Nice cuppa Banbury – Op de vraag aan de ontbijttafel van de serveerster of we koffie of thee willen, antwoordde Corien steevast:”Thee graag, maar slechts één zakje in de pot.” Een verstandige antwoord, want de Britten doen meerdere zakjes in het potje. Voor elk kopje een zakje en een voor de pot. Dat is heel sterk, maar ach de Engelsen doen immers melk in hun thee. Zonder melk is hun brouwsel ook niet te drinken, vind ik. De Engelsen beroemen zich erop dat zij de enige natie ter wereld zijn die het geheim kent van het zetten van een werkelijke goede cuppa thee. Gek genoeg is dat nationale theegevoel op gang gebracht door de Nederlanders. Wij introduceerden in de zeventiende eeuw de thee in Engeland. Nu drinken de Britten altijd en overal thee. Op onze hotelkamer stond dan ook een waterkoker met dagelijks verse theezakjes e.d. Thuis drink ik meer koffie, maar ook bij het Nederlandse ontbijt drink ik altijd een kopje thee. En met thee bedoel ik thee. Geen warme limonade. Thee met een vruchtensmaak verdient die naam niet.

Roken is slecht voor…. Bicester – Op deze foto zie je Corien bij een koffieshop in het Engelse plaatsje Bicester. Het is een ander soort koffieshop dan we in Nederland gewend zijn. Het is een coffee shop van Starbucks. In ons land heeft de koffieshop alles te maken met roken terwijl men in Groot-Brittannië in een coffie shop niet eens mag roken. Daar drinkt men, hoe gek dat ook mag klinken, slechts koffie. De reden voor het rookverbod in de Britse zaken is echter een andere dan je zou verwachten. We weten allemaal dat roken schadelijk is voor de gezondheid. Ik las onlangs nog eens hoe dodelijk roken is. Voor elke persoon die sterft ten gevolge van Aids, sterven er ongeveer 150 personen aan de gevolgen van hun rookgewoonten. Dat roken slecht is behoeft dus ook geen betoog. In de zaken van Starbucks hangen in Engeland dan ook duidelijke waarschuwingen voor de gevaren van het roken. Borden die diepe indruk maakten, want ik zag niemand roken. Voor mij was deze waarschuwing overigens helemaal nieuw. Klik maar eens op Corien en lees zelf de waarschuwing.

Gulliver’s Travels Banbury – Een begraafplaats is nu niet direct het eerste waar je op een vakantie aandenkt. Toch had ik een reden om in Banbury de graven bij St Mary’s Church te bezoeken. Ik was namelijk benieuwd of er nog graven te vinden zouden zijn met de naam Gulliver. In het boek van Jonathan Swift Gulliver’s Travel staat immers voorin: ”Although Mr. Gulliver was born in Nottinghamshire, where his Father dwelt, yet I have heard him say his Family came from Oxfordshire; to confirm which, I have observed in the Church-Yard at Banbury, in that County, several Tombs and Monuments of the Gullivers.” De Ierse schrijver en journalist Swift was deken van St. Patricks Cathedral in Dublin. Zijn satirische roman over de reizen van Gulliver verscheen in eerste instantie anoniem. De Engelse overheden vonden het een obsceen en schandelijk boek en probeerden de schrijver te vervolgen. Na wat aanpassingen verscheen het boek later onder zijn naam toch als kinderboek. Maar dat was het niet. Het was een aanklacht en genadeloze satire op de hypocrisie in de kerk. Ik vond geen grafstenen met de naam Gulliver. Wel vond ik deze steen.

Corien is in the House Banbury – Op een dinsdagmorgen in maart zijn er in Oxford nog niet zo erg veel toeristen. Dat komt pas later in het seizoen. Nu is de stad nog van de inwoners en de studenten. Corien & ik arriveren al vroeg met de Park & Ride bus. We zijn, even na negen uur, de enige toeristen. De overigen passagiers zijn, aan de grote tassen te zien, hier om inkopen te doen. Je kunt op verschillende manier door Oxford dwalen. Wij hebben ons ooit in gezelschap van een groep landgenoten laten rondleiden door een stadsgids. Dat was heel boeiend. We deden het ook al eens met een boekje waarmee we in de voetstappen van John Thaw als Inspector Morse en Kevin Whately als Sergeant Lewis door de universiteitsstad wandelden. Je kunt je ook laten leiden door de voetstappen van de wiskundige Charles Lutwidge Dodgson, beter bekend onder zijn schrijversnaam Lewis Caroll. En nu zijn er ook boekjes die de plaatsen uit de Harry Potterfilms tonen. Maar welk thema je ook kiest je komt steeds weer terecht in de colleges. Daar draait toch alles om hier. Op de foto komt Corien uit een van de poorten van Christ Church. Het staat in Oxford bekend als ‘the House’ en het woord ‘college’ achter de naam laat men ook weg.

Happy Easter Banbury – De “stille week” is in Groot-Brittannië niet zo erg stil. Natuurlijk waren er vanaf donderdag allerlei kerkdiensten, maar in het dagelijks leven merk je er niets van. Jim vertelde ons dat hij een groep schoolkinderen in de wijk had gezien, aangevoerd door een priester, waarvan het voorste kind een houten kruis torste. Dat is overigens altijd nog meer dan in ons land. Daar merk je weinig van het feit dat Pasen voor de deur staat. Natuurlijk zijn er ook hier kerkdiensten, maar in het dagelijkse leven is weinig meer te merken van het feit dat we een christelijke natie zijn. Pasen was in Engeland commercieel gezien wel nadrukkelijk aanwezig. De etages waren opgesmukt met grote hazen en eieren. Bij de kassa’s en bij de winkeldeuren stonden grote bordkartonnen paashazen met de tekst: Happy Easter. Ook de restaurants en pubs waren versierd. Bij het ontbijt kregen we op Goede Vrijdag natuurlijk ook een ‘hot cross bun’. Taarten en kaarten zagen we het meest. Delia, werkzaam in een bakkerij in Oxford, vertelde me dat ze hele dag niets anders deed dan taarten en taartjes decoreren met paaswensen. Wij voegen daar graag onze wensen bij.

Stoute schoenen Delft – Vanmorgen stond direct na het ontbijt onze buurvrouw voor de deur. Ze droeg een fors postpakket onder haar arm. ”Dit kwam gisteren met de post”, legde ze uit. Het pakket was gericht aan Corien. Toch kon ook die niet bedenken wat er nu in deze dikke, maar niet zware, rol kon zitten. Plotseling schoot het haar te binnen:"Het is de beloofde foto van Benthe". ‘De man van het hoofdkantoor’ had haar kortgeleden in een Dolciswinkel in Rotterdam beloofd dat hij een exemplaar zou zenden van de raamposter van Benthe. Hij was zijn belofte nagekomen. Dat wilden we meteen zien. De buurvrouw hield de rol was en Corien maakte hem met een keukenmes open. Ze had gelijk. Het was een aan beide zijden bedrukte foto van Benthe uit. Die laten we jullie hieronder zien. Deze poster hangt nu in de etalages van Dolcis.

Het nieuwe seizoen Delft – Vlak voordat Corien & ik voor ons weekje Engeland vertrokken, arriveerde de eerste vakantiekaart van het nieuwe seizoen in het redactielokaal van ODD. De kaart is van Saskia & Sander. Ik had nog geen gelegenheid om hem eerder te publiceren. Ik doe dat nu alsnog. Ik ben benieuwd hoeveel kaarten er nog volgen. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Budapesti panoráma Ze schrijven: 9 maart 2005 (proficiat!) Nadat we een bruiloft van vrienden vierden in Bistrita (Roemenië) zijn we nu in Boedapest. De bruiloft was echt Roemeens met een huwelijk in de orthodoxe kerk, een feest van 14.00 uur tot 01.00 uur en héél véél eten, drinken en dansen. We leerden een volksdans! Boedapest is wonderschoon, we genieten van het uitzicht uit onze hotelkamer (links), naast de kroningskerk van koningin Sissi en koning Frans-Jozef (midden). We kunnen nu twee landen toevoegen aan ons lijstje! Groetjes, Saskia & Sander

Banbury Cross Ride a Cock Horse to Banbury Cross To see a fine lady on a white horse With rings on he fingers and bells on her toes She shall have music wherever she goes Banbury – Dit rijmpje hebben alle kinderen over de hele Engels sprekende wereld uit hun hoofd geleerd. Dat komt door de familie Rusher uit het 18de eeuwse Banbury. Zij begonnen met het uitgeven van goedkope boeken met dergelijke verhaaltjes en rijmpjes. Op die manier hebben heel erg veel kinderen kennis genomen van het bewuste versje. Het Cross uit het versje staat er nog steeds in Banbury. Het is er niet erg beroemd door geworden, want niet veel mensen weten dit. Banbury Cross werd in 1602 door de Puriteinen verwoest, maar in 1858 door een nieuwe vervangen. Het staat in alle foldertjes over dit plaatsje. Corien & ik liepen er gisteren steeds langs, want het staat op de hoek van de straat waarin ons hotel staat.

Voorjaarskriebels Banbury – Deze week zal ik wellicht niet zo veel aandacht kunnen besteden aan ODD. Corien & ik hebben vandaag onze intrek genomen in dit hotel in de Britse plaats Banbury. We genieten hier weer van ons jaarlijkse lenteweekje Engeland. Zodra het weer weer wat mooier is, krijgen we de voorjaarskriebels en moeten we er even uit naar ons favoriete land. Vandaar.

Mattheus Passie Eindhoven – Gisteren arriveerden we kort voor de lunch in de Brabantse lichtstad. We werden zoals gebruikelijk warm onthaald door de kleinkinderen. Het lijkt wel of ze achter de deur staan te wachten op ons. Misschien komt dat wel omdat ze via ons mobieltje hadden gehoord dat we al op de Bosdijk reden. Na de knuffels en kusjes wilde Nienke even bij opa in de auto zitten. Ze kreeg een demonstratie van de boardcomputer. Ze vond het aardig, maar was toch nog het meest geïnteresseerd in de elektrische ramen. En terecht, dan gebeurt er tenminste wat. Vandaag passen we op de drie meiden als papa & mama naar een uitvoering van de Mattheus Passie gaan. Het Brabants orkest o.l.v. Martien van Woerkum is daar samen met het Philips Philharmonisch Koor en het Jongenskoor Schola Cantorum verantwoordelijk voor de jaarlijkse uitvoering. Wij zingen vanmiddag kinderliedjes o.l.v. oma. Zo hebben we allemaal een muzikale middag.

Raam met jouw naam Leiden – Wil je dat jouw naam in Leiden een mooie plaats krijgt in de Pieterskerk? Dan is die mogelijkheid nu voor 2100 mensen aanwezig. Dus heb je een innige band met de oudste universiteitsstad van ons land, dan is er nu een kans om dat te tonen. In de Pieterskerk mogen 2100 mensen hun naam in de nieuwe glas-in-loodramen laten brandschilderen. Het geld dat zij daarvoor moeten betalen, gaat naar de restauratie van de kerk. De kerk kan ook best wat gebruiken, want de totale kosten van de restauratie bedragen 18 miljoen euro. Burgemeester Henry Lenferink van Leiden onthulde eerder deze week het eerste paneel met de namen. Aansluitend werd de inschrijving geopend voor mensen die hun naam eveneens vermeld willen zien. Het basistarief is 50 euro, daar komt 25 euro per letter bij. De Pieterskerk verwacht een half miljoen euro over te houden aan de actie, die ”Ramen met Namen” heet. Volgens de Stichting Pieterskerk Leiden herstelt zij met het project een Oudhollands gebruik. Vroeger kwam het vaker voor dat in kerken namen werden vermeld uit dank voor giften. Eerder werd de restauratie van het orgel in de Pieterskerk al gefinancierd met bijdragen van mensen die orgelpijpen adopteerden. Hun namen zijn niet in de pijpen gegraveerd, zij kregen een certificaat als blijvende herinnering aan hun donatie

Brabantse sneeuwkever is Wants Utrecht – Floris weet hoe de Brabantse sneeuwkever heet. Het is volgens hem een wants. Hij snapt wel hoe het komt dat zijn vader en ik het antwoord niet wisten. Floris legt uit:"Wantsen leven van uitzuigen: planten, zaden, andere insecten, of andere dieren. Ze zijn vaak zeer goed gecamoufleerd en hoewel er wel duizenden soorten zijn die ook in onze streken voorkomen hebben vrij veel mensen er nog nooit een gezien." Dat klopt dus. Wij hadden er nog nooit eentje aanschouwd. Toch hebben ze een karakteristiek uiterlijk en maar weinig wantsen kunnen door een enigszins ervaren waarnemer voor een insect uit een andere orde worden aangezien. Er zijn wantsen die op het eerste gezicht op kevers lijken. Ze onderscheiden zich echter van de kevers door een onvolledige gedaanteverwisseling: een kleine onvolwassen wants (nimf) wordt een grote wants maar ook een kleine kever is altijd een volwassen insect dat niet meer zal groeien. Een keverlarve lijkt in het geheel niet op een kever. Verder hebben kevers een naad midden op hun rug waar de elytra (dekschilden)elkaar raken; wantsen hebben die naad niet, zij vouwen hun vleugels over elkaar en hebben vooraan het rugschild een driehoekje dat met de punt naar het achterlijf wijst: het scutellum. Mocht je het allemaal nog eens willen nalezen, klik dan hier.

Vraag een toegangscode aan Helmond – De familiesite, waarvan Adrie de webmaster is, wordt steeds meer door hem gevuld. Er zijn interessante foto’s op te zien van Helmond. Plaatjes die voor velen van jullie herinneringen oproepen aan je jeugd. Die herinneringen worden nog verder gestimuleerd met de foto van de week. Via het gastenboek kun je je gedachten over de foto aan de webmaster meegeven. Hij zorgt dan voor een passende tekst bij de foto. Maar voor de broers en zussen van Adrie en verdere familie is de onderste optie van het menu ook erg interessant. Dat is de optie Login. Daarvoor heb je echter wel een wachtwoord nodig, want hier wordt alles getoond. Niet alleen foto’s van vroeger, maar ook foto’s van al het nageslacht dat nu zorgt voor de steeds groter wordende groepsfoto’s. klik hier en geef je op.

Brabantse sneeuwkever Helmond – De winter is definitief voorbij. De lente staat nadrukkelijk voor de deur. De winterjassen verdwijnen en de tuin staat volop in bloei. Op de vraag om eens wat te laten zien van de winter in je eigen omgeving hebben jullie leuk gereageerd. Het leverde een aantal mooie sfeervolle plaatjes op. We hebben ze op ODD kunnen bewonderen. Voordat we overgaan op meer zonnige plaatjes wil ik jullie als laatste toch nog deze winterfoto laten zien van Pieter Jan. Hij maakte de foto van dit creatuur in de tuin van zijn huis. We hebben ons samen afgevraagd wat voor beestje het is. We kwamen er niet uit. Weet een van jullie hoe dit beestje heet? Druk even op de mailknop hiernaast en laat het ons weten.

Aanslag op Willem van Oranje verijdeld Delft – Maandagavond was ik opnieuw in museum Het Prinsenhof. Ter gelegenheid van de Boekenweek, die dit jaar als thema de Vaderlandse Geschiedenis heeft, organiseerde het CPNB die avond een bijzonder evenement. Op 10 juli 1584 vuurde Balthasar Gerards een aantal dodelijke schoten af op Willem van Oranje. Maar wat zou er met de Nederlandse geschiedenis zijn gebeurd als Willem van Oranje niet was vermoord. Als Gerards had gemist en Willem de Zwijger de volgende dag weer gezond was opgestaan. Op deze historische plek bij uitstek lieten historici en auteurs (waaronder Thomas von der Dunk, James Kennedy, Yolanda Rodríquez Pérez en Tomas Ross) hun fantasie de vrije loop over wat er met de Nederlandse geschiedenis zou zijn gebeurd als Willem van Oranje niet was vermoord. Acteur Sjoerd Pleijsier (Balthasar Gerards in de tv-serie Willem van Oranje) hield in zijn rol als de moordenaar van de Vader des vaderlands een inleiding. Gespreksleider was deze avond de historicus Hans Goedkoop, bekend als presentator van het historische televisieprogramma ‘Andere Tijden’. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal wetenschappelijk uit. Immers Thomas von der Dunck is, ondanks cowboyhoed en –laarsen en een leren broek, cultuurhistoricus. Prof. Dr. James Kennedy is hoogleraar Nieuwste Geschiedenis aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, Yolanda Rodríquez Pérezis is verbonden aan het Instituut Vreemde Talen en het Onderzoeksinstituut voor Geschiedenis en Cultuur van de Universiteit van Utrecht en Tomas Ross won driemaal de Gouden Strop, de prijs voor de beste Nederlandstalige misdaadroman. Toch blijft het allemaal een spel. Wat…Als? Het was een plezierig avondje fantaseren over wat als de aanslag op Willem van Oranje zou zijn verijdeld. En dat alles zonder consequenties.

Oranjerondleiding door oma Delft – Het museum Het Prinsenhof besteedt weer volop aandacht aan zijn bekendste bewoner ooit. Tot en met november staat het museum weer helemaal in het teken van Willem van Oranje. Samen met Sander, Nienke en Dieuwertje traden we afgelopen zondag letterlijk in zijn voetsporen. We dwaalden immers door de zelfde zalen waar Willem zelf heeft rondgelopen en leiding gaf aan de opstand tegen de Spanjolen. We begonnen onze rondleiding met een videopresentatie. Daar maakten we ook kennis met de andere hoofdrolspelers uit de Tachtigjarige Oorlog zoals Filips II en de hertog van Alva. Nienke vond de kogelgaten in de muur van oma’s museum erg indrukwekkend. Ze luisterde aandacht als oma iets vertelde over het museum. ”Oma weet er veel van hé”, zei ze tegen mij. Ik beaamde het direct:"Oma weet er heel veel van". We besloten ons bezoek aan het museum met een kijkje bij het standbeeld van de vader des vaderlands. Klik maar op de foto.

Spannende ontmoeting Delft – Jonah ontmoet op Corien’s verjaardag Benthe en Sietske. Eigenlijk is er niet echt sprake van een ontmoeting. De kinderen tolereren elkaar omdat er ook een aantal vertrouwde gezichten in de buurt is. Ook al is zijn oma het zusje van de oma van Benthe en Sietske. Jonah blijft voorzichtig. En dat geldt ook voor de twee meisjes. Het idee om ze samen op de foto te zetten, dreigt dan ook te mislukken. Totdat Martien een briljant idee heeft. Hij pakt een schaal met chips en kiest positie naast Annefien en Jonah. Voor de chips willen Benthe en Sietske wel even dichterbij komen. De verjaarsvisite kijkt gespannen toe, als ik de foto maak

Weer iets anders Vancouver – Ik heb geen leuke foto’s van pas gevallen sneeuw We krijgen elke dag een paar centimeters verse sneeuw. Dat is voor ons niet echt interessant meer. Maar ik kreeg deze leuke foto van onze zoon Andrew. Vorige week ging hij met vrienden naar de Blackcomb Gletsjer vlak bij Vancouver waar ze nu onder (of in) de sneeuw in de ijsgrotten kunnen zien. Meestal is dat niet mogelijk omdat er veel sneeuw ligt. Dit jaar hebben ze maar weinig sneeuw gehad en nu kunnen ze de ingang naar deze grotten vinden en verkennen. De sneeuw in deze grotten is al vele jaren oud. De gletsjer smelt nooit in de zomer. Weer iets anders. Een bijdrage van Warrie

Comic Relief Delft – De radio en tv-gids behoort in heel wat huisgezinnen tot een van de vaste wekelijkse aankopen. Zonder dit spoorboekje raak je immers al gauw de weg kwijt in de weer war van medialand. De Radio Times is dan ook de reden dat wij elke vrijdag bij de boekhandel binnenlopen. Het thema van de gids was afgelopen week Comic Relief. In de week van Comic Relief kun je in Groot-Brittannië rode neuzen kopen, ter ondersteuning van het goede doel. Dat levert in de gids fraaie plaatjes op van artiesten die zo’n neus op hebben. Sietske ontwaarde op de cover van de Radio Times de vrolijke rode neuzen en nam het blad ter hand om het eens nader te bestuderen. Dat ze daarin heel serieus is kun je zien als je op de foto klikt.

Goede afloop Delft – Zijn kleindochter Sietske is het helemaal met hem eens. Opa heeft een nieuwe tv nodig. Niet dat de tv in zijn huis het niet meer doet, maar een mens kan altijd beter. Samen met haar mama is ze met opa naar de Makro gereden om de voorraad luiers voor thuis aan te vullen. Behalve luiers heeft de winkel nog veel meer in voorraad. Ze dwalen er even door heen op zoek naar een leuke aanbieding. Zo komen ze ook op de afdeling met de tv’s . De twee scharrelen langs de schermen. Opa kiest voor een plat scherm met een diameter van 107 cm. Sietske heeft in eerste instantie meer interesse in de film dan in het toestel. Maar als opa haar vraagt waar de film het mooist op te zien is, kiest ze zonder aarzelen ook voor een groot scherm. Opa concludeert daarna dat zijn kleindochter en hij dezelfde smaak hebben. Het enige dat ze nu nog moeten doen, is oma overtuigen van de noodzaak van deze aankoop. Daarin heeft opa weinig vertrouwen. ”Kijk nog maar even naar het sprookje op de tv”,mompelt hij tegen Sietske, “dat heeft ongetwijfeld wel een goede afloop.”

Proost Rome – Over ons verblijf in de Italiaanse hoofdstad berichtte ik eerder al. Samen met Nellie & Pieter Jan wandelden Corien & ik door de eeuwige stad. Toch wil ik er nog een keer op terug komen. Het wemelt in Rome namelijk niet alleen van de toeristen, er zijn ook heel wat gelovigen op bedevaart in de stad. Zij bezoeken de vele voor hen heilige plaatsen en kerken. Dat levert soms leuke plaatjes op. Want ook nonnetjes, priesters en monniken willen graag een souvenir meenemen naar huis. Ze zijn bij de stalletjes met kaarten en andere memorabilia ruim vertegenwoordigd. Deze bijzondere toeristen moeten bovendien niet alleen voor hun geestelijke inhoud zorgen, ze moeten er ook op toe zien dat ze hun natje en droogje krijgen. Ze zaten niet alleen naast ons in de kerk, maar ook in de restaurants en op de terrassen deelden we de ruimte.

Recordvangst in Barrie Delft – Ik las van de week in een Canadese krant een artikel over de gevaren van het gebruik van marihuana. In dat stuk stond dat in november vorig jaar de grootste hennepkwekerij uit de Canadese historie was ontmanteld. Die bevond zich in de woonplaats van Corrie & Warrie. Er stonden 30.000 plantjes in de illegale hennepkwekerij in Barrie. De planten hadden volgens de Canadese krant een waarde van $30 miljoen. Volgens de krant zijn er in elke Canadese stad tegenwoordig illegale hennepkwekerijen. Ik heb dat verontrustende nieuws eens vergeleken met wat er in ons land wordt gemeld hierover. In de regio waar ik woon zijn vorig jaar meer dan 400 hennepkwekerijen door de politie ontmanteld. In de grootste hennepkwekerij vond de politie ongeveer 75.000 plantjes. Ik denk dat het elders in ons land niet veel anders zal zijn. Ook in Brabant vind men regelmatig een illegale kwekerij. Als ik goed ben ingelicht (en dat ben ik) dan bevatte de grootste illegale hennepkwekerij in Nederland ooit bij de ontmanteling 125.000 plantjes. Een kwekerij met minder dan 25.000 plantjes is zelfs al geen landelijk nieuws meer. De vergelijking met dat reusachtige land Canada valt dus voor ons land niet zo goed uit.

De pony’s van Marie-Louise De Mortel – Marie-Louise stuurde deze foto. Ze maakte de plaat op zo’n 500 meter van hun huis. ”Dus zo ongeveer in onze achtertuin”, schrijft ze. Marie-Louise loopt dagelijks een paar maal een rondje met het hondje. ”Deze pony’s zie ik dus elke dag, onder alle mogelijke weersomstandigheden”, legt ze verder uit. Leuk iets van hen te horen. Ze stuurt ons de groeten van Piet en van haarzelf.

Leven in de schaduw Perth – We zijn hier in Nederland blij dat de dooi nu de komende lente aankondigt. De sneeuw verdwijnt onder de stralen van een langzaam krachtiger wordende zon. Tonnie & Leen kennen die problemen in Australische niet, maar via ODD leven ze met ons mee. ”Wij hebben het ook zwaar”, grapt Tonnie, ”Het is hier nu immers 38 graden.” Wij voelen met ze mee. Wij glibberen over de straten en eten boerenkool met worst. Terwijl zij de schaduw moeten op zoeken en slokjes nemen van hun verfrissende drankjes. Het leven kan zwaar zijn.

Dooi zet door Delft – Zaterdag moest Corien nog de vers gevallen sneeuw van het looppad vegen. Zondag was het al minder en nu is bijna alle sneeuw al weer verdwenen. Hier en daar herinnert een hardnekkig stukje wit nog aan de afgelopen gure dagen. Het is weer voorbij. De sneeuwschuivers kunnen weer in het vet.

Een dagje Delft Delft – Gisteren deden Monique & Adrie een dagje Delft. Ze kwamen naar de Prinsenstad omdat Corien deze week jarig is. Aanstaande zaterdag viert Corien dat met de familie, maar dan zijn Monique & Adrie verhinderd. 's Morgens dronken we gezellig koffie met Corien’s zelfgebakken appeltaart daarbij en na de lunch trokken we Delft in. In het wat bleke zonnetje was het niet eens koud. Bovendien merk je er in de winkels al helemaal niets van. Zo kwamen we ook even in het Zuidpoortgebied waar men bijna klaar is met de inrichting van het nieuwe winkelgebied. Op de schutting waarachter de nieuwe bibliotheek wordt gebouwd, worden door lokale graffiti-artiesten afbeeldingen gemaakt. We keken hier even naar de kunstwerken in wording en doken toen op de Beestenmarkt gezellig ergens naar binnen voor een versnapering.

Vroeg voorjaar is funest Stiphout – Corien hoeft dus niet bang te zijn voor haar planten. Ondanks (en dankzij?) de kou. Maar, zoals ik al schreef, hier ontbreekt dat dikke pak sneeuw. We hebben niet alleen een late winter, maar ook een vroeg voorjaar. Al in november liepen de eerste struiken uit. En er zitten al heel lang bloesemknoppen in de struiken. Helaas zijn die niet bestand tegen een voorjaar dat vlak vóór de winter valt. Klik maar eens op de foto en zie het resultaat van de vorst. Een bijdrage van Nellie

Winter in Stiphout. Stiphout – Als je de media moet geloven ligt heel Nederland onder een dik pak sneeuw bedolven. Ik heb wel vaker het gevoel dat door de media met ‘heel Nederland’ bedoeld wordt; dat gedeelte wat we hier in het zuiden vroeger wel aanduidden met ‘ boven de rivieren.’ Laat ik het nog maar eens zeggen; ook Noord-Brabant en Limburg liggen in Nederland. Ja, er is wel sneeuw gevallen. Maar de sneeuw die op de straat lag was in de meeste gevallen dezelfde dag alweer verdwenen. Ik heb geen sleeënde kinderen gezien. Alleen de sneeuw die op het gras en op bomen en struiken viel bleef liggen. Maar niet, zoals b.v. bij Floris in Utrecht, zo erg dat je tot je enkels wegzakte. Hooguit tot aan je schoenzolen! En die vreselijke kou ( min 20° C ???) hebben wij gelukkig ook niet ervaren. Een paar graden onder nul, net genoeg om de sneeuw in het gras niet te laten smelten, meer niet. (Oei, volgens Pieter Jan heeft de thermometer in de tuin van de week op een ochtend min 9?C gestaan. Inderdaad dat is koud.) Het sneeuwde wel regelmatig, maar van die stofsneeuw, alsof er iemand een stofdoek uitschudde. Maar dat mag geen naam hebben, nadat je de beelden van het journaal gezien hebt. Gistermorgen lag er sneeuw op de containers die de buren in de voortuin gezet hebben in verband met hun verbouwing. Mijn buurvrouw was daar erg blij mee, want nu viel de rommel niet zo op en leek het zelfs wel een beetje romantisch. Helaas voor haar verdween het weer in de loop van de dag. Vandaag ligt er hier en daar alleen nog een restje dat ik gauw gefotografeerd heb voor het weer weg is. Het is inderdaad laat voor de tijd van het jaar, maar ik herinner me de dag dat Floris geboren werd op 13 maart 1979. Het was een extreem koude winter geweest. Alle dagen ijzige vrieskou, gladde straten, ook de stoepen spekglad. Kinderen die niet naar school konden vanwege de gladheid. We verlangden allemaal naar het voorjaar. Twee dagen na Floris z’n geboorte stuurde mijn vader een krantenfoto. De Witte Singel in Leiden, bedolven onder een dik pak sneeuw. “ Floris, in zo’n koud land woont opa nu!’, had hij er bij geschreven. Ik heb de foto nog ergens, maar kan hem momenteel niet vinden. Als ik hem vind, laat ik hem alsnog zien. Een bijdrage van Nellie

De winter van Will & Jan Bakel – We weten dankzij ODD dat het nieuwe huis van Will en Jan in Bakel staat aan de Gemertseweg. Ze zitten daar nu inmiddels al weer een flink aantal maanden in. Ook daar heeft de winter toegeslagen. Al ligt de sneeuw er niet enkels dik, het plaatje is wel erg fraai. Heb jij ook een leuk winterplaatje uit je omgeving? Mail het dan naar ODD.

Sneeuwdek beschermt de planten Delft – Het sneeuwdek dat op planten en gewassen ligt, moet je er vooral niet afvegen. Niet omdat het zo’n mooi plaatje oplevert, maar omdat het een beschermde deklaag vormt. De azalea in onze tuin op deze foto staat al volop in de knoppen. Toch heeft het uitzonderlijke winterweer van de laatste dagen geen nadelige gevolgen voor de plant. De sneeuw vormt een isolatielaag, waardoor de strenge vorst geen ernstige schade kan veroorzaken. Dat las ik deze week in de krant. Het stond in een stuk van onderzoekers van Universiteit Wageningen. Volgens het KNMI in De Bilt is het in de laatste 20 tot 25 jaar niet meer voorgekomen dat er begin maart zoveel sneeuw viel in Nederland. In de nacht van donderdag op vrijdag kwamen daar nog eens temperaturen van 10 tot 20 graden Celsius onder nul bij. Het werd de koudste nacht in maart sinds 1971. Desondanks blijft de schade voor de planten in onze tuin hoogstwaarschijnlijk zeer beperkt. ”Ik verwacht weinig problemen'', zei Corien vanmorgen, ”Alles lag goed geïsoleerd onder een sneeuwdek.” Terwijl ze de planten in de tuin inspecteerde, lichtte ze haar opmerking toe: ” Mijn vader zei vroeger al dat kale vorst veel gevaarlijker is dan vorst na sneeuwval.” En het ziet er naar uit dat hij ook nu weer gelijk heeft.

Winter bij Monique & Adrie Stiphout – Adrie is de eerste die reageerde op mijn oproep om iets te laten zien van het winterlandschap in jullie directe omgeving. De tuin van Monique & Adrie is door de sneeuw omgedoopt in een winterwonderland. Als je op de foto klikt, zie je dat ook de vijvers in de voortuin geheel zijn dicht gevroren. Of Monique & Adrie daar al op de schaatsen hebben gestaan, is onbekend. Maar ik vrees dat het er niet meer van zal komen. Hebben jullie ook winterfoto’s? Mail ze dan naar ODD. Het kan van alles zijn. Kinderen op de slee, verkleumde gezichten, winterse vergezichten, jouw schoongeveegde tuinpad, etc, etc, etc.

Op slot voor dikke dienders Stockholm – Nederlandse politiebureaus zijn beveiligd. Dat betekent dat je een pasje ,voorzien van een chip, nodig hebt om de deuren te openen. Iedereen politieman of –vrouw heeft zo’n pasje nodig. Met z’n tweeën op één pasje naar binnen kan niet. In Zweden gebruikt men een ingebouwde weegschaal bij de ingang om te voorkomen dat er twee mensen tegelijk door een deur glippen. Dat heeft bij het onlangs in gebruik genomen nieuwe hoofdbureau van de nationale politie het ongewenste gevolg dat dikke dienders niet meer naar binnen komen. Door een constructiefout slaat die weegschaal al bij 105 kilo op tilt. Dienders van dat gewicht en daarboven worden begroet door een computerstem die zegt: ”Stop! Eén tegelijk!” Ze mogen dan ook niet naar binnen. Volgens een politiewoordvoerster had de weegschaal eigenlijk op 160 kilo ingesteld moeten zijn, want zulke dienders hebben ze ook in Zweden niet. ”We zullen de weegschaal snel laten maken, want we hebben hier nogal wat sterke en gewichtige mannen rondlopen”, zei de woordvoerster.

Stuur jouw winterplaatje Delft – De winter is alsnog gearriveerd. In Delft e.o. ligt er nu al een paar dagen een pak sneeuw van ongeveer 30 cm. De straat, de tuin, de dichtgevroren wetering, het ziet er allemaal prachtig uit. Natuurlijk is er ook veel overlast. Het verkeer ondervindt flinke hinder van de koude en toen ik afgelopen woensdag (voor mijn werk) bij de wedstrijd ADO – Ajax was, speelde de sneeuw ook een forse rol mee. Maar daar lezen we al genoeg over in de reguliere media. Op ODD moeten we er maar iets leuks mee doen. Jullie zijn vast met je camera in de weer geweest. Plaatjes van kleumende dieren, een witte tuin, spelende kinderen, fraaie vergezichten, sneeuwpoppen, er zijn nu tal van mogelijkheden. Stuur je winterplaat op naar ODD en laat iedereen genieten van de winter in jouw omgeving. Ik maakte dit plaatje achter bij mijn huis. Klik er maar eens op dan zie je hoe koud de waterhoentjes het hebben.

Klein Duimpje Budapest – Sander & Saskia zijn gistermorgen vertrokken naar Budapest. Ze gaan daar voor de verhuizing nog eventjes lekker op vakantie. Voor de reis stonden de moonboots al klaar. Je weet immers nooit of je anders wel warme voeten houdt. Als we nu naar buiten kijken, weten we dat het een verstandige keus was. Emma vond die grote rode schoenen heel mooi en spannend. Ze wurmde zich er in en stapten er trots de hele kamer mee rond. Klein duimpje in de zevenmijls laarzen van haar mama. Op de valreep mailde Saskia me deze foto nog even door.

Oudste single malt verdwijnt uit Schotland Dufftown – De oudste single malt whisky ter wereld is een fles Glenfiddich Rare Collection 1937. Voordat hij werd gebotteld rijpte hij 64 jaar lang in vat 843. De fles was tot voor kort te bewonderen in de distilleerderij van Glenfiddich in Schotland. De whisky is echter onlangs verkocht aan Hong Kong's Chep Lap Kok Airport. De prijs van de fles whisky is niet vrijgegeven. De vorige fles die in 2001 werd verkocht bracht toen de lieve prijs van € 14500,= op. De fles wordt de grote trekpleister in de winkel op de luchthaven van Hong Kong. Keldermeester David Stewart van Glenfiddich nam met gemengde gevoelens afscheid van de laatste fles. “Aan de ene kant zijn wij erg trots dat we een whisky hebben geproduceerd van een dergelijke fantastische kwaliteit, maar aan de andere kant doet het afscheid ook wel wat zeer”, zei hij bij de verkoop. Er zijn van de whisky uit dit bewuste vat in totaal 61 flessen gebotteld. De eerste fles werd verkocht in 2001. Vat 843 heeft 64 jaren en talrijke monumentale wereldgebeurtenissen doorstaan: de Tweede Wereldoorlog, de eerste man op de maan en het afbreken van de Berlijnse muur. Hij is gedistilleerd in het jaar waarin George VI koning van Engeland werd, 'The Hobbit' van J.R.R. Tolkien gepubliceerd is en Walt Disney's 'Sneeuwwitje en de zeven dwergen' voor het eerst uitkwam als tekenfilm. In die tijd was de Glenfiddich Distillery een van de slechts zes whisky-producerende distilleerderijen in Schotland. Hierdoor is Schotse whisky uit 1937 extreem zeldzaam. De geschiedenis van de whisky zelf is ook bekend. De Glenfiddich Rare Collection 1937 kwam tot leven op een zomerdag in 1937. Het eikenhouten vat 843, handgemaakt door distilleerderij Coopers, werd gevuld vanuit de distilleerketels van de Glenfiddich Distillery in Dufftown, Schotland. Daar is het vervolgens ook opgeslagen om te rijpen. De keldermeester van de opslagruimte was verantwoordelijk voor het bewaken van de constante kwaliteit van Glenfiddich. Op een dag kwam hij langs vat 843 en ontdekte een ongewoon langzaam rijpende Schotse whisky. Hij besloot het vat te laten staan waar het stond - in de koude, donkere en vochtige opslagruimte waar de rijpingsomstandigheden perfect waren. En hij bleef de ontwikkeling van deze whisky in de gaten houden. Gedurende al die rijpingsjaren hebben tien keldermeesters van de Glenfiddich Distillery gewaakt over vat 843. Pas in de herfst van 2001 verklaarde de huidige Glenfiddich keldermeester, David Stewart, dat de Glenfiddich in vat 843 kon worden gebotteld. De inhoud werd met de hand overgegoten in slechts 61 flessen, met 44% alcohol. De flessen zijn individueel genummerd met handgeschreven labels, ondertekend door Peter Gordon, de achter-achterkleinzoon van Glenfiddich-oprichter William Grant. Ze worden gepresenteerd in een eikenhouten kistje met een eigen slot en sleutel. De grote vraag is natuurlijk:”Hoe smaakt deze whisky?” Dat lees ik in de proefnotities van Stewart: Kleur: Rijke walnoot, donker amber en antiek brons. Geur: Groot en complex, robuust eikenhout, verbrande heide. Gepocheerde peren in chocola, toffee, rozijnen, kaneel en kruidnagel. Een vleugje leer en daarna donker gebrande koffie. Smaak: In eerste instantie vertroetelende zachtheid, stroperig, zoet. Daarna ceder, eikenhout en tonen van bittere chocolade. Afdronk: Blijft niet te lang hangen. Zwaar eikenhout en zoete tabak. Rijke vruchtencake. Rokerig en erg verwarmend.

Saskia & Saskia Helmond – Op zijn verjaardag kreeg Bob van zijn vrouw een paar planten voor de voortuin. Ook schoonzus Saskia bracht wat plantjes mee voor de tuin. De beide Saskia’s zorgden er bovendien voor dat de plantjes die zelfde dag nog een plekje in de tuin kregen. Schoonzus Saskia leende een paar schoenen van Bob en samen klaarden de beide dames het karwei.