Kusje voor de bobbies Londen – Afgelopen zondag liet ik jullie een graffiti-afbeelding uit Porto zien. Nu toon ik een graffiti-kunstwerkje dat op muren van Londen is te vinden. De Londenaren kunnen er wel om glimlachen, merkte ik. Of dat ook het geval is bij de dienders weet ik niet. Het geeft in ieder geval wel aan dat de politiemensen in de Britse hoofdstad met een zekere warmte worden bekeken. De tekening beschouwt ze als mensen en niet als gezagsdienaren. Volgend jaar is het overigens 180 jaar geleden dat op 29 september 1829 de toenmalige Britse minister van Binnenlandse zaken Sir Robert Peel het politiekorps van Londen vormde. De dienders van The Metropolitan Police danken de koosnaam bobbies aan de grondlegger van het korps. Het kostte die grondlegger overigens zeven jaar om de publieke opinie achter zijn idee te krijgen. Dat de aanwezigheid van politiemensen op straat misdrijven kon voorkomen, was helemaal nieuw in die dagen. De negentiende-eeuwse Britten vonden de aanwezigheid van de geüniformeerde surveillanten eerder een onveilig idee. Daarom zorgde Sir Robert Peel voor een uniform dat erg op de toenmalige burgerkleding leek. De bobbies droegen geen helm, maar een hoge hoed. ’s Nachts droegen ze een lantaarn. Pas vele jaren later werd de hoge hoed ( chimney-pot noemden men dat kledingstuk vaak spottend) vervangen door de helm. Op de site van de Metropolitan Police worden toeristen in de Britse hoofdstad aangesproken in hun eigen landstaal.

Opgelost Delft – Sinds vandaag zijn de technische problemen bij ODD die de oorzaak waren van het wegvallen van de illustraties opgelost. Het technische team in Helmond o.l.v. hoofdtechnicus Adrie heeft deze middag de capaciteitsproblemen in de kiem gesmoord. Jullie kunnen nu dus ook weer de plaatjes van de vorige dagen bewonderen.

Een kwestie van proberen Delft – Wil jij een sapcentrifuge, blender, stoomkoker of ‘health grill’ van Philips? Je kunt het keukenapparaat gratis aanvragen. Het enige dat je behoeft te doen is je testresultaten delen met de jongens en meisjes van de Eindhovense multinational. Philips laat de keukentoestellen testen door lezers van de website Kwestievanproberen.nl. De website is onderdeel van het door Philips gesponsorde RTL4-kookprogramma ‘Kwestie van Smaak’, dat wekelijks op zondagmiddag wordt uitgezonden. In het programma werkt chef-kok Rene Lancee - eigenaar van restaurant Flinstering in Breda en winnaar van “Mijn Tent is Top” 2008 - met de keukenapparatuur van Philips. Iedere aflevering staat een ander keukenapparaat centraal. In aflevering drie dat in het teken stond van koffiesmaken en 'latte art' kwam de Senseo aan de beurt. Tien mensen worden per testronde geselecteerd. De uitzendingen van De Kwestie van Smaak kun je op de site terug zien.

Vermeer helpt actievoerder Porto – Tijdens onze wandelingen door Porto zagen Corien & ik op muren in het oude gedeelte van de stad afbeeldingen van het ‘Meisje met de Parel’ van Johannes Vermeer. Dat is voor een Delftenaar reden om even een kiekje te nemen en op onderzoek uit te gaan. Er stond gelukkig een internetadres bij vermeld: www.phelgo.com/recibosverdes. Helaas is de tekst op deze site in het Portugees. We vroegen daarom op het terras waar wij de lunch gebruikten aan wat Portugese jongelui wie of wat Phelgo is en wat dit nu betekende. Phelgo bleek een Portugese schrijver en politieke activist. Hij is volgens onze zegslieden in Portugal heel bekend geworden vanwege zijn satirische pamfletten die hij vooral vorig jaar maakte in Porto. Het schijnt te gaan over volgens hem duistere praktijken rond het theater Rivoli in Porto. Het werd een nationaal schandaal. Phelgo is volgens een van de meisjes die we ernaar vroegen ook de organisator van het ‘fair trade festival’ dat jaarlijks in oktober in Porto plaatsvindt. Men kon ons niet duidelijke maken waarom nu juist het ‘Meisje met de Parel’ van Johannes Vermeer, de wereldberoemde Delftse schilder uit de Gouden Eeuw, was uitgekozen als gezicht van de politieke actie.

Er wordt aan gewerkt Delft - Tengevolge van een technisch probleem zijn de foto’s op ODD niet zichtbaar. Het technisch team van ODD o.l.v. hoofdtechnicus Adrie is op de hoogte van het probleem en werkt aan een oplossing. Die oplossing moet komen van capaciteituitbreiding. We verwachten dat de foto’s begin volgende week weer op ODD zullen verschijnen. Tot die tijd zijn in ieder geval de eerdere berichten niet voorzien van illustraties. Onze excuses voor het ongemak.

Geruisloos op controle Delft – Sinds eind vorige maand doen de controleurs van de gemeente Delft hun dagelijkse rondje door de stad op een Segway. Geruisloos zoeven ze de voetgangers voorbij. De gehele maand september maken de mannen en vrouwen in gemeente-uniform gebruik van de elektrisch aangedreven step. Daarna volgt een evaluatie. Is het nieuwe vervoermiddel wel een onmisbare aanvulling op de fiets en scooters die nu worden gebruikt? Één voordeel werd me deze week meteen duidelijk: de bereider staat ongeveer 20 centimeter hoger. Je ziet de controleur dus al van verre aankomen langs de geparkeerde auto’s. Die grotere zichtbaarheid is ongetwijfeld een voordeel, zeker in een voetgangersgebied. Ik denk bovendien dat een controleur op een Segway door de snelheid van het vervoermiddel meer auto’s per uur kan controleren op de geldigheid van een parkeerkaartje dan een lopende collega. Hoewel ik een maand wel wat kort vind voor een proef, zie ik wel toekomst voor de Segway in de Delftse binnenstad.

Opmerkelijke namen Delft – De kinderen van sterren uit showbizzland krijgen soms van hun beroemde ouders een ‘opmerkelijke’ naam. Het dochtertje van Madonna moet door het leven als Bluebell, het dochtertje van Tom Cruise en Katie Holmes heet Suri en de kinderen van Gwyneth Paltrow en Chris Martin heten Apple en Moses. Gelukkig kunnen de sterrenkinderen het later gewoon veranderen. Dochter Dandelion van Keith Richards heet tegenwoordig gewoon Angela en Zowie Bowie, de zoon van David, veranderde zijn naam in Duncan. Ook in ons land kiezen de bekende Nederlandse niet altijd meer voor Hollandse namen zoals Jan, Piet, Klaas of Frans. Het pasgeboren kindje van tv-kok Herman de Blijker heet Matz, het kindje van Emile Ratelband luistert naar de naam Royce en het kindje van Beertje van Beers kreeg de naam Tigerlily. De zoon van Jan Rot kreeg twee namen Wolf Willem. Dan kan hij later makkelijker kiezen. Het dochtertje van Erik Hulzebosch gaat door het leven met de sierlijke naam Zwaantje. De voetbalvaders Ruud van Nistelrooy en Danny Koevermans kozen respectievelijk voor Lian en Isa. Het zijn toch allemaal opmerkelijke namen. De populairste namen in ons land zijn volgens Voornamelijk.nl op dit moment Sanne voor een meisje en Sem voor een jongen. Ook heel populair zijn op dit moment de meisjesnamen Lotte, Julia, Sophie en Lieke en de jongens topvijf bestaat verder uit Tim, Daan, Ruben en Thomas.

Echo van het verleden Porto – Over het Parça da Batalha, het plein voor ons hotel, komt een paar keer per uur een trammetje voorbij. Het is een tram die je eigenlijk verwacht in een museum en niet meer op de openbare weg. Het lijkt wel of de tijd heeft stilgestaan. Hoewel? Sinds 2002 beschikt de stad ook over de ‘Metro do Porto’ een sneltramnetwerk dat gedeeltelijk ondergronds is. Porto was ooit de eerste stad op het Iberische schiereiland dat beschikte over een tramnetwerk. Als een echo van dat verleden rijdt het oude trammetje nog steeds een route door de stad. Je kunt met het kaartje van de moderne metro ook reizen met dit antieke transportmiddel. Porto is een paradijs voor tramliefhebbers. Behalve het oude trammetje dat piepend de heuvels van de stad opklimt, zijn nog veel meer van deze exemplaren te bewonderen in het museum dat geheel aan deze voertuigen is gewijd. De eerste tram, leer ik daar, reed al in 1872 door de straten van de stad. Hij werd getrokken door twee muilezels. Later kwam daar de stoomtram en weer later de elektrische tram voor in de plaats. Het oude trammetje dat nu nog door het centrum van de stad rijdt, is zeker niet alleen bestemd voor de toeristen. De inwoners van Porto maken nog graag gebruik van het oude trammetje. Je kunt de ramen ervan helemaal openschuiven en in het tempo van de vorige eeuw de oude stad aan je voorbij laten glijden terwijl een zacht windje de passagiers in de tram op natuurlijke wijze verkoeling biedt. Als ik bij het trammuseum een foto van Corien wil nemen, gaat de trambestuurder spontaan naast haar staan. De man is trotst op zijn tram en lacht vriendelijk in de richting van de camera. De liefhebbers van de trams kunnen hun hart aan nog een attractie ophalen. Dat is de Funicular dos Guindais, een soort lift in de vorm van een tram die bij de Ponte Dom Luiz I aan stalen kabels tegen de steile rots omhoog wordt getrokken. De funicular overbrugt slechts een afstand van 281 meter, maar doet dat wel met een gemiddeld stijgingspercentage van 20 procent. Daarmee heeft de kabeltram het hoogste stijgingspercentage ter wereld. Dat levert bovendien een fantastisch uitzicht op de Douro en de beroemde Ponte Dom Luiz I op. Klik voor een filmpje hier.

Groeten uit Brussel Delft – Op de redactietafel van ODD wachtte bij terugkeer uit Porto een kaart van Nellie & Pieter Jan. Zij stuurden vanuit hun Belgische logeeradres deze nostalgische kaart van de wereldtentoonstelling Brussel 1958. Op haar eigen site had Nellie daar natuurlijk ook al over bericht. Klik daar voor hier. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Belgiëplein en Paleis Ze schrijven: 14-9-2008, Brussel We verblijven een paar daagjes in Brussel. Gisteren hebben we het Atomium bezocht. Het is 50 jaar geleden dat Pieter Jan de wereldtentoonstelling in Brussel bezocht. Daarom wilden we graag de tentoonstelling bezoeken die aan de wereldtentoonstelling 1958 gewijd is. Vandaag en morgen bezoeken we de ‘highlights’ van Brussel. groet, Pieter Jan en Nellie

Heel verfrissend Porto – Overal waar je komt, zie je tegenwoordig de bekende restaurants van de wereldwijde fastfoodketens. Gelukkig is Porto een uitzondering. Hier hebben die nog geen voet aan de grond gekregen. Dat betekent wel dat enige kennis van de taal nodig is om een bestelling te kunnen plaatsen. Zeker in een van de talloze kleine zaakjes in de binnenstad. Corien drinkt graag een sterk kopje zwarte koffie na de maaltijd. Een bica of cimbalino (een espresso) is hier heel populair. De Portugezen drinken het op elk moment van de dag of avond. Vaak doen ze dat staand aan de bar. Ik heb de gewoonte van de Portugezen om er een borreltje naast te zetten snel van ze afgekeken. Zo’n bagaço lijkt een beetje op een grappa. Corien bestelde deze week na de lunch in een restaurantje langs de Douro een ijskoffie. We hebben die leren drinken in Napels en weten dat ijskoffie op warme dagen heel verfrissend is. De jonge Portugese ober bevestigde de bestelling met een brede glimlach en een vriendelijk knikje. Even later kwam er een wat ouder ober naar ons tafeltje. Hij informeerde in het Portugees weer naar de bestelling van Corien. Opnieuw vertelde Corien dat zij een ijskoffie wilde. Dat had de jongeman toch wel begrepen? Ook de ouder ober toonde een brede glimlach en vertrok in de richting van de keuken. Kort daarna zette hij de bestelling voor Corien neer: een kopje koffie en een ijsklontje. Hij begreep niet waarom wij spontaan in lachen uitbarstten. Corien stak haar duim op en knikte de bezorgd kijkende ober vriendelijk toe. Met een brede glimlach beantwoordde hij haar geruststellende glimlach en ging weer naar binnen.

Één fles en twee glazen Porto – De maaltijd begint met een de keus van de menukaart, dan volgt de keus op de wijnkaart. Dat is de gebruikelijke volgorde. De volgende vraag is: wordt het rode of witte wijn. Als je in Portugal wijn bestelt, gaat daar nog een keus aan vooraf. Hier schenkt men ook vinho verde. Groene wijn? Inderdaad groene rode of groene witte wijn. Verde betekent letterlijk vertaald groen, maar als het om wijn gaat slaat het op de frisheid en het jeugdige karakter. De maduro wijnen komen qua karakter overeen met de Franse of Spaanse wijn zoals we die gewend zijn. De vinho verde heeft iets lichts tintelends. Hij is enigszins rinsig van smaak en heeft een alcohol gehalte van niet meer dan tien procent. Je kunt hem uitsluitend hier in het noorden van Portugal krijgen. Corien drinkt nooit wijn, maar ook zij heeft ontdekt dat op hete dagen een glas gekoelde witte vinho verde heerlijk verfrissend is. Deze vakantie kan ik voor het eerst in veertig jaar volstaan met het bestellen van één fles en twee glazen.

Raadselachtige tegels Porto – Veel gebouwen in Porto zijn versierd met grote aantallen azulejo. Dat zijn de meestal blauw-witte tegels die je aantreft op kerkgevels en andere openbare gebouwen. Zelfs in de gevels van veel nieuwbouwhuizen zagen we de azulejo. De tegelkunst leeft hier nog volop. Volgens onze taxichauffeur is het een overblijfsel uit de Moorse tijd. Als hij hoort dat we uit Delft komen, verandert hij van mening en beweert glashard dat het mogelijk kopieën zijn van Delftse tegels. “Uit de tijd dat we veel met jullie handelden. Jullie hadden het gekopieerd uit China en wij weer van jullie”, glundert hij. De serveerster in het hotel weet zeker dat het woord uit het Arabische komt. “Het betekent kleine, gepolijste steen”, zegt ze met grote stelligheid. Het grote treinstation Estação São Bento is versierd met deze bezienswaardige en indrukwekkende tegels. Omdat ik denk dat hij bij het station hoort, spreek ik een kleine man in een soort uniform aan en uit mijn bewondering over de kunstzinnigheid van dit stationsontwerp. Hij knikt vriendelijk en geeft toe dat de tegelplateaus erg fraai zijn. Maar legt me dan uit dat de tegelwanden helemaal niet bedoeld zijn als verfraaiing. “Azulejo reflecteren het licht, dempen het geluid en beschermen tegen de hitte”, geeft hij als reden van de indrukwekkende tegeltableaus. De oorsprong van de alomtegenwoordige tegels blijven dus een raadsel voor ons.

Livraria Lello & Irmão Porto – De binnenstad van Porto kent niet alleen brede boulevards, maar ook kleine straatjes en pleintjes met nostalgische winkeltjes. Een van die oude zaakjes is de boekwinkel Livraria Lello & Irmão. Deze winkel kent een oude geschiedenis. In 1881 werd de Sociedade José Pinto Sousa Lello & Irmão opgericht. In 1919 werd die naam veranderd in Livraria Lello & Irmão. Het neogotische gebouw dateert volgens een bordje voor de zaak echter van 1906. Het is nogal een gegoochel met jaartallen en mij werd ook niet helemaal duidelijk wat de sociëteit ooit inhield. Op reis in het buitenland kan ik altijd moeilijk een boekwinkel voorbij lopen. Corien & ik hebben iets met boeken. In Portugal is er minder reden om een boekwinkel binnen te lopen want wij zijn de landstaal niet machtig. Ik ben al blij dat ik hier de menu- en de wijnkaart begrijp. Toch bezochten we Livraria Lello & Irmão. Het gebouw bevat namelijk een van de vroegste betonnen trappen. De trap naar de eerste verdieping splitst zich halverwege in twee trappen. Vanaf de bouw in 1906 is de karakteristieke trap rood geverfd. De winkelier kijkt er niet van op als twee toeristen zijn boekenzaak binnen komen en geen enkele aandacht voor zijn boeken hebben. Wij bewonderden uitvoerig de trap en de glas-in-loodramen op de eerste verdieping. Ook het feit dat we uitvoerig foto’s maken van het interieur bevreemdt niemand. Net zoals een pastoor niet vreemd opkijkt als toeristen de kerk zowel binnen en buiten aan alle kanten fotograferen, kijkt ook deze winkelier nergens van op.

Sardines en kabeljauw Porto – De inwoners van Porto zijn dol op lekker eten. Ze nemen er dan ook alle tijd voor. Het heeft bijna het karakter van een cultus. De kwaliteit van het restaurant moet je dan ook niet afmeten naar de inrichting, maar naar het aantal Portugezen dat er zit te eten. Voor een visliefhebber zoals ik ben, is het een waar smulparadijs. Mijn eerste maaltijd hier was sardinhas assadas (gegrilde sardines) met gekookte aardappelen, gegrilde paprika’s en een gemengde salade. We hadden er ook nog een schaaltje broa de milho (maisbrood) bij gekregen. Het Amerikaanse echtpaar dat aan een tafeltje na ons zat (ze aten rijst met zeevruchten) complimenteerde me bij het zien van mijn maaltijd meteen met mijn keus. “Wij aten het tussen de middag. Het is verrukkelijk”, vertelden ze enthousiast. De rest van de avond bleven we wetenswaardigheden over onze maaltijden uitwisselen. Gisteren koos ik voor de nationale vis: bacalhau. Dat is gedroogde kabeljauw. In ons land noemt men het stokvis. De vis moet eerst dagen in water weken voordat hij kan worden bereid. Je ziet het op verschillende manieren terug op het menu. Ik at grelhado. Dat is gegrilde bacalhau. Je kunt het ook gekookt (cozido) of gebakken (no forno) eten. Heel populair zijn ook de gefrituurde stokvisballetjes (bolinhos de bacalhau). Het smaakt allemaal zo lekker omdat het zo vers is. De sardines die je ’s avonds eten, zwommen ’s morgens nog. Wijnliefhebbers komen ook volop aan hun trekken. Portugal is een van de grootste wijnproducenten ter wereld. Bovendien is wijn goedkoop gebleven. Voor een fles wijn van een echt goed wijnjaar betaal je in een restaurant zo’n acht euro. Geen wonder dat de Portugezen ook zo hoog scoren als het om wijnconsumptie gaat.

Culturele vissersstad Porto – In 1996 werd Porto in de lijst van het Unesco-werelderfgoed opgenomen. Na één dagje begrijpen we al waarom. Het oude centrum van deze stad is een opeenstapeling van kerken, kapelletjes en monumenten verbonden door hoge smalle straatjes. Tel daar nog eens bij op dat de stad een eeuwenoude wijntraditie kent en je heerlijk kunt genieten van verrukkelijke verse vis die bijna rechtstreeks uit de Atlantische Oceaan op je bord belandt dan begrijp je waarom wij kozen voor een weekje in een van Portugals oudste steden. We lieten de reisgids steeds achter in het hotel en doken op goed geluk de smalle straatjes in. Steeds opnieuw heb je een ander uitzicht over de stad en de rivier. Een vriendelijke inwoner van deze culturele vissersstad wilde wel even een foto van ons maken. Want ook al begrijpen ze ons niet altijd, ze zijn heel vriendelijk. We wandelden langs de Douro tot de ijzeren Ponte de Dom Luís I, gemaakt door een leerling van Gustav Eiffel. De brug bestaat uit twee verdiepingen die door een stalen boogconstructie met elkaar zijn verbonden. We wandelden 70 meter boven het water over het bovenste wegdek naar de overkant en genoten van het adembenemende uitzicht over de rivier.

ODD in Spanje Hazerswoude-Rd – De afgelopen maand zijn we met z’n allen een paar weekjes naar de Spaanse zon geweest. Het was erg heet. Iedere dag begon met 30 graden en dat steeg dagelijks naar de 40 graden. Je begrijpt dat er weinig activiteiten ondernomen werden, anders dan zwemmen, eten, drinken en slapen. Nu was er in het dorpje “Orihuela aan zee” ook niet veel meer te beleven dan een klein stukje strand en een verfrissende wandeling door een van de plaatselijke supermarkten. In de wijk waarin ons huis stond kwamen we echter wel dit restaurantje tegen die ons direct deed denken aan onze “Ongehoord Digitaal Dagboek” en dat hebben we dus direct op de gevoelige plaat vastgelegd. We blijven speuren naar de nevenvestigingen van ODD Een bijdrage van Martien

Zonsondergang in Porto Porto – Overal gaat ’s morgens de zon op en overal ter wereld gaat hij ’s avonds weer onder. Dat is hetzelfde in Delft, Helmond, Amsterdam of Porto. De hemel kleurt rood en het laatste zonlicht strijkt langs de huizen. Toch is het overal weer net even anders. Dat ligt niet aan de zon. Dat ligt aan de omgeving. Een zonsondergang is misschien wel het meest gefotografeerde onderwerp ter wereld. Iedereen die een camera in handen heeft en de zon ziet zakken, maakt een foto. De rood kleurende hemel werkt compulsief op fotografen. Dat is ook niet zo gek, want ondanks het feit dat het dagelijks terugkeert, blijft het een prachtig natuurverschijnsel. Corien & ik zien de zon de komende week ondergaan en opkomen in Porto. Net als in Delft, maar toch weer heel anders. Komt dat omdat het heerlijk warm is? Komt dat door het verrukkelijke glaasje port dat ik drink terwijl ik er naar kijk? Corien weet het antwoord. “Het gaat niet om de zonsondergang. Het gaat om de sfeer van het moment”, zegt ze. Ik knik en voeg daaraan toe: “En om het gezelschap. Een zonsondergang moet je delen.” Daarom delen we deze ook met jullie.

Delft wint Bouwfonds Trofee Delft – Er was dit jaar zeker een reden om extra feestelijke gekleed de monumenten in Delft te bezichtigen op ‘Open Monumentendag 2008’. Het Open Monumentendag comité van Delft heeft namelijk de Bouwfonds Trofee 2008 gewonnen. De trofee is een waarderingsprijs voor comités die zich inzetten voor het laten slagen van de Open Monumentendag. Delft kreeg de prijs afgelopen donderdag in Deventer uitgereikt. De hoofdprijs is een trofee met daaraan verbonden een geldbedrag van €2.500,-. Volgens de jury biedt Delft een zeer gevarieerd programma, met veel bijzondere activiteiten, gericht op alle generaties. Op het programma van dit jaar, dat de titel kreeg Speuren naar sporen kreeg, staan onder andere themaroutes langs historische gevelstenen en panden met sporen van vroegere functies. In diverse opengestelde panden zagen Corien & ik dat ruimschoots aandacht werd gegeven aan de aanwezige sporen van de bouw-, bewonings- of gebruiksgeschiedenis. Ook de door Taptoe Delft georganiseerde Streetparade wordt als een pluspunt in het juryrapport opgevoerd. Als de jury geweten had dat sommige bezoekers de moeite hadden genoemden om de Delfts Blauwe sporen uit ons stadsverleden zo creatief te verbeelden, was dat ook zeker in het rapport terechtgekomen. Proficiat!

Taptoe Delft vrolijk van start Delft – Sinds 1996 kent Delft weer een taptoe. Niet langer zoals tot midden jaren zeventig traditioneel was een militaire taptoe, maar eentje met uitsluitend top burgerkorpsen uit binnen- en buitenland. Gisteren en vandaag zijn 22 muziekkorpsen en een showgroep te gast in de Prinsenstad. Zij verzorgden gisteravond een sfeervolle taptoe en doen dat ook vandaag ongetwijfeld weer. Voorafgaand aan de taptoe was er in de Delftse binnenstad een sfeervolle streetparade waaraan alle korpsen deelnamen. Dat betekent dat tussen de 700 en 800 muzikanten door het centrum van Delft trokken. Voor de toeristen een prachtige gelegenheid om plaatjes te schieten. Vanwege de brand die enige tijd geleden uitbrak in het gebouw van Bouwkunde van de TU was het sportcentrum van de universiteit dit jaar niet beschikbaar voor de opvang van al die muziekanten, hun materiaalwagens en bussen. Gelukkig hielp het Mondriaan College aan de Brasserskade de organisatie uit de brand. Daar bleek voldoende ruimte om de opvang over te nemen en werd op die manier de Streetparade gered. De Taptoe Delft wordt dit jaar voor de zesde keer op deze manier georganiseerd. Het is ondanks zijn korte bestaan nu al de grootste openlucht taptoe van ons land en werd in 2006 ook al uitgeroepen tot “Beste taptoe van Nederland”. Hoogtepunt dit jaar is ‘Het Delfts Showspektakel’ dat bestaat uit een vlaggenshow, een slagwerkstuk en de Ouverture 1812. Deze twintig minuten durende show wordt uitgevoerd door uitsluitend Delftse orkesten en showgroepen. Op de foto marcheert Spielmannszug SZO uit het Duitse Oberlichternau tijdens de Streetparade langs het publiek in de Choorstraat. Het Duitse muziekkorps - in uniformen dat veel lijkt op die van de Noorse Nationale Koninklijke Garde - viel op door een bijzonder strakke exercitie.

Voor de Spaanse kindervriend Delft – Het wordt steeds moeilijker om wijn te vinden die aan mijn omfietswijncriterium voldoet: een goede waardering in de supermarktwijngids en toch minder dan €3. Toch heb ik er weer eentje voor jullie. Het is de Valle del Mañan, Reserva, Alicante van de Plusmarkt. Deze wijn is gemaakt van de Monastrell, een stoere druif die een karakteristiek rood oplevert. Het woord Reserva houdt in dat de wijn een jaar op eikenhouten vaten heeft gerust en nog twee jaar op fles heeft gelegen. Dat eikenhout geeft aan deze wijn met veel rijp zwart en rood fruit een fijne hint van vanille. Deze Spaanse tinto kost normaal € 3,99, maar duikt door de aanbieding onder de magische grens van €3. Je moet er dan wel zes halen. Een doos van zes flessen gaat deze maand van €23.94 voor €17.45. De aanbieding duurt de hele maand, dus je kunt op je gemak een paar keer op en neer fietsen. Dan heb je genoeg in huis tot de Spaanse kindervriend weer langs komt. Dan kun je hem een glaasje van eigen bodem offreren. Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Karsten hapt toe Helmond – Aan studenten communicatie wordt geleerd dat reclame een manier is om potentiële klanten informatie te geven over een product of een dienst. Dat klinkt mooier dan het is. Reclame is in mijn optiek niets anders dan een verkooptechniek. Mooie woorden als imagoversterking en productpromotie versluieren het uiteindelijke doel: de mensen aanzetten tot kopen. We zijn dan ook op onze hoede als we naar reclame kijken. Of dat nu in de krant of op tv is. Wij happen niet zo maar toe. Voor kinderen is het niet altijd duidelijk. Volgens recent onderzoek kijken kinderen gemiddeld twee uur per dag naar de televisie. Het is dus begrijpelijk dat zij voor reclamemakers een belangrijke doelgroep zijn. Kinderen nemen alles gretig in zich op en voor hen is het niet altijd duidelijk waar het programma ophoudt en de commercial begint. Vooral in de sinterklaastijd is dat overduidelijk. Ik hoorde een moeder in de supermarkt ooit eens de term ‘zeurterreur’ gebruiken toen haar kleuter maar doorging om van alles te vragen. Het wordt het kind ook allemaal zo aantrekkelijk voorgeschoteld. Het is zo verleidelijk. De negentiende eeuwse Iers toneelschrijver en dichter Oscar Wilde wist het al: “Ik kan alles weerstaan, behalve verleiding”. Onlangs kreeg ik van mijn kleinzoon Karsten een demonstratie van de verleidingen in communicatie. Het warenhuis Hema maakt op de gevel van zijn pand in het centrum van Helmond reclame voor de snackbar die het bedrijf daar runt. De foto’s op de gevel zien er uit als decoratie, maar dienen ook een ander doel. Ze sporen de voorbijganger aan een snack te kopen. Karsten begreep onmiddellijk welke boodschap de grote kleurenfoto op de gevel gaf: nu toe happen.

Sint Hieronimus Poort Delft – De schilder Pieter de Hooch werd geboren in Rotterdam, maar begon zijn loopbaan in de kunst in Delft. Hij woonde hier van 1655 tot 1660 op Oude Delft 161. De poort tussen Oude Delft 159 en 161 gaf ooit toegang tot het Hieronymus klooster. Het pand Oude Delft 161 behoort nu tot het gebouwencomplex van het Hoogheemraadschap Delfland, maar deed tot 1985 nog dienst als Openbare Bibliotheek. Er is dus door de jaren heen nogal wat gebeurd met het pand. Toch is het poortje dat ooit toegang gaf tot het klooster redelijk goed bewaard gebleven. Op een aantal schilderijen van De Hooch meen ik het terug te zien. De tijdgenoot van Vermeer schilderde veel interieurs waarin hij met openstaande deuren en ramen op een knappe manier perspectief creëerde. Daarbij gebruikte hij ook dit poortje. Op de rechter foto is het poortje gebruikt in een schilderij van een gezelschap op een binnenplaats. Er zit een kind in het poortje. Op de linker foto in dat van een moeder en kind. Nu staat er een dienstmeid in het poortje. In beide gevallen gebruikte hij het voor hem zo bekende poortje naast zijn huis om het perspectief te versterken. Klik maar op de plaatjes en bekijk het gehele schilderij. De schilderijen tonen volgens mij bovendien aan dat het niet mogelijk is de plekjes op de schilderijen van De Hooch terug te vinden in de Prinsenstad. Hij gebruikte details steeds opnieuw.

De contente peuter Delft – Kinderen zijn in aanleg erg behulpzaam. Alleen weten ze dat zelf niet. De drang om mee te helpen, komt ook wellicht eerder voor uit de behoefde om op een volwassene te gelijken, dan om die te assisteren. Kleine kinderen doen mama & papa of oma & opa graag na. In de peutertijd spelen ze graag met serviesgoed in een keuken die op schaal is nagemaakt met potten en pannen en andere keukengerei ook al op schaal. Er komt een leeftijd dat helpen in de keuken niet meer natuurlijk gaat. Dan wordt enige ouderlijke drang noodzakelijk. Ook die fase gaat weer voorbij. Sinds Abel tussen de ‘groten’ rondscharrelt doet hij graag met ze mee. Hij mag dan de kleinste zijn, hij wil graag zijn steentje bijdragen. Afgelopen zaterdag liep hij met oma mee naar de glasbak. De lege wijnflessen moesten naar hun laatste rustplaats worden begeleid. Aangekomen bij de glasbak stond het tweetal stil. De flessen tussen hen in. “Wil jij het doen?” vroeg oma Corien aan kleinzoon Abel. Abel antwoordde niet, maar strekte direct zijn handjes uit naar een fles. Hij had zojuist gezien hoe oma een lege fles in de bak had laten glijden. Dat maakte een verrukkelijk rinkelend geluid. Dat wilde de kleine man ook wel eens doen. Oma gaf hem een fles en behoefde hem niet uit te leggen wat hij ermee moest doen. Helaas moest oma toch nog even helpen. Toen de fles even later met een rinkelend geluid tussen de andere flessen belandde, was Abel toch zeer content. Tevreden liepen oma en kleinzoon terug naar huis.

Groepsfoto Delft – Mensen die mij kennen, weten dat ik graag een groepsfoto maak. De jaarlijkse kerstkaart is daarvan het beste bewijs. Nergens zie je zo goed hoe de tijd toeslaat. De mensen in het groepje worden ouder, groeien, krijgen partners e.d. Kortom een groep leeft. Hij groeit of krimpt. Zodra ik een clubje bij elkaar heb, komt de gedachte aan een groepsfoto bij me op. De groepsfoto heeft een hele ontwikkeling doorgemaakt. De groepsfoto’s uit mijn kindertijd zagen er heel serieus uit. Netjes naast elkaar. Op de klassenfoto moesten zelfs de handen over elkaar. Geen lach te bekennen. Een groepsfoto was een serieuze zaak. Gelukkig heeft ook hier de tijd zijn werk gedaan. Groepsfoto’s zijn een stuk losser. Er zit veel meer dynamiek in de foto. In het digitale tijdperk is het ook stukken makkelijker om een goede foto te maken. Ik knip altijd een hele reeks foto’s. Het komt nogal eens voor dat iemand met de ogen dicht op de plaat verschijnt. Als je wat meer foto's maakt, vergroot je de kans dat iedereen er leuk op staat. Afgelopen weekend was het gezin van Sander & Saskia bij ons op bezoek. Je zag gisteren al op ODD dat we met z’n allen ook even een bezoekje hebben gebracht aan de Delftse binnenstad. Daar doen zich steeds nieuwe mogelijkheden voor om groepsfoto’s te maken. Ik kon het dan ook niet laten om mijn kleinkinderen uit Veldhoven te groeperen. Deze twee platen zijn het resultaat.

Uit de achtertuin van Delft Delft – Zaterdag bezochten we de jaarlijkse streekmarkt op de Boterburg. Het assortiment streekproducten is elk jaar hetzelfde. Tomaten, paprika’s, druiven, honing, bier, wijn, brood en gebak, jam, mosterd en kaas. Het zijn allemaal producten uit de ‘achtertuin’ van Delft. De markt vierde gisteren zijn vierde editie. Het is een initiatief van de Stichting De Witte Roos die duurzaamheid wil bevorderen in ons dagelijks leven. Duurzaamheid betekent niet alleen nu en hier een balans aanbrengen in de ecologische, de sociale en de economische belangen. Dat duurzaamheid verder gaat werd zaterdag duidelijk op de streekmarkt. Er was dit jaar een nieuw duurzaam streekproduct toegevoegd aan het toch al uitgebreide assortiment. Uitvaartbedrijf De Regenboog uit Schipluiden stond op de markt met een doodskist die is gemaakt van wilgenhout uit Midden-Delfland. Op de markt toonden zij een robuuste kist waarvan zelfs de handvatten zijn gemaakt van wilgenhout. Ze hadden een kist geplaatst in de stand van de paprika’s en tomaten. Daar werd de doodskist door een lokale kunstenaar versierd met tomaten en paprika’s in allerlei soorten en maten. Terwijl we de paprika’s proefden, bekeken we de opvallende kist. Mededirecteur John van Kleef van De Regenboog stond er naast. Hij vertelde me dat het hout dat voor de kisten wordt gebruikt allemaal afkomstig is van de wilgenknot. Vrijwilligers knotten in hun vrije tijd de wilgen in het gebied van Midden-Delfland. Tot voor kort werd met dat hout niets gedaan. Hij legt uit dat de mensen steeds meer op zoek zijn naar natuurproducten en dat zo het idee ontstond om het hout van de wilgenknot te gebruiken voor doodskisten. Hij legt zijn hand op de doodskist en zegt:“Voor deze kist is geen boom gekapt. Dat hout was er al.” Het is zonder enige twijfel het opmerkelijkste artikel op de streekmarkt. Na dit unieke streekproduct gaan we verder naar de stand van een bijbelkring. Zij hebben het ezeltje van Jezus meegenomen. Het dier geniet van wat hooi, terwijl haar veulen onder belangstelling van de marktbezoekers wat melk probeert te scoren. Er is echt van alles te zien. Helaas hebben we geen tijd om de kookshow Ready Steady Cook bij te wonen. Ik had de chef-koks wel eens aan de slag willen zien gaan met de streekproducten.

Tien jaar en vier kinderen verder Delft – Afgelopen donderdag, 4 september was het precies ten jaar geleden dat Saskia & Sander in de echt werden verbonden. Tien jaar en vier kinderen verder vonden zij dat heel terecht reden om even bij stil te staan. Ze deden dat met een heerlijk diner samen met kinderen en wederzijdse ouders. Tien jaar geleden was het in Eindhoven een stralende dag. Nu waren de weergoden iets minder vriendelijk gestemd. Het mocht de pret natuurlijk niet drukken. Het feestelijke dineetje vond vrijdagavond 5 september plaats in Lef op het Doelenplein. Nienke, Dieuwertje, Emma en Abel vonden het geweldig om met hun papa en mama en opa’s en oma’s een gezellig avondje uit eten te gaan. Op het volgende feestje behoeven de kinderen geen vijf jaar meer te wachten. Over tweeëneenhalf is er alweer een goede reden om een feestje te vieren. Een tienjarige trouwverjaardag heet in de volksmond een tinnen huwelijksfeest. Elf en twaalf zijn respectievelijk staal en linnen. Heel bekend is het koperen huwelijksfeest dat wordt gevierd als het echtpaar 12½ jaar is gehuwd. Wij hebben alle vertrouwen in de toekomst en verwachten daarom het volgende feestje al over tweeëneenhalf jaar.

Paringswiel Delft – Wilde dieren zijn er in alle soorten en maten en je kunt ze op je gemak bestuderen in onze nationale (dieren)parken. Je moet er wel even voor op reis, maar dan zie je ook de wonderlijkste schepsels. Soms zijn wilde dieren ook heel dichtbij. Corien vond gistermiddag in onze tuin deze twee libellen. Ik weet niet wat voor soort het precies is. Er komen in de wereld namelijk ruim 5000 soorten van deze insectenorde voor. Natuurlijk leven de meeste in de warmere gebieden, maar in ons land zijn toch ook nog zo’n 70 soorten actief. Het enige dat ik dan ook zeker weet is dat het libellen zijn. Deze twee betrapte onze fotograaf tijdens een paringssessie. De rijk geaderde vleugels wijd uitgespreid zaten ze doodstil aan elkaar vast. Soms bewoog de wind het stel een beetje op en neer. Dat was de enige beweging. Het mannetje heeft het vrouwtje met zijn achterlijfaanhangsel vast achter de kop. Ze vormen de twee insecten een zogenaamd paringswiel doordat de onderlijven bijeen zijn gebracht. Het vrouwtje neemt het sperma – dat het mannetje van tevoren heeft overgebracht naar zijn secundaire geslachtsorgaan – van het mannetje over. De bevruchting vindt overigens pas plaats na de eiafzet. Deze manier van paren is uniek voor libellen. Copulatie kan niet alleen zoals hier in rust plaatsvinden, maar ook in de vlucht. De lengte van de paring is bovendien zeer variabel, van enkele seconden tot meerdere uren. In de dierentuin vind je dit soort informatie op een bordje voor de kooi. Thuis moet je het even opzoeken op internet, maar dan weet je ook wat twee libellen in je tuin doet.

Wie van de drie Londen – Fotograferen alleen is niet meer genoeg. De kiekjes worden naderhand meestal even bewerkt voordat ze worden gepubliceerd. Meestal verbeter ik de kleur en de belichting wat. Soms voeg ik ook een element toe aan een foto. Klik hier maar eens en zie hoe de zijkant van het zwembad van Ad & Els plots zo glimmend werd, dat je de weerspiegeling er in kon zien. Eerder dit jaar in Londen ontmoette Corien een bekende persoon uit het nieuws. Ondanks de drukte van het moment wilde hij toch wel even op de foto met haar. Ook deze foto heb ik weer wat aangepast. De vraag is nu welke man uit het nieuws poseerde met Corien. Is het onze minister-president Jan Peter Balkenende of is het de James Bondacteur Pierce Brosnan? Klik voor het antwoord hier.

Corien in Schmap Delft – Via internet biedt Schmap gratis digitale reisgidsen aan voor meer dan 200 bestemmingen in Europa en de VS, maar ook in Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Op een eenvoudige manier kun je jouw vakantiebestemming nu al vanuit je leunstoel verkennen. De kaarten en de inhoud van de reisgids zijn interactief met elkaar geïntegreerd. Je klikt gewoon maar een beetje rond en je krijgt een bespreking of een fotoshow te zien van jouw bestemming. Je verkent zo een stad per buurt of op basis van jouw persoonlijke interesse. Met de gratis Schmap Player bezoek je simpelweg virtueel een van de beschikbare steden. Ik ontdekte dat de Schmapreisgidsen een schat aan informatie bieden, aangevuld met Google Maps, foto's, relevante info over historische bezienswaardigheden, musea, horeca, etc, etc. De foto’s die Schmap gebruikt komen van de fotosite van Flickr. Ze vragen daarvoor eerst netjes toestemming aan de eigenaar van de foto. Er staan al enige tijd foto’s van Dublin van Corien en mij in de reisgids over Ierland. Sinds deze week is weer een van de foto’s van Corien toegevoegd aan de reisgids. Deze keer is het een foto van de tuin van de universiteit van Cork. Omdat Schmap sinds mei van dit jaar ook beschikbaar is op de iPhone kun je ook zo onze foto’s zien. De browser van iPhone ondersteunt ook de rotatiefunctie. Je draait de iPhone eenvoudigweg op z’n kant om een kaart in landschapweergave te zien. Je ziet de plaatsen op de kaart en kunt door een lijst bladeren waarbij de kaart zich automatisch aanpast. En dat alles gratis. Wij krijgen geen geld voor de foto’s en de gebruikers van de reisgids kunnen alles gratis downloaden. Ook de iPhone-applicatie is gratis

Groeten uit Rome Delft – De Trevifontein in Rome was het decor voor de Federico Fellini-film ‘La Dolce Vita’. Onlangs was het de achtergrond waartegen de vakantie van Jeroen & Jolijn zich afspeelde. Ze stonden met gesloten ogen op de laatste dag van hun verblijf met de rug naar de fontein en gooiden met de rechterhand over de linkerschouder elk een muntje daarin. Ze dachten aan Rome en riepen luidkeels: “Arrivederci Roma, tibi gratia volo, in tiberis aqua tua fluit". Want als je dat doet, keer je ooit terug naar de Italiaanse hoofdstad. Voor de enkeling wiens Italiaans wat roestig is geworden, vertaal ik het even: Tot weerziens Rome, ik wil je genade, je water stroomt naar de Tiber. Ze stuurden deze kaart vanaf hun vakantieadres in Rome. Op de achterkant van daarvan staat gedrukt: Lavori stradali in Luglio (stratenmaker in juli), Ze schrijven: 29-08-’08, Rome Hoi, Ongehoord maar wel gezien. In Rome is alles mooi! Na diverse festivals, zoals Dranouter, Folkwood en Pukkelpop is Rome de dot melk op onze cappuccino. We komen er vast terug, want naast ons logeeradres is de Trevi-fontein, daarin hebben we een muntje gegooid. Liefs, Jeroen & Jolijn.

Bewondering alom Helmond – Mijn kleindochters houden er van om een voorstelling te geven. Meestal is dat een zelfbedacht en ingestudeerd dansje. Het wordt immer uitgevoerd op klanken van een recente toptienhit waarvan zij tijdens het dansen de tekst vakkundig playbacken. De min of meer toevallig aanwezige volwassenen worden door de jeugdige uitvoerende artiesten steevast tot publiek gebombardeerd. Je wordt niet gevraagd of je wilt kijken. Je krijgt een opdracht. “Nu moet je kijken”, klinkt het. Omdat wij bereidwillige types zijn, doen we ook altijd braaf wat ons wordt gezegd. Of we in gesprek zijn, doet er niet toe. Wij kijken. Afgelopen zondag hadden enkele kleindochters een variant op het dansje bedacht. Ze namen achter in de zonovergoten tuin van Bob & Saskia een acrobatische pose aan en bevroren enige seconden daarin. Er was dit keer ook ruimschoots publiek voorhanden, want Saskia vierde haar verjaardag. Een tuin vol familie en vrienden keek naar de act van de dames. Telkens opnieuw verdwenen de meiden naar binnen om een nieuwe variant uit te denken en te oefenen. Enthousiast kwamen ze dan korte tijd later weer de tuin in gerend. Hun optredens werd heel nauwgezet uitgevoerd. De oudere meisjes zorgden voor kleine regieaanwijzingen. De jeugdige artiesten kregen van hun publiek telkens opnieuw een warm applaus. Bewondering alom was hun deel.

PSV begint uitstekend Utrecht – PSV is de competitie goed begonnen. Met een imponerende 5-1 overwinning op FC Utrecht maakte het meteen de intentie voor het nieuwe seizoen duidelijk: voor de vijfde keer op rij landskampioen worden. Corien en Benthe toonden zaterdagmorgen al volop vertrouwen in de goede afloop van de openingswedstrijd. Op de Helmondse markt hielden ze een deken met het logo omhoog. Benthe en Sietske weten het nu al: PSV wordt kampioen. “Ik dacht het wel”, riep Karsten meteen. Ze kregen allemaal gelijk. Onder de nieuwe hoofdtrainer Huub Stevens toonde de landskampioen zich in Utrecht heel doeltreffend. Ibrahim Afellay, Nordin Amrabat en Danny Koevermans vonden kort voor de rust in de extra speeltijd kort na elkaar het doel van de zwakke Utrechtse ploeg. Het fraaie afstandsschot van uitblinker Afellay in de tweede helft was ook meteen het mooiste van het afgelopen weekend. Koevermans maakte in de tweede helft ook een tweede treffer.

Hofje van Pauw Delft – Hofjes zijn typisch Hollands. Een hofje is een binnenplaats of een binnentuin met daar omheen een aantal vaak kleine woningen. In vroeger tijden boden de hofjes gratis kost en inwoning aan hulpbehoevende bejaarde echtparen, ongehuwde vrouwen of weduwen. Soms als onderdeel van de sociale voorzieningen voor leden van een bepaalde kerk of een andere specifieke doelgroep zoals bijvoorbeeld schippers. In Delft waren oorspronkelijk zeven hofjes. Daarvan zijn nu nog vier over. Het Hofje van Pauw is een van de overgebleven hofjes. Het werd gebouwd in 1707 naar aanleiding van het testament van Elizabeth Pauw, de dochter van de Delftse burgemeester Jacob Pauw. Zij was de weduwe van Johan van der Dussen, Na diens dood huwde ze met zijn neef Dirck van der Dussen. De mannen waren beide burgemeester. Elizabeth Pauw overleed in 1706 kinderloos. Zij had het hofje bedoeld voor arme of behoeftige personen of families. Het hofje bestaat uit twee rijen van vier huisjes met een plein en tuin ertussen. Al een jaar na haar dood konden de eerste bewoners een huis in het hofje betrekken. Elizabeth Pauw had in haar testament precies omschreven hoe het hofje moest worden gebouwd. Ze wilde acht huisjes, vier op een rij aan de oostzijde en vier op een rij aan de westzijde, “hebbende tusschen beide een groot plein, in vier bleekvelden verdeelt, met een groote hardsteenen pomp in het midden”. De bewoners van het hofje ontvingen jaarlijks een uitkering in de vorm van boter en turf. Deze uitkering werd in 1810 vanwege de hoge kosten afgeschaft. Op de gevel van het poortgebouw aan de Paardenmarkt, is naast het wapen van Elisabeth Pauw het familiewapen van Van der Dussen aangebracht. Hier hadden de regenten een vergaderkamer. Na de Tweede Wereldoorlog bleek het hofje erg verwaarloosd en was het lange tijd onbewoonbaar. Onder leiding van regent Jordens vond tussen 1945 en 1952 een grootscheepse restauratie plaats. In 2007 werd de binnentuin van het Hofje van Pauw opnieuw ingericht. Tegenwoordig worden de huisjes verhuurd aan de Stichting Ipse voor mensen met een verstandelijke of meervoudige handicap. In het Hofje van Pauw wonen nu achttien bewoners onder begeleiding.