Op een mooie pinksterdag Delft – Met kerst hoopt heel Nederland op sneeuw. Iedereen wil een witte kerst. Met Pasen wil iedereen een chocolade ei en met Pinksteren komen de barbecues weer te voorschijn. In ons land geeft Pinksteren de beste kans op mooi weer. André van den Heuvel en Leen Jongewaard bezongen het al. Mei en juni, de maanden waarin Pinksteren valt, zijn nu eenmaal de zonnigste van het jaar. Mijn optimisme over het pinksterweer wordt door de cijfers uit De Bilt bevestigd. Volgens het KNMI daar werd het sinds 1901 op 43 pinksterdagen warmer dan 20 graden. Daarvan hadden er zelfs veertien zomerse temperaturen van 25 graden of hoger. Het is natuurlijk niet altijd mooi. Op zestien pinksterdagen was het kouder dan 15 graden, maar een verregende Pinksteren komt slechts zelden voor. De laatste was in 1990. Toen viel Pinksteren op 3 juni en viel er gemiddeld 10 millimeter regen. Echt heel slecht met Pinksteren was het overigens voor het laatst in 1860. Toen richtte een zware storm met windstoten van 120 km/uur op 26 en 27 mei heel veel schade aan. Die storm was voor het KNMI aanleiding om te beginnen met stormwaarschuwingen. Ons land kreeg als een van de eerste landen ter wereld een stormwaarschuwingsdienst. Dit jaar ziet het er goed uit. Het wordt een heel mooi feestelijk weekend. We krijgen alleen maar zon. Zet de barbecue dus maar klaar.

Het reisseizoen is begonnen Delft – Wanneer het nieuwe reisseizoen is begonnen, is moeilijk te zeggen. Het is net als met rokjesdag. Iemand begint en voor je weet doet iedereen mee. Elk jaar krijgt de redactie van ODD vanuit de lezerschare kaartjes vanuit verre, vreemde, maar soms ook heel dichtbije oorden. Aanvankelijke bestond de lezerskring uitsluitend uit familieleden. Tegenwoordig zit er van alles en nog wat bij. Engelandvaarders, wijnliefhebbers, fotografen, kunstliefhebbers en zomaar mensen die ooit op de site terecht zijn gekomen en regelmatig terugkeren. Jeanne en Mies behoren ook tot de min of meer vaste lezeressen van de site. Zijn laten ook graag weten waar ze uithangen. Beiden stuurden dit keer een kaart uit Engeland. Jeanne was de eerste. Wanneer de kaart precies arriveerde weet ik niet. Hij lag in het stapeltje post dat een buurvrouw tijdens ons verblijf in de Balkan voor ons steeds hoger maakte. Hij komt uit Postbridge in Dartmoor. Jeanne verbleef in het schilderachtig Torquay. De plaats is met ons land verbonden omdat stadhouder Willem III hier in 1688 landde. Maar Jeanne was meer geinteresseerd in een andere beroemde inwoner van de plaats: Agatha Christie. Ze zocht tijdens haar wandelingen door de badplaats naar de sporen die de beroemde schrijfster daar had nagelaten. De andere kaart is van Mies. Die komt uit Lincoln. Het is een tekening van Michaelgate zoals de straat er ooit moet hebben uitgezien. Ik herken er nog veel van, terwijl de tekening toch al in het begin van de 18de eeuw werd gemaakt. De historische kathedraal in het centrum van de stad is natuurlijk al zichtbaar. Die staat er immers als vanuit de veertiende eeuw. Beide kaarten maken duidelijk dat het reisseizoen weer is begonnen. Op de redactie kijken we weer uit naar de kaarten van de lezers. Stel ons en de lezers van ODD niet teleur.

Dynamisch decolleté Delft – Wij reizen een aantal keer per jaar naar Engeland. We krijgen voor we op reis gaan vaak van familie of vrienden een boodschappenlijstje mee. Daarop staan zaken die in Groot-Brittannië wel en in ons land niet of moeilijk te verkrijgen zijn. Meestal staan er bitter, ale en cider op de lijst. Ik ben benieuwd of er nu vraag zal zijn naar de ’Smart Memory Bra’ van het merk Lisca. Deze bh werd onlangs geïntroduceerd op een lingeriebeurs in Parijs en wordt deze zomer voor ongeveer 25 pond in Britse winkels verkocht. Het bijzondere van deze bh is dat het kledingstuk de borstenpartij omhoog duwt wanneer de lichaamstemperatuur stijgt. Engelse kranten melden dat het decolleté dus dieper wordt wanneer een vrouw zich sexy voelt. Ik ben zonder meer bereid om aan te nemen dat een diep decolleté een lichte zwelling kan veroorzaken bij de andere sekse, maar een bh die zelf opzwelt als de draagster zich sexy voelt, lijkt me meer een marketingtruc van enkele slimme reclamejongens of –meisjes. Het zou dus zo maar kunnen gebeuren dat wanneer je als vrouw over straat wandelt en een knappe vent tegen het lijf loopt, de borsten een tikkie hoger worden gelift. Het liften komt door het speciale schuim dat in de cups zit. De cups zetten namelijk uit wanneer de lichaamstemperatuur stijgt en de borsten worden hierdoor tegen elkaar aan gedrukt. Wanneer de temperatuur van de vrouw terugkeert naar haar ’normale toestand’, krimpt het schuim en lijken de borsten weer een cupmaat kleiner. Het lijkt me een absolute topper in de categorie zinloze producten. Wie ook een dynamisch decolleté wil, moet het ons maar laten weten. We nemen er wel eentje voor je mee.

De verbouwing is begonnen Stiphout – Bij Bob & Saskia is men deze week begonnen met de verbouwing van de zolder. Benthe kon het begin van de w week nog naast de ramen staan. In de loop van de week kregen die een plaats in het dak van de zolder. Met de nieuwe ramen is er straks volop licht voor de nieuwe kamers op de zolder. Op de steiger kijkt Bob hoe de aannemer bezig is met de werkzaamheden.

Veel schade op Strausspad Delft – De schade die ontstond door het hevige noodweer dat in de nacht van maandag op dinsdag over Delft raasde, is nog steeds goed zichtbaar. Het hoogheemraadschap Delfland sloot maandag overdag uit voorzorg al de grachten in de Delftse binnenstad af van het Rijn-schie kanaal. Om die manier wordt voorkomen dat de laaggelegen delen van de binnenstad onderlopen bij al te heftige regenbuien. Politie en brandweer kregen in onze regio vanwege het noodweer 648 meldingen te verwerken. Medewerkers van de gemeente Delft waren de rest van de week nog druk bezig met het opruimen van de omgewaaide bomen en afgewaaide takken. Achter mijn tuin op het Strausspad aan de andere kant van het water stond een machine van de gemeente het afgewaaide hout tot snippers te vermalen. De gemeentelijke tuinlieden hadden twee dagen nodig om al het afgewaaide spul op het pad klein te krijgen. Zelf hebben we dit keer geen schade ondervonden van het noodweer.

Mozartkugeln trekken publiek Salzburg – Het is een zege voor een stadsbestuur als het geboortehuis van een beroemde inwoner lekker groot is. Dan is het makkelijker om er later een museum in te vestigen. Het huis in de smalle Getreidegasse in Salzburg waar Mozart in 1756 werd geboren voldoet ruimschoots aan die kwalificatie. De beroemde componist woonde er de eerste zeventien jaar van zijn leven. De familie Mozart had overigens niet de beschikking over het hele huis. Ze woonden op een appartement op de derde verdieping. Maar het gehele pand is nu wel als museum ingericht. Je vindt er onder meer de eerste violen van de jonge Wolfgang Amadeus en het klavier dat hij de laatste tien jaar van zijn leven gebruikte op al zijn concerten. Toen wij er arriveerden was het erg druk voor het huis. Busladingen met mensen verzamelden zich voor het eigele pand. Het wekte bij mij de naar later bleek abusievelijk indruk dat erg veel liefhebbers van klassiek muziek in de stad waren gearriveerd. Ik besloot dan ook om geen blik te gaan werpen op de verzameling oude violen. Het bleek een verkeerde conclusie. De mensen voor het pand verdwenen net zo snel als ze waren gekomen. Hun interesse ging namelijk niet uit naar de geboorteplek van de wereldberoemde componist van klassieke muziek. Hun belangstelling was gewekt door de ijsjes die werden verkocht. In de onderste verdieping van het geboortehuis is tegenwoordig café Tessa Rossa gevestigd. Je kunt er verrukkelijke ijsco’s kopen. Er zijn ook allerlei chocolade versnaperingen te verkrijgen die de naam van de musicus dragen. De Saltzburger Mozartkugeln zijn heel populair.

Zon & zand Delft – Het afgelopen weekend was het uitgesproken strandweer. De temperatuur was ronduit zomers en het water aan het strand was ook reeds heerlijk op temperatuur. Daarom togen we afgelopen zondag met Saskia en haar kinderen naar het strand van het Delftse Hout. Bob was thuis gebleven om nog wat te klussen. Het Delftse Hout is een ideale plek voor een stranddagje. Je hoeft niet te zoeken naar een parkeerplaatsje in Scheveningen en je belandt op weg naar het Noordzeestrand ook niet in files. Het Delftse Hout kent al die zaken niet. Wij vonden vrijwel meteen een leeg bankje vlak bij het strand. Ook een kwaliteit die men in Scheveningen niet kent. Vanaf mijn bankje zag ik dat Sietske inmiddels al aardig kan zwemmen. Haar grote zus is reeds gediplomeerd en zij is hard op weg om dat te worden. Karsten vindt het water ook wel leuk, maar hij is toch nog meer gecharmeerd van het zand. Hij heeft nog niet meer nodig dan zon en zand.

Proef het voorjaar Delft – Met asperges zet je het voorjaar op tafel. Dat beweren damesbladen en aanverwante tijdschriften elk jaar in mei. Het klinkt ouderwets en oubollig. In de tijd van mijn moeder stond die kreet al in de bladen. Het geldt kennelijk nog steeds. Het enige dat verandert zijn de recepten waarmee de groente wordt bereidt. Het accent ligt nu vooral op de gezonde voordelen van de groente. Asperges zijn caloriearm. Ze bevatten slechts 16 kcal per ons. Ze zitten daarbij ook nog eens boordevol waardevolle vitamines (B, C en E) en mineralen zoals fosfor, ijzer en calcium. Het is een overtuigend handjevol argumenten om je onbekommerd over te geven aan het ‘witte goud’. Even terug naar de recepten. Uit moeders tijd stamt natuurlijk het recept met botersaus, beenham en eiersnippers. Het is hier thuis nog steeds favoriet. Corien maakt overigens altijd twee recepten klaar. Het eerste met ham en de eierconfetti zoals ze het van haar moeder leerde en daarnaast speciaal voor mij de variant met gerookte wilde zalmsnippers. Voor het wijnadvies maakt het niet veel uit. In een restaurant adviseert men meestal een sauvignon blanc. Maar omdat Corien geen wijn drinkt en ik de zalmvariant eet, serveren wij altijd een chardonnay bij de maaltijd. Daarvoor koos ik dit weekend de huiswijn van Plus, Chileense chardonnay, central valley 2008. Een originele omfietswijn. Heel vol en rijp. Want behalve het voorjaar op mijn bord, wil ik ook de lente in mijn glas. Oubollige clichés werken ook voor wijn.

Corien gaat er niet meer over Delft – Het vrolijke blauw schortje dat Abel hier draagt is ruim 45 jaar oud, maar het ziet er nog uit als nieuw. De kleur is nog net zo mooi als in 1964. Dat komt omdat Corien het altijd zorgvuldig heeft bewaard. Het is nooit gebruikt. Ook onze kinderen droegen het niet toen ze de juiste leeftijd daar voor hadden. Corien maakte het blauwe schortje als meisje van veertien jaar op school. Ze knipte het patroon en naaide het zorgvuldig in elkaar. Ze borduurde op de voorzijde een vrolijke kabouter en voorzag het hesje aan de achterzijde van knoopsgaten. Het zag er werkelijk prachtig uit. De juffrouw wilde er graag een negen voor geven. Maar dan moest het eerst gestreken worden. Daar had Corien geen zin in en het werkstuk leverde haar daarom slechts een zes op. Corien kon er niet om treuren. Ze nam het mee naar huis en het verdween thuis in de kast. Het schortje verhuisde met haar mee toen ze trouwde. Ook in de echtelijke woning verdween het achter in een kast. Nu pas heeft het een functie. Het bevindt zich in de verkleedkist van Benthe, Sietske en Karsten. Maar geen van de kinderen past het meer. Tot dat Abel afgelopen zondag langskwam. Hem past het vrolijke blauwe schort uitstekend. Voordat hij aan een ijsje begon, kreeg hij het aan. Onze kleinzoon kon naar hartelust knoeien. Het schort moet nu niet alleen gestreken, maar ook gewassen worden. Maar daar gaat Corien niet meer over.

Nog niet Stiphout – Het maken van een groepsfoto lijkt veel eenvoudiger dan het is. Ik heb er al eens eerder over gehad. Je zet het groepje bij elkaar en klaar is klontje. Iedere keer weer blijkt het toch wel iets meer dan dat. Maar soms zit het mee. Op de verjaardag van Sietske stond mijn zevental bij elkaar om een traktatie in ontvangst te nemen. Saskia zag het en greep mijn toestel. Er was wel enige regie van de beide Saskia’s voor nodig om vooral de kleinsten dezelfde kant op te laten kijken, maar het is weer gelukt. Daarna volgde de onvermijdelijke ‘gekke bekkenfoto’. Daaraan wil iedereen wel mee werken. Alleen voor Abel maakt het allemaal niets uit. Een foto is een foto is een foto is een foto. Met of zonder gekke bek. Daar doet hij niet aan. Nog niet

Sietske zes jaar Helmond – De verjaardag van Sietske viel dit jaar op Hemelvaartsdag. Corien & ik waren de avond er voor reeds gearriveerd zodat we het feestelijke verjaardagsontbijt ook mee konden maken. De avond daarvoor waren de slingers opgehangen net als zes ballonen. Onze kleindochter werd immers zes. Sietske had voor haar verjaardag een buggy gevraagd waarin ruimte was voor twee poppen. Na het ontbijt brak al snel moment aan dat cadeaus op tafel kwamen. De tweelingbuggy bleek inderdaad een schot in de roos. Onze jarige kleindochter ging gauw naar boven om twee poppen op te halen en samen met haar maakte ik een wandeling door het stille Stiphout. De enige mensen die we tegenkwamen waren de kerkgangers. Sietske had een boekje mee genomen voor onderweg. We wandelden tot we bij een bankje kwamen. Daar haalde de poppenmoeder haar baby’s uit de wagen. Ik moest voorlezen over een koe die over de maan wilde springen. Na het voorlezen, liepen we weer een paar straten tot we weer bij een bankje kwamen. Daar herhaalde zich het voorleesritueel. Sietske had - er van uitgaande dat ze kinderwagen kreeg – de wandelroute inclusief de bankjes en het voorlezen al lang van tevoren bedacht. Zo zou het gaan op haar verjaardag. Ik zag de kerkgangers glimlachend kijken. Ze vonden de opa die voorlas aan zijn kleindochter en haar poppen wel amusant. Voor Sietske en mij was het een serieuze zaak. Later op de dag volgde nog een bekend verjaardagsritueel: de taart en het uitblazen van de kaarsjes. Saskia had voor een heerlijke aardbeientaart gezorgd. Boven op een sprookjestafereel en zes kaarsjes. Sietske blies ze in één keer uit.

Om de dooie dood niet Delft – Geschiedenis gaat over dooie mensen. Zo kan je dat toch wel samenvatten. Er is zonder twijfel veel meer over te zeggen, maar leerlingen kijken er toch wel vaak zo tegenaan. Dat is jammer en dus moet je het onderwijs over onze vaderlandse geschiedenis levendig houden. Dat hebben ze goed begrepen op de Hogeschool Pabo Rotterdam. Woensdag bezochten 200 leerkrachten in opleiding het Delftse museum Het Prinsenhof. Natuurlijk is het belangrijk dat kinderen goed leren lezen, schrijven en rekenen. Maar het is ook belangrijk dat ze de geschiedenis van ons land goed in perspectief zien. Hoe is Nederland ontstaan? Waarom doen we wat we doen en zijn we wie we zijn. Delft en Het Prinsenhof spelen in de geschiedenis van ons land een significante rol. Een rol die in het museum ook heel zichtbaar is. De studenten van de Pabo brachten in groepjes van ongeveer veertig mensen verspreid over de dag een bezoek aan de voormalige woning van de Vader des Vaderlands. De begeleiders hadden zich getooid in kleding uit de tijd van Willem van Oranje. Zij beelden in de verschillende ruimtes van het museum personages uit ons verleden uit. De vaderlandse geschiedenis kwam woensdag weer even tot leven. Ik was er bij toeval getuige van en zag dat onze geschiedenis om de dooie dood niet saai is.

Joegoslavische kunstnijverheid Belgrado – De verjaardag van maarschalk Tito was in zijn Joegoslavië een nationale feestdag. Dat is niets bijzonders. Je kunt het vergelijken met onze Koninginnedag. Het werd daar iets later gevierd dan in ons land. In Joegoslavië vierden ze hun Tito-dag op 25 mei. De eerste werd gevierd in 1945. Dat beviel zo goed dan men de dag toen meteen officieel benoemde tot nationale feestdag. Tito kreeg van zijn bewonderaars allerlei cadeaus op die dag. Variërend van zelf gebreide babylaarsjes tot enorme wandtapijten. Alles meestal met een afbeelding van zijn gezicht erop. Ook na zijn dood werd de dag nog een aantal jaren gevierd. De laatste werd gehouden in 1988. In Tito's Mausoleum in Belgrado bekeken Corien & ik resten van een sportieve folkloristisch gebeurtenis die ook ter gelegenheid van zijn verjaardag plaatsvond. De officiële verjaardag van Tito viel namelijk samen met de ‘Dag van de jeugd’. Twee officiële nationale feestdagen op één dag. Dat is socialistische efficiëntie. Ter verhoging van de feestvreugde werd elk jaar een estafettewedstrijd gehouden. De sporters renden dagenlang met hun stokje door alle delen van de Socialistische Federatieve Republiek Joegoslavië. De race begon elk jaar in Kumrovec, de geboorteplaats van Tito en deed vervolgens alle grote steden aan. De wedstrijd eindigde in Belgrado op 25 mei in het stadion. Het estafettestokje werd daar aan de grote leider overhandigd. Die stokjes zijn allemaal bewaard gebleven. Het zijn stuk voor stuk mooie kunstwerkjes. Het estafettestokje werd elk jaar door een andere groep uit de Joegoslavische samenleving speciaal voor deze race gemaakt. Alle stokjes zijn prachtige voorbeelden van noeste kunstzinnige thuisvlijt. Sommige zijn zelfs erg fraai. We zagen de verzameling aan de wanden en in de vitrines van Tito’s Mausoleum. Joegoslavische kunstnijverheid met een historisch kleurtje.

Eva kampioen ’s-Hertogenbosch – Zondag 17 mei moest Eva met haar handbalclub Blauw-Wit naar een uitwedstrijd. Ze moest tegen RHV in Rijen en het bijzondere aan deze wedstrijd was dat Blauw-Wit de mogelijkheid had om kampioen te worden. Annefien, Jonah, Jara en natuurlijk papa, mama en Bart gingen mee om aan te moedigen. Het werd een hele spannende wedstrijd tegen een fysiek sterke ploeg. Handbalvereniging Elshout was ook aanwezig. Zij moedigden RHV flink aan, want als Blauw-Wit zou verliezen, dan werden zij kampioen. Annefien zag het somber in en leek even gelijk te krijgen want Blauw-Wit kwam na twee minuten op 1-0 achterstand. Het werd echter al snel 1-1. Vervolgens werd het 2-1, 2-2, 3-2 en bij rust stond het 3-3. Na de rust wist Blauw-Wit snel te scoren, 3-4 en vervolgens leek het echt de goede kant uit te gaan toen het 3-5 werd. De laatste vijf minuten wist RHV toch nog te scoren 4-5. Die laatste minuten werden nog erg spannend omdat Blauw-Wit de bal niet in de ploeg wist te houden. Er volgden nog enkele zeer gevaarlijke aanvallen voordat het verlossende eindsignaal viel en het feest gevierd kon worden. Een bijdrage van Pauli

Optimistisch beeld Zagreb – De Tkalčićeva straat in Zagreb rijgt cafés en winkels aan elkaar. Die zuigen op hun beurt toeristen en winkelend publiek naar de straat. Het is er dan ook altijd gezellig druk. De gidsen vertellen hun luisteraars in allerlei talen over de geschiedenis van de stad en de toeristen vinden er een terras voor een drankje. Nadat Corien & ik met onze gids door het oude gedeelte van de stad hebben gezworven, komen ook wij terug voor een drankje. In het warme zonnetje nestelen we ons achter een koel glas aan de straatkant van een terras. We kijken naar de flanerende mensen. Dan valt ons oog op een standbeeld. Het staat bijna verscholen achter de grote groene parasollen van ons restaurant. Nadat we er al babbelend en drinkend naar hebben zitten kijken, gaan we dichterbij om het goed te zien. Het reliëf blijkt van de lokale beeldhouwster Vera Dajht – Kralj te zijn. Het heet eenvoudigweg ‘Raam’. Maar dan natuurlijk in het Kroatisch. De kunstenares maakte tijdens haar loopbaan tien beeldhouwwerken. Nu allemaal terug te vinden in het landschap van haar land. Dit opvallende kunstwerk staat er sinds de jaren 80. Zagreb behoorde toen nog tot het Joegoslavië van Tito. Het straalt een prachtig optimisme uit. Een zonnig blik uit het raam op de toekomst. De geschiedenis van Kroatië leert ons dat het optimisme van Dajht–Kralj waarheid is geworden. Dat geeft het beeld extra betekenis.

Een paasgeheim Salzburg – Als ik aan de stad Salzburg denk, schieten mij spontaan drie dingen in gedachten. Allereerst denk ik natuurlijk aan Wolfgang Amadeus Mozart. Het muzikale wonderkind werd hier immers in 1756 geboren. Vervolgens dringt zich de gedachte aan de film ‘The Sound Of Music’ aan me op. De laatste veertig jaar wordt deze film over de avonturen van de jonge novice Maria (Julie Andrews), die via een outplacement project van het klooster als gouvernante van de Salzburgse familie Von Trapp te werk wordt gesteld, met kerstmis op TV vertoond. Iedereen kent dat verhaal en iedereen kan de muziek neuriën. Het derde thema dat onlosmakelijk is verbonden met Salzburg is Pasen. En dan niet vanwege het wereldbefaamde jaarlijkse klassieke muziek- en operafestival Salzburger Osterfestspiele (Salzburg Paasfestival) dat gedurende de paasweek hier wordt gehouden. Nee, dat komt door de paaseierenwinkel in de Getreidegasse. De straat waar je op nummer negen ook het geel geverfde geboortehuis van Mozart vindt. Heel veel huizen hebben hier trouwens de vrolijke kleur van paaseieren. Er is in die straat ook een winkel waar je het hele jaar door kerstartikelen kunt kopen. Dat is niet bijzonders. Dat soort winkels vind je over de je hele wereld. Maar in de paaseierenwinkel kun je het hele jaar door met de hand beschilderde paaseieren kopen. De eieren zijn niet alleen beschilderd met een thema dat is gerelateerd aan het Paasfeest. Er zijn ook allerlei andere tafereeltjes op de eieren vastgelegd. Ook het portret van de grote musicus is op eieren vastgelegd. Maar er zijn ook paaseieren met een kersttafereeltje er op. Je kunt de eieren dus op elk moment van het jaar ophangen in je huis. Dat een van de mooiste steden in Europa een muziekstad is, dankt het aan Mozart. Waarom je hier het hele jaar paaseieren kunt kopen, heb ik niet kunnen achter halen. Dat blijft een geheim. Een paasgeheim.

Florian is een héél mooi bokje Helmond – Amper twee weken na afloop van de musical "De klokkenluider van de Notre Dame" op het Knippenbergcollege met in de hoofdrollen onder andere Djali de geit en mijn dochter Marlotte als Esmeralda begon het erg spannend te worden. Djali bleek namelijk zwanger te zijn. Natuurlijk hadden we zelf al wel in de gaten dat ze steeds dikker begon te worden, maar ja wie denkt er nou aan dat er ook nog een klein geitje of bokje in haar buik aan het groeien was? Vanaf het moment dat Djali liefdevol door Marlotte en Els was opgevangen moet het diertje al - zij het pril - zwanger zijn geweest. Na afloop van de musical zou de geit niet meer terug gaan naar de oorspronkelijke eigenaar, maar worden opgevangen door de ouders van een collega van Marlotte die in de musical de rol van de rechter had vervuld. Zij waren al enige tijd op zoek naar wat gezelschap voor hun paarden. Al een paar dagen na aankomst waren de paarden en Djali goede vrienden geworden. Het geitje heet ook nu nog Djali. Haar zoon, het nieuwe bokje, draagt voortaan de naam Florian. Het diertje is vernoemd naar de rechter uit de musical. Ik vond het grappig om te zien dat Florian exact dezelfde kleuren en kleurentekening heeft als zijn moeder. Een bijdrage van AD

De natuur is onontkoombaar Pltivice - Wij zijn echte randstedelingen en ook op vakantie bezoeken we graag steden. We houden van kerken, theaters, terrassen, restaurants, winkels en musea. Allemaal ruimschoots voorradig in de stad. Natuurlijk houden we wel van de natuur, maar we zien het toch voornamelijk als het gebied dat je moet doorkruisen om van de ene naar de andere stad te komen. We komen op reis door de Balkan dan ook volop aan onze trekken. We bezochten de plaats Bled in Slovenië, Zagreb, Vukovar, Dubrovnik en Split in Kroatië, Belgrado in Servië, Kotor en Budva in Montenegro en Neum in Bosnië-Herzegovina. Daartussen doorkruisten we volop natuurgebied. Vooral Kroatië is een land boordevol natuurschoon. Bergklimmers en diepzeeduikers moeten hier vooral naar toe gaan. Ze kunnen zich moeiteloos mengen tussen de andere toeristen die voornamelijk bestaan uit zonaanbidders en cultuurhappers. Nu even terug naar de natuur. Kroatië heeft heel bijzondere nationale parken. Een van de bekendste is ongetwijfeld Pltivice meren. Het is met 300 vierkante km het grootste van de acht nationale parken van Kroatië. Tientallen watervallen verbinden de zestien meren van het park met elkaar. Wij vonden dat het park, dat op de UNESCO World Natural Heritage lijst staat, heel goed toegankelijk is gemaakt voor het soort wandelaars dat wij zijn. Je kunt er werkelijk heerlijk wandelen zonder daar speciaal voor toegerust te zijn. Bovendien kun je gebruik maken van boten en busjes om het gebied te doorkruisen. Wij kozen voor een vijf uur durende wandeling waarbij we ook het busje en de boot hebben gebruikt. Er leven volgens de folder in dit gebied nog bruine beren. Die hebben we overigens niet gezien. Maar er komen ook veel soorten vlinders, vogels, vissen en kikkers voor. Daarvan hebben we er wel een hoop gezien. Ik heb in verschillende landen al heel wat water, meren, watervallen en bossen gezien, maar Pltivice is zondermeer uniek. Een prachtig gebied om foto’s te maken.

Zo gaan die dingen Split – Na Zagreb is Split de belangrijkste plaats in Kroatië. Wij arriveerden er maandag. We parkeerden vlak bij de haven en zagen dat er hele grote cruiseboten en jachten in de haven aan de Adriatische zee kunnen afmeren. Deze streek heet Dalmatië en de mensen Dalmatiërs. We ontmoeten hier onze vrouwelijke gids. Ze is hier geboren en getogen, maar spreekt toch heel goed Nederlands. We hebben al eerder Nederlandse gidsen gehad, maar zij is de eerste die we echt kunnen verstaan. Het is 27 gr. en de terrassen lokken, maar we komen natuurlijk voor het paleis van Diocletianus, voor de musea en de vele indrukwekkende bouwwerken. Onze gids begint nog anders. Zij vertelt in de schaduw van een reusachtige palmboom eerst hoe belangrijk de toeristenindustrie, de wijn- en de scheepsbouw zijn voor Split. Ze is terecht trotst op haar stad en land. Het verhaal van Split begint al in de vierde eeuw voor Christus, maar wordt pas echt interessant als ze vertelt over de Romeinse keizer Diocletianus. Hij liet hier een paleis bouwen om in te wonen na zijn pensioen. Hij is de enige Romeinse keizer die niet is vermoord of afgezet, maar met pensioen is gegaan. Dat deed hij hier in Split in een reusachtig paleis. Hij lijkt me ook nu nog wel een leuke plaats om je pensioen door te brengen. Althans voor een tijdje. Het mausoleum van de keizer in het paleis is eeuwen later ‘verbouwd’ tot kathedraal. Dat moet in de hemel een glimlach op het gezicht hebben gebracht van de martelaren van Split. Keizer Diocletianus was immers de fanatiekste christenvervolger van alle Romeinse keizers. Juist zijn laatste rustplaats is nu een kathedraal. Uiteindelijk trokken de christenen toch aan het langste eind. Onze gids vertelt het verhaal met een glimlach. Ergens zit een moraal in het verhaal, vindt zij. De kerk is opgedragen aan Sv. Duja, de eerste bisschop in het gebied en een van de martelaren van keizer Diocletianus. De gids zegt dat zijn stoffelijke resten in de kerk nu rusten op de plek waar voordien de resten van Diocletianus lagen. Zo gaan die dingen, soms.

”You guys” Budva – De riviera van Budva is het interessantste deel van de kust van Montenegro. Dat is althans de mening van de juffrouw die we troffen bij de ingang van de middeleeuwse citadel van de oude stad. Ze sprak engels als een Amerikaanse en noemden ons steeds als “you guys”. Ze was gekleed in een folkloristisch kostuum. Haar lange zwarte haar kwam tot bijna halverwege haar rug. Het eerste hoorde bij haar beroep van gastvrouw. De haren zijn van haarzelf. Ons bezoek aan de citadel was onderdeel van ons bezoek aan de oude stad. We slenterden samen door de smalle straatjes, dronken koffie onder de bomen van een pleintje en maakten erg veel foto’s. Budva is erg attractief. Elke hoek die je omslaat, levert een nieuw panorama of een schilderachtig plaatje op. Voor het digitale tijdperk noemden we dat een Kodak-moment. Het lijkt net of je door een openlucht museum loopt. Toch is dat niet zo. De huizen hebben nog allemaal bewoners. Wel zijn veel huisjes omgetoverd tot een klein winkeltje. Veel mode en snuisterijen en veel cafés en restaurantjes. Vanaf de citadel hadden we een prachtig uitzicht over de oude stad. We liepen ook even de bibliotheek binnen. Niet omdat we na een paar dagen de taal al machtig zijn, maar omdat de rode lederen fauteuils een uitstekende gelegenheid boden om even uit te rusten.

Heimwee naar Tito Belgrado – Het naoorlogse communistisch Joegoslavië bestond uit zes deelrepublieken: Slovenië, Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Servië (met de zelfstandige provincies Kosovo en Wojwodina), Macedonië en Montenegro. Dat plaatje ziet er nu heel anders uit. Het Joegoslavië van maarschalk Tito bestaat niet meer. Toen hij in 1980 op 87-jarige leeftijd overleed, bleek dat hij er niet in was geslaagd om voor een opvolger te zorgen die door alle partijen werd geaccepteerd. De nationalistische gevoelens laaiden weer op en we weten allemaal waar dat toe heeft geleid. Van de mensen die ik hier sprak, kreeg ik niet de indruk dat er heimwee is naar het oude Joegoslavië. Dat gevoel bestaat wel over Tito. Bij veel Serviërs thuis hangt zijn foto nog steeds aan de muur. Zijn graf in het centrum van Belgrado wordt niet alleen bezocht door toeristen zoals wij. Ook de Serviërs komen er. Ik zag een groepje jonge Serviërs foto’s van elkaar maken bij het standbeeld van Tito. Sommige brachten daarbij de militaire groet. Wij waren de dag na zijn dood bij het graf. We zagen dat zijn hoogbejaarde weduwe Jovanka een krans bij zijn graf had gelegd. Veel van haar landgenoten kwamen die dag ook om stil te staan bij dat moment in hun geschiedenis, maar de grote verering is weg, daarvoor in de plaats kwam heimwee.

Beroemde korhoen in Budva Budva – Vrijdag reden we van Belgrado in Servië naar Budva aan de Adriatische kust van Montenegro. Er was veel te zien onderweg. De autoweg meandert door een prachtige natuurgebied. Bergen en dalen, rivieren en weidegebieden, bossen en tuinen, steden en dorpjes. Het decor verandert steeds, maar blijft prachtig. Kennelijk is het ook een gevaarlijke weg. Ik zag tientallen monumentjes in de berm ter nagedachtenis van mensen die hier om het leven kwamen. Het zijn meestal zwarte marmeren platen met een of twee namen. Vaak staat er ook een foto op. Het lijkt soms wel of het niet alleen een herinnering is aan een trieste gebeurtenis op die plek. Vaak lijkt het of de dode daar in de berm ook ligt begraven. De plek langs de weg ziet er uit als een graf. Er liggen altijd bloemen bij. In een klein dorpje in Servië stoppen we voor de lunch. We kopen brood, kaas en lange droge worst. We moeten onze dinars opmaken en doen dat met chocolade en een liter van de bekende sterke drank van de Balkan: Slivovica. Het is een soort van pruimen gestookte jenever. De fles kost 330 dinar, dat is ruim € 4,5. Toeristen kunnen hier goedkoop dronken worden. Ik laat de fles nog dicht. Kom maar eens langs in Delft om de smaak van de Balkan te proeven. Als we tegen middernacht, na een lang diner, op het balkon van ons hotel aan de boulevard van Budva kijken naar de bewegende lichtjes op de donkere zee proef ik mijn eigen smaak van Delft: Famous Grouse.

“Fijne moederdag” Delft – Iedere moeder kent het gevoel. Ze ligt op een zondagmorgen in bed te wachten op haar moederdagontbijt. Mama is allang wakker en eigenlijk wil ze eruit. In de verte hoort ze angstaanjagende geluiden uit de keuken komen. Rinkelende borden. De klep van de broodtrommel gaat met een klap dicht. De koelkastdeur gaat steeds opnieuw open en dicht. Er valt een pan en ze hoort de messen rinkelen. “Ssssst, mama slaapt”, sist de oudste. De kinderen maken het ontbijt. Verse sinaasappelsap, een min of meer zacht eitje, lapjes kaas, lapjes ham, geroosterde boterhammen en een schaaltje jam. Mama hoopt dat haar man, al is het maar uit de verte, enig toezicht houdt. Zij moet straks de boel weer opruimen, vreest ze. Als de kinderen de slaapkamer binnen komen, roepen ze enthousiast: “Fijne moederdag”. Er wordt van moeder verwacht dat ze zorgeloos lag te slapen en juist nu wakker wordt. Zorgvuldig wordt het blad met het ontbijt op bed gezet. Vervolgens springt er een kind op het voeteneind van het bed. Het bed beweegt en kraakt en het sinaasappelsap belandt bijna met moeder tussen de lakens. Na het verorberen van de maaltijd, komen de geknutselde cadeaus. Kindergezichtjes glunderen van trots. Ze weten zeker dat mama het prachtig vindt. Ik weet wat er dit jaar in Veldhoven te voorschijn wordt getoverd door de kinderen. Ze hebben me het op het schoolplein uitvoerig verteld en de bijbehorende kaart laten lezen. Van dit cadeau zal mama nog jaren plezier van ondervinden.

“Profitons de la vie“ Belgrado – Een reis door de Balkan is is een reis door de recente geschiedenis. Het verhaal dat daarbij hoort is tekens weer anders. In Belgrado was Zoran onze gids. Wij noemden hem al gauw Zoro, een naam waaraan hij al spoedig gehecht was. “Mijn vrienden noemen mij Zoro”, vertelde hij later bij de borrel. En zo is dat. Zij verhaal over het recente verleden, heeft de duidelijke kleur van zijn herinneringen. Een kleur die anders is dan wij eerder in Kroatië zagen. Belgrado heeft ook iets met de Fransen. Ze hielpen al eens bij het vechten. Je merkt het op straat nog steeds. We gebruikten de lunch in Le Molière, een Frans restaurant. Het deed me denken aan een citaat uit Le Bourgeois Gentilhomme van de fransman. Een citaat dat nergens beter van toepassing is dan hier. “Buvons, cher amis, buvons: Le temp qui fuit nous y convie ; Profitons de la vie Autant que nous pouvons“ En dat doen wij vanavond weer samen met Zoran

Kroatië herstelt langzaam Zagreb – In Kroatië is de oorlog altijd dichtbij. Niet alleen de recente vrijheidsoorlog van 1991-1995, ook de Tweede Wereld Oorlog is nog zichtbaar aanwezig. We reisden woensdag van Zagreb naar Belgrado. De eerste stop maakten we in Jesenovac Waar ooit het beruchte concentratie kamp was, is nu een museum en een gedenkteken. Het gedenkteken doet denken aan een gigantische bloeiende betonnen tulp. Het museum heeft slechts twee zalen. Daarin niet alleen de beelden en de herinneringen aan de verschrikkelijk oorlogstijd, maar ook een muur met de namen van de 67.000 mensen die hier om het leven kwamen. Het was een indrukwekkend bezoek. In Vukovar, vlak bij de grens met Servië, stopten we om de lunch te gebruiken. Ik zag hier geen museum dat herinnert aan de zware gevechten om de onafhankelijkheid van Kroatië. Zo ver is men hier nog niet. De stad is nog steeds niet helemaal bekomen van de zware strijd. Veel huizen vertonen gaten van kogels en granaten. Er is nog heel veel niet hersteld. Daar is blijkbaar nog geen geld voor. Soms is de benedenverdieping opgeknapt en is de bovenverdieping nog niet gedaan. Het contrast tussen het heden en het verleden is scherp aanwezig. Een opgeknapt huis is inmiddels weer in gebruik als café. Het huis er naast vervalt steeds verder. De kapot geschoten watertoren zal weer worden opgeknapt en als monument van de vrijheid worden bewaard. Men probeert het toerisme te bevorderen en zo inkomen te genereren voor de stad.

Zagreb heeft twee gezichten Zagreb – Dinsdag brachten we de hele dag door in Zagreb. Voor de lunch leidde Radoslav, onze gids, ons langs de bezienswaardigheden van Gornji Grad (de bovenstad) en Donji Grad (de benedenstad). Het hoogteverschil, dertig meter, wordt overbrugd door steile straatjes. We begonnen onze voettocht op de heuvel waarop de kathedraal van Zagreb staat. Het is met 105 meter het hoogste kerkgebouw van Kroatië, vertelde de gids. Het is een prachtig gebouw met een rijke historie. Maar veel geliefder bij de inwoners van de stad is de St. Marcuskerk uit de veertiende eeuw. Het meest kenmerkende aan de kerk is het dak dat is versierd met de wapens van Kroatië en Zagreb. Ter gelegenheid van Pasen was er een groot paasei voor de kerk geplaatst. Het was versierd door lokale naïeve kunstschilders. Eind van deze maand gaat het kleurig ei weer weg. Na de lunch gingen Corien & ik op eigen gelegenheid de stad in. Het verschil tussen het hoofdzakelijk middeleeuwse Gornji Grad en het vrolijke Donji Grad is opvallend. De benedenstad is levendig en druk, de bovenstad is verzonken in een sfeer van stilte en rust. Zagreb staat vol standbeelden. Kleine, maar ook hele grote. “We zijn misschien een klein land, maar we houden van grote beelden”, legde Radoslav ons eerder uit. Op onze wandeling kwamen we langs het standbeeld van de bekende romanschrijver en dichter August Senoa leunend tegen een reclamezuil zoals we er al tientallen in Zagreb zagen. Dat hij hier geëerd wordt, begrijp ik wel. Veel van zijn werk droeg hij op aan Zagreb. Het beeld staat in de straat waar hij in 1838 op nummer 43 werd geboren als zoon van de kleermaker van de bisschop. Waarom de kunstenaar hem in zo’n achteloze houding tegen een zuil laat leunen, is mij niet duidelijk. Het is wellicht een dichterlijke houding. Een wandeling door Zagreb maakt dorstig. Een terras in het centrum van de stad is dan een ideale plek om onder het genot van een glaasje Prosecco weer de rust te vinden die bij een dinsdagmiddag in Zagreb hoort.

Aanstekelijk uitzicht Langenbruck - Maandag reden we door de alpen van Oostenrijk en Slovenië naar Zagreb in Kroatië. Een prachtige rit door een prachtig natuurgebied. Slovenië lijkt erg op Zwitserland. Behalve de prijzen die zijn ongeveer de helft van de Zwitserse. Daar kwamen we achter toen we voor de lunch neerstreken in Bled. Een stadje net over de grens dat wordt ingesloten door de bergen. Middenin het meer ligt een eilandje met daarop een kerk. Volgens het bordje ‘the pilgrimage church of the Assumption’. Voor we naar een lunchroom gingen, wandelden we even langs de oevers van het meer. Het was er stil. Het toeristenseizoen is nog niet op gang gekomen en bovendien miezerde het zo nu en dan een beetje. Volgens onze chauffeur is het hier in de zomer razend druk. Het grote aantal hotels langs het meer deed dat al vermoeden. Voor watersporters is het dan ook een ideaal gebied. Nu zaten er in het restaurantje waar we neerstreken slechts twee autochtonen. Een jongen en een meisje, die geheel in elkaar verdiept, geen oog hadden voor de twee toeristen die een tafeltje verder een maaltijd verorberden. Wij waren ook de enige die het uitzicht bewonderden. Het jonge stel had slechts oog voor elkaar. Wij liepen na de maaltijd hand in hand verder. Zo’n uitzicht is aanstekelijk.

We zijn onderweg St. Kastl – Zondagmorgen zijn Corien & ik begonnen aan een reis door de Balkan. Het ligt in de bedoeling om Slovenië, Kroatië, Servië, Montenegro en Bosnië en Herzegovina te bezoeken. De eerste dag zijn we niet verder gekomen dan Langenbruck in Zuid-Duitsland. Daar vonden we onderdak in het Waldgasthof St. Kastl. Het leuke hotel ligt enigszins verscholen in de bossen. We genoten er ’s avonds in een ontspannen sfeer van de Beierse keuken. Vandaag rijden we na het ontbijt naar Zagreb. Daar willen we twee nachten blijven. Zoals jullie van me gewend zijn, zal ik proberen dagelijks een stukje op ODD te plaatsen. Of dat gaat lukken is onderweg altijd weer de vraag.

Familiedag 2009 Helmond – Gisteren vond in het Helmondse stadspark De Warande de jaarlijks familiedag plaats. Dit jaar was de organisatie in handen van Nellie & Pieter Jan. Zij hadden in het natuurgebied in een buitenwijk van Helmond een picknick met een kleine jeu de boules-competitie georganiseerd. Guido was door zijn moeder aangewezen als de vrijwilliger die het spel in goede banen moest leiden. Terwijl de groten in de weer gingen met de glimmende metalen ballen, konden de allerkleinsten zich vermaken in het speeltuintje of met allerlei tekenspulletjes. Na het buitengebeuren in de wandelpark beëindigden we de familiedag met een heerlijke maaltijd thuis bij Nellie & Pieter Jan. Daarna werd de verjaardag van Pieter Jan gevierd. Hij heeft de leeftijd van 65 jaar bereikt. Een feit waaraan hij op verschillende manier werd herinnerd.