op de tentoonstelling centraal staan. ‘Pietepaf, het circushondje’ bleek nog steeds favoriet, maar ook ‘Als Feda slaapt’ en ‘Ik kan vliegen’ spraken nog steeds tot de verbeelding. Maar ook in het decor van ‘De krantenpoes’ en ‘De hongerige leeuw’ konden de kinderen hun fantasie de vrije loop laten gaan.

Op de tentoonstelling lees ik hoe de reeks is ontstaan. Na de Tweede Wereldoorlog was er aan alles gebrek. Niet alleen aan primaire levensbehoeften, maar ook aan betaalbare kinderboekjes. In Amerika ontstond het fenomeen ‘Golden Books’. Het zijn stevige handzame gekartonneerde, maar vooral betaalbare boekjes van beperkte omvang met daarin verhaaltjes die de kleine lezertjes een goed gevoel geven. In 1953 verschijnt het eerste boekje met een gouden rugje uit die reeks ook in ons land en is sindsdien niet meer weg te denken. Je kunt met kinderen en/of kleinkinderen nog tot 25 maart terecht in het Gemeentemuseum Helmond aan het Kasteelplein.

Tweet

Met bijdrage van Sietske en Benthe

Helmond – Zaterdagavond maakten we twee bijzondere kerstvieringen mee in de St. Trudokerk in het hart van Stiphout. In de kerk die op steenworp afstand staat van het huis van Bob & Saskia speelden kleindochters Sietske en Benthe elk een rol. In de eerste dienst die al aan het begin van de avond begon, was Sietske engel. Een rol die ze met veel enthousiasme speelde. Niet alleen was ze samen met een aantal collega engelen verantwoordelijk voor het overbrengen van de blijde boodschap. Ze las met een heldere stem ook een gebedje voor. Nadat de dienst was afgelopen ging iedereen weer huiswaarts. Iedereen behalve Corien en Saskia. Zij namen plaats op de voorste rij. Het duurde nog een uur voordat de volgende kerstdienst zou beginnen, maar mama en oma wilden er zeker van zijn dat we in de volgende dienst een plaats hadden met goed en onbeperkt zicht op het liturgisch centrum van de neogotische kerk.

Want ook in die tweede dienst was kleindochter belangrijk. Nu was het de beurt aan Benthe. Ze is lid van het jeugdorkest van fanfare ‘De Vooruitgang’. In dit jubileumjaar - de fanfare bestaat 90 jaar – speelde het jeugdorkest enkele muziekstukken en ondersteunde het in de overvolle kerk de gemeentezang. Het viel met op dat het orkest bestaande uit muzikanten die pas drie jaar geleden hun instrument oppakten nu al zo goed klinkt.

Daarmee was het voor Benthe nog niet afgelopen. Ze sprak tijdens de dienst een paginalang gebed uit. Daar was ik zeer van onder de indruk. Ze deed het duidelijk, helder en met de nodige passie in haar stem. De oude pastor Jo van Kessel die ook dit jaar weer alle diensten leidde, stond een paar passen verder achter het altaar en zag dat het goed was. De warme chocolademelk en de worstenbroodjes hadden de meisjes na afloop dan ook zeker verdiend.
Tweet

Tweet

Portret

Londen – In museum Het Prinsenhof in Delft is nu een heel mooie tentoonstelling te zien over de Delftse schilder Michiel van Mierevelt. De tentoonstelling heet ‘Portretfabriek Van Mierevelt’. Dat zijn portretten zeer gewild waren blijkt uit het grote aantal schrijvers, denkers, wetenschappers en leden van het Koninklijk Huis die je in het museum vanaf de beschilderde panelen aankijken. Hij gaf de bekende Nederlanders uit de Gouden Eeuw het gezicht waarmee wij ze nog altijd associëren. Als je de tentoonstelling nog niet hebt gezien, dan moet je dat zeker nog doen. Het inspireerde ons om in Londen een bezoek te brengen aan The National Portrait Gallery. Het museum bezit een collectie van 11000 portretten. Niet alleen schilderijen, maar ook sculpturen en foto’s. Er heeft zich sinds Van Mierevelt een grote ontwikkeling voltrokken. In de zeventiende eeuw wilde met vooral mooi op het portret staan. De macht, kennis of geld van de geportretteerde moest goed uitkomen. Ook hedendaagse kunstenaars willen in hun portretten meer laten zien dan alleen een goede gelijkenis. Maar het gaat hen er niet om de geportretteerde er alleen maar mooi op te krijgen.

Het werk van de befaamde Britse kunstenaar Jason Brooks kende ik tot nu toe alleen van foto’s en boeken. Er hangt hier in Londen van hem sinds een paar jaar een portret van Sir Paul Nurse. Als je de zaal waar het werk hangt, binnenkomt en je niet bekend bent met het werk van Brooks, weet je op het eerste gezicht niet of het nu om een foto of een schilderij gaat. Het is een schilderij. Acryl op linnen. Maar omdat het schilderij een grote zwart-wit close-up laat zien van het gezicht van de wetenschapper dat bovendien om het filmisch effect nog te vergroten close is uitgesneden, aarzel je toch. Elke porie, elke haartje en alle groeven van het gezicht worden meedogenloos getoond. Ik lees in het gidsje dat Brooks voor zijn schilderijen gebruik maakt van eigen grootformaat foto’s als bronmateriaal. Toch vind ik het niet fotorealistisch, maar het geeft wel net als een foto een beeld van een bevroren moment. Van Mierevelt was er niet mee weggekomen. Brooks heeft met de Delftse meester wel gemeen dat hij beroemde c.q. bekende mensen kiest voor zijn portretten. Sir Paul Nurse werd in 2001 bekroond met de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor zijn werk aan de genen die de celdeling-cyclus reguleren.

Tweet

Patent snoepje

Londen –Stel je maakt een snoepje. Heel eenvoudig een pinda in melkchocolade met daaromheen een krokant gekleurd suikerlaagje. Zou je die straffeloos mogen verkopen zonder een of ander patent te schenden? Ik denk het wel. Het wordt pas tricky als je er met plantaardige eetbare inkt een ‘m’ op drukt. Dan is het geen gewoon snoepje meer. Dat is het een M&M. Iedereen kent ze. Niet alleen in ons land, maar over de hele wereld is het snoepje een begrip. Je hebt ze in rood, geel, blauw, bruin, oranje en groen, maar de rode en gele zijn het bekendst. Dat komt omdat de ‘red’ en de ‘yellow’ een rol spelen in menig reclamefilmpje. Het snoepje is nu zo populair dat het commercieel exploiteren van de populariteit – zoals dat bij voetballers en filmsterren gebeurd – veel geld in het laadje brengt. Merchandising heet dat in het jargon. Je verkoopt niet alleen het snoepje, maar afbeeldingen van de ‘red’ en de ‘yellow’ op snuisterijen, plaatjes, sleutelhangers, spelletjes, posters, afbeeldingen op kleding, handdoeken, T-shirts, truien, knuffels, bekers, etc. ect. Overal zie je de mascottes van M&M op verschijnen. Ook de mascottes zelf al dan niet gevuld met de snoepjes doen het erg goed.

Om de verkoop te stimuleren heb je niet alleen een vak in de supermarkt nodig. Je moet een eigen winkel hebben. Wel die zijn er ook. In New York, Orlando en Las Vegas zijn er de M&M’s World. Samen goed voor meer dan 10 miljoen bezoekers per jaar. Sinds een paar weken is er nu ook een in Europa en het is meteen de grootste. De vier verdiepingen tellende megastore vind je op Leicester Square in London, vlak bij Piccadilly Circus. Corien & ik bezochten de kleurrijke wereld van M&M natuurlijk ook. Het is niet alleen de grootste M&M winkel, met meer dan 10.000 vierkante meter vloeroppervlakte is het meteen ook de grootste snoepwinkel ter wereld. We zagen in de winkel een immens groot aantal keuze mogelijkheden aan chocolade en merchandise. Het is een nieuwe attractie voor de toeristen.

Wat mij nog het meeste opviel is de beleving, vooral de overweldigende geur van chocolade zodra je de winkel binnenkomt. Er zijn levensgrote mascottes waar mee je op de foto kan en je kunt een kijkje nemen in het M&M’s laboratorium waar nieuwe kleuren worden ontdekt. Er was een wand met 120 buizen, elk gevuld met een andere M&M soort in alle kleuren en maten. En dan te bedenken dat het ooit begon met twee heren – Forrest Mars en Bruce Murrie - die een pinda in melkchocolade met een gekleurd jasje maakte. Dat was een prima idee, maar het werd pas echt briljant toen ze besloten de eerste letters van hun achternaam er op te drukken.

Tweet

Londen heeft de duurste

Londen – Achter deze deur in Rupert Street, een zijstraat van Leicester Square, zit een café, restaurant en nachtclub voor de puissant rijken. De zaak heet DSTRKT. Gewoonlijk komen Corien & ik niet in dit soort zaken, maar voor een kopje koffie maak ik een uitzondering. Het is het goedkoopste item op de menukaart en Corien & ik hadden er wel trek in. Het water liep me al in de mond, maar toen ik de prijs van het kopje koffie zag, sprongen de tranen ook spontaan in mijn ogen. Een kopje koffie kost hier £70, =. En als je daar nog geen waterige ogen van krijgt, krijg je die wel als je hoort waar de koffie van wordt gemaakt. Het heet Kopi Luwak en de speciale en complexe smaak dankt deze koffie aan poepjes.

Het wordt geproduceerd op het Indonesische eiland Sumatra en is de duurste koffie ter wereld. De prijs van de koffie wordt niet veroorzaakt door dat men een speciale soort koffieboon gebruikt, maar door het speciale productieproces. De koffiebes die op de koffieplantages wordt verbouwd, wordt gegeten door de luwak. Dat is een civet, een katachtig dier. Het vruchtvlees van de koffiebes wordt in de maag van het dier verteerd, maar de boon blijft intact en verlaat met de ontlasting het lichaam van het beestje. Door de fermentatie krijgt het zijn bijzondere smaak. De bonen worden uit de ontlasting gespoeld en vervolgens gewassen. Om de smaak zoveel mogelijk te behouden, worden deze bonen maar licht geroosterd. Omdat de uitgepoepte bessen moeilijk te vinden zijn, is de prijs erg hoog en heeft de koffie een exclusief karakter. Maar dan nog vind ik £70, = per kopje exorbitant hoog. Ik heb de Kopi Luwak ooit in de jaren negentig op de Pasar Malam Besar in Den Haag al gezien. Een kopje koffie kostte toen als ik het me goed herinner niet meer dan acht gulden. We hebben afgezien van de Kopi Luwak en koffie gedronken bij Starbucks. Ook heel lekker.

Tweet

Londen heeft de grootste

London – Waar de grootste kerstboom ter wereld staat weet ik niet. Ik weet wel waar de grootste LEGO kerstboom ter wereld staat. Die staat op St Pancras International Station – waar vandaan de Eurostar vertrekt - in Londen. Natuurlijk gingen Corien & ik ook even kijken naar de boom van Deense speelgoedsteentjes. We zijn er nu toch. Het bleek inderdaad een indrukwekkende boom. Volgens de verklarende tekst op het bord erbij bestaat hij uit meer dan 600.000 legosteentjes. Er hangen 1200 kerstballen in en de boom heeft 172 kersttakken. Hij wordt verlicht door een grote hoeveelheid LED-lampjes. In de boom zitten een aantal interactieve verrassingen en via een QR-code die je met je mobiele telefoon kunt scannen, krijg je meer informatie over deze LEGO kerstboom. Natuurlijk deed ik dat en zo weet ik nu dat hij is gebouwd en geplaatst door Duncan Titmarsh. Dat is de enige LEGO Certified Professional van het Verenigd Koninkrijk. Wat dat ook moge zijn. Waarschijnlijk iemand die kans zag om van zijn hobby zijn werk te maken. De takken van de boom zijn onder leiding van Titmarsh door een team van LEGO bouwers gemaakt en zijn later ’s nachts aan de boom gemonteerd.

De kerstballen zijn gemaakt door schoolkinderen en scouts uit Londen. Op een bordje wordt je gevraagd om je natuurlijke instinct om een souvenir mee te willen nemen, te bedwingend en de ballen te laten hangen. De bouw van de tien meter hoge boom zelf duurde twee maanden. Op de doorgang in het station waar de boom staat te schitteren, zie je permanent een aantal reizigers te fotograferen. Het is waarschijnlijk niet alleen de grootste LEGO kerstboom, maar ook de meest gefotografeerde.

Tweet

De gouden medaille

London – Volgend jaar zullen de Olympische Spelen in Londen worden gehouden. Daar is nu natuurlijk al veel van te zien. De officiële mascotte van de Spelen kijkt ons van grote borden in de ondergrondse overal aan en op Trafalgar Square staat een grote klok die de dagen, uren en minuten aftelt naar het grote moment dat de spelen zullen worden geopend. Voor elke nieuwe spelen worden nieuwe medailles ontworpen. Nu we toch in Londen zijn, willen we die ook wel zien. We gingen dus naar het British Museum waar de gouden medailles te zien zijn. De medailles voor de Olympische Spelen zijn ontworpen door Davids Watkins. Je ziet er het beeld van de godin Nike op. Er staat bovendien een tekst op: “the goddess Nike for the spirit and tradition of the Games and the River Thames for the city of London”. Op de achterkant van de medaille staat een modern versie van het ontwerp dat al sinds 2004 wordt gebruikt voor de Spelen. De twee medailles links op de foto [voor en achterkant van de gouden medaille] zijn van de Olympische Spelen. De medailles rechts zijn van de Paralympische Spelen. Deze zijn ontworpen door Lin Cheung.

In een vitrine vlakbij zie ik de stempels waarmee de medailles zijn gemaakt. Daar lees ik ook dat er bijna 8 ton erts (koper, goud en zilver) is gebruikt voor de 4700 medailles van de Spelen van volgend jaar. Laten we hopen dat er veel Nederlandse atleten er eentje mee naar Nederland nemen.

Tweet

Nieuwe bus in Londen

Londen – Afgelopen weekend is een nieuwe bus geïntroduceerd in de Britse hoofdstad. Het is voor het eerst in vijftig jaar dat er weer een bus speciaal ontworpen voor Londen door de straten van de stad zullen rijden. Corien & ik reden even naar het station van Shepherd’s Bush om de bus te zien. De eerste indruk is goed.

De bus heeft drie ingangen en zo kun je dus makkelijk instappen. De bus heeft twee trappen – een voorin en een achterin - om de topverdieping te bereiken. Dat is een trap meer dan we gewend zijn. Maar nog opvallender is de open instap aan de achterzijde. Je kunt heel gemakkelijk op en van de bus stappen. Hop-on en hop-off zoals de Londenaren dat gewend waren van de oude Routemaster. Ik denk dat de inwoners en bezoekers van de stad snel in hun hart zullen sluiten, want het vehikel ziet er erg mooi uit. De man van Transport for London (TfL) die ons ontving was zelf ook erg enthousiast over de nieuwe bus. Hij wees ons op “the mix of innovative features” aan boord van de nieuwe bus zoals “a new seat pattern, low energy LED lighting, a climate controlled air system and next stop audio and visual announcements”.

Londen heeft acht bussen aangeschaft. Ze worden in de komende weken getest en zullen dan vanaf eind februari gaan rijden op lijn 38 tussen Victoria en Hackney. De bussen hebben TfL £1,6 miljoen per stuk gekost. Daar zitten ook de ontwikkelkosten in. De vele tientallen bussen die nog volgen zullen dan ook significant goedkoper zijn. Een ding ontbreekt er nog wel. Dat is een flitsende naam. De bussen heten nu officieel ‘New Bus for London’. Dat bekt niet lekker. Daar moeten de Londenaren maar snel een leuke bijnaam voor verzinnen. Hebben jullie een suggestie?

Tweet

Winter Wonderland

Londen – Kerstmarkten, waar ook ter wereld, hebben een hoop gemeen. Je kunt er Glühwein – mulled wine heet dat hier – drinken en allerlei andere lekkernijen eten. Dat verschilt niet veel. Vooral de kerstmarkten in Duitsland en België hebben een goede naam. Wat ik op Winter Wonderland, de kerstmarkt in Londen in Hyde Park, zag, was dat bij veel etenswaren was aangegeven dat de kwaliteit overeenkwam met die van het vasteland van Europa. Met grote letters stond er bij dat het Duitse hamburgers, Duitse patat, Hollandse poffertjes, Belgische chocolade en frites waren.

Gewoonlijk zijn de Engelsen er nogal kien op om aan te duiden dat iets British is. Dat geldt, kennelijk niet voor de kerstmarkt. Gebraden worsten tussen een broodje zijn nu geen hot dogs, het zijn nu echte Duitse braadworsten. Anders dan in Europa is er hier wel een grote kermis bij. Corien vond de vele verschillende Santa’s erg leuk en zette er een aantal op haar fotosite. [klik daar voor hier]. Ik vond de zingende eland erg leuk. [klik daarvoor hier]

Tweet

Doorzingen

Londen - Een paar dagen geleden had ik het op ODD over het sprookjesachtige uiterlijk van Delft op Lichtjesavond. Steeds meer steden in ons land maken werk van Kerst. Ze creëren graag een kerstsfeer in de stad, maar moeten daar natuurlijk wel mee wachten tot na 5 december. In Engeland is die beperking er niet. Daar hoeft men niet te wachten tot Sinterklaas het land uit is. Met als gevolg dat de eerste kerstliedjes al in augustus door de winkelcentra klinken. Nog eerder dan in ons land over de Sint wordt gezongen, klinken hier al de eerste carols. Nu klinkt er niets anders meer.

Overal hoor je hier kerstmuziek. In de lange gangen van de ondergrondse klinken overal de kerstklanken. Hier en daar staan kleine koortjes kerstliedjes te zingen. In de pubs en restaurant, overal is de kerstsfeer neergestreken. Gewone liedjes klinken er niet meer. Dat is heel leuk als je hier een weekje bent. De caissière van een winkel verzekerde me dat ze de kerstliedjes na al die maanden nu wel zat is. Wij overigens niet, donderdagavond genoten we van een gemengd jeugdkoor dat op Trafalgar Square bij de grote kerstboom te zingen. Van mij mogen ze nog wel even doorzingen.

Tweet

Leonardo da Vinci in Londen

Londen – Gistermorgen arriveerden we in Londen. Het doel van onze reis is een bezoek aan de tentoonstelling over Leonardo da Vinci in de London National Gallery. Het museum verzamelde voor een tentoonstelling over de Italiaanse meester de meest complete collectie die ooit werd getoond van bewaard gebleven schilderijen van da Vinci. Er hangen meer dan 60 werken (schilderijen en tekeningen) van de Italiaan. Van de 15 schilderijen die nu nog van renaissance meester bekend zijn, hangen er negen hier in Londen. Dat is werkelijk uniek en dus komen vanuit de hele wereld kunstliefhebbers naar Londen om de uitzonderlijke collectie van Da Vinci, die schilder was aan het hof van Milaan van 1482 tot 1499, te zien. Bij de getoonde schilderijen zit ook het werk 'Christus als Salvator Mundi', dat pas recent werd toegeschreven aan de schilder.

In 1958 werd dit werk nog voor 52 euro verkocht, omdat werd aangenomen dat het door een leerling van Da Vinci was gemaakt. Experts schatten de waarde ervan nu op zo'n 148 miljoen euro. Nadat we onze koffers op onze hotelkamer hadden geparkeerd, was onze eerste bestemming vandaag daarom de National Gallery. We troffen er een flinke wachtrij voor de kassa. Kaartjes voor de tentoonstelling, die op 9 november van start ging, waren via internet razendsnel uitverkocht. Op internet betalen cultuurliefhebbers nu soms 350 euro voor een entreekaartje voor de expositie. Wij hadden geen kaartjes, maar het museum heeft per dag 500 kaartjes beschikbaar voor de losse verkoop. Toen wij om twintig over elf in rij plaats namen, waren er nog kaartjes beschikbaar voor half vier. Na een wachttijd van zeven kwartier waren ze van ons. Binnen mocht niet worden gefotografeerd. Ik kan je er dus niets van laten zien. Je moet dus zelf maar in de rij komen staan. Het kan nog tot 5 februari.

Tweet

Als je maar plezier hebt

Delft – Wat is het verschil tussen tafeltennis en pingpong? Het spel heeft niet veel spelregels nodig. Je moet de bal met je batje over het net slaan op de tafelhelft van je tegenstander. Die moet weer terug slaan. Dit gaat heen en weer tot een van de spelers mist of fout slaat. Er zijn ook landen waar het nog anders heet. In Frankrijk noemen ze het Pimpam en in Amerika Whiff-Whaff. En ik heb ook wel eens Flimflam gehoord.

Het is een eenvoudig spel wat overal gespeeld kan worden. Natuurlijk zijn er officiële tafeltennistafels met voor geschreven afmetingen. Maar ook zonder een tafeltennistafel kan het spel worden gespeeld. Elke tafel voldoet, zelfs een keukentafel. Het is net al badminton natuurlijk afgeleid van tennis en net als badminton wordt het vooral recreatief beoefend. Afgelopen weekend moest ik een plank leegmaken in de bijkeuken en vond ik daar een spelsetje uit lang vervlogen tijden.

Dat wilde Benthe en Sietske natuurlijk wel even gebruiken. De tafel in de keuken werd leeggemaakt en het netje gespannen. Het spel bleek nog niet zo eenvoudig als het lijkt. Zo balletje vliegt alle kanten uit. Ik probeerde de beide speelsters samen met het balletje op een foto te krijgen. Maar meestal was het balletje al verdwenen voor dat ik en de ontvangende speelster er erg in had. Maar ach, als je maar plezier hebt. En dat hadden de beide dames.
Tweet

Lichtjesavond 2011

Delft - Gisteravond veranderde Delft op Lichtjesavond voor de veertiende keer weer in een sprookje. Rond halfzeven stroomde de Markt ook dit jaar weer vol. Delftenaren en bezoekers van de stad wilden getuige zijn van het ontsteken van de grote kerstboom in het midden van het plein. Daarna trokken de mensen de binnenstad in om te genieten van chocolademelk, oliebollen, glühwein en erwtensoep. Op diverse plaatsen zongen grote en kleine koren stemmige kerstliederen. Ook Corien & ik wandelden mee. We bezochten de kerstmarkt en gingen even kijken bij de schaatsbaan op de Beestenmarkt. Overal was het erg gezellig.

De historische binnenstad was ook dit jaar weer prachtig verlicht. Boven de grachten brandde er licht en de grachtenpanden zelf waren opgevrolijkt met gekleurd licht. Net als op voorgaande Lichtjesavonden waren de Nieuwe Kerk en de Oude Kerk vrij toegankelijk voor bezoekers.

Ook Museum Het Prinsenhof opende weer haar deuren voor bezoekers. Ze kwamen in grote getalen naar het museum om in de Van der Mandelezaal te genieten van Pim van den Akkers florale fantasie. De ooit zo bescheiden begonnen avond vol kerst- en winteractiviteiten in het historische decor van de Delftse binnenstad is uitgegroeid tot de jaarlijkse grandioze start van een feestelijke kerst.

Tweet

Geen excuus

Robert Delaunay, La Tour Effel, 1926

Den Haag – Ik ben er niets te beroerd voor om voor een mooi schilderij naar Parijs te reizen. Het is tenslotte de stad van de moderne kunst en wil je een werk zien van bijvoorbeeld Pablo Picasso, Kees van Dongen, Karel Appel, Piet Mondriaan, Henri Matisse, Balthus, Marc Chagall of Joan Miró dan heb je daar de meeste kans. Sterker nog als je na aankomst meteen naar Musée national d’art moderne in het Centre Pompidou gaat zie je daar van al die schilders werk aan de muren. En nog veel meer. Mocht je van plan zijn dit excuus te gebruiken om een weekendje naar de Franse hoofdstad te gaan, wacht dan tot februari volgend jaar. Want tot eind januari 2012 zijn in het Gemeentemuseum Den Haag veertig beroemde meesterwerken uit dat museum te zien. Al de namen die ik hier boven vermeldde, zie je ook daar, maar ook werk van Kandinsky, Bonnard, Léger, Braque, Delaunay en Giacometti. Ik zal er nog wel een paar vergeten. Corien & ik waren er onlangs en keken onze ogen uit. [ Klik hier voor een filmpje ]Heel wat Nederlandse kunstenaars hebben in de eerste helft van de twintigste eeuw de beslissende stappen in hun carrière in Parijs gezet. Een heel sprekend voorbeeld daarvan is de schilder Piet Mondriaan. Nadat hij Parijs had bezocht gooide hij zowel in zijn professionele als persoonlijke leven het roer om. De aanwezigheid van Nederlandse kunstenaars in Parijs krijgt op de tentoonstelling dan ook speciale aandacht.

Balthus, La toilette de Cathy, 1933

Nooit eerder zag ik de relatie tussen Parijs en Nederlandse kunstenaars op zo’n treffende manier in beeld gebracht. Wandelend over de tentoonstelling en kijkend naar deze weldaad aan schilderijen wordt glashelder dat Parijs in de eerste helft van de twintigste eeuw het kloppend hart was van de moderne kunst uit de hele wereld. Elke kunstenaar woonde en werkte wel een bepaalde periode in deze bruisende stad. In het Gemeentemuseum drong het al snel tot me door dat er momenteel geen enkele reden is om naar Parijs te gaan. Ik moet wat anders bedenken.

Tweet

Heel doorsnee

Delft – Op zaterdagavond is het altijd erg druk op de eerste hulppost van het hospitaal. Op de gangen zitten op de houten banken de patiënten die lopend binnen zijn gekomen. Hier en daar is er wel een gebroken armpje te ontdekken, maar de jongens en mannen kunnen nog zelfstandig zitten. Ze worden beschouwd als de lichte gevallen. In de kamers aan de gang liggen de wat ernstiger zaken. Mannen met steek- en schotwonden. Hun gekreun is op de slecht verlichte gangen te horen. Verpleegsters hollen door de duistere corridors. Ze slepen zakken met bloed achter zich aan. Een broeder komt met een baaltje gips op zijn rug voorbij. Op weg naar de gipskamer waar de gebroken benen en armen worden ingegipst. Op zaterdag gaan de jongens en mannen naar de kroegen en speelholen in de donkere binnenstad. Door de drank eindigt het meestal, nee altijd, in een bitter gevecht. Een gevecht dat altijd slachtoffers vraagt. Geen zaterdag gaat voorbij of de ambulances spoedden zich door de donker straten van de binnenstad. Van drankhol naar drankhol.

Elke ambulance heeft tenminste twee – inderdaad men gebruikt stapelbedden – zwaar gewonde en kreunende slachtoffers aan boord. Bloed op de deurklink van de auto getuigt van het drama dat zich kort daarvoor heeft afgespeeld. De ziekenauto’s snellen naar de behandelkamers. Huilende meisjes en vrouwen achterlatend op de plaats van het delict. In het kleine hospitaal zijn een arts en haar verpleegster samen druk in de weer om de gewonden mannen en jongens weer op te kalefateren.

Als ik op een doorsnee zaterdagavond onverwacht binnen kom, zie ik een jongen liggen. Het slachtoffer van een van de gevechten. Hij mist een tand in zijn bovenkaak. Die is achtergebleven in het van bloed doordrenkte zaagsel op de vloer van de bar waar hij een koele Fristie dronk. Plotseling ontstond daar een gevecht. Waar het overging, weet hij niet meer. Waarschijnlijk ging het om de knikkers en niet om het spel, veronderstelt hij nu. De dokter gebaart dat hij stil moet blijven liggen. Ze maakt een spuitje klaar tegen tetanus. De patiënt heeft er nauwelijks tijd voor. Terwijl de dokter haar spuitje klaarmaakt, is een verpleegster druk bezig om de andere verwondingen te verzorgen. Terwijl het zachte gekreun uit de gangen van het hospitaal doordringt in de behandelkamer gaan dokter en zuster onverstoord door. Het is een doorsnee zaterdagavond in het ziekenhuis. Heel doorsnee
Tweet

XXSmall

Den Haag – Zaterdag bezochten we het Gemeentemuseum Den Haag om een tentoonstelling met dertig poppenhuizen te bekijken. Corien is altijd enthousiast over de magische wereld van de miniatuurhuizen. Omdat we Saskia met haar kinderen naar een vriendin in Den Haag brachten, maakten we van de gelegenheid gebruik deze fascinerende ‘wereld in het klein’ te zien. De poppenhuizen dateren uit de 17de en 18de eeuw. Wat opvalt is dat in de prachtig intact gebleven interieurs geen pop te zien is. Dat komt omdat poppenhuizen niet bedoeld waren voor kinderen. Het waren de ‘speeltjes’ van de gegoede volwassenen uit die periode. Je kijkt daardoor eigenlijk naar het dagelijkse leven uit die eeuwen. Tot in het kleinste detail nagemaakt, maar ook naar de woninginrichting en mode uit die tijd. De poppenhuizen komen uit verschillende collecties en musea. Ook de boerderij die prinses Juliana in 1911 op haar tweede verjaardag van haar ouders kreeg, is in het museum. Haar ouders wilde dat het kleine prinsesje inzicht kreeg in het leven op de boerderijen uit het Kroondomein Het Loo. Verder zag ik in het museum een Engels, een Duits, een Italiaans en zelfs een Japans poppenhuis. Het hoogtepunt van de tentoonstelling is het Nederlandse topstuk van Sara Rothé uit 1745. Het is een van de best bewaarde kabinetpoppenhuizen. [klik hier voor een filmpje] Er is in al deze poppenhuizen veel te bekijken. Hindelooper kinderstoelen, handbeschilderde hoedendoosjes, een kabinetje vol Delfts blauw aardewerk, zilveren haardstellen, Friese stoelklokken, kroonluchters, een Statenbijbel van 2 centimeter met zilverbeslag. De meest uiteenlopende voorwerpen, tot en met mattenkloppers en Mariabeeldjes, zijn ooit door kunstenaars in het klein gemaakt ter wille van gegoede dames. De tentoonstelling heet XXSmall en is tot en met 24 maart te zien in Gemeentemuseum Den Haag.

Tweet

OMG trampoline

Cowdenbeath – Ik denk dat je nog nooit gehoord hebt van het plaatsje Cowdenbeath in Schotland. Dat duid ik je niet euvel. Het plaatsje haalt nooit het nieuws. Het heeft er de afgelopen dagen aardig gestormd. Net als bij ons en net als bij ons is dat niets bijzonders voor Schotland. Het waait er wel vaker hard. Toch had de lokale politie gewaarschuwd: “Laat geen spullen los liggen in de tuin of op het erf”. Daar had niet iedereen naar geluisterd.

Toen het eenmaal begon te waaien, filmde een inwoner van het plaatsje door het raam van zijn woning het slechte weer. Plotseling komt er een trampoline voorbij. Je hoort de man roepen: “OMG trampoline, trampoline OMG”.

Tweet

All I Want for Christmas

Delft – Gistermorgen zag ik op BBC1 een leuk ideetje voor een kerstboodschap. Het idee is heel eenvoudig en iedereen kan het doen. Wat je nodig hebt is een camera en een kopietje van een kerstlied gezongen door Mariah Carey. O ja, je hebt ook een heleboel vrienden, familie en collega’s nodig en de nodige vrije tijd. En dat is wat ze hadden aan boord van het Engelse oorlogsschip HMS Ocean. Ze waren dit jaar 214 dagen samen aan boord. Vandaag 9 december komen ze weer terug in Engeland. Op tijd voor kerstmis. Er zijn tenminste 400 mannen en vrouwen aan boord. Maar op sommige momenten tijdens hun werk liep dat op tot wel 900 mensen. Het is natuurlijk altijd druk aan boord van een dergelijk groot schip. Er stijgen maar liefst 16 verschillende soorten vliegtuigen op van de Ocean. Toch was er nog wel wat tijd over om samen een clip te maken voor het thuisfront. Want dat missen de mannen en vrouwen natuurlijk wel. Vijftien mannen werden tijdens de trip vader. Ze konden niet naar huis om bij de geboorte te zijn. Vijf mensen zijn tijdens de reis wel naar huis gevlogen. Dat moest wel omdat ze anders hun eigen bruiloft zouden missen. De lange reis was namelijk nogal onverwacht. Toen HMS Ocean de haven van Plymouth in april verliet was dat voor een training van zeven weken. Het schip werd echter halverwege de oefening naar Libië gestuurd om daar de UN missie te steunen. Je begrijpt dat ze blij zijn om na zeven maanden weer thuis te zijn. Op tijd voor Kerstmis.

Tweet

Rode duivels

Delft – Hoe ziet een engel eruit en welke kleur heeft hij/zij? In de kunst worden zij meestal uitgebeeld als wezens met vleugels. Hoewel we aannemen dat ze geslachtloos zijn, hebben ze toch vaak het uiterlijk van een jonge man. Die vleugels hebben ze waarschijnlijk van de kunstenaars gekregen omdat ze immers op en neer moeten kunnen naar de hemel. In de verhalen in de Bijbel hebben ze die vleugels niet. Jacob zag ze bijvoorbeeld met een ladder uit de hemel komen. De zogenaamde Jacobsladder. Kennelijk kunnen ze een willekeurige vorm aannemen. In verhalen in de Bijbel worden engelen in een aantal gevallen in eerste instantie niet eens als engelen herkend. Je hebt dus als kunstenaar de nodige vrijheid als het gaat om het uitbeelden van een engel. Ook over de kleur is weinig duidelijkheid. Soms komen ze voor in de gedaante van een ‘licht uitstralend wezen’. Rood vind ik een niet erg voor de hand liggende kleur. Dat associeer ik meer met de duivel. Het Belgisch voetbalelftal wordt niet voor niets aangeduid als de Rode Duivels. Toch zijn de engeltjes in het winkelcentrum De Hoven rood van kleur. Ik begrijp dat wel, want rood is de kleur van kerst. De Kerstman is immers rood, dus waarom de engel die de blijde boodschap brengen ook niet rood gemaakt. Ik denk dat er door de geoefende googlelaar meer rode duivels dan engelen zijn te vinden.

Tweet

Onverwachte baby

Delft – Jongemannen, zeg zo begin twintig, zijn dol op avontuur en spanning. Maar er is één avontuur waar ze niet op zitten wachten. Dat is een vriendenrequest van hun baby op Facebook. Het Braziliaanse condoommerk Olla Condoms is een voorstander van het bedrijven van veilige seks. Ja, wie niet. Zij bedoelen met veilig natuurlijk alleen het gebruik van een condoom. Daarom stuurde het reclameteam van het bedrijf Braziliaanse jongemannen op Facebook een vriendenverzoek van een baby die hun naam had met daarachter jr. Ze omschrijven het zelf als een campagne om veilige seks te promoten. Ik vind het een nieuwe vorm van spammen, eentje met jr. er achter.

Tweet

Zo hoort dat

Mierlo – Via Facebook en ODD hadden we natuurlijk reeds kennisgemaakt met Raf. We hadden op FB zelfs een fotoverslag gezien van zijn eerste sinterklaasavond. Zo gaat dat tegenwoordig. Als Raf in 2081 met zijn kleinkinderen Sinterklaas viert, kan hij ze nog steeds de foto’s laten zien die op internet zijn te vinden van zijn eerste pakjesavond. Vroeger werden alleen de levens van prinsen en prinsessen van de wieg tot het graf gedocumenteerd. Nu is ieder kind een prins of prinsesje. De bofkonten.

Vandaag voeg ik daar weer enige foto’s aan toe. Samen met Saskia bezochten Corien & ik gisteren de jongste telg uit de familie. Wij zagen nu met eigen ogen dat het montere kereltje opgewekt de wereld inkijkt. Moeder Jolijn ontving ons met vers gezette koffie met beschuit met muisjes. Terwijl wij daarvan zaten te genieten, keek Raf vrolijk om zich heen en sjokte Shuttle met een bedroefde blik door de kamer. Niemand had oog voor de witte hond. Toen Raf ook nog kleine geluidjes begon te maken, zocht Shuttle een plekje in de hoek van de kamer. Als het om aandacht gaat, kan niemand winnen van een pasgeboren baby. En zo hoort dat.

Tweet

Surprise, surprise

Veldhoven – Vandaag is het pakjesavond. In heel ons land groepen vrienden en familieleden bij elkaar om gezamenlijk de eventuele komst van de Sint en zijn Pieten af te wachten. Het wordt een heerlijk avondje met chocolademelk, bisschopswijn, pepernoten, marsepein en natuurlijk cadeaus. Om dit alles mogelijk te maken, wordt deze feestelijke dag voorafgegaan door de inpakdag. De dag waarop alle cadeaus in feestelijk papier worden gestoken. Eventueel begeleid door een gedicht. Dat zijn de makkelijke cadeaus. De geschenken waaraan meer dan een kwartiertje inpakken aan voorafgaat, zijn de surprises. Als eerste is er het denkwerk. Het moment waarop Sint zit te denken wat hij nu weer moet schenken. Als eenmaal is bedacht op welke vrolijke manier het geschenk zal worden vermomd, komt het onvermijdelijke kluswerk. De surprise moet worden ontworpen en gemaakt. Nienke had in haar klas het lotje met de naam Femke getrokken. Onze oudste kleindochter bedacht dat ze het geschenk wilde verstoppen in een megareep chocolade. Nienke ging niet over een nacht ijs. Eerste tekende ze het ontwerp. Toen dat naar haar tevredenheid was, begon het maken van de reep. Helemaal complete met geheime luikjes voor de cadeautjes. Daarna moest het in een chocoladekleur worden geschilderd. Na de eerste verfbeurt was zij niet tevreden over het resultaat. Ze vond het bruin niet chocolade genoeg. Ze bracht daarom nog een tweede verflaag aan. Ook toen was het nog niet mooi genoeg. Nadat de nepreep was opgedroogd, zette Nienke de reep helemaal in de vernis. Dit was het resultaat dat ze zocht, een prachtige reep chocolade op megaformaat. Daarmee was het natuurlijk nog niet klaar. Nienke had ook een wikkel ontworpen voor de reep. Ze schilderde daar op dat het om een Femkade reep ging. Vervolgens werd het gedicht geprint. Pas daarna was de surprise naar de zin van Nienke. Ik hoop dat haar klasgenootje vandaag blij is met het eindresultaat.

Tweet

Opportunisme

Delft – Je moet je kansen grijpen. Als zich een onverwachte mogelijkheid voordoet, niet aarzelen maar onmiddellijk je kans grijpen. Dit meisje begrijpt dat. Terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar de wedstrijd tussen FC Groningen en NEC. Je kansen grijpen zodra zich een mogelijkheid voordoet, noemen ze in het voetbal opportunistisch spelen. Als ze dat van een Tweede Kamerlid zeggen, klinkt het negatief, maar in het voetbal bedoelen ze daarmee dat de ploeg aanvallend en avontuurlijk speelt, met heel veel inzet. Tactiek speelt daarbij geen grote rol. En op die manier speelde NEC en sleepte een punt in de wacht. Als ze je in de politiek van opportunisme betichten, bedoelen ze dat je met alle winden meedraait. Dat is andere koek. Grappig die volkomen andere betekenis van de zelfde term. Toen ik eerder deze dag door het winkelcentrum liep, zag ik daar de Spaanse Goedheiligman met enkele pietermannen lopen. Het waren trouwens pietervrouwen, maar dit terzijde. Dit meisje liep met haar kleinere broertjes en haar moeder even voor ons. Dat grut liep natuurlijk achter de Sint aan, maar het meisje zag haar kans schoon. Zij zag kans om een van de pieterbazen even apart te nemen. Ze was niet geïnteresseerd in snoepgoed, maar wilde snel nog even wat zaken met een van de knechten van de Sint doornemen. Zij zag haar kans en greep hem. Dit meisje komt er wel.

Tweet

Mijn moeder had gelijk

Los Angeles – Als kind werd mij geleerd om zuinig te zijn op mijn speelgoed en mijn stripboekjes. Het leek wel of ze een leven lang mee moesten. Dat klopt ook wel, want er zwerven in een kast boven nog altijd Dinky Toys rond. Dat ligt niet aan mijn zuinigheid, maar meer aan de onverwoestbaarheid van het speelgoed. Van mijn stripboekjes hebben alleen een handvol Dick Bos-boekjes het overleefd. Ik had beter naar mijn moeder moeten luisteren en zuinig moeten zijn op mijn stripboekjes en –tijdschriften. Daar zit het grote geld. Ik lees in de krant dat een exemplaar van het eerste nummer van Action Comics op een veiling $2,16 miljoen [ €1,6 miljoen] heeft opgeleverd. Het is in dit eerste nummer van het striptijdschrift dat Superman voor het eerst verschijnt. Superman is in het verhaal nog een kind en heet Kal-El. Hij wordt door zijn ouders van de ten dode opgeschreven planeet waar hij is geboren naar de aarde gestuurd om daar verder op te groeien. Het tijdschrift werd voor het eerste verkocht in juni 1938. Toen nog voor de prijs van tien cent. Er zijn ongeveer nog 100 exemplaren van dit eerste nummer in omloop. Niet allemaal even duur. Het hangt van de conditie van het tijdschriftje af wat de waarde is. In maart van dit jaar werd een exemplaar verkocht voor $1,5 miljoen [€1,11 miljoen] en een paar weken eerder wisselde een exemplaar voor ‘slecht’ $1 miljoen [€ 741.720] van eigenaar. Je ziet dat zuinig en zorgvuldig bewaren van je stripboekjes de moeite waard is. Mijn moeder had gelijk

Tweet

Lekker met port en peertjes

Delft – Ik zag deze week bij een lokale supermarkt een fles port ondersteboven in een hele Stilton kaas staan. Waar de traditie vandaan komt om met kerstmis Stilton te eten waarin een hele fles port is verdwenen, weet ik niet. Maar dat doet er ook niet toe. Ik vind het heerlijk. Het duurt ongeveer drie weken voor de fles port in de kaas is verdwenen. Wil je het dus voor de kerst verkopen, dan moet je er als kaasboer op tijd mee beginnen. De blauwschimmelkaas heeft een tamelijk sterke geur, maar is verrassend zacht van smaak. Traditioneel drink je er een glaasje port bij. Alleen met kerst zit die port in de kaas. Ik weet uit ervaring dat deze variant ook heel lekker is met peertjes. Je moet de peertjes dan niet met rode wijn, maar in rode port koken. Het gekookte nog warme peertje op een schoteltje, dik schijfje Stilton met port er op en garneren met geroosterde walnoten. Een heerlijk en bovendien makkelijk dessert voor een kerstmaal.
Tweet

Haal schaatsen maar vast uit het vet

Delft – Vorig jaar meldde Robin Verschoor, de organisator de schaatsbaan op de Beestenmarkt, na afloop dat het vanwege het slechte weer en de steeds maar minder wordende sponsorinkomsten economisch gezien een van de minste jaren was geweest. Toch is hij ook dit jaar met zijn medewerkers weer begonnen met de opbouw van de schaatsbaan in het centrum van Delft. Robin is kennelijk een optimist. Ik zag van de week dat het straatmeubilair en de fietsnietjes al zijn verwijderd. Nu is men bezig met het ophangen van de verlichting. Daarna kan de vloer worden gelegd. Als die ligt, kan het ijs maken beginnen.

Op vrijdag 9 december kun je dan weer terecht om rondjes te maken op de DSW schaatsbaan op de Beestenmarkt. Het is voor de schaatsbaanorganisator te hopen dat de weersomstandigheden dit jaar beter zijn zodat de schaatsliefhebbers weer in grote getalen de weg naar de schaatsbaan weten te vinden.
Tweet

Snieklaas

Delft – In de politiek krijg je van tegenstanders soms een komische bijnaam. J.P. de M.P weet er alles van. Joop den Uyl, de doctorandus uit Buitenveldert, kreeg van zijn tegenstrever Hans Wiegel in een debat tijdens de verkiezingen van 1972 [klik hier voor het bewijs] ooit de bijnaam Sinterklaas. Het bleef zijn hele loopbaan aan hem kleven. Bijnamen zijn makkelijk gegeven, maar je komt er meestal heel moeilijk vanaf. Sint zelf heeft ook de nodige bijnamen. Sinterklaas [1] bijvoorbeeld, of Spaanse kindervriend [2]. Goedheiligman [3] is er natuurlijk ook een. Zakkenvuller [4] ligt voor de hand, maar wordt toch weinig gebruikt. Net als schoenmaatje [5] en stafmedewerker [6]. De vriendelijke Bisschoppelijke dakpannenkraker [7] werd door Toon Herman Snieklaas [8] genoemd. Hij was geen vriend van hem en noemde hem ook ‘een nare man met z’n schimmel’ [9] en ook wel een ‘schijnheiligerd’ [10]. Het lijkt me nu de pakjesavond snel nadert wel leuk om nog eens naar die conference uit 1974 te kijken.

Tweet

Maan roos vis

Delft – Karsten zit in groep 3. Dat is de groep waarin leren kinderen lezen. Want lezen gaat niet vanzelf. Dat komt je niet aanwaaien. Stapsgewijs wordt de kinderen het principe van ons alfabet en het maken van woorden geleerd. Welke letters heb je nodig om woorden te maken? Een van de methodes die ik ken is het bekende ‘hakken en plakken’. Ik weet niet of dat die nog gebruikt wordt. Niets zo veranderlijk als onderwijs. Maar welke methode ze ook gebruiken, zo tegen februari kennen de kinderen de meeste letters wel en lezen ze woorden als maan, roos en vis. Het gaat Karsten allemaal te langzaam. Hij is nieuwsgierig en probeert alle etiketten, labels en opschriften te lezen. Die leergierigheid bezorgt hem een voorsprong. Woorden die op eur, eeuw of ieuw eindigen, behoren reeds tot zijn vocabulaire.

Het moderne leesplankje

Ik houd er van hem op dit gebied ook steeds uit te dagen. Op de iPad liet ik woorden en zinnen in een lichtkrant voorbijkomen. Hij ziet dan steeds slechts vier letters van het woord en dat maakt het wat lastiger. Maar het lukt mijn kleinzoon toch om de woorden uit te spreken. Dit is een mooie leeftijd. Het is de leeftijd dat je als opa nog iets sneller bent dan je kleinzoon. Dat zal snel genoeg voorbij zijn, merkte ik tijdens ons ‘leespelletje’.

Tweet

Inpakken en wegwezen

Delft – “Inpakken en wegwezen” was de beroemde afsluiter van het ooit legendarisch NCRV-team Farce Majeur. Het zinnetje schiet me in deze sinterklaastijd menigmaal spontaan in gedachten. Ik zie vaders, moeders, oma’s, opa’s, ooms, tantes, neven en nichten zich door de straten van de Prinsenstad spoeden. Ze vliegen van winkel naar winkel, het verlanglijstje van de gelovigen in de familie stevig in de hand geklemd. Vlug iets uitzoeken, afrekenen en dan “inpakken en wegwezen”. Op weg naar een nieuwe winkel. Sommige geluksvogels mogen op hun werk, zangkoor, voetbalclub, reclasseringsbijeenkomst of andere kring waar ze vrijwillig dan wel verplicht deel aan nemen ook nog voor cadeaus zorgen. Al dan niet aan de hand van lotjes. Soms ‘moet’ er ook nog een gedicht bij. Het zijn momenten waar velen van jullie al maanden naar uitkijken. Ik zie de gezichten om mij heen veranderen. Ze krijgen iets verbetens. De stap wordt sneller en de ogen staan voortdurend zoekend. Straks op pakjesavond mogen ze onderuit zakken en van het ontrafelen van de geschenken genieten. Zover is het nog niet. Eerst moet ‘de lijst’ afgewerkt worden. Deze periode voorafgaand aan de vijfde december heeft een naam: voorpret. Vergeet dat niet!

Tweet

Simpel

Crieff – Als het over lekker eten gaat, zijn de eenvoudige tips vaak het waardevolst. Hoe eenvoudiger de tip, des te beter die blijkt te zijn. Dat geldt in het bijzonder voor recepten van desserts. Wanneer iemand een recept met je wilt delen, merk je dat meteen. Als je tot de ontdekking komt dat je een heel A-viertje vol moet schrijven met ingrediënten en aanwijzingen weet je dat je een recept onder ogen hebt dat je waarschijnlijk nooit zult maken. Het recept dat ik nu met je ga delen, kreeg ik ooit van een blender van het bekende Schotse whiskymerk The Famous Grouse. Het is verbluffend van eenvoud en ik heb het dan ook altijd onthouden. Ik heb het ook al menigmaal klaargemaakt. Ik wed dat Ad, die er bijstond toen de man het recept verstrekte, het zich ook nog wel kan herinneren. Eerst even wat gegevens. Voor the Famous Grouse worden alleen de beste malts gebruikt. De bekendste daarvan zijn The Macallan en Highland Park. Het blenden gebeurt door mannen die de titel blender hebben. Hun baas is de Master Blender. Toen Ad en ik de distilderij in Schotland bezochten was dat John Ramsay.
Het is belangrijk werk want de blender is verantwoordelijk voor de kwaliteit en continuïteit van de The Famous Grouse Blended Whisky. Het is dus iemand met een sterk ontwikkeld gevoel voor smaak. Als die dus een recept geeft, heb je een pareltje in handen. Voordat hij het recept prijsgaf, keek hij eerst even om zich heen om te zien of iemand ons kon horen. Toen gaf hij dit recept voor een heerlijk dessert: een glas 18 jaar oude Highland Park met daarbij een dikke plak donkere chocoladecake. Simpel, maar verrukkulluk.
Tweet