“I’m out of ale”

Delft – In de stukjes op ODD waarin ik een tip geef over een omfietswijn in de supermarkt, gaat het meestal over wijnen van AH, PLUS of C1000. Loop ik dan nooit eens naar een andere supermarkt als het om wijn gaat? Inderdaad, dat doe ik nooit. Toch zit er een winkel van de Lidl in mijn omgeving. Er is niks mis met die winkel, maar voor een fles wijn ga ik er (voorlopig) niet heen. Toch zit de winkel zo dicht bij dat ik er niet eens voor behoef om te fietsen. Deze week vond ik toch een reden om er met een lege fietstas heen te rijden: ze verkopen nu Engels bier. Het ziet er naar uit dat het tijdelijk is, dus vandaar de lege fietstassen.

Ik neem regelmatig op bestelling bier mee uit Groot-Brittannië. En ik doe dat graag, maar nu kun je voor een lekker flesje Engels bier ook naar je lokale Lidl. Ze hebben deze week het bekende Hobgoblin bier van de Wychwood Brewery uit Witney in Oxfordshire. Ik betaal in Engeland omgerekend 2,80 euro voor een flesje. Bij de lokale Lidl is dat nu slechts 1,49 euro per flesje. Dankzij de Lidl is “I’m out of ale” momenteel niet het goede excuus voor een weekje Engeland. Maar gelukkig heb ik geen excuus nodig.

Tweet

Geschiedenis stadhuis Delft

Delft – Voor Monumentendag 2010 maakte Maurice van Loon een kort filmpje over de geschiedenis van het stadhuis in Delft. Ik was erg nieuwsgierig naar het resultaat omdat de geluidstrack voor de voice-over door mij was gemaakt in de studio van Stadsradio Delft. De Nederlandse acteur Piet van der Pas sprak de tekst in. Het filmpje is nu ook op YouTube beschikbaar. Ik vind dat Van Loon er in is geslaagd om het onderwerp in een korte film heel goed over het voetlicht te brengen. De filmers en filmkenners onder ons weten dat ook juist het maken van een korte film veel van een scenarioschrijver vergt. Je hebt immers maar weinig tijd tot je beschikking om het onderwerp helder te maken.



Tweet

Leeuwen in de Cotswold

Cotswold - Je hoeft niet naar Afrika te reizen om op fotosafari te gaan. Je kunt overal ter wereld jacht maken op leuke plaatjes. Het kan op elke vakantie. Het enige dat je moet doen is van tevoren besluiten op welk ‘wild’ je gaat jagen. Vorig jaar bedachten Nienke en ik dat we tijdens onze vakantie in Engeland een fotosafari zouden houden op deurkloppers. Corien & ik waren in augustus vorig jaar op vakantie met het gezin van Saskia & Sander. Het viel Nienke op dat in de ansichtkaartstadjes en –dorpsjes van de Cotswold op veel deur een bel ontbrak. Men kondigt een bezoek daar nog aan met een klop op de deur. Het leek mijn oudste kleindochter en mij een leuk onderwerper voor een serie foto’s. Hoewel we ook buiten het district Cotswold in Gloucestershire plaatjes bezochten, beperkten we ons wat ‘knockers’ betreft wel tot dat deel van het graafschap. Tijdens ons middagje in het dorp Bourton-on-the-Water vond Nienke er ook een paar. Vanwege het riviertje dat dwars door het dorp loopt noemen ze het hier graag het Venetië van de Cotswolds. Nienke demonstreerde voor de foto dat zelfs een hele kleine gondel hier geen kans maakt.

Ik beloofde Nienke om later thuis een fotocollage van de plaatjes met kloppers te maken voor een stukje op ODD. Vandaag los ik die belofte in. Het kwam er eerder nog niet van, maar het resultaat van onze fotosafari door Cotswold mag er zeker zijn, want net al bij een safari in Afrika zitten er hier ook leeuwen tussen de trofeeën.
Tweet

Focus: Passages

Delft – De foto van twee blauwe deuren die je hier ziet, plaatste ik in augustus vorige jaar op mijn Flickr. Naar een idee van de Rotterdamse architect Lotti Hesper werd de entree naar de stad Delft bij het stationsgebied toen omgetoverd tot een groot blauw kunstwerk. Het zag er allemaal heel mooi en kunstzinnig uit. Het heeft inmiddels volgens plan plaats gemaakt voor een gigantische bouwput. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog. De foto van de deuren werd opgemerkt door een redacteur van de Canadese uitgever Lark Crafts. Deze uitgever was bezig met het samenstellen van het boek ‘Focus: Passages’ en zocht daarvoor foto’s van internationale fotografen. Waar kun je dan beter zoeken dan op Flickr. Het boek ‘Focus: Passages’ gaat over deuren, doorgangen en passages. De foto’s in het boek zijn allemaal gemaakt door Flickr-fotografen van over de hele wereld. Het boek is uitgegeven in Amerika en Canada, maar is via internet ook te bestellen.





Tweet

Knipoog voor de olifant

Rome - “Waar ben je geweest in Italië”, vroeg een collega me deze week. Ik somde wat plaatsen en plekken in willekeurige volgorde op. Hij knikte toen ik vertelde we ook een paar dagen in Rome waren. “Daar ben ik ook ooit twee dagen geweest”, vertelde hij. “Daar hoef ik niet meer heen. Dat ken ik nu wel”, meende hij. Ik wist zo gauw niet wat ik daar op moest zeggen. Rome zien in twee dagen. Je hebt al twee dagen nodig om alles over Rome te lezen. Bovendien ga ik ook graag terug naar plekken waar ik al eerder was. Dat geldt trouwens niet alleen voor Rome. Er zijn heel wat plaatsen waar Corien & ik graag terug komen. In oktober 2004 schreef ik op deze plaats al eens iets over de olifant met de Egyptische obelisk op het Piazza della Minerva. Ik vind het een van de opvallendste beelden van Bernini. Bernini plaatste het om de broeders van Santa Maria sopra Minerva te jennen met de billen in de richting van hun basiliek. Ik zag het grappige beeldje terug op onze recente reis. Maar ik was daar niet alleen om het beeldje nog eens te zien. Er is namelijk nog een goede reden om steeds maar terug te gaan naar Italië en dat is de voortreffelijke keuken. In de buurt van het Piazza della Minerva is de Vicolo della Campana. Daar vind je op nummer 18 het restaurant La Campana. Als je in de buurt bent, ga dan daar eten. Ik geef toe het ziet er aan de buitenkant niet bijzonder uit, maar binnen is het genieten geblazen. Als ik weer in Rome ben, krijgt het olifantje van Bernini op mijn weg naar La Campana weer een knipoog van me. Hij begrijpt waarom ik hier ben.
Tweet

Rob heeft de grootste

Venice – Wil je weten wie de grootste, de duurste, de lekkerste of de dikste heeft? Kijk dan in het Guinness Book of Records. Daarin vind je alle gegevens. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er in. Het maakt niet uit waar het over gaat. Wie eet het snelst een bord pasta leeg? Hoeveel mensen gaan er in een sauna? De grootste afstand waarover een Malteser-snoepje met een rietje werd voortgeblazen. Het staat er allemaal in. Sinds kort staat Rob Dyrek, pro-skater en ster van het MTV-programma Fantasy Factory, er ook in.

Deze Amerikaan heeft namelijk het grootste skateboard aller tijden gemaakt. En dan kom je dus in het boek. Het is overigens een doodgewoon skatebord. Nou ja doodgewoon, het is 12 keer langer, breder en hoger dan de borden die we normaal op straat zien. Dyrek maakte deze grote kopie naar voorbeeld van zijn eigen gewone skateboard. Hij beweert dat alles precies is nagemaakt. Niet alleen de schroefjes en moertjes, maar ook de tekeningen op het bord. Je kunt het board ook echt gebruiken. De testrit in de buurt van Venice Beach verliep niet helemaal vlekkeloos. Want van het grootste board kun je ook de grootste duikeling maken, weet Rob nu ook.



Tweet

Karsten 05

Helmond – Vandaag wordt Karsten vijf jaar. Hij vierde dit eerste lustrum al op zaterdag, want vandaag vertrekt hij met zijn ouders en zusjes naar Zeeland om daar met zijn ‘oma & opa Stiphout’ en de rest van de familie te vieren dat zijn Brabantse grootouders veertig jaar geleden in de echt zijn verbonden. Zaterdag was het dus al zijn dag. Omdat hij er op zijn verjaardag netjes uit wil zien, ging de jarige eerst naar de kapper.

Hij wist precies uit te leggen aan de kapster hoe hij zijn haar wilde hebben. Hij wenste zijn haar “Niet zo lang als papa en niet zo kort als opa. Er precies tussen in”. Met deze duidelijke opdracht ging de kapster aan het werk. Met een fris geknipt koppie begon hij na de lunch aan de feestelijkheden. Natuurlijk was er een taart. Het was er eentje met het thema ‘cars’. Om vijf kaarsjes in één keer uit te blazen moet je eerst ferm ademhalen en de longen volzuigen. Dan pas ben je in staat om voldoende lucht in beweging te brengen. Het lukte Karsten om in één keer de vlammetjes te doven. Sietske volgde het met spanning en leefde zo mee, dat ook zij spontaan begon te blazen. Daarna was het natuurlijk smullen geblazen. Vervolgens kwamen de cadeaus aan de beurt. Karsten had ze natuurlijk al lang zien liggen, maar hij nam toch alle tijd om eerst eens heerlijk van de taart te genieten. Een verstandige beslissing, want het was inderdaad verrukkelijk. Tussen alle cadeaus waarmee hij kon spelen, zat ook een cadeau dat hij aankon trekken.

Een T-shirt met zijn naam en het nummer 05. Niet alleen is dat zijn nieuwe leeftijd, maar ook het jaar waarin hij is geboren. Als een echte voetballer die zojuist heeft gescoord wees hij met zijn duimen op zijn rugnummer.

Tweet

Draagbaar geen uitgangspunt

Londen – De Britse hoofdstad verveelt nooit. De stad van Tower Bridge, Harrods, Big Ben, London Eye, Buckingham Palace, Covent Garden en Oxford Street heeft er weer een nieuwe attractie bij. Je vindt het bij het populaire warenhuis Selfridges in Oxford Street. Ik vind de winkel overigens veel hipper dan Harrods, die andere Londense winkelattractie. De winkel is dan ook veel populairder bij jonge mensen. En iedereen weet dat je voor schoenen naar Selfridges moet. Die afdeling is onlangs uitgebreid. Het Britse warenhuis heeft nu de grootste schoenafdeling ter wereld. Om dit feit extra aandacht te geven, hebben ze het Nederlandse kunstenaarsduo Lernert & Sander - dat wordt gevormd door Lernert Engelberts en Sander Plug – uitgenodigd de schoenenafdeling op hun manier te promoten. De installaties van de kunstenaars zijn deze hele maand en begin van de volgende nog te zien in de Londense etalage van Selfridges.

De uitdaging was om van het thema schoenen elf extreem surrealistische objecten te maken. Daarin zijn zij heel goed geslaagd. De twee zien overal schoenen in. Zo zijn kruimeldieven omgetoverd naar Alexander McQueen pumps en naaimachines naar hoge hakken van Yves Saint Laurent. Ik zag dat ze een vaatwasser hadden gebruikt als basis van een Chanel klomp. Je kunt er op vertrouwen dat de schoenen in de winkel draagbaarder zijn, want dat was niet een van de uitgangspunten van Lernert & Sander.

Tweet

Gezellig in het Vughts Museum

Vught – Het Vughts Historisch Museum is een knus museum waar je veel te weten komt over de historie van Vught. Het museum is in 1973 opgericht als Vughtse Oudheidkamer. De medewerkers van het museum streven er naar om de bezoekers een beeld te geven van de geschiedenis en ontwikkeling van het karakter en de specifieke aspecten van de gemeente Vught. Sinds kort is Annefien één van die medewerkers. Zij deed op zondag 10 oktober voor het eerst als vrijwilliger dienst in het museum. Het was die eerste zondagmiddag niet druk, maar wel gezellig, liet Annefien weten. De collectie bestaat uit een groot aantal schilderijen, prenten, devotionalia en foto's. Ook wordt er aandacht besteed aan een breed scala aan ambachten. Natuurlijk gaat men ook niet voorbij aan het voormalig concentratiekamp Vught. Daar wordt in het museum ook aandacht besteed. Annefien maakte voor ODD een paar foto’s. Ze maakte een plaatje van het bordje van de tramhalte. Die dateert uit de tijd dat er een tram van Vught naar Den Bosch reed. Op zondag 21 november is Annefien weer aan de beurt om gasten te ontvangen in het Vughts Historisch Museum. De toegang is gratis, dus als je in de buurt bent, kom dan gerust ook even een kijkje nemen. Dat kun je natuurlijk ook op de site van het museum doen. Jaarlijks hebben ze trouwens ook een fraaie Kersttentoonstelling. Die wordt door veel vrienden van het museum als een hoogtepunt beschouwd.
Tweet

Het realisme van Van der Burgt

Stiphout – Op een tentoonstelling in de Kloostertuin in Stiphout ontmoette ik onlangs Marjo van der Burgt. Zij is een lokale fijnschilder die zich vooral heeft toegelegd op het weergeven van stillevens. De realistische manier van weergeven, die zij zich eigen heeft gemaakt op de Academie voor realistische schilderkunst waar zij les kreeg van Peter Dillen, spreekt me erg aan. Het realisme is een kunstvorm die niet altijd naar waarde wordt geschat door de ‘officiële kunstwereld’. Het meest gehoorde bezwaar is dat het niet actueel is en alleen maar draait om vakmanschap. Het is schilderkunst als ambacht en meer niet. Maar ik behoor niet tot die ‘officiële kunstwereld’ en het realisme bloeit. Het heeft nu dan ook een veel groter bereik dan pakweg 25 jaar geleden. Het aantal liefhebbers stijgt. Alleen de musea blijven nog wat achter en dat geldt ook voor de kunstcritici. In de Kloostertuin maakten Corien & ik voor het eerst kennis met het werk van Van der Burgt. Zij zoekt haar onderwerpen dicht bij huis. Ze kiest die uit een grote verzameling oude spulletjes en gebruiksvoorwerpen in haar direct omgeving. Ze schildert zowel op linnen als paneel. Dat laatste heeft duidelijk haar voorkeur, zag ik.

Van der Burgt vertelde me dat zij veel tijd besteed aan het maken van de compositie. “Daar alleen kan ik dagen over doen”, vertelde ze me. “Vervolgens maak ik een schets op linnen of paneel en daarna begint het echte schilderen”, lichtte ze verder toe. De kunstenares zet daarbij meerdere lagen olieverf over elkaar. Ze vertelde dat ze ongeveer drie maanden over een schilderij doet. “Ik ontwerp en maak zelf ook de lijst voor mijn schilderijen. Ik beschilder de lijst en maak het zo samen met de voorstelling tot een uniek geheel“, maakte de kunstenares haar verhaal compleet. Het werk van Marjo van der Burgt was niet alleen het opvallendst op de tentoonstelling in de Kloostertuin. Het was kwalitatief zeker ook het beste. Ik zou maar wat aanschaffen voor het te duur wordt.

Tweet

Een werkelijk fantastisch topconcert

Helmond - Een kleine week geleden kreeg ik op mijn werk een telefoontje van mijn jongste dochter Marlotte. Op zich natuurlijk niet zo bijzonder. In de regel gaat het dan om herkenbare zaken als ‘hoe laat ben je vanavond thuis, pap?’ of ‘wat wil je vanavond eten?’ of wat te denken van: ‘pap, ik heb wat doorgestuurd via de mail. Zou je dat voor me willen afdrukken?’
Deze keer was het telefoontje toch wat specifieker… “Pap, wil je met me mee naar een concert van Wibi ?” Voor mij geen vraag natuurlijk. Ik was al in het gelukkige bezit van een 5-tal mooie CD’s , maar een gesigneerde zou toch wel erg leuk zijn! Daarnaast was ik natuurlijk heel benieuwd Wibi een keer echt live mee te maken! Het is bovendien natuurlijk óók heel leuk om met je dochter een avondje op stap te gaan.

Op vrijdagavond, net terug uit België, snel gedoucht, gegeten en met Marlotte, allebei natuurlijk in opperbeste stemming naar het prachtige Theater ’t Speelhuis. Tot onze verrassing troffen we op dezelfde tribune twee rijen voor ons mijn oudste dochter Janneke met vriend Nick. Ook al liefhebber van Wibi en zijn muziek. Lijkt wel een gezinsfeestje te worden.

Het concert zelf was werkelijk van begin tot einde genieten… uiteenlopend van romantisch tot modern, van zéér zacht tot enorm geweld, de verassingen in de stukken… wat te denken bijvoorbeeld van het stuk wat Wibi een paar jaar geleden heeft gecomponeerd voor van Anky van Grunsven (Olympische spelen Peking). Een deel daaruit speciaal bewerkt voor solo piano en dan ook nog een keer in een tigtal variaties… werkelijk geweldig! Of het stuk wat hij schreef voor onze kunstschaatsster Karen Venhuizen. Nieuw was een ruim half uur durende compositie (Amor en Psyche) opgebouwd uit negen delen over een Griekse mythologie. Dit stuk heeft hij geschreven in de periode dat hij doof was, dus eigenlijk niet zelf kon horen wat hij aan het schrijven was… doet me trouwens denken aan Beethoven gedurende de laatste jaren van zijn leven. Hij heeft toen ook nog heel wat erg mooie stukken geschreven. Helaas nooit meer live kunnen horen. Wibi in ieder geval wél. Een pracht stuk. Heb hem naderhand nog gevraagd wanneer deze op CD wordt gezet. Komt er aan…. Was nog niet helemaal af was zijn opmerking!
Gelukkig bood Wibi ons de kans na afloop bij hem gesigneerde CD’s/DVD’s aan te schaffen. Natuurlijk wilde ik niet achterblijven en heb nog heerlijk met hem kunnen babbelen. Een klein manneke, maar o zo groot in het performen van prachtige pianomuziek.
Gezien de reacties van het publiek, de dubbele toegift – ook hijzelf had er echt zin in - een werkelijk fantastisch topconcert!

Een bijdrage van Ad

Tweet

We hebben de foto’s nog

Pisa - Het gebeurt me maar zelden dat ik iets uit het landschap herken wanneer ik als vliegtuigpassagier omlaag kijk. Slechts vlak voor de landing of kort na het opstijgen, herken ik nog wel eens iets. Ik hecht er dan ook niet aan om bij een raampje te zitten. Het grootste gedeelte van de reis zie je toch slechts blauwe lucht, wolken of zee. Op de reis vanuit Nederland waren we geland op het vliegveld bij Venetië. De terugreis deden we vanaf het vliegveld van Pisa. Tijdens de terugreis kwam ik bij het raampje terecht. Ik vroeg me af de beroemde scheve toren van de stad ook vanuit de lucht duidelijk zichtbaar zou zijn. Zoals je op de foto ziet, bleek dat het geval. We zijn inmiddels weer aan de slag in Delft. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Tweet

Op reis met een tijdmachine

Venetië – Toen de Venetianen in 1204 Constantinopel innamen, maakten ze vier Byzantijnse paarden buit. Ze namen de paarden samen met nog veel meer kunstschatten mee naar Venetië. De authentieke paarden zagen we in het museum boven in de St. Marco op het gelijknamige plein.

Boven de poort van de basiliek staan nu replica’s. De plaatsing van de paarden vond dus ruim 800 jaar geleden plaats. Toen de lokale kunstenaar Gentile Bellini in 1496 een schilderij voltooide van een processie op het San Marcoplein in zijn geboortestad behoorde de paarden al ruim twee honderd jaar tot de kunstgeschiedenis van zijn stad. Nadat we de echte paarden en de replica’s hadden gezien, bewonderden we later in de Accademia het reusachtige doek van de schilder uit de vroege Renaissance.

Ik ontdekte op het doek een geknielde man. Hij zit in rood gewaad bijna verborgen tussen de andere mensen in de stoet. Daar moet een verhaal achter zitten. Ik vroeg het aan een medewerker van het museum. Hij vertelde in een mengeling van Italiaans, Duits en Engels dat het doek een gebeurtenis weergeeft die ongeveer 50 eerder, in 1444, plaatsvond. Leden van de Scuola dragen een relikwie (het kruis onder het baldakijn) over het San Marcoplein.

Een zakenman uit het naburige Brescia knielt plotseling voor het relikwie en bidt dat zijn zoon die thuis stervende is, mag genezen. Je begrijpt het al, als hij later thuis komt, zit zijn zoon al gezond en wel aan een glas wijn om zijn genezing te vieren. Het voorval is bijna achteloos in het grote geheel opgenomen. Het gaat immers om de processie en niet om de biddende handelaar. Voor ons tellen weer ander zaken. Het is leuk om te zien dat het plein door de eeuwen heen nauwelijks is veranderd. Niet alleen de paarden staan er nog, ook de schitterende mozaïeken boven de bogen van de basiliek kloppen ook nog bijna allemaal. Een wandeling door Venetië is als een reis met een tijdmachine. Dat ontdekken we keer op keer. De gebouwen en de kunstwerken uit die tijd zijn nog bijna ongeschonden.

Tweet

Carnevale di Viareggio

Viareggio – Inwoners van Helmond zijn terecht trots op de manier waarop zij carnaval vieren. Het hoogtepunt van het jaarlijkse festijn in deze Brabantse stad is ongetwijfeld de grote en grootse optocht. Ik heb menig keer met bewondering langs de route gestaan. Sinds Corien & ik in Italië zijn, weet ik dat het nog grootser kan. Nog veel grootser. In heel Italië weten ze heel goed wat carnaval vieren is, maar er zijn twee Italiaanse steden die er uitspringen als het om carnaval gaat. Dat zijn Venetië en Viareggio. We logeren nu in de laatste plaats en in deze stad is het carnaval het hele jaar aanwezig. Er staan op enkele plaatsen in de stad standbeelden die aan het carnaval refereren. De stad heeft zelfs een museum dat geheel aan het feest gewijd is. Daar zijn o.a. veel poppen en wagens te zien die vorige jaar meereden in de optocht. De wagens, poppen e.d. voor het komend jaar zijn natuurlijk nog niet klaar. Daaraan wordt gebouwd in grote loodsen in de Cittadella del Carnevale (Carnaval citadel). Die loodsen zijn hermetisch gesloten. Want alles moet natuurlijk nog geheim blijven. Het is tenslotte ook een wedstrijd om de mooiste wagen. Als ik naar de grote van de loodsen kijk, vermoed ik dat de praalwagens voor de optocht van 2011 weer gigantisch zullen zijn. In ieder geval in afmeting. Het carnaval in deze Toscaanse stad is niet slechts een van de beste van Italië. Men beschouwt het als een van de beste carnavalsvieringen van Europa. Elk jaar komen meer dan één miljoen mensen naar de optocht kijken. Die rijdt dan ook niet een keer langs de route.

Op vijf zondagen rijdt de stoet met de gigantische wagens door de stad. Het meest kenmerkende zijn de gigantische koppen van papier-maché van politici, sporters, kerkelijke kopstukken en andere Italiaanse beroemdheden. Ik hoorde van onze gids dat de eerste carnavalsoptocht in Viareggio plaatsvond in 1873. Een aantal rijke handelaren besloot toen om een optocht van met bloemen versierde praalwagens te organiseren. Ze protesteerden tegelijk ook tegen een hoge belasting. Dat deden ze door maskers te dragen als teken van protest. Daarmee was de carnavalsoptocht geboren en een traditie van start gegaan. Net als Helmond heeft ook Viareggio een officiële mascotte van het Carnaval. Dat is het Burlamacco.
Tweet

“Una meravigliosa passeggiata”

Monterosso – De golf van La Spezia aan de westkust van de Riviera wordt door de Italianen ook wel Golfo dei Poeti genoemd. Het dankt die naam – Golf van de dichters – aan het feit dat Engelse dichters als Lord Byron en Shelley hier verbleven en veel van hun poëzie tot leven brachten. De grot waar Lord Byron dat placht te doen, is er nog steeds en kan door dapperen worden bezocht. Je moet er namelijk wel flink wat voor klauteren met naast je een diep ravijn met daaronder de zee die tegen de rotsen slaat.

Het is een plekje dat ook nu nog inspireert tot dichten. Corien & ik voeren er donderdag jongsleden naar toe. Het is het gebied van de ‘Cinque Terre’, vijf dorpjes die tegen de rotsen zijn geplakt. Dankzij een treinverbinding zijn ze nu makkelijk bereikbaar. Al moet je ook nu het laatste stuk – ongeveer een uurtje varen – nog met de boot doen. Voor dat – dankzij een tunnel door de bergen - de trein hier kwam, leefden de mensen in de dorpen Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manaroia en Riomaggiore, hier nogal geïsoleerd. Het gehele gebied is inmiddels een nationaal park en staat op de lijst van de UNESCO.

Twee dorpen zijn sinds de jaren zestig van de vorige eeuw via een voetpad met elkaar verbonden. Het zijn de dorpen Manarola en Riomaggiore. Het pad is net als de dorpen tegen de rotswand geplakt. Vroeger werden hierover te voet de druiven vervoerd. Nu heet het pad Via dell’Amore. Het is wat een Italiaanse mevrouw tegen me zei: “Una meravigliosa passeggiata”. Of woorden van gelijke strekking. Een dergelijk romantisch pad is natuurlijk een must voor alle stellen jong en oud. Ook hier hangen de hangsloten. De sleutels daarvan zijn met een grote boog in de zee beland. Je ziet de sloten op de foto achterons. Omdat wij graag licht reizen, hangt er ook hier geen slot van ons bij. Tweet

Voor gek op commando

Pisa – We stonden natuurlijk niet alleen op het ‘veld van de wonderen’, het ‘Campo dei Miracoli’ in Pisa. Het wordt door velen beschouwd als een van de mooiste pleinen van Italië. En dat trekt mensen. Het groene tapijt, waar je volgens de bordjes niet op mag lopen, vormt een mooie omlijsting voor de Pisaans-romaanse gekleurde zandstenen van de gebouwen. De Campanile – het symbool voor heel Italië – kennen wij natuurlijk als de scheve toren van Pisa. Die toren dwingt tot het maken van een foto die we allemaal kennen. Een meneer of mevrouw die met haar hand de toren behoedt tot verder scheef zakken. Ik zag om mij heen werkelijk tientallen mensen die deze foto maakten. Mannen en vrouwen, maar vooral veel kinderen werden in deze pose gefotografeerd. Dat komt denk ik omdat die zich nog niet verzetten tegen een dergelijke foto. Ik heb ook lang tegengestribbeld. Al mijn argumenten werden snel terzijde geschoven. Ik moest en zou de bewuste pose aannemen.

Corien gaf aanwijzingen: “Iets meer naar links”. “Nee, dat is te veel, iets naar recht.” “Iets hoger”. “Ga eens op zo’n paaltje staan”. “Ja, zo is het goed. Blijf staan”. Nadat de foto gemaakt was, zei ze doodleuk: “Het kan nog beter. Ga er nog eens op staan”. Ik verzamelde al mijn moed en weigerde. Corien grinnikte zachtjes toen we daarna door liepen. “Wel op ODD zetten, hé”, zei ze.
“Is het niet genoeg dat ik hier voor gek sta?”vroeg ik.
“Doe niet zo flauw. Daar is ODD toch voor”, was het snelle antwoord.
“Waarom ga je dan niet zelf op de foto met je handje omhoog”, wilde ik weten.
Corien stopte, keek me aan en zei: “Je denkt toch niet dat ik op commando voor gek ga staan.” Toen ze daarna doorliep dacht ik weer dat lachje te horen.
Tweet

Fotomomentje

Rome – Heilig wordt je niet zo maar. Daar zijn strenge regels voor. Een commissie van zeer gelovige en hooggeplaatste rooms-katholieken bestudeert elk geval van vermeende heiligheid. Veel weet ik er niet van, maar ik begrijp dat de bewuste man of vrouw in ieder geval wonderen moet hebben verricht. Dat kan tijdens hun leven of na hun dood zijn gebeurd. Je begrijpt een dergelijk onderzoek kan vele tientallen jaren duren. Je bent niet zo maar heilig. Dat zijn beslissingen die niet lichtzinnig kunnen worden genomen. Soms kan het proces toch wat sneller plaats vinden dan gebruikelijk. Volgens onze gids is er namelijk nog een aspect dat zeer belangrijk is. Dat is de populariteit van de betrokken kandidaat. Een geliefde man of vrouw maakt sneller kans op deze staat van heiligheid. Paus Johannes de 23ste was zeer geliefd bij het gewone katholieke volk. De man is slechts kort de machtigste man geweest in de katholieke kerk, maar toch lang voldoende om zich zeer geliefd te maken. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Hij is dan ook al kort na zijn dood heilig verklaard. Dat feit heeft heel wat gevolgen. Zijn graf is nu uit de kelders van de Sint Pieter verdwenen. Op zijn plek ligt nu de laatst overleden paus Johannes Paulus II. Paus Johannes de 23ste is na zijn heiligverklaring opgegraven. Hij wordt nu in de kerk in een glazen kist tentoongesteld aan de bezoekers van de kerk. Gelovigen kunnen nu langs de geliefde paus lopen en hun gebedjes op zeggen. Door zijn huidige staat van heiligheid kan Johannes de 23ste immers een goed woordje voor je doen in de hemel.

 
Dat zal de Poolse paus niet overkomen. Om te beginnen is die [nog] niet heilig, maar hij heeft zich ook niet laten balsemen. Een verstandige beslissing, want opgraven is er dus in zijn geval niet bij. Wie ook een goed woordje voor je kan doen is de apostel Petrus. Die is natuurlijk al heel lang heilig. Ook hij ligt hier begraven. Hij wordt niet tentoongesteld, maar men denkt bijna zeker te weten dat hij onder het hoofdaltaar ligt. Een beeld van de apostel is de plek waar de gelovigen kun gebedje kunnen opzeggen. Het helpt kennelijk als de je daarbij ook even de voet van het beeld aait. Of er veel gebeden wordt, weet ik niet. Het is in ieder geval een mooi fotomomentje.
Tweet

Het plaatje van Rome

Rome – In Rome is een aantrekkelijke en veelzijdige stad waarin veel is te zien. En wil je deze stad echt leren kennen, dan kun je niet om de schat aan verhalen heen die over deze stad de ronde doen. Een gids is niet alleen onvermijdelijk, maar ook onmisbaar. Corien & ik beschikte tijdens de dagen dat we in de Italiaanse hoofdstad verbleven over een uitstekende gids.

Een Zeeuwse die dertig jaar geleden naar Rome kwam in het kader van haar studie kunstgeschiedenis. Ze leerde een lieve Italiaan kennen en is nooit meer weg gegaan. Ze heeft ons veel verteld over het verleden, maar ook over het heden van de eeuwige stad. Een stad komt niet alleen tot leven door de juiste feiten te horen, maar ook door de verhalen over de minder bekende plekken waar mooie anekdotes aan verbonden zijn. Het is een stad waar je je fantasie voor nodig hebt. Want veel in Rome is het mooiste, het beste, het beroemdste, het grootste of het oudste ter wereld.

Het doet er niet zo veel toe of al die verhalen waar zijn en echt zijn gebeurd. In Rome vraagt met zich dat niet altijd af. De toeristen genieten van de verhalen. Ze krijgen gaandeweg de overhand over de geschiedenis. Inmiddels zijn veel verhalen nu zelf geschiedenis. Ze gaan dan ook al eeuwen mee. Toeristen zijn in elke stad heel kenbaar. In Delft herken ik ze aan het fototoestel en het feit dat ze midden op straat gaan staan om een foto te maken. In Rome is dat niet anders. Maar in Rome vallen toeristen, meer nog dan in andere landen op door hun kleding. Geen schreeuwende kleuren en T-shirts met dubbelzinnige teksten.

De toeristen dragen wit, hemelsblauw, zwart of bruin. Het zijn religieuzen. Ze komen uit alle windstreken naar het hoofdkwartier van hun religie om zelf te aanschouwen wat er waar is van de verhalen. Ze zijn een onderdeel van het straatbeeld. Een plaatje zoals je dat alleen in Rome kunt zien.

Tweet

De moeder en het nieuwe kindje

Siena – In elke kerk branden kaarsjes. Dat is vooral het werk van toeristen. Er zullen vast wel lokale gelovigen zijn die uit devotie een kaarsje branden, maar wij zien toch voornamelijk toeristen die het doen. Corien is niet katholiek, maar ook zij brandt op reis een kaarsje. We bezoeken de kerken vanwege de kunstwerken en de bouwkunst, maar in een van die kerken brandt zij ook een kaarsje. Dat doet ze niet zo maar. Er gaat een kleine bede bij.

Dat is meestal voor het welzijn van de aanstaande moeders in de familie en hun ongeboren kindje. Ook op deze reis brandde Corien het kaarsje. Ze stak het kaarsje aan in de imposante gotische kathedraal van Siena. Een kathedraal vol met kunst van meesters als Michelangelo, Pisano, Pinturicchio, Bernini, Duccio en Donatello. Heel even deed dat er niet toe en brandde zij het kaarsje: voor de moeder en het nieuwe kindje.
Tweet

Een mooi moment voor een foto

Florence – Italië trekt heel wat verliefde mensen aan. Niet alleen huwelijksreizen hebben als bestemming Venetië, Florence, Rome of een andere plek in het zonnige Italiaanse land. Ook stellen die nog niet zo dicht bij een wettelijke vereniging zijn, komen hier naar toe. Bij de Ponte Vecchio zagen we tientallen bewijzen van de kracht der liefde. En niet alleen die van de Italianen. Op de ‘Oude Brug’ van Taddeo Gaddi zijn al sinds de 16de eeuw goud- en zilversmeden gevestigd. Daarvoor waren het allemaal slagerijen, maar Ferdinado I, liet ze verwijderen omdat hij de stank zo vlak bij zijn paleis niet meer kon verdragen. Daarna kwamen dus de juweliers.

In deze winkeltjes kopen jonge verliefde mensen niet alleen een gouden of zilveren ring om hun liefde te bezegelen. Ze kunnen er ook een hangslot kopen. In dat slot laten ze dan hun namen en de datum en soms ook nog een stel harten graveren. Dat slot bevestigen ze dan aan de kettingen langs de rivier en gooien daarna het sleuteltje in het water. Zo zijn ze voor eeuwig aan elkaar geklonken. Het hoeft natuurlijk niet zo duur. Je kunt ook een stevig slot bij een fietsenmaker of ijzerboer kopen en de namen er met een viltstift op zetten. Het gaat immers niet om het geld. Het gaat om het idee.

Een stel Amerikanen zag ons samen over de sloten gebogen. Ze veronderstelden dat wij zojuist onze liefde hadden bezegeld met een stevig hangslot. De Amerikaanse toerist stelde meteen voor om ons samen te verenigen met de Ponte Vecchio op de achtergrond. “Een foto om het mooie moment later mee te herinneren”, zei hij met een grote glimlach. “Een prima idee”, vond Corien onmiddellijk. De Amerikaanse toerist maakte de foto, terwijl zijn echtgenote glimlachend toekeek. Ik bedankte hen beiden uitgebreid en zei dat de foto zeker zou bijdrage om dit mooie moment te herinneren. “De kleinkinderen zullen het heel leuk vinden”, vertelde ik hem, "want onze liefde is niet nieuw, maar eeuwig".
Tweet

Tip voor de chauffeur

Florence – Het diner ’s avonds is een ontspannen, maar toch nogal elegante aangelegenheid. Italianen kunnen uitstekend koken en wij genieten niet alleen van alle traditionele gerechten, maar bovendien ook van het gezelschap, de charmante bediening en de inrichting. ’s Avonds nemen we dan ook de tijd voor de maaltijd. Overdag is het de kunst om van de kookkunst van de Italianen te genieten in een iets anders tempo. Natuurlijk kan dat met een heerlijk stuk gegrild vlees of pizza en een glas wijn. Italianen zijn meesters in het koken.

Ze zijn ook heel goed in het staand eten en drinken. Je hebt er zelfs drie tarieven voor in de cafés en restaurants. Staand aan de bar, zittend in de zaak of zittend op het terras. De prijs loopt daarmee snel op. In Florence zag ik in een smalle straat een zaakje waarvoor een lange rij Italianen stond te wachten op hun lunch. Restaurant is een wat overdreven term voor de zaak. Het is niet meer dan anderhalve meter diep, maar men werkt er toch constant met vier man achter elkaar door. Je glas wijn kun je kwijt op een rekje tegen de muur en je maaltijd houdt je gewoon vast.

Ik moet bekennen dat Corien & ik al hadden geluncht op het dakterras dat ons door onze chauffeur was aanbevolen. Maar toen ik dit zag, moest ik toch even proeven. Komt het door de temperatuur, door de ambiance, door de sfeer of is alles hier nou zo lekker? Hoe het ook zij, het was zeer smakelijk. Had ik ook eindelijk eens een tip voor onze chauffeur.
Tweet

Een zak meloenen

Florence – Het prachtige stadhuis van Arnolfo di Cambo uit de dertiende eeuw is ook nu nog de plek waar het stadsbestuur van Florence zetelt. Voor dit Palazzo Vecchio staan twee reusachtige standbeelden. Links het beroemde beeld van David van Michelangelo en rechts de Hercules van Bandinelli. Dat rechtse beeld is origineel. Het beeld van David is een kopie. De originele David is naar een museum verhuisd. Het plein staat trouwens vol met kopieën van standbeelden. Alleen het beeld van Bandinelli is het enige originele. De rest heeft allemaal een meer beschut plekje gevonden in musea. De originele beelden liepen volgens onze gids vooral schade op omdat toeristen er op klommen voor een foto. Nu vindt iedereen de beelden heel mooi en de gidsen vertellen er met veel enthousiasme over. In de tijd dat de beelden werden vervaardigd, was er nogal wat discussie over de beelden. Zo was men wel gewend aan naakten, maar het beeld van David heeft een nogal fors formaat en werd daarom toch wel wat confronterend gevonden. Cellini, een tijdgenoot van Bandinelli, omschreef het beeld van de Hercules zelfs als een zak meloenen.

Ook ik maakte natuurlijk een plaatje van de ingang van het stadhuis met de twee beelden. Op de trap tussen de beelden zie je een mevrouw in de weer met een sjaal. Je moet de foto waarschijnlijk even groter klikken om te zien wie het is. En mocht je het dan nog niet ontdekken, bekijk dan maar de foto hieronder.

Tweet

Glimmende borsten

Verona – Gisteren bezochten we Verona, het schilderachtige stadje aan de rivier de Adige. De stad is om diverse redenen beroemd. Bekend zijn natuurlijk de middeleeuwse paleizen en kerken, de historische pleinen en het Romeinse amfitheater uit de eerste eeuw na Christus, de Arena. Maar het bekendst is de stad natuurlijk door Romeo en Julia. Het staat vast dat hoewel het verhaal van Romeo en Julia zich afspeelt in Verona, Shakespeare zelf de stad nooit heeft bezocht. Toch heeft deze Engelsman gezorgd voor een belangrijk deel van de bekendheid van de stad. Het legendarische liefdespaar Romeo en Julia is louter fictief, maar heeft toch haar sporen in Verona achtergelaten. Je vindt er het balkon van Julia bij haar huis, de Casa di Giulietta. Haar graf is hier en de kerk waar het huwelijk van deze verliefde mensen zou zijn ingezegend, spreekt ook al jarenlang tot de verbeelding van duizenden toeristen. Ook wij gingen natuurlijk deze plekjes bezoeken. We deden dat samen met vele honderden toeristen. Men beweert hier dat hoewel Julia een literaire figuur is, Shakespeare het baseerde op een echte vrouw die in de Via Capello woonde. We bezochten het huis en zagen het beroemde balkonnetje. Dat is er overigens echter pas in de jaren dertig van de vorige eeuw tegenaan gebouwd. Op de binnenplaats staat een bronzen beeld van de jonge vrouw. De gids legde uit dat als je de rechter borst aait, je geluk zult vinden in de liefde. Als je de linker borst aait, vind je rijkdom. Ik zag dat de rechter borst glom. Men is dus kennelijk niet op zoek naar geld. Wat gebeurt er nu als je beide borsten betast? Dat kon de gids me niet vertellen. Ik heb het dan ook maar niet gedaan.

Tweet

Naar Venetië om te trouwen

Venetië – Ik vertel geen nieuws als ik vertel dat Venetië uit meer dan honderd eilanden bestaat. In het centrum fungeren de beroemde kanalen als wegen. Alle transport gaat dan ook over water.

De restaurants en cafés worden bevoorraad via het water, net als de winkels.Hotelgasten moeten ook over water naar hun logeeradres. Maar ook begrafenissen en trouwerijen vervoeren hun gasten via het water.

Veel mensen komen ook speciaal naar Venetië om te trouwen. Het lijkt extra romantisch om hier je huwelijk te laten voltrekken. Corien & ik hebben in de afgelopen dagen dan ook diverse stellen gezien die hier in de echt werden verenigd.

We zagen ze bij de duiven op het Piazza San Marco, maar ook in de gondels. We zagen zelfs een gondel waarin niet alleen het aanstaande echtpaar werd vervoerd, maar het huwelijk ook daadwerkelijk werd voltrokken. Als je het leuk vindt om als kersvers echtpaar de wereld over te gaan, raad ik je aan hier te trouwen. Toeristen beginnen massaal plaatjes te schieten van een huwelijksvoltrekking in Venetië. Ik dus ook
Tweet

Il cielo dei sospiri

Venetië – Venetië kent heel veel markante gebouwen en belangrijke kunstwerken. Die oude gebouwen hebben constant onderhoud nodig. Een van de belanrijkrijkste en bekendste is het Palazzo Ducale of Dogepaleis naast de basiliek. Het gebouw dateert uit de negende eeuw en deed dienst als woning van de doge en als gerechtshof en als stadhuis.



Een brug verbindt het gebouw met de gevangenis. Het restaureren van dergelijke gebouwen is zo duur, dat het alleen mogelijk wordt door de bijdrage van een sponsor. Maar zo sponsor wil daar natuurlijk wel iets voor terug. Op het doek dat de steigers beschermt, mag hij in ruil voor zijn bijdrage reclame maken. De enige eis die aan die reclame wordt gesteld, is dat het een beetje past bij het gebouw. Deze bank kwam met deze grote doeken.

Het enige dat tussen de gebouwen vrij bleef is de beroemde brug der zuchten. Het is de originele brug naar welk voorbeeld de naamgenoten in Cambridge en Oxford zijn gebouwd. Onze gids vertelde dat de bijdragen van de sponsoren een voordurend zorg zijn voor de stad. Ook in de lokale kranten worden de reclame-uiting steeds kritisch besproken. Deze ‘Il cielo dei sospiri’ (de hemel der zuchten) kon haar goedkeuring maar net wegdragen. Ik vind de voorkant nog wel gaan, maar verder in de gracht vind ik hem te blauw. Hier moest ik toch ook wel even zuchten
Tweet

To do

Venetië – Gistermiddag zijn Corien & ik in Venetië aangekomen. We maken de komende dagen een reisje langs een aantal Italiaanse steden. We willen een aantal kunstvoorwerpen zien die ik tot nu toe alleen ken van het auditorium kunstgeschiedenis. Het stond al een tijdje om ons ‘to-do’-lijstje. We beginnen hier in een van de populairste steden ter wereld en laten ons heerlijk rondvaren door Venetië. Verder staan op ons lijstje Verona, de stad van de Casa di Giulietta, het dertiende-eeuwse huis waar Shakespeares tragedie Romeo en Julia zich afspeelde.

Ook Florence, de bakermat van de Renaissance, de stad van Michelangelo’s David en Botticelli’s Geboorte van Venus, staat op het lijstje. We gaan ook naar Siena. Een Italiaanse vriend in Delft raadt ons daar ‘Enoteca I Terzi’ aan, volgens hem een sfeervolle wijnbar met de heerlijkste lokale gerechten. Want ja, alleen van kunst kan een mens ook niet leven. Natuurlijk gaan we ook naar het mooiste plein van Italië: Campo dei Miracoli in Pisa. Ook een paar daagjes naar Rome staan op ons lijstje. Want we blijven terugkomen in de eeuwige stad op de zeven heuvels met de ontelbare fonteinen. Het is dus mogelijk dat ik in de komende dagen een keertje verstek moet laten gaan op ODD. Maar ik denk wel aan jullie.
Tweet

Met de grond gelijk

Delft - Onlangs reden Corien & ik over de Troelstralaan. Gewoonlijk komen we daar niet langs, maar door omstandigheden fietsen we op een heerlijke zonnige herfstmiddag nu wel hier. We hebben hier de eerste zes jaar van ons huwelijk gewoond. Bijna automatisch kijk je dan even naar het lage flatje waar we toen met onze kindertjes woonden. Ook deze keer gingen mijn ogen weer automatisch in die richting. Tevergeefs. Ons flatje was met de grond gelijk gemaakt.

Slechts wat puin bewees dat hier ooit huizen hadden gestaan. Ik had natuurlijk wel gehoord van de plannen om de woningen in verband met vernieuwing van de buurt te slopen, maar nu zag ik met eigen ogen hoe dat er dan uitziet. De flats moeten plaats maken voor de nieuwbouw van woningen en bedrijfsruimtes. We stapten even af om naar de lege plek te staren. Het zal er straks allemaal heel anders uit gaan zien. Door de bijzondere architectuur van de nieuwe huur- en koopwoningen krijgt de buurt een heel ander karakter. De eerste mensen kunnen hier aan het eind van 2013 hun nieuwe woning betrekken. Voor die tijd fietsen we nog wel eens langs om de vorderingen te volgen.
Tweet