Tot het laatste erwtje Brighton – Als je aan een Engelse badplaats denkt, schiet onmiddellijk de naam Brighton in gedachten. Het is denk ik dan ook wel de bekendste bandplaats van het Verenigd Koninkrijk. Wellicht was het vroeger een elegante en deftige badplaats, nu dankt het de bekendheid toch vooral aan enorme verscheidenheid aan ontspannings- en sportmogelijkheden. Je kunt er golfen en tennissen op prachtige grote terreinen. Je kunt er naar de motorraces, paardenraces en hondenraces en dan is er natuurlijk een grote verscheidenheid aan uitgaansmogelijkheden. Men beweert hier na Londen de grootste uitgaansstad te zijn. Ik geloof dat graag. Dinsdag waren wij in de bekende badplaats en wij deden natuurlijk eerst de voor de handliggende attracties zoals het strand, de pier, the Lanes en het Royal Pavilion. “Waar lijkt het dak van het paleis op?”, vroeg ik Benthe. Ze wist het meteen:”Op een ui”. In de Lanes, het doolhof van smalle steegjes, spreidden de meisjes de armen meteen zo wijd mogelijk. Ze hadden van papa gehoord dat je de muren van de huisjes aan beide zijde kon aanraken als je er door heen wandelde. Het lukte hen alleen als ze het samen deden. De lunch gebruikten we in de lokale Wetherspoon. Ook bij de kleinkinderen meteen favoriet. Ze kregen leuke verrassingspakketjes en aten hun maaltijd netjes op. Tot het laatste erwtje. Karsten bleek een smakelijke eter. Hij begon met zijn saucijsjes, en verorberde daarna – met behulp van oma – ook al zijn mash and peas.

Over the Public Footpath Heathfield – Zondagmorgen maakten we een wandeling in de directe omgeving van ons vakantieverblijf. De Cralle Corn Mill walk voerde ons over de public footpaths in de omgeving van ons verblijf. Zo’n tocht over public footpaths moet je niet onderschatten. De paden zijn niet altijd perfect begaanbaar en voeren door een nogal gevarieerd gebied. Langs beekjes, door bossen, dwars over weilanden waarin koeien, schapen en een enkele stier de ruimte met ons deelden. De kleinkinderen en vooral Sietske vonden die hele grote dieren wel erg spannend. Bewegwijzering is er niet. We moesten het doen met een beschrijving van de farmer. Maar ook zonder TomTom gelukte het ons prima om de tocht te maken. Tijdens zo’n tochtje wordt van je verwacht dat je de ‘country code’ respecteert. Dat betekent o.a. dat je hekken en poorten niet open laat staan. Anders kan de boer achter zijn vee aan. Met behulp van een paaltje maakten we de groepsfoto. Die foto maakten we aan het eind van de tocht. Volgens de beschrijving van de farmer was de tocht 2 miles. Wij schatten echter dat we toch zeker wel vijf kilometer hebben afgelegd. Dat deden Benthe, Sietske en Karsten ook met veel plezier. Met name de kleinste twee hebben mij versteld doen staan. De wandeltocht door beboste heuvel- en graslanden deden ze eigenlijk moeiteloos. Ik stond versteld van hun uithoudingsvermogen. Toen we weer terug waren bij ons verblijf en in het zonnetje genoten van een kopje koffie, renden zij al weer achter een bal aan.

Voedselfraude Londen – In het Britse consumentenblad Which beweert men dat consumenten jaarlijks tien miljard euro teveel betalen omdat het voedsel is vervalst. Tien procent van alle levensmiddelen is volgens het blad niet eerlijk en wordt onder valse voorwendsels verkocht. Het gaat in de meeste gevallen om groenten en fruit die als biologisch worden aangeprezen, scharreleieren die gewoon uit legbatterijen komen en vleeswaren waar water inzit. Maar ze beweren ook dat sinaasappelsap wordt verdund, koffie wordt versneden en olijfolie wordt verkleurd om zo als eerste persing te kunnen worden verkocht. Volgens het blad zijn juist de grote supermarkten de afgelopen jaren betrapt op dit geknoei. De vier grote Britse supermarktketens Tesco, Asda, Waitrose en Sainsbury zeggen dat regelmatig samples worden gekeurd door de labs. Ik voorspel weer een relletje in de Britse kranten de komende weken. Ik vind het feit dat een op de tien producten vals is ook wel erg veel. De supermarkten zullen ongetwijfeld in het verweer komen. We zullen volgende week als we met het gezin van Bob & Saskia in Engeland zijn vast nog van alles over deze affaire lezen. De vraag is natuurlijk of het rapport waaruit Wich citeert het allemaal kan waarmaken. En als dat zo is, moeten dan ook de restaurants en producenten van de A-merken niet eens onder de loep worden genomen? Zou het trouwens alleen om Britse supermarkten gaan? Zou men elders in Europa, bijvoorbeeld in ons land, ook knoeien met onze levensmiddelen? Ik ben benieuwd hoe snel we er hier ook van zullen horen.

Blauwe plak voor Louis Londen – Niet alleen de parkbankjes herinneren de voorbijgangers aan mensen of gebeurtenissen. Londen hangt ook vol met blauwe plakkaten (the Blue Plaque). Je loopt er gedachteloos aan voorbij, want de meeste van deze namen zeggen je absoluut niets. Vlak bij Portobello Road in Cheptow Villas zag ik aan de gevel van een woning een plakkaat met daarop de naam Louis Kossuth, 1802 –1894. Een verwarrend bordje, want het betekent niet dat de goede man hier 92 jaar heeft gewoond. Hij verbleef slechts drie weken in Groot-Brittannië. Hij arriveerde op 23 oktober 1851 in Southampton en verbleef in een aantal steden waaronder Birmingham en Londen. Hij heet voluit Lajos Kossuth de Udvard et Kossuth. Alleen hier noemen ze hem Louis, want zijn echte naam is te moeilijk om uit te spreken. Louis was een Hongaarse nationalist. Hij wilde dat Hongarije een regering kreeg los van Oostenrijk. Dat eerste kabinet kwam in 1848 en onze Louis was de eerste zes maanden de minister van Financiën en in september van dat jaar werd hij premier en koerste af op onafhankelijkheid van Hongarije. Dat ging Oostenrijk te ver en vanuit Wenen stuurde men troepen naar Hongarije. Toen de Russen de Oostenrijkers steunden, leed het Hongaarse leger nederlaag op nederlaag en moest onze Louis uiteindelijk vluchten naar Turkije. Daar leefde hij 45 jaar in ballingschap. Uiteindelijk mocht hij Turkije verlaten en maakte een reis langs diverse landen, waaronder de US en de UK. Zijn drieweekse verblijf in Engeland leverde hem uiteindelijk deze blauwe plak op. Pas na zijn dood mocht hij terug naar zijn geboorteland. Daar werd hij met pracht en praal bijgezet in Boedapest.

Verjaardagsfeestje Prins van Oranje Delft – De Oranjes zijn een sterk geslacht. Dat bewees, de oudste telg uit dit geslacht en onze Vader des Vaderlands, Willem van Oranje vandaag door zelf in museum het Prinsenhof te verschijnen om zijn 475ste verjaardag mee te vieren. Het Prinsenhof opende vandaag ter gelegenheid van de verjaardag de deuren gratis voor de bezoekers en bood bovendien iedereen ook gratis een oranje gebakje aan. Na de lekkernij stonden de bezoekers veelal even stil bij de kogelgaten in het museum. Deze stille getuigen van de moord op de Prins van Oranje op 10 juli 1584 zijn immers nog steeds te zien. De prins was pas 51 jaar toen hij door Balthasar Gerards met pistoolschoten om het leven werd gebracht. De toenmalige Heer der Nederlanden, Filips II zag de prins als de leider van de opstand tegen hem als een bedreiging. Die opstand leidde – weten we allemaal van onze geschiedenisles op de lagere school – tot de Tachtigjarige Oorlog met als uiteindelijk resultaat een onafhankelijk Nederland. Ik sprak vanmorgen samen met Corien even kort met de prins. Hij vertelde me dat hij kort voor de aanslag had gedineerd met Uylenburg, de latere schoonvader van de Amsterdamse schilder Rembrandt. Dat gesprek ging natuurlijk niet over de schilderkunst, want diens dochter Saskia Uylenburg werd pas in 1612 geboren en trouwde pas in 1634 met Rembrandt van Rijn. De Prins sprak met Uylenburg, die toen ook burgemeester van Leeuwarden was, als rechtsgeleerde. De prins wilde van hem het een en andere te weten zien te komen over het rechtssysteem in Friesland.

In Everlasting Love Londen – Op pleinen, in parken en langs de boulevard overal kom je ze tegen in Engeland: the Commemorative Bench. Het is op het eerste gezicht een gewone bank zoals je die in elk park kan tegenkomen. De bank is echter door een iets of iemand opgedragen ter herinnering aan een geliefd persoon of personen. Er zijn ook bankjes die de gedachtenis aan een gebeurtenis levend willen houden. Beter nog dan een steen op een graf houdt een parkbankje de gedachte aan iemand levend. Hier kom je immers dagelijks langs. Je draagt bovendien ook nog een steentje bij aan de gemeenschap. Groot-Brittannië staat werkelijk vol met dit soort bankjes ter nagedachtenis. Je raakt er aan gewend. Toch keek ik wel even op van een bank in het parkje voor St. Paul’s Church bij Covent Garden. Daarop staan midden in Londen de twee oer-Hollandse namen Mies en Leen op de rugleuning van een bank. Volgens de tekst is het tweetal vanuit Amsterdam van huis weggelopen naar Londen. De reden van de breuk met het thuisfront staat er niet bij, maar ik schat dat het iets met hun relatie te maken heeft. Leen & Mies zijn nooit meer teruggegaan naar Amsterdam, maar hebben samen een bestaan opgebouwd in Londen. Op 22 september 2005 vierden ze de vijftigste verjaardag van hun vlucht naar Londen. Het gaat nog steeds goed tussen die twee want er staat bij “In everlasting Love”. Dat is een mooie spreuk om even bij stil te staan in een parkje bij een kerk in hartje Londen. Mies en Leen het ga jullie goed.

Tekening van Amerika Londen – Naar het British Museum in Londen ga je meestal voor de 3M: de mummies, het marmer en Michelangelo. Maar het kolossale museum heeft natuurlijk veel meer te bieden. Zo herbergt het een prachtige collectie tekeningen en etsen van belangrijke Amerikaanse kunstenaars zoals Edward Hopper, Jackson Pollock en anderen uit de periode van 1900 tot grofweg 1960. Tekeningen en etsen die voor een groot deel onbekend zijn, althans bij mij. We kennen de kunstenaars van hun schilderijen, maar hun etsen en tekeningen zijn alleen bekend bij de ware liefhebbers. In 1980 werd er voor het eerst in dit museum een tentoonstelling aan hen gewijd. De kunstwereld stond op zijn kop. Zoveel kwaliteit bij elkaar. In de jaren die daarna kwamen, is het museum gestadig door gegaan met het verwerven van tekeningen en etsen uit deze periode van de Amerikaanse kunst. Zo komt het dat het British Museum de belangrijkste collectie van dit werk heeft buiten de VS. In Room 90 waar deze werken hangen, krijg je zo een geweldig overzicht van 60 jaar sociale en politieke veranderingen. Wij waren niet de enige die hier opafgekomen waren. Een van de mooiste stukken vond ik dit “Night On The E1 Train” van Edward Hopper uit 1918. Hij vangt hier een op heel verhalende manier het moment van interactie tussen een man en een vrouw ’s avonds laat in de trein. Het ziet er spannend uit omdat hij ons als kijker aan de overkant van het gangpad plaatst. Het lijkt het psychologische slot van een Film Noire. De vrouw met haar rug naar ons toe. De man, de hoed op zijn knie, kijkt omlaag naar hun beider handen. Wat is hier zojuist gebeurd? Bij Hopper blijft het altijd raden.

Win een weekend Den Haag Delft – Het was afgelopen zondag heerlijk lenteweer. Geen weer om een museum te bezoeken. Het was weer om een flink eind te fietsen. Dus hebben we beide genoegens gecombineerd en fietsten naar het Haagse Gemeentemuseum. Een heerlijk tochtje van vijf kwartier. We kozen dit museum uit vanwege de overzichtstentoonstelling van de eeneiige schilderstweeling David en Pieter Oyens. De in 1842 geboren Amsterdammers zijn een bijzonder geval. Ze waren niet alleen moeilijk van elkaar te onderscheiden, ze waren ook onafscheidelijk. De Amsterdammers woonden en werkten bovendien beiden in Brussel. De tentoonstelling van hun werk laat zien dat het gezellige kerels waren, die van een glaasje wijn hielden en ondeugende grapjes. Veel van hun schilderwerken laten kroeg- en atelierscènes zien. Op de schilderijen duiken de rondborstige kunstenaars ook zelf steeds op. De ene keer portretteerde David Pieter en dan weer schilderde Pieter David. Er hangen ook zelfportretten van de broers. Gelukkig zijn de meeste werken gesigneerd. Als de signatuur ontbreekt is nauwelijks uit te maken wie de maker van het werk is, want ook op die manier leken de broers op elkaar. Die constante puzzel is ook het plezier dat we als kijkers beleven aan de tentoonstelling. Het werk van de broers is aardig, maar er hangen geen echte meesterwerken tussen. Het mooiste vond ik nog het schilderij van David dat de titel ‘De teekening’ draagt. Je ziet een jonge vrouw die met priemende donkere ogen opkijkt van de tekening die ze aan het maken is. Op de tentoonstelling hangt dit portret zonder signatuur. Je kan via de mobiele telefoon meedoen aan een wedstrijd door te zeggen wie er door wie is afgebeeld. Je hebt vier mogelijkheden. David geschilderd door David (a) David geschilderd door Pieter (b) Pieter geschilderd door Pieter (c) Pieter geschilderd door David (d) Met het goede antwoord kun je een weekarrangement in Den Haag winnen voor twee personen, met overnachting in het Bel Air Hotel en toegang tot de overzichtstentoonstelling van Jozef en Isaac Israëls in het gemeentemuseum. SMS Oyens (spatie) a, b c of d naar 2255.

De toekomst is nu Delft – ‘De Toekomst is Nu’ is een serie televisieprogramma’s van de KRO. In elk programma komen technische hoogstandjes voorbij. Het zijn innovaties die al op zeer korte termijn daadwerkelijk kunnen worden gebruikt. Soms zijn het zaken die nu al worden gebruikt. De serie wordt momenteel herhaalt op vrijdagavond. Afgelopen vrijdag ging het over de toekomst van de arbeid. Er kwamen antwoorden op de vragen; Gaan we in de toekomst nog wel naar kantoor of doen we alles vanuit onze kelder? Hoeveel verschillende banen gaan we verslijten en wat leren we allemaal? In het programma stelde men dat banen steeds meer ‘in handen’ van robots komen, of naar het buitenland verdwijnen. In het programma van afgelopen vrijdag toonde presentator Sven Kockelmann, de nieuwe Chriet Titulaar, wat we daar aan kunnen doen. Hij liet zien dat je voor het kantoor van de toekomst lang niet altijd meer je huis uithoeft. Dankzij internet en tele-conference systemen houdt je contact met je ‘echte’ collega’s en natuurlijk je baas. Als voorbeeld toonde men in het programma het systeem van tele-vergaderen dat door Cisco is ontwikkeld en wordt toegepast. Cisco TelePresence is een innovatieve, nieuwe technologie in de communicatie. Een medewerker van Cisco legde het in de uitzending uit. Aan tafel zaten nog meer deskundigen van het bedrijf. Jullie herkennen natuurlijk meteen neef Paul. Volgens heel veel deskundigen is thuiswerken een kwestie van tijd, uiteindelijk is het onvermijdelijk dat mensen zelf gaan bepalen wanneer ze werken. Ze worden afgerekend op dat wat ze hebben gedaan en niet op hoeveel tijd ze achter hun bureau door hebben gebracht.

Dubbel feest Veldhoven – Gisteren werd Nienke acht jaar. Ze vierde haar verjaardag samen met haar broertje Abel. Hij was op 31 maart reeds 1 jaar geworden, maar vond het niet erg om dit samen met zijn zusje te vieren. Beide kinderen hadden zich feestelijk aangekleed voor de viering van deze heugelijke dag. Tot hun vreugde waren beide oma’s en opa’s naar Veldhoven afgereisd en waren ook enkele ooms en tantes met nichtjes en neefjes naar hun domicilie gekomen. De feestelijkheden begonnen ’s morgens zodra de grootouders waren gearriveerd met het doven van de acht kaarsen op de verjaardagstaart van Nienke. Dat deed zij zelf nadat ze eerst door alle aanwezige familieleden luidkeels was toegezongen. Abel had zijn taart met één kaarsje natuurlijk vorige maand reeds ontvangen. Nadat alle kaarsjes waren gedoofd, kwamen de cadeaus. Beide kinderen zijn door hun ouders, zussen en overige familieleden goed bedacht. Voor Abel was er natuurlijk ook het traditionele cadeau dat alle kleinkinderen op hun eerste verjaardag ontvangen: de stoel. Gelukkig had oma ook nog een knuffel meegenomen. Met een stoel kun je uiteindelijk niet spelen. Hoewel Abel daar ook nog wel kans toe zag. Hij vond het erg leuk om de stoel de hele kamer door te duwen. Net zo behendig als een bejaarde hangoudere zijn rollator door een vol winkelcentrum duwt, zo gemakkelijke manoeuvreerde Abel met zijn nieuw verworven stoel door de drukke huiskamer. Er schuilt een chauffeur in hem. Het kereltje had duidelijk plezier in de onderneming met de stoel. Ook het Britse knuffeltje viel in de smaak. Overigens niet alleen bij hem. Ook zijn nichtje Josephine was erg gecharmeerd van de Londense bobby. Abel kon dat wel begrijpen en gaf haar de ruimte om er ook mee te spelen.

Gemeentearchief weerspiegelt Delft - Werkzaamheden aan het gebouw van het gemeentearchief maken het noodzakelijk dat het gebouw enige tijd achter een steiger schuil gaat. Zo’n steiger is noodzakelijk, maar maakt de aanblik van de gracht niet fraaier. Kunstenaars hebben daar een creatieve oplossing voor gevonden. Het onderste gedeelte is veranderd in een geschilderde spiegel. Je ziet het bekende koffiehuis ‘Uit de Kunst’ dat zich aan de overkant van de gracht bevindt nu in spiegelbeeld op de houten onderkant van de steiger. Ik vind dat een geweldige vondst. Het archief van de gemeente Delft is een weerspiegeling van de activiteiten en gebeurtenissen van de stad en haar inwoners door de eeuwen heen. Dat heeft de kunstenaar met de schildering op de houten schutting perfect in beeld gebracht dat het archief een weerspiegeling van de samenleving is.

Geen patataardappels Londen – Iedereen die wel eens in Londen is geweest, kent het warenhuis Fortnum & Mason op Piccadilly. De inwoners van de Britse hoofdstad noemen de zaak kortweg ‘Fortnum’s’. De winkel werd in 1707 begonnen door de heren William Fortnum en Hugh Mason. Hoewel het slechts om twee van de vele verdiepingen gaat, is de Food Hall eigenlijk het beroemdst. En op die afdeling zijn de picknick manden – met daarin champagne, gerookte zalm en Stilton – weer het bekendst. Omdat het tegenover de Royal Academy of Arts ligt, wandelden wij er onlangs ook maar weer eens naar binnen. Het was heerlijk rustig. Geen toeristen, slechts klanten in de zaak. Vorig jaar kreeg de winkel 300 jaar na de opening een facelift van £24 (€31,2). Het warenhuis ziet er nu moderner uit. Ook het personeel is niet langer gekleed in livrei, maar draagt nu ‘slechts’ een stemmig donker pak. De prijzen in de winkel zijn nog wel, net als de klanten, behoorlijk upperclass. Corien toont hier een klein aardappeltje dat de fraaie naam Jersey Royal Baby Patatoe draagt. Je kunt ze hier los kopen. Corien herkende als dochter van een groenteboer natuurlijk meteen de kwaliteit. De prijs is helemaal overeenkomst de status van de winkel. De prijs van een kilo van deze kleine aardappeltjes is £11 (€14,30). Maar het zijn dan ook geen patataardappels.

Drankjes voor Her Majesty Londen – The Phantom of the Opera van Andrew Lloyd Webber, zagen Corien & ik in maart 1990 in Her Majesty’s Theatre op Haymarket in Londen. De beroemde musical draaide er toen al sinds 1986. Ook nu draait het stuk nog steeds en het ziet er niet naar uit dat het einde al in zicht is. We wandelden vorige week langs het theater op weg naar onze lunchafspraak. Het theater heeft een hele rijke historie. Het huidige gebouw staat er sinds 1897. Er werd toen the Royal Academy of Dramatic Art gevestigd. In de 20ste eeuw vonden in het theater premières plaats van de stukken van George Bernard Shaw, Noel Coward en J. B. Priestley. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg het theater een vlak en breed podium en werd daardoor heel geschikt voor grote musicalproducties. Voordat het nieuwe gebouw werd neergezet, werd er ook al toneel gespeeld. Het theater heette voorheen The Queens Theatre en is opgericht in 1705 door de architect en toneelschrijver John Vanbrugh. Omdat toneel zonder begeleidende muziek toen bij wet verboden was, werd het al snel een opera theater. Tussen 1711 en 1739 gingen er meer dan 25 opera’s van George Frederick Handel in première. Ook de Britse premières van Mozart's La Clemenza dit Tito, Così fan tutte en Don Giovanni vonden hier plaats. Juist op het moment dat wij er langs kwamen, was men bezig met de bevoorrading. Corien knoopte een praatje aan met de mannen die hier mee bezig waren. Het theater is elke avond uitverkocht, hoorde zij van hen. Dat betekent dat 1216 mensen een drankje willen hebben voor aanvang van de show en in de pauze. Om nog maar te zwijgen van alle medewerkers aan de musical en de mensen van het theater zelf. “Dat betekent dat we elke dag een paar pallets (fris)drank afleveren”, vertelde een van de mannen. Zij lieten Corien zien dat ze de flesjes gewoon in het gat van de kelder laten vallen. De flesjes landen daar op een groot groen plastic kussen. Het scheelt een hoop sjouwwerk. Een aanbod om ook even in de kelder te kijken, heeft Corien vriendelijk van de hand gewezen. Wel vertelde een van hen nog dat de naam van het theater verandert samen met het geslacht van de vorst. Het veranderde van Queens theatre in King’s Theatre in 1714 toen koning George I aan de macht kwam. Tussen 1901 en 1952 werd het His Majesty’s Theatre en dat his werd her toen koningin Elizabeth II de vorstin werd. Kijk zo hoor je nog eens wat.

Prachtig gelegen Helmond – Zoek je een huis in een rustige straat in Stiphout klik dan eens hier. Deze fraai gesitueerde middenwoning met garagebox ligt niet alleen in een rustige, maar ook in een kindvriendelijke straat. Het gaat om het huis van Bob & Saskia. Zij hopen eind dit jaar te verhuizen en bieden nu hun huis te koop aan. De woning met de keurige voortuin ligt op steenworp afstand van de prachtige tuinen van kasteel “Croy” en de Stiphoutse bossen. Ondanks de prachtige omgeving ligt het ook op wandelafstand van de winkels, scholen en allerlei andere voorzieningen.

Geruisloos door Delft glijden Delft – De oorsprong van Delft ligt langs een gegraven water; de Delf. Dat moet omstreeks het jaar 1000 zijn. Hier ontwikkelde zich een marktplaats waar over water landbouwproducten, textiel en diensten van vaklieden werden aangeboden. Nog steeds speelt het water een grote rol in Delft. We hebben in Delft 151 kilometer waterweg en er zijn 286 bruggen in de stad. De technische universiteit geniet internationaal faam vanwege de kennis over water en weg- en waterbouw. We hebben dus iets met water. Kennismaken met Delft doe je dan ook uitstekend vanaf het water. Rondvaartboten zijn al jaren lang een geliefd middel bij de toeristen om de stad te bewonderen. Sinds Pasen zijn daar nu de Canal Hoppers bijgekomen. Op acht plekken in de stad kun je op zo‘n fluisterbootje aanboord. Ieder kwartier komt er een bootje langs een dergelijk in- en uitstapsteiger. De boten varen drie routes. Er is een museumhopper die aanmeert bij Legermuseum, Prinsenhof, Oude Kerk en museum Lambert van Meerten. De winkelroute gaat langs Achterom, theater De Veste en Zuidpoort en is prima te gebruiken als watertaxi. De derde route vaart naar de Porceleyne Fles. Voor 2,50 euro ben je passagier op één vaarroute. Voor 5 euro mag je de hele dag in- en uitstappen en kun je de hele dag geruisloos over het water glijden.

Leven met een luiertas Eindhoven – “We kunnen niet meer spontaan naar de film”, zegt Michiel vanmorgen in een paginagroot artikel in het NRC-Next. Hij klaagt niet, maar legt uit welke veranderingen optreden als er een kind in je leven komt. De ochtendkrant schrijft over die veranderingen van levensstijl als je rekening moet houden met je kind. Vooral de vraag of het hebben van een kind is te combineren met je werk komt duidelijk aan de orde. Marieke legt uit dat ze beide niet erg tevreden zijn over de crèche. Daar gaat hun zoon Mees dan ook niet meer naar toe. “We vonden dat helemaal niks”, zegt ze in de krant. “Daar zat hij dan in zo’n schommelstoeltje. Ze hadden elke dag een andere leidster. Ik heb zelfs een keer meegemaakt dat ik hem ’s ochtends ging brengen en dat de invalleidster vroeg hoe hij eigenlijk heette”, licht ze hun mening verder toe in de krant van vandaag. Marieke werkt daarom alleen op zaterdag, als vriend Michiel thuis is. Één dag in de week gaat zoonlief naar oma in Helmond, zodat Marieke nog wat freelancewerk kan doen. Familie is dus belangrijk, want ook bij haar zus, die zelf vier kinderen heeft, kan Marieke altijd terecht met vragen, meldt ze in het artikel. In het artikel komt ook een stel uit Deventer en een stel uit Amsterdam aan het woord. Marieke onthult in de krant dat Michiel al veel eerder aan een kind toe was dan zij zelf. Als het alleen aan hem had gelegen, was Mees nu al bijna negen jaar. Omdat het huis nog moest worden opgeknapt en omdat er nog wat grote reizen op het programma stonden, werd de komst van een baby uitgesteld, lezen we in de krant.

Trots op Augurk Londen – De Londenaren noemen het gebouw “The Gherkin”, maar officieel heet het 30 St Mary Axe, net zoals de straat waarin het staat. Het gebouw naar een ontwerp van de architect Sir Norman Foster kwam gereed in 2004. ‘De Augurk’ in het hart van het financiële district van de Britse hoofdstad behoort inmiddels helemaal tot de vertrouwde skyline daarvan. Het Zweedse bedrijf Skanska dat verantwoordelijk is voor de bouw begon daarmee in 2001. Het kegelvormige gebouw met het glazen harlekijn patroon is overal In Londen te zien. Het is 180 meter hoog en dat besef je pas echt goed als je er bij staat. Je kunt het alleen maar bekijken door omhoog te kijken. Het gebouw komt daardoor vind ik ook niet volledig tot zijn recht. Je kunt er niet voldoen afstand van nemen om het in zijn geheel te bewonderen. Dat is eigenlijk wel jammer. Aanvankelijk werden er in de Britse pers nogal wat grappen over het innovatieve gebouw gemaakt. Dat begon al toen de ontwerpschetsen werden vrijgegeven. Journalisten bedachten de naam “the erotic gherkin”. Die bijnaam is het gebouw nooit meer echt kwijt geraakt. Niemand kent het bij de echte naam. Het gebouw staat op de plek waar voorheen The Baltic Exchange stond. Op 10 april 1992 liet de IRA tegen de gevel van dit gebouw een bom ontploffen. De explosie zorgde voor erg veel schade aan de Exchange en de gebouwen ernaast. De overheid stond erop dat de gevel van het gebouw na de aanslag in de oorspronkelijke toestand zou worden teruggebracht. Omdat dit voor de eigenaar van het gebouw te duur werd, verkocht met het. Pas nadat English Heritage had ontdekt dat volledige restauratie door de grote schade niet reëel was, kwam de kans om iets geheel nieuws neer te zetten. Zonder de aanslag van de IRA was dit gebouw dus nooit ontworpen en gemaakt. De Amsterdamse voetbaltrainer die riep dat elk nadeel zijn voordeel heeft, kreeg dus weer eens gelijk. De kritiek in de pers is ook helemaal verstomd. Men heeft het gebouw niet slechts geaccepteerd, maar is nu juist trots. In de marmeren muur tegenover de ingang van het gebouw staan de drie namen gegraveerd van de mannen die in 1992 omkwamen bij de aanslag. We zagen er verse bloemen bij.

Spelletjes doen op Familiedag Hazerswoude-Rd – De traditionele familiedag werd dit jaar georganiseerd door Nella & Martien, met ongetwijfeld ook nog wel wat assistentie van hun dochters. De dag vond plaats in een zaaltje bij hun kerkje. Tot onze vreugde was ook tante Frouk dit jaar weer present. Temidden van haar neven en nichten met aanhang en nazaten was het erg leuk dat zij ook dit jaar weer van de partij kon zijn. Er viel veel te kletsen, te drinken en te snoepen en voor de actieven onder ons was ook van alles te doen. In de hal kon je o.a. stokken vangen. De kinderen vonden het erg leuk om hun mama's en papa's stokken te zien vangen die zij met een druk op de knop loslieten. Ook voor de allerkleinsten waren er leuke speel-avonduren te beleven. Abel vond de grote slang erg leuk om door te kruipen op weg naar het licht aan het eind. Er werden ook dit jaar natuurlijk weer de traditionele groepsfoto’s gemaakt. Dat leverde voor sommige kleinkinderen een nog leuker spelletje op. Terwijl oma Corien even bereidwillig plaats nam op een stoeltje zodat de fotografen de belichting uit konden meten, grepen de kleinkinderen hun kans. Oma kietelen is immers hilarisch, voor iedereen. Een groepsfoto levert ook leuke spelmomenten op. Abel zag plotseling een prachtig bos krullen voor zich. Daar moest hij toch even aan trekken. Zijn grote nichtje Benthe vond het niet zo leuk. Ze wilde graag dat de foto nog een keer werd overgedaan. Die tweede keer hield mama Saskia de handjes van haar grijpgrage zoontje maar vast. Daarna was het nog niet gedaan met de groepsfoto’s. Opa Pieter Jan en opa Frans vormden met kun kleinzonen Mees en Karsten nog even een heel klein groepje. De beide kleinzoon hadden een nieuwe trui dit door oma Nellie was gebreid. Daarmee gingen ze op de foto. Tenslotte maakten we ook nog een groepsfoto van de club van Nellie & Pieter Jan. Je kunt dit soort foto’s tenslotte nooit genoeg maken. De familiedag eindigde met een warm en koud buffet. Nella & Martien hebben ons een leuke middag met heerlijke dingen bezorgd.

Snow White Londen – Zaterdagmiddag stuitte wij bij toeval op een demonstratie tegen de religieuze beweging Scientology. De beweging – volgens de demonstranten een sekte – is door beroemde leden als John Travolta en Tom Cruise erg bekend geworden. Scientology is het middelpunt van heftige discussie en rechtszaken. Er zijn niet veel mensen die precies kunnen vertellen wat het nu exact inhoud. De beweging stelt zich niet graag open op. Er zijn in sommige landen ook al politieonderzoeken tegen de beweging gestart. De betogers verscholen zich allemaal achter een masker want de Scientology beweging staat erom bekend steevast critici voor de rechtbank te dagen. We spraken heel even met een van de demonstranten. Het anti-scientology gevoel is sterk. Ze deelden briefjes uit met daarop ‘google operation snow white’. Volgens de demonstranten probeert de Scientology beweging om kritische informatie uit google te verwijderen. Dat heeft tot gevolgd dat er steeds een nieuwe anti-Scientology website verschijnt. Het geheel van onderzoeken, rechtszaken en geheime operaties tegen tegenstanders van Scientology worden de ‘Fair Game Tactics’ genoemd.

Bekend van koektrommels Londen – Er zijn soms van die gebeurtenissen die een toch al erg geslaagd tripje nog meer glans geven. We zijn in Londen om tentoonstellingen te zien. Na het bezoek op donderdag aan de Royal Academy of Arts om de tentoonstelling ‘From Russia’ te zien, bezochten we vrijdagmorgen the Gourtauld Gallery om de tentoonstelling ‘Renoir at the Theatre’ te zien. Een tentoonstelling met nog meer meesterwerken van het impressionisme. Nu rond het thema theater. De tentoonstelling bevond zich in de zalen op de bovenste verdieping van het kleine museum. Voordat we daaraan begonnen, deden we eerst een rondje door de zalen op de verdieping daaronder. Ook hier hing immers nog wat impressionistisch werk uit de vaste collectie van het museum. Ik wist dat het museum een van de belangrijkste collectie uit Engeland bezit. Botticelli, Rubens en Gainsborough zijn ruim vertegenwoordigd. Er is ook veel werk uit de twintigste eeuw. Er hangt onder meer werk van Matisse, Derain en Kandinsky. Het is echt een uitzonderlijke collectie met heel veel topstukken. Het meest onder de indruk was ik toch van de zaal met impressionisten. Er hingen diverse beroemde werken van Manet, Monet, Cézanne en Van Gogh e.a. In tegenstelling tot de dag ervoor, was het nu bovendien heerlijk rustig. We konden lang en ongehinderd van de werken genieten. Erg onder de indruk was ik van het schilderij van de ‘Bar in de Folies-Bergère’ van Edouard Manet. Ik ken het werk natuurlijk uit de studie boeken, maar om het hier nu zelf te kunnen bekijken, was heel bijzonder. Na dit heerlijke voorgerecht begonnen we aan het hoofdgerecht: de expositie met werk van Renoir. Het van puzzels en koektrommels bekende ‘La Loge’ hing er natuurlijk ook.

Vooral lachen Londen – Lente in Londen zorgt voor een uitbundige stemming. Iedereen komt de straat op. Slenteren door Londen wordt er steeds leuker door. We wandelen van Shaftesbury Avenue, waar we Monty Python’s Spamalot etalages van het Palace Theater hebben bewonderd, het drukke Leicester Square op. De papieren duifjes zijn inmiddels verdwenen. Vlakbij is een piepklein parkje. In het midden staat een pompeus stambeeld dat alle aandacht krijgt. Daartegenover staat een klein beeldje. Je zou het bijna zo voorbij lopen. Dat is nu echter niet mogelijk omdat een groepje Franse meiden elkaar fotografeert naast het beeldje. Ze kwetteren dat het een lieve lust is. Ik bied aan om het groepje te fotograferen bij het beeldje. Giechelend scharen ze zich rond Charlie Chaplin. Ze zijn erg tevreden over het resultaat en vinden dat wij ook samen op de foto moeten. Dat is leuk voor thuis roepen ze bijna in koor. Tijd om op hun voorstel te reageren, krijgen we niet. Ze duwen ons bijna naast het beeld. Gedwee gaan we staan. Een van de meisjes krijgt mijn camera en de anderen groepen om haar heen. Ze kijken allemaal naar het schermpje op de achterzijde en geven allemaal aanwijzingen. We moeten vooral lachen vinden ze. Dat doen we dan ook overtuigd. Ook over deze foto zijn de meiden erg tevreden. Wij trouwens ook wel.

Eerbetoon aan verleden Londen – De Tower Bridge is waarschijnlijk de beroemdste brug van Groot-Brittannië. De brug wordt dagelijks door 44.000 automobilisten en voetgangers gebruikt. Gisteravond waren Corien & ik daar ook bij. Het was een heerlijke zonnige avond. We zagen dat de Londenaren zuinig zijn op de beroemde toeristenattractie in hun stad. De brug krijgt, las ik bij het ontbijt in mijn ochtendkrant, nu een opknapbeurt van £4 miljoen (5,12 miljoen euro). De brug wordt eerst helemaal verfvrij gemaakt en daarna weer in de traditionele kleuren blauw en wit geverfd. Het werk zal na de zomer beginnen. De brug blijft wel open. Er was nog niets van te merken. Eigenlijk vond ik dat de brug nog lekker in de verf zat. De brug zal voor de werkzaamheden overigens niet sluiten. Pas in de laatste fase daarvan in 2010 zal de brug enkele maanden worden gesloten voor het landverkeer. Het wordt allemaal betaald door The City Bridge Trust. Ook de bekende Southwark Bridge zal weer worden geverfd in de originele kleuren groen en geel. De bruggen zullen door steigers wel gedeeltelijk aan het zicht worden ontrokken. Clare Thomas, City Bridge Trust Chief Grants Office, noemt de restauratiewerkzaamheden aan beide bruggen: “Een eerbetoon aan het verleden van Londen.” De krant vermeldt dat de restauraties zeker weer 25 jaar meegaan. Dat is een hele geruststelling.

From Russia Londen – De tentoonstelling in de Royal Academy of Arts in het hartje van Londen over de Franse meesterwerken in Russisch bezit, die Corien & ik deze week bezoeken, was bijna niet doorgegaan. De meeste van de tentoongestelde schilderijen van Monet, Picasso, Van Gogh, Kandinsky en Malevitsj komen oorspronkelijk uit privé-collecties die door de staat in beslag zijn genomen na de revolutie van 1917. De Russische overheid was bang dat de erven van de oorspronkelijk verzamelaars aanspraak zouden maken op de schilderijen. De kans was dan levensgroot aanwezig dat Engeland de kunst op hun verzoek in beslag zou nemen. Pas nadat het Britse parlement versneld wetgeving invoerde die claims onmogelijk maken, gaf het Russische ministerie van Cultuur het groene licht. De erfgenamen zijn nu boos en eisen een deel van de opbrengst van de tentoonstelling. Het illustreert tegelijk ook dat de 199 schilderijen uit de Hermitage in Sint Petersburg, de Tretjakov Galerij in Moskou en twee andere Russische musea samen een indrukwekkende en belangrijke tentoonstelling vormen. Het unieke karakter van deze expositie was de reden om naar Londen te reizen. Alleen al het wereldberoemde Dans II van Henri Matisse maakt deze trip meer dan de moeite waard. De wisselwerking tussen Parijs en Sint Petersburg in de negentiende en twintigste eeuw is een belangrijk hoofdstuk in de Europese kunstgeschiedenis dat we graag nog eens d.m.v. deze tentoonsteling doornemen.

Gevouwen duifjes Londen – Alle grote pleinen in alle grote steden, waar ook ter wereld zijn (over)bevolkt met duiven. Stadsbesturen moedigen het voeren van de diertjes dan ook al lang niet meer aan. Duiven poepen op je hoofd, duiven maken herrie en duiven verspreiden allerlei nare bacteriën. Kortom ze zorgen voor veel overlast. Ze worden niet voor niets vliegende ratten of patatkippen genoemd. Toch zijn er nog steeds mensen die vertederd raken door duiven. Daarom haken reclamejongens en –meisjes daar toch steeds weer bij aan. Op Leicester Square, een van de grote pleinen in Londen, zijn deze week dan ook zo’n 5000 origami duiven geland. De papieren diertjes maakten reclame voor de tentoonstelling China Design Now in het Victoria and Albert Museum. Dit keer kon je veilig het plein oversteken zonder bang te zijn voor een poepende duif. Op het snaveltje staat: ontvouw mij. Als je dat doet vind je een kortingsbon van drie pond voor de tentoonstelling. De enige Londenaren die wat last hebben gekregen van de duifjes waren de jongens en meisjes van het team die de vogeltjes hebben gevouwen. Zij kregen enigszins stramme vingers en polsen.

Er valt veel te zien ’t Woudt – “Als dit Ierland was, zou ik beter kijken”, schreef K. Schippers in een klein gedicht met de titel ‘Bij Loosdrecht’. Ik moest er aan denken toen we gistermiddag in een heerlijk lentezonnetje door het kerkdorp ’t Woudt fietsten. Op reis in het buitenland pak je dan je fototoestel. Je maakt kiekjes en loopt vol bewondering door een dorp dat sinds de middeleeuwen niet meer is veranderd. Daar behoef je dus niet voor op reis. Daar fiets je in tien minuten naar toe. t Woudt telde in 1561 twee boerderijen, negen kleine huisjes, een herberg, een pastorie en een kosterswoning. In de loop der tijden is dit dorpje niet veranderd. Het is ontsnapt aan de vooruitgang. Het schilderachtige dorpje tussen de weilanden wordt overigens al veel vroeger, in 1277 genoemd. Toen kreeg het van Floris V het recht om een eigen pastoor voor te dragen. Een voorrecht dat Floris maar zelden verleende. Nog steeds bestaat het dorp uit niet veel meer dan de (nu protestante) kerk, een paar huizen en boerderijen, een herberg annex café, pastorie en een kosterswoning. Er wonen ongeveer veertig mensen. Het zal ook altijd zo blijven want het hele dorp is beschermd dorpsgezicht. Maar je moet het zien. Alleen voor wie bewust waarneemt, valt er veel te zien.

Kom in de Kas Delft - Gisteren bezochten we een paar glastuinbouwbedrijven in de Noordpolder bij Pijnacker. Zij hadden de deuren opgezet in het kader van de 31ste editie van ‘Kom in de Kas’. We hadden deze Open Dag van de tuinbouw graag op de fiets bezocht, maar het weer werkte daar niet overtuigd aan mee. Gelukkig is het Noordpoldergebied ruim opgezet en was er steeds voldoende plaats om te parkeren. Het aanbod was verrassend veelzijdig. We zagen Bromelia’s, rozen, tomaten, komkommers en paprika’s in allerlei kleuren en diverse orchideesoorten. Omdat we geen kinderen of kleinkinderen bij ons hadden, lieten we het ezeltje en pony rijden en het wc-pot gooien voor het goede doel maar achterwege. Er was overal voldoende ter zake kundig personeel aanwezig om al onze vragen te beantwoorden. Jaarlijks trekt dit publieksevenement meer dan 200.000 bezoekers. Wij merkten – misschien mede door het weer – niet zo veel van deze drukte. Dat de producten niet alleen erg kleurrijk, maar ook erg smaakvol zijn was op een aantal plaatsen langs de route te testen. Je pikt ook allerlei aardig informatie op over de glastuinbouw. Een van de avontuurlijkste banen in deze industrie lijkt me die van ‘planthunter’. Deze man of vrouw spoort tot dusver onbekend gebleven soorten planten in de tropen op en onderzoekt of ze in Nederland in kassen commercieel gekweekt kunnen worden. Ook in deze sector gaat alles trouwens bijna automatisch. Machines hebben niet alleen het tilwerk overgenomen. Ik heb met verbazing staan kijken naar het sorteerwerk. Zonder dat er een mensenhand aan te pas komt, sorteert een machine hele kassen met planten op grote en ontwikkeling. Vroeger waren ‘groene vingers’ een vereiste in deze industrie. Nu lijkt het wel of ICT en logistiek een nog veel belangrijker ingrediënt van het de glastuinbouw zijn.

Koekje van eigen deeg Delft – Marketing beheerst ons leven. Je merkt het overal rondom ons. Ook in de politiek gaat het al lang niet meer over de inhoud. Om kiezers te trekken maken de heren en dames van de politiek steeds meer gebruik van marketingtechnieken. Het beste voorbeeld hadden we deze week. De film Fitna van Geert Wilders is toch niet anders dan een propagandistisch pamflet voor hemzelf en zijn partij. Een journalist vroeg hem ooit waarom hij geen ander kapsel nam. Daar behoefde Geert niet lang over na te denken. Hij denkt er niet over om zijn haardracht te veranderen. Als hij dat zou doen, zou niemand hem meer herkennen en dus zou hij kiezers verliezen. Zij antwoord was dan ook glasheler: “Het hoort bij mijn imago”. Ook andere partijen hebben het door. De ‘Partij voor de Dieren’, ‘Trots op Nederland‘ en de SP weten dat het behoorlijk wat rendement oplevert. Het draait om imago, niet om inhoud. In galerie ‘De telefooncel’ wordt deze maand de magie van het imago tentoongesteld. Kunstenaar Rob Lagrouw bakten samen met een lokale banketbakker vijfhonderd koekjes. Waar de koekjes van gemaakt zijn en hoe ze smaken, doet er niet toe. Het zijn koekjes met een verzamelwaarde. De kunstenaar legde uit dat de koekjes tien karakters vertegenwoordigen. Ze hebben elk een eigen naam en stripverhaal. Het gaat niet over inhoud, het gaat over imago. Een koekje heeft bijvoorbeeld het karakter van Agent Bauer uit de televisieserie ‘24’. De agent redt altijd de wereld. Bij Lagrouw krijgt hij een koekje van eigen deeg, want het koekje belicht de keerzijde van zijn rol, zijn platte kant. In ‘De Telefooncel’ worden ze getoond en in de winkel ertegenover verkocht. Zes koekjes in een luxe verpakking voor de prijs van dertig euro. Koop kunst, koop imago.