Onwrikbaar

Delft – Het Engelse gezegde ‘Beauty is in the eye of the beholder’ geldt voor alles. Voor mensen, kunst, zaken en dingen. Ook voor foto’s. Het veel gebruikte citaat van de Belgische journalist en schrijver Johan Anthierens ‘Hoe ouder de foto, hoe jonger we eruit zien’ wordt dan ook alleen gebruikt door mensen die er weer jonger willen uitzien. Jong of oud zijn, het blijft een relatief begrip. Een helaas niet oud geworden vriend omschreef het altijd zo: “Hoe oud zou je zijn, als je niet wist hoe oud je was?” Inderdaad anders gezegd, je bent zo oud als je je voelt. Een mens heeft eigenlijk maar drie fases in zijn leven. “De jeugd”, “het ouder zijn” en “Je ziet er nog goed uit”. Zodra men dat laatste tegen je zegt, weet je dat je in geleende tijd zit. Nu moet ik oppassen dat dit niet een al te filosofische stukje wordt. Normaal ben ik niet zo bespiegelend. Ik neem de dingen graag zoals ze komen. Maar ik begon toch te mijmeren toen ik de foto zag die ik afgelopen zondag nam van mijn echtgenote en haar oudste kleindochter. Het was alsof ik een blik in de toekomst mocht werpen. Nog niet zo lang geleden legden wij een beschermende hand om haar heen. Onze oudste kleindochter was ons ‘kleine meisje’. Maar ze haalt ons in. En zij niet alleen. Dat staat onwrikbaar vast. Gelukkig zijn ook Corien & ik net zo oud als we ons voelen.

Tweet

Cool dog

Delft – Het begon allemaal met een foto van Sandra, de vriendin van Wouter. Er zijn mensen die van een ‘hot dog’ houden, maar Sandra is kennelijk een liefhebber van een ‘cool dog’. Aan de keukentafel bij Els & Ad hebben we onder het genot van een Nespresso hartelijk gelachen om de foto die zij op haar Facebook had geplaatst. Sinds de komst van de smartphone neemt de communicatie toe. Ik weet nu steeds meer over de familie. Marlotte, Anne-Sofie en Michiel nog hartelijk dank voor het overhalen. Zonder jullie overtuigingskracht had ik de lezers van ODD nooit kunnen laten weten welke spelletjes er op een regenachtige zaterdagmiddag met de hond kunnen worden gespeeld.

Toen ik later op het verjaardagsfeestje van Saskia zat, controleerde ik nog maar eens Facebook en zag dat de foto van Sandra voor de nodige inspiratie had gezorgd. Marlotte – zij noemt het ‘dog fridgen’ – probeerde haar Spaanse keffertje Roosje zo ver te krijgen om ook in de koelkast te poseren. Het diertje onderging de foto, maar ziet er op de koude plaat niet enthousiast uit. Hierna keek Marlotte om zich heen. Haar oog viel op Juul, de Leonberger. Zoals bekend is dit een uitstekende huishond, die bovendien graag buiten is en goed tegen de kou kan. Een prima hond om eens te ‘dog fridgen’. Maar moeder Els stak er een stokje voor. Ze was waarschijnlijk bang dat Marlotte eerst de koelkast helemaal leeg moest halen om ruimte te maken voor de grote hond.

Niet getreurd, dan is Demi aan de beurt. En zoals Marlotte zelf zegt op haar Facebook. Een labrador is dol op aandacht en negatieve aandacht is ook aandacht. Misschien denk je bij het zien van deze foto dat Demi een beetje beteuterd kijkt. Maar dat is schijn. Zo kijkt deze hond altijd. Daar heeft een koud bipsje niets mee te maken.


Tweet

Gegroepeerd poseren

Stiphout – Aanstaande woensdag is Saskia jarig, maar we vierden het met zijn allen afgelopen zaterdag reeds. Het was natuurlijk zaterdag erg gezellig met alle familie en vrienden die op verjaarsvisite kwamen. Je weet dat ik iets heb met groepsfoto’s en dus zocht ik dit weekend weer naar een geschikt moment om mijn kleinkinderen weer eens gegroepeerd op de plaat vast te leggen. Op zaterdag toen de kleinkinderen uit Veldhoven weer naar huis vertrokken namen Emma, Nienke, Abel en Dieuwertje op mijn verzoek nog vlug even plaats op een muurtje voor de foto. Het resultaat zie je hier onder.

De volgende dag was het de beurt aan Karsten, Sietske en Benthe. Zij wilden op de foto met een attribuut. Sietske koos haar step, Benthe nam haar skateboard mee en Karsten nam Jordi mee voor de plaat.

De volgende keer wil ik ze weer eens met zijn zevenen op de plaat vastleggen. Ik heb de datum al geprikt.

Tweet

Met regenjas en pluutje

Delft – Op 31 augustus eindigt de meteorologische zomer. Dan wordt het weer tijd om de balans op te maken. Ik bekijk het zomerweer vanuit een kikkerperspectief. Dat komt omdat mijn buitenthermometer op die manier is vermomd. Mijn kikker gaf de hoogste temperaturen aan het begin van de zomer. Onze reis door Engeland zat gelukkig nog net voor de omslag naar het natte weer. Geen reden tot klagen op dat front. Want dat er wel reden tot klagen is, is dit jaar overduidelijk. Zelfs bierbrouwer Heineken heeft er last van. De verkopen in de zomermaanden zijn zeer zwak door het slechte weer, aldus de brouwer, die waarschuwt dat de winst- en volumeresultaten daardoor onder druk komen te staan. Ook in Brabant hebben ze deze zomer lopen soppen. Een wolkbreuk zorgde voor veel overlast. We konden dit jaar slechts genieten van zeven (7) zomerse dagen met temperaturen boven de vijfentwintig graden en slechts op twee (2) dagen kwam het kwik boven de 30 graden. We hadden ook minder zon dan normaal. In 2010 en 2009 hadden we respectievelijk 700 en 690 uur. We komen er nu met iets meer dan 500 zonuren maar bekaaid af. Misschien loopt het nog iets op, maar ik denk niet dat we het gemiddelde van 588 zullen halen dit jaar. Waar we deze zomer wel meer van kregen zijn de weerwaarschuwingen. Dat gebeurde vijf keer waarvan de laatste vier allemaal in één week tijd vielen. Dat begon op 18 augustus. Zelfs in de winter wanneer voor sneeuw, sneeuwjacht en ijzel gewaarschuwd wordt, komt dit nauwelijks voor. Maar gelukkig klagen en zeuren Nederlanders nooit. Met een regenjas en pluutje doorstaan wij alles. Toch?


Tweet

3:10 to Yuma

Delft – In 1957 kwam een film uit die nu tot de westernklassiekers wordt gerekend: 3:10 to Yuma. Daar speelt Glenn Ford een charmante boef die door een eenvoudige rancher naar het dichtstbijzijnde station wordt begeleid om in het plaatsje Yuma te worden berecht. Ondanks hun verschillen ontstaat er een verstandhouding tussen de twee. In 2007 maakte James Mangold een remake van de film. Dit maal met Russell Crowe in de hoofdrol van de boef. De armlastige veeboer Dan Evans wordt in de remake gespeeld door Christian Bale. De film wordt vandaag om 21:10 uur uitgezonden door België Één. Ik zal dus niets van het verhaal verraden. De film gaat uiteindelijk over male bonding. Ben Wade mag dan een meedogenloze outlaw zijn, maar wel eentje met de ziel van een dichter. Hij citeert graag uit de Bijbel en schets het naakte lichaam van een eenzame barjuffrouw nadat hij haar eerst heeft verleid. Ga er vanavond eens lekker voor zitten.



Tweet

Het raadsel van Okehampton

Okehampton – Aan het eind van Fore Street in Okehampton staat de St. Jameskerk. Toen wij er deze zomer waren, had ik hier even een moment voor mijzelf. Corien was een winkel ingelopen en ik slenterde al rondkijkend verder. Even verder in Fore Street kwam ik bij een zijstraat: de Saint James Street. Als je die in loopt zie je op de hoek met Park Row een grote muurschildering. Op die schildering zit een standbeeld geplakt. Een opvallend kunstwerkje. Het riep bij mij wel een aantal vragen op. Waarom heeft de kunstenaar het beeld zo hoog boven de kijker op de muur geplakt? En wat stelt het voor?

Ik speurde of ik een bordje of schildje zag met daarop wat tekst en uitleg. Dat was er niet. De kijker moet dus de eigen fantasie gebruiken. De straat waar schildering en beeld zich bevinden, ligt op het randje van het Dartmoor National Park. Ik denk dus dat op de schildering de Dartmoor Hills zijn afgebeeld. Het zijn vermoedens, als jij een beter idee hebt, ga ik meteen overstag. Het staat nergens. Maar dan nu het standbeeld. Hiervan denk ik dat het een ‘Dartmoor farmer’ uitbeeldt. Nogmaals, het is maar een idee, want ook hier staat nergens informatie over. Dus heb ik thuis wat zitten googlen. Maar ook daar kom ik niet verder mee. Hoe dit beeld en de schildering hier zijn gekomen en waarom. Ik had het daar even moeten vragen. Corien was toch nog druk in de lokale winkels. Maar om de een of andere reden kwam het er niet van. Maar ik vind de foto wel aardig en daarom toch maar een stukje voor ODD.

Tweet

“Merkwaardig graag”

Delft - Mijn echtgenote & ik zijn geen echte doe-het-zelvers. Nou ja, laat ik heel eerlijk zijn. Corien doet wel eens wat zelf in huis, maar ik geloof meer in uitbesteden. Die combinatie werkt in het bijzonder goed als het op knippen aankomt. Elke veertien dagen doet mijn echtgenote mijn haar. Met een tondeuse, dus echt knippen mag je misschien niet noemen. Je begrijpt dat ik al jaren niet meer bij een kapper ben binnengestapt. Ik ben daarmee gestopt toen mijn kapper overleed. Ik had geen zin meer in een nieuwe en mijn echtgenote bleek een serieuze mogelijkheid. Ik kan niet zeggen dat ik de bezoekjes aan de kapsalon mis. Ik hoef thuis nooit te wachten tot ik aan de beurt ben en de kapper en ik behoeven het niet over het weer of de aanstaande vakantie te hebben. In tegenstelling tot een echte kapsalon, heeft onze ‘thuiskapsalon’ natuurlijk geen naam. Maar als ik er eentje zou moeten kiezen, ging ik voor ‘Hair today, gone tomorrow’. Iedereen die mijn kapsel ooit zag, weet waarom. Ik kom op dit thema omdat het mij reizend door Engeland opviel dat een kapsalon op dat eiland heel vaak een komisch bedoelde naam heeft. Ik zag al eens een kapsalon met de naam ‘Snip At The Price’. Ook de titel ‘A Cut Above’ zag ik al eens op het raam van een Britse kapsalon. Ze zijn lastig te vertalen. Dat geldt niet voor deze kapsalon in Londen: Peculiar Unisex Hair. Maar of de naam nu een aanbeveling is? Ik heb tenminste nooit op de vraag van de kapper “Hoe wilt u het hebben”, geantwoord: “Merkwaardig graag”. Nog opvallender is het zinnetje onder de naam. Het is een kapsalon met een boodschap.

Tweet

Noord-Amerikaanse lastpost

Delft – Mezen zijn dol op mezenbolletjes. Trouwens niet alleen mezen. Allerlei andere vogels blijken met evenveel enthousiasme te eten van deze met zaden gevulde bolletjes die ik ’s winters in de tuin hang. Afgelopen zondag tijdens onze ochtendwandeling kwam ons gesprek op deze vogellekkernij. Dat kwam omdat mijn echtgenote mij in de berm van de weg wees op een aantal grote planten: de ambrosia. Deze eenjarige plant uit Noord-Amerika rukt op in ons land. In Nederland is de plant nog niet zo veelvuldig te zien als in warmere streken van Europa, maar ook hier neemt het aantal toe. De verspreiding heeft alles te maken met de mezenbolletjes die wij vogelliefhebbers ’s winters in de tuin hangen. In de bolletjes zitten de piepkleine zaadjes van de ambrosia. Via de vogeltjes komen de zaadjes in de tuinen en bermen terecht. De klimaatverandering zorgt ervoor dat veel zaadjes ontkiemen en grote planten worden. Nu is het vervelende dat de pollen van de bloeiende plant veel overlast verzorgen voor hooikoortspatiënten. De plant verlengt omdat hij in augustus bloeit het hooikoortsseizoen met twee maanden. Tuinbezitters worden dus opgeroepen om hun tuin te inspecteren en de plant, herkenbaar aan het fijne blad, te verwijderen. Uit onderzoek van het Leids Universitair Medisch Centrum, dat het dagelijkse hooikoortsbericht opstelt, blijkt dat 7 tot 20 procent van de mensen bij een bloedtest een positieve score heeft voor een ambrosia-allergie. Er komt waarschijnlijk een EU-richtlijn dat vanaf volgend jaar de vetbolletjes vrij moeten zijn van zaden van de schadelijke Noord-Amerikaanse lastpost. Tot die tijd moeten we ze zelf maar met wortel en tak uitroeien.


Tweet

Wateroverlast na zwaar weer

Helmond – Via Social Media zoals Facebook, YouTube en Twitter werd het mij in de loop van de middag duidelijk dat veel lezers van ODD in Brabant overlast hebben ondervonden van zware regenval en onweersbuien. Het zorgde in Brabant voor veel wateroverlast. Weerinstituut KNMI gaf voor de provincies Zeeland, Noord-Brabant en Gelderland de waarschuwing 'code oranje' af, voor de rest van Nederland was de lagere ‘code geel’ van toepassing. De waarschuwing duurde tot aan het eind van de middag. Voor vanavond heeft het KNMI voor Brabant de ‘code geel' aangekondigd. De zwaarste regenval heeft Brabant inmiddels achter de rug, maar nog steeds kunnen onweersbuien over deze provincie trekken. Het zou in het begin van de avond mogelijk nog hard gaan waaien met windvlagen tot 100 kilometer per uur. Meteo Consult verwacht dat het onweer vanavond zelfs extremer zal worden dan het noodweer van vanmiddag. Lokaal viel langs de denkbeeldige lijn Eindhoven-Nijmegen in een halfuur tijd 30 tot 35 millimeter regen. In twee uur tijd waren er ongeveer 5000 bliksemflitsen. De meeste neerslag – 43 millimeter – viel in Hapert. Echte zware windstoten deden zich gelukkig niet voor. Zowel Els, Maartje, Saskia en Will zorgden voor de foto’s bij deze tekst.

Maartje zag dat het water ook in de Helmondse Heistraat niet meer weg kon.

Ook bij Will & Jan steeg het water in de tuin. De door Jan onlangs gemaakte tuintafel kwam met de poten in het stijgende water te staan.

Ook de tuin van Saskia & Bob kon al het water dat in korte tijd naar beneden kwam niet verwerken. Ook het filmpje hieronder is van Saskia.


Tweet

Zo doen we dat in Delft

Delft – Toeristen vergeten hun bezoek aan Delft niet gauw. Er is zo veel te zien en te beleven in deze historische stad. Daar kunnen ze thuis nog heel lang en enthousiast over vertellen. Misschien vertellen ze ook wel over onze prachtige autoluwe binnenstad waar voetgangers het straatbeeld bepalen. Het enige waar de buitenlander met zijn fototoestel voor moet opletten zijn de fietsers. Delft is namelijk geen openlucht museum, maar een echte stad waar mensen werken en wonen. Voor auto’s behoeven de toeristen overigens niet bang te zijn. Die mogen slechts in uitzonderingsgevallen het gebied van de binnenstad in. Beweegbare palen in het wegdek zorgen ervoor dat alleen de uitzonderingsgevallen door kunnen rijden. Pollers heten die palen. Bezoekers van Delft moeten hun auto achterlaten in een parkeergarage en wandelend van de stad genieten.

Doen ze dat niet en probeert een argeloze buitenlandse bezoeker onze binnenstad toch met zijn auto te bezoeken dan wordt zijn auto vernield. Zo simpel is dat. Geen bekeuring, geen proces-verbaal, maar in plaats daarvan vernielt de omhoog komende poller de onderkant van de auto. Zonder enige vorm van proces wordt iemand die in overtreding is definitief beroofd van zijn of haar auto. Het is dus niet zo gek dat de pollers niet onomstreden zijn. Met enige regelmaat zien Delftenaren een beetje meewarig toe hoe een toerist weer eens op deze buitenproportionele wijze wordt gestraft voor zijn fout. Zo doen we dat in Delft. Ik zei het al in het begin: Toeristen vergeten hun bezoek aan Delft niet gauw.

Tweet

Barbecueseizoen

Delft – Barbecueën kun je tegenwoordig in elk jaargetijde. De tijd dat er houtkool en aanmaakblokjes aan te pas kwamen, ligt alweer een tijdje achter ons. Ik kan me herinneren uit de jaren zeventig toen wij barbecueden met de kinderen dat de barbecue wel na een half uurtje klaar was voorgebruik, maar dat het toch wel een uurtje of twee duurde voordat de ideale temperatuur was bereikt om langzaam te kunnen grillen. In die wachttijd werd de honger gestild met stokbrood, salade e.d. zodat we niet veel honger meer hadden als het echte grillen begon.

Nu zijn er elektrische barbecues en gasbarbecues en kun je binnen een kwartiertje beginnen. Bovendien kunnen die laatste ook binnen worden gebruikt. Daarmee kwam ook een einde aan het barbecueseizoen. Toch doen we het nog het liefste in de zomer, want barbecueën is een sociaal gebeuren. De zomer blijft het seizoen voor roosteren en grillen in de open lucht. Het afgelopen weekeinde werd door menig ODD-lezer weer op die manier gesmuld in de tuin. Als bewijs daarvan kreeg ik uit Stiphout de foto’s bij dit stukje.

Bij Saskia & Bob waren de drie nichtjes en een neefje uit Veldhoven op bezoek. Bob & Saskia besloten geïnspireerd door het fabuleuze zomerweer om deze unieke kans om met zeven kinderen aan tafel te zitten niet voorbij te laten gaan. Nienke, Benthe, Dieuwertje, Sietske, Emma, Karsten en Abel vonden het geweldig en genoten van de feestelijke barbecuemaaltijd.

Ook bij Nellie & Pieter Jan werd er weer volop vlees en vis geroosterd en gegrild. Samen met Els & Ad en dochters Marlotte en Anne-Sofie werd het ook daar in de tuin heel gezellig. Na de maaltijd was er natuurlijk ook een dessert. Over het toetje bij Nellie heb ik geen informatie, maar in de tuin van Saskia & Bob genoten onze zeven kleinkinderen in een kring van een heerlijk ijsje.


Tweet

Kennisstad

Delft – “Wat betekent OWee?” wilde Marlotte weten toen we afgelopen donderdag door de binnenstad van Delft liepen en overal groepjes studenten tegenkwamen. De OWee is de algemene introductieperiode voor alle aankomende studenten die in de Prinsenstad gaan studeren, is het antwoord. Het woord is afgeleid van OntvangstWeek. De OWee duurt ondanks die naam overigens helemaal geen week. Het weekje begon op maandag en eindigde op donderdag. Dat maakt meteen al duidelijk wat studenten met een weekje studeren bedoelen, want hun weekend bestaat uit drie dagen.

De jongens en meisjes die hoopvol naar Delft komen om hier aan universiteit of hogeschool te beginnen aan een succesvolle studententijd zorgen in de eerste week al meteen voor een hoop drukte en gezelligheid in de stad. Ze leren in die week wat nodig is voor een succesvolle studententijd. Natuurlijk is het belangrijk dat je een plein kunt oversteken waarbij je uitsluitend gebruik maakt van lege bierkratjes. Het is daarbij ook waardevol dat je weet waarvoor een winkelwagentje in de studieperiode allemaal kan worden gebruikt. Om de multifunctionaliteit van de winkelkar te illustreren, was er een wedstrijdje voor dit ‘voertuig’ georganiseerd op de Markt.

De bewoners van Delft die dit alles gadeslaan, begrijpen daarna ook meteen dat het belangrijk en nuttig is dat de nieuwe studenten onze historische stad, de universiteit en de medestudenten goed leren kennen. En wij, burgers van de stad, weten weer waarom wij ons zo graag Kennisstad noemen, want wij maken elk jaar weer op een andere manier kennis met de nieuwe generatie bollebozen.


Tweet

Kunst & cultuur

Delft – De redactie van het wekelijkse kunst- en cultuurprogramma ‘In gesprek met…..’ zorgt elke week voor nieuwe interessante gasten in de studio van de omroep. Het is voor de redactie niet altijd even makkelijke om boeiende studiogasten te vinden. Ze moeten namelijk niet alleen veel weten over kunst en cultuur, ze moeten er ook onderhoudend over kunnen vertellen. En dat laatste is vaak het struikelblok. Er wordt van afgezwetst over dit onderwerp. Maar deze week was het de redactie weer gelukt om interessante en vlotte sprekers te vinden.

Deze deskundigen, Corien, Anne-Sofie en Marlotte, bespreken niet alleen de laatste boeken van onze nationale schrijvers, maar onderkennen ook de waarde van internationale schrijvers. Ze hebben bovendien verstand van fotografie en zangkunst, kunnen heel mooi declameren en weten daarnaast alles over vernieuwing en ondernemerschap in de cultuursector. Er is geen onderwerp uit de wereld van “Kunst & Cultuur” waarover deze drie dames niet boeiend kunnen vertellen. Wat moet het toch fijn zijn als je overal verstand van hebt. En je raad het al, ze zijn ook heel bescheiden gebleven.

Tweet

Uit frustratie

Delft – Mijn echtgenote & ik zijn de enige eerlijke mensen in de Prinsenstad. Dat zegt tenminste een man die bij een buurtsuper bezig is winkelwagentjes te voorzien van een beveiligingswieltje. Het wiel geeft een radiosignaal af dat er voor zorgt dat het blokkeert als je buiten een bepaalde ring komt.

“Er ligt rond de supermarkt een ring”, legt hij uit. “Je herkent het aan de metalen doppen in de grond”, gaat hij verder. Wij knikken begrijpend want de doppen met de afbeelding van een winkelwagentje zijn ons al eerder opgevallen.
“Het is in Delft heel erg. Er verdwijnen hier heel wat wagentjes. Hoe de mensen het hier doen weet ik niet, maar ondanks deze beveiliging verdwijnen er nog steeds wagentjes. Ik ben gewoon verbaasd als ik mensen zie die het wagentje niet meenemen. Daarom denk ik dat jullie de enige eerlijke mensen zijn in Delft. Tenminste als jullie hier wonen, want het zou veel verklaren als dat niet zo zou zijn”, vertelt hij verder terwijl hij de winkelwagentjes bij elkaar drijft. Hij lijdt er gelukkig niet onder, want hij lacht er wel bij.

Hij laat ons teruggevonden winkelwagentjes zien die een ander leven hebben gehad. Uit een van de wagentjes is een stuk van de zijwand geknipt. Het heeft, vertelt hij dienst gedaan als konijnenhok op een balkon. In een studentenstad is het misbruik van winkelwagentjes het hoogst. Ze worden door de studerende meisjes en jongens bijvoorbeeld gebruikt om te verhuizen. Hij kent zelfs een verhaal van een student die de winkelkar als vaatwasser gebruikte. Hij reed hem gevuld met vaatwerk simpelweg onder de douche.

De wieltjesmonteur komt met zijn service op veel plekken in het land. Supermarkten raken volgens hem gemiddeld één op de vier winkelkarren à 350 euro per stuk kwijt per jaar. Het loont dus om ze te voorzien van een wielklem. Als Corien & ik naar huis wandelen, zien we onderweg toch een winkelwagentje dat uit de ring is ontsnapt. Misschien is hij wel uit frustratie weggegooid omdat het wiel blokkeerde.


Tweet

Woorden te kort

Truro – Als het gezegde “een foto zegt meer dan duizend woorden” waar is, moeten je bij het zien van deze foto vast wel heel veel woorden te binnen schieten. Ik zag de foto in Truro in het Royal Cornwall Museum aldaar. Het is museum zoals je ze ook in ons land wel ziet. Ze hebben er alles over de lokale geschiedenis. Van de eerste opgegraven stenen bijl tot de laatste onverkoopbare schilderijen van de lokale kunstenaars. En alles wat daar tussen zit. Alles wat in de loop van de eeuwen heeft bijgedragen aan het belang van de stad ligt hier tentoongesteld. Er zijn zalen waar je snel doorheen loopt, maar ook enkele waar je de pas inhoudt omdat er iets is dat de aandacht trekt. Deze foto is genomen aan het begin van de twintigste eeuw. Ergens in de eerste vijf jaren.

Zonder dat ik dat had verklapt, had jij dat ook wel bedacht. Het is de tijd van de hoge hoeden. De sociaal minder belangrijke mensen droegen toen nog een strooien hoed en de jongens een pet. De jongens op de foto zijn blootshoofds. Ze hebben het te warm voor de pet. Dat komt door het graven. Nadat het grove graafwerk voorbij was, namen de mannen in het donker pak de schop ter hand en kwamen de fotografen in actie. Het moment moest worden vastgelegd voor de geschiedenis. Het is een opgraving op een begraafplaats in Harlyn Bay. Wat ze boven aarde brengen is – volgens het onderschrift bij de foto - een cist, een stenen kist. Meer staat er niet bij de foto. Dat zette me aan het denken. Waarom zo’n grote foto in een museum als er alleen een grote stenen kist werd gevonden. Na flink wat spitten op internet ontdek ik dat daar de resten zijn gevonden van 130 mensen. Allemaal begraven in een gehurkte houding met het hoofd naar het noorden. Als ik het museum werkte, had ik dat op een bordje bij de foto gezet. Je kijkt nu toch anders de plaat. Zijn al die mensen tegelijk gestorven en begraven? De botten zijn gedateerd ongeveer rond 600 voor Christus. Is er misschien sprake van een begraafplaats? Of is er iets anders, iets sinisters aan de hand? Een foto mag dan meer zeggen dan duizend woorden, voor deze plaat kom ik er toch nog wat te kort.

Tweet

Echt

Delft – Is verkopen een kunst? Mensen uit het vak weten het antwoord op die vraag. Waarom verkoopt de een echt van alles en raakt de andere de mooiste producten nog niet aan de straatstenen kwijt? Dat komt omdat verkopen geen kunst is. Het is een ambacht, een vak. Een van de dingen die marketeers je leren, is dat je altijd de eigenheid van je product moet benadrukken. Waarom is jouw product anders en waarom is het beter. Waarom is het bier dat jij verkoopt lekkerder, beter en smaakvoller. Zeg vooral niet dat bij een geblindeerde proefsessie de meeste mensen het verschil tussen Amstel, Bavaria en Heineken niet proeven. Bier is immers bier. Als dat waar is, kun je dus net zo goed de goedkoopste pils in huis halen. Het smaakt immers allemaal hetzelfde. En toch is dat nu precies wat vier Nederlandse familiebrouwerijen hebben gedaan. Ze benadrukken niet hun verschillen, maar maken gezamenlijk één nieuw bier. Het kreeg de fraaie naam ‘Smaak van Echt 2011’. Het zijn de Alfa brouwerij uit Schinnen, de Budelse brouwerij uit Budel, de Gulpener bierbrouwerij uit Gulpen en de Lindeboom brouwerij uit Neer. Deze onafhankelijke regionale familiebedrijven benadrukken niet hun individuele eigenheid, maar ze brengen het meest uitzonderlijke van hun brouwerijen samen. Het resultaat is een amberkleurig bovengistend bier met 6% alcohol. Ik heb nog nooit eerder gehoord dat brouwerijen op deze manier de handen ineen slaan om samen één bier te brouwen. Op 30 augustus presenteren ze het nieuwe gezamenlijke bier. Ze brouwden in de koperen ketels van de Lindeboombrouwerij met sprankelend bronwater van Alfa, Limburgse gerst en hop van Gulpener en het smaakmakende gist uit Budel. Deze bijzondere combinatie en de brouwerstraditie van de vier brouwmeesters leveren op die manier een uniek bier. ‘Smaak van Echt’ kun je straks kopen in 75cl fles bij geselecteerde slijterijen en supermarkten. Het wordt bovendien eenmalig en in beperkte hoeveelheid gebrouwen. Is dit een verkooppraatje dat jou naar de winkel laat fietsen voor een fles ‘Smaak van Echt’? Echt?




Tweet

Eerst met de muis spelen

Delft – Heb jij een poes? En een scanner? Dan kun je jouw huisdier eeuwige roem bezorgen door haar op de scanner te leggen en het resultaat daarvan op The Cat Scan te plaatsen. Op deze blog vindt je al een aantal van deze CAT-scans. Sommige zijn heel grappig. Ik zou het overigens niet doorvertellen aan een bestuurslid van de Partij voor de Dieren. Die zullen er wel bezwaar tegen hebben dat jouw lieve huisdier op deze manier in zijn privacy wordt aangetast. Het lijkt me trouwens nog niet zo eenvoudig om de kat zo vereeuwigen. Mijn scanner maakt nog al een flink brommend geluid. En als de kat daarvan nog niet is weggesprongen zorgt het felle licht daar wel voor. Ik vrees dus dat je de poes met enig geweld onder de scanner moet houden. Het dier moet trouwens ook netjes stil zitten, want aan een bewogen poes heb je niets. Misschien helpt het als je haar eerst even met de muis laat spelen. Poezen vinden dat leuk geloof ik.

Tweet

Taartmoment

Veldhoven – Gisteren reisden Corien & ik naar Veldhoven voor een taartmoment. Nee, je hoeft niet op de verjaardagskalender te kijken. Je hebt niets gemist. Er was gisteren niemand jarig. Toch vierden we het feit dat kleindochter Dieuwertje 9 jaar was geworden. Dat heugelijke feit vond echter al plaats op vrijdag 5 augustus. Dieuwertje was toen – samen met het gezin – op vakantie in Drenthe. Natuurlijk hebben ze dat op vakantie gevierd met cadeaus en gebak, maar het echte taartmoment moest nog komen. Want het gaat niet alleen om de taart. Het gaat om het hele ritueel. Nadat de jarige de kaarsjes heeft uitgeblazen, barsten de aanwezige gasten uit in een luid gezonden ‘Lang zal ze leve’. Zo gebeurde het dus gisteren ook. Dieuwertje doofde de negen lange blauwe kaarsen en wij zongen haar vrolijk toen. Voor dat de taart de kamer binnen werd gebracht, waren er natuurlijk ook cadeaus. Want ook die horen gelukkig onvermijdelijk de viering van een geboortefeest. In de loop van de zondag stroomde haar ouderlijk huis in Veldhoven helemaal vol met familie en vrienden. Er waren heerlijke drankjes, lekkere hapjes en heerlijke maaltijden. En ’s middags bleken de weergoden ons ook welgezind. We konden lekker in de tuin zitten.

Tweet

Mooi jaar voor Ina & Marco

Voorburg – Vrijdag 12 augustus is een dag die Corrie & Jan uit Steenbergen niet gauw zullen vergeten. Op die dag trouwde hun dochter Ina met haar vriend Marco. Het begon allemaal tussen Marco & Ina op een groepsreis naar Cuba in het voorjaar van 2010. Op 12 april van dit jaar – precies een jaar na die reis – vroeg Marco tijdens hun vakantie in Gran Canaria zijn Ina ten huwelijk. Het paar woonde toen al enige tijd samen in Den Haag, maar over trouwen hadden Jan & Corrie ze eigenlijk nog nooit gehoord.

Maar op vrijdag was het dan toch zo ver. Samen met een verder select gezelschap waren Corrie & Jan in het Huygensmuseum Hofwijck in Voorburg getuigen van het huwelijk tussen hun Ina en schoonzoon Marco. Daarna hebben ze op het terras van eetcafé 1837 in Nootdorp getoost op het stralende paar. Na die gezellige borrel hebben ze met z’n allen genoten van een verrukkelijk diner. “Kortom een dag om nooit te vergeten”, vertelde Corrie. Ze zei: “Over zo iets geweldigs als de trouwdag van je dochter met zo'n lieve schoonzoon raak je natuurlijk niet uitgepraat”.

En zo is dat. Maar dit jaar wordt nog veel mooier, want Jan & Corrie strepen nu de dagen weg op de kalender. In de tweede helft van november worden Ina & Marco immers mama & papa en Corrie & Jan dus oma & opa.


Tweet

Voor elk wat wils

Delft – Een keer per jaar verkeert het St. Agathaplein en een stukje van de Oude Delft in oosterse sferen. Dan hangt daar de geur van loempia’s, saté, sambal, koffie en thee tussen kleurrijke kramen met kunst- en nijverheidsproducten uit landen zoals Indonesië, Thailand, Nepal en tegenwoordig natuurlijk ook Suriname. Je kunt er dan over de hoofden lopen. Die jaarlijkse Oosterse Markt werd gisteren weer gehouden en mijn echtgenote en ik waren ondanks het wisselvallige weer present. Gaat het op dit jaarlijkse Indonesische feestje alleen om lekker eten en drinken? Nee, zeker niet. Er is op het podium op het Sint Agathaplein een cultureel programma met diverse optredens van Indonesische afkomst. Maar het eten en drinken vind ik wel belangrijk.

Ook dit jaar vulde ik mijn voorraad sambals weer aan. Sambal gebruik ik niet alleen als bijgerecht om mijn eten een oppepper te geven. Het geheim van sommige van mijn gerechten schuilt in het feit dat ik sambal ook gebruik om te marineren en bij de bereiding. Maar dan heb ik wel de speciaal bereide sambals nodig die alleen op deze markt zijn te verkrijgen. Zo dat ‘keukengeheim’ ligt nu op straat.

We brachten natuurlijk ook een bezoek aan Museum Nusantara dat natuurlijk tijdens de Oosterse Markt een grote trekpleister is. Er was gisteren een heus Indisch Theehuis in neergestreken waar we zelfgemaakte hapjes en zelfverbouwde thee van een klein bedrijf je in Indonesië konden drinken. Het was jammer dat we geen kleindochters bij ons hadden, want kinderen konden zich laten schminken tot Javaanse prins of prinses. En als ze daar geen zin in hadden, konden ze hun eigen Wayangpop maken. Het is echt voor elk wat wils op zo’n Oosterse Markt.

Tweet

Het ding an sich

Rotterdam – Samen met Els slenterde ik door de zalen van de Kunsthal Rotterdam waar het werk hangt van de Berlijnse kunstenaar René Wirths. Het is zijn eerste tentoonstelling in ons land. We hadden beiden nog nooit iets van deze kunstenaar gezien. En eerlijk is eerlijk, je moet er aan wennen. De Duitser schildert alledaagse voorwerpen zoals een fiets, een brood en een afgetrapte schoen, tot in detail op groot formaat doek na. Door zijn nauwkeurige schildertechniek ontstaat er eerst verwarring bij ons. Zijn het reusachtige foto’s over zijn het echt schilderijen?

René Wirths, Schedel, 2009, olieverf op doek, 180 x 200 cm, Olbricht Collectie.Ad en Corien hebben we al snel achter ons gelaten. Wij willen eerst snel door de zalen lopen om pas daarna als de eerste indrukken zijn verwerkt te beginnen met het echte kijken. Opvallend is dat zijn nauwgezette composities allemaal worden weergegeven tegen een neutrale witte achtergrond. Dat dwingt je om het object ‘an sich' te beschouwen. Wirths kantelt onze blik op de werkelijkheid op een heel bijzondere manier. We kijken naar een kwast, een naaimachine, een bal, kindertekeningen op gekreukeld papier, allerlei stoelen en fietsen. Maar ook schedels en een portret van zijn moeder. Alles wordt zonder context afgebeeld in een soort streng daglicht. De omgeving kan je daarom niet afleiden.

René Wirths, Motor, 2010, olieverf op doek, 150 x 300 cm , Privé collectie Berlijn. Je begrijpt dat het uitsluitend gaat om het ‘ding’ geïsoleerd van de werkelijkheid. Langzaam halen Corien en Ad ons weer in. We kijken, lopen terug, vergelijken en zien steeds meer. De voorwerpen op het doek zijn soms maar een klein beetje, maar soms ook beduidend groter dan in werkelijkheid. Zijn schilderijen spelen met onze waarneming en werken vervreemdend. Ik lees op een van de tekstborden dat René Wirths al verschillende tentoonstellingen heeft gehad in galeries in grote Europese steden. Zijn werken zijn echter nog nooit eerder in een museaal overzicht samengebracht. Kijk, dat nemen wij dan toch maar weer even mee.


Tweet

Liefde bevestigd

Mierlo - Jolijn & Jeroen zijn al jaren een item. Daar verandert niets aan. Ook na vrijdag 4 augustus bleef dat zo. Maar er is wel een verschil. Op die datum gingen zij – vergezeld door wederzijdse directe familie – naar het schattige stadhuis van Mierlo om daar een geregistreerd partnerschap aan te gaan. Deze samenlevingsvorm lijkt verbluffend veel op een huwelijk. Door deze simpele gezamenlijke inschrijving geldt nu ook voor hen dus gemeenschap van goederen. En wat nog belangrijker is zij hebben hun liefde niet alleen voor elkaar, maar ook voor de wet bevestigd. Dat is handig als je binnenkort mama & papa wordt. Gefeliciteerd!

Tweet

Kleurig rariteitenkabinet

Delft – Verzamelen zit in ieder van ons. Iedereen heeft een verzameling. Als jij denkt dat jij niet verzamelt, heb je het goed mis. Je boekenkast, de plantenkast, je cd’s het zijn allemaal collecties. Door de jaren heen bijeen gebracht en gehouden. Maar veel mensen laten het daar niet bij. Ze verzamelen wegwerpaanstekers, kikkers, G.I. Joe actiepoppen, flippo's, lucifermerken, Barbie poppen, eierdopjes, petten, porseleinen poezen, puntenslijpers, brillen, lipjes van koffiemelkcups, speelgoedautootjes of de verrassingen uit een chocolade ei. Je kunt het eigenlijk zo gek niet verzinnen of er is wel iemand die het verzamelt. Visueel kunstenaar Pet van de Luijtgaarden is ook een verzamelaar. Hij verzamelt verzamelingen. Pet is gefascineerd door de absurditeit van de veelheid aan spullen en presenteert nu in de Kunsthal Rotterdam het resultaat van onze verzameldrang. Als collectioneur koopt Van de Luijtgaarden op Marktplaats complete verzamelingen op. Voor de tentoonstelling in Rotterdam zijn ze keurig op kleur gerangschikt tot een rariteitenkabinet. De dwaasheid van het ‘nooit genoeg' blijkt onherroepelijk. Samen met Els & Ad die bij ons logeerden, bezochten we gisteren die tentoonstelling en maakten een wandeling langs een boeiend en bizar landschap van een overvloed aan opmerkelijke verzamelobjecten. De tentoonstelling heet ‘Pet’s Marktplaats’.

De kunstenaar bracht uren door op Marktplaats en reed heel Nederland door om verzamelingen op te kopen. Verzameling die vaak te koop worden aangeboden uit noodzaak. Geldproblemen, overlijden, echtscheiding en ruimtegebrek zijn de meest voorkomende redenen om de collectie van de hand te doen. Als mij één ding duidelijk werd gisteren is het wel dat we heel veel absoluut niet nodig hebben. De soms absurde verzamelingen zijn ooit door iemand gekoesterd, maar uiteindelijk via Marktplaats de deur uit gegaan. Ergens zit daar een les.


Tweet

Opvallend

Delft – Opvallen. Het wordt meestal niet als een goede eigenschap gezien. Iemand die wil opvallen, vinden we al gauw een uitslover. Toch doen we het maar al te vaak. Als je een belangrijk gesprek moet voeren, zorg je er voor dat je opvalt. Opvalt in positieve zin. Goed in het pak, mooi overhemd met een fraaie das. Dat valt op en dat is ook de bedoeling. Power dressing, heet dat. Opvallen is niet in elk bedrijfstak een goede zaak. Voor een crimineel is opvallen geen goede eigenschap. Als je criminaliteit tenminste als een bedrijfstak kunt zien. Maar goed, opvallen is in ieder geval een slechte eigenschap voor een crimineel.

Je kunt dubieuze zaakjes het beste uit het zicht van anderen uitvoeren. Dat is de reden dat de jasjes en vestjes met een capuchon zo populair zijn in die kringen. Als je de onverlaten op het journaal bezig ziet in de grote Britse steden zie je dat de maskers en capuchons gemeengoed zijn voor de rovers en vandalen. Overal hangen tegenwoordig immers camera’s. Als je je niet aan die regel van het inbrekersgilde houdt, loop je extra risico. Een inbreker die het jarenlang had voorzien op luxe appartementen maakte deze essentiële fout wel. Het lid van het dievengilde ging altijd strak in het pak mét stropdas op het inbrekerspad. Verkleed als een zakenman deed hij zijn dubieuze zaakjes. Dat ‘handelsmerk’ is hem fataal geworden. Hij werd in Rotterdam herkend aan zijn stropdas en door de gewaarschuwde politie onmiddellijk gearresteerd. De politie, die al sinds 2004 op zoek was naar deze net geklede dief, had de das in het tv-programma Opsporing Verzocht laten zien. Dat is toch opvallend.

Tweet

Near! in Delft

Delft – Je hoeft niet naar Londen of Gent te reizen om reusachtige portretten op de muur aan te treffen. Ook in ons land zijn er graffitiartiesten die het straatbeeld voorzien van grote portretten. In Delft – net als in enkele andere plaatsen in ons land - zijn er plekken waar kunstenaars dat legaal kunnen doen. Ze zijn dan ook niet met zoveel geheimzinnigheid omringd als de Brit Banksy of de Belg ROA.

Deze voorstelling is gemaakt door NEAR! Hij lid van de fameuze WALL KRUSH CREW waar behalve graffitimensen ook hiphopper D.J. Duke lid van is. Near! Begon in 1985 en werd drie jaar later landelijk bekend. Toch stopte hij in 1997 met zijn werk. Maar tien jaar later in 2007 begon het toch weer te kriebelen bij de man en nam hij de spuitbus weer ter hand. Bij zijn herstart besloot hij zich helemaal toe te leggen op portretten. Deze kop in de Prinses Irenetunnel staat er sinds vorige maand. Het is niet de eerste voorstelling van zijn hand op die plek. Vorig jaar maakte hij daar samen met SEHR, een ander lid van de WALL KRUSH CREW, een portret van de Haagse fotograaf Akbar. Graffiti is niet voor de eeuwigheid. Het portret zal weer snel weg zijn. Ik ben benieuwd wat voor in de plaats komt. De Irenetunnel is een openbare tentoonstellingsruimte met wisselend werk van graffiti-artiesten. Zolang het nog duurt, want de nieuwe spoortunnel zal een einde maken aan het bestaan van de viaduct.

Tweet

Bedankt

Delft – Wij willen iedereen die heeft gedacht aan ons 40-jarig huwelijksjubileum hartelijk bedanken voor de lieve reacties, de mooie kaarten en de prachtige bloemen.

Tweet

Konijn niet het haasje

Londen – De muur waarop deze vier meter hoge haas staat, behoort tot ‘The Premises Studios’. Amy Winehouse nam daar ooit haar eerste albums op. Je vindt hem in Hackney een deelgemeente van Groot-Londen, aan de Hackney Road.

De grote muurprent is een creatie van ROA. Achter deze naam gaat een Belgische kunstenaar schuil van wie ik alleen weet dat hij Peter heet en uit Gent komt. Hij maakt al ongeveer vijftien jaar graffiti. Het zijn meestal grote zwart/wit prenten van dieren. Als je door Gent loopt, zie je verschillende van zijn openbare en soms illegale kunstwerken. Sinds enige tijd is hij internationaal doorgebroken en vindt je zijn werk ook elders in Europa. In Londen zijn er al diverse te vinden. Ze zijn zo populair dat er wandelingen voor toeristen worden georganiseerd die langs zijn werk en dat van zijn Britse collega Banksy gaan. De lokale overheid vindt het geen kunst, maar beschouwt als het vandalisme. Vervuiling waar ze graag de hogedrukspuit op zetten. Dat leidde tot nog al wat protest. Meer dan 2300 bewoners en sympathisanten tekenden de petitie “Save the Rabbit”. Kennelijk zagen de kunstliefhebbers niet dat de muurprent een haas en geen konijn voorstelt. Maar het maakte voor de uitkomst van het protest niet uit. De lokale overheid ging door de knieën en de gigahaas mag blijven.

Tweet

Varend corso

Delft – Voor de veertiende keer trok gisteren het kleurrijke lint van boten van het Varend Corso door Delft. Dit jaar was er voor de bezoekers van dit kleurrijke evenement bovendien de gelegenheid om de deelnemende boten van dichtbij te bewonderen. Andere jaren voer het Corso door de Buitenwatersloot langs het station. Door de werkzaamheden ten behoeve van de aanleg van de spoortunnel kon dat dit jaar niet. In plaats daarvan voer het Corso door het Rijn-Schiekanaal naar de Zuid-Kolk.
Daar legde de versierde schepen anderhalf uur aan langs de Hooikade en de Scheepsmakerij. Daar waren heel wat delftenaren en (water)toeristen op af gekomen. Ik stond op de zelfde plek als waar mij beroemde stadgenoot Johannes Vermeer zijn wereldberoemde ‘Zicht op Delft’ schilderde. Als de schilder de explosie van kleuren die hij zondag aan de kijkers voorbij trok in zijn schilderij had willen betrekken had hij een nog veel groter doek nodig gehad. Het tafereel was werkelijk heel mooi. Langs de kant deelden meisjes bloemen en medewerkers van het havenkantoor petjes uit. Het werd op een kleurrijke manier duidelijk dat Delft al sinds de tijd van de VOC onlosmakelijk met het water is verbonden.

Tweet

Wie wordt kampioen

Delft - Het nieuwe seizoen in de Eredivisie is vrijdagavond in Rotterdam begonnen met de stadsderby tussen Excelsior en Feyenoord. De laatste club won. De vraag die zich nu opdringt is: wie wordt er dit seizoen kampioen? Onlangs vroeg ik bij de start van de Tour de France om jouw top drie van winnaars te melden. Acht ODD-lezers deden dat en niemand had de juiste top drie. Maar bij voetbal moet dat natuurlijk makkelijker zijn. Iedereen heeft verstand van voetbal. Toch? Wie gaat het worden? Wordt Ajax weer kampioen van de Eredivisie, of maken PSV, Twente en AZ in dit nieuwe seizoen meer kans? Ajax heeft zich met een aantal aankopen verbeterd. Bovendien heeft Frank de Boer nu vanaf de start van de competitie de teugels in handen. Hij kan er nu echt zijn stempel op drukken.

Maar ook PSV is flink versterkt. Bovendien is de Eindhovense club van een aantal financiële problemen af en kan alle aandacht nu dus volledig bij het voetballen worden gelegd. Ook FC Twente is met trainer Co Adriaanse belangrijk versterkt en AZ deed het in de voorbereiding niet slecht. Meer kandidaten voor de top van de eredivisie zie ik niet. En aan de onderkant gaan RKC en Excelsior het erg moeilijk krijgen. Trouwens ook De Graafschap is een aantal goede spelers kwijtgeraakt en maakt ook kans op een plek in de onderste regionen. ADO mag dit jaar blij zijn als het in het linker rijtje eindigt. Geef hieronder een reactie. Wie worden 1, 2 en 3 en wie degradeert direct.
Hier is mijn voorspelling. PSV wordt kampioen, Ajax tweede en Twente derde. En RKC degradeert

Tweet

Het spookt in het station Delft

Delft – Er arriveren en vertrekken nog steeds treinen van het centraal station van Delft. Daar komt past een eind aan als het spoorzone project klaar is en de treinen komen en gaan in het nieuwe ondergrondse station van Delft. Het oude station wordt dan een spookstation. Er zullen geen treinen meer langs komen. Je kunt er dan koffie drinken met een broodje ham. In de afgelopen dagen nam het spook alvast een kijkje in het station. In de toren van het station keek het spook naar de voortgang van het spoorzone project. De witte geest trok daar een aantal dagen veel bekijks. Het is geen angstaanjagend gezicht. Hij of zij zag er uit als een vriendelijk spook. Vanmorgen heeft de politie het spook uit de toren gehaald. Het bleek een wit laken met een gezicht daarop. Rawaz, een collega van Corien, maakte foto’s van het spook en stuurde die naar de redactie van ODD. Om het spook uit de toren te verwijderen moesten de dienders van de Politie Haaglanden eerst de sleutel van de toren opsporen. Hoe het spook in de toren is beland, blijft voorlopig een raadsel. De politie heeft dat nog niet ontdekt. “Het spook is op het politiebureau ingesloten en zal nader worden gehoord”, merkte de politiewoordvoerder met een knipoog op.

Tweet

Veertig jaar

Delft – In de avond van vrijdag 6 augustus 1971 vond er een totale maansverduistering plaats. Vanuit ons land was het grootste gedeelte van de eclips zichtbaar. Overdag was het een mooie zonnige dag geweest. Ik herinner me die dag nog goed. Niet vanwege de maansverduistering, maar omdat Corien & ik die dag in het kasteel in Helmond in het huwelijk traden. Te midden van familie, vrienden en collega’s gaven wij daar elkaar het jawoord. Na veertig jaar is het nu een mooi moment om eens terug te kijken. We kijken beiden eigenlijk liever vooruit dan achterom, maar na veertig mag het wel eens. We deden het gisteravond tijdens een etentje. Tijdens de herfstvakantie vieren we het nogmaals met ons hele gezin. Dat bestaat na vier decennia inmiddels uit dertien personen. We gaan dan met zijn allen een weekje naar een bungalow in Duitsland om eens lekker van elkaars gezelschap te genieten. Corien & ik blikten gisteravond dan ook meer vooruit dan achterom.

Deze foto is een ideetje van Corien. Ik heb het zwarte Pierre Cardin pak waarin ik trouwde niet meer. Corien heeft haar trouwjurk nog wel. Na veertig jaar past de japon nog prima. Ik vond wel de paarse stropdas terug waarbij ik het trouwboeket had uitgezocht. Die das paste ook nog.

Tweet

Villadorp

Stiphout – Op de jaarlijkse bric à brac markt op een parkeerterrein aan de Dorpsstraat van Stiphout kocht mijn echtgenote onlangs een porseleinen kindertheeservies. Zus Els ontdekte het tussen de spulletjes op de markt en tipte haar. Het serviesje zat gewikkeld in een exemplaar van ‘Het Helmonds Dagblad’. De editie van zaterdag 24 juli 1965. Het serviesje was kennelijk lang niet gebruikt. Het staat nu in de vitrine bij Coriens collectie. De krant kreeg ik. Op een van de pagina’s staat een verslagje van de raadsvergadering van 23 juli 1965. Burgemeester Janssens zat de vergadering voor. Volgens de verslaggever vermeldde de agenda “niets aparts en prijken daarop slechts de jaarlijks terugkerende punten en puntjes”.

Als hij had geweten wat wij nu weten had hij dat zeker anders geformuleerd. Nu weten we dat het Brabantse dorp in 1968 werd geannexeerd door buurgemeente Helmond. De dreiging van de annexatie stond toen wel op de agenda, maar de verslaggever vond dat “die dreigingen er al veertig jaar zijn en als we ons daar iets van aan moeten trekken dan zouden de Stiphoutse bestuurders al veertig jaar bij de pakken hebben moeten gaan neerzitten”. Ferme taal van de scribent. De bestuurders vergaderden gewoon door over de “punten en puntjes” op de agenda. Niemand heeft het over het tekort van 600.000 gulden van de gemeente. In die tijd toch een fors bedrag voor zo’n klein dorp. Wel besluiten ze dat “occasions op de weg te koop aan bieden” voortaan verboden moet zijn. Onder “op de weg” verstaan ze dan zelfs op van de weg af zichtbare plaatsen. Autohandel moet in Stiphout binnen gebeuren. Tja, het was toen niet voor niets een villadorp.

Tweet

Geflest

Delft - Geef de Maggi even door? Met die vraag bedoelt je tafelgenoot of je hem het flesje soeparoma wilt aanreiken. Het merk maakt hem niet uit. Zo noemen we nu dat spul nu eenmaal. We noemen bouillonblokjes ook maggiblokjes en ook in dat geval doet het merk er niet toe. Bij Maggi – onderdeel van Nestlé – maken ze nog veel meer. Ze hebben kant-en-klare soep, ketchup, sausen, en noodles. Met de naamsbekendheid zit het wel goed zou je denken. Toch betwijfel ik dat. Als er op het boodschappenlijstje maggiblokjes staat maakt het niet uit of de blokjes van Knor of AH zijn. De naam is een los begrip geworden waarbij niemand meer per se aan de door Nestlé gemaakt blokjes denkt. De reclamejongens en –meisjes van het Zwitserse voedingsmiddelenconcern moeten dus aan de weg blijven timmeren. In Duitsland bestaat maggi dit jaar 125 jaar. Een mooie tijd voor een leuke opvallende actie. Het reclamebureau heeft daarom een toren vermomd als maggiflesje.

Ze kozen daarvoor de toren van het Kronberg-kasteel in de buurt van Frankfurt. De toren lijkt volgens de mensen van het kasteel qua vorm al op het flesje. Dus dat was een mooi begin. Er is een groot doek om de toren van het kasteel gewikkeld met daarop aan de ene kant een afbeelding van de oorspronkelijke fles (de Maggi Würze-fles) uit 1881 en aan de andere kant het design van de huidige fles. Het doek blijft tot september hangen. In het kasteel is een tentoonstelling gewijd aan de Maggi-advertenties van de afgelopen 125 jaar. Niet alleen Nestlé wordt wijzer van de actie. In de periode dat de toren zit ingepakt wordt hij gerestaureerd. En natuurlijk is Maggi-eigenaar Nestlé de sponsor. Zo wordt de toren wel vermomd, maar niet geflest.

Tweet

Schapen in Delftse Hout

Delft – Als je niet kunt slapen, is schaapjes tellen een goede remedie. Vanaf deze week kun je deze activiteit overdag in de Delftse Hout oefenen. De schaapherder trekt namelijk deze en volgende week met zijn kudde door het Delftse Hout. Door dit natuurgebied door de schapen te laten begrazen, wordt de natuur beter ontwikkeld en in stand gehouden. Kruiden krijgen meer kans en er ontstaan bloemrijkere graslanden. Bovendien is het verloop van gras naar beplanting door begrazing met schapen natuurlijker.

Ik moest er wel even aan wennen om de dieren door het hoge gras en de struiken te zien struinen. Deze week lopen de schapen nog met hun warme wollen dekje, maar volgende week worden de dieren geschoren.
Als je daar getuige van wilt zijn moet je woensdag 10 augustus ’s middags naar de ingang van de kinderboerderij gaan. Daar vindt het schapenscheren plaats. Tijdens het scheren is er in het natuur- en milieucentrum De Papaver aan de Korftlaan ook een inloopworkshop voor kinderen van 6 tot en met 12 jaar. Daar leren de kinderen hoe ze wol kunnen vilten en er mooie armbandjes van kunnen maken.

Tweet

Gaan!

Helmond - Heb je de koffers al gepakt? Dat ken je vast dat heerlijke onrustige gevoel dat je bekruipt als je ’s avonds in bed stapt in de wetenschap dat de koffers beneden al ingepakt staan te wachten. Want morgen is immers de dag van het vertrek. Of heb je ze inmiddels al weer uitgepakt? Tja, we zitten midden in het vakantieseizoen en sommige van ons zijn op vakantie, sommige gaan nog en anderen zijn al weer terug. We hebben allemaal de vakantieavonturen van Anne-Sofie & Robin in Canada en Amerika gevolgd. Maar morgen komen ze al weer thuis. Er is nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan. En voor hen is de tijd van gaan gekomen. Deze gedachten bekropen mij toen ik onlangs in Helmond langs het brugwachtershuisje aan de Kanaaldijk reed. Het optrekje is door een kunstenaar behangen met koffers en daarmee nu de spil van de wereld. Want alles draait om de koffer. De koffers worden door het dak van het huisje geperst. Ze moeten er uit! We moeten op reis! Er valt nog zoveel te zien en te ontdekken. De kunstenaar maakt van het brugwachtershuisje het centrum van de wereld. Niemand wil blijven. We moeten eropuit. We moeten onze blik naar buiten richten. Niet talmen en treuzelen, eropuit! De wijde wereld in en Helmond is een mooie plek om vanuit te vertrekken. Niet omkijken, wegwezen. Waar wacht je nog op? Gaan!



Tweet